هڪ اونڪر، بنيادي توانائي، خدائي بزرگ جي فضل جي ذريعي محسوس ڪيو
مان سچي گرو کي سلام پيش ڪريان ٿو جيڪو بادشاهن جو سچو بادشاهه آهي.
مقدس جماعت سچائي جو گھر آهي جتي ذهن جا دروازا کوليا ويندا آهن.
هتي امرت جو چشمو هميشه لاءِ وهندو رهي ٿو ۽ درٻار وارا اڻڄاتل راڳ وڄن ٿا.
بادشاهن جي مجلس ۾ پيار جو پيالو پيئڻ ڏاڍو ڏکيو آهي.
گرو محبوب ساقي بڻجي ٿو ۽ هڪ کي پيئي ٿو، هن جي چکيل پيالي جي لذت کي وڌايو وڃي ٿو.
جيڪو به عشق جي خوف ۾ هليو وڃي ٿو، سو دنيا جي بي پرواهيءَ کان هوشيار رهي ٿو.
عقيدتمندن تي مهربان، خدا انهن جو نگران بڻجي ٿو ۽ انهن جون سڀ خواهشون پوريون ڪري ٿو.
فارسي زبان ۾ فقط هڪ نقطو ’محرم‘ کي معزول، مُجرم، مُجرم بڻائي ٿو.
گرو مُخش مجلس ۾ خوش رهن ٿا ۽ ٻين مجلسن ۾ وڃڻ پسند نٿا ڪن.
رب جي رضا ۾ اهي ڀرپور خدمت ڪن ٿا ۽ ان کي عام ڪرڻ جي ڪوشش نه ڪن.
اھڙا گرو مُخش خوشيءَ جو ميوو حاصل ڪن ٿا ۽ جسم جو غرور ڇڏي، بي جسم ٿي سنجيده سوچيندڙ بڻجي وڃن ٿا.
گرو جو ڪلام انهن جو بت آهي ۽ مقدس جماعت بي مثال رب جو تخت آهي.
پريم پرسوسا جي اڳيان جھڪي، عمدي ڪلاڪن ۾ اھي لفظ (گرباني) چباندا آھن.
انهيءَ اڻڄاڻ رب جي متحرڪيءَ جو علم حاصل ڪرڻ هڪ تمام وڏو تجربو آهي، ۽ انهيءَ ناقابل بيان رب جي باري ۾ ڪجهه چوڻ هڪ مشڪل ڪم آهي.
ٻين جي ڀلائي ڪرڻ وقت صرف گرومخ ئي ڏک برداشت ڪن ٿا.
اُن گرو مُخ جي زندگي خوش نصيب آهي، جنهن کي گروءَ جي ڪنهن سک سان ملي، گروءَ جي پناهه ۾ آيو آهي.
هو پريم پورسا (خدا) جي اڳيان جهڪي ٿو ۽ اهڙي گرو جي نظر اچڻ کان پوءِ برڪت وارو ٿئي ٿو.
طواف ڪرڻ کان پوءِ هو گروءَ جي پيرن تي جهڪي ٿو.
مهربان ٿي، گرو هن لاء سچو منتر واهگورو پڙهي ٿو.
سک پنهنجي عقيدت جي سرمائي سان گرو جي پيرن تي بيهي ٿو ۽ سڄي دنيا سندس پيرن تي جهڪي ٿي.
خدا (گرو) هن جي هوس، ڪاوڙ ۽ مزاحمت کي ختم ڪري ٿو ۽ هن جي لالچ، لالچ ۽ انا کي ختم ڪري ٿو.
ان جي بدران، گرو کيس سچائي، قناعت، ڌرم، نالو، خيرات ۽ وضو ڪري ٿو.
گرو جي تعليمات کي اپنائڻ، فرد کي گرو جو سک سڏيو ويندو آهي.
لفظ ۾ شعور جذب ڪندي، گرومخز مقدس جماعت جي سچي ملاقات جي مرڪز تي ملن ٿا.
اهي رب جي رضا ۾ هلن ٿا ۽ پنهنجي انا کي ختم ڪري، اهي پنهنجو پاڻ کي نوٽيس نه ڪندا آهن.
گرو جي تعليمات کان متاثر ٿي اهي هميشه عوامي ڀلائي جي ڪمن کي انجام ڏيڻ جي خواهشمند آهن.
رب جي ناقابل بيان علم جي عظيم پيالو کي گڏ ڪندي ۽ سازوسامان ۾ ضم ٿي، اهي رب جي ناقابل برداشت، هميشه نازل ٿيڻ واري توانائي کي برداشت ڪن ٿا.
هو مٺا ڳالهائيندا آهن، عاجزي سان هلندا آهن ۽ عطيو ڏيندا آهن هر ڪنهن جي خير جي خواهش ڪندا آهن.
انهن جي شڪ ۽ دوئي جي احساس کي ختم ڪندي، اهي هڪ ذهن سان ان هڪ رب جي عبادت ڪن ٿا.
گرومخ پاڻ کي لذت جي ميوي جي روپ ۾ ڄاڻن ٿا ۽ عظيم نعمت حاصل ڪن ٿا.
