هڪ اونڪر، بنيادي توانائي، خدا جي فضل جي ذريعي محسوس ڪيو
سچو گرو جو نالو سچو آهي، ڄاڻندڙ صرف گرو مُخ ٿيڻ، گرو متل آهي.
پاڪ جماعت واحد جاءِ آهي جتي سباد برهم،
سچو انصاف ڪيو ويو آهي ۽ کير مان پاڻي ڪڍيو ويو آهي.
گرو جي اڳيان سر تسلیم خم ڪرڻ سڀ کان محفوظ پناهه آهي، جتي خدمت جي ذريعي (ميرٽ) ڪمايو ويندو آهي.
هتي پوري ڌيان سان ڪلام ٻڌو، ڳايو ۽ دل ۾ سمايو ويو آهي.
مان قربان آهيان اهڙي گروءَ تي، جيڪو عاجز ۽ غريبن کي عزت ڏيندو آهي.
گروءَ جي سکن جي گڏجاڻيءَ ۾، سڀني ورهين جا ماڻهو گڏ ٿين ٿا.
گرومڪن جو رستو ڏکيو آهي ۽ ان جو اسرار سمجهي نه ٿو سگهجي.
گڻيءَ جي مٺي رس جو مقابلو ڪرتن جي لذت، گيتن جي سريلي تلاوت سان نٿو ڪري سگهجي.
هتي ڳوليندڙ کي زندگيءَ جا چارئي آدرش ملن ٿا، يعني ڌرم، ارٿ، ڪم ۽ موڪس.
جن ڪلام کي پاليو آهي، تن رب ۾ مليا آهن ۽ پاڻ کي سڀني حسابن کان آزاد ڪري ڇڏيو آهي.
اهي سڄي عمر ڏسندا آهن ۽ اڃا تائين پاڻ کي ٻين کان مٿانهون نه ڪندا آهن.
مان ان ابدي رب جي اڳيان سجدو ڪريان ٿو جيڪو پنهنجي فضل سان (سڀني مخلوقات ۾) پنهنجي پوشيده صورت ڏيکاري ٿو.
هو نهايت سهڻي راڳ کي بي ترتيب ذهن ۾ داخل ڪري ان کي سڌاري ٿو.
هو صاحبن جي صحبت ۾، هڪ اهڙو امرت پيئندو آهي، جيڪو ٻي صورت ۾ آسانيءَ سان هضم نه ٿيندو آهي.
جن کي ڪامل جي تعليم ملي آهي، سي حق تي ثابت قدم رهن ٿا.
درحقيقت، گرومخ راجا آهن پر مايا کان پري رهن ٿا.
برهما، وشنو ۽ مهيسا کي رب جي نظر نٿي اچي (پر گرومخن کي به ائين ئي آهي)
وشنو ڏهه ڀيرا اوتار ٿيو ۽ پنهنجا نالا قائم ڪيا.
ڀوتن کي ناس ڪري هن تڪرارن کي وڌايو.
برهما غور سان چار ويد پڙهيا.
پر هن ڪائنات کي پنهنجي انا مان پيدا ڪيو.
شيو تامس ۾ مشغول رهيو، هميشه ناراض ۽ ناراض رهيو.
رڳو گرو مُخش، گروءَ جي طرف متوجهه، پنهنجي انا کي ڇڏي، آزاديءَ جي دروازي تائين پهچن ٿا.
سنسار هئڻ جي باوجود، نارد رڳو (هتي ۽ اُتي جي) ڳالهه ڪئي.
پٺاڻ هجڻ جي ڪري، هن پاڻ کي صرف هڪ ڪهاڻيڪار طور مشهور ڪيو.
سنڪ وغيره. جڏهن اهي وشنو ڏانهن ويا ته دروازي وٽ داخل ٿيڻ جي اجازت نه ڏني وئي.
انهن وشنو کي ڏهه اوتار ڪرڻ تي مجبور ڪيو ۽ اهڙي طرح وشنو جي پرامن زندگي عذاب بڻجي وئي.
جنهن ماءُ سکديو کي جنم ڏنو، ان کي ٻارهن سالن تائين ماءُ جي ولادت نه ڪرڻ سبب ڏک ٿيو.
