هڪ اونڪر، بنيادي توانائي، خدا جي فضل جي ذريعي محسوس ڪيو
وار پنج
جيڪو شخص مقدس جماعت ۾ گرومخ جو درجو حاصل ڪري چڪو آهي اهو ڪنهن به خراب صحبت سان نه ٿو ملي.
گرومخ جي زندگي (زندگي) سادي ۽ خوشگوار آهي. هو پاڻ کي ٻارهن فرقن (يوگين جي) جي خدشن سان نه ٿو ڇڪي.
گرو مُخ ذاتن، رنگن کان اڳتي وڌن ٿا ۽ برابريءَ سان ائين هلن ٿا، جيئن ڳاڙهي رنگ جي پنن جي.
گرومخ گرو جي اسڪول کي ڏسندا آهن ۽ ڇهن اسڪولن (هندستاني روايت جي) ۾ ڪو به يقين نه رکندا آهن.
گرومخن وٽ ثابت قدم عقل آهي ۽ پاڻ کي دوئي جي باهه ۾ ضايع نٿا ڪن.
گرو مُخ (گرو) لفظ جي مشق ڪندا آهن ۽ پيرن کي ڇهڻ جي مشق کي ڪڏهن به نه ڇڏيندا آهن، يعني اهي ڪڏهن به عاجزي کي نه ڇڏيندا آهن.
گرو مُخش محبت جي عقيدت سان ڀريل آهن.
گرومخ اڪيلائيءَ سان رب جي عبادت ڪندا آهن ۽ شڪ ۾ نه رهندا آهن.
انا کي ڇڏڻ سان اهي آزاد ٿي ويندا آهن ۽ اونداهي (جهالت) کي پنهنجي دل ۾ رهڻ نه ڏيندا آهن.
گرو جي تعليمات ۾ لپي، اهي پنجن برائين سميت (جسم جو) قلعو فتح ڪن ٿا.
پيرن تي بيهن ٿا، مٽيءَ وانگر ٿي وڃن ٿا، پاڻ کي دنيا ۾ مهمان سمجهن ٿا ۽ دنيا جي عزت ڪن ٿا.
گرو مُخ سکن جي خدمت ڪن ٿا انهن کي پنهنجو والدين، ڀاءُ ۽ دوست سمجهي.
بدگماني ۽ بدگمانيءَ کي ڇڏي، پنهنجي شعور کي گروءَ جي ڪلام ۽ تعليمات ۾ ملائي ڇڏيندا آهن.
اهي فضول دليل، ڪوڙ ۽ خراب ڪمن کي هڪ طرف رکي ڇڏيندا آهن.
پنھنجن ورھن ۾ (چارن ورھن جا) سڀ ماڻھو پنھنجي ذات ۽ قبيلي جي روايتن کي سنڀاليندا آھن.
ڇهن درسگاهن جي ڪتابن ۾ مڃڻ وارا ڇهن فرضن کي پنهنجي پنهنجي روحاني مرشد جي حڪمت مطابق سرانجام ڏيندا آهن.
نوڪر وڃي پنهنجي مالڪن کي سلام ڪن.
واپاري پنهنجي خاص شين ۾ گهڻو واپار ڪندا آهن.
سڀ هاري پنهنجي مختلف زمينن ۾ مختلف ٻج پوکيندا آهن.
ميڪيڪل ورڪشاپ ۾ پنهنجن ساٿي ميڪنڪس سان ملن ٿا.
ساڳيءَ طرح گروءَ جا سک، پاڻ کي پاڪ ذات جي صحبت سان وابسته ڪن ٿا.
نشيءَ جو نشئيءَ سان ميلاپ ٿئي ٿو ۽ پرهيز ڪرڻ وارن کي پرهيز ڪرڻ وارن سان.
جوا جوارين سان ملندو آهي ۽ بدمعاش سان بدمعاش.
چورن ۽ ڌاڙيلن جي وچ ۾ پيار تمام گهڻو آهي، جيڪي گڏ ٿي، ملڪ کي ڌوڪو ڏين ٿا.
مسڪينن جوش سان ملن ٿا ۽ ائين ئي پٺاڻن سان به ملن ٿا.
ترڻ لاءِ اڻڄاتل ساڳين ماڻهن سان ملن ٿا ۽ ترڻ وارن سان ملڻ سان ترڻ وارا وڃو ۽ پار ڪريو.
