एक ओंकार, आदिम ऊर्जा, दैवी गुरूच्या कृपेने साकार झाली
निराधारांच्या स्वामी नारायणाने रूप धारण करून सर्वांवर प्रभुत्व स्थापित केले आहे.
तो सर्व पुरुषांचा निराकार राजा आहे आणि ज्यांनी विविध रूपे निर्माण केली आहेत.
सर्व कारणांचा निर्माता म्हणून तो त्याच्या प्रतिष्ठेला खरा आहे.
अगोचर आणि सर्व रहस्यांच्या पलीकडे असलेल्या त्या परमेश्वराची व्याप्ती देव-देवतांनाही कळू शकली नाही.
गुरू नानक देव यांनी लोकांना परमेश्वराचे खरे नाव स्मरण करण्यास प्रेरित केले ज्याचे स्वरूप सत्य आहे.
कर्तारपूर येथे धर्मशाळा, धर्माचे स्थान, स्थापना केली, ती पवित्र मंडळींनी निवासस्थान म्हणून वसवली होती.
वाहिगुरू हा शब्द (गुरू नानक यांनी) लोकांना दिला.
पवित्र मंडळीच्या रूपात सत्याच्या निवासस्थानाचा दृढ पाया विचारपूर्वक घातला गेला (गुरु ना-नक देव यांनी)
आणि त्यांनी गुरूमुख-पंथ (शिख धर्म) चा प्रसार केला जो अनंत सुखांचा महासागर आहे.
तेथे सत्य शब्दाचा अभ्यास केला जातो जो अगम्य, अगोचर आणि गूढ आहे.
सत्याचे ते निवासस्थान चारही वर्णांना उपदेश करते आणि सहाही तत्त्वज्ञाने (भारतीय मूळची) त्याच्या सेवेत लीन असतात.
गुरुमुख (तेथे) गोड बोलतात, नम्रतेने वावरतात आणि भक्तीचे साधक असतात.
अविनाशी, अभेद्य आणि न संपणारे त्या आदिम भगवंताला नमस्कार आहे.
गुरु नानक हे संपूर्ण जगाचे ज्ञानदाता (गुरू) आहेत.
खरा गुरू हा निश्चिंत सम्राट, अथांग आणि सद्गुरूच्या सर्व गुणांनी परिपूर्ण असतो.
त्याचे नाव गरिबांचे पालनपोषण आहे; त्याची ना कोणाशी आसक्ती आहे ना तो कोणावर अवलंबून आहे.
निराकार, अमर्याद आणि अभेद्य, त्याच्याकडे सर्व गुण आहेत जे स्तुतीसाठी पात्र आहेत.
खऱ्या गुरूचे प्रभुत्व शाश्वत असते कारण सर्व नेहमी त्यांच्यासमोर (त्यांच्या स्तुतीसाठी) उपस्थित असतात.
खरा गुरु सर्व उपायांच्या पलीकडे आहे; त्याला कोणत्याही तराजूत तोलता येत नाही.
एकसमान हे त्याचे राज्य आहे ज्यात शत्रू नाही, मित्र नाही आणि कोलाहल नाही
खरा गुरु विवेकी असतो; न्याय प्रदान करतो आणि त्याच्या राज्यात कोणताही अत्याचार आणि जुलूम केला जात नाही.
असे महान गुरु (Ndnak) हे संपूर्ण जगाचे प्रकट आध्यात्मिक गुरु आहेत.
हिंदू गंगा आणि बनारसची पूजा करतात आणि मुस्लिम मक्का-काबाला पवित्र स्थान मानतात. परंतु मृदरिग (ढोल) आणि रबाद (तांतुवाद्य) च्या साथीने (बाबा नानकांचे) गुणगान गायले जाते.
भक्तांचा प्रियकर, तो दबलेल्यांना उंचावण्यासाठी आला आहे.
तो स्वत: अद्भुत आहे (कारण त्याच्या शक्ती असूनही तो अहंकारहीन आहे).
त्यांच्या प्रयत्नाने चारही वर्ण एक झाले आणि आता पवित्र मंडळीत व्यक्तीची मुक्ती होते.
चंदनाच्या सुगंधाप्रमाणे तो कोणताही भेदभाव न करता प्रत्येकाला सुगंधित करतो.