عظيم خوشين جو ميوو چکڻ وارا صرف گرومخز ناقابل برداشت (رب جو نالو) برداشت ڪيا آهن.
زمين (رب جي) پيرن تي مرڪي ٿي.
ڪنول جي پيرن جي خوشيءَ سان گڏ هئڻ ڪري، هن پاڻ کي انا کان ڌار ڪري ڇڏيو.
اها پيرن جي مٽي آهي، جيڪا ٽنهي جهانن جي خواهش آهي.
ان ۾ پختگي ۽ فرض شناسيءَ جو اضافو ٿيو، سڪون ئي سڀني جو بنياد آهي.
اهو، هر مخلوق جي زندگي جي طريقي تي غور ڪندي، سڀني کي روزي فراهم ڪري ٿو.
خدا جي مرضي مطابق، اهو ڪم ڪري ٿو جيئن هڪ گرومخ ڪندو آهي.
پاڻي زمين ۾ آهي ۽ زمين پاڻيءَ ۾.
پاڻيءَ کي اوچتو وڃڻ ۾ ڪو به شڪ نه آهي. ان کي وڌيڪ خالص سمجهيو ويندو آهي.
هيٺ وهڻ لاءِ، پاڻي ڪشش ثقل جي قوت کي برداشت ڪري ٿو پر اڃا به هيٺ وڃڻ پسند ڪري ٿو.
اهو هر ڪنهن ۾ جذب ٿئي ٿو ۽ هڪ ۽ سڀني سان لطف اندوز ٿئي ٿو.
هڪ دفعي ملڻ سان جدا نه ٿئي ۽ رب جي درٻار ۾ قبول ٿئي.
عقيدتمند ماڻهن (ڀگت) جي سڃاڻپ سندن خدمت (انسانيت لاءِ) ذريعي ٿيندي آهي.
زمين تي جيڪي وڻ آھن تن جا مٿا ھيٺئين طرف آھن.
پاڻ ڏک برداشت ڪن ٿا پر دنيا تي خوشيون وجھن ٿا.
سنگسار ٿيڻ تي به اهي ميوا ڏئي اسان جي بک کي لتاڙين ٿا.
انهن جو پاڇو ايترو ٿلهو هوندو آهي جو ذهن (۽ جسم) کي سڪون ملندو آهي.
جيڪڏهن ڪو انهن کي ڪٽيندو آهي، اهي پيش ڪن ٿا آري.
وڻ جھڙا ماڻھو نادر آھن جيڪي رب جي رضا کي قبول ڪن ٿا.
وڻن مان گهر ۽ ٿلها ٺهيل آهن.
هڪ وڻ جو آرو ٿيڻ سان ٻيڙي ٺاهڻ ۾ مدد ملندي آهي.
پوءِ ان ۾ لوهه (نخن) ملائي، ماڻهن کي پاڻيءَ تي تري ٿو.
درياهه جي بيشمار موج جي باوجود، اهو ماڻهن کي پار ڪري ٿو.
اهڙي طرح، گرو جا سک، رب جي محبت ۽ خوف ۾، ڪلام تي عمل ڪن ٿا.
اهي ماڻهن کي هڪ رب جي تابعداري ڪن ٿا ۽ انهن کي لڏپلاڻ جي غلامن کان آزاد ڪن ٿا.
تيل جي دٻن ۾ تلاءُ کڙو ٿي وڃي ٿو ۽ تيل ڏئي ٿو.
چراغ ۾ تيل سڙي ٿو ۽ اوندهه دور ٿي وڃي ٿي.
ڏيئا جو ٻوٽو مس ٿئي ٿو ۽ اهو ئي تيل ان مس ۾ پهچي ٿو جنهن جي مدد سان گرو جو ڪلام لکيل آهي.
لفظن کي ٻڌڻ، لکڻ، سکڻ ۽ لکڻ حاصل ڪرڻ سان، اڻڄاڻ رب جي واکاڻ ٿئي ٿي.
گرومخ، پنهنجي انا جو احساس وڃائي، ڪلام تي عمل ڪن ٿا.
۽ علم ۽ توجه جي ڪوليريم کي استعمال ڪندي برابريءَ ۾ غرق ٿي وڃي ٿو.
