एक ओंकार, आदिम ऊर्जा, दैवी गुरूच्या कृपेने साकार झाली
पृथ्वी सर्वात नम्र आहे आणि म्हणून परमेश्वराच्या दरबारात आदरणीय आहे.
कोणी खोदतो, कोणी नांगरतो आणि कोणी शौच करून अपवित्र करतो.
त्यावर कोणी प्लास्टर करून त्यावर स्वयंपाकघर तयार करतो तर कोणी चप्पल अर्पण करून पूजा करतो.
एखादी व्यक्ती जे पेरते ते कापते आणि पृथ्वीला अर्पण केलेल्या बियांचे फळ प्राप्त करते.
जन्मजात स्वभावात स्थिर होऊन गुरुमुखांना सुख-फळ प्राप्त होतात. अहंकार सोडून ते स्वतःला कुठेही मोजू देत नाहीत.
ते चारही अवस्थांमध्ये - जागृत (जाणीव) स्वप्न (स्वप्न), सुसुपति (गाढ झोप किंवा समाधि) आणि तुरीया (परमपरमेश्वराशी अनुरुप) - परमेश्वराच्या प्रेमात विलीन राहतात.
संतांच्या सहवासात गुरुचे वचन सिद्धीस जाते.
पाणी पृथ्वीवर राहते आणि सर्व रंग आणि रसांमध्ये मिसळते.
जसं कुणीतरी ढकलत जातं तसं ते खाली-वर जातं.
ते सूर्यप्रकाशात गरम आणि सावलीत थंड राहते.
आंघोळ, जगणे, मरणे, ते प्यायल्याने नेहमी शांती आणि समाधान मिळते.
ते अशुद्ध लोकांना शुद्ध करते आणि खालच्या टाक्यांमध्ये अबाधित राहते.
त्याचप्रमाणे भगवंताच्या प्रेमात आणि भयात आणि उदासीनता पाळणारा गुरुमुख व्यक्ती आनंदी राहतो.
केवळ परिपूर्ण व्यक्तीच परमार्थ करतो.
पाण्यात राहणारे कमळ त्यामुळे अस्पष्ट राहते.
रात्री ती काळ्या मधमाशीला आकर्षित करते ज्याला कमळातून थंडावा आणि सुगंध येतो.
सकाळी तो पुन्हा सूर्याला भेटतो आणि आनंदाने दिवसभर हसतो.
गुरुमुख (कमळासारखे) आनंदाच्या फळाच्या जन्मजात घरात राहतात आणि सध्याच्या वेळेचा पुरेपूर वापर करतात म्हणजेच ते निष्क्रिय बसत नाहीत.
सांसारिक कामात व्यस्त असलेल्या सामान्य लोकांना ते जगामध्ये मग्न दिसतात आणि वेदांचे चिंतन करणाऱ्या लोकांना ते कर्मकांडात मग्न दिसतात.
परंतु हे गुरुमुख गुरूंकडून ज्ञान प्राप्त केल्यामुळे चैतन्य आपल्या ताब्यात ठेवतात आणि मुक्त होऊन संसारात वावरतात.
पुण्यपुरुषाच्या मंडळीत गुरु-शब्दाचा वास असतो.
झाड पृथ्वीवर उगवते आणि सर्वप्रथम पृथ्वीवर पाय ठेवते.
लोक त्यावर डोलण्याचा आनंद घेतात आणि त्याची थंड सावली ठिकाणे सुशोभित करते.
तो हवा, पाणी आणि थंडीचा प्रभाव सहन करतो पण तरीही डोके उलटे ठेवून तो आपल्या जागी स्थिर राहतो.
दगड मारल्यावर ते फळ देते आणि करवतीच्या यंत्राने कापले तरी ते लोखंड (नौकात) पाण्यातून जाते.
गुरुमुखांचे जीवन उपयोगी असते कारण ते त्यांच्या नैसर्गिक स्वभावाने परोपकारी असतात.
त्यांचा कोणी मित्र किंवा शत्रू नाही. मोह आणि भ्रांतीपासून दूर राहून ते निःपक्षपाती आणि गुरूंच्या वचनात मग्न असतात.
