ഒരു ഓങ്കാർ, ആദിമ ഊർജ്ജം, ദൈവിക ആചാര്യൻ്റെ കൃപയാൽ സാക്ഷാത്കരിക്കപ്പെട്ടു
ആ ഏകീകൃത പരമോന്നത യാഥാർത്ഥ്യം (ദൈവം) ) ആദ്യം ഒരു സംഖ്യാ മൂലമന്ത്രം - ക്രെഡൽ ഫോർമുല) ആയി എഴുതപ്പെട്ടു, തുടർന്ന് അദ്ദേഹത്തെ ഗുരുമുഖിയുടെ ഊരാ അക്ഷരമായി ആലേഖനം ചെയ്തു, തുടർന്ന് ഓങ്കാർ എന്ന് ഉച്ചരിച്ചു.
അപ്പോൾ അവനെ സതീനാമു എന്ന് വിളിച്ചു, പേര് കൊണ്ട് സത്യം. കർത്താപുരാഖ്, സ്രഷ്ടാവായ കർത്താവ്, നിർഭൗ, നിർഭയൻ, നിർവൈർ, വിരോധമില്ലാത്തവൻ.
പിന്നീട് കാലാതീതമായ അകൽ മുരടിയായി ഉയർന്നുവരുന്നു, ജനിക്കാത്തവനും സ്വയം നിലനിൽക്കുന്നവനുമായി.
ദൈവിക ആചാര്യനായ ഗുരുവിൻ്റെ കൃപയാൽ സാക്ഷാത്കരിക്കപ്പെട്ടു, ഈ ആദിമ സത്യത്തിൻ്റെ (ദൈവം) പ്രവാഹം ആരംഭത്തിന് മുമ്പും യുഗങ്ങളിലും തുടർച്ചയായി നീങ്ങുന്നു.
അവൻ തീർച്ചയായും സത്യമാണ്, എന്നേക്കും സത്യമായി തുടരും.
യഥാർത്ഥ ഗുരു ഈ സത്യത്തിൻ്റെ നേർക്കാഴ്ച (എനിക്ക്) ലഭ്യമാക്കിയിട്ടുണ്ട്.
വചനത്തിൽ തൻ്റെ ഔചിത്യം ലയിപ്പിക്കുന്ന ഒരാൾ ഗുരുവിൻ്റെയും ശിഷ്യൻ്റെയും ബന്ധം സ്ഥാപിക്കുന്നു, ആ ശിഷ്യൻ ഗുരുവിൽ സ്വയം അർപ്പിക്കുകയും ലൗകികതയിൽ നിന്ന് പുരോഗമിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു, അവൻ്റെ ബോധത്തെ ഭഗവാനിലും ഭഗവാനിലും ലയിപ്പിക്കുന്നു.
ആനന്ദത്തിൻ്റെ ഫലമായ അദൃശ്യനായ ഭഗവാൻ്റെ ദർശനം ഗുരുമുഖന്മാർക്കുണ്ടായിരുന്നു
ആ രൂപമില്ലാത്ത ഭഗവാനെ അതിരുകളില്ലാത്ത ഏകങ്കരൻ എന്ന് വിളിക്കുന്നു.
ഏകങ്കർ ഓങ്കാർ ആയിത്തീർന്നു, അവൻ്റെ ഒരു കമ്പനം സൃഷ്ടിയായി പടർന്നു.
പിന്നീട് അഞ്ച് ഘടകങ്ങളും അഞ്ച് സുഹൃത്തുക്കളും (സത്യം, സംതൃപ്തി, അനുകമ്പ മുതലായവ) അഞ്ച് ശത്രുക്കളും (അഞ്ച് ദുഷിച്ച പ്രവണതകൾ) സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടു.
അഞ്ച് ദുഷ്പ്രവണതകളുടെയും പ്രകൃതിയുടെ മൂന്ന് ഗുണങ്ങളുടെയും ഭേദമാക്കാനാവാത്ത രോഗങ്ങളെ മനുഷ്യൻ ഉപയോഗപ്പെടുത്തുകയും ഒരു സാധു എന്ന സദ്ഗുണമുള്ള ഖ്യാതി നിലനിർത്തുകയും ചെയ്തു.
അഞ്ച് ഗുരുക്കൾ ഒന്നിനുപുറകെ ഒന്നായി ആയിരക്കണക്കിന് ശ്ലോകങ്ങൾ രചിച്ചു, ഏകങ്കറെ സ്തുതിച്ചു.
നാനാക് ദേവ് എന്ന അഞ്ചക്ഷരമുള്ള നാമം വഹിക്കുന്നയാൾ ദൈവത്തെപ്പോലെ പ്രമുഖനായിത്തീർന്നു, ഗുരു എന്ന് വിളിക്കപ്പെട്ടു.
സ്വന്തം അവയവങ്ങളിൽ നിന്ന് ഗുരു അംഗദിനെ സൃഷ്ടിച്ച യഥാർത്ഥ ഗുരു നാനാക്ക് ദേവ് ഈ ഗുരുവാണ്.
ഗുരു അംഗദിൽ നിന്ന്, ഗുരു എന്ന അനശ്വര പദവി നേടിയ ഗുരു അമർ ദാസ്, അദ്ദേഹത്തിൽ നിന്ന് ഭഗവാൻ്റെ അമൃത് നാമം നേടി, ഗുരു രാംദാസ് ജനങ്ങൾക്ക് പ്രിയപ്പെട്ടവനായിരുന്നു.
ഗുരു രാംദാസിൽ നിന്ന് അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ നിഴൽ പോലെ ഗുരു അർജൻ ദേവ് ഉദിച്ചു
ആദ്യത്തെ അഞ്ച് ഗുരുക്കന്മാർ ജനങ്ങളുടെ കൈപിടിച്ചു, ആറാമത്തെ ഗുരു ഹർഗോവിന്ദ് സമാനതകളില്ലാത്ത ദൈവ-ഗുരു ആണ്.
അദ്ദേഹം ആത്മീയതയുടെയും താൽക്കാലികതയുടെയും രാജാവാണ്, വാസ്തവത്തിൽ എല്ലാ രാജാക്കന്മാരുടെയും മാറ്റാനാകാത്ത ചക്രവർത്തിയുമാണ്.
മുമ്പത്തെ അഞ്ച് കപ്പുകളുടെ (ഗുരുക്കളുടെ) അസഹനീയമായ അറിവ് തൻ്റെ മനസ്സിൻ്റെ ആന്തരിക കാമ്പിൽ സ്വാംശീകരിച്ചുകൊണ്ട് അദ്ദേഹം മനുഷ്യരാശിയുടെ സന്തോഷവും ബുദ്ധിമാനും ആയ മധ്യസ്ഥനായി തുടരുന്നു.
ചുറ്റും പരന്നുകിടക്കുന്ന ആറ് തത്ത്വചിന്തകൾക്കിടയിലും, അവൻ തുരിയയിൽ (ധ്യാനത്തിൻ്റെ ഏറ്റവും ഉയർന്ന ഘട്ടം) എത്തിച്ചേരുന്നത് പരമമായ യാഥാർത്ഥ്യത്തെ പ്രാപിച്ചു.