सर्व त्याच्याद्वारे ठरविल्याप्रमाणे वागतात आणि त्याला नाही म्हणण्याचा अधिकार कोणालाच नाही.
असे महान गुरु (नानक) हे संपूर्ण जगाचे प्रकट आध्यात्मिक गुरु आहेत.
गुरू नानकांनी त्याला (गुरु अंगद) आपल्या अंगातून निर्माण केले कारण लाटा गंगेतूनच निर्माण होतात.
सखोल आणि उदात्त गुणांनी अवतरलेला तो (अंगद) गुरुमुखांनी (अगोचर) परमात्मा (परमात्मा) म्हणून ओळखला होता.
तो स्वतः सुख-दुःखांचा दाता आहे पण तो सदैव कोणताही डाग नसतो.
गुरू आणि शिष्य यांच्यातील प्रेम असे की शिष्य गुरु आणि गुरु शिष्य झाला.
जसे झाड फळ निर्माण करते आणि फळापासून झाड तयार होते, किंवा जसे बाप मुलावर आनंदी होतो आणि वडिलांची आज्ञा पाळण्यात मुलगा आनंदी होतो.
त्याचे चैतन्य शब्दात विलीन झाले आणि परिपूर्ण दिव्य ब्रह्माने त्याला अगोचर (भगवान) दर्शन दिले.
आता गुरु अंगद हे बाबा नानक (चे विस्तारित रूप) म्हणून स्थापित झाले.
पारस (तत्वज्ञानाचा दगड गुरु नानक) भेटून गुरु अंगद स्वतः पारस झाले आणि गुरूवरील प्रेमामुळे त्यांना खरे गुरू म्हटले गेले.
गुरूंनी सांगितलेल्या उपदेश आणि आचारसंहितेनुसार जीवन जगत, चंदन (गुरु नानक) भेटून ते चंदन झाले.
प्रकाशात बुडलेला प्रकाश; गुरूंच्या ज्ञानाचा आनंद (गुर्मत) प्राप्त झाला आणि दुष्ट मनाचे दुःख जळून नष्ट झाले.
आश्चर्याला आश्चर्य भेटले आणि आश्चर्यकारक बनणे आश्चर्याने (गुरु नानक) ओतले गेले.
अमृत पाजल्यानंतर आनंदाचा झरा उडतो आणि मग असह्य सहन करण्याची शक्ती प्राप्त होते.
पवित्र मंडळीच्या राजमार्गावरून वाटचाल करत सत्यात विलीन झाले आहे.
किंबहुना लहाना बाबा नानकांच्या घराचा दिवा बनला.
गुरुमुख (अंगद) आपल्या शब्दाला (शब्द) शब्दाशी जोडून त्याच्या अनाड़ी मनाला एक अलंकार बनवतो.
प्रेमळ भक्तीच्या भीतीने त्याने स्वतःला शिस्त लावली आहे आणि अहंकाराची भावना गमावून स्वतःला सर्व प्रकारच्या व्यर्थांपासून वाचवले आहे.
अध्यात्मावर प्रभुत्व मिळवून तसेच तात्पुरते, गुरुमुखाने एकाकीपणात वास्तव्य केले आहे.
सर्व प्रभावांचे कारण आणि सर्व शक्तीशाली असूनही तो फसवणुकीने भरलेल्या जगात राहतो.
सत्य, समाधान, करुणा धर्म, समृद्धता आणि विवेकबुद्धी (विचार) यांना अंगीकारून त्यांनी शांतता हा आपला आराध्य दैवत बनवला आहे.
वासना, क्रोध आणि विरोध यांचा त्याग करून त्यांनी लोभ, मोह आणि अहंकार यांचा त्याग केला आहे.
असाच योग्य मुलगा लहान (अंगद) हा बाबांच्या (नानक) कुटुंबात जन्माला येतो.
गुरू (नानक) यांच्या अंगापासून गुरू अंगदांच्या नावाने अमृत फळांचे झाड फुलले आहे.
एक दिवा जसा दुसरा दिवा लावतो, त्याचप्रमाणे (गुरु नानकांच्या) प्रकाशाने (गुरु अंगदांची) ज्योत प्रज्वलित झाली आहे.
हिऱ्याने हिरा कापला (आकार) जणू जादूने, अविचारी (बाबा नानक) यांनी साध्या मनाच्या (गुरु अंगद) नियंत्रणात आणले आहे.