ڏکايل ڏکايل ماڻهن سان ملن ٿا ۽ سندن ڏک ۾ شريڪ ٿين ٿا.
ساڳيءَ طرح، گروءَ جا سک به پاڪ جماعت ۾ خوشي محسوس ڪندا آهن.
ڪنهن کي پنڊت، ڪنهن کي نجومي، ڪنهن کي پادري ۽ ڪنهن کي طبيب.
ڪنهن کي بادشاهه، سترپ، سردار ۽ چوڌري چئبو آهي.
ڪنهن کي ڍڳي، ڪنهن کي سونار ۽ ڪنهن کي زيور.
ڪو ماڻهو دوا ساز، پرچون فروش ۽ ايجنٽ هجڻ جي ذريعي ڪمائي رهيو آهي.
(سڏيو) گهٽ ڄاول لکين آهن جن جا نالا سندن پيشو بيان ڪن ٿا.
گروءَ جو سک، پاڪ جماعت ۾ رهي، خوشين ۾ رهندي، خواهشن کان لاتعلق رهي ٿو.
هو پنهنجي شعور کي ڪلام (سباد) ۾ ضم ڪري عظيم رب کي ڏسي ٿو.
ڪيتريون ئي مشھور، سچائيءَ جا پيروڪار، لافاني، سڌن، ناٿ، ۽ استاد ۽ سيکارڻ وارا آھن.
ڪيترائي ديوتائن، ديوتائن، رِيس، ڀائرو ۽ علائقن جا محافظ آهن.
ڪيتريون ئي گانڌيون (ڀوتيون)، گانڌارون (آسماني ڳائڻا)، اپسرا ۽ ڪنار آهن، جيڪي مختلف انداز ۾ ڪم ڪن ٿا.
ديوتا سان ڀريل، ڪيترائي راڪساس، راکشس ۽ ديوتا آهن.
سڀئي انا جي ڪنٽرول ۾ آهن ۽ گرومخ مقدس جماعت ۾ خوشي حاصل ڪن ٿا.
اتي هنن، گرو جي حڪمت کي قبول ڪري، پنهنجي خودي کي ختم ڪيو.
(هندستان ۾ شادي ڪرڻ وقت ڇوڪري پنهنجي وارن ۾ تيل لڳائي ٿي ۽ چڱيءَ طرح سمجهي ٿي ته هاڻي هوءَ پنهنجي ماءُ پيءُ جو گهر ڇڏي وڃڻ واري آهي) اهڙيءَ طرح گرو مُخ به سدائين مٿن تي تيل لڳائي هن دنيا مان وڃڻ لاءِ تيار ٿي ويندا آهن.
منافقت وڏي پئماني تي تسلسل، جليل قربانين، دعوتن، توفيقن ۽ تحفن جي عمل ۾ داخل ٿي.
ترڪيبون ۽ منتر آخرڪار منافقانه ڊراما بڻجي ويندا آهن.
ٻاويهه هيروز جي پوڄا، اٺن يوگين جي قبرستانن ۽ دفن ڪرڻ جي جڳهن جي، وڏي تباهيءَ جو سبب بڻجي ٿي.
ماڻهو ساهه کڻڻ جي مشقن، سانس جي معطلي، نڪ ڇڏڻ، نيلر فيٽ ۽ ڪنڊليني کي سڌو ڪرڻ جي ناگن جي طاقت سان جنون آهن.
ڪيترائي پاڻ کي سڌن ۾ ويهڻ لاءِ ڪم ڪندا آهن ۽ اهڙيءَ طرح اسان انهن کي بيشمار معجزا ڳوليندي ڏٺو آهي.
فلاسفر جي پٿر تي يقين، ناگن جي مٿي ۾ زيور ۽ زندگي جو معجزو امرت کي امر ڪري ڇڏڻ جهالت جي اونداهي کان سواءِ ٻيو ڪجهه ناهي.
ماڻهو ديوتائن جي بتن جي پوڄا ۾، روزو رکڻ، چوڻ ۽ نعمتون ۽ لعنتون ڏيڻ ۾ مصروف آهن.
پر سنتن جي پاڪ جماعت ۽ گروسباد جي تلاوت کان سواءِ تمام سٺو ماڻهو به قبول نه ٿو ڪري سگهي.
