هڪ اونڪر، بنيادي توانائي، خدا جي فضل جي ذريعي محسوس ڪيو
اڪانڪر، ڪنهن کان به ٻئي کان پوءِ، گرومخ (دنيا کي آزاد ڪرڻ لاءِ) پيدا ڪيو.
اهو اونڪر جو روپ وٺي ظاهر ٿي چڪو آهي.
پنجن عناصر جي توسيع (۽ ميلاپ) سان هي دنيا پيدا ڪئي وئي آهي.
زندگيءَ جا چار خنجر ۽ چار تقريرون (پارا، پسينتي، مدهما، ويچاري) پيدا ڪيون ويون آهن.
سندس تفريح جا ڪارناما ناقابل رسائي ۽ لامحدود آهن. انهن جي انتها ناگزير آهن.
ان خالق جو نالو سچ آهي ۽ هو هميشه سچ ۾ غرق آهي.
روح چوويهه لکن قسمن جي زندگيءَ ۾ بي ثمر ڀڄن ٿا.
نادر انساني جسم نيڪ عملن جي ڪري حاصل ڪيو ويو آهي.
گروءَ جي سڀ کان وڏي واٽ تي هلڻ سان، نفس وڃائي ويٺو آهي.
پاڪ جماعت جي نظم و ضبط کي برقرار رکندي (گرو جي) پيرن تي اچي ويو آهي.
گرومخنن رب جو نالو، خيرات، وضو ۽ سچائيءَ سان ثابت قدمي اختيار ڪئي آهي.
انسان پنهنجي شعور کي ڪلام ۾ ضم ڪيو آهي ۽ رب جي رضا کي قبول ڪيو آهي.
گرو پاران سيکاريل گروم چڱي طرح تربيت ۽ ڄاڻ رکندڙ آهي.
هو سمجهي ٿو ته هو هن دنيا جي مجلس ۾ مهمان بڻجي آيو آهي.
هو کائي ٿو ۽ پيئي ٿو جيڪو رب جي طرفان ڏنو ويو آهي.
گرو مت وڏائي نه ڪندو آهي ۽ رب جي ڏنل خوشين ۾ خوش ٿيندو آهي.
رب جي درٻار ۾ فقط اهو ئي مهمان قبول ٿئي ٿو، جيڪو هتي سٺو مهمان ٿي رهيو آهي.
هو خاموشيءَ سان اتان هليو وڃي ٿو ۽ سڄي مجلس کي حيران ڪري ٿو ڇڏي (ڇاڪاڻ ته ٻين کي هن دنيا مان وڃڻ ڏاڍو ڏکيو ٿو لڳي).
گرومخ هن دنيا کي ٿورن ڏينهن جي آرام جي جاءِ ڄاڻي ٿو.
هتي دولت جي مدد سان ڪيترن ئي قسمن جون رانديون ۽ ڪارناما ڪيا وڃن ٿا.
هن دنيا ۾، گرومخن لاءِ امرت جي مسلسل برسات وسندي رهي ٿي.
بانسريءَ جي آواز تي، مجلس جي خوشيءَ مان لطف اندوز ٿيندا رهن ٿا.
سُٺا ۽ سُڃاڻا ماڻهو هتي ماڳ ۽ ملهار جي موسيقيءَ جا راڳ ڳائيندا آهن، يعني حال مان لطف اندوز ٿيندا آهن.
اهي پنهنجي انا کي وڃائي ڇڏيندا آهن ۽ انهن جي ذهنن تي ڪنٽرول ڪن ٿا.
ڪلام تي غور ڪرڻ سان، گرومخ سچ کي سڃاڻي ٿو.
هڪ مسافر، رستي ۾ هڪ سرائي ۾ روانو ٿيو.
پوءِ ٻڌايل رستي تي اڳتي وڌيو.
هن کي نه ڪنهن سان حسد ٿيو ۽ نه ئي وري ڪنهن جي دل آزاري.
هن نه ڪنهن مرڻ واري جي ذات (سڃاڻپ) پڇيو ۽ نڪي شاديءَ جي رسمن وغيره جي شاهدي ڏيڻ ۾ ڪا لذت محسوس ڪئي.
هن خوشيءَ سان رب جا تحفا قبول ڪيا ۽ ڪڏهن به بک يا اڃ نه رهي.
رب جي مسلسل ياد ڪرڻ جي ڪري گرومخ جي ڪنول جو چهرو هميشه ڦٽيل رهندو آهي.
ديوالي ميلي جي رات ۾ ڏيئا ٻاريا ويندا آهن.
آسمان ۾ مختلف قسم جا تارا نظر اچن ٿا؛
باغن ۾ اهڙا گل آهن، جيڪي چونڊيل آهن.
