هڪ اونڪر، بنيادي توانائي، خدا جي فضل جي ذريعي محسوس ڪيو
اها هڪجهڙائي واري اعليٰ حقيقت (خدا) ) پهريون نمبر هڪ ملمنتر جي طور تي لکيو ويو - معتبر فارمولا) ۽ پوءِ هن کي گرومڪي جي اُرا اکر جي طور تي لکيو ويو ، اڳتي هلي اونڪر جي نالي سان بيان ڪيو ويو.
ان کان پوء هن کي سڏيو ويو satinamu، نالي سان سچ. ڪرتارپور، خالق رب، نرڀو، بي خوف، ۽ نروير، بغير دشمني.
ان کان پوءِ اڻ ڄاتل ۽ پاڻ کي وجود ۾ آڻڻ لاءِ بي وقت اکل مورتي جي حيثيت ۾ اڀري.
گرو جي فضل جي ذريعي محسوس ڪيو ويو، خدائي بزرگ، هن اولين سچائي (خدا) جو سلسلو شروع کان اڳ ۽ سڄي دور ۾ مسلسل هلندو رهيو آهي.
هو حقيقت ۾ سچ آهي ۽ هميشه سچ رهندو.
سچي گرو (مون لاءِ) هن سچائي جي جھلڪ مهيا ڪئي آهي.
جيڪو پنهنجي ذات کي ڪلام ۾ ضم ڪري گرو ۽ شاگرد جو رشتو قائم ڪري ٿو، اهو شاگرد پنهنجو پاڻ کي گرو ڏانهن وقف ڪري ٿو ۽ دنياداري مان ترقي ڪري پنهنجي شعور کي رب سان ۽ رب سان ڳنڍي ٿو.
گرومخن کي اڻڄاڻ رب جو ڏيک هو، جيڪو نعمتن جو ميوو آهي
اُن روپ ۾ بي ترتيب رب کي لامحدود ايڪنڪر سڏيو ويو.
اڪانڪر اونڪر بڻجي ويو، جنهن جي هڪ وائبريشن تخليق وانگر پکڙجي وئي.
ان کان پوءِ پنج عناصر ۽ پنج دوست (سچائي، قناعت ۽ رحم وغيره) ۽ پنج دشمن (پنجن بڇڙا جذبا) پيدا ڪيا ويا.
انسان پنجن بڇڙن جذبن ۽ فطرت جي ٽن خاصيتن جي لاعلاج بيمارين کي استعمال ڪيو ۽ هڪ سادو هجڻ جي پنهنجي نيڪ شهرت کي برقرار رکيو.
پنجن گرون هڪ ٻئي پٺيان هزارين گيت ٺاهي، اڪنڪر جي ساراهه ۾ بيٽنگ ڪئي.
پنجن اکرن وارو نالو، نانڪ ديو، خدا وانگر ممتاز ٿيو ۽ گرو سڏيو ويو.
اهي گرو سچا گرو نانڪ ديو آهن جن گرو انگد کي پنهنجي عضون مان پيدا ڪيو.
گرو انگد کان، گرو امر داس، گرو جي لافاني حيثيت حاصل ڪرڻ ۽ ان کان رب جي امرت جو نالو حاصل ڪرڻ، گرو رام داس ماڻهن کي پيار ڪيو.
گرو رام داس کان، سندس پاڇي وانگر گرو ارجن ديو اڀري آيو
پهرين پنجن گرون ماڻهن جي هٿن ۾ هٿ ڪيو ۽ ڇهين گرو هرگوبند بي مثال خدا-گرو آهي.
هو روحانيت جو به بادشاهه آهي ۽ دنيا جو به ۽ حقيقت ۾ سڀني بادشاهن جو اٹل شهنشاهه آهي.
اڳين پنجن پيالن (گرو) جي ناقابل برداشت علم کي پنهنجي دماغ جي اندروني مرڪز ۾ شامل ڪري، هو انسانيت لاءِ خوش ۽ عقلمند ثالث بڻجي ٿو.
ڇهن فلسفن جي چوڌاري پکڙيل هئڻ جي باوجود، هو توريا (مراقبن جي اعليٰ ترين اسٽيج) تائين پهچي اعليٰ حقيقت کي حاصل ڪري چڪو آهي.
هن سڀني ڇهن فلسفن ۽ انهن جي فرقن کي هڪ فلسفي جي ڍنگ ۾ ڳنڍيو آهي.