आता ते पाणी पाण्यात मिसळल्यासारखे वेगळे केले जाऊ शकत नाही.
सत्य नेहमीच सुंदर असते आणि सत्याच्या मृत्यूमध्ये त्यांनी (गुरु अंगद) स्वतःला घडवले आहे.
त्याचे सिंहासन अचल आणि राज्य शाश्वत आहे; प्रयत्न करूनही ते हलवता येत नाहीत.
गुरू (नानक) यांनी टांकसाळीतून नाणे काढल्याप्रमाणे तुरे शब्द (गुरु अंगद यांच्याकडे) सुपूर्द केले आहेत.
आता सिद्ध नाथ आणि अवतार (देवांचे) इत्यादि हात जोडून त्याच्यासमोर उभे आहेत.
आणि ही आज्ञा सत्य, अपरिवर्तनीय आणि अपरिहार्य आहे.
परमेश्वर अविस्मरणीय, अविनाशी आणि अद्वैत आहे, परंतु त्याच्या भक्तांवरील प्रेमामुळे तो कधीकधी त्यांच्याकडून भ्रमित होतो (जसे 'गुरु अमरदासांच्या बाबतीत).
त्याच्या भव्यतेने सर्व मर्यादा ओलांडल्या आहेत आणि सर्व सीमा ओलांडल्यामुळे त्याची व्याप्ती कोणालाही कळू शकली नाही.
सर्व संहितांपैकी गुरूची आचारसंहिता श्रेष्ठ आहे; त्याने गुरूच्या (अंगद) पाया पडून संपूर्ण जगाला आपल्या पायाशी झुकवले आहे.
गुरुमुल्तांचे सुख फळ म्हणजे अमरत्वाची अवस्था आहे आणि अमृत (गुरु अंगद) गुरु अमरदास यांच्या झाडावर अमृत फळ उगवले आहे.
गुरूपासून शिष्य निर्माण झाला आणि शिष्य गुरू झाला.
गुरु अंगद वैश्विक आत्मा (पुरख) परम आत्मा प्रकट करून, (गुरु अमर दास) स्वतः परम प्रकाशात विलीन झाले.
ग्रहणक्षम जगाच्या पलीकडे जाऊन त्यांनी स्वत:ला सुस्थितीत स्थापित केले. अशा प्रकारे गुरु अमर दास यांनी खरा संदेश दिला आहे.
शब्दात चैतन्य आत्मसात करून शिष्य गुरू आणि गुरु शिष्य झाला.
वार्ड आणि वेफ्ट ही वेगळी नावे आहेत परंतु यमाच्या रूपात ते एक आहेत आणि एक, कापड म्हणून ओळखले जातात.
त्याच दुधाचे दही बनते आणि दह्यापासून लोणी बनवले जाते ज्याचा वापर विविध प्रकारे केला जातो.
उसाच्या रसापासून गुठळी साखर आणि इतर प्रकारची साखर तयार केली जाते.
दूध, साखर, तूप इत्यादी मिसळून अनेक स्वादिष्ट पदार्थ तयार केले जातात.
त्याचप्रमाणे सुपारी, सुपारी, कातेचू आणि चुना यांचे मिश्रण केले असता ते सुंदर रंग तयार करतात.
त्याच प्रकारे नातू गुरू अमर दास यांची स्थापना केली आहे.
फुलासोबत तिळ मिसळून सुगंधी तेल बनते, त्याचप्रमाणे गुरू आणि शिष्याच्या भेटीतून नवे व्यक्तिमत्त्व घडते.
कॉटन देखील अनेक प्रक्रिया पार केल्यानंतर वेगवेगळ्या जातींचे कापड बनते (तसेच डिंकाला भेटल्यानंतर सिपल उच्च स्थान प्राप्त करते).
केवळ गुरूची आरडी ही गुरूची मूर्ती आहे आणि हा शब्द दिवसाच्या पवित्र मंडळीत प्राप्त होतो.
जगाचे प्रभुत्व असत्य आहे आणि सत्य अभिमानाने धरले पाहिजे.
अशा सच्चा माणसापुढे देवी-देवता वाघाला पाहून हरणांचा समूह जसा पळून जातो.
लोकहो, प्रभूची इच्छा मान्य करून आणि नाकाची पट्टी (प्रेमाची) धारण करून (शांतपणे) गुरु अमर दासांसोबत या.
