هڪ اونڪر، بنيادي توانائي، خدا جي فضل جي ذريعي محسوس ڪيو
چيو وڃي ٿو ته اڻ ڄاتل سمنڊ کي ڇهڻ کان پوءِ ان مان چوڏهن زيور ڪڍيا ويا.
اهي زيور آهن- چنڊ، سارنگ ڪمان، شراب، ڪستوب ماني، لکشمي، طبيب.
رمبھا پري، ڪنڌن، پارجات، اُوچيسرو گھوڙو ۽ امرت ديوتائن کي پيئڻ لاءِ پيش ڪيو.
ايروات هاٿي، شنخ ۽ زهر گڏيل طور ديوتائن ۽ شيطانن ۾ ورهايا ويا.
سڀني کي ياقوت، موتي ۽ قيمتي هيرا ڏنا ويا.
سمنڊ مان شنوخ خالي نڪرندو هو، جيڪو (اڄ به) روئي روئي پنهنجي ڪهاڻي ٻڌائي ٿو ته ڪو به خالي ۽ خالي نه رهي.
جيڪڏهن اهي مقدس جماعت ۾ ٻڌايل گرو جي خيالن ۽ تعليمات کي اپنائڻ نه ڏين.
بي مقصد زندگي وڃائي ويهندا آهن.
اھو ھڪڙو تلاءُ آھي جيڪو صاف ۽ سھڻي پاڻيءَ سان ڀريل ھوندو آھي، جنھن ۾ ڪنول ڦھلندا آھن.
ڪنول خوبصورت شڪل جا هوندا آهن ۽ ماحول کي خوشبودار بڻائيندا آهن.
ڪارا ماکڙا بانس جي ٻيلي ۾ رهن ٿا پر اهي ڪنهن نه ڪنهن طريقي سان لوٽس کي ڳولي وٺن ٿيون.
سج اڀرڻ سان، اهي پري پري کان متوجه ٿين ٿا ۽ ڪنول سان ملن ٿا.
سج اڀرڻ سان، تلاءَ جا ڪنول به پنهنجو منهن سج ڏانهن ڪن ٿا.
فرينڊ، ڪنول جي ڀرسان ويجھي مٽيءَ ۾ رھندو آھي پر حقيقي لذت کي نه سمجھندو آھي، اھو ڪمول وانگر مزو نٿو وٺي سگھي.
اُهي بدقسمت ماڻهو، جيڪي گروءَ جو ڪلام پاڪ جماعت ۾ ٻڌن ٿا، اُنهن کي قبول نه ٿا ڪن.
اهي ڏيڏر وانگر زندگي ۾ سڀ کان وڌيڪ بدقسمتي آهن.
زيارتن تي، سالگره جي ميلن جي ڪري، لکين ماڻهو چارئي طرفن کان گڏ ٿين ٿا.
ڇهن فلسفن ۽ چئن ورهين جا پيروڪار اتي تلاوت، خيرات ۽ وضو ڪندا آهن.
تلاوت ڪرڻ، جلندڙ نذرانو پيش ڪرڻ، روزو رکڻ ۽ سخت محنت ڪندڙ شاگرد، اهي ويدن مان تلاوت ٻڌندا آهن.
مراقبي ڪندي، اهي تلاوت جي ٽيڪنڪ کي اختيار ڪن ٿا.
ديوتا ۽ ديوتائن جي پوڄا انهن جي گهرن ۾ ڪئي ويندي آهي - مندر.
سفيد پوشاڪ وارا ماڻهو ترس ۾ مشغول رهندا آهن پر هڪ ڪرين وانگر ۽ جڏهن کين موقعو ملندو آهي ته اهي فوري طور تي جرم ڪرڻ لاءِ جهڪي ويندا آهن.
پاڪ جماعت ۾ گروءَ جو ڪلام ٻڌي، جيڪي ڪوڙا عاشق ان کي پنهنجي زندگيءَ ۾ نٿا اپنائن، تن کي (زندگيءَ ۾) ڪو به ميوو نه ٿو ملي.
ساوڻ جي مهيني ۾ سڄو ٻيلو سرسبز ٿي ويندو آهي، پر اُک، سٽي علائقي جو جهنگلي ٻوٽو (Calatropis procera) ۽ جاوا (هڪ ڪچو ٻوٽو جيڪو دوائن ۾ استعمال ٿيندو آهي) سڪي ويندا آهن.