گرو جي شاگردي تلوار جي دھار ۽ تنگ گهٽي وانگر تمام نازڪ آهي.
اتي مڇر ۽ مڇر به بيهي نٿا سگهن.
اهو وار کان به ٿلهو آهي ۽ جيئن تِل جو تيل وڏي مشڪل سان ٿلهي ۾ وجهڻ کان پوءِ حاصل ڪيو وڃي ٿو، تيئن گروءَ جي شاگردي آسانيءَ سان حاصل نه ٿي ٿئي.
گرو مُخ سونهن جو اولاد آهن ۽ پنهنجي سوچ جي چونچ سان کير جو پاڻي الڳ ڪندا آهن.
لوڻ کان سواءِ پٿر کي چاٽڻ وانگر هو کائڻ لاءِ ياقوت ۽ زيور کڻي ويندا آهن.
گرومخ سڀ اميدن ۽ تمنائن کي رد ڪري لاتعلقيءَ جي رستي تي هلن ٿا ۽ مايا جو پردو ڦاڙي ڇڏين ٿا.
مقدس جماعت، سچائي جو گھر ۽ سچي پالڻھار جو تخت، گرومندن لاء مانسروور آھي.
غير ٻهراڙيءَ جي قدمن تي چڙهندي اهي بي روپ گرو جي ڪلام کي اختيار ڪن ٿا.
اهي هن جي ناقابل بيان ڪهاڻي مان لطف اندوز ٿين ٿا جيئن اهي مٺي جي گونگي ماڻهوءَ مان لطف اندوز ٿين ٿا.
قدرتي عقيدت جي ذريعي، گرومخ لطف جو ميوو حاصل ڪري ٿو.
لذت جي ميوي جي تمنا رکندڙ گرومخ، پوري محبت سان گروءَ جا پير ڌوئيندا آهن.
اهي لوٽس جي پيرن جي امرت جا پيالا ٺاهيندا آهن ۽ ان کي پوري خوشي سان ڀريندا آهن.
گروءَ جي پيرن کي مجموعو سمجهي، اهي ڪنول وانگر ڦٽي پون ٿا.
وري واٽر للي بڻجي چنڊ ڏانهن متوجه ٿي، اهي ڪنول جي پيرن مان امرت حاصل ڪن ٿا.
ڪنول جي پيرن جي خوشبوءِ وٺڻ لاءِ ڪيترائي سج ڪارا ٿي ويندا آهن.
سج اڀري ٿو، بيشمار تارا، پاڻ کي سنڀالڻ کان قاصر، لڪائي.
اهڙيءَ طرح ڪنول جي پيرن جي پنن جي روشنيءَ سان، بيشمار سج لڪيل آهن.
گرو جي تعليم حاصل ڪري، شاگرد پاڻ کي سڀني خوشين جو گهر بڻجي ويا آهن.
جيئن پان ۾ سڀ رنگ ملن ٿا ۽ هڪ ڳاڙهي رنگ ٿي وڃن ٿا، اهڙيءَ طرح سڀني ورهن کي ملائي هڪ سک پيدا ٿيو آهي.
اٺن ڌاتن کي ملائي هڪ ڌاتو (مصر)؛ ساڳيءَ طرح ويد ۽ ڪتباس ( سامي صحيفن) ۾ ڪوبه فرق نه آهي.
صندل سڄي ٻوٽي کي خوشبو ڏئي ٿي، چاهي اها ميوي کان خالي هجي يا ميوي سان ڀريل هجي.
فلسفي جي پٿر کي ڇهڻ سان، لوهه سونا بڻجي وڃي ٿو، وري ان جي وڌيڪ خوبصورتي ڏانهن اشارو ڪري ٿو (پنهنجي پاڻ کي ضرورتمندن لاءِ مفيد بنائڻ).
پوءِ سونهن ۾ گرومخ جي روپ ۾، رنگ (نام جو) ۽ امرت (پيار جو) داخل ٿئي ٿو ۽ هو چوڌاري دنيا کان بي پرواهه ٿي وڃي ٿو.
ھاڻي اُن سونھن-گرمخ ۾ ياقوت، موتي، هيرن جون سڀ خوبيون نمودار ٿين ٿيون.
خدائي جسم ۽ ديوي نظر بنجڻ سان گرومخ جو شعور خدائي ڪلام جي روشنيءَ تي مرڪوز ٿئي ٿو.
اهڙيءَ طرح، عقيدت جي لذت کي اپنائڻ سان، گرومخ ڪيترن ئي نعمتن سان ڀرپور ٿي ويندا آهن.
گرومخ (ماڻهو) آتم سک ڦل جا عاشق آهن.
مقدس جماعت ۾ پيار جو پيالو ڀريندي، گرو جا سک، پنهنجي شعور کي ڪلام ۾ جذب ڪن ٿا.
جيئن پکي چکور ٿڌ جي خوشي حاصل ڪرڻ لاءِ چنڊ تي مراقبو ڪندو آهي، تيئن انهن جي نظر مان امرت به وهندو آهي.
ڪڪرن جي گوڙ ٻڌي مينهن پکين ۽ مورن وانگر رقص ڪن ٿا.