ആറ് തത്ത്വചിന്തകളെയും അവയുടെ വിഭാഗങ്ങളെയും ഒരു തത്ത്വചിന്തയിൽ അദ്ദേഹം ബന്ധിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു.
പ്രതാപശാലികളായ സന്യാസിമാർ, സത്യത്തിൻ്റെ അനുയായികൾ, സംതൃപ്തരായ ആളുകൾ, സിദ്ധന്മാർ, നാഥന്മാർ (യോഗികൾ), ദൈവത്തിൻ്റെ (അങ്ങനെ വിളിക്കപ്പെടുന്ന) അവതാരങ്ങൾ എന്നിവരുടെ ജീവിതത്തിൻ്റെ സാരാംശം അദ്ദേഹം മിനുക്കിയെടുത്തു.
പതിനൊന്ന് രുദ്രന്മാരും സമുദ്രത്തിൽ അവശേഷിക്കുന്നു, എന്നാൽ മരണത്തിൽ ജീവിതം തേടുന്നവർക്ക് (മുങ്ങൽ വിദഗ്ധർക്ക്) അമൂല്യമായ ആഭരണങ്ങൾ ലഭിക്കുന്നു.
സൂര്യൻ്റെ പന്ത്രണ്ട് രാശികളും, ചന്ദ്രൻ്റെ പതിനാറ് ഘട്ടങ്ങളും, നിരവധി നക്ഷത്രസമൂഹങ്ങളും അദ്ദേഹത്തിന് മനോഹരമായ ഒരു ഊഞ്ഞാലാട്ടം നൽകിയിട്ടുണ്ട്.
ഈ ഗുരു സർവ്വജ്ഞനാണെങ്കിലും ശിശുസമാനമായ നിഷ്കളങ്കതയുള്ളവനാണ്.
ഗുരു ഹർഗോവിന്ദ് ഗുരുവിൻ്റെ രൂപത്തിലുള്ള ഭഗവാനാണ്. നേരത്തെ ശിഷ്യനായിരുന്ന അദ്ദേഹം ഇപ്പോൾ എ. ഗുരു അതായത് മുമ്പത്തെ ഗുരുക്കളും ഗുരു ഹർഗോബിന്ദും ഒന്നുതന്നെയാണ്.
ആദ്യം, രൂപരഹിതനായ ഭഗവാൻ ഏകാരികൻ്റെ രൂപം സ്വീകരിച്ചു, പിന്നീട് അവൻ എല്ലാ രൂപങ്ങളെയും (അതായത് പ്രപഞ്ചം) സൃഷ്ടിച്ചു.
ഓട്ടിക്കറിൻ്റെ (ഗുരു) രൂപത്തിൽ ലക്ഷക്കണക്കിന് ജീവധാരകൾ അഭയം പ്രാപിക്കുന്നു.
ലക്ഷക്കണക്കിന് നദികൾ കടലിലേക്ക് ഒഴുകുന്നു, ഏഴ് കടലുകളും സമുദ്രങ്ങളിൽ ലയിക്കുന്നു.
അഗ്നിയുടെ മോഹങ്ങളുടെ കലവറയിൽ, ശൂലത്തിൽ കൊളുത്തിയ ലക്ഷക്കണക്കിന് സമുദ്രങ്ങളുടെ ജീവികൾ ചുട്ടുപൊള്ളുന്നു.
ഗുരുവിൻ്റെ ഒരു തുള്ളി ചന്ദനപ്രസാദത്താൽ ഈ ജ്വലിക്കുന്ന എല്ലാ ജീവജാലങ്ങളും ശാന്തി നേടുന്നു.
ഗുരുവിൻ്റെ താമര പാദങ്ങൾ കഴുകിയതിൽ നിന്ന് അത്തരം ഒരു ലക്ഷക്കണക്കിന് ചെരിപ്പുകൾ ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട്.
അതീന്ദ്രിയമായ, ആദിമ പൂർണ്ണമായ ദൈവത്തിൻ്റെ ക്രമപ്രകാരം, മേലാപ്പ്
ഗുരു ഹർഗോവിന്ദിൻ്റെ തലയിൽ രാജകീയ കുട പിടിച്ചിരിക്കുന്നു.
ചന്ദ്രൻ സൂര്യൻ്റെ ഭവനത്തിൽ എത്തുമ്പോൾ (ജ്യോതിഷ പ്രകാരം) നിരവധി ശത്രുതകളും എതിർപ്പുകളും പൊട്ടിപ്പുറപ്പെടുന്നു.
ചന്ദ്രൻ്റെ ഭവനത്തിൽ സൂര്യൻ പ്രവേശിച്ചാൽ ശത്രുത മറന്ന് സ്നേഹം ഉദിക്കും.
ഗുരുമുഖൻ, പരമോന്നത വെളിച്ചത്തിൽ തൻ്റെ വ്യക്തിത്വം സ്ഥാപിച്ചു, ആ ജ്വാലയെ എപ്പോഴും തൻ്റെ ഹൃദയത്തിൽ വിലമതിക്കുന്നു.
ലോകത്തിൻ്റെ വഴികളുടെ നിഗൂഢത മനസ്സിലാക്കി, മൂല്യങ്ങൾ വളർത്തിയെടുക്കുകയും, ശാസ്ത്രങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള അറിവ്, അവൻ അസംബ്ലിയിൽ (വിശുദ്ധ സഭ) സ്നേഹത്തിൻ്റെ പാനപാത്രം കബളിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
ആറ് ഋതുക്കളും ഒരു സൂര്യനാൽ സംഭവിക്കുന്നതുപോലെ, ആറ് തത്ത്വചിന്തകളും ഏക ഗുരുവിൻ്റെ (ഭഗവാൻ) ഏകീകൃതമായ അറിവിൻ്റെ ഫലമാണ്.
എട്ട് ലോഹങ്ങൾ ചേർന്ന് ഒരു ലോഹം ഉണ്ടാക്കുന്നതുപോലെ, ഗുരുവിനെ കണ്ടുമുട്ടുമ്പോൾ, എല്ലാ വാമകളും വിഭാഗങ്ങളും ഗുരുവിൻ്റെ വഴി പിന്തുടരുന്നവരായി മാറുന്നു.
ഒമ്പത് അവയവങ്ങൾ ഒമ്പത് വ്യത്യസ്ത വീടുകൾ ഉണ്ടാക്കുന്നു, എന്നാൽ ശാന്തതയുടെ പത്താം കവാടം മാത്രമാണ് വിമോചനത്തിലേക്ക് നയിക്കുന്നത്.
ശൂന്യത (സാനി) മനസ്സിലാക്കി, ജിവ്, ശൂന്യവും വിരുദ്ധവുമായ സംഖ്യകൾ പോലെ അനന്തമായിത്തീരുകയും അവൻ്റെ സ്നേഹത്തിൻ്റെ അസാധ്യമായ വെള്ളച്ചാട്ടം ആസ്വദിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
അപ്പോൾ ഈ ജിവ് ഇരുപത്, ഇരുപത്തിയൊന്ന്, ദശലക്ഷക്കണക്കിന് അല്ലെങ്കിൽ കോടികൾ, അസംഖ്യം, ദുഃഖ യുഗങ്ങൾ, ത്രേതായുഗങ്ങൾ, അതായത് ജീവ് കാലചക്രത്തിൽ നിന്ന് മുക്തി നേടുന്നു.