زيارتن ڏانهن ويندڙ زائرين کي به نظر اچي ٿي.
خيالي آباديون وجود ۾ اينديون ۽ ختم ٿينديون ڏٺيون ويون آهن.
اهي سڀ لمحا آهن، پر گرومخف ڪلام جي مدد سان لذت ميوي جي تحفي کي پالي ٿو.
گرو مُخ جن گرو جي تعليمات کي چڱيءَ طرح حاصل ڪيو آهي، انهن جا ذهن روشن ٿي ويا آهن.
هنن سمجهي ورتو آهي ته دنيا ماءُ پيءُ جو گهر آهي. هتان هڪ ڏينهن وڃڻو آهي، تنهن ڪري انهن جا سڀ شڪ دور ٿي ويا آهن.
اُهي اُميدن جي وچ ۾ لاتعلق آهن ۽ علم سان ڀريل رهن ٿا.
اهي مقدس جماعت جي عمل جي مطابق ڪلام جو پيغام پکيڙيندا آهن.
اهو خيال ته اهي رب جي ٻانهن جا ٻانها آهن، گرومڪن جي عقل ۾ تمام گهڻي جڙيل آهي.
هو ملڪ ۾ ڪٿي به هجن يا پرڏيهه ۾، هر ساهه ۽ ساهه سان خدا کي ياد ڪندا آهن.
جيئن ٻيڙيءَ ۾ هڪ ٻئي کان اڻڄاڻ ڪيترا ماڻهو ملن ٿا، اهڙيءَ طرح دنيا جون مخلوقون به هڪ ٻئي سان ملن ٿيون.
دنيا اهڙي آهي ڄڻ ڪنهن بادشاهيءَ جو راڄ هجي ۽ خواب ۾ لذت حاصل ڪري.
هتي خوشي ۽ ڏک وڻ جي ڇانوَ وانگر آهن.
هتي حقيقت ۾ هن انا جي خرابي کي ختم ڪيو آهي، جيڪو پاڻ کي نظر انداز نه ڪيو آهي.
گرو مُخ بنجي، فرد به پنهنجي گهر ۾ هجڻ ڪري (رب سان) اتحاد حاصل ڪري ٿو.
گرو هن کي سمجهايو آهي ته تقدير کي ٽاري نٿو سگهجي (تنهنڪري ڪنهن کي پريشان ٿيڻ کان سواءِ پنهنجو ڪم ڪرڻ گهرجي).
گرومخز مقدس جماعت ۾ زندگي جي ٽيڪنڪ کي سکيو آهي.
انهن زندگيءَ جي بهار جي موسم جي لذت کي شعوري طور حاصل ڪيو آهي.
اهي برسات جي موسم (ساون) جي پاڻيءَ وانگر خوش ٿين ٿا، پر پوءِ به هنن (گرمڪن) اميدن ۽ تمنائن جو پاڻي هيٺ ڪري ڇڏيو آهي.
اھڙن ماڻھن سان ملڻ ڏاڍو وڻندڙ آھي.
اُهي گرومُخن جو رويو نرالو آهي ۽ رب جي درٻار ۾ قبول ٿيل آهي.
گرو جي حڪمت ذريعي هڪ ملاقات رڪاوٽ کان پاڪ، سچي ۽ لذت بخش آهي.
برڪت آهي هڪ گرومک جو جنم ۽ سندس هن دنيا ۾ اچڻ.
گرو جي حڪمت جي مطابق هو پنهنجي انا کي ختم ڪري ٿو ۽ (نيڪ) عملن کي پورو ڪري ٿو.
هو ڪم لاءِ پنهنجي محبت ۽ محبت جي عقيدت سان ڪنٽرول ڪري ڪم ڪري ٿو، ۽ خوشيءَ جو ميوو (زندگيءَ جو) حاصل ڪري ٿو.
گرو جي ناقابل رسائي تعليمات کي هن پنهنجي دل ۾ اختيار ڪيو.
بردباري ۽ ڌرم جي پرچم کي بلند رکڻ، سندس فطري فطرت بڻجي وڃي ٿي.
هو رب جي مرضي جي اڳيان جهڪي ٿو ۽ ڪڏهن به خوف يا ڏک نه ٿو برداشت ڪري.
گرومخ (چڱي طرح) ڄاڻن ٿا ته انسان جو جنم هڪ نادر موقعو آهي.
ان ڪري اهي مقدس جماعت لاءِ محبت پيدا ڪن ٿا ۽ هر نعمت مان لطف اندوز ٿين ٿا.
اهي پنهنجي شعور کي ڪلام ۾ ضم ڪرڻ کان پوءِ ڳالهائيندا آهن.