وهم پرست پاڻ کي ڪوڙ جي سؤ ڳنڍن سان جڪڙيندا آهن.
زندگي شگون جي روشني ۾ رهبري ڪئي، نو سيارو، ٻارهن نشانين جي زڪوڪ؛
ترڪيبون، لڪير ۽ آواز جي ذريعي جادو جي تقسيم سڀ بيڪار آهي.
گڏهه، ڪتن، ٻليون، پتنگ، ڪاري پکين ۽ گيدڙن جا روئڻ اسان جي زندگين تي ضابطو نٿا آڻي سگهن.
بيواهه، ننگي سر مڙس، پاڻي، باهه، ڇڻڻ، ٽٽڻ واري هوا، هچڪيون ملڻ مان نيڪي يا بدشگوني ڪڍڻ واعدو آهي.
قمري ۽ هفتي جا ڏينهن، خوش قسمت-بدقسمتي جا لمحا ۽ ڪنهن خاص طرف وڃڻ يا نه وڃڻ
جيڪڏهن ڪا عورت طوائف وانگر ورتاءُ ڪري ۽ هر ڪم سڀني کي خوش ڪرڻ لاءِ ڪري، ته هوءَ پنهنجي مڙس جي محبت ڪيئن ٿي ڪري سگهي.
اهي گرومخ جيڪي سڀني وهم و گمان کي رد ڪري پنهنجي رب وٽ خوشيون ماڻين ٿا ۽ دنيا جي سمنڊ کان پار ٿي وڃن ٿا.
نديون ۽ ننڍڙا وهڪرا جيڪي گنگا نديءَ ۾ ملن ٿا سي مقدس ندي (گنگا) بڻجي وڃن ٿا.
فلسفي جي پٿر (پارس) جي ڇهڻ سان سڀ مليل نوري ڌات سون ۾ تبديل ٿي وڃن ٿا.
ٻوٽي جيڪا ميوو پيدا ڪندڙ هجي يا بي ميوا هجي، ان ۾ صندل جي خوشبو سمائي چندن بڻجي ويندي آهي.
ڇهن موسمن ۽ ٻارهن مهينن ۾ سج کان سواءِ ٻيو ڪجهه به ڪونهي.
هن دنيا ۾ چار ورنا، فلاسافي جا ڇهه اسڪول ۽ يوگين جا ٻارهن فرقا آهن.
پر گرومڪن جي راهه تي هلڻ سان مٿين فرقن جا سڀ شڪ ختم ٿي وڃن ٿا.
اهي (گرمخ) هاڻي مستحڪم ذهن سان هڪ (رب) کي پوڄيندا آهن.
ڏاڏي، ڏاڏي ۽ ڏاڏي جي گهر ۾ ڪيترائي پادري ۽ نوڪر هوندا آهن.
اهي جنم ڏينهن، منڊن (منڊن) جي رسمن، شادي، شادي ۽ موت تي پيغام کڻندا آهن.
اهي خانداني فرضن ۽ رسمن لاءِ ڪم ڪندي نظر اچن ٿا.
اهڙن موقعن تي جيئن مقدس ڌاڳي جي رسمن تي، اهي ڪيترن ئي چالن جي ذريعي ماسٽر کي خوشيء سان خرچ ڪن ٿا ۽ کيس ٻڌائي ٿو ته سندس شهرت آسمان تائين پهچي ٿي.
انهن جي لالچ ۾ ماڻهو وياڪل هيرو، ڏاڏي، ستين، فوت ٿيل همراهن، ٽانڪن ۽ ڍڳن جي پوڄا ڪن ٿا، پر اهو سڀ ڪجهه بي سود آهي.
اهي جيڪي مقدس جماعت ۽ گرو جي ڪلام مان لطف اندوز نٿا ٿين، اهي مري وڃن ٿا ۽ ٻيهر پيدا ٿين ٿا ۽ خدا کان انڪار ڪن ٿا.
اهو گروءَ جو پيروڪار آهي، يعني گرو مُخ، جيڪو (خدا جو نالو سندس) هيرن جو هار پائي ٿو.
شهنشاهه جي لشڪر ۾ پيارا شهزادا به هلندا آهن.
شهنشاهه اڳواڻي ڪري ٿو ۽ سفيد ۽ پيادل فوج پٺيان.