هن مشهور سنتن، سچائيءَ جي پوئلڳن، مطمئن ماڻهن، سڌن ۽ ناٿن (يوگين) ۽ خدا جي (نام نهاد) اوتارن جي زندگيءَ جو نچوڙ چٽيو آهي.
سڀئي يارنهن رودر سمنڊ ۾ رهن ٿا، پر جيڪي (موت ۾) زندگي ڳولين ٿا، انهن کي انمول زيور ملن ٿا.
سج جا سڀ ٻارهن زنجير، چنڊ جا سورهن مرحلا ۽ بيشمار برج هن لاءِ هڪ خوبصورت جھول مهيا ڪيو آهي.
هي گرو عالمگير آهي پر هن وٽ ٻار جهڙي معصوميت آهي.
گرو هرگوبند گرو جي روپ ۾ رب آهي. اڳ ۾ هڪ شاگرد هو هاڻي هڪ آهي. گرو يعني اڳوڻو گرو ۽ گرو هرگوبند هڪجهڙا آهن.
پهرين، بي ترتيب رب ايڪيڪر جو روپ اختيار ڪيو ۽ بعد ۾ هن سڀني شڪلن (يعني ڪائنات) کي پيدا ڪيو.
اوتيڪر (گرو) جي روپ ۾ زندگيءَ جا لکين وهڪرو پناهه وٺندا آهن.
لکين نديون سمنڊن ۾ وهن ٿيون ۽ ست سمنڊ سمنڊ ۾ ملي وڃن ٿا.
خواهشن جي باهه ۾ سڙيل سمنڊن جا لکين جاندار سڙي رهيا آهن.
اهي سڀئي جلندڙ مخلوق گرو جي چندن جي هڪ ڦڙي سان امن حاصل ڪن ٿا.
۽ گروءَ جي ڪمل پيرن جي ڌوئي مان لکين اھڙا چندر پيدا ٿيا آھن.
ماورائي، پرائماول ڪامل خدا جي حڪم سان، ڇت
۽ شاهي ڇت گرو هرگوبند جي مٿي تي رکيل آهي.
جڏهن چنڊ سج جي گهر ۾ پهچندو آهي تڏهن (علم نجوم مطابق) ڪيتريون ئي دشمنيون ۽ مخالفتون جنم وٺنديون آهن.
۽ جيڪڏهن سج چنڊ جي گهر ۾ داخل ٿئي ٿو، ته دشمني وسري وڃي ٿي ۽ محبت پيدا ٿئي ٿي.
گرو مُخ، پنهنجي سڃاڻپ اعليٰ روشنيءَ سان قائم ڪري، هميشه انهيءَ شعلا کي پنهنجي دل ۾ پالي ٿو.
دنيا جي طريقن جي اسرار کي سمجهي، قدرن جي پوک ۽ شاسترن جي ڄاڻ، هن مجلس (پاڪ جماعت) ۾ محبت جو پيالو ڀريو.
جيئن ڇهه موسمون هڪ سج جي ڪري پيدا ٿين ٿيون، اهڙي طرح سڀئي ڇهه فلسفا هڪ گرو (رب) جي گڏيل علم جو نتيجو آهن.
جيئن هڪ مصرع ٺاهڻ لاءِ اٺن ڌاتن جو ميلاپ ٿئي ٿو، ساڳيءَ طرح گروءَ جي ملڻ سان سڀئي وام ۽ فرقا گروءَ جي راهه جا پيروڪار ٿي وڃن ٿا.
نو عضوا نو الڳ الڳ گهر ٺاهيندا آهن، پر سڪون جو فقط ڏهين دروازو، آزاديءَ ڏانهن اڳتي وڌي ٿو.
جيو (Sany) کي سمجھڻ سان، جيو لامحدود ٿي وڃي ٿو نيل ۽ ضد جي انگن وانگر ۽ پنهنجي پيار جي ناممڪن پاڻي جي زوال جو مزو وٺي ٿو.
پوءِ هي جيو ويهه، ايڪويهه، ڪروڙين يا ڪروڙين، بيشمار، غمگين يوگ، تريتا يوگ، يعني جيو وقت جي چڪر کان آزاد ٿي وڃي ٿو.
جيئن هڪ بيبل ۾ چار اجزا خوبصورت ۽ هڪجهڙا ٿين ٿا، اهڙي طرح هي مهربان گرو، جانورن ۽ ڀوتن کي ديوتائن ۾ تبديل ڪري ٿو.