गुरूंच्या बुद्धीने आणि पवित्र व्यक्तींच्या सहवासातून त्यांची भव्यता प्राप्त होते.
जहाज महासागरात आहे आणि त्यात एक परोपकारी नाविक आहे.
जहाज मोठ्या प्रमाणात भरलेले असते आणि व्यापारी त्यावर चढतात.
अगम्य महासागराच्या लाटा कोणावरही परिणाम करत नाहीत.
तो बोटमॅन प्रवाशांना सुरक्षित, डेल आणि हार्दिक पलीकडे घेऊन जातो. ते व्यापारी दोन-चार पट नफा कमावतात आणि अनेक प्रकारे फायदा मिळवतात.
नाविकांच्या रूपात गुरुमुख लोकांना पवित्र मंडळीच्या जहाजात बसवतात आणि त्यांना अगम्य जग-सागर पार करतात.
निराकार परमेश्वराच्या तंत्राचे गूढ कोणीही मुक्ती मिळवू शकतो.
चंदनाची रोपटी वृक्ष बनून खोल जंगलात राहतात.
वनस्पतिजवळ असल्याने तो आपले डोके खाली ठेवतो आणि ध्यानात मग्न राहतो.
वाहत्या वाऱ्याच्या झुळूकीला चिकटून राहिल्याने तो उत्कृष्ट सुगंध पसरवतो.
चंदनाच्या झाडामुळे फळ असो वा फळ नसलेले, सर्व झाडे सुगंधित करतात.
गुरुमुखांचे सुख फळ म्हणजे पवित्र पुरुषांचा सहवास, जे अपवित्रांना एका दिवसात (बसून) शुद्ध करते.
ते दुष्ट माणसांना सद्गुणांनी भरून टाकते आणि त्याच्या पटीत नाजूक स्वभावाचे लोक बलवान आणि दृढ होतात.
अशा लोकांना ना पाणी बुडू शकत नाही आणि अग्नीही जाळू शकत नाही म्हणजेच ते महासागर ओलांडून जातात आणि इच्छांच्या ज्वाला त्यांच्यापर्यंत पोहोचू शकत नाहीत.
अशा लोकांना ना पाणी बुडू शकत नाही आणि अग्नीही जाळू शकत नाही म्हणजेच ते महासागर ओलांडून जातात आणि इच्छांच्या ज्वाला त्यांच्यापर्यंत पोहोचू शकत नाहीत.
अंधाऱ्या रात्री असंख्य तारे चमकतात.
दिवे लावून घरे उजळून निघतात पण तरीही चोरटे चोरीच्या उद्देशाने फिरत असतात.
घरातील लोक झोपण्यापूर्वी त्यांच्या घराचे, दुकानांचे दरवाजे बंद करतात.
सूर्य आपल्या प्रकाशाने रात्रीचा अंधार दूर करतो.
त्याचप्रमाणे गुरुमुख लोकांना नाम (ध्यान), दान (दान) आणि इस्नन (अब्शन) यांचे महत्त्व समजावून त्यांना (जीवन आणि मृत्यूच्या) बंधनातून मुक्त करतो.
गुरुमुखांचे आनंदाचे फळ म्हणजे पवित्र व्यक्तींचा सहवास ज्याद्वारे प्राणी, भूत आणि पतित लोकांचा उद्धार आणि मुक्तता होते.
अशा परोपकारी व्यक्ती गुरूंना प्रिय असतात.
मानसरोवर (तलाव) वर सर्वोच्च जातीचे हंस राहतात असे म्हणतात.
मानसरोवरात मोती आणि माणिक आहेत आणि ते मौल्यवान दागिने हंस खाण्यासाठी उचलतात.
हे हंस दुधापासून पाणी वेगळे करतात आणि लाटांवर तरंगत राहतात.
मानसरोवर सोडून ते कुठेही बसायला किंवा राहायला जात नाहीत.
गुरुमुखांचे आनंदाचे फळ म्हणजे पवित्र व्यक्तींची मंडळी ज्यात श्रेष्ठ हंसांच्या रूपात गुरुमुख त्या स्थानाची शोभा वाढवतात.