کڏ ۾ بيٺا کير ڏيندا آهن ۽ ڳڻڻ جو ڪو به سبب نه هوندو آهي، يعني جانورن ۾ انا نه هوندي آهي.
کير کير ۾ بدلجي ٿو ۽ مکڻ ان مان اچي ٿو.
انهن جي گوبر ۽ پيشاب سان، زمين کي عبادت ڪرڻ لاء پلستر ڪيو ويو آهي.
پر قسمين قسمين شين کي کائڻ وقت انسان ان کي گندو مادو بڻائي ڇڏيندو آهي، ڪنهن به مقصد لاءِ بيڪار.
جن پاڪ جماعت ۾ رب پاڪ جي عبادت ڪئي آهي، انهن جي زندگيءَ ۾ برڪت ۽ ڪاميابي آهي.
صرف انهن کي زمين تي زندگي جو ميوو ملي ٿو.
رب جي رضا کي قبول ڪرڻ، ڪپهه کي تمام گهڻو نقصان ٿيندو آهي.
رولر ذريعي ginned ڪيو ويو آهي، ان کي carded آهي.
ان کي ڪارڊ ڏيڻ سان، ان جو سوت ڪتو آهي.
پوءِ وَوَرَ پنهنجي ڪَرَ جي مدد سان اُن کي ڪپي ٿو.
ڌوٻيءَ ان ڪپ کي پنهنجي اُبلندڙ ٿانءَ ۾ وجهي پوءِ ان کي نديءَ تي ڌوئي.
هڪجهڙا ڪپڙا پائي امير ۽ بادشاهي مجلسن کي سينگاريندا آهن.
مدر (روبيا مونجيستا) چڱيءَ طرح ڄاڻڻ سان پاڻ ئي پيسجي وڃي ٿو.
ان جو ڪردار اهڙو آهي جو اهو ڪڏهن به لباس نه هٽائيندو آهي.
ساڳيءَ طرح ڪمند پڻ آزاديءَ سان پاڻ ئي ڪري پوي ٿو.
ان جي مٺائي ڇڏڻ کان سواءِ امرت جو ذائقو پيش ڪري ٿو.
ان مان گڙ، کنڊ، ٽريڪل گُول ڪيتريون ئي لذيذ شيون پيدا ٿين ٿيون.
ساڳيءَ طرح اولياءَ به انسان ذات جي خدمت ۾ ڪا ڪسر نه ڇڏي، سڀني کي خوشيون عطا ڪن ٿا.
لوهه کي فرنس ۾ رکڻ سان لوهه کي گرم ڪيو ويندو آهي.
ان کان پوءِ ان کي اوندهه تي رکيو ويندو آهي، جتي ان کي هامر جا وار لڳل هوندا آهن.
شيشي وانگر صاف ڪري، ان جي قيمت مقرر ڪئي وئي آهي.
پٿرن کي پيس ڪري ان جا حصا ڇنڊيا ويندا آهن يعني ان مان ڪيتريون ئي شيون ٺاهيون وينديون آهن.
هاڻي ان کي (يا انهن شين) کي مٽيءَ وغيره ۾ رکي صاف ٿيڻ لاءِ ڇڏيو ويو آهي.
ساڳيءَ طرح گرومخ به پنهنجي انا کي وڃائي پنهنجي بنيادي فطرت سان منهن ڏئي ٿو.
ھڪڙو خوبصورت وڻ پاڻ کي ڪٽيو ۽ ھڪڙي ريبڪ ۾ ٺاھيو ويو.
ٻڪريءَ جو ٻڪرو پاڻ کي مارڻ جي عذاب هيٺ آيو. ان جو گوشت گوشت کائڻ وارن ۾ ورهايو.
ان جي آنڊن کي گٽ ۾ ٺاهيو ويندو هو ۽ چمڙي کي (ڊرم تي) لڳايو ويندو هو.
هاڻي اهو مقدس جماعت ۾ آندو ويو آهي جتي هن ساز تي راڳ پيدا ڪيو ويندو آهي.
اهو راگ جو راڳ ٺاهي ٿو جيئن شبد ٻڌو وڃي.
