एक ओंकार, आदिम ऊर्जा, दैवी गुरूच्या कृपेने साकार झाली
सिंहासनावर कुत्रा बसला तरी तो पिठाची चक्की चाटतो.
सापाला दूध पाजले तरी तोंडातून विष बाहेर पडते.
दगड पाण्यात ठेवला तरी त्याचा कडकपणा मऊ होत नाही.
अत्तर आणि चंदन-सुगंधाचा त्याग करून गाढव आपले शरीर धुळीत लोळते.
त्याचप्रमाणे पाठीमागून टीका करणारा कधीही (त्याची सवय) सोडत नाही
आणि स्वतःचे अस्तित्व नष्ट करण्यासाठी स्वतःच उपटून टाकतो.
कावळा कधी कापूर उचलत नाही; त्याला आजूबाजूला कचरा करायला आवडते.
पाण्यात अंघोळ करणारा हत्तीही डोक्यावर धूळ घालतो.
कोलोसिंथ (तुम्मा) जरी अमृताने सिंचन केले तरीही त्याचा कडूपणा कमी होत नाही.
रेशीम-कापसाच्या झाडाला (पाणी व खत वगैरे घालून) उत्तम सेवा दिली तरी त्यातून फळ मिळत नाही.
निंदा करणाऱ्यांना प्रभूच्या नीमापासून वंचित राहणे, पवित्र मंडळीला आवडत नाही.
जर नेता आंधळा असेल तर संपूर्ण कंपनी (त्यांच्या मौल्यवान वस्तू) लुटल्या जातील.
लसणाचा वास दूरच्या कोपऱ्यात खाल्ला तरी लपून राहत नाही.
कितीही साबण लावला तरी काळ्या ब्लँकेटला पांढरे करता येईल.
जो कोणी विषारी कातळाच्या पोळ्याला स्पर्श करेल त्याचा चेहरा सुजलेला दिसेल.
मीठ नसलेली शिजवलेली भाजी पूर्णपणे निरुपयोगी आहे.
खऱ्या गुरूच्या ज्ञानाशिवाय परोपकाराने परमेश्वराच्या नामाची उपेक्षा केली आहे.
त्याला इकडे किंवा तिकडे सुख मिळत नाही आणि तो नेहमी शोक करतो आणि पश्चात्ताप करतो.
जादूटोणा मनुष्य भक्षक आहे पण ती आपल्या मुलासाठी चुकीचा विचार करत नाही.
सर्वात दुष्ट माणूस म्हणून ओळखला जाणारा, त्याला आपल्या मुली आणि बहिणीपुढेही लाज वाटते.
राजे, एकमेकांसाठी विश्वासघात करणारे, राजदूतांना कोणतीही हानी पोहोचवत नाहीत (आणि ते आरामात राहतात).
गंगा (धार्मिक स्थळे) येथे केलेली पापे विजांच्या कडकडाटासारखी आहेत आणि ती कधीच मिटत नाहीत.
निंदा करणाऱ्याची नग्नता ऐकून नरकाचा यमही थरथर कापतो.
कोणाचीही निंदा करणे वाईट आहे पण गुरूची निंदा करणे ही सर्वात वाईट (जीवनपद्धती) आहे.
हिर्त्यक्यपू देवाबद्दल प्रतिकूल बोलले आणि त्याचा परिणाम स्पष्ट झाला की शेवटी तो मारला गेला.
रावणानेही याच कारणासाठी लंका लुटली आणि त्याची दहा डोकी मारली.
कंस त्याच्या संपूर्ण सैन्यासह मारला गेला आणि त्याचे सर्व राक्षस नष्ट झाले.
कौरवांनी त्यांचा वंश गमावला आणि त्यांच्या असंख्य सैन्याचा नाश केला.
याच कारणास्तव दंतवक्त्र आणि शिउपाल यांचा दारुण पराभव झाला.
वेदांमध्ये असेही स्पष्ट केले आहे की पाठीमागून कोणतेही यश शक्य नाही
. (या अपमानामुळे) दुर्वासा. यादवांना शाप दिला आणि सर्वांचा पराभव केला.
सर्वांचे केस विणलेले आहेत पण टक्कल बाई बडबडत आहे.
सुंदर स्त्री कमाई घालते पण कान नसलेली बडबड करते.