एकचित्त भक्तीने ते परमेश्वरावर लक्ष केंद्रित करतात आणि इतर कोणत्याही विचारात भरकटत नाहीत.
त्यांची जाणीव शब्दात विलीन केल्याने त्यांना त्या अगोचर परमेश्वराचे दर्शन होते.
तत्वज्ञानी दगड लपून राहतो आणि स्वतःला प्रसिद्ध करत नाही.
कोणत्याही दुर्मिळ व्यक्तीला ते ओळखले जाते आणि केवळ एका प्रॉस्पेक्टरला ते मिळते.
त्या दगडाला स्पर्श केल्यावर नीच धातूंचे रूपांतर एका धातूत म्हणजे सोन्यात होते.
शुद्ध सोने बनून ते धातू अमूल्य म्हणून विकले जातात.
गुरुमुखांचे आनंदाचे फळ म्हणजे पवित्र मंडळी जिथे चैतन्य शब्दात विलीन होते, अनाड़ी मनाला सुंदर आकार दिला जातो.
इथला संसारी माणूसही गुरूंच्या चरणी एकाग्र होऊन निराकार भगवंताला प्रिय होतो.
गृहस्थ बनून, मनुष्य त्याच्या जन्मजात स्वभावात (आत्मॅन) वास करतो.
चिंतामणी चिंता दूर करते आणि इच्छा पूर्ण करणारी गाय (कामधेन) सर्व इच्छा पूर्ण करते.
पारिजात वृक्षाला फुले आणि फळे येतात आणि नऊ नाथ चमत्कारिक शक्तींनी मग्न असतात.
दहा अवतारांनी (हिंदू पौराणिक कथेतील) मानवी शरीर धारण केले आणि त्यांची नावे पसरवण्यासाठी त्यांचे शौर्य दाखवले.
गुरुमुखांचे आनंदाचे फळ म्हणजे पवित्र मंडळी जिथे जीवनाचे चारही आदर्श (धर्म, अर्थ, काम आणि मोक्ष) स्वतःची सेवा करतात.
तिथल्या गुरुमुखांची चेतना शब्दात विलीन होते आणि त्यांच्या प्रेमाची कथा अतुलनीय आहे.
अतींद्रिय ब्रह्म हा परिपूर्ण ब्रह्म आहे जो भक्तांवर स्नेह बनून अनेक कपटी लोकांना फसवणुकीच्या जाळ्यात अडकवतो.
परमेश्वर सर्व हिशोबांपासून मुक्त आहे आणि त्याचे रहस्य कोणीही समजू शकत नाही.
एका शब्दाने निराकार परमेश्वराने सर्व जग निर्माण केले.
परमेश्वराचा विस्तार (हे जग) कोणत्याही प्रकारे मोजता येत नाही.
कोणत्याही अर्थाने हे जग समजू शकत नाही कारण यासाठी सर्व अंक आणि अक्षरे संपतात.
त्यातील असंख्य प्रकारचे साहित्य अमूल्य आहेत; त्यांची किंमत निश्चित करता येत नाही.
भाषणातूनही त्याबद्दल काहीही बोलता व ऐकता येत नाही.
हे जग अगम्य, अथांग आणि गूढतेने भरलेले आहे; त्याचे रहस्य समजू शकत नाही.
जेव्हा सृष्टी समजून घेणे अशक्य आहे, तेव्हा त्याच्या निर्मात्याचे मोठेपण आणि त्याचे वास्तव्य कसे ओळखता येईल?
गुरुमुखांचे आनंदाचे फळ म्हणजे पवित्र मंडळी जिथे शब्दात चैतन्य विलीन करून अदृश्य परमेश्वराचे दर्शन घडते.
पवित्र मंडळीत प्रेमाचा अतूट प्याला सहिष्णू बनून प्याला जातो.
परमेश्वर स्वाद आणि शब्दांच्या पलीकडे आहे; त्याची अगम्य कथा जिभेने कशी सांगता येईल?
तो स्तुती आणि निंदा यांच्या पलीकडे असल्याने सांगण्याच्या आणि ऐकण्याच्या परिघात येत नाही.