هي پاڪ سرزمين پئسي ۽ دولت سان ڪيئن حاصل ٿيندي؟
دنيا ۾ چار فرقن (مسلمانن)، چار وام (هندون) ۽ فلسفي جي ڇهن فرقن جو معاملو دنيا ۾ موجود آهي.
چوڏهن جھانن جي سڀني دڪانن ۾، اهو عظيم بينڪر (خداوند) سيوا ۽ سکتي جي صورت ۾ ڪاروبار ڪري رهيو آهي، تمام وسيع ڪائناتي قانون.
سچو واپار گرو جي دڪان ۾ موجود آهي، مقدس جماعت، جتي رب جي ساراهه ۽ شان ڳايو ويندو آهي.
علم، مراقبو، ياد، محبت جي عقيدت ۽ رب جو خوف هميشه اتي پيش ڪيو ويندو آهي ۽ بحث ڪيو ويندو آهي.
گرومُخ، جيڪي رب جي نالي کي ياد ڪرڻ، وضو ڪرڻ ۽ خيرات ڪرڻ ۾ ثابت قدم آهن، اُتي جواهر (فضيلت) جو سودا ڪن ٿا.
سچو گرو مهربان آهي ۽ سچ جي هن جي گهر ۾، بي مثال رب رهي ٿو.
سڀني چوڏهن صلاحيتن تي عمل ڪندي، گرومخن سچ جي محبت کي سڀني نعمتن جو ميوو قرار ڏنو آهي.
هر شيءِ سچ کان هيٺ آهي، پر گرومڪن لاءِ سچائيءَ جو عمل سچ کان بلند آهي.
جيئن چندن جي خوشبو سڄي ٻوٽي کي خوشبودار بڻائي ٿي، تيئن سڄي دنيا گرو جي تعليم سان ملي ٿي.
گرو جي تعليم جو امرت پيئڻ سان، جيو بيدار ۽ هوشيار ٿي وڃي ٿو.
نوڪر، نشئي ۽ ٽٽل ٽٽڻ وارا، شايد آس پاس ۾ هجن، پر وزير
جيڪو عدالت جي اندر ۽ ٻاهر ڄاڻي ٿو، انهن جي صلاح ڪڏهن به قبول نه ڪندو آهي.
جاهل جيڪو هوشيار ٿيڻ جي ڪوشش ڪندو آهي يا لاتعلقيءَ جو اظهار ڪندو آهي، تنهن کي وزير درٻار مان ڪڍي ڇڏيندو آهي.
هن وزير وانگر ڳالهائڻ ۽ لکڻ ۾، وفادار مريد شاگرد، گرو جي ٺاهيل آهن.
اهي نشئي، جن کي گرو جي حڪمت جي ذريعي رب جي جھلڪ نه ملي آهي، ڪڏهن به ٽتوٽلر (پاڪ ماڻهن) سان گڏ نه هجن.
لت لتاڙيندڙن کان واقف هوندا آهن، ساڳيءَ طرح ٽيٽو ٽولر به ٽيٽو ٽولر سان ملندا آهن.
بادشاهه ۽ ان جي وزير جي وچ ۾ اهڙي محبت آهي، ڄڻ ته هڪ ئي زندگي ٻن جسمن ۾ هلندڙ هجي.
اهو رشتو به ائين آهي جيئن ميان ۾ تلوار جو رشتو. ٻئي الڳ الڳ ٿي سگهن ٿا، پر اهي هڪ آهن (يعني تلوار ميان ۾ اڃا تائين صرف تلوار سڏيو ويندو آهي).
ساڳيءَ طرح گرومندن جو به گروءَ سان واسطو آهي. اهي هڪ ٻئي ۾ اهڙيءَ طرح سمايل آهن جيئن رس ۽ ڪمند.
نوڪر، نشئي (رب جي نالي جا) ۽ ان سان گڏ متين کان بيزار ٽي ٽوٽلر به بادشاهه جي حضور ۾ آيا.
جيڪي حاضر آهن انهن کي حاضر ۽ غير حاضر کي غير حاضر قرار ڏنو ويندو.
ذهين بادشاهه (خدا) چند ماڻهن کي پنهنجي درٻار لاءِ چونڊيو.
هو، هوشيار شخص، هوشيار ۽ لاتعلق ٻنهي کي خوش ڪري، انهن کي ڪم تي لڳايو.