ساونتي نڪستر (آسمان ۾ تارن جي هڪ خاص شڪل) ۾ مينهن جا ڦڙا حاصل ڪرڻ سان مينهن وارو پکي (پافيا) مطمئن ٿي ويندو آهي ۽ جيڪڏهن اهو ئي قطرو گول جي وات ۾ پوي ته موتي ۾ تبديل ٿي ويندو آهي.
ڪيلي جي ٻنيءَ ۾ اهو ئي قطرو ڪيفور بڻجي ويندو آهي پر الڪائن واري زمين ۽ لوٽس ٽوپ ڊراپ تي ڪو به اثر نه پوندو آهي.
اهو ڦڙو جيڪڏهن نانگ جي وات ۾ وڃي ته موتمار زهر بڻجي وڃي ٿو. تنهن ڪري، هڪ حقيقي ۽ غير مستحق شخص کي ڏنل شيء مختلف اثر رکي ٿي.
اهڙيءَ طرح جيڪي دنياوي وهنوار ۾ مگن آهن، انهن کي پاڪ جماعت ۾ گروءَ جو ڪلام ٻڌڻ جي باوجود به سڪون نٿو ملي.
گرو مُخ رب جي محبت جو لذت ميوو حاصل ڪري ٿو، پر من مُخ، جنهن جي ذهن تي مدار رکي ٿو، بڇڙي واٽ تي هلي ٿو.
من مُخ کي هميشه نقصان ٿيندو آهي جڏهن ته گرو مُخ نفعو ڪمائيندو آهي.
سڀني ٻيلن ۾ ٻوٽا آهن ۽ هر هنڌ هڪ ئي زمين ۽ ساڳيو پاڻي آهي.
انهيءَ هڪجهڙائيءَ جي باوجود ميون ۽ گلن جي خوشبو، ذائقو ۽ رنگ عجيب طرح مختلف آهن.
ڊگھو ريشم - ڪپهه جو وڻ تمام وڏو ۽ بي ميوو چيل جو وڻ آسمان کي ڇهندو آهي (اهي ٻئي هڪ انا پرست ماڻهوءَ وانگر پنهنجي ماپ تي فخر ڪندا آهن).
بانس پنهنجي عظمت جو سوچيندو رهي ٿو.
صندل سڄي ٻوٽي کي خوشبودار بڻائي ٿي پر بانس جي خوشبوءَ کان خالي رهي ٿو.
جيڪي ماڻهو گروءَ جو ڪلام مقدس جماعت ۾ ٻڌي به ان کي دل ۾ نه ٿا هڻن، اهي بدقسمت آهن.
اُهي انا ۾ پئجي ويندا آهن ۽ گمراهه ٿي ويندا آهن.
سج پنهنجي روشن شعاعن سان اوندهه کي دور ڪري ٿو ۽ چوڌاري روشني پکيڙي ٿو.
ان کي ڏسندي سڄي دنيا ڌنڌي ۾ لڳي وئي. سج اڪيلو سڀني کي غلامي (اونداهي جي) کان آزاد ڪري ٿو.
جانور، پکي ۽ هرڻ جا ڌڻ پنهنجي پياري زبان ۾ ڳالهائين ٿا.
قاضي نماز لاءِ اذان ڏين ٿا، يوگي صور وڄائين ٿا ۽ بادشاهن جي دروازن تي ڍول وڄن ٿا.
اُلو انهن مان ڪنهن کي به نه ٿو ٻڌي ۽ پنهنجو ڏينهن ويران جاءِ تي گذاري ٿو.
اُهي جيڪي پاڪ جماعت ۾ گروءَ جو ڪلام ٻڌن ٿا، تن جي دل ۾ محبت جي عقيدت پيدا نه ٿي ٿئي، اُهي انسان آهن.
اهي پنهنجي زندگي بيڪار گذاريندا آهن.
چنڊ، ڳاڙهي پيرن سان پيار ڪندي، پنهنجي روشني کي چمڪائيندو آهي.
اهو امن جو امرت ڀري ٿو، جنهن سان فصل، وڻ وغيره برڪت وارا آهن.
مڙس زال سان ملي ٿو ۽ کيس وڌيڪ خوشي لاءِ تيار ڪري ٿو.
رات ۾ سڀ ملن ٿا پر نر ۽ مادي رڍن جي پناهه گاهه هڪ ٻئي کان پري ٿي وڃن ٿا.
