एक ओंकार, आदिम ऊर्जा, दैवी गुरूच्या कृपेने साकार झाली
अथांग महासागर मंथन केल्यावर त्यातून चौदा दागिने बाहेर काढण्यात आल्याचे सांगितले जाते.
हे दागिने आहेत- चंद्र, सारंग धनुष्य, मदिरा, कौस्तुभ मणि, लक्ष्मी, वैद्य;
रंभा परी, कानधेनु, पारिजात, उच्छैश्रव घोडा आणि अमृत देवांना प्यायला अर्पण केले.
ऐरावत हत्ती, शंख आणि विष हे देव आणि दानवांमध्ये संयुक्तपणे वाटण्यात आले.
सर्वांना माणिक, मोती आणि मौल्यवान हिरे देण्यात आले.
समुद्रातून, शंख रिकामा बाहेर आला, जो (आजही) रडत आणि रडत स्वतःची कथा सांगतो की कोणीही पोकळ आणि रिकामे राहू नये.
जर त्यांनी पवित्र मंडळीत ऐकलेली गुरूंची प्रवचने आणि शिकवण अंगीकारली नाही.
ते निरुपयोगीपणे आपला जीव गमावतात.
हे शुद्ध आणि बारीक पाण्याने भरलेले तलाव आहे ज्यामध्ये कमळ फुलतात.
कमळ सुंदर स्वरूपाचे असून ते वातावरण सुगंधित करतात.
काळ्या मधमाश्या बांबूच्या जंगलात राहतात पण ते कसेतरी शोधून कमळ मिळवतात.
सूर्योदय होताच ते दूरदूरवरून आकर्षित होऊन कमळाला भेटतात.
सूर्योदयाबरोबर तलावातील कमळही सूर्याकडे तोंड वळवतात.
फ्रॉन्ड कमळाच्या जवळच्या चिखलात राहतो पण खरा आनंद समजत नाही तो कमळासारखा उपभोगत नाही.
जे दुर्दैवी व्यक्ती पवित्र मंडळीत गुरूंची शिकवण ऐकतात ते दत्तक घेत नाहीत.
ते बेडकांसारखे जीवनात सर्वात दुर्दैवी आहेत.
तीर्थक्षेत्रांवर, जयंती उत्सवांमुळे, चारही दिशांनी लाखो लोक एकत्र येतात.
सहा तत्त्वज्ञान आणि चार वर्णांचे अनुयायी तेथे पारायण, दानधर्म करतात आणि विसर्जन करतात.
पठण करणे, होमार्पण करणे, व्रत आणि कठोर शिष्य वेदांचे पठण ऐकतात.
ध्यान करून, ते पठणाचे तंत्र अवलंबतात.
देवी-देवतांची पूजा त्यांच्या संबंधित निवासस्थानी - मंदिरांमध्ये केली जाते.
पांढरे कपडे घातलेले लोक समाधीमध्ये मग्न राहतात पण क्रेनप्रमाणे संधी मिळताच ते लगेच गुन्हा करण्यासाठी झुकतात.
पवित्र मंडळीतील गुरूचे वचन ऐकून, जे जालीम प्रेमी ते आपल्या जीवनात अंगीकारत नाहीत, त्यांना (त्यांच्या जीवनात) कोणतेही फळ प्राप्त होत नाही.
सावन महिन्यात संपूर्ण जंगल हिरवेगार होते पण अक्क, वालुकामय प्रदेशातील वन्य वनस्पती ( Calatropis procera) आणि जावा (औषधात वापरण्यात येणारी काटेरी वनस्पती) सुकून जातात.
सावंती नक्षत्रात (आकाशातील ताऱ्यांची एक विशेष निर्मिती) पावसाचे थेंब मिळाल्याने पर्जन्य पक्षी (पाफिया) तृप्त होतो आणि तोच थेंब शिंपल्याच्या तोंडात पडला तर त्याचे रूपांतर मोत्यात होते.
केळीच्या शेतात तोच थेंब कापूर बनतो पण क्षारीय पृथ्वीवर आणि कमळाच्या टोपीच्या थेंबावर परिणाम होत नाही.
तो थेंब जर सापाच्या तोंडात गेला तर प्राणघातक विष बनतो. त्यामुळे अस्सल आणि अपात्र व्यक्तीला दिलेल्या वस्तूचे वेगवेगळे परिणाम होतात.