هاڻي، نام نهاد ٽائيٽلرز (مذهبي ماڻهو) نشئي ماڻهن کي مشروب (نام) ڏيڻ ۾ مصروف هئا.
پوءِ رب جي نالي سان خوش ٿيو ۽ سڪون حاصل ڪيائين
پر نام نهاد مذهبي ماڻهو (جنهن ماڻهن کي ٻين جي خدمت ڪئي) اهي نام نهاد نماز ۽ رسم پرستيءَ ۾ مشغول رهيا.
اهي پنهنجي مذهبي ڪتابن ويد ۽ ڪتب جي ظلم هيٺ، وڏائيءَ سان بحث مباحثن ۾ مشغول رهيا.
ڪو به ناياب گرومک لذت جو ميوو حاصل ڪري ٿو (خدا جي نالي جي پيئڻ سان).
شهنشاهه (رب) ونڊو (مقدس جماعت) ۾ ويٺي هڪ منظم درٻار ۾ ماڻهن کي سامعين ڏئي ٿو.
اندر ته مراعات يافته ماڻهن کي گڏ ڪريو پر ٻاهر عام ماڻهن کي گڏ ڪريو.
شهنشاهه (رب) پاڻ (پيار جو) پيالو ڀري ٿو ۽ اندر جي چونڊيل ماڻهن جي خدمت ڪرڻ جو بندوبست ڪري ٿو.
غالباً نشئي ۽ ٽٽل ٽولن جي ٻن قسمن کي نظر ۾ رکندي پاڻ انهن ۾ محبت جي شراب ورهائي ٿو.
ٽيٽو ٽيلر (رسم پرستيءَ ۾ مشغول) نه پاڻ پيار جي شراب پيئندو آهي ۽ نه ٻين کي پيئڻ جي اجازت ڏيندو آهي.
راضي ٿي ته رب پنهنجي فضل جو پيالو نادرن کي ڏئي ٿو ۽ ڪڏهن به پشيمان نٿو ٿئي.
ڪو به قصوروار نه آهي، ڪوڙ پاڻ ئي مخلوق کي ڏوهي بڻائي ٿو ۽ پاڻ ئي خدا جي حڪم ۾ پنهنجن گناهن کي معاف ڪري ٿو.
ٻيو ڪو به هن جي پيار جي لذت جي اسرار کي نه ٿو سمجهي. صرف هو پاڻ ڄاڻي ٿو يا جنهن کي هو ڄاڻي ٿو.
ڪو به ناياب گرو مُخ اُن غير محسوس رب جي جھلڪ ڏسي ٿو.
(خدا جي) محبت کان بيزار هندو ۽ مسلمان عالم ترتيبوار ويد ۽ ڪتب جو ذڪر ڪن ٿا.
مسلمان الله جا ماڻهو آهن ۽ هندو هري (وشنو) سان پيار ڪندا آهن، عظيم ديوتا. مسلمان ڪلمي تي ايمان رکن ٿا، مسلمانن جو مقدس فارمولا، سنت،
۽ ختنه، ۽ هندو فلاڪ، چندن جي پيسٽ جي نشان ۽ مقدس ڌاڳي سان آرام سان محسوس ڪن ٿا، جينٽ
مسلمانن جو زيارت جو مرڪز مڪي آهي ۽ هندن جو بنارس گنگا جي ڪناري تي آهي.
اڳيون روزا، روزا ۽ نماز، نماز ادا ڪن ٿا، جڏهن ته بعد وارا (پنهنجي عبادت ۽ روزن ۾) خوشي محسوس ڪن ٿا.
انهن مان هر هڪ جا چار فرقا يا ذاتيون آهن. هندن جا ڇهه فلسفا آهن، جن جو هو هر گهر ۾ تبليغ ڪن ٿا.
مسلمانن وٽ مريدن ۽ پيرن جون روايتون آهن
جتي هندو ڏهن اوتارن کي پسند ڪن ٿا، پر مسلمانن کي پنهنجو هڪڙو خدا آهي.
انهن ٻنهي بيڪار ۾ ڪيترائي تڪرار پيدا ڪيا آهن.
مجلس (پاڪ جماعت) ۾ گڏ ٿيل خاص مداحن، پيار جي پيالي جي ذريعي اڻڄاڻ (رب) کي ڏٺو آهي.