اهڙيءَ طرح، مقدس جماعت ۾ گروءَ جي تعليم ٻڌي به ڪوڙو عاشق عشق جي اونهائي کي نه ٿو ڄاڻي.
جيئن لوسن کائڻ سان بدبوءِ پکڙجي.
دوئي جا نتيجا سڀ کان وڌيڪ خراب آهن.
باورچی خانه ۾ مختلف رس مٺو ۽ ترس ملائي، ڇٽيهه قسمن جو کاڌو تيار ڪيو ويندو آهي.
اهو باورچی سڀني چئن ورهين جي ماڻهن ۽ ڇهن فلسفين جي پوئلڳن جي خدمت ڪري ٿو.
اھو اڪيلو جيڪو کاڌو کائي پاڻ کي مطمئن ڪيو، اھو ان جي ذائقي کي سمجھي سگھي ٿو.
ڏاڙهي ڇٽيهه قسم جي سڀني لذيذ ڀاڄين ۾ گھڙي ويندي آهي، سواءِ انهن جي ذائقي جي.
ريڊ ليڊي بگ ياقوت ۽ زيور ۾ ميلاپ نٿو ڪري سگهي ڇاڪاڻ ته بعد ۾ تارن ۾ استعمال ٿيندا آهن جڏهن ته ريڊ ليڊي بگ ان طريقي سان استعمال نه ٿي ڪري سگهجي.
پاڪ جماعت ۾ گروءَ جي تعليم کي ٻڌڻ کان پوءِ به خيانت ڪندڙ جيڪو متاثر نه ٿيندو آهي.
رب جي درٻار ۾ کين جاءِ نه ملي.
درياءَ ۽ نديون گنگا بڻجي وڃن ٿيون.
ڌاڙيلن اٺيتاليھ زيارتن تي وڃڻ ۽ ديوتائن ۽ ديوتائن جي خدمت ڪرڻ جو ارادو ڪيو.
اُهي، چڱائيءَ ۽ علم جي بحثن دوران ماڻهن کان، رب جو نالو ٻڌن ٿا، جيڪو مري ويلن کي بچائيندڙ آهي.
پر، اُن هاٿي وانگر آهي، جيڪو پاڻيءَ ۾ غسل ڪري ٿو، پر ان مان نڪرڻ سان چوڌاري مٽي پکڙجي ٿي.
ڌاڙيل مقدس جماعت ۾ گرو جي تعليم ته ٻڌن ٿا پر ذهن ۾ نه ٿا آڻين.
جيتوڻيڪ امرت سان سيراب ٿئي، ڪولوسنٿ جو ٻج ڪڏهن به مٺو نه ٿيندو،
دغاباز ڪڏهن به سڌي واٽ تي نه هلندا آهن يعني حق جي راهه تي نه هلندا آهن.
بادشاھه سؤ راڻيون رکي ٿو ۽ ڦري ڦري انھن جي بسترن تي وڃي ٿو.
بادشاهه لاءِ، سڀيئي پرنسپل راڻيون آهن ۽ هو انهن سڀني سان تمام گهڻو پيار ڪندو آهي.
ڪمري ۽ بستري کي سينگاريو، اهي سڀئي بادشاهه سان گڏ ملن ٿا.
سڀ راڻيون حامله ٿينديون آهن ۽ هڪ يا ٻه ٻاهر نڪرنديون آهن.
ان لاءِ، ڪنهن به بادشاهه يا راڻي کي قصوروار نه سمجهيو وڃي. اهو سڀ ڪجهه گذريل جنمن جي لکڻين جي ڪري آهي،
جيڪي گروءَ جو ڪلام ٻڌڻ کان پوءِ ۽ گروءَ جي تعليم کي ذهن ۾ نه آڻيندا آهن.
اهي خراب عقل وارا ۽ بدبخت آهن.
فلسفي جي پٿر جي ڇهڻ سان اٺون ڌاتو هڪ ڌاتو ٿي وڃن ٿيون ۽ ماڻهو ان کي سون سڏين ٿا.
اها خوبصورت ڌاتو سون بڻجي وڃي ٿي ۽ زيور به ان کي سون ثابت ڪن ٿا.