جيڪو به سچو گرو، خدا جي پوڄا ڪندو آهي، اهو هڪجهڙائي ۾ جذب ٿي ويندو آهي.
خدا صندل جو وڻ ٺاهيو ۽ ان کي جنگل ۾ رکيو.
هوا صندل جي چوڌاري ڦري ٿي پر ناقابل تصور (وڻ جي فطرت) کي سمجهي نه ٿي.
صندل جي سچائي تڏهن سامهون اچي ٿي جڏهن اها پنهنجي خوشبوءَ سان هر ڪنهن کي خوشبو ڏئي ٿي.
گرو مُخ سڀ ذات پات ۽ ممنوع کائڻ جي فرقن کان بالاتر ٿي وڃي ٿو.
هو پاڪ جماعت ۾ رب جي خوف ۽ محبت جو امرت پيئي ٿو.
گرو مُخ پنهنجي اندروني فطرت (سهج سبائي) جي سامهون اچي ٿو.
گرو جي تعليم جي اندر، گرو جا سک (ٻين) جي خدمت ڪن ٿا.
خيرات ۾ چار دولت (چار پادري) فقيرن کي ڏيندا آهن.
اُهي اُن غائب رب جا گيت ڳائين ٿا، جيڪو سڀني حسابن کان ٻاهر آهي.
اُهي پياري عقيدت جي ڪمند جو رس پيئندا آهن ۽ ٻين کي به ان مان مزو وٺندا آهن.
ماضي ۽ مستقبل ۾ ڪا به شيءِ سندن محبت جي برابر نه ٿي سگهي.
گرومخن جي واٽ جي هڪ قدم سان به ڪو به ويڙهجي نٿو سگهي.
مقدس جماعت لاءِ پاڻي آڻڻ، اندراپورين جي لکن جي بادشاهي برابر آهي.
اناج جو پيسڻ (مقدس جماعت لاءِ) آسمانن جي هزارن جي خوشين کان وڌيڪ آهي.
جماعت لاءِ لنگر (مفت باورچی خانه) جي چولي ۾ ڪاٺين جو بندوبست ڪرڻ، رڌڻي، سڌن ۽ نون خزانن جي برابر آهي.
پاڪ ذات غريبن جا نگهبان آهن ۽ انهن جي صحبت ۾ (ماڻهن جي) دل ۾ عاجزي رهي ٿي.
گرو جي گيتن جو ڳائڻ اڻڄاتل راڳ جي شخصيت آهي.
هڪ سک کي ٿلهي چنا سان کارائڻ سئو هزارين ساڙيندڙ نذرانو ۽ دعوتن کان بهتر آهي.
ان کي غسل ڏيڻ، زيارتن جي مجلسن جي زيارت کان افضل آهي.
هڪ سک کي گرو جي گيتن جو ورجائڻ ٻين هزارن مذهبي مشقن جي برابر آهي.
جيتوڻيڪ گرو جي جھلڪ سڀني شڪ ۽ افسوس کي ختم ڪري ٿي.
اهڙو انسان خوفناڪ عالمي سمنڊ ۾ بي پناهه رهي ٿو ۽ ان جي موج کان نه ٿو ڊڄي.
جيڪو گرو مذهب (گرومتي) کي قبول ڪري ٿو، اهو حاصل يا نقصان جي خوشي يا غم جي حدن کان ٻاهر آهي.
جيئن ٻج زمين ۾ وجھي ٿو سو هزار ڀيرا وڌيڪ ميوو ڏئي ٿو.
گرومخ جي وات ۾ رکيل کاڌو بيشمار وڌي ٿو ۽ ان جي ڳڻپ ناممڪن ٿي وڃي ٿي.
زمين ان ۾ پوکيل ٻج جو ميوو ڏئي ٿي.
پر ان جو ٻج گروءَ وارن کي پيش ڪيو ويو، هر قسم جا ميوا ڏئي ٿو.
پوکڻ کان سواءِ، نه ڪو ڪجهه کائي سگهي ٿو ۽ نه زمين ڪجهه پيدا ڪري سگهي ٿي.
گرومخ جي خدمت ڪرڻ جي خواهش رکڻ سان، سڀني خواهشن کي پورو ڪري ٿو.