اهي جسم ۾ رهندي بي جان ٿي وڃن ٿا ۽ حقيقت کي سڃاڻن ٿا.
انهن وٽ اهو يا اهو مسئلو ناهي ۽ صرف هڪ رب کي ڄاڻن ٿا.
انهن کي دل ئي دل ۾ خبر آهي ته ٿوري ئي عرصي ۾ هيءَ دنيا هڪ دڙو (زمين جو) ٿيڻ واري آهي، تنهن ڪري انهن جو ان سان ڪو به واسطو نه آهي.
گهٽ ۾ گهٽ هڪ مهربان گرومک اچي ٿو جيڪو ٻين جي خدمت ڪري ٿو.
گرومخ انا کي ڇڏي ڏئي ٿو ۽ لذت جو ميوو حاصل ڪري ٿو.
صرف گرو مُخ (جي عظمت) جي ڪهاڻي شاگردن کي ٻڌائي ٿو (گرو جي) ۽ ڪڏهن به اها دعويٰ نه ڪندو آهي ته هو پنهنجي طور تي ڪجهه ٻڌايان.
لفظ تي گہرے غور سان، هڪ گرومخ پنهنجي زندگي ۾ سچ تي عمل ڪري ٿو،
هو سچ کي پسند ڪندو آهي، جيڪو هن جي دل ۾ رهجي ويندو آهي ۽ ڳالهائڻ سان گڏ هوندو آهي.
اهڙو گرو مُک نه رڳو پنهنجي جان جي پرچار ڪري ٿو، پر سڄي دنيا کي پارائي ٿو.
گرومک پنهنجي انا کي وڃائي ٿو ۽ پنهنجي ذات کي سڃاڻي ٿو.
گرومخ پنهنجي فطري فطرت ۾ سچائي ۽ سڪون ذريعي داخل ٿئي ٿو.
گرومخ اڪيلو بردباري، ڌرم ۽ رحم جي حقيقي نعمتن مان لطف اندوز ڪري ٿو.
گرو مُخ سڀ کان پهرين لفظن جي اهميت کي چڱيءَ طرح سمجهندا آهن، پوءِ ئي اُهي اُنهن کي سمجهائيندا آهن.
طاقتور هئڻ جي باوجود، گرومخ هميشه پاڻ کي ڪمزور ۽ عاجز سمجهندا آهن.
ڇو ته گرومخف شائستہ آهن، انهن کي رب جي درٻار ۾ عزت ملي ٿي.
هيءَ زندگي نفعي سان گذاريندي، گرومخ ٻئي دنيا ڏانهن وڃي ٿو.
اُتي سچي درٻار ۾ سندس اصل جاءِ ملي ٿي.
گرو مُخ جي رڳ رڳ محبت آهي ۽ سندس لذت لذت کان خالي آهي.
گرو مُخ کي دل جو سڪون آهي ۽ اُها اوندهه ۾ به ثابت قدم رهي ٿي.
هو سچ ڳالهائيندو آهي ۽ چڱائي جي ڳالهه ڪندو آهي.
رب جي درٻار ۾ رڳو گرومخ کي سڏيو وڃي ٿو ۽ اهي تڏهن ئي دنيا ۾ اچن ٿا جڏهن رب موڪلي ٿو.
گرو مُخ (Gurmukh) غيرمعمولي ڪم ڪري ٿو، ان ڪري ان کي ساڌو سڏيو وڃي ٿو.
گرو مُٺ وٽ اهڙي حڪمت آهي، جيڪا کير مان پاڻي الڳ ڪرڻ جي صلاحيت رکي ٿي. ان ڪري هن کي عقلمند چيو ويندو آهي.
گرومخ جي عقيدت محبت جي عقيدت آهي.
جيئن ته گرومخن کي خدائي علم حاصل ٿئي ٿو، تنهن ڪري انهن کي علم وارو (جانين) سڏيو وڃي ٿو.
گرومڪن وٽ حڪمت آهي مڪمل طور تي نشان لڳل ۽ لفظ سان نشان لڳل.
بلند درجن جي ڏاڪڻين تي چڙهڻ سان، گرومخ کي محبوب رب جي محبت جي لذت حاصل ٿئي ٿي.
پيدا ڪندڙ رب جو اصل نالو، گرومخن کان ملي ٿو،
گرومخن جي وچ ۾ اونڪر ڪلام ياد اچي ٿو.
گرومخن جي وچ ۾ لفظ تي غور ڪيو وڃي ٿو ۽ شعور ان ۾ ملائي،
سچائيءَ واري زندگي گذارڻ سان ئي گرومڪن جي زندگيءَ ۾ سچائي پوري ٿئي ٿي.