ഒരു വെറ്റിലയിലെ നാല് ചേരുവകൾ മനോഹരവും ഏകീകൃതവുമാകുന്നതുപോലെ, ഈ ദയയുള്ള ഗുരു, മൃഗങ്ങളെയും പ്രേതങ്ങളെയും ദൈവങ്ങളാക്കി മാറ്റുന്നു.
ഈ പുണ്യഭൂമിയെ പണവും സമ്പത്തും കൊണ്ട് എങ്ങനെ സംഭരിക്കും.
നാല് വിഭാഗങ്ങൾ (മുസ്ലിംകൾ), നാല് വാമങ്ങൾ (ഹിന്ദുക്കൾ), ആറ് തത്ത്വചിന്തകൾ എന്നിവയുടെ ഇടപാടുകൾ ലോകത്ത് നിലവിലുള്ളതാണ്.
പതിന്നാലു ലോകങ്ങളിലെ എല്ലാ കടകളിലും, ആ മഹാനായ ബാങ്കർ (ദൈവമായ ഭഗവാൻ) ശിവൻ്റെയും ശക്തിയുടെയും രൂപത്തിൽ വ്യാപരിക്കുന്ന പ്രപഞ്ച നിയമമായ വ്യാപാരം ചെയ്യുന്നു.
ഭഗവാൻ്റെ സ്തുതിയും മഹത്വവും ആലപിക്കുന്ന വിശുദ്ധ സഭയായ ഗുരുവിൻ്റെ കടയിൽ യഥാർത്ഥ ചരക്ക് ലഭ്യമാണ്.
വിജ്ഞാനം, ധ്യാനം, സ്മരണ, സ്നേഹനിർഭരമായ ഭക്തി, ഭഗവാനോടുള്ള ഭയം എന്നിവ എപ്പോഴും അവിടെ പ്രതിപാദിക്കുകയും ചർച്ച ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഭഗവാൻ്റെ നാമം സ്മരിക്കുന്നതിലും ശുദ്ധീകരണത്തിലും ദാനധർമ്മങ്ങളിലും ഉറച്ചുനിൽക്കുന്ന ഗുരുമുഖന്മാർ അവിടെ ആഭരണങ്ങൾ (ഗുണങ്ങൾ) വിലപേശുന്നു.
യഥാർത്ഥ ഗുരു പരമകാരുണികനാണ്, സത്യത്തിൻ്റെ വസതിയിൽ അരൂപിയായ ഭഗവാൻ വസിക്കുന്നു.
പതിന്നാലു കഴിവുകളും പരിശീലിക്കുന്ന ഗുരുമുഖന്മാർ സത്യത്തോടുള്ള സ്നേഹത്തെ എല്ലാ ആനന്ദങ്ങളുടെയും ഫലമായി തിരിച്ചറിഞ്ഞു.
എല്ലാം സത്യത്തിന് താഴെയാണ്, എന്നാൽ, ഗുരുമുഖന്മാർക്ക് സത്യസന്ധമായ പെരുമാറ്റം സത്യത്തേക്കാൾ ഉയർന്നതാണ്.
ചെരിപ്പിൻ്റെ സുഗന്ധം മുഴുവൻ സസ്യജാലങ്ങളെയും സുഗന്ധമാക്കുന്നതുപോലെ, ഗുരുവിൻ്റെ ഉപദേശങ്ങളിലൂടെ ലോകം മുഴുവൻ കടന്നുവരുന്നു.
ഗുരുവിൻ്റെ ഉപദേശത്തിൻ്റെ അമൃത് കുടിച്ച് ജീവ് ഉണർന്ന് ഉണർന്നിരിക്കുന്നു.
ദാസന്മാർ, ആസക്തികൾ, അതുപോലെ തന്നെ ടീറ്റോളർ, സമീപത്ത് ഉണ്ടായിരിക്കാം, പക്ഷേ മന്ത്രി
കോടതിയുടെ അകത്തും പുറത്തും അറിയാവുന്നവർ അവരുടെ ഉപദേശം ഒരിക്കലും സ്വീകരിക്കില്ല.
ബുദ്ധിശൂന്യനാകാൻ ശ്രമിക്കുന്ന അല്ലെങ്കിൽ നിസ്സംഗത നടിക്കുന്ന അജ്ഞനെ മന്ത്രി കോടതിയിൽ നിന്ന് പുറത്താക്കുന്നു.
ഈ മന്ത്രിയെപ്പോലെ സംസാരിക്കുകയും എഴുതുകയും ചെയ്യുന്നതിലൂടെ, വിശ്വസ്തരായ ഭക്തരായ ശിഷ്യന്മാരെ ഗുരു സൃഷ്ടിച്ചു.
ഗുരുവിൻ്റെ ജ്ഞാനത്താൽ ഭഗവാൻ്റെ ദർശനം ലഭിച്ചിട്ടില്ലാത്ത ആ ആസക്തികൾ ഒരിക്കലും പല്ലവികളുമായി (വിശുദ്ധന്മാരുമായി) സഹവസിക്കുന്നില്ല.
ആസക്തിയുള്ളവർക്ക് ആസക്തിയുള്ളവരെ പരിചയമുണ്ട്, അതുപോലെ തന്നെ, ടീറ്റോളറുകൾ ടീറ്റോളർമാരെ കണ്ടുമുട്ടുന്നു.
ഒരേ ഒരു ജീവപ്രവാഹം രണ്ട് ശരീരങ്ങളിൽ സഞ്ചരിക്കുന്നത് പോലെയാണ് രാജാവും മന്ത്രിയും തമ്മിലുള്ള വാത്സല്യം.
ഈ ബന്ധവും ഉറയിലെ വാളിൻ്റെ ബന്ധം പോലെയാണ്; രണ്ടും വ്യത്യസ്തമായിരിക്കാം, എന്നിട്ടും അവ ഒന്നാണ് (അതായത് ഉറയിലെ വാളിനെ ഇപ്പോഴും വാൾ എന്ന് വിളിക്കുന്നു).
അതുപോലെയാണ് ഗുരുവുമായുള്ള ഗുരുമുഖങ്ങളുടെ ബന്ധം; ജ്യൂസും കരിമ്പും പോലെ അവ പരസ്പരം ഉൾക്കൊള്ളുന്നു.
ഭൃത്യന്മാരും (കർത്താവിൻ്റെ നാമത്തിൽ) അടിമകളും അതുപോലെ മിതൻ ഇല്ലാത്ത പല്ലികളും രാജാവിൻ്റെ സന്നിധിയിൽ വന്നു.
ഹാജരായവരെ ഹാജരാകുകയും ഹാജരാകാത്തവരെ ഹാജരാകാതിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
ബുദ്ധിമാനായ രാജാവ് (ദൈവം) തൻ്റെ കൊട്ടാരം സേവകരായി ഏതാനും പേരെ തിരഞ്ഞെടുത്തു.
മിടുക്കനായ അവൻ മിടുക്കന്മാരെയും ഉദാസീനരെയും സന്തോഷിപ്പിച്ച് ജോലിയിൽ ഏർപ്പെടുത്തി.