ڪنول جي پيرن جي امرت کي چکڻ لاءِ اهي پاڻ کي ڪاري ماکيءَ ۾ تبديل ڪن ٿا ۽ لذت جي گودام سان هڪ ٿي وڃن ٿا.
گورمڪن جو طريقو ڪنهن کي به خبر ناهي. مڇيءَ وانگر اهي خوشيءَ جي سمنڊ ۾ رهن ٿا.
اھي امرت پيئندا آھن. انهن مان امرت جا چشما نڪرندا آهن. اهي ناقابل برداشت کي گڏ ڪن ٿا پر ان جي باوجود اهي انهن کي ڪنهن به نوٽيس نه ڪندا آهن.
انهن سڀني مرحلن کي پار ڪري (ٽي-ڊميشنل فطرت- پرڪارتي) اهي لذت جا ميوا حاصل ڪن ٿا.
عجيب آهي واهگورو جنهن جي عظمت تمام وڏي آهي.
ڪچو ٻچن ۾ پنھنجا آنا ڏئي ٿو، پر پنھنجي بالغ ٿيڻ تي انھن جي پوري سنڀال ڪري، انھن کي درياھ ۾ آڻي ٿو.
فلوريڪن پڻ پنهنجي پوري سنڀال هيٺ آسمان ۾ پنهنجي آف بهار کي اڏامي ٿو.
سوان پڻ پنهنجي فطري انداز ۾ پنهنجي ٻارن کي پاڻي ۽ زمين تي هلڻ سيکاري ٿو.
ڪانءُ ڪوئل جي اولاد کي سنڀاليندو آهي، پر جڏهن وڏا ٿيندا آهن، تڏهن پنهنجي ماءُ جو آواز سڃاڻي، وڃي ساڻس ملندا آهن.
سوان جي اولاد مانسروور، مقدس ٽانڪي ۾ رهڻ دوران موتي کڻڻ سکندا آهن.
سکن کي علم، مراقبت ۽ ياد جي ٽيڪنڪ ڏئي، گرو کيس هميشه لاء آزاد ڪري ٿو.
سک هاڻي مستقبل، حال ۽ ماضي ڄاڻي ٿو پر هو عاجز ٿي عزت حاصل ڪري ٿو.
گرومخن جي ذات وڏي آهي، پر ماڻهو ان حقيقت کي نٿا ڄاڻن.
صندل جي خوشبوءِ سان ساري ٻوٽي صندل بڻجي وڃي ٿي.
جيتوڻيڪ پاڻ صندل بغير ميوي جي آهي پر ان کي هميشه قيمتي سمجهيو ويندو آهي.
پر جيڪو ٻوٽو صندل جي خوشبوءِ سان چندن بڻجي وڃي ٿو، ان کي ٻيو ڪو به ٻوٽو صندل نٿو بڻائي سگهي.
فلسفي جي پٿر کي ڇهڻ سان اٺن ڌاتو سون ٿي وڃي ٿو پر اهو سون وڌيڪ سونا پيدا نٿو ڪري سگهي.
اهو سڀ ڪجهه صرف موجوده وقت ۾ ڪيو ويندو آهي (پر گرو جا سک ڪيترن ئي کي پاڻ وانگر ٺاهيندا آهن؛ اهي اڳتي هلي ٻين کي سکن جي زندگي ۾ تبديل ڪرڻ جي قابل ٿي ويندا آهن).
نديون، نديون ۽ گنگا به سمنڊ جي سنگت ۾ ڳاڙهيون ٿي وينديون آهن.
ڪرين ڪڏهن به سوان نه ٿي ٿئي، جيتوڻيڪ اهو مانسروور تي ويهي.
ائين ٿئي ٿو ان ڪري جو هڪ عام ماڻهو هميشه ويهن کان وڌيڪ يعني پئسن جي ڳڻپ ۾ مشغول رهي ٿو.
سڃاڻپ جون ڏاڪڻيون پار ڪندي، گرو جي رهنمائيءَ هيٺ گرومخ پنهنجي حقيقي فطرت ۾ رهجي وڃي ٿو.
پاڪ جماعت، رب جي ياد جو سرچشمو، سندس نظر ۽ لمس، آسائش جو گهر آهي.
مقدس جماعت هڪ اهڙو سونا آهي جنهن جا اجزا يعني اتي جا ماڻهو ڪنهن زماني ۾ انهن جي لوهه جي خوبين کان واقف ٿي ويا آهن، هاڻي سونا ٿي ويا آهن ۽ سونا ڏسڻ ۾ اچن ٿا.
جيتوڻيڪ مارگوسا جو وڻ، Azadirachta indica، صندل جي وڻ جي صحبت ۾ چندن بڻجي وڃي ٿو.
پيرن جو گندو پاڻي به گنگا نديءَ سان ملي ٿو ته پاڪ ٿئي ٿو.
سٺي نسل جو ڪو به ڪانو سوان بڻجي سگهي ٿو، پر سوان نادر آهي، جيڪو نادر ۽ اعليٰ ترتيب جو اعليٰ سوان بڻجي وڃي ٿو.