پٿر کي ڇهڻ سان به فلسفي جو پٿر نه ٿيندو آهي ڇو ته ان ۾ خانداني غرور ۽ سختي موجود رهندي آهي (حقيقت ۾ فلسفي جو پٿر به پٿر هوندو آهي).
پاڻيءَ ۾ اڇلائي، پنهنجي وزن جي فخر سان ڀريل پٿر هڪدم ٻڏي وڃي ٿو.
سخت دل وارو پٿر ڪڏهن به گندو نه ٿيندو آهي ۽ اندران ائين ئي سڪي رهندو آهي جيئن اڳ هو. اهو ئي سکي ٿو ته ڪيئن ڪچرو ٽوڙڻ.
باھ ۾ وجهڻ سان ٽٽي پوي ٿو ۽ اونھيءَ تي ھڻڻ سان ٽٽل ٿي وڃي ٿو.
اھڙا ماڻھو به گروءَ جو ڪلام پاڪ جماعت ۾ ٻڌڻ کان پوءِ به پنھنجي دل ۾ درس جي اھميت نه رکندا آھن.
ڪوڙي محبت ڏيکاري، ڪنهن کي به زبردستي سچو ثابت نٿو ڪري سگهجي.
صاف پاڻي، ياقوت ۽ موتي مانساروور (ڍنڍ) ۾ سينگاريا ويندا آهن.
سوان جو خاندان ثابت قدم حڪمت وارو آهي ۽ اهي سڀئي گروپن ۽ قطارن ۾ رهن ٿا.
اهي ياقوت ۽ موتي کڻي پنهنجي وقار ۽ لذت کي وڌائين ٿا.
اُتي ڪانو بي نام، بي پناهه ۽ اداس،
کائڻ جي لائق ۽ کائڻ واري کي غير خوردني سمجهي ٿو، ۽ ٻيلي کان ٻيلي ڏانهن ڀڄندو رهي ٿو.
ايتري قدر جو ڪو ماڻهو گروءَ جو ڪلام مقدس جماعت ۾ ٻڌي، پنهنجي جسم ۽ دماغ کي مستحڪم نٿو ڪري.
هن جو پٿريلو دروازو (دانش جو) کليل نه آهي.
بيماريءَ ۾ مبتلا ماڻهو ڪيترن ئي طبيبن کان علاج لاءِ پڇا ڪندو رهي ٿو.
جيئن ناتجربيڪار طبيب کي مريض جي مسئلي جي خبر نه هجي ۽ ان لاءِ دوا به نه هجي.
مصيبت ۾ مبتلا ماڻهو وڌيڪ تڪليف ۾ اچي ٿو.
جيڪڏهن ڪو بالغ طبيب ملي وڃي ته هو صحيح دوا لکي ڏيندو آهي، جنهن سان مرض دور ٿي ويندو آهي.
هاڻي، جيڪڏهن مريض مقرر ڪيل ضابطن تي عمل نه ڪري ۽ هر شيءِ مٺي ۽ ڳاڙهسري کائي وڃي ته ڊاڪٽر کي ڪو به قصور نه آهي.
بي آراميءَ جي ڪري مريض جي بيماريءَ ۾ ڏينهون ڏينهن وڌندي رهي ٿي.
جيڪڏهن ڪو ڌاڙيل به پاڪ جماعت ۾ اچي ۽ اتي ويهي.
هو بڇڙائيءَ تي قابو ڪري پنهنجي دوکي ۾ فنا ٿي وڃي ٿو.
صندل جو تيل، مشڪ ٻلي جي خوشبو، ڪيفور، مشڪ وغيره ملائڻ.
عطر تيار ڪري ٿو خوشبو.
جڏهن ان کي استعمال ڪندي، ڪجهه ماهرن جي گڏجاڻي ۾ اچي ٿو، اهي سڀئي خوشبوء سان ڀريل آهن.
جيڪڏهن اها ئي خوشبو ڪنهن گدا تي لڳائي وڃي ته اهو ان جي اهميت نه ٿو سمجهي ۽ گندي هنڌن تي ڀڄندو رهي ٿو.
گروءَ جي ڪلام کي ٻڌي، جيڪو پنهنجي دل ۾ محبت واري عقيدت نه اختيار ڪري.
اهي انڌا ۽ ٻوڙا آهن جيتوڻيڪ انهن کي اکيون ۽ ڪن آهن.
درحقيقت، هو ڪنهن مجبوريءَ تحت مقدس جماعت ۾ وڃي ٿو.