اهي موتي جي بندش کي ٽوڙيندا آهن (مسلم گلاب) ۽ انهن لاءِ موتي جو تعداد سؤ يا هڪ سئو اٺ بي معنيٰ آهي.
اهي ميرو (هندو گلاب جي آخري مالا) ۽ امام (مسلمان گلاب جي آخري مالا) کي گڏ ڪن ٿا ۽ رام ۽ رحيم جي وچ ۾ ڪوبه فرق نه رکندا آهن (رب جي نالن جي طور تي).
پاڻ ۾ شامل ٿيڻ سان اهي هڪ جسم بڻجي ويندا آهن ۽ هن دنيا کي طويل داڻا جي راند سمجهندا آهن.
سيوا ۽ سندس سڪتي جي عملن جي ڀيانڪ واقعن کي پار ڪندي، اهي محبت جو پيالو ڀريندا آهن ۽ پنهنجي ذات ۾ مستحڪم ٿي ويندا آهن.
فطرت جي ٽن خاصيتن، راجس، تمس ۽ ستت کان اڳتي وڌندي، اهي چوٿون درجو حاصل ڪن ٿا.
گرو، گوبند، خدا ۽ پير سڀ هڪ آهن، ۽ گروءَ جا سک پير ۽ مريد جي باطني حقيقت کي ڄاڻن ٿا. يعني روحاني رهبر ۽ پيروڪار شاگرد.
سچي ڪلام کان روشناس ٿي ۽ پنهنجي شعور کي ڪلام ۾ ملائي پنهنجي سچائي کي عظيم سچائي ۾ جذب ڪن ٿا.
اهي صرف سچي شهنشاهه (رب) ۽ سچائي سان پيار ڪندا آهن.
سچو گرو ماورا مڪمل برهم آهي ۽ مقدس جماعت ۾ رهي ٿو.
لفظ ۾ شعور جذب ڪرڻ سان، هو پيارو آهي، ۽ پيار، عقيدت ۽ سندس خوف کي پالڻ سان، هو دل ۾ خود بخود ڦٽي ٿو.
هو ڪڏهن به نه مرندو ۽ نه ئي غمگين ٿيندو. هو هميشه نيڪي ڪندو رهي ٿو، ۽ سندس فضل ڪڏهن به ختم نه ٿيندو آهي.
ماڻهو چون ٿا ته گرو گذاري ويو آهي پر مقدس جماعت مسڪراهٽ سان هن کي ناقابل قبول سمجهي ٿي.
گرو (هرگوبند) گرون جي ڇهين نسل آهي پر سکن جي نسل بابت ڪير ٻڌائي سگهي ٿو.
سچي نالي، سچي جھلڪ ۽ سچي جاءِ جا تصور فقط مقدس جماعت ۾ ملن ٿا.
مقدس مجلس ۾ محبت جو پيالو ڀريو ويندو آهي ۽ اتي فقط فلسفي جي پٿر (رب) جو لمس، عقيدتمندن کي پيار حاصل ٿيندو آهي.
مقدس جماعت ۾، بي صورت هڪ روپ اختيار ڪري ٿو ۽ اتي صرف اڻ ڄاتل، بي وقت
هجڻ کي ساراهيو ويندو آهي. اُتي ئي سچائي غالب ٿيندي آهي ۽ اُتي سچ جي ڇنڊڇاڻ تي سڀني کي آزمايو ويندو آهي.
اونڪر جي صورت اختيار ڪندي عظيم حقيقت ٽن خاصيتن (مادي جي) ۽ پنج عناصر پيدا ڪئي.
هن برهما، وشنو ۽ مهيش کي پيدا ڪري ڏهن اوتارن جون رانديون ڪيون.
هن ڇهن موسمن، ٻارهن مهينا ۽ ست ڏينهن پيدا ڪري سڄي دنيا پيدا ڪئي.
ڄمڻ ۽ موت جي لکت کي لکندي، هن ويد، شاستر ۽ پراڻن کي پڙهيو.
مقدس جماعت جي شروعات ۽ پڇاڙي بابت هن ڪا به تاريخ، ڏينهن يا مهينو مقرر نه ڪيو آهي.
مقدس جماعت سچائي جي جاءِ آهي، جنهن ۾ لفظ جي صورت ۾ بي ترتيب ذات رهندي آهي.
وڻ مان ميوو ۽ ميوي مان وڻ پيدا ڪرڻ يعني گروءَ جو شاگرد بڻجڻ ۽ پوءِ گروءَ مان شاگرد پيدا ڪرڻ، رب پنهنجي ڪامل ناقابل تصور صورت جو راز بيان ڪيو آهي.