ഇപ്പോൾ, ടീറ്റോടല്ലർമാർ (മതക്കാർ) ലഹരിക്ക് അടിമകളായവർക്ക് പാനീയങ്ങൾ (നാം) നൽകുന്നതിൽ ഏർപ്പെട്ടിരുന്നു.
പിന്നീടുള്ളവർ ഭഗവാൻ്റെ നാമത്തിൽ ആഹ്ലാദിക്കുകയും ശാന്തി നേടുകയും ചെയ്തു
എന്നാൽ മതവിശ്വാസികൾ എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്നവർ (മനുഷ്യരെ മറ്റുള്ളവർക്ക് സേവിച്ച ടീറ്റോളർമാർ) പ്രാർത്ഥനയിലും ആചാരപരമായ ആരാധനയിലും ഏർപ്പെട്ടിരുന്നു.
അവരുടെ മതഗ്രന്ഥങ്ങളായ വേദങ്ങളുടെയും കടേബകളുടെയും സ്വേച്ഛാധിപത്യത്തിൻകീഴിൽ അവർ ധിക്കാരപരമായ സംവാദങ്ങളിലും ചർച്ചകളിലും വ്യാപൃതരായി.
ഏതൊരു അപൂർവ ഗുർമുഖും ആനന്ദത്തിൻ്റെ ഫലം (ഭഗവാൻ്റെ നാമം പാനം ചെയ്യുന്നതിൻ്റെ) ഫലം കൈവരിക്കുന്നു.
ഒരു ജാലകത്തിൽ (വിശുദ്ധ സഭ) ഇരിക്കുന്ന ചക്രവർത്തി (കർത്താവ്) ക്രമീകരിച്ച കോടതിയിൽ ആളുകൾക്ക് സദസ്സ് നൽകുന്നു.
ഉള്ളിൽ വിശേഷാധികാരമുള്ളവരെ ശേഖരിക്കുന്നു, എന്നാൽ പുറത്ത് സാധാരണക്കാരെ കൂട്ടിച്ചേർക്കുന്നു.
ചക്രവർത്തി (കർത്താവ്) സ്വയം പാനപാത്രം (സ്നേഹത്തിൻ്റെ) കഫം ചെയ്യുകയും തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടവർക്ക് ഉള്ളിൽ വിളമ്പാൻ ക്രമീകരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
സാധ്യതയുള്ള ആസക്തികൾ, പല്ലുകൾ (മതക്കാർ എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്നവർ) എന്നീ രണ്ട് വിഭാഗങ്ങളെ കണക്കിലെടുത്ത് അവൻ തന്നെ അവർക്ക് സ്നേഹത്തിൻ്റെ വീഞ്ഞ് വിതരണം ചെയ്യുന്നു.
ടീറ്റോട്ടലർ (ആചാരങ്ങളിൽ ഏർപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു) സ്നേഹത്തിൻ്റെ വീഞ്ഞ് സ്വയം കുടിക്കുകയോ മറ്റുള്ളവരെ കുടിക്കാൻ അനുവദിക്കുകയോ ചെയ്യുന്നില്ല.
സന്തോഷിച്ചുകൊണ്ട്, അപൂർവ്വമായവർക്ക് തൻ്റെ കൃപയുടെ പാനപാത്രം നൽകിക്കൊണ്ട് ഭഗവാൻ പോകുന്നു, ഒരിക്കലും ഖേദിക്കുന്നില്ല.
ആരെയും കുറ്റപ്പെടുത്തേണ്ടതില്ല, നുണ സ്വയം സൃഷ്ടികളെ കുറ്റകൃത്യം ചെയ്യാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുകയും ദൈവഹിതമായ ഹുകാമിൽ അവരുടെ പാപങ്ങൾ ക്ഷമിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
അവൻ്റെ സ്നേഹത്തിൻ്റെ ആനന്ദത്തിൻ്റെ രഹസ്യം മറ്റാരും മനസ്സിലാക്കുന്നില്ല; അവൻ തന്നെ അറിയുന്നു അല്ലെങ്കിൽ അവൻ അറിയുന്നവൻ മാത്രം.
ഏതൊരു അപൂർവ ഗുർമുഖും ആ അദൃശ്യനായ ഭഗവാൻ്റെ ദർശനം കാണുന്നു.
(ഭഗവാൻ്റെ) സ്നേഹം ഇല്ലാത്ത ഹിന്ദു, മുസ്ലീം പണ്ഡിതന്മാർ യഥാക്രമം വേദങ്ങളെയും കടേബകളെയും വിവരിക്കുന്നു.
മുസ്ലീങ്ങൾ അല്ലാഹുവിൻ്റെ മനുഷ്യരാണ്, ഹിന്ദുക്കൾ പരമോന്നത ദൈവമായ ഹരിയെ (വിഷ്ണുവിനെ) സ്നേഹിക്കുന്നു. മുസ്ലീങ്ങളുടെ വിശുദ്ധ സൂത്രവാക്യമായ കലിമയിൽ മുസ്ലീങ്ങൾക്ക് വിശ്വാസമുണ്ട്, സുന്നത്ത്,
ഒപ്പം പരിച്ഛേദനയും, ഹിന്ദുക്കൾക്ക് ഫ്ലാക്ക്, ചെരുപ്പ് പേസ്റ്റ് അടയാളം, വിശുദ്ധ നൂൽ, ജാനറ്റ് എന്നിവയിൽ സുഖം തോന്നുന്നു
മുസ്ലീങ്ങളുടെ തീർത്ഥാടന കേന്ദ്രം മക്കയും ഹിന്ദുക്കളുടെ ബനാറസും ഗംഗാനദിയുടെ തീരത്താണ്.
ആദ്യത്തേവർ റോസകൾ, ഉപവാസങ്ങൾ, നമസ്കാരം, പ്രാർത്ഥന എന്നിവ ഏറ്റെടുക്കുന്നു, എന്നാൽ രണ്ടാമത്തേത് (അവരുടെ ആരാധനയിലും ഉപവാസത്തിലും) ആനന്ദം അനുഭവിക്കുന്നു.
അവയിൽ ഓരോന്നിനും നാല് വിഭാഗങ്ങളോ ജാതികളോ ഉണ്ട്. ഹിന്ദുക്കൾക്ക് അവരുടെ ആറ് തത്ത്വചിന്തകൾ ഉണ്ട്, അത് അവർ എല്ലാ വീടുകളിലും പ്രസംഗിക്കുന്നു.
മുസ്ലീങ്ങൾക്ക് മുരീദുകളുടെയും പിറുകളുടെയും പാരമ്പര്യമുണ്ട്
ഹിന്ദുക്കൾക്ക് പത്ത് അവതാരങ്ങളെ (ദൈവത്തിൻ്റെ) ഇഷ്ടമാണെങ്കിൽ, മുസ്ലീങ്ങൾക്ക് അവരുടെ ഏക ഖുദാ, അല്ലാഹു ഉണ്ട്.
അവർ രണ്ടുപേരും വ്യർത്ഥമായി പല സംഘർഷങ്ങളും സൃഷ്ടിച്ചു.
അസംബ്ലിയിൽ (വിശുദ്ധ സഭ) ഒത്തുകൂടിയ പ്രത്യേക ആരാധകർ സ്നേഹത്തിൻ്റെ പാനപാത്രത്തിലൂടെ അദൃശ്യനായ (കർത്താവിനെ) വീക്ഷിച്ചു.