گرومک جي خاندان ۾ پيدا ٿيو پرامن (اعليٰ روحاني حڪم جو انسان)، جيڪو پنهنجي سمجھدار حڪمت سان سچ ۽ ڪوڙ جو کير ۽ پاڻي الڳ ڪري ٿو.
(پاڪ جماعت ۾) شاگرد گرو هوندو آهي ۽ گرو (سڀ کان وڌيڪ عاجزي سان) شاگرد ٿيندو آهي.
جيئن ڪڇي جو اولاد سمنڊ جي لهرن کان متاثر نه ٿيندو آهي، تيئن گرو جي سکن جو به اهو حال آهي. اهي عالمي سمنڊ جي لهرن کان متاثر نه آهن.
فلوريڪا پکي پنهنجي اولاد سان گڏ آسمان ۾ آرام سان اڏامندو آهي پر آسمان هن کي بيڪار نٿو لڳي.
ھنس جو اولاد تمام طاقتور مانسروور ۾ رھندو آھي.
ھنس ۽ بلبل پنھنجي نسل کي ڪڪڙن ۽ ڪانءَ کان الڳ الڳ ڪن ٿا ۽ کير ڏيندڙ ڪرشنا جي وچ ۾ رھڻ جي باوجود آخرڪار واسوديو ڏانھن ويا. ساڳيءَ طرح، گرو مُخ سڀني بڇڙن جذبن کي ڇڏي پاڪ جماعت ۾ ضم ٿي وڃي ٿو.
جيئن عورت جي ڳاڙهسري شيلڊريڪ ۽ ڳاڙهي ٽڪرين جو ميلاپ سج ۽ چنڊ سان ٿئي ٿو، تيئن گرومخ به سيوا ۽ ساڪتي جي مايا کي پار ڪندي اعليٰ درجي جي برابري حاصل ڪري ٿو.
مقعد پکي پنهنجي اولاد کي سڃاڻي ٿو ان جي سڃاڻپ لاءِ بنا ڪنهن بنياد جي.
اها سک جي حالت آهي، جيڪو پنهنجي شعور کي ڪلام ۾ ضم ڪري، سچي محبت (رب جي) کي سڃاڻي ٿو.
گرومخ لذت جي ميوي کي سڃاڻي ۽ قائم ڪن ٿا.
ننڍپڻ کان ئي گرو نانڪ) پاپٽ قبيلي جو هڪ سک، جدا جدا طبيعت واري تارو کي آزاد ڪيو.
اتي هڪ عجيب طبيعت جو مولا هو. هو گروءَ جي ٻانهن جي خدمت ڪندو هو.
سوري ذات جا پيرٿا ۽ ڪيڏا به گروءَ جي پيرن جي پناهه ۾ مليا هئا.
مردانه، بردبار ۽ ذهين ماڻهو ۽ مجلسن ۾ رباب وڄائڻ جو سٺو رانديگر گرو نانڪ جو شاگرد هو.
سهاگلو ذات جا پيرٿي مالو ۽ رام، (ديدي ذات جو عقيدتمند) جدا جدا طبيعت جا هئا.
دولت خان لوڌي هڪ سٺو ماڻهو هو، جيڪو اڳتي هلي هڪ زنده پير، روحانيت جي عالم طور مشهور ٿيو.
مالو ۽ منگا ٻه سک هئا، جيڪي هر وقت گرباني جي خوشيءَ ۾ مشغول رهندا هئا.
ڪالو، ڪشتري، دل ۾ ڪيتريون ئي تمناون ۽ تمناون رکي گرو وٽ آيو ۽ گرباني جي اثر هيٺ، رب جي درٻار ۾ حاضر ٿيو.
گرو جي حڪمت، يعني گرومت، محبت واري عقيدت کي هر طرف ڦهلائي ڇڏيو.
ڀڳت نالي هڪ ديوتا اگر اوهاري ذات ۽ جپو واسي خاندان جا ڀگت ٻه سک هئا جن گرو جي خدمت ڪئي.
سيهان، اُپل ۽ اُپل ذات جا هڪ ٻئي ديوان، سچي گروءَ کي ڏاڍا پيارا هئا.
ملسيهان شهر جو هڪڙو ڀگيرٿ هو، جيڪو اڳي ڪالي ديوي جو پوڄاري هو.
رنڌاوا جي جيتا به هڪ سٺي سک هئي ۽ ڀائي بڊا، جنهن جو اڳوڻو نالو بورا هو، هڪ ئي عقيدت سان رب کي ياد ڪندو هو.
خير ذات جا ڀائي پيرا، جوڌ ۽ جيوا هميشه گرو جي خدمت ۾ مشغول رهيا.
گوجر نالي هڪ لوهر ذات جو سک هو، جنهن گرو جي سکن کي سک مذهب جي تبليغ ڪئي.
ڍنگا، حجام، گرو جي خدمت ڪري، پنهنجي سڄي خاندان کي آزاد ڪيو.
گرو مُخش پاڻ به رب جو ديدار ڪري ٻين کي به اهڙو ئي ڏيک ڏين ٿا.
اتي جو هڪ اعليٰ سک (پرمهنس) ڀائي پارو هو، جنهن تي گروءَ جي وڏي مهرباني هئي.
سک جو نالو مالو ڏاڍو بهادر هو ۽ ڀائي ڪيدار به وڏو ديندار هو.