گرو پاڻ به هن عظيم رب جي اڳيان سجدو ڪيو ۽ ٻين کي به هن جي اڳيان جهڪايو.
سچو گرو اُهو پرديسي پالڻهار آهي، جيڪو هن تخليق کي ائين پکڙيل آهي، جيئن گلاب ۾ هڪ ڌاڳو.
گرو بذات خود اهو عجب آهي جيڪو عظيم عجائب سان هڪ آهي.
برهما چار ويدون ڏنيون ۽ چار وام ۽ زندگي جا چار مرحلا (برهمچاري، گرهاسٿ، وانپراسٿ ۽ سنياس) پيدا ڪيا.
هن ڇهه فلسفا پيدا ڪيا، انهن جا ڇهه نصوص. تعليمات ۽ انهن سان لاڳاپيل فرقا.
هن سڄي دنيا کي چئن ڪنڊن، ست براعظمن، نون حصن ۽ ڏهن طرفن ۾ ورهايو.
پاڻي، زمين، ٻيلا، جبل، زيارت جا مرڪز ۽ ديوتائن جا گهر ٺاهيا ويا.
هن تلاوت، سنت، نظم و ضبط، عقيدت، نذراني، عبادات، خيرات وغيره جون روايتون قائم ڪيون.
ڪنهن به بي ترتيب رب جي سڃاڻپ نه ڪئي آهي، ڇاڪاڻ ته صرف پاڪ جماعت ئي رب جي باري ۾ وضاحت ڪري ٿي پر ڪو به هن جي باري ۾ پڇڻ لاء اتي نٿو وڃي.
ماڻهو هن جي باري ۾ رڳو قياس جي بنياد تي ڳالهائين ۽ ٻڌن ٿا (ڪو به تجربي جي رستي تي نه ٿو هلي).
وشنو پنهنجي ڏهن اوتارن ۾ مخالف ويڙهاڪن کي هڪ ٻئي سان وڙهڻ جو سبب بڻيا.
هن ديوتائن ۽ شيطانن جا ٻه گروهه پيدا ڪيا ۽ انهن مان هن ديوتائن کي فتح ڪرڻ ۾ مدد ڪئي ۽ شيطانن جي شڪست جو سبب بڻيو.
هن مڇي، ڪڇي، ورهه (سؤر)، نارسنگ (مرد-شير)، ومن (بونا) ۽ ٻڌ جي روپ ۾ اوتار پيدا ڪيا.
پرسو رام، رام، ڪرشن، ڪالڪي جا نالا به سندس اوتارن ۾ شمار ٿين ٿا.
انهن پنهنجي فريب ۽ ڀوائتي ڪردارن جي ذريعي، فريب، فريب ۽ ٺڳيءَ کي وڌايو.
بي خوف، بي مثال، ماورائي، ڪامل برهم جي جھلڪ حاصل ڪرڻ لاءِ ڪجھ به نه ڪيو ويو. ڪسترين کي ختم ڪيو ويو
۽ رامائن ۽ مهاڀارت جون رسمون ماڻهن کي خوش ڪرڻ لاءِ ٺاهيون ويون.
نه هوس ۽ ڪاوڙ ختم ٿي وئي، نه لالچ، موهيندڙ ۽ انا ختم ٿي ويا.
پاڪ جماعت کان سواءِ انسان جو جنم بيڪار ٿي ويو.
هڪ مان يارهن رودر (سيواس) پيدا ٿيا، گهر واري هئڻ ڪري به هن کي رهاڪو سڏيو ويو.
هو محبت ڪندڙ، سچ جا پيروڪار، قناعت وارا، ثابت ۽ ناٿ، حواس سنڀاليندڙ هئا.
سنياسين ڏهه نالا اختيار ڪيا ۽ يوگين به پنهنجا ٻارهن فرقا جاري ڪيا.
رڌي، سديس (معجزو طاقتون)، خزانو، راسڪري (ڪيميائي ايلڪسير)، تنتر، منتر ۽ ڪنجوريشن متعارف ڪرايا ويا.
سيواراتري کي منصفاڻي طور ملهايو ويو ۽ ان ۾ بحث مباحثا ۽ معجزاتي طاقتن جي استعمال کي وڌايو ويو.