അവർ മുത്തുകളുടെ (മുസ്ലിം ജപമാല) നിയന്ത്രണം ലംഘിക്കുന്നു, അവർക്ക് മുത്തുകളുടെ എണ്ണം നൂറോ നൂറ്റിയെട്ടോ അപ്രധാനമാണ്.
അവർ മേരു (ഹിന്ദു ജപമാലയിലെ അവസാന കൊന്ത), ഇമാം (മുസ്ലീം ജപമാലയുടെ അവസാന കൊന്ത) എന്നിവ കൂട്ടിച്ചേർക്കുന്നു, കൂടാതെ രാമനും റഹീമും (ഭഗവാൻ്റെ നാമങ്ങളായി) തമ്മിൽ യാതൊരു വ്യത്യാസവും പാലിക്കുന്നില്ല.
ഒരുമിച്ച് ചേരുമ്പോൾ അവർ ഒരു ശരീരമായി മാറുകയും ഈ ലോകത്തെ ദീർഘചതുരാകൃതിയിലുള്ള പകിടകളുടെ കളിയായി കണക്കാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
ശിവൻ്റെയും അവൻ്റെ ശക്തിയുടെയും പ്രവർത്തനങ്ങളുടെ ഭ്രമാത്മക പ്രതിഭാസത്തെ മറികടന്ന്, അവർ സ്നേഹത്തിൻ്റെ പാനപാത്രം കവർന്നെടുക്കുകയും സ്വയം സ്ഥിരത കൈവരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
പ്രകൃതിയുടെ ത്രിഗുണങ്ങളായ രജസ്സ്, തമസ്സ്, സത്ത്വം എന്നിവയ്ക്കപ്പുറം അവർ പരമമായ സമത്വത്തിൻ്റെ നാലാം ഘട്ടത്തിലെത്തുന്നു.
ഗുരുവും ഗോബിന്ദും ഖുദയും പിറും എല്ലാം ഒന്നാണ്, ഗുരുവിൻ്റെ സിഖുകാർ പിറിൻ്റെയും മുരീദിൻ്റെയും ആന്തരിക സത്യം മുറുകെ പിടിക്കുകയും അറിയുകയും ചെയ്യുന്നു. അതായത് ആത്മീയ നേതാവും അനുയായി ശിഷ്യനും.
യഥാർത്ഥ വചനത്താൽ പ്രബുദ്ധരാവുകയും അവരുടെ ബോധത്തെ വചനത്തിൽ ലയിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു, അവർ തങ്ങളുടെ സ്വന്തം സത്യത്തെ പരമമായ സത്യത്തിലേക്ക് ആഗിരണം ചെയ്യുന്നു.
അവർ യഥാർത്ഥ ചക്രവർത്തിയെയും (കർത്താവിനെയും) സത്യത്തെയും മാത്രം സ്നേഹിക്കുന്നു.
പരിശുദ്ധമായ സഭയിൽ വസിക്കുന്ന അതീന്ദ്രിയമായ പരിപൂർണ്ണ ബ്രഹ്മമാണ് യഥാർത്ഥ ഗുരു.
വചനത്തിലെ അവബോധത്തെ ഉൾക്കൊള്ളുന്നതിലൂടെ അവൻ ആരാധിക്കപ്പെടുന്നു, സ്നേഹവും ഭക്തിയും അവൻ്റെ വിസ്മയവും അവൻ ഹൃദയത്തിൽ സ്വയമേവ പൂക്കുന്നു.
അവൻ ഒരിക്കലും മരിക്കുകയോ ദുഃഖിതനാകുകയോ ഇല്ല. അവൻ എപ്പോഴും ദാനം ചെയ്തുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു, അവൻ്റെ ഔദാര്യങ്ങൾ ഒരിക്കലും ക്ഷീണിച്ചിട്ടില്ല.
ഗുരു അന്തരിച്ചുവെന്ന് ആളുകൾ പറയുന്നു, എന്നാൽ വിശുദ്ധ സഭ അവനെ നശിപ്പിക്കാനാവാത്തവനായി പുഞ്ചിരിയോടെ സ്വീകരിക്കുന്നു.
ഗുരു (ഹർഗോബിന്ദ്) ഗുരുക്കളുടെ ആറാമത്തെ തലമുറയാണ്, എന്നാൽ സിഖുകാരുടെ തലമുറകളെക്കുറിച്ച് ആർക്കാണ് പറയാൻ കഴിയുക.
യഥാർത്ഥ നാമം, യഥാർത്ഥ കാഴ്ച, യഥാർത്ഥ വാസസ്ഥലം എന്നീ ആശയങ്ങൾക്ക് വിശുദ്ധ സഭയിൽ മാത്രമേ വിശദീകരണം ലഭിക്കൂ.
വിശുദ്ധ സഭയിൽ സ്നേഹത്തിൻ്റെ പാനപാത്രം അലങ്കോലമാക്കപ്പെടുന്നു, അവിടെ ഭക്തരെ സ്നേഹിക്കുന്ന തത്ത്വചിന്തകൻ്റെ (കർത്താവ്) കല്ലിൻ്റെ സ്പർശനം മാത്രമേ ലഭിക്കൂ.
വിശുദ്ധ സഭയിൽ, രൂപമില്ലാത്തവൻ രൂപം പ്രാപിക്കുന്നു, അവിടെ ജനിക്കാത്ത, കാലാതീതമായത് മാത്രം
ഉണ്ടാകുന്നത് സ്തുതിഗീതമാണ്. അവിടെ സത്യം മാത്രമേ നിലനിൽക്കുന്നുള്ളൂ, അവിടെ സത്യത്തിൻ്റെ ഉരകല്ലിൽ എല്ലാവരും പരീക്ഷിക്കപ്പെടുന്നു.
പരമോന്നത യാഥാർത്ഥ്യം ഓങ്കറിൻ്റെ രൂപത്തിൽ മൂന്ന് ഗുണങ്ങളും (ദ്രവ്യത്തിൻ്റെ) അഞ്ച് ഘടകങ്ങളും സൃഷ്ടിച്ചു.
ബ്രഹ്മാവ്, വിഷ്ണു, മഹേശൻ എന്നിവരെ സൃഷ്ടിച്ച് അദ്ദേഹം പത്ത് അവതാരങ്ങളുടെ കായിക വിനോദങ്ങൾ നടത്തി.
ആറ് ഋതുക്കളും പന്ത്രണ്ട് മാസവും ഏഴ് ദിവസവും സൃഷ്ടിച്ചുകൊണ്ട് അവൻ ലോകത്തെ മുഴുവൻ സൃഷ്ടിച്ചു.
ജനനമരണരേഖകൾ എഴുതിയ അദ്ദേഹം വേദങ്ങളും ശാസ്ത്രങ്ങളും പുരാണങ്ങളും പാരായണം ചെയ്തു.
വിശുദ്ധ സഭയുടെ തുടക്കത്തെയും അവസാനത്തെയും കുറിച്ച് അവൻ ഒരു തീയതിയോ ദിവസമോ മാസമോ നിർദ്ദേശിച്ചിട്ടില്ല.