त्याचप्रमाणे सांसारिक भ्रमात मग्न झालेल्यांना पवित्र मंडळीत गुरूचे वचन ऐकूनही शांती मिळत नाही.
गुरुमुखाला भगवंताच्या प्रेमाचे आनंदाचे फळ मिळते, परंतु मनाचा विचार करणारा मनमुख वाईट मार्गाला लागतो.
मनमुखाला नेहमी नुकसान होते तर गुरुमुख लाभ कमावतो.
सर्व जंगलात वनस्पती आहे आणि सर्व ठिकाणी समान पृथ्वी आणि समान पाणी आहे.
हे समानता असूनही, फळे आणि फुलांचा सुगंध, चव आणि रंग आश्चर्यकारकपणे भिन्न आहेत.
उंच रेशीम - कापसाचे झाड मोठे विस्तीर्ण आहे आणि निष्फळ चिल झाड आकाशाला भिडते (हे दोघेही अहंकारी माणसाप्रमाणे त्यांच्या आकाराचा अभिमान बाळगतात).
बांबू आपल्या महानतेचा विचार करत राहतो.
चंदनामुळे संपूर्ण वनस्पती सुगंधित होते पण बांबूचा सुगंध राहत नाही.
जे गुरूंचे वचन पवित्र मंडळीत ऐकूनही हृदयात अंगीकारत नाहीत ते दुर्दैवी आहेत.
ते अहंकारात गुंतलेले असतात आणि भ्रम भरकटतात.
सूर्य आपल्या तेजस्वी किरणांसह अंधार दूर करतो आणि सर्वत्र प्रकाश पसरवतो.
ते पाहून सारे जग व्यवसायात गुंतून जाते. एकटा सूर्यच सर्वांना बंधनातून (अंधाराच्या) मुक्त करतो.
प्राणी, पक्षी आणि हरणांचे कळप त्यांच्या प्रेमळ भाषेत बोलतात.
काझी प्रार्थनेसाठी हाक (अजान) देतात, योगी त्यांचे रणशिंग (श्रृंगी) वाजवतात आणि राजांच्या दारात ढोल वाजवतात.
घुबड यापैकी काहीही ऐकत नाही आणि आपला दिवस निर्जन ठिकाणी घालवतो.
जे पवित्र मंडळीत गुरूंचे वचन ऐकूनही त्यांच्या अंतःकरणात प्रेमळ भक्ती जोपासत नाहीत, ते मनमुख आहेत.
ते आपले जीवन व्यर्थ घालवतात.
चंद्र, लाल पाय असलेल्या तितरावर प्रेम करतो, त्याचा प्रकाश चमकतो.
ते शांततेचे अमृत ओतते ज्याने पीक, झाडे इ.
पती पत्नीला भेटतो आणि तिला पुढील आनंदासाठी तयार करतो.
रात्री सर्व भेटतात पण नर आणि मादी रडी शेडरेक एकमेकांपासून दूर जातात.
अशा प्रकारे, पवित्र मंडळीत गुरूची शिकवण ऐकूनही खोट्या प्रियकराला प्रेमाची खोली कळत नाही.
लसूण खाल्लेल्या व्यक्तीमुळे दुर्गंधी पसरते.
द्वैताचे परिणाम सर्वात वाईट आहेत.
स्वयंपाकघरातील अन्नामध्ये गोड आणि आंबट असे विविध रस मिसळून छत्तीस प्रकारचे अन्न शिजवले जाते.
स्वयंपाकी ते चारही वर्णातील लोकांना आणि सहा तत्वज्ञानाच्या अनुयायांना देतो.
ज्याने जेवून तृप्त होतो तोच त्याची चव समजू शकतो.
छत्तीस प्रकारच्या सर्व चविष्ट पदार्थांमध्ये लाडू हलवतात त्यांची चव नकळत.
लाल लेडीबग माणिक आणि दागिन्यांमध्ये मिसळू शकत नाही कारण नंतरचा वापर तारांमध्ये केला जातो तर लाल लेडीबग अशा प्रकारे वापरला जाऊ शकत नाही.
पवित्र मंडळीतील गुरूंची शिकवण ऐकूनही फसवणूक करणाऱ्याला प्रेरणा मिळत नाही.
त्यांना परमेश्वराच्या दरबारात स्थान मिळत नाही.
नद्या-नाले गंगा होऊन जातात.
फसवणूक करणारे अठ्ठावन्न तीर्थक्षेत्री जाऊन देवदेवतांची सेवा करतात.