नवविवाहित मुली नाकात अंगठी घालतात पण नाक नसलेल्यांना अस्वस्थ वाटते (नोज रिंग घालता येत नसल्यामुळे).
हरीण-डोळ्यांच्या स्त्रिया कॉलरियममध्ये ठेवतात परंतु एक डोळा रडतात आणि रडतात.
सर्वांची चाल सुखकारक असते पण पांगळे असतात.
जे गुरूंची निंदा करतात ते आपले जीवन दुःखात घालवतात.
पानहीन जंगली केपर करिन हिरवे होत नाही परंतु ते वसंत ऋतुला दोष देते.
वांझ स्त्रियांना मूल होत नाही पण ती आपल्या पतीला दोष देते.
ढगांचा पाऊस अल्कधर्मी शेतात वाढ आणि उत्पादन करू शकत नाही.
गुणवान लोकांना दुष्ट लोकांच्या सहवासात वाईट आणि लाजिरवाणेपणा प्राप्त होतो.
महासागरात शंखातूनही अनेक मोती मिळतात, म्हणजेच सत्कर्माच्या सहवासाने चांगले फळ मिळते.
गुरूंची निंदा केल्याने संपूर्ण आयुष्य व्यर्थ जाते.
आकाशाला स्पर्श करणारे पर्वत देखील (कृतघ्न माणसापेक्षा) जास्त वजनाचे नसतात.
दिसणारे किल्लेही त्याच्या (कृतघ्न माणसाच्या)इतके वजनदार नसतात;
ज्या महासागरात नद्या विलीन होतील ते महासागरही त्याच्याइतके जड नाहीत;
फळांनी भरलेली झाडेही त्याच्याइतकी जड नाहीत
आणि ते असंख्य प्राणी त्याच्याइतके जड नाहीत.
किंबहुना कृतघ्न माणूस पृथ्वीवरचा भार असतो आणि तो दुष्टांचा दुष्ट असतो.
वाईनमध्ये शिजवलेले कुत्र्याचे मांस त्याच्या दुर्गंधीसह मानवी कवटीत ठेवले जात असे.
ते रक्ताने माखलेल्या कपड्याने झाकलेले होते.
असे झाकून, सफाई कामगार स्त्री (चि:थन) आपली वासना शांत करून तो वाडगा घेऊन जात होती.
(घृणास्पद झाकलेली सामग्री) बद्दल विचारल्यावर
तिने लपवण्यासाठी मांस झाकून ठेवल्याचे सांगून शंका दूर केली
कृतघ्न माणसाच्या नजरेतून त्याचे प्रदूषण टाळण्यासाठी.
एका श्रीमंत व्यक्तीच्या घरात चोर घुसला.
चारही कोपरे काळजीपूर्वक बघत तो वरच्या खोलीत आला.
त्याने पैसे आणि सोने एकत्र केले आणि एका बंडलमध्ये बांधले; पण तरीही त्याच्या लोभामुळे त्याला उशीर झाला.
लोभापायी अधीर होऊन त्याने मीठाचे भांडे धरले.
त्याचा थोडासा भाग त्याने काढून चाखला; तो सर्व काही तिथेच सोडून बाहेर आला.
त्या चोराला हेही माहीत होते की, कृतघ्न माणसाला (परमेश्वराच्या दरबारात) ढोल सारखे मारले जाते.
(एखाद्या व्यक्तीचे) मीठ खाल्ल्यानंतर, नोकर बनलेला माणूस पाणी आणतो आणि कणीस दळतो.
असा विश्वासू, रणांगणात धन्यासाठी तुकड्या तुकड्यांत मारला जातो.
विश्वासू मुलगे आणि मुली कुटुंबातील सर्व लाज धुतात.
मीठ खाणारा सेवक नेहमी हात जोडून उभा असतो.
ज्याचे मीठ खाल्ले आहे त्या व्यक्तीचे स्तवन करणारे मार्गस्थ.
परंतु कृतघ्न मनुष्य पाप करतो आणि तो आपले जीवन व्यर्थ गमावून मरतो.
हिंदू आचारसंहितेत गायीचे मांस निषिद्ध आहे;
मुस्लिम डुकराचे मांस आणि पैशावरील व्याज विरुद्ध प्रतिज्ञा करतात;
सासरच्यांसाठी तर सुनेच्या घरचं पाणीही दारूसारखं निषिद्ध आहे;
स्कॅनव्हेंजर ससा खात नाही, जरी तो पैसा कठीण असला तरी;
मेलेली माशी जशी गोडाची चव खराब करते आणि गोड विषारी बनते.