तो गंध, स्पर्श आणि नाक यांच्या पलीकडे आहे आणि श्वास देखील आश्चर्यकारक आहे परंतु तो त्याला ओळखू शकत नाही.
तो कोणत्याही वर्ण आणि प्रतीकवादापासून दूर आहे आणि एकाग्रतेच्याही पलीकडे आहे.
कोणत्याही आधाराशिवाय तो पृथ्वी आणि आकाशाच्या भव्यतेत वास करतो.
पवित्र मंडळी हे सत्याचे निवासस्थान आहे जिथे गुरूंच्या शब्दाद्वारे निराकार परमेश्वराची ओळख होते.
ही संपूर्ण सृष्टी निर्मात्याला अर्पण आहे.
पाण्यातील माशांचा मार्ग जसा कळत नाही तसाच गुरुमुखांचा मार्गही अगम्य आहे.
आकाशात उडणाऱ्या पक्ष्यांचा मार्ग जसा कळू शकत नाही, तसा गुरुमुखाचा विचारशील आणि शोधक मार्गही अगम्य आहे. ते समजू शकत नाही.
गुरुमुखांसाठी पवित्र मंडळी हा सरळ मार्ग आहे आणि हे जग त्यांच्यासाठी भ्रमांनी भरलेले आहे.
सुपारी, सुपारी, चुना आणि सुपारी हे चार रंग जसे एक (लाल) रंग (आनंद देणारे प्रेमाचे) बनतात, तसे गुरुमुखांनाही परमेश्वराच्या प्रेमाचा प्याला मिळतो.
चंदनाचा सुगंध जसा इतर वनस्पतींमध्ये वास करतो, तसे ते आपले चैतन्य शब्दात विलीन करून इतरांच्या हृदयात वास करतात.
ज्ञान, ध्यान आणि स्मरण याद्वारे ते क्रेन्स, कासव आणि हंस यांच्यासारखे त्यांचे कुटुंब किंवा परंपरा वाढवतात.
गुरूमुखें समक्ष येतात भगवंत, सर्व फळांचे सुख ।
वेदांसह ब्रह्मांनी त्याला हे नाही, हे नाही (नेति नेति) घोषित केले आहे आणि हे सर्व त्याचे रहस्य जाणू शकले नाहीत.
अवधूत (एक प्रकारचा श्रेष्ठ योगी) बनून, माधदेवानेही त्यांचे नामस्मरण केले परंतु त्यांचे ध्यान त्यांना प्राप्त करू शकले नाही.
दहा अवतार सुद्धा उत्कर्ष झाले परंतु कोणीही एकंकर, परम परमेश्वर जाणू शकला नाही.
चमत्कारिक शक्तींचा खजिना असलेल्या नऊ नाथांनीही त्या परमेश्वरापुढे नतमस्तक झाले.
सेसांग (पौराणिक साप) त्याच्या हजार मुखांनी त्याचे हजारो नावांनी स्मरण केले, परंतु त्याचे पठण पूर्ण होऊ शकले नाही.
ऋषी लोमस यांनी कठोरपणे तपस्वी शिस्त पाळली परंतु त्यांच्या अहंकारावर मात करू शकले नाहीत आणि त्यांना खरा तपस्वी म्हणता येणार नाही.
चिरंजीव मार्कंडेयने दीर्घायुष्य व्यतीत केले पण गुरुमुखांचे सुख फळ चाखता आले नाही.
पृथ्वीवर राहून वर सांगितलेले सर्व भ्रमित राहिले.
गुरुमुखांचे आनंदाचे फळ म्हणजे पवित्र मंडळी आणि या पवित्र मंडळीचे नियंत्रण आहे, भगवान भक्तांचे प्रियकर म्हणून येथे येतात.
सर्व कारणे निर्मात्याच्या नियंत्रणाखाली आहेत परंतु पवित्र मंडळीत तो सर्व काही भक्तांच्या आणि संतांच्या इच्छेनुसार करतो.
अतींद्रिय ब्रह्म हे परिपूर्ण ब्रह्म आहे आणि त्याला पवित्र मंडळीची इच्छा आवडते.