مان ڀائي ديو، ڀائي نارائن داس، ڀائي بلا ۽ ڀائي ديپا تي قربان آهيان.
ڀائي لالو، ڀائي درگا ۽ جيوندا عقلمندن ۾ جواهر هئا ۽ ٽيئي پرهيزگار هئا.
جگا ۽ ڌراني ذيلي ذات ۽ سنسارو، بي ترتيب رب سان گڏ هڪ هو.
خانو ۽ مايا پيءُ ۽ پٽ هئا ۽ ڀنڊاري ذات جا گووند هوشيار ماڻهن جا قدردان هئا.
جوڌ، باورچی، گرو جي خدمت ڪئي ۽ دنيا جي سمنڊ ۾ ترڻ.
ڪامل گرو سندن عزت برقرار رکي.
پرين ستگرو (پنهنجي عقيدن) کي سواري جو حق ڏنو.
پيرٿي مل، تولاسا ۽ ملهن گرو جي خدمت ۾ وقف هئا.
رامو، ديپا، يوگرسائن، ناگوري گروءَ جي دنيا تي ڌيان ڏيندا.
موهن، رامو، مهتا، امرو ۽ گوپي پنهنجي انا جو احساس ختم ڪري ڇڏيو هو.
ڀلا ذات جي سهرو ۽ گنگو کي ۽ ڀُگو، ڀاڳ کي، رب جي عقيدت ڏاڍي پياري هئي.
خانو، ڇڙو، تارو، ترڻ (دنيا جو سمنڊ) هو.
اُگر، سَدَ، پرُو جهَنٽا، اُن جو صليب (گرمُک) لُڏي ويا.
گروءَ جي درٻار جا ڪيترائي درباري ٿي گذريا آهن، جهڙوڪ: ماليا، سهارو، ڀالا ۽ ڪيليڪو پرنٽر.
پانڌا ۽ بلا گرو جي گيتن جي ڳائڻي ۽ ليکڪ طور سڃاتو وڃي ٿو.
گرانڊ ڊاللا جي رهاڪن جي گڏجاڻي هئي.
ڀائي تيرٿ، سڀاڀرول جي سڀني سکن جو اڳواڻ هو.
ڀائي پيرو، مانڪ چجند ۽ بسن داس سڄي خاندان جو بنياد بڻجي ويا، يعني هنن سڄي خاندان کي آزاد ڪرايو.
تارو، ڀارو داس، گرو جي در تي ويٺل سک سڀني سکن لاءِ مثالي حيثيت رکن ٿا.
مهانند وڏو ماڻهو آهي ۽ بدي چند وٽ عقلمندي آهي.
برهمڻ داس کوتر ذات جو آهي ۽ دنگر داس ڀالا جي نالي سان مشهور آهي.
ٻيا ديپا، جيٿا، تيرٿ، سيسارو ۽ بلا آهن جن جو اخلاق سچو آهي.
مايا، جپان ۽ نايا، کولر جي ذيلي ذات مان ڄاتو وڃي ٿو.
تولاسا بوهرا کي گرو جي تعليمات کان متاثر طور سڃاتو وڃي ٿو.
سچو گرو اڪيلو ۽ سڀني کي ڇڪي ٿو.
ڀائي پريا، چوڌري چوهڙ، ڀائي پيرا ۽ درگا داس پنهنجي خيراتي طبيعت جي ڪري مشهور آهن.
جھگرن ذات جا بالا ۽ ڪسانا، عقلمندن جي گڏجاڻين کي پسند ڪن ٿا.
سهر ذات جو بهادر تلڪو آهي ۽ هڪ ٻيو سک سمنڊا هميشه گرو جي اڳيان رهي ٿو.
جھانجي ذات جو ڀائي ڪولا ۽ ڀائي ڀُلا، ۽ سوني ذات جو ڀائي ڀائيرٿ سچائيءَ وارو سلوڪ رکي ٿو.
لُو ۽ بلو وج آهي ۽ هريداس هميشه خوش رهي.
نهلو ۽ تلسيا کڻڻ لاءِ آهن ۽ بولا چانڊيا ڪيترن ئي خوبين سان ڀريل آهن.
گوڪا شهر جي مهتا خاندان مان ٽوٽا ٽوٽا ۽ مادو گرو جي ڪلام جا خيال ڪندڙ آهن.
جھانجو، مڪند ۽ ڪيدار ڪرتن ڪندا آھن، گرو جي اڳيان گرباني ڳائيندا آھن.
مقدس جماعت جي عظمت واضح آهي.
گنگو حجام آهي ۽ رام، ڌرم، اودا سهگل ڀائر آهن.
ڀائي جتوئي، ڀاٽو، بانٽا، ۽ فيرانا سد ڀائر آهن ۽ هڪ ٻئي سان بيحد پيار ڪندا آهن.
ڀولو، ڀاٽو ۽ تيواري ٻين کي خوشيون ڏيندا آهن ۽ گرو جي درٻار جا سک سڃاتا ويندا آهن.
دلا، ڀڄي، جاپو ۽ نوالا گرو جي پناهه ۾ آيا آهن.