त्याचप्रमाणे धार्मिक स्थळाच्या कमाईवर डोळा लावणे म्हणजे साखरेचे लेपित विष खाण्यासारखे आहे.
ज्याच्या मनात तळमळ असते तो सदैव दुःखी असतो.
तो सोन्याला स्पर्श करतो आणि ते मातीच्या ढिगाऱ्यात बदलते.
प्रिय मित्र, मुलगे, भाऊ आणि इतर सर्व नातेवाईक त्याच्यावर दुःखी होतात.
अशा दुष्ट मनाच्या माणसाला भेट आणि वियोगाचा शाप सदैव भोगावा लागतो म्हणजेच स्थलांतराचे दुःख भोगावे लागते.
तो सोडलेल्या स्त्रीसारखा भटकतो आणि (लोडच्या) दारातून घटस्फोट घेऊन उभा आहे.
त्याला दुःख, भूक, प्रचंड दारिद्र्य मिळते आणि (शारीरिक) मृत्यूनंतर तो नरकात पोहोचतो.
व्हिनेगरच्या थेंबाने दुधाचे पूर्ण भांडे खराब होते.
एका ठिणगीने हजारो मण कापूस जळून खाक झाला आहे.
वॉटर गॉसमर पाणी खराब करते आणि शेलॅक झाडाच्या नाशाचे कारण बनते.
वेडा माणूस अतिसाराने खणला जातो आणि सामान्य माणसाचा क्षयरोगाने (सेवन) नाश होतो.
बियांच्या लोभापोटी पक्षी जसे जाळ्यात अडकतात,
असह्य (धार्मिक स्थळातून कमाई) साठवण्याची इच्छा धर्मत्यागीच्या हृदयात कायम असते.
भांडाराच्या साहित्याची (शिखांसाठी) लालसा करणे अयोग्य आहे.
परंतु ज्यांना अशी इच्छा आहे त्यांना ते साहित्य परत करावे लागते, कारण अन्नासोबत आत गेलेली माशी शरीरातून उलटी होते.
ज्याच्या डोळ्यात घास आहे तो शांतपणे कसा झोपेल.
कोरड्या गवताखाली आग दाबून ठेवता येत नाही, त्याचप्रमाणे,
गुहेत बसलेल्या व्यक्तीच्या लालसेवर नियंत्रण ठेवता येत नाही आणि त्याच्यासाठी अखाद्य पदार्थ खाण्यायोग्य बनतात.
गुरूंचे शिख लाखो आहेत पण ज्यांना भगवंताची कृपा प्राप्त होते तेच विश्वसागर पार करतात.
तो (धर्मत्यागी) भुंगा खाल्लेल्या लाकडासारखा दुर्बल आणि शक्तिहीन होतो.
तो (पक्ष्यांना) घाबरवण्यासाठी शेतात उभ्या केलेल्या जीवहीन स्कायक्रोसारखाच आहे.
धुराच्या ढगांमधून पाऊस कसा पडू शकतो.
जसे गळ्यातील शेळीचे टीप दूध देऊ शकत नाही, त्याचप्रमाणे धार्मिक स्थळाची कमाई हिसकावून घेणारेही याच हव्यासापोटी इकडे तिकडे फिरत असतात.
अशा माणसाची नेमकी खूण काय असते.
असा माणूस त्या गायीसारखा भ्रमात राहतो जी आपल्या मेलेल्या संततीला जिवंत समजून चाटत राहते.
मणीच्या झाडाच्या घडाची तुलना द्राक्षांशी का करावी.
अक्क बेरी, आंबा यांना कोणी म्हणत नाही.
भेटवस्तूंचे दागिने सोन्याच्या दागिन्यांसारखे नसतात.
क्रिस्टल्स हिऱ्यांइतके नसतात कारण हिरे महाग असतात.
बटर मिल्क आणि दूध हे दोन्ही पांढरे पण वेगळ्या दर्जाचे आणि चवीचे असतात
त्याचप्रमाणे, पवित्र आणि अपवित्र त्यांच्या गुणधर्म आणि क्रियाकलापांद्वारे वेगळे केले जातात.