വിശുദ്ധ സഭ സത്യത്തിൻ്റെ വാസസ്ഥലമാണ്, അതിൽ വചനത്തിൻ്റെ രൂപത്തിൽ രൂപരഹിതൻ വസിക്കുന്നു.
വൃക്ഷത്തിൽ നിന്നും വൃക്ഷത്തിൽ നിന്നും ഫലങ്ങളിൽ നിന്നും ഫലം സൃഷ്ടിച്ചു, അതായത് ഗുരുവിനെ ശിഷ്യനാക്കുന്നു, തുടർന്ന് ശിഷ്യനിൽ നിന്ന് ഗുരുവായി, ഭഗവാൻ തൻ്റെ പൂർണ്ണമായ അദൃശ്യമായ രൂപത്തിൻ്റെ രഹസ്യം നിരത്തി.
ഗുരുക്കൾ തന്നെ ആദിമനായ ഭഗവാൻ്റെ മുമ്പിൽ വണങ്ങി മറ്റുള്ളവരെയും വണങ്ങാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചു.
ജപമാലയിലെ ഒരു നൂൽ പോലെ ഈ സൃഷ്ടിയിൽ വ്യാപിച്ചുകിടക്കുന്ന ആദിദൈവമാണ് യഥാർത്ഥ ഗുരു.
പരമമായ വിസ്മയവുമായി ഒന്നായിരിക്കുന്ന അത്ഭുതം ഗുരു തന്നെയാണ്.
ബ്രഹ്മാവ് നാല് വേദങ്ങൾ നൽകുകയും നാല് വാമങ്ങളും ജീവിതത്തിൻ്റെ നാല് ഘട്ടങ്ങളും സൃഷ്ടിക്കുകയും ചെയ്തു (ബ്രഹ്മചര്യം, ഗൃഹസ്ഥം, വാനപ്രസ്ഥം, സന്ന്യാസം).
അവൻ ആറ് തത്ത്വചിന്തകളും അവയുടെ ആറ് ഗ്രന്ഥങ്ങളും സൃഷ്ടിച്ചു. പഠിപ്പിക്കലുകളും അവയുടെ അനുബന്ധ വിഭാഗങ്ങളും.
അവൻ ലോകത്തെ മുഴുവൻ നാല് കോണുകളിലും ഏഴ് ഭൂഖണ്ഡങ്ങളിലും ഒമ്പത് ഡിവിഷനുകളിലും പത്ത് ദിശകളിലും വിതരണം ചെയ്തു.
ജലം, ഭൂമി, വനം, മലകൾ, തീർത്ഥാടന കേന്ദ്രങ്ങൾ, ദൈവങ്ങളുടെ വാസസ്ഥലങ്ങൾ എന്നിവ സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടു.
പാരായണങ്ങൾ, സന്ന്യാസി ശിക്ഷണം, ഭണ്ഡാരം, ഹോമയാഗങ്ങൾ, ആചാരങ്ങൾ, ആരാധനകൾ, ദാനധർമ്മങ്ങൾ തുടങ്ങിയ പാരമ്പര്യങ്ങൾ അദ്ദേഹം ഉണ്ടാക്കി.
രൂപരഹിതനായ ഭഗവാനെ ആരും തിരിച്ചറിഞ്ഞിട്ടില്ല, കാരണം വിശുദ്ധ സഭ മാത്രമേ ഭഗവാനെക്കുറിച്ച് വിശദീകരിക്കുകയുള്ളൂ, പക്ഷേ ആരും അവനെക്കുറിച്ച് ചോദിക്കാൻ പോകുന്നില്ല.
ആളുകൾ അവനെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുകയും കേൾക്കുകയും ചെയ്യുന്നത് മതവിരുദ്ധതയുടെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ മാത്രമാണ് (അനുഭവത്തിൻ്റെ വഴിയിൽ ആരും നീങ്ങുന്നില്ല).
തൻ്റെ പത്ത് അവതാരങ്ങളിൽ എതിർ യോദ്ധാക്കൾ പരസ്പരം പോരടിക്കാൻ വിഷ്ണുവാണ് കാരണമായത്.
അവൻ ദേവന്മാരുടെയും അസുരന്മാരുടെയും രണ്ട് വിഭാഗങ്ങളെ സൃഷ്ടിക്കുകയും അവയിൽ നിന്ന് ദേവന്മാരെ വിജയിപ്പിക്കുകയും അസുരന്മാരുടെ പരാജയത്തിന് കാരണമാവുകയും ചെയ്തു.
മത്സ്യം, ആമ, വരാഹം (പന്നി), നർസിംഗ് (മനുഷ്യൻ-സിംഹം), വാമൻ (കുള്ളൻ), ബുദ്ധൻ എന്നീ രൂപങ്ങളിൽ അദ്ദേഹം അവതാരങ്ങൾ സൃഷ്ടിച്ചു.
പാർസു റാം, രാമൻ, കൃഷ്ണൻ, കൽക്കി എന്നിവരുടെ പേരുകളും അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ അവതാരങ്ങളിൽ കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു.
അവരുടെ വഞ്ചനാപരവും ഉല്ലസിക്കുന്നതുമായ കഥാപാത്രങ്ങളിലൂടെ, അവർ വ്യാമോഹങ്ങളും വഞ്ചനകളും വളച്ചൊടിക്കലുകളും വർദ്ധിപ്പിച്ചു.
നിർഭയവും രൂപരഹിതവും അതീന്ദ്രിയവും പൂർണ്ണവുമായ ബ്രഹ്മത്തിൻ്റെ ദർശനം ലഭിക്കാൻ ഒന്നും ചെയ്തില്ല. ക്ഷത്രിയർ ഉന്മൂലനം ചെയ്യപ്പെട്ടു
രാമായണവും മഹാഭാരതവും ജനങ്ങളെ പ്രീതിപ്പെടുത്താൻ രചിക്കപ്പെട്ടവയാണ്.
കാമവും ക്രോധവും നശിച്ചില്ല, അത്യാഗ്രഹവും അനുരാഗവും അഹങ്കാരവും തുടച്ചുനീക്കപ്പെട്ടില്ല.
വിശുദ്ധ സഭ ഇല്ലെങ്കിൽ, മനുഷ്യ ജന്മം വ്യർത്ഥമായി നഷ്ടപ്പെട്ടു.
ഒന്നിൽ നിന്ന് പതിനൊന്ന് രുദ്രർ (ശിവന്മാർ) ആയിത്തീർന്നു. ഒരു ഗൃഹനാഥൻ ആയിരുന്നിട്ടും അവനെ ഏകാന്തൻ എന്ന് വിളിച്ചിരുന്നു.
ആഘോഷകർ, സത്യത്തിൻ്റെ അനുയായികൾ, സംതൃപ്തരായവർ, സിദ്ധന്മാർ (തെളിയിക്കപ്പെട്ടവർ), നാഥന്മാർ, ഇന്ദ്രിയങ്ങളെ നിയന്ത്രിക്കുന്നവർ എന്നിവരെ അദ്ദേഹം സ്നേഹിച്ചു.