ڌون ذات جا مولا، سوجا ۽ چوهڙ ذات جا چندو (گرو-درٻار ۾) خدمتون سرانجام ڏنيون آهن.
رام داس گرو جو باورچی بالا ۽ سائي داس (گروءَ جو) ڌياني هو.
ماهيگير بسانو، بيبارا ۽ سندر پاڻ کي گرو جي آڏو پيش ڪري گرو جي تعليم کي اپنايو آهي.
مقدس جماعت جي عظمت وڏي آهي.
(چائي چيلي = عاشق. سوچي = چڱا ڪم.)
نهالا سان گڏ چاڙه ذات جا جتو، ڀانو ۽ تيرٿ به گرو سان بيحد پيار ڪندا آهن.
اھي ويجھا ٻانھن آھن جيڪي ھميشه گرو جي اڳيان رھندا آھن.
نو ۽ ڀلو سکهر ذات جا سادو ۽ سٺي اخلاق جا سک آهن.
ڀيو ذات جا جتو ۽ عظيم انسان مولا پنهنجي خاندان سميت گرو جا سک آهن.
چتر داس ۽ مولا ڪلپور ڪشتريا آهن ۽ هارو ۽ گارو وِج ذات سان تعلق رکن ٿا.
هڪ سک جنهن جو نالو فيرانا بهل ذات مان آهي ۽ ڀائي جيٿا خاندان جو تمام سٺو آزاد ڪندڙ آهي.
ويسا، گوپي، توليس وغيره. سڀئي ڀاردواج (برهمڻ) خاندان سان تعلق رکن ٿا ۽ هميشه گرو سان گڏ رهن ٿا.
ڀائرا ۽ گووند گائي ذات جا عقيدتمند آهن. اهي گرو جي دروازي تي رهن ٿا.
ڪامل گرو سڄي دنيا سمنڊ پار ڪري ويو آهي.
(سارا=بهترين. باليهار= مان ورنا ڏانهن وڃان ٿو.)
ڀائي ڪالو، چائو، بامي ۽ ڀائي مولا گرو جي ڪلام کي پسند ڪن ٿا.
هوما سان گڏ، ڪپهه جي واپار ڪندڙ، گونگ گهي کي پڻ گرو پاران پار ڪيو ويو.
ڀِيڪا ۽ ٽوڙي ٻئي ڀٽ هئا ۽ ڏيرو سَد وٽ وڏي گهر هئي.
ڪوهلي ذات جو گرو مُخ ۽ رامو سان گڏ نوڪر نهالو به آهن.
ڇجو ڀالا ۽ مائي دتا غريب سادو هئي.
ديوتا تولاسا بوهارا ذات جو آهي ۽ مان دامودر ۽ اڪول تي قربان آهيان.
ڀنا، وگهه مل ۽ ٻڌو، ڪليڪوپرنٽر به گرو جي درٻار ۾ آيا آهن.
سلطانپور عقيدت (۽ عقيدن) جو گودام آهي.
ڪسارا ذات جو ديپا نالي هڪ فرمانبردار سک گرو جي درگاهه تي چراغ هو.
پٽي شهر ۾ ڀائي لعل ۽ ڀائي لنگه ڍلون ذات جا ويٺا آهن.
سنگا ذات سان تعلق رکندڙ عجب، عجب ۽ عمر گروءَ جا خادم (مسند) آهن.
پيرا ڇجل ذات جو آهي ۽ ڪنڊو سانگهڙ ذات سان تعلق رکي ٿو. اهي هر ڪنهن کي گرم مسڪراهٽ سان سلام ڪندا آهن.
ڪپور ديو پنهنجي پٽ سان گڏ جڏهن سکن سان ملندو آهي ته ڦٽي ويندو آهي.
شهباز پور ۾ سمن سکن جو خيال رکندو آهي.
تلاسپور ۾ جوڌا ۽ جالان ۽ موهن عالم گنج ۾ رهن ٿا.
اهي وڏا مسند هڪ ٻئي کان مٿي آهن.
ڀائي ديسي، ڀائي جوڌا ۽ هوسانگ برهمڻ ۽ ڀائي گوبند ۽ گولا مسڪرائيندڙ منهن سان ملن ٿا.
موهن کي ڪڪ ذات جو چيو وڃي ٿو ۽ جوڌا ۽ ڄام ڍاٽي ڳوٺ جو سينگار ڪن ٿا.
مانجھ، برڪت وارو ۽ پيرانا وغيره. گرو جي مرضي مطابق عمل ڪرڻ.
ڀائي حميجا، کي جاجا چوندا آهن ۽ بالا، مارواڙ خوشيءَ سان هلندا آهن.
نانو اوهاري خالص ذهن جو آهي ۽ ان سان گڏ سوري، چوڌري به رهي ٿو.
جبل جا رهاڪو ڀائي ڪالا ۽ ميهڙ آهن ۽ انهن سان گڏ ڀائي نهالو به خدمت ڪندو آهي.
ناسي رنگ جو ڪالو بهادر آهي ۽ رام داس ڪٺ ذات سان تعلق رکندڙ گرو جي ڪلام جو فرمانبردار آهي.