सुपारीची पाने फांदीतून तोडल्यावर हिरवी आणि पिवळी रंगाची असतात.
पाई टक्कल पडणारी सुपारी झाडावरून तोडली जाते.
कॅचू हा तपकिरी रंगाचा आणि हलका असतो आणि त्यातील चिमूटभर वापरतात.
चुना पांढरा असतो आणि तो जाळला जातो आणि फटके मारला जातो.
त्यांचा अहंकार गमावल्यावर (ते भेटतात) ते एकसारखे लाल रंगाचे बनतात.
त्याचप्रमाणे चार वर्णांची पात्रता अंगीकारणारे संत हे गुरुमुखांप्रमाणे परस्पर प्रेमाने राहतात.
सम्राटाच्या दरबारात सर्व नोकर म्हणून ओळखले जातात.
चांगले सशस्त्र, ते सर्वात नम्रपणे वाकतात.
सामाजिक आणि सांस्कृतिक मेळाव्यात ते फुशारकी मारतात.
त्यांचे हत्ती सजवलेले असतात आणि रस्त्यावर आणि बाजारात ते घोडे नाचवत फिरत असतात.
पण शूर योद्धा कोण आहे आणि कोणाला टेकवायचे आहे हे फक्त रणांगणातच कळते.
असेच धर्मत्यागी आहेत, प्रभूच्या जवळचे वेश धारण करणारे मारेकरी आजूबाजूला राहतात, परंतु शेवटी ओळखले जातात.
आई जर व्यभिचारी असेल तर मुलाने तिच्याबद्दल वाईट का बोलावे?
एखादे रत्न गायीने गिळले तर ते बाहेर काढण्यासाठी कोणीही पोट फाडत नाही.
जर पती अनेक घरांमध्ये (अनैतिक) आनंद घेत असेल तर पत्नीने तिचे पावित्र्य जपले पाहिजे.
जर राजा हुकूमशाही अधिकार वापरत असेल तर नोकर त्याच्यापुढे असहाय्य असतात.
जर ब्राह्मण स्त्री मद्यधुंद अवस्थेत असेल तर सर्वांना लाज वाटते आणि तिच्या चेहऱ्याकडे पाहत नाही.
जर गुरू शम करत असेल तर शिखांनी आपली सहनशीलता सोडू नये.
भूकंपाच्या वेळी पृथ्वीवरील लाखो किल्ले हादरतात आणि कोसळतात
वादळाच्या वेळी सर्व झाडे उन्मळून पडतात.
आगीमध्ये जंगलातील सर्व प्रकारचे गवत जळून जाते.
वाहत्या नदीत पूर येण्यास कोण अडथळा आणू शकतो.
कापडासारखे फाटलेले आभाळ शिवण्याचे अवघड आणि मूर्खपणाचे काम फक्त गप्पांमध्ये पारंगत लोकच करू शकतात.
क्वचितच अशी माणसे आहेत जी शॅम दरम्यान पूर्णपणे शांत राहतात.
जर एखाद्या आईने मुलाला विष दिले तर तो मुलगा आणखी कोणाला प्रिय असेल.
चौकीदाराने घर फोडले, तर दुसरा कोण संरक्षक असेल.
बोटीवाल्यांनी बोट बुडवायला लावली तर पार कसे जायचे.
नेत्यानेच जनतेला भरकटायला लावले तर मदतीसाठी कोणाला बोलावता येईल.
आणि जर संरक्षक कुंपण पिके खाऊ लागले तर शेताची काळजी कोण घेणार.
त्याचप्रमाणे जर गुरूने एखाद्या शीखला शमद्वारे भ्रमित केले तर गरीब शीख काय करू शकेल.
कागदावर लोणी आणि मीठ लावून ते पाण्यात टाकता येते (त्यांना विरघळायला जास्त वेळ लागेल).
तेलाच्या साहाय्याने दिव्याची वात रात्रभर जळत राहते.
तार पकडून पतंगाला आकाशात उडवता येत असे.
तोंडात जडीबुटी ठेवल्याने साप चावला जाऊ शकतो.
राजा जर फकीरच्या वेषात निघाला तर तो लोकांचे दुःख ऐकून ते दूर करू शकत असे.
अशा पराक्रमात तोच परीक्षेत उत्तीर्ण होतो ज्याला गुरूंची मदत होते.