درٻار سٺا ڪپڙا پائي سڀني جي سامهون اچن ٿا پر شهزادا سادا ۽ سڌا رهن ٿا.
بادشاهن جا (سچا) نوڪر تاڙيون وڄائيندا آهن پر درٻار ۾ بي عزتي ٿيندي آهي.
(رب جي) درٻار ۾ انهن کي ئي پناهه ملي ٿي، جيڪي (خدمت ۾) رهجي وڃن ٿا.
رب جي مهربانيءَ سان اهڙا گرومخف بادشاهن جا بادشاهه ٿين ٿا.
اهڙا ماڻهو ئي سدا خوش ۽ مطمئن رهن ٿا.
اونداهيءَ ۾ تارا موجود آهن پر سج اڀرڻ سان ڪو به نظر نٿو اچي.
شينهن جي گجگوڙ کان اڳ، هرڻ جا ڌڻ پنھنجا ڪنڌ کڻي ويندا آھن.
وڏي گدڙ (گرور) کي ڏسي نانگ پنهنجي سوراخن ۾ ڪري پيو.
پکي پکڙيل ٿڙ کي ڏسندي ئي اُڏامندا آهن ۽ لڪڻ جي جاءِ نه ملندي آهي.
هن عمل ۽ فڪر جي دنيا ۾، مقدس جماعت ۾ هڪ برائي ذهن کي ڇڏي ٿو.
سچو گرو سچو راجا آهي، جيڪو خرابي کي ختم ڪري ٿو، ۽، برائي جي جذبي کي لڪائي يا ختم ڪري ٿو.
گرومخ پنهنجي علم کي ٻين جي وچ ۾ ورهايو (۽ اهي خود غرض ماڻهو نه آهن).
سچو گرو، حقيقي شهنشاهه، گرو-انداز (گرمخ) کي (آزاديءَ جي) وڏي رستي تي رکيو آهي.
هو موتمار گناهن کي روڪي ٿو، پنجن بڇڙن خواهشن ۽ دوئي جي احساس کي.
گرومخ پنهنجي دل ۽ دماغ کي سبدا (لفظ) سان ملائي پنهنجي زندگي گذاريندا آهن ۽ ان ڪري موت، ٽيڪس گڏ ڪرڻ وارو انهن جي ويجهو نٿو اچي.
گرو مرتد کي ٻارهن فرقن (يوگين جي) ۾ ورهايو هو، ۽ سنتن جي مقدس جماعت کي سچ جي ڊومين (سچند) ۾ بيٺو هو.
نام جي جادوءَ سان، گرومخزن محبت، عقيدت، خوف، خيرات ۽ وضوءَ کي جنم ڏنو آهي.
گرومخ پاڻ کي دنيا جي بڇڙائيءَ کان ائين بيزار رکندا آهن جيئن ڪنول پاڻيءَ ۾ اٽڪيل رهي.
گرومخ پنهنجي انفراديت کي ختم ڪري ڇڏيندا آهن ۽ پنهنجو پاڻ کي زور ڏيڻ جو ارادو نه ڪندا آهن.
بادشاهه جي تابع ٿيڻ سان، ماڻهو نوڪر جي حيثيت ۾ حڪمن جي تعميل لاءِ ملڪن ۾ گهمي ڦري ويندا آهن.
ٻار جي ڄمڻ تي نانيءَ ۽ ڏاڏين جي گهرن ۾ خوشين جا گيت ڳايا ويندا آهن.
شاديءَ جي موقعن تي عورتون نرالي ٻولي ۾ گيت ڳائينديون آهن ۽ ڪنوار ۽ ڪنوار جي (پر گرومخن ۾ ائين نه هوندو آهي).
مرڻ وارن لاءِ روئڻ ۽ روئڻ وارا آهن.
پر اهڙين موقعن تي گرومخف (گرو مرشد) سنتن جي سنگت ۾ سهيلا پڙهندا آهن.
سک (گرمک) هندن ۽ مسلمانن جي مقدس ڪتابن يعني ويد ۽ ڪتب کان اڳتي نڪري ٿو ۽ نه ڄمڻ تي خوش ٿئي ٿو ۽ نه ئي موت تي ماتم ڪري ٿو.
خواهشن جي وچ ۾ هو انهن کان آزاد رهي ٿو.