ते, लोकांकडून त्यांच्या चांगल्या आणि ज्ञानावर चर्चा करताना, पतित लोकांचे तारणहार परमेश्वराचे नाव ऐकतात;
पण, पाण्यात आंघोळ करणाऱ्या हत्तीसारखा आहे, पण त्यातून बाहेर पडल्यावर सगळीकडे धूळ पसरते.
फसवणूक करणारे गुरूंची शिकवण पवित्र मंडळीत ऐकतात पण मनाने अंगीकारत नाहीत.
अमृताने सिंचन केले तरी कोलोसिंथच्या बिया कधीच गोड होत नाहीत,
फसवणूक करणारे कधीही सरळ मार्गावर जात नाहीत म्हणजेच सत्याच्या मार्गावर जात नाहीत.
राजा शेकडो राण्या ठेवतो आणि आलटून पालटून त्यांच्या पलंगांना भेट देतो.
राजासाठी, सर्व प्रमुख राण्या आहेत आणि तो त्या सर्वांवर खूप प्रेम करतो.
खोली आणि पलंग सजवून ते सर्वजण राजाच्या सहवासाचा आनंद घेतात.
सर्व राण्या गरोदर राहतात आणि एक-दोन वांझ होऊन बाहेर पडतात.
यासाठी कोणत्याही राजा-राणीला दोष देता येणार नाही; हे सर्व मागील जन्मांच्या लेखणीमुळे आहे,
जे गुरूंचे वचन आणि गुरूंचे उपदेश ऐकून ते मनाने अंगीकारत नाहीत.
ते दुष्ट बुद्धीचे आणि दुर्दैवी आहेत.
तत्वज्ञानी दगडाच्या स्पर्शाने आठ धातू एक धातू बनतात आणि लोक त्याला सोने म्हणतात.
त्या सुंदर धातूचे सोने होते आणि ज्वेलर्सही ते सोने असल्याचे सिद्ध करतात.
दगडाला स्पर्श करूनही तो दार्शनिकाचा दगड बनत नाही कारण त्यात घराण्याचा अभिमान आणि कणखरपणा कायम राहतो (खरे तर दार्शनिकाचा दगडही दगडच असतो).
पाण्यात फेकून दिलेला, त्याच्या वजनाच्या अभिमानाने भरलेला दगड एकाच वेळी बुडतो.
कठोर मनाचा दगड कधीच ओला होत नाही आणि आतून तो पूर्वीसारखाच कोरडा राहतो. हे फक्त घागरी कसे फोडायचे हे शिकते.
आगीत ठेवल्यावर ते तडे जाते आणि निळावर हातोडा मारल्यावर ठिसूळ बनते.
अशा व्यक्तींनी पवित्र मंडळीत गुरूंची शिकवण ऐकूनही त्या शिकवणीचे महत्त्व आपल्या हृदयात ठेवत नाही.
खोटे प्रेम दाखवून, कोणीही जबरदस्तीने सत्य असल्याचे सिद्ध करू शकत नाही.
मानसरोवर (तलाव) मध्ये शुद्ध पाणी, माणिक आणि मोती शोभतात.
हंसांचे कुटुंब स्थिर बुद्धीचे आहे आणि ते सर्व गट आणि ओळींमध्ये राहतात.
ते माणिक आणि मोती उचलून त्यांची प्रतिष्ठा आणि आनंद वाढवतात.
तिथला कावळा निराधार, निवाराहीन आणि उदास राहतो,
अखाद्यांना तो खाण्यायोग्य आणि खाण्याला अखाद्य समजतो आणि जंगलातून जंगलात भटकत असतो.
जोपर्यंत पवित्र मंडळीत गुरूचे वचन ऐकणाऱ्या व्यक्तीचे शरीर व मन स्थिर होत नाही.
त्याचे दगडी गेट (शहाणपणाचे) उघडलेले नाही.
रोगाने ग्रासलेला माणूस अनेक वैद्यांकडे उपचार मागतो.
अननुभवी वैद्यांना रुग्णाची समस्या तसेच त्यासाठीचे औषधही कळत नाही.
पीडित व्यक्तीला अधिकाधिक त्रास होत असतो.
जर एखादा प्रौढ वैद्य सापडला तर तो योग्य औषध लिहून देतो, ज्यामुळे हा आजार दूर होतो.