സന്ന്യാസിമാർ പത്ത് പേരുകൾ സ്വീകരിച്ചു, യോഗികളും അവരുടെ പന്ത്രണ്ട് വിഭാഗങ്ങൾ പ്രഖ്യാപിച്ചു.
റിദ്ധി, സിദ്ധികൾ (അത്ഭുത ശക്തികൾ), നിധികൾ, രസികൻ (രാസ അമൃതം), തന്ത്രം, മന്ത്രം, മന്ത്രങ്ങൾ എന്നിവ അവതരിപ്പിച്ചു.
ശിവരാത്രി ഒരു മേളയായി ആഘോഷിക്കുകയും അത് സംവാദങ്ങളും അത്ഭുതശക്തികളുടെ ഉപയോഗവും വർദ്ധിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു.
ചണ, കറുപ്പ്, വീഞ്ഞ് എന്നിവയുടെ കപ്പുകൾ കഴിച്ച് ആസ്വദിച്ചു.
പാട്ടും ശംഖും പോലുള്ള വാദ്യങ്ങൾ ഊതുന്നതിനുള്ള നിയമങ്ങൾ നിശ്ചയിച്ചു.
അലാഖ് (അദൃശ്യനായവൻ) എന്ന നിലവിളികളോടെ ആദിമ ഭഗവാനെ സല്യൂട്ട് ചെയ്യുകയും ആവാഹിക്കുകയും ചെയ്തു, പക്ഷേ ആരും അലഖ് തിരിച്ചറിഞ്ഞില്ല.
വിശുദ്ധ സഭയില്ലാതെ എല്ലാവരും വ്യാമോഹങ്ങളാൽ വഞ്ചിക്കപ്പെട്ടു.
രൂപമില്ലാത്തവൻ ഗുരുവിൻ്റെ നിത്യഗുരുവായ യഥാർത്ഥ ഗുരു (നാനക് ദേവ്) ആയി രൂപം സ്വീകരിച്ചു.
അദ്ദേഹം പിറുകളുടെ പിർ (മുസ്ലിം ആത്മീയവാദികൾ) എന്നറിയപ്പെടുന്നു, കൂടാതെ മാസ്റ്റർ ഓഫ് മാസ്റ്റർ വിശുദ്ധ സഭയിലാണ് താമസിക്കുന്നത്.
അദ്ദേഹം ഗുർമുഖ് പന്ത്, ഗുർമുഖുകളുടെ വഴി എന്നിവ പ്രഖ്യാപിച്ചു, ഗുരുവിൻ്റെ സിഖുകാർ മായയിൽ പോലും വേർപിരിഞ്ഞു.
ഗുരുവിൻ്റെ മുമ്പിൽ തങ്ങളെത്തന്നെ അവതരിപ്പിക്കുന്നവരെ പഞ്ചുകൾ (പ്രമുഖർ) എന്ന് വിളിക്കുന്നു, അത്തരം പഞ്ചുകളുടെ പ്രശസ്തി ഭഗവാൻ സംരക്ഷിക്കുന്നു.
ഗുരുമുഖന്മാരെ കണ്ടുമുട്ടുന്നത് അത്തരം പഞ്ചുകൾ സ്വീകരിക്കപ്പെടുകയും സത്യത്തിൻ്റെ വാസസ്ഥലമായ വിശുദ്ധ സഭയിൽ സന്തോഷത്തോടെ നീങ്ങുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഗുരുവിൻ്റെ വചനം ഗുരുവിൻ്റെ ദർശനമാണ്, സ്വന്തം ആത്മാവിൽ സ്ഥിരതാമസമാക്കുക, സ്നേഹനിർഭരമായ ഭക്തി എന്ന ശിക്ഷണം പാലിക്കപ്പെടുന്നു.
മധുരമായ സംസാരം, എളിമയുള്ള പെരുമാറ്റം, സത്യസന്ധമായ അധ്വാനം, ആതിഥ്യമര്യാദ, പ്രതീക്ഷകൾക്കും നിരാശകൾക്കും ഇടയിൽ വേർപിരിയൽ എന്നിവയിൽ ഈ അച്ചടക്കം അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.
സമചിത്തതയിലും നിസ്സംഗതയിലും ജീവിക്കുന്നത് ഇരുണ്ട യുഗമായ കലിയുഗത്തിലെ യഥാർത്ഥ ത്യാഗമാണ്.
വിശുദ്ധ സഭയെ കണ്ടുമുട്ടിയാൽ മാത്രമേ ഒരാൾക്ക് പരിവർത്തന ചക്രത്തിൽ നിന്ന് മോചനം ലഭിക്കൂ
സ്ത്രീ പുരുഷനെ സ്നേഹിക്കുന്നു, പുരുഷനും അവൻ്റെ സ്ത്രീയെ (ഭാര്യയെ) സ്നേഹിക്കുന്നു.
ഭാര്യാഭർത്താക്കന്മാരുടെ സംയോജനത്താൽ ഈ ലോകത്ത് യോഗ്യരും അയോഗ്യരുമായ പുത്രന്മാർ ജനിക്കുന്നു.
എല്ലാ പുരുഷന്മാരിലും പുരുഷനായ കർത്താവായ ദൈവത്തിൽ മുഴുകിയിരിക്കുന്നവർ അപൂർവ ശുദ്ധരാണ്.
ആദിമ കർത്താവിൽ നിന്ന്, പുരുഷൻ (സൃഷ്ടിപരമായ തത്വം) പ്രതിബിംബം വഴി ഉത്പാദിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു, വചനത്തിൽ, ഗുരുവിൻ്റെ യഥാർത്ഥ ശിഷ്യൻ സൃഷ്ടിക്കപ്പെടുന്നു.
തത്ത്വചിന്തകൻ്റെ കല്ല് മറ്റൊരു തത്ത്വചിന്തകൻ്റെ കല്ല് ഉത്പാദിപ്പിക്കുന്നു, അതായത് ഗുരുവിൽ നിന്ന് ശിഷ്യനായി ഉയർന്നുവരുന്നു, അതേ ശിഷ്യൻ ഒടുവിൽ സദ്ഗുരു ആയി മാറുന്നു.
ഗുർമുഖുകൾ സൂപ്പർ ഹംസങ്ങളുടെ വംശത്തിൽ പെട്ടവരാണ്, അതായത് അവർ ഏറ്റവും പവിത്രമാണ്. ഗുരുവിൻ്റെ സിഖുകാർ സാധുക്കളെപ്പോലെ ദയയുള്ളവരാണ്.
ഗുരുവിൻ്റെ ശിഷ്യൻ സഹശിഷ്യന്മാരുമായി സാഹോദര്യബന്ധം സൂക്ഷിക്കുകയും അവർ ഗുരുവിൻ്റെ വചനത്താൽ പരസ്പരം അഭിവാദ്യം ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്നു.
അവർ മറ്റുള്ളവരുടെ ശരീരം, മറ്റുള്ളവരുടെ സമ്പത്ത്, പരദൂഷണം, അഹംഭാവം എന്നിവ ത്യജിച്ചു.
അത്തരം വിശുദ്ധ സഭയ്ക്കുള്ള (അത്തരം പരിവർത്തനം കൊണ്ടുവരുന്ന) ഞാൻ ബലിയാണ്.