ريشم جا انمول ڪپڙا ڌوئڻ سان ئي روشن نڪرندا آهن.
انهن کي ڪنهن به رنگ ۾ رنگيو، اهي مختلف رنگن ۾ خوبصورت آهن.
حُسن، رنگ ۽ خوشيءَ جا وڏا مداح اُنهن کي خريد ڪري پائيندا آهن.
اُتي اُھي وڏائيءَ سان ڀريل ڪپڙا، شاديءَ جي رسمن ۾ سندن زينت بڻجن ٿا.
پر ڪاري چادر نه ڌوئڻ سان روشن ٿئي ٿي ۽ نه وري ڪنهن رنگ ۾ رنگي سگهجي ٿي.
جهڙي طرح عقلمند به مقدس جماعت ۾ وڃڻ ۽ گرو جي تعليمات ٻڌڻ کان پوءِ، جيڪڏهن ڪو ماڻهو دنيا جي سمنڊ جي ڳولا ۾ نڪري ٿو، يعني دنياوي شين جي خواهشن ۾ وڃي ٿو.
اهڙي ٺڳيءَ جو ڄڻ ته ويران ۽ ويران جاءِ آهي.
زمين ۾ پوکندڙ سيسم جو ٻوٽو سڀني کان ڊگھو ٿيڻ لڳي ٿو.
اڳتي وڌڻ تي اُهو هر طرف پکڙجي ٿو ۽ پاڻ کي برقرار رکي ٿو.
پکڻ کان پوءِ جڏهن لڻ شروع ٿئي ٿو، ته ٻج کان سواءِ تلن جا ٻوٽا الڳ الڳ رهجي وڃن ٿا.
اُهي بيڪار آهن، جيئن ڪمند جي ٻنيءَ ۾ هاٿي جي گاهه جي ٿلهي اُڀار کي بيڪار سمجهيو وڃي ٿو.
پاڪ جماعت ۾ گروءَ جو ڪلام ٻڌي به جيڪي نظم و ضبط نٿا رکن، سي ڀوتن وانگر گهمندا ڦرن ٿا.
انهن جي زندگي بي معنيٰ ٿي وڃي ٿي ۽ انهن جا منهن هتي ۽ آخرت ۾ ڪارا ٿين ٿا.
ياما (موت جو ديوتا) جي گهر ۾ اهي ياما جي قاصد جي حوالي ڪيا ويا آهن.
برونز چمڪندڙ ۽ روشن نظر اچي ٿو. برنجي پليٽ مان کاڌو کائڻ کان پوءِ نجس ٿي ويندو آهي.
ان جي نجاست کي خاڪ سان صاف ڪري پوءِ گنگا جي پاڻيءَ ۾ ڌوئي ويندو آهي.
ڌوئي ٻاهران ته صاف ٿي وڃي ٿو پر اندر جي اندر گرميءَ جي تپش ۾ رهي ٿو.
شنک ٻاهران ۽ اندران ناپاڪ هوندو آهي ڇاڪاڻ ته جڏهن ڦوڪيو وڃي ٿو ته ان ۾ ڦوڪيو وڃي ٿو. جڏهن اها گهنج لڳندي آهي ته حقيقت ۾ ان ۾ موجود نجاست جي ڪري روئندي آهي.
پاڪ جماعت ۾ ڪلام ٻڌڻ سان ٺڳ بيوقوفيءَ سان ڳالهائي ٿو.
پر صرف ڳالهائڻ سان ڪو به مطمئن نه ٿيندو آهي، جيئن صرف کنڊ جي لفظ ڳالهائڻ سان سندس وات مٺو نه ٿي سگهي.
جيڪڏهن ڪنهن کي مکڻ کائڻو آهي ته پاڻيءَ کي ڇڻڻ نه گهرجي، يعني رڳو ڳالهين سان صحيح نتيجا نه ٿا اچن.
وڻن جي وچ ۾ وڌيڪ خراب، ارڙي ۽ اوليندر ٻوٽا چوڌاري نظر اچن ٿا.
ارڙيءَ تي گل ٿين ٿا ۽ انهن ۾ پيلا ٻج رهن ٿا.
ان جون پاڙون نه هونديون آهن ۽ تيز هوائون ان کي اُڇلائي ڇڏيندا آهن.
اوليندر ٻوٽن تي ٻوٽا اُڀرن ٿا، جيڪي بڇڙي حس وانگر پکڙجي وڃن ٿا.