گروءَ تي مبني سادو ۽ سڌي رستي تي هلن ٿا ۽ ذهن تي مبني (منمخ) ٻارهن طريقن (يوگين جا ٻارهن فرقا) تي گمراهه ٿين ٿا.
گورمک پار ٿي ويندا آهن، جڏهن ته منٺار دنيا جي سمنڊ ۾ غرق ٿي ويندا آهن.
گرومخ جي زندگي آزاديءَ جو مقدس ٽانڪ آهي ۽ انسان لڏپلاڻ ڪري زندگي ۽ موت جي تڪليفن کي برداشت ڪري ٿو.
گرو مُخ رب جي درٻار ۾ آرام سان آهي پر منمک کي موت جي ديوتا يما جي لٺ (ڏک) برداشت ڪرڻي پوندي آهي.
گرو مُخ رب جي درٻار ۾ آرام سان آهي پر منمک کي موت جي ديوتا يما جي لٺ (ڏک) برداشت ڪرڻي پوندي آهي.
گرو مُخ انا کي ڇڏي ڏئي ٿو، جڏهن ته من مُخ پاڻ کي انا جي باهه ۾ مسلسل ساڙي ٿو.
ڪي ٿورا ماڻهو آهن جيڪي مايا جي حدن ۾ هئڻ جي باوجود به سندس مراقبي ۾ غرق آهن.
پنهنجي ماءُ جي گهر ۾ ڇوڪريءَ کي ماءُ پيءُ جو تمام گهڻو پيار ۽ پيار هوندو آهي.
ڀائرن ۾ هوءَ هڪ ڀيڻ آهي ۽ خوشيءَ سان ماءُ ۽ ڏاڏي جي خاندانن ۾ رهي ٿي.
پوءِ زيور ۽ ڏاج وغيره ڏئي ۽ لکين رپيا خرچ ڪري ان جي شادي ڪرائي وڃي ٿي.
هن جي سسر جي گهر ۾ هن کي لقب سان شادي شده زال طور قبول ڪيو ويو آهي.
هوءَ پنهنجي مڙس سان مزو وٺي ٿي، مختلف قسم جا طعام کائي ٿي ۽ هميشه بستري تي سمهي رهي ٿي.
عارضي ۽ روحاني نقطه نظر کان، عورت مرد جو اڌ جسم آهي ۽ نجات جي دروازي ڏانهن مدد ڪري ٿي.
هوءَ يقينن نيڪين لاءِ خوشي آڻي ٿي.
هڪ طوائف جنهن وٽ ڪيترائي عاشق آهن، هر قسم جا گناهه ڪن ٿا.
پنهنجي قوم ۽ ملڪ مان بيزار ٿي، هوءَ ٽنهي طرفن، يعني پنهنجي پيءُ جي ماءُ ۽ سسر جي خاندان جي بي عزتي ڪري ٿي.
پاڻ کي برباد ڪري، ٻين کي برباد ڪري، پوءِ به زهر پيئي ۽ هضم ڪري ٿي.
هوءَ ان موسيقيءَ جي پائپ وانگر آهي، جيڪا هرڻ کي لالچائي ٿي، يا چراغ جيڪا جيت کي ساڙي ٿي.
گناهن جي ڪري ٻنهي جهانن ۾ هن جو چهرو پيلي رهي ٿو، ڇاڪاڻ ته هوءَ پٿر جي ٻيڙيءَ وانگر هلندي آهي، جيڪا مسافرن کي ٻوڙائي ڇڏيندي آهي.
ائين ئي مرتد (منمخ) جو ذهن آهي، جيڪو منتشر ۽ بدڪارن جي صحبت ۾ وهم ۽ گمراھيءَ ۾ ڦاٿل آهي.
۽ ساڳيءَ طرح درباريءَ جو پٽ جنهن جي پيءُ جو نالو ڪونهي، مرتد به ڪنهن جي ملڪيت ناهي.
ٻار جي عقل کي ڪنهن به شيءِ جي پرواهه نه هوندي آهي ۽ هو پنهنجو وقت خوشيءَ جي ڪمن ۾ گذاريندو آهي.
جوانيءَ جي ڏينهن ۾، هو ٻين جي جسم، دولت ۽ غيبت جي طرف متوجه ٿيندو آهي.
وڏي ڄمار ۾ هو خانداني معاملن جي وڏي ڄار ۾ ڦاٿل آهي.