ڀنگ، آفيم ۽ شراب جا پيالا پيئندا هئا ۽ مزو وٺندا هئا.
وڄائڻ جا قاعدا، جهڙوڪ ڳائڻ ۽ شنخ وڄائڻ لاءِ.
رب العالمين کي سلام ڪيو ويو ۽ الخ جي آوازن سان سڏيو ويو، پر ڪنهن به الخ کي محسوس نه ڪيو.
پاڪ جماعت کان سواءِ سڀ ٺڳيءَ ۾ رهجي ويا.
بي رنگ هڪ سچو گرو (نانڪ ديو) جو روپ اختيار ڪيو آهي جيڪو گرون جو ابدي گرو آهي.
هن کي پيرن جي پيرن (مسلمان روحانيات) جي نالي سان سڃاتو وڃي ٿو ۽ ماسٽرن جو آقا مقدس جماعت ۾ رهندو آهي.
هن گرومخ پنٿ جو پرچار ڪيو، گرو مُخن جي راهه ۽ گرو جا سک مايا ۾ به لاتعلق رهيا.
جيڪي پاڻ کي گرو جي اڳيان پيش ڪن ٿا، انهن کي پنچ (ممتاز) طور سڃاتو وڃي ٿو ۽ اهڙن پنچن جي شهرت رب جي طرفان محفوظ آهي.
گرومخن سان ملڻ سان اهڙا پنچ قبول ٿي ويندا آهن ۽ سچائيءَ جي گهر واري مقدس جماعت ۾ خوشيءَ سان هلندا آهن.
گروءَ جو ڪلام، گروءَ جو ڏيک آهي ۽ پنهنجي ذات ۾ سمائجي وڃڻ سان، محبت جي عقيدت جو نظم نظر اچي ٿو.
هي نظم مٺي ڳالهائڻ، حليم اخلاق، ايمانداري محنت، مهمان نوازي ۽ اميدن ۽ مايوسين جي وچ ۾ لاتعلق رهڻ تي مشتمل آهي.
سڪون ۽ لاتعلقي ۾ رهڻ، ڪليگ، اونداهي دور ۾ سچي تصرف آهي.
پاڪ جماعت سان ملڻ سان ئي انسان لڏپلاڻ جي چڪر مان ڇوٽڪارو حاصل ڪري ٿو.
عورت مرد سان پيار ڪري ٿي ۽ مرد به پنهنجي عورت سان پيار ڪري ٿو.
مڙس ۽ زال جي اتحاد سان، هن دنيا ۾ پٽ، لائق ۽ غير لائق پيدا ٿين ٿا.
جيڪي سڀ مردن جي پالڻهار خدا ۾ سمايل رهن ٿا، سي ئي نادر خالص آهن.
پريم پالڻھار کان، نر (تخليقي اصول) اھڙيءَ طرح پيدا ٿئي ٿو، جھڙيءَ طرح غور فڪر سان، ڪلام تي، گروءَ جو سچو شاگرد پيدا ٿئي ٿو.
فلسفي جي پٿر مان هڪ ٻيو فلسفي جو پٿر پيدا ٿئي ٿو يعني گرو مان هڪ شاگرد پيدا ٿئي ٿو ۽ اهو ئي شاگرد آخر ۾ نيڪ گرو بڻجي وڃي ٿو.
گرومخ جو تعلق سپر سوان جي نسل سان آهي يعني اهي تمام مقدس آهن. گروءَ جا سک ساڌن وانگر ڀلارا آهن.
گروءَ جو شاگرد ساٿي شاگردن سان برادرانه رشتو رکندو آهي ۽ اهي گرو جي ڪلام سان هڪ ٻئي کي سلام ڪندا آهن.
هنن ٻئي جو جسم، ٻئي جو مال، بدمعاشي ۽ انا کي ڇڏي ڏنو آهي.
مان قربان آهيان اهڙي مقدس جماعت تي (جيڪا اهڙي تبديلي آڻي ٿي).
پيءُ، ڏاڏي پيءُ کان، وڏي ڏاڏي پيءُ کان پٽ، پوٽو، وڏو پوٽو، بالترتيب پيدا ٿئي ٿو ۽ وڏي پوٽي مان پيدا ٿئي ٿو صرف هڪ رشتيدار (ناٽي، ڪو خاص واسطيدار نالو ناهي).