گرو مُخ آزاديءَ جو اهو دروازو آهي جنهن جي ذريعي هڪ ماڻهو خود بخود پنهنجي فطري فطرت (خدائي نفس) ۾ داخل ٿئي ٿو.
هو (رب جي) نالي جو بنياد گرومخن کان حاصل ڪري ٿو ۽ آخر ۾ توبه نه ڪندو آهي.
فيلسوف جي پٿر کي گورمک جي روپ ۾ ڇهڻ سان ئي فلسفو پٿر بڻجي وڃي ٿو.
صرف گرومخ جي نظر سان، سڀئي بڇڙا جذبا اڻڄاتل ٿي ويندا آهن.
گرومخن جي وچ ۾ رب جي ياد ڪرڻ سان دوئي گم ٿي ويندو آهي.
گرومخن جي صحبت ۾ نه ٻين جو مال ۽ جسماني حسن نظر ايندو آهي ۽ نه وري غيبت ٿيندي آهي.
گرومخن جي صحبت ۾ لفظ جي صورت ۾ صرف امرت جو نالو مڙيو وڃي ٿو ۽ جوهر حاصل ٿئي ٿو.
گرومخن جي صحبت ۾ جيو (پاڻ) آخرڪار خوش ٿئي ٿو ۽ نه روئي ٿو ۽ نه روئي ٿو.
هڪ ڄاڻو ماڻهو جي حيثيت ۾، گرومخ دنيا کي علم ڏئي ٿو.
پنهنجي انا کي وڃائي، گرومخ پنهنجي اندر کي صاف ڪري ٿو.
گرومخ سچ ۽ قناعت کي اختيار ڪن ٿا ۽ لالچ ۽ ڪاوڙ ۾ نه ٿا اچن.
گرومڪن کي ڪنهن سان به دشمني ۽ مخالفت نه هوندي آهي.
سڀني چئن ورهين کي پرچار ڪندي، گرومخ برابر ۾ ملن ٿا.
بليسٽ هڪ گرومخ جي ماءُ آهي جنهن هن کي جنم ڏنو آهي ۽ گرومخ ويڙهاڪن ۾ بهترين آهي.
گرومک عجيب رب جي روپ ۾ ساراهه ڪري ٿو.
گرومخن وٽ خدا جي ساراهه جي سچي بادشاهي آهي.
گرومخن وٽ سچ جا هٿيار آهن جيڪي کين رب طرفان تحفي ۾ ڏنا ويا آهن.
گورمڪن لاءِ فقط سچ جي خوبصورت شاهراهه تيار ڪئي وئي آهي.
انهن جي حڪمت بيحد آهي ۽ ان کي حاصل ڪرڻ لاء هڪ حيران ٿي وڃي ٿو.
گرو مُخ دنيا ۾ بي پرواهه آهي پر رب ڏانهن نه.
گرومک مڪمل آهي؛ هن کي ڪنهن به پيماني تي نه ٿو سمجهي سگهجي.
گرو مت جو هر لفظ سچو ۽ پورو اچي ٿو ۽ ان بابت ڪجهه به نٿو چئي سگهجي.
گرومخن جي عقل مستحڪم آهي ۽ ائين ڪرڻ جي باوجود به غير مستحڪم نه ٿيندي آهي.
گرومندن جي محبت انمول آهي ۽ ان کي ڪنهن به قيمت تي خريد ڪري نٿو سگهجي.
گرومک جو طريقو واضح ۽ الڳ آهي. ان کي ڪنهن به ماڻهوءَ جي ذميداري ۽ ورهائي نه ٿو سگهجي.
گورمڪن جا لفظ ثابت قدم آهن. انهن سان گڏ هڪ هڪ امرت جو جذبو ۽ جسماني خواهش کي ختم ڪري ٿو.
لذت جي ميوي حاصل ڪرڻ سان، گرومخن کي سڀ ميوا مليا آهن.
رب جي خوبصورت رنگن کي ڍڪي انهن سڀني رنگن جي لذت حاصل ڪئي.
(عبادت جي) خوشبوءِ ۾ ملائي سڀني کي خوشبودار بڻائين ٿا.
اُهي امرت جي لذت سان ڀرجي ويا آهن ۽ هاڻي محسوس ڪن ٿا ته ڄڻ هنن کي سمورو ذائقو ملي ويو آهي.
انهن جي شعور کي ڪلام ۾ ضم ڪري، اهي اڻ ڄاتل راڳ سان هڪ ٿي ويا آهن.
هاڻي اهي پنهنجي اندر ۾ مستحڪم ٿي ويا آهن ۽ انهن جو ذهن هاڻي سڀني ڏهن طرفن ۾ حيران نه ٿيندو آهي.