गुरु अमर दास हे सत्य सोबती आहेत, एका गुरुमुखाला धन्य, गुरुभिमुख आहेत.
खऱ्या गुरूपासून (अंगद देव) सत्यनिष्ठ गुरु अमर बनणे
अद्भुत पराक्रम केला आहे. तोच प्रकाश, तेच आसन आणि परमेश्वराची तीच इच्छा त्याच्याद्वारे पसरत आहे.
त्याने शब्दाचे भांडार उघडले आहे आणि पवित्र मंडळीद्वारे सत्य प्रकट केले आहे.
शिष्याला अस्सल ठरवून गुरूंनी चारही वर्ण त्याच्या चरणी ठेवले आहेत.
आता सर्व गुरुमुख बनलेले एकच परमेश्वराची उपासना करतात आणि त्यांच्यातील वाईट ज्ञान आणि द्वैत नाहीसे झाले आहे.
आता कुटुंबाचे कर्तव्य आणि गुरूची शिकवण आहे की मायेत राहून अलिप्त राहावे.
परिपूर्ण गुरूंनी परिपूर्ण भव्यता निर्माण केली आहे.
आदिमातेची उपासना करून त्याने हा शब्द सर्व युगांमध्ये व्यापून टाकला आणि युगापूर्वी म्हणजे काळाच्या आगमनापूर्वीही.
लोकांना शिकवून आणि नाम (भगवान) चे स्मरण, दान आणि अभ्यंगस्नान याबद्दल शिकवून, गुरूंनी त्यांना जगाच्या (महासागर) पलीकडे नेले.
पूर्वी एक पाय राहिलेल्या धर्माला गुरूंनी पाय दिले.
सार्वजनिक संपत्तीच्या दृष्टिकोनातून हे चांगले होते आणि अशा प्रकारे त्यांनी त्यांच्या (आध्यात्मिक) वडिलांनी आणि आजोबांनी दाखवलेला मार्ग पुढे वाढवला.
शब्दात चैतन्य विलीन करण्याचे कौशल्य शिकवून त्यांनी लोकांना त्या अगोचर परमेश्वरासमोर आणले आहे.
त्याचा महिमा अगम्य, अदृश्य आणि खोल आहे; त्याची मर्यादा ओळखता येत नाही.
त्याला त्याचे खरे स्वत्व माहित आहे पण तरीही त्याने स्वतःला कधीच महत्त्व दिले नाही.
आसक्ती आणि मत्सरापासून दूर राहून त्यांनी राजयोग (सर्वोच्च योग) अंगीकारला आहे.
त्याच्या मनाचे, वाणीचे आणि कृतीचे रहस्य कोणालाही कळू शकत नाही.
तो दाता (असक्त) उपभोगकर्ता आहे, आणि त्याने पवित्र मंडळी निर्माण केली आहेत जी देवतांच्या निवासस्थानासारखी आहे.
तो जन्मजात शांततेत लीन राहतो; अथांग बुद्धीचा स्वामी, आणि खरा गुरू असल्याने तो प्रत्येकाचे अव्यवस्थित जीवन व्यवस्थित करतो.
गुरु अमरदासांच्या ज्योतीतून गुरु रामदासांची ज्योत प्रज्वलित झाली आहे. मी त्याला सलाम करतो.
गमचे शिष्य बनून आणि शब्दात चैतन्य विलीन करून त्यांनी अखंड रागाच्या अखंड वाहत्या प्रवाहाला वेड लावले आहे.
गुरूच्या सिंहासनावर बसून ते जगात प्रगट झाले आहेत
आजोबा गुरु नानक, नातू (गुरु रैन दास) वडील गुरु अमरदास, आजोबा गुरु अंगद यांच्यासारखे महान बनले आहेत आणि (संगतद्वारे) स्वीकारले आहेत.
गुरूच्या सूचनेने जागृत होऊन, तो काळोखाला (कलियुग) गाढ झोपेतून जागृत करतो.
धर्म आणि जगासाठी तो आधारस्तंभासारखा उभा आहे.
ज्याने गुरूचे पात्र आरूढ केले आहे, त्याला संसार संसार सागराची भीती वाटत नाही; आणि तो त्यात बुडणार नाही
इथे सद्गुण दुष्कृत्यांसाठी विकले जातात - हे गुरूचे फायदेशीर दुकान आहे.