چوهانيا شهر ۾ امير ماڻهو سبهاگا جو رهواسي آهي ۽ ساڻس گڏ ڀو مال ۽ اگوندا، اروڙ سک آهن.
هي سڀ عقيدتمند هڪ ٻئي کان اڳتي آهن.
چانڊلي ذات جا پيرا ۽ سيٺي ذات جا جيٿا ۽ اهڙا سک جيڪي هٿرادو پورهيو ڪن ٿا.
ڀائي لٽڪن، غورا، گرودت، گرومت جا ساٿي شاگرد آهن.
ڀائي کٽارا سون جو سوداگر آهي ۽ ڀائي ڀگوان داس ديواني طبيعت جو آهي.
روهتاس ڳوٺ جو رهواسي ۽ ڌون ذات سان تعلق رکندڙ، موري نالي هڪ سک گروءَ جي پناهه ۾ آيو آهي.
سوني ذات سان واسطو رکندڙ بهادر آدت ۽ چوهڙ ۽ سين داس به گروءَ جي پناهه ورتي.
نهال سان گڏ، لالا (لالو) پڻ ڄاڻي ٿو ته شعور کي لفظ ۾ ڪيئن ملائي.
راما کي جھانجھي ذات جو چيو وڃي ٿو. هيمو پڻ گرو جي حڪمت کي اختيار ڪيو آهي.
جتو ڀنڊاري هڪ سٺو سک آهي ۽ اهو سمورو جماعت شهداده (لاهور) ۾ خوشيءَ سان رهي ٿو.
گروءَ جي گهر جي عظمت پنجاب ۾ رهي ٿي.
لاهور ۾ سوڍين جي خاندان مان وڏو چاچو سهري مل گرو جو ويجهو سک آهي.
جھانجھي ذات جا سين ديتا ۽ سيدو، جٽ، گرو جي ڪلام جا مفڪر آھن.
پوترن جي خاندان مان ساڌو مهتا کي بي ڏوهي جو ديوانو سڏيو وڃي ٿو.
پاٽولين مان ڀائي لاکو ۽ ڀائي لڌا به پرهيزگار آهن.
ڀائي ڪالو ۽ ڀائي نانو، ٻئي راجا، ۽ ڪوهلن مان، ڀائي هري وڏو سک آهي.
ڪلياڻ سَد بهادر آهي ۽ ڀانو آهي، جو ديوان گرو جي ڪلام جو مفڪر آهي.
مولا بيري، تيرٿ ۽ منڊا اپر سکن کي ڄاڻن ٿا.
مجانگ مان هڪ ديندار ڪسانا جي نالي سان مشهور آهي ۽ مان منگينا تي قربان آهيان، دولتمند ماڻهو.
نهالو نالي هڪ سونار پنهنجي خاندان سميت گرو جي اڳيان حاضر رهي ٿو.
انهن سڀني گروءَ طرفان عطا ڪيل مڪمل عقيدت کي خوشيءَ سان انجام ڏنو آهي.
ڀنا ملهان ۽ ريخ رائو، گروءَ جا ساٿي شاگرد، ڪابل ۾ رهندڙ مشهور آهن.
ماڌو سوڍي ڪشمير ۾ سکن جي روايت کي رائج ڪيو.
سچ پچ مريد ۽ ويجھا سک آهن ڀائي ڀيو، سيه چند ۽ روپ چند (سرهند جا).
ڀائي پرتاپو هڪ بهادر سک آهي ۽ ويتر ذات ڀائي نندا پڻ گرو جي خدمت ڪئي آهي.
بڇر ذات جي ڀائي سمي داس ٿانيسر جي جماعت کي گرو جي گھر ڏانهن متاثر ڪيو.
گوپي، هڪ مهتا سک مشهور آهي ۽ تيرٿ ۽ ناٿ پڻ گرو جي پناهه ۾ آيا آهن.
ڀائي ڀائو، موڪل، ڀائي ڍلي ۽ ڀائي منڊل کي به چيو وڃي ٿو ته اهي گرومت ۾ بپتسما ويا هئا.
ڀائي جيوندا، ڀائي جگاسي ۽ تلوڪا فتح پور ۾ چڱي خدمت ڪئي.
سچي گروءَ جي عظمت وڏي آهي.
آگرا جو سڪتو مهتا ۽ نهالو چانڊا بيوس ٿي ويا آهن.
چيو وڃي ٿو ته ڀائي ڳڙھيل ۽ متارا داس ۽ سندن خاندان گرو جي محبت جي ڳاڙھي رنگ ۾ رنگجي ويا آھن.
سهگل ذات سان تعلق رکندڙ گنگا بهادر ۽ هربنس آهي، هرميت ڌرم شالا ۾ خدمت ڪري ٿو، ياترين لاءِ سرائي.
آنند ذات جو مراري اعليٰ درجي جو بزرگ آهي ۽ ڪلياڻ محبت جو گهر آهي ۽ ڪنول وانگر پاڪ آهي.
ڀائي نانو، ڀائي لٽڪن ۽ بند رائو پوري محنت ۽ محبت سان جماعت جي خدمت ڪئي آهي.
عالم چند هينڊا، سنسارا تلوار اهي سک آهن جيڪي هر خوشي سان رهن ٿا.