അച്ഛൻ, മുത്തച്ഛൻ, മുത്തച്ഛൻ എന്നിവരിൽ നിന്ന് യഥാക്രമം പുത്രൻ, ചെറുമകൻ, വലിയ കൊച്ചുമകൻ ജനിക്കുന്നു, മുത്തച്ഛനിൽ നിന്ന് കേവലം ഒരു ബന്ധുവായി ജനിക്കുന്നു (നാട്ടെ, പ്രത്യേക ബന്ധമുള്ള പേരില്ല).
അമ്മ, മുത്തശ്ശി, മുത്തശ്ശി, അച്ഛൻ്റെ സഹോദരി, സഹോദരി, മകൾ, മരുമകൾ എന്നിവരുടെ ബന്ധവും ബഹുമാനിക്കപ്പെടുന്നു.
അമ്മയുടെ മുത്തച്ഛനും അമ്മയും അമ്മയുടെ മുത്തച്ഛനും അമ്മയും അറിയപ്പെടുന്നു.
പിതാവിൻ്റെ ജ്യേഷ്ഠൻ (തയ്യ) ഇളയ സഹോദരൻ (ചച്ക്7 എ, അവരുടെ ഭാര്യമാർ (തായി, ചാച്ചി) തുടങ്ങിയവർ. വാചിക കാര്യങ്ങളിൽ (മായ) മുഴുകിയിരിക്കുന്നു.
മാമ, മാൻ- (അമ്മയുടെ സഹോദരനും ഭാര്യയും), കൊടിമരം; മാസ; (അമ്മയുടെ സഹോദരിയും അവളുടെ ഭർത്താവും), എല്ലാവരും അവരുടെ സ്വന്തം നിറങ്ങളിൽ ചായം പൂശിയതായി തോന്നുന്നു.
മസാർ, ഫുഫെത്ത് (യഥാക്രമം അമ്മയുടെ സഹോദരിയുടെ ഭർത്താവും പിതാവിൻ്റെ സഹോദരിയുടെ ഭർത്താവും), അമ്മായിയപ്പൻ, അമ്മായിയമ്മ, സഹോദരി (സാലി), അളിയൻ (സല) എന്നിവരും അടുത്ത ബന്ധമുള്ളവരാണ്.
ചാച്ചയുടെ അമ്മായിയമ്മയുടെയും അമ്മായിയമ്മയുടെയും ഫാഫ്ഡ്-ഇന്നിൻ്റെയും ബന്ധമാണ് അസൗകര്യങ്ങൾ എന്ന് അറിയപ്പെടുന്നത്.
നിങ്ങളുടെ മകളുടെയോ മകൻ്റെയോ (കുരം) സഹോദരിയുടെ ഭർത്താവിൻ്റെയും (സന്ധി) അമ്മായിയപ്പൻ്റെയും ബന്ധം ഒരു കൂട്ടമായി ഇരിക്കുന്ന ബോട്ടിലെ യാത്രക്കാരെപ്പോലെ ക്ഷണികവും വ്യാജവുമാണ്.
വിശുദ്ധ സഭയിൽ കണ്ടുമുട്ടുന്ന സഹോദരങ്ങളുമായുള്ളതാണ് യഥാർത്ഥ ബന്ധം. അവർ ഒരിക്കലും വേർപിരിയുകയില്ല.
വിശുദ്ധ സഭയിലൂടെ, ആസ്വാദനങ്ങൾക്കിടയിൽ ഗുരുമുഖന്മാർ പരിത്യാഗത്തിൻ്റെ സാങ്കേതികത പഠിക്കുന്നു.
അച്ഛൻ്റെ സഹോദരിയുടെയോ ബന്ധുക്കളുടെയോ സ്നേഹം പിതാവിൻ്റെ സ്നേഹത്തിന് തുല്യമല്ല.
മാതൃസഹോദരൻ്റെയും അമ്മയുടെ സഹോദരിയുടെയും മക്കളുടെ സ്നേഹത്തിന് അമ്മയോടുള്ള സ്നേഹത്തിന് തുല്യമാകില്ല.
മാമ്പഴം കഴിക്കുന്നത് കൊണ്ട് മാമ്പഴം കഴിക്കാനുള്ള ആഗ്രഹം സഫലമാകില്ല.
റാഡിഷ് ഇലയുടെയും വെറ്റിലയുടെയും മണം വ്യത്യസ്തമാണ്, അവ മണത്തിലൂടെയും ഉദ്വമനത്തിലൂടെയും തിരിച്ചറിയപ്പെടുന്നു.
ലക്ഷക്കണക്കിന് വിളക്കുകൾക്കും നക്ഷത്രങ്ങൾക്കും സൂര്യനോടും ചന്ദ്രനോടും മത്സരിക്കാൻ കഴിയില്ല.
മാദറിൻ്റെ നിറം സ്ഥിരമാണ്, കുങ്കുമപ്പൂവിൻ്റെ നിറം വളരെ വേഗം മാറുന്നു.
യഥാർത്ഥ ഗുരുവിനെപ്പോലെ കൃപ കാണിക്കാൻ അമ്മയ്ക്കും പിതാവിനും എല്ലാ ദൈവങ്ങൾക്കും കഴിയില്ല.
ഈ ബന്ധങ്ങളെല്ലാം വിശദമായി പരിശോധിച്ചു.
മാതാപിതാക്കളോടുള്ള സ്നേഹം, ബോധദാതാവായ യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ സ്നേഹത്തിന് തുല്യമാകില്ല.
അതിരുകളില്ലാത്ത കഴിവുള്ള യഥാർത്ഥ ഗുരുവിലുള്ള ആശ്രയവുമായി പൊരുത്തപ്പെടാൻ ബാങ്കുകാരിലുള്ള വിശ്വാസത്തിന് കഴിയില്ല.
ആരുടെയും കർത്താവ് യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ കർത്താവിന് തുല്യമല്ല. ആ ഗുരുവാണ് യഥാർത്ഥ ഗുരു.
മറ്റുള്ളവർ നൽകുന്ന ദാനധർമ്മങ്ങൾ യഥാർത്ഥ ഗുരു നൽകുന്ന ദാനങ്ങൾക്ക് തുല്യമാകില്ല, കാരണം യഥാർത്ഥ ഗുരു സത്യത്തിൽ സ്ഥിരത നൽകുന്നു.
യഥാർത്ഥ ഗുരു അഹംഭാവത്തെ സുഖപ്പെടുത്തുന്നതിനാൽ വൈദ്യന്മാരുടെ ചികിത്സ യഥാർത്ഥ വൈദ്യൻ്റെ ചികിത്സയിൽ എത്താൻ കഴിയില്ല.
ദേവീദേവന്മാരുടെ ആരാധനയും യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ നിരന്തരമായ ആനന്ദദായകമായ ആരാധനയ്ക്ക് തുല്യമല്ല.
സമുദ്രത്തിലെ രത്നങ്ങൾ പോലും വിശുദ്ധ സഭയോട് തുലനം ചെയ്യാൻ കഴിയില്ല, കാരണം വിശുദ്ധ സഭ ഗുരുവിൻ്റെ വചനത്താൽ അലങ്കരിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.
യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ മഹത്വം എന്ന കഥ വിവരണാതീതമാണ്; അവൻ്റെ മഹത്വം വലുതാണ്.