ज्याने सद्गुणांच्या मोत्यांची माळ घातली आहे त्याच्यापासून कोणीही विभक्त होत नाही.
गुरुप्रेमाच्या कुंडातील शुद्ध पाण्यात धुतले की पुन्हा कधीच माती होत नाही.
महान वडिलांच्या (गुरु नानक) कुटुंबात ते (गुरु राम दास) अलिप्त कमळासारखे उभे आहेत.
गुरुमुखाला सत्याच्या झलकची आकांक्षा असते आणि सत्याचा अवलंब करणाऱ्याला प्रातिनिधीकपणे भेटूनच सत्य प्राप्त होते.
कुटुंबात राहून, कर्तव्यदक्ष गृहस्थाप्रमाणे गुरुमुख सर्व पदार्थांचा उपभोग घेतो आणि राजाप्रमाणे सर्व सुखांचा आस्वाद घेतो.
तो सर्व आशांच्या दरम्यान अलिप्त राहतो आणि योगाचे तंत्र जाणून घेतो, तो योगींचा राजा म्हणून ओळखला जातो.
तो नेहमी काहीही देत नाही आणि भिक मागत नाही. तो मरत नाही किंवा परमेश्वरापासून वियोगाची वेदना त्याला सहन होत नाही.
त्याला वेदना आणि व्याधींनी त्रास होत नाही आणि तो वाता, खोकला आणि उष्णता या रोगांपासून मुक्त राहतो.
तो दु:ख आणि सुख सारखेच स्वीकारतो; गुरूची बुद्धी हीच त्याची संपत्ती आहे आणि तो सुख-दुःखाने प्रभावित होत नाही.
अवतरित होऊन तो देहाच्या पलीकडे आहे आणि जगात राहत असताना तो जगाच्या पलीकडे आहे.
सर्वांचा स्वामी एकच आहे; दुसरे कोणतेही शरीर अस्तित्वात नाही आणि भविष्यातही नसेल.
गुरूंच्या ज्ञानाच्या युक्तीच्या कुंडात राहणारे प्राणी परम हॉल (सर्वोच्च क्रमाचे हंस) म्हणून ओळखले जातात आणि ते फक्त माणिक आणि मोती उचलतात म्हणजेच ते त्यांच्या जीवनात नेहमी चांगुलपणाचा अवलंब करतात.
गुरूंच्या ज्ञानाची अधिकृतता झाल्यामुळे, ते असत्याला सत्यापासून वेगळे करतात कारण &व्हिसा दुधापासून पाणी वेगळे करतात.
द्वैताच्या भावनेचा त्याग करून ते एका परमेश्वराची एकच मनाने पूजा करतात.
गृहस्थ असले तरी, ते आपले चैतन्य शब्दात विलीन करून, पवित्र मंडळीत असह्य एकाग्रता प्रस्थापित करतात.
असे परिपूर्ण योगी परोपकारी आणि स्थलांतरापासून मुक्त असतात.
अशा व्यक्तींमध्ये गुरू रामदास आहेत जे गुरु अमरदासांमध्ये पूर्णपणे लीन आहेत म्हणजेच ते त्यांचे घटक आहेत.
तो परमेश्वर निर्दोष, जन्माच्या पलीकडे, काळाच्या पलीकडे आणि अनंत आहे.
सूर्य आणि चंद्राचे दिवे ओलांडून, गुरु अर्जन देव यांना परमेश्वराचा सर्वोच्च प्रकाश आवडतो.
त्याचा प्रकाश सदैव तेजस्वी असतो. तो जगाचा प्राण आहे आणि सर्व जग त्याची स्तुती करते.
जगातील सर्वजण त्याला नमस्कार करतात आणि तो, आदिम परमेश्वराने नियुक्त केलेला, सर्वांना मुक्त करतो.
चार वाम आणि सहा तत्त्वज्ञानांमध्ये गुरुमुखाचा मार्ग म्हणजे सत्याचा अवलंब करण्याचा मार्ग.
(भगवानाचे) नामस्मरण, दान आणि अभंग अखंडपणे आणि प्रेमळ भक्तीने अंगीकारून ते (गुरु अर्जन देव) भक्तांना (संसार सागर) पार करून देतात.
गुरु अर्जन हे (पंथाचे) निर्माता आहेत.