आता, जर रुग्णाने सांगितलेली शिस्त न पाळली आणि सर्वकाही गोड-आंबट खाल्ले तर डॉक्टरांना दोष देऊ नये.
संयम नसल्यामुळे रुग्णाचा आजार दिवसरात्र वाढतच जातो.
फसवणूक करणारा जरी पवित्र मंडळीत येऊन बसतो.
दुष्टतेच्या नियंत्रणात राहून तो त्याच्या द्वैतामध्ये नाश पावतो.
चंदनाचे तेल, कस्तुरी-मांजराचा सुगंध, कापूर, कस्तुरी इत्यादी मिसळणे.
परफ्युमर सुगंध तयार करतो.
ते वापरताना, कोणीतरी तज्ञांच्या संमेलनात येतो, ते सर्व सुगंधाने परिपूर्ण होतात.
तोच सुगंध एखाद्या गाढवाला लावला तर त्याचे महत्त्व कळत नाही आणि तो घाणेरड्या ठिकाणी भटकत राहतो.
गुरूंचे वचन ऐकून, जो आपल्या हृदयात प्रेमळ भक्ती अंगीकारत नाही.
डोळे आणि कान असले तरी ते आंधळे आणि बहिरे आहेत.
किंबहुना तो कोणत्यातरी मजबुरीने पवित्र मंडळीत जातो.
रेशमाचे अनमोल कपडे धुतल्यावर उजळून निघतात.
त्यांना कोणत्याही रंगात रंगवा ते विविध रंगांमध्ये सुंदर आहेत.
सौंदर्य, रंग आणि आनंदाचे कुलीन प्रशंसक त्यांना खरेदी करतात आणि परिधान करतात.
तिथे ते भव्यतेने भरलेले कपडे लग्न समारंभात शोभेचे साधन बनतात.
पण काळी घोंगडी धुतल्यावर उजळ होत नाही किंवा रंगवता येत नाही.
शहाण्याप्रमाणे पवित्र मंडळीत जाऊन गुरूंची शिकवण ऐकूनही, जर कोणी विश्वसागराचा शोध घेत गेला, म्हणजे ऐहिक सामग्रीची इच्छा धरली तर.
अशी फसवणूक म्हणजे एक भन्नाट आणि निर्जन ठिकाण आहे.
शेतात उगवलेली तीळाची रोपटी सर्वांपेक्षा उंच दिसते.
पुढे वाढल्यावर ते सर्वत्र हिरवळ पसरते आणि टिकून राहते.
जेव्हा कापणी सुरू होते तेव्हा पिकल्यावर बिया नसलेली तीळाची रोपे स्पष्टपणे सोडली जातात.
हत्ती गवताची जाड वाढ उसाच्या शेतात निरुपयोगी म्हणून ओळखली जाते म्हणून ते निरुपयोगी आहेत.
पवित्र मंडळीत गुरूचे वचन ऐकूनही जे शिस्त पाळत नाहीत ते भुतासारखे फिरतात.
त्यांचे जीवन निरर्थक बनते आणि येथे आणि परलोकात त्यांचे तोंड काळे होते.
यम (मृत्यूची देवता) निवासस्थानी त्यांना यमाच्या दूतांच्या स्वाधीन केले जाते.
कांस्य चमकदार आणि तेजस्वी दिसते. पितळेच्या ताटातील अन्न खाल्ल्यानंतर ते अपवित्र होते.
त्याची अशुद्धता राखेने स्वच्छ केली जाते आणि नंतर ती गंगेच्या पाण्यात धुतली जाते.
धुण्याने बाहेरून साफ होतो पण काळेपणा उष्णतेच्या आतल्या गाभ्यात राहतो.
शंख हा बाहेरून आणि आतून अशुद्ध असतो कारण फुंकल्यावर थुंकी त्यात जाते. जेव्हा तो वाजतो तेव्हा खरं तर त्यातल्या अशुद्धतेमुळे तो रडतो.
पवित्र मंडळीतील वचन ऐकून फसवणूक करणारा मूर्खपणाने बोलतो.
पण नुसत्या बोलण्याने कोणाचेच समाधान होत नाही, जसे नुसते साखर या शब्दाने तोंड गोड होत नाही.
लोणी खायचे असेल तर पाणी मंथन करू नये, म्हणजे नुसत्या बोलण्याने योग्य परिणाम होऊ शकत नाही.