ٻاهتر سالن جي ڄمار ۾ هو ڪمزور ۽ بي عقل ٿي وڃي ٿو ۽ ننڊ ۾ گونجي ٿو.
آخرڪار هو انڌو، ٻوڙو ۽ منڊا ٿي وڃي ٿو ۽ جيتوڻيڪ جسم ٿڪجي پوي ٿو، تڏهن به سندس ذهن ڏهن طرفن ۾ ڊوڙي ٿو.
پاڪ جماعت کان سواءِ ۽ گرو جي ڪلام کان بيزار ٿي، هو زندگيءَ جي لامحدود قسمن ۾ منتقل ٿي وڃي ٿو.
وڃايل وقت ٻيهر حاصل نٿو ڪري سگهجي.
سوان ڪڏهن به مانساروور، مقدس ٽانڪي کي نه ڇڏيندو آهي، پر ڪرين هميشه 4irty تلاء تي اچي ٿو.
رات جو انب جي باغن ۾ ڳائي ٿو، پر ڪانءَ کي ٻيلي ۾ ڪنهن ناپاڪ جاءِ تي آرام محسوس ٿئي ٿو.
ڪتن جو ڪوبه گروپ ناهي. (جهڙوڪ ڳئون) ۽ ڳئون صرف کير ڏين ٿيون ۽ نسب وڌائين ٿيون.
ميون سان ڀريل وڻ هڪ جاءِ تي بيهي رهي ٿو، جڏهن ته بيڪار ماڻهو هميشه اُن طرف ڊوڙي ٿو.
باھ (انا جي) گرميءَ سان ڀريل آهي ۽ پنهنجو مٿو مٿي رکي ٿي پر پاڻي ٿڌو هجڻ ڪري هميشه هيٺ لهي ٿو.
گرو مُخ پنهنجي روح کي انا جي مرڪز کان ڌار ڪري ٿو پر انسان، بيوقوف هميشه پاڻ کي شمار ڪري ٿو (سڀني کان مٿي).
دوئي جو احساس هجڻ سٺو عمل نه آهي، ۽ هڪ هميشه شڪست ڏني آهي.
هاٿي، هرڻ، مڇي، ماٺ ۽ ڪارا ماکيءَ کي هڪ هڪ بيماري آهي، يعني ڪشش، آواز، لذت، سهڻي صورت ۽ خوشبوءِ، ۽ انهن کي کائي وڃي ٿو.
پر انسان کي پنج ئي بيماريون آهن ۽ اهي پنج ئي هن جي زندگيءَ ۾ انتشار پيدا ڪن ٿا.
اميدن ۽ تمنائن جي صورت ۾ جادوگريون ۽ خوشيون ۽ غم بيمارين کي وڌيڪ وڌائين ٿا.
ٻهراڙيءَ تي ضابطو رکي، گمراهه ڪندڙ انسان اُتي ڊوڙي ٿو.
سچو گرو سچو بادشاهه آهي ۽ گرومخ هن جي ڏنل شاهراهه تي هلن ٿا.
مقدس جماعت سان گڏ ۽ گڏ هلڻ،
چور ۽ ڌاڙيل مال جي لالچ جي صورت ۾ ڀڄي ويندا آهن.
رڳو ھڪڙو ماڻھو گھڻن ماڻھن کي پار ڪري ٿو.
سامراجي فوج جو هڪ ڪمانڊر سڄو ڪم سرانجام ڏئي ٿو.
محلي ۾ صرف هڪ چوڪيدار جي ڪري، سڀ امير ماڻهو بنا ڪنهن پريشانيءَ جي ننڊ ڪن ٿا.
شاديءَ ۾ مهمان گهڻا هوندا آهن پر شادي هڪ شخص جي ٿيندي آهي.
ملڪ ۾ شهنشاهه هڪڙو هوندو آهي ۽ باقي هندو ۽ مسلمان جي روپ ۾ عوام هوندو آهي.
اهڙي طرح سچو گرو شهنشاهه هڪ آهي ۽ مقدس جماعت ۽ گرو لفظ سباد سندس سڃاڻپ جا نشان آهن.
مان پنهنجو پاڻ کي انهن تي قربان ڪريان ٿو جيڪي سچي گرو جي پناهه ڳوليندا آهن.