गुरु अर्जन देव हे त्यांचे वडील, आजोबा आणि महान वडिलांच्या वंशाचे दीप आहेत.
आपले चैतन्य शब्दात विलीन करून त्यांनी सन्माननीय मार्गाने (गुरुत्वाचे) कार्य हाती घेतले आहे आणि श्रेष्ठ बनून, सिंहासनाचा (परमेश्वराचा) अधिकार स्वीकारला आहे.
तो गुरब्दनी (दैवी स्तोत्रांचा) भांडार आहे आणि (परमेश्वराच्या) स्तुतीमध्ये लीन राहतो.
तो अखंड रागाचा झरा अव्याहतपणे वाहू देतो आणि परिपूर्ण प्रेमाच्या अमृतात मग्न राहतो.
जेव्हा गुरूचा दरबार पवित्र मंडळीचे रूप धारण करतो तेव्हा दागिने आणि रत्नांची देवाणघेवाण होते
गुरु अर्जन देव यांचा खरा दरबार हा खरा खूण (भव्यतेचा) आहे आणि त्यांना खरा सन्मान आणि महानता प्राप्त झाली आहे.
ज्ञानी (गुरु अर्जन देव) चे राज्य अपरिवर्तनीय आहे.
त्याने चारही दिशा जिंकल्या आहेत आणि शीख भक्त असंख्य संख्येने त्याच्याकडे येतात.
मोफत किचन (लातीगार) ज्यामध्ये गुरूंचे वचन दिले जाते ते तेथे अव्याहतपणे चालते आणि ही परिपूर्ण गुरूची परिपूर्ण निर्मिती (व्यवस्था) आहे.
परमेश्वराच्या छत्राखाली, गुरुमुखांना परिपूर्ण परमेश्वराने बहाल केलेली सर्वोच्च अवस्था प्राप्त होते.
पवित्र मंडळीत, द. वेद आणि केतेबांच्या पलीकडे असलेला ब्रह्म हा शब्द गुरुमुखांना प्राप्त होतो.
गुरूंनी मायेत अलिप्त राहणारे असंख्य जनकसमान भक्त निर्माण केले आहेत.
त्याच्या निर्मितीच्या सामर्थ्याचे रहस्य जाणता येत नाही आणि अव्यक्त (परमेश्वर) ची कथा आहे.
गुरुमुखांना कोणतेही कष्ट न करता त्यांचे सुख फळ मिळते.
सुख-दु:खाच्या पलीकडे तो निर्माता, पालनकर्ता आणि संहारक आहे.
तो भोग, तिरस्कार, रूप यापासून दूर असतो आणि उत्सवांमध्येही तो अलिप्त आणि स्थिर राहतो.
चच्रेतून अयोग्य, तो बुद्धीच्या, वाणीच्या पलीकडे आहे; शहाणपण आणि प्रशंसा.
गुरू, (अर्जन देव) यांना देव आणि देव यांना गुरु मानून, हरगोविंद (गुरू) सदैव प्रसन्न राहतात.
आश्चर्याने परिपूर्ण असल्याने तो परमात्म्यात लीन होतो : आश्चर्य आणि अशा प्रकारे विस्मय होऊन तो परम अत्यानंदात, अत्यानंदात मग्न राहतो.
गुरुमुखांच्या मार्गाने चालणे म्हणजे तलवारीच्या धारेवर तुडवण्यासारखे आहे.
गुरूंची शिकवण स्वीकारून शिष्य जीवनात त्यांचा अवलंब करतो.
गुरुमुख म्हणजे ते हंस जे आपल्या ज्ञानाच्या आधारे दुधाचे (सत्य) पाणी (असत्य) चाळतात.
कासवांमध्ये, ते असे आहेत जे लाटा आणि व्हर्लपूल यांच्या प्रभावाखाली राहतात.
ते सायबेरियन क्रेनसारखे आहेत जे उंच उडताना परमेश्वराचे स्मरण करत राहतात.
केवळ गुरूंवर प्रेम केल्याने, शीख ज्ञान, ध्यान आणि गुरबानी, पवित्र स्तोत्रे जाणतो, समजून घेतो आणि शिकतो.
गुरूंची शिकवण अंगीकारून, शीख गुरुशिख बनतात, गुरूचे शीख बनतात आणि जिथे जिथे ते सापडतील तिथे पवित्र मंडळीत सामील होतात.