झाडांमध्ये सर्वात वाईट म्हणजे एरंड आणि ऑलिंडरची झाडे आजूबाजूला दिसतात.
एरंडावर फुले उगवतात आणि पिबल्ड बिया त्यात राहतात.
याला खोलवर मुळे नसतात आणि वेगवान वारे ते उपटून टाकतात.
ऑलिंडरच्या झाडांवर कळ्या उगवतात ज्या दुष्ट भावनेला चहूबाजूंनी दुर्गंधी पसरवतात.
बाह्यतः ते लाल गुलाबासारखे असतात परंतु आतील बाजूने ते एखाद्या द्विधा व्यक्तीसारखे पांढरे असतात (अनेक प्रकारच्या भीतीमुळे).
पवित्र मंडळीत गुरूचे वचन ऐकूनही जर काही देह हिशोबात चुकला तर तो संसारात भरकटतो.
बनावट प्रियकराच्या चेहऱ्यावर राख फेकली जाते आणि त्याचा चेहरा काळवंडला जातो.
जंगलात विविधरंगी रंगांची वनस्पती शोभते.
आंबा हे नेहमीच छान फळ मानले जाते आणि त्याचप्रमाणे पीच, सफरचंद, डाळिंब इत्यादी झाडांवर वाढतात.
लिंबाच्या आकाराची द्राक्षे, मनुका, मिमोसेशियस, तुती, खजूर इत्यादी सर्व फळे देतात.
पिलू, पेझू, बेर, अक्रोड, केळी, (सर्व लहान-मोठी भारतीय फळे) देखील (भारतीय) झाडांवर वाढतात.
पण तृणधान्याला ते सर्व आवडत नाही आणि तो वालुकामय प्रदेशातील वन्य वनस्पती अक्कावर बसण्यासाठी उडी मारतो.
गाईच्या किंवा म्हशीच्या शेंडीवर जळू लावल्यास ते अशुद्ध रक्त शोषते, दूध नाही.
पवित्र मंडळीत गुरूचे वचन ऐकूनही जे नुकसान आणि नफा या भावनेतून नाणेफेक करतात.
त्यांचे खोटे प्रेम कोणत्याही ठिकाणी पोहोचू शकत नाही.
लाखो बेडूक, क्रेन, शंख, वालुकामय प्रदेशातील वनस्पती (अक्क), उंट, काटेरी (जावस) काळे साप;
रेशीम कापसाची झाडे, घुबड, रडी शेड, लाडू, हत्ती, वांझ स्त्रिया;
दगड, कावळे, रुग्ण, गाढव, काळे घोंगडे;
बीजरहित तीळ वनस्पती, एरंडेल, कोलोसिंथ;
कळ्या, ओलेंडर (कणेर) तेथे (जगात) आहेत. या सर्वांचे सर्व घातक दुर्गुण माझ्यात आहेत.
जो पवित्र मंडळीत गुरूंचे वचन ऐकतो, तो गुरूची शिकवण हृदयात अंगीकारत नाही.
गुरूचा विरोध आहे आणि अशा असंतुलित व्यक्तीचे जीवन अपमानकारक आहे.
लाखो निंदक आहेत, लाखो धर्मत्यागी आहेत आणि लाखो दुष्ट लोक त्यांच्या मिठावर असत्य आहेत.
अविश्वासू, कृतघ्न, चोर, भटके आणि इतर लाखो कुप्रसिद्ध व्यक्ती तिथे आहेत.
ब्राह्मण, गाय आणि स्वतःच्या कुटुंबाची हत्या करणारे हजारो आहेत.
लाखो खोटे बोलणारे, गुरूचे आक्षेप घेणारे, दोषी आणि बदनाम करणारे आहेत.
अनेक गुन्हेगार, पतित, दोषांनी भरलेले आणि दुष्ट लोक आहेत.
लाखो लोक विविध प्रकारचे वेष असलेले, फसवणूक करणारे आणि सैतानाला अनुकूल आहेत, त्यांच्याशी शुभेच्छांची देवाणघेवाण करतात.
हे देवा, मी कसे नाकारत आहे हे तुला माहीत आहे (तुझ्या भेटी मिळाल्यानंतर). मी फसवणूक करणारा आहे आणि हे परमेश्वरा, तू सर्वज्ञ आहेस.
हे स्वामी, तुम्ही पतितांचे उदात्तीकरण करणारे आहात आणि तुमची प्रतिष्ठा नेहमी राखता.