ماءُ، ڏاڏي، ڏاڏي ماءُ، پيءُ جي ڀيڻ، ڀيڻ، ڌيءَ ۽ ڌيءَ جو رشتو به احترام جوڳو آهي.
ماءُ ڏاڏو پيءُ ۽ ماءُ ۽ مادري وڏي ڏاڏي پيءُ ۽ ماءُ پڻ سڃاتل آهن.
پيءُ جو وڏو ڀاءُ (تائي) ننڍو ڀاءُ (چاچ7ا، سندن زالون (طائي، چاچي) وغيره به لفظي ڪمن (مايا) ۾ مشغول رهن ٿيون.
ماما، مان- (ماءُ جو ڀاءُ ۽ سندس زال)، مست؛ ماسا؛ (ماءُ جي ڀيڻ ۽ سندس مڙس) سڀ پنهنجي رنگ ۾ رنگيل نظر اچن ٿا.
مسر، ڦوٽ (ماءُ جي ڀيڻ جو مڙس ۽ پيءُ جي ڀيڻ جو مڙس بالترتيب)، سسر، سسر، ڀيڻ (سالي) ۽ ڀائٽي (سالا) به ويجهو آهن.
چاچا جي سس ۽ ماميءَ ۽ ڀاڄيءَ جا لاڳاپا اڻپورا تعلقات سڏجن ٿا.
ڀيڻ جي مڙس (سنڌي) ۽ تنهنجي ڌيءَ يا پٽ (ڪرم) جي سسر جا رشتا لمحاتي ۽ ڪوڙا آهن جيئن ٻيڙيءَ جي مسافرن جي ٽوليءَ ۾.
سچو رشتو انهن ڀائرن سان آهي جيڪي پاڪ جماعت ۾ ملن ٿا، ڪڏهن به جدا نه ٿيندا آهن.
مقدس جماعت جي ذريعي، گرومخ لطفن جي وچ ۾ ڇڏڻ جي ٽيڪنڪ سيکاريندا آهن.
پيءُ جي ڀيڻ يا مائٽن جو پيار پيءُ جي پيار جي برابر ناهي.
ماءُ جي محبت ماميءَ ۽ ماءُ جي ڀيڻ جي اولاد جي محبت جي برابر نٿي ٿي سگهي.
انبن جي ٻوري کائڻ سان انب کائڻ جي خواهش پوري نه ٿيندي آهي.
مولي جي پنن ۽ ٻوٽن جي بوءَ مختلف هوندي آهي ۽ بوءِ ۽ ٻرڻ جي ذريعي سڃاڻي ويندي آهي.
لکين روشن چراغ ۽ تارا سج ۽ چنڊ جو مقابلو نٿا ڪري سگهن.
مدهوش جو رنگ ثابت قدم آهي ۽ زعفران جو رنگ تمام جلد بدلجي ويندو آهي.
نه ئي ماءُ ۽ پيءُ ۽ نه ئي سڀئي ديوتا سچا گرو وانگر مهربان ٿي سگهن ٿا.
انهن سڀني لاڳاپن کي چڱي طرح جانچيو ويو آهي.
ماءُ پيءُ جي محبت سچي گرو جي محبت جي برابر نه ٿي ٿي سگهي، شعور جي مالڪ.
بينڪن تي ڀروسو ان سچي گرو تي ڀروسو نه ٿو ڪري سگهي جنهن وٽ لامحدود صلاحيت آهي.
ڪنهن جي به بادشاهي سچي گرو جي رب جي برابر ناهي. اهو سچو گرو حقيقي مالڪ آهي.
ٻين پاران ڏنل خيرات سچي گرو جي ڏنل خيرات جي برابر نه ٿي سگهي ٿي ڇو ته سچو گرو سچ ۾ ثابت قدمي ڏئي ٿو.
طبيب جو علاج سچي طبيب جي علاج تائين نه ٿو پهچي سگهي ڇاڪاڻ ته سچو گرو انا پرستيءَ جي بيماري جو علاج ڪري ٿو.
ديوتا ۽ ديوتائن جي پوڄا به سچي گرو جي مسلسل خوشين جي پوڄا جي برابر ناهي.
ايستائين جو سمنڊ جا زيور به مقدس جماعت سان برابر نٿا ٿي سگهن ڇاڪاڻ ته مقدس جماعت گرو جي ڪلام سان سينگاريل آهي.
ناقابل بيان آهي ڪهاڻي اي، سچي گرو جي عظمت؛ سندس شان عظيم آهي.