नम्रता केवळ चरणी नतमस्तक होऊन, गुरूंच्या चरणांची धूळ बनून आणि स्वतःमधील अहंकार काढून टाकूनच जोपासता येते.
अशा व्यक्तीच गुरूंचे पाय धुतात आणि त्यांचे बोलणे (इतरांसाठी) अमृत होते.
शरीरातून आत्म्याला मुक्त करून, गुरू (अर्जन देव) यांनी स्वतःला नदीच्या पाण्यात स्थिर केले कारण मासे पाण्यात राहतात.
जसा पतंग स्वतःला ज्योतीमध्ये ठेवतो, त्याचा प्रकाश परमेश्वराच्या प्रकाशात मिसळला.
जीवाची काळजी घेणे, संकटात असताना हरीण जसे आपले चैतन्य एकाग्र ठेवते, त्याचप्रमाणे गुरूसुद्धा, दुःखात असताना भगवंतांशिवाय इतर कोणालाच 'भावना'मध्ये ठेवतात.
काळी मधमाशी जशी फुलांच्या पाकळ्यांमध्ये रमून राहते • सुगंधाचा आस्वाद घेते, तसेच गुरूंनीही आनंदाने भगवंताच्या चरणांवर एकाग्रता ठेवून दुःखाची रात्र काढली.
पावसाच्या पक्ष्याप्रमाणे गुरू आपल्या शिष्यांशी बोलले की गुरूंची शिकवण विसरता कामा नये.
गुरुमुखाचा (गुरु अर्जन देव) आनंद हा प्रेमाचा आनंद आहे आणि ते पवित्र मंडळीला ध्यानाची नैसर्गिक अवस्था म्हणून स्वीकारतात.
मी गुरु अर्जन देव यांना बलिदान देतो.
खरा गुरू परिपूर्ण ब्रह्माच्या रूपात उत्तीर्ण ब्रह्माने निर्माण केला आहे. गुरू हाच देव आणि देवच गुरू; दोन नावे एकाच परम वास्तवाची आहेत.
वडिलांसाठी पुत्र आणि पुत्रासाठी पिता याने अद्भुत वचन प्राप्त करून आश्चर्य निर्माण केले.
झाडाला फळे आणि झाडाला फळे या कृतीतून एक अद्भुत सौंदर्य निर्माण झाले आहे.
नदीच्या दोन काठावरुन तिची खरी व्याप्ती फक्त एक लांब आणि दुसरी जवळ आहे असे सांगून समजू शकत नाही.
गुरु अर्जन देव आणि गुरु हरगोविंद हे खरे तर एकच आहेत.
अगोचर परमेश्वराचे दर्शन इतर कोणीही करू शकत नाही पण शिष्याने (हरगोविंद) गुरूंना (अर्जन देव) भेटून अगोचर परमेश्वराचे दर्शन घेतले आहे.
गुरु हरगोविंद हे गुरूंचे गुरू असलेल्या परमेश्वराला प्रिय आहेत.
निराकार परमेश्वराने गुरु नानक देवाचे रूप धारण केले जे सर्व रूपांमध्ये दुसरे आहेत.
त्या बदल्यात, गंगेने निर्माण केलेल्या लाटांप्रमाणे त्याने आपल्या अंगातून अफीगड तयार केला.
गुरू अंगदपासून गुरु अमर दास आले आणि प्रकाशाच्या हस्तांतरणाचा चमत्कार सर्वांनी पाहिला.
पासून. गुरू आर दास रिम दास अशा रीतीने अस्तित्वात आले की जणू काही अप्रचलित नादातून शब्द खाल्ला गेला आहे.
गुरू अर्जन देव यांनी गुरू राम 'Ws' हे आरशातील उत्तरार्धातील प्रतिमा असल्यासारखे खाल्लेले होते.
गुरु अर्जन देव यांनी निर्माण केल्यामुळे, गुरु हरगोविंदांनी स्वतःला परमेश्वराचे रूप म्हणून प्रसिद्ध केले.
किंबहुना गुरूंचे भौतिक शरीर हे गुरूंचे 'शब्द' आहे जे केवळ पवित्र मंडळीच्या रूपातच जाणवते.
अशा रीतीने खऱ्याने सर्व जगाला मुक्त केले आणि लोकांना परमेश्वराच्या चरणी नतमस्तक केले.