त्याच्या प्रत्येक ट्रायकोममध्ये करोडो ब्रह्मांड सामावले आहेत.
एका बीजातून वटवृक्ष बाहेर पडतो आणि त्याच्या फळांमध्ये पुन्हा बिया राहतात.
ज्यांनी अमृत वाहणाऱ्यांनी त्यांच्या मनातील असह्य गोष्टींचा भक्तीपूर्वक स्वीकार केला आहे, त्यांच्या अहंकारापासून दूर राहणे त्यांच्या लक्षात आले नाही.
अशा खऱ्या माणसांना मायेत राहून त्या निष्कलंक परमेश्वराची प्राप्ती होते.
त्याच्या भव्यतेचा सुगंध पसरवणाऱ्या लोकांनाही त्याच्या महानतेचे खरे स्वरूप कळत नाही.
लाखो संत त्या भगवंताचा भावार्थ आणि महत्व समजावून सांगतात पण सर्व सामील होऊनही त्याच्या भव्यतेचा एक अंशही मांडू शकले नाहीत.
असंख्य स्तुत्यवादक आश्चर्यचकित झाले आहेत (कारण ते त्याचे योग्य प्रकारे स्तवन करू शकले नाहीत)
कोट्यवधी चमत्कार आश्चर्याने भरलेले आहेत आणि ते सर्व स्वतः आश्चर्यचकित असलेल्या परमेश्वराचे विस्मयकारक पराक्रम पाहून आश्चर्यचकित होतात.
त्या अद्भुत परमेश्वराच्या आश्चर्याची पूर्णता पाहिल्यावर आनंद आणि थकवा जाणवतो.
त्या अव्यक्त परमेश्वराची गतिशीलता अत्यंत अगम्य आहे आणि त्याच्या भव्य कथेचा शर्ट वृत्तांतही अगम्य आहे.
त्याचे मोजमाप लाखांच्या पलीकडे आहे.
परमेश्वर प्रवेशाच्या पलीकडे आहे आणि सर्व त्याला अत्यंत दुर्गम म्हणतात.
तो अगोचर होता; तो अगोचर आहे आणि तो अगम्य राहील म्हणजेच तो सर्व ध्यानांच्या पलीकडे आहे.
सर्व मर्यादांच्या पलीकडे जे काही अमर्याद आहे; परमेश्वर कल्पनेच्या पलीकडे आहे.
तो अगोचर गोष्टींचा अगोचर आहे आणि इंद्रियांच्या आवाक्याबाहेर आहे.
अतींद्रिय ब्रह्म हा परिपूर्ण ब्रह्म आहे ज्याची पवित्र मंडळीत अनेक प्रकारे प्रशंसा केली जाते.
त्याच्या प्रेमाचा आनंद हे गुरुमुखांचे सुख फळ आहे. भगवंत भक्तांवर प्रेमळ आहेत पण मोठ्या फसवणुकीपासूनही तो कधीच भ्रमात पडत नाही
केवळ त्याच्या कृपेने, कोणीही उत्साहाने जागतिक महासागर पार करू शकतो.
ट्रान्सेन्टल ब्रह्म हे परिपूर्ण ब्रह्म आहे आणि त्या निराकार (भगवान) ने विश्वाची सर्व रूपे निर्माण केली आहेत.
तो सर्वव्यापी, अगम्य आणि बुद्धीसाठी अगोचर आहे, परंतु सौंदर्याचे प्रतीक असलेल्या गुरूंनी मला परमेश्वराचे दर्शन घडवले आहे.
पवित्र मंडळीत, सत्याचे निवासस्थान, तो भक्तांप्रती कोमल म्हणून प्रकट होतो आणि ज्यांना कधीही भ्रमित होत नाही त्यांनाही भ्रमित करतो.
एकटाच गुरू चारही वर्णांना एकत्र करून त्यांना एक बनवतो आणि पुढे त्यांना परमेश्वरासमोर नतमस्तक करतो.
सर्व तपस्वी विषयांच्या पायावर गुरूचे तत्त्वज्ञान आहे ज्यामध्ये सहाही तत्त्वज्ञाने (भारतीय परंपरेतील) सामावलेली आहेत.