ظاهري طور تي اهي ڳاڙهي گلاب وانگر آهن پر اندروني طور هڪ مشڪل ماڻهو وانگر اهي اڇا آهن (ڪيترائي قسم جي خوف جي ڪري).
گروءَ جو ڪلام پاڪ جماعت ۾ ٻڌڻ کان پوءِ به جيڪڏهن ڪو جسم حساب ۾ گم ٿي وڃي ته هو دنيا ۾ گمراهه ٿي وڃي ٿو.
ڪوڙي عاشق جي منهن تي خاڪ اڇلائي سندس منهن ڪارو ڪيو ويندو آهي.
ٻيلي ۾ مختلف رنگن جي ٻوٽن کي سينگاريو وڃي ٿو.
آم هميشه هڪ سٺو ميوو سمجهيو ويندو آهي ۽ ائين ئي آڙ، انب، انار وغيره به وڻن تي پوکجن ٿا.
ليمن جي شڪل جا انگور، ٻوٽا، ميوو، توت، کجور وغيره سڀ وڻندڙ ميوا آهن.
پيلو، پيجھو، بير، اخروٽ، ڪيلا، (سڀ ننڍا ۽ وڏا هندستاني ميوا) پڻ (هندستاني) وڻن تي پون ٿا.
پر ٽهڪ اهو سڀ ڪجهه پسند نه ڪندو آهي ۽ ٽپو ڏئي اُک تي ويهندو آهي، جيڪو ريٽيلي علائقي جي جهنگلي ٻوٽي آهي.
ڳئون يا ڀاڄيءَ جي چيلهه تي ليڪ وجهڻ سان نجس رت چوسيندو نه کير.
ايستائين جو مقدس جماعت ۾ گرو جو ڪلام ٻڌڻ کان پوءِ به جيڪي نقصان ۽ فائدي جي احساسن جي وچ ۾ ٽڙي پون ٿا.
انهن جي ڪوڙي محبت ڪنهن به هنڌ پهچي نه ٿي سگهي.
لکين ڏيڏر، ڪنڌ، ڪنچ، سانتي علائقن جا ٻوٽا (اک)، اُٺ، ڪانڊيرا (جاوا) ڪارو نانگ؛
ريشمي ڪپهه جا وڻ، اُلّو، رڍن جا ڍير، ڏاڙهيون، هاٿي، بنجر عورتون؛
پٿر، ڪانءُ، مريض، گدڙ، ڪاري چادر؛
ٻج کان سواءِ تل جا ٻوٽا، ارڙي، ڪولوسنٿس؛
ٻليون، اوليانڊر (ڪنير) اتي (دنيا ۾) آهن. انهن سڀني جي موتمار خرابي مون ۾ آهي.
جيڪو به گروءَ جو ڪلام مقدس جماعت ۾ ٻڌي ٿو، سو گروءَ جي تعليم کي دل ۾ نه ٿو آڻي.
گروءَ جو مخالف آهي ۽ اهڙي عدم توازن واري شخص جي زندگي ناسور آهي.
لکين بدمعاش آهن، لکين مرتد آهن ۽ لکين بدڪار ماڻهو پنهنجي لوڻ سان ڪوڙا آهن.
بي وفا، نادان، چور، ڀوتار ۽ ٻيا لکين بدنام ماڻهو آهن.
هزارين اهڙا آهن جيڪي برهمڻ، ڳئون ۽ پنهنجي خاندان جا قاتل آهن.
ڪروڙين ڪوڙا، گروءَ جا اڳرائي ڪندڙ، ڏوهي ۽ بدنام آهن.
ڪيترائي مجرم، زوال پذير، خرابين سان ڀريل ۽ فوني ماڻهو آهن.
لکين ماڻهو اتي مختلف قسم جا ٺڳ، ٺڳي ۽ شيطان جا دوست آهن، انهن سان سلام جو تبادلو ڪن ٿا.
اي خدا، تون سڀ ڄاڻين ٿو ته مان ڪيئن انڪار ڪري رهيو آهيان (توهان جي تحفن کان پوء). مان هڪ خيانت آهيان ۽ اي رب، تون ئي عالم آهين.
اي مالڪ، تون گرين کي مٿي کڻندڙ آهين ۽ تون هميشه پنهنجي شهرت رکين ٿو.