جگنا ۽ نندا ٻئي ساڌو آهن ۽ سهر ذات جا ڀنا سوان وانگر لائق آهن ته هو حقيقي ۽ ڪوڙ ۾ فرق ڪن.
اهي سڀ گروءَ جا ساٿي شاگرد، هڪ تار جي زيور وانگر آهن.
سگارو ۽ جيتا سٺا بهادر ۽ پرهيزگار ذهن وارا آهن.
ڀائي جيتا، نندا ۽ پيراگا ڪلام کي سڀني جو بنياد مڃيو آهي.
تلوڪا پاٿڪ اهو شاندار نشان آهي جيڪو مقدس جماعت ۽ ان جي خدمت کي ڀلائي سمجهي ٿو.
توتا مهتا هڪ عظيم انسان آهي ۽ گرومخ وانگر ڪلام جي لذيذ ميوي سان پيار ڪندو آهي.
ڀائي سين داس جو سڄو خاندان انمول هيرن ۽ جواهرن جهڙو آهي.
نوبل پيرا، ڪوهالي گرو جي درٻار جو اسٽور ڪيپر آهي.
ميان جمال خوش ٿي ويو آهي ۽ ڀاڳتو عقيدت ۾ مصروف آهي.
سکن سان ڪامل گرو جو رويو بلڪل صحيح آهي.
پراوارتا پرانا (سکن ۾ استعمال ٿيل) پرا گرو جو.
اننتا ۽ ڪوڪو سٺا ماڻهو آهن جيڪي موقعن کي زينت ڏين ٿا.
ايتا اروڙا، نيوال ۽ نهالو ڪلام تي غور ويچار ڪن ٿا.
تختو سنجيده ۽ سريلو آهي ۽ درگاه ٽولي هميشه بي صورت رب جي ياد ۾ مشغول آهي.
مناساڌر گهرو آهي ۽ تيرٿ اُپل به نوڪر آهي.
ڪسانا جھانجي ۽ پمي پوري به گرو کي پيارا آهن.
ڍنگر ۽ مادو ڪاريگر آهن ۽ وڏا وڏا ماڻهو آهن.
مان بنواري ۽ پارس رام تي قربان آهيان، جيڪي ٻارن جي بيمارين جا ماهر آهن.
عظيم رب عقيدتمندن جي ڪيل غلطين کي درست ڪري ٿو.
ڀائي تيرٿ جو تعلق لشڪر سان آهي ۽ هري داس سوني جو تعلق گواليار سان آهي.
ڀاو ڌير اُجين کان اچي ٿو ۽ ڪلام ۽ مقدس جماعت ۾ رهي ٿو.
برهان پور جا سک مشهور آهن جيڪي هڪ ٻئي سان پيار ڪن ٿا ۽ سڪون ۾ رهن ٿا.
ڀڳت ڀائي ڀڳوان داس ڀڳت آهي ۽ ان سان گڏ هڪ سک آهي جنهن جو نالو بودالا آهي، جيڪو پنهنجي گهر ۾ پوري طرح لاتعلق رهي ٿو.
ڪتارو، عظيم ۽ طبيب پيٿيمل خاص طور تي مشهور شخصيتون آهن.
ديوتا چورا ۽ دلو چيو وڃي ٿو ته هو هريانه جا رهاڪو هئا.
سندر ۽ سوامي داس ٻئي سکهزم جي روايت جا ترقي ڪندڙ آهن ۽ هميشه گلن جي لوٽس وانگر رهن ٿا.
ڀاري، ڀورا ۽ سولا گجراتي سک آهن.
اهي سڀئي سک محبت جي عقيدت کي پنهنجي زندگي جو طريقو سمجهندا آهن.
ڳوٺ سُهنڊا ۾ ڀائي مايا ڀائي مايا آهي، جيڪا ڀاڄائي جماعت ۾ ڳائي ٿي.
لکنؤ مان چوهڙ ذات جو چوهڙ گرومٺ آهي جيڪو ڏينهن رات رب کي ياد ڪندو آهي.
پرياگ جو ڀائي ڀانا هڪ ويجهو سک آهي جيڪو پنهنجي روزي ڪمائي ٿو.
جتو ۽ تپا، جونپور جي رهاڪن، جامد ذهن سان گرومت جي خدمت ڪئي آهي.
پٽنا ڀائي بحريه ۾ ۽ سڀاءَ وارن ۾ نهالا هڪ پرهيزگار شخص آهي.
هڪ مالدار شخص جيتا جي نالي سان مشهور آهي، جيڪو گرو جي خدمت کان سواء ٻيو ڪجهه پسند نٿو ڪري.
راج محل شهر جو ڀانو بهل آهي جنهن جو ذهن گرو جي حڪمت ۽ محبت واري عقيدت ۾ جذب ٿي ويو آهي.
بدالي سوڍي ۽ گوپال، امير ماڻهو، گرومت کي سمجهن ٿا.
آگرا جي سندر چانڊا ۽ ڍاڪا جي رهاڪو ڀائي موهن سچي ڪمائيءَ جي خدمت ۽ پوک ڪئي آهي.
مان مقدس جماعت تي قربان آهيان.