तो स्वतःच सर्वस्व आहे पण स्वतःला कधीच कोणाच्या लक्षात आणून देत नाही.
पवित्र मंडळीत गुरूंचे शिष्य गुरूंच्या पावन चरणांच्या आश्रयाला येतात.
गुरूंच्या दर्शनासारख्या अमृताने सर्वांना आनंदित केले आहे आणि त्यांच्या दिव्य रूपामुळे गुरूंनी त्या सर्वांना पवित्र चरणी (आश्रय) ठेवले आहे, म्हणजे सर्वांना नम्र केले आहे.
शिखांनी पायाची धूळ कपाळाला लावली आणि आता त्यांच्या भ्रामक कृत्यांचा लेखाजोखा पुसला गेला आहे.
पायांचे अमृत प्यायल्याने त्यांचे अहंकार आणि द्वैत हे विकार बरे झाले आहेत.
पाया पडून, पायाची धूळ बनून जीवनात मुक्तीचा मार्ग अंगीकारून त्यांनी स्वतःला सुस्थितीत प्रस्थापित केले आहे.
आता कमळाच्या पायातील काळ्या मधमाश्या बनून त्या अमृत आनंदाचा आस्वाद घेत आहेत.
त्यांच्या उपासनेचा आधार म्हणजे खऱ्या गुरूंचे कमळ चरण आणि ते द्वैत आता त्यांच्या जवळ येऊ देत नाहीत.
गुरुमुखांचे सुख फळ म्हणजे गुरूंचा आश्रय.
शास्त्रे, स्मृती, लाखो वेद, महाभारत, रामायण वगैरे जरी एकत्र जोडले तरी;
गीतेचे हजारो भावार्थ, भागवत, खगोलशास्त्राची पुस्तके आणि वैद्यांची कलाबाज जोडली जातात;
शिक्षण, संगीतशास्त्र आणि ब्रह्मा, विष्णू, महेसा या चौदा शाखा एकत्र ठेवल्या आहेत;
जर लाखो सेस, सर्प, शुक्र, व्यास, नारद, सनल इ. सर्व तेथे गोळा केले जातात;
असंख्य ज्ञान, ध्यान, पठण, तत्त्वज्ञान, वर्ण आणि गुरु-शिष्य आहेत; ते सर्व काही नाहीत.
परिपूर्ण गुरू (भगवान) हे गुरूंचे गुरु आहेत आणि गुरूंचे पवित्र प्रवचन हा सर्व मंत्रांचा आधार आहे.
गुरूंच्या वचनाची कथा अगम्य आहे; ते नेति नेति आहे (हे नाही हे नाही). त्याच्यापुढे नेहमी नतमस्तक झाले पाहिजे.
गुरुमुखांचे हे सुख फळ लवकरात लवकर प्राप्त होते.
चार आदर्श (धर्म अर्थ काम आणि मोक्ष) सांगितले जातात पण असे लाखो आदर्श सेवक (भगवान, गुरूचे) आहेत.
त्याच्या सेवेत लाखो चमत्कारिक शक्ती आणि खजिना आहेत आणि त्याच्याकडे इच्छा पूर्ण करणाऱ्या गायी चरत आहेत.
त्याच्याकडे लाखो तत्वज्ञानी दगड आणि फलदायी इच्छा पूर्ण करणारी झाडे आहेत.
गुरूंच्या एका झटक्यात, लाखो इच्छा पूर्ण करणारी रत्ने (चिंतामिनी) आणि अमृत त्यांना अर्पण होतात.
लाखो दागिने, समुद्राचे सर्व खजिना आणि सर्व फळे त्याची स्तुती करतात.
लाखो भक्त आणि चमत्कार करणारे भोंदू भानगडीत मग्न होऊन फिरत असतात.
गुरूंचा खरा शिष्य, त्यांचे चैतन्य वचनात विलीन करून, परमेश्वराच्या प्रेमाचा असह्य प्याला पितात आणि आत्मसात करतो.
गुरूंच्या कृपेने लोक येतात आणि पवित्र मंडळीत सामील होतात.