ഒരു ഓങ്കാർ, ആദിമശത്രു, ദൈവിക ആചാര്യൻ്റെ കൃപയിലൂടെ തിരിച്ചറിഞ്ഞു.
വാർ മൂന്ന്
എല്ലാറ്റിൻ്റെയും ആദികാരണമായി പറയപ്പെട്ട ആദിമ ഭഗവാൻ്റെ മുമ്പിൽ ഞാൻ നമിക്കുന്നു.
വചനത്തിലൂടെയാണ് യഥാർത്ഥ ഗുരു സാക്ഷാത്കരിക്കപ്പെടുന്നത് സത്യം അവതരിക്കുന്നു.
വചനത്തിൻ്റെ കൽപ്പനകൾ സ്വീകരിച്ച് ആരുടെ സുരതി (ബോധം) സത്യത്തിൽ ലയിച്ചുവോ അവനെ മാത്രമേ അവർ തിരിച്ചറിഞ്ഞിട്ടുള്ളൂ.
സത്യത്തിൻ്റെ യഥാർത്ഥ അടിത്തറയും ആധികാരിക വാസസ്ഥലവുമാണ് വിശുദ്ധ സഭ.
അതിൽ സ്നേഹനിർഭരമായ ഭക്തിയാൽ പ്രചോദിതനായ വ്യക്തി സഹജമായ ആനന്ദം ആസ്വദിക്കുന്നു.
ഭക്തരോട് ദയയും പാവപ്പെട്ടവരുടെ മഹത്വവും കാണിക്കുന്ന ഭഗവാൻ, വിശുദ്ധ സഭയിൽ തന്നെത്തന്നെ സമന്വയിപ്പിക്കുന്നു.
ബ്രഹ്മാവിനും വിഷ്ണുവിനും മഹേശനും പോലും അവൻ്റെ രഹസ്യങ്ങൾ അറിയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
ആയിരം കവചങ്ങളോടെ അവനെ ഓർക്കുന്ന ശേഷനാഗിന് അവനെ മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
വിശുദ്ധ സഭയുടെ കവാടത്തിൽ ഭ്രാന്തന്മാരായി മാറിയ ആ ഗുരുമുഖന്മാർക്ക് സത്യം സന്തോഷകരമാണ്.
ഗുരുവിൻ്റെയും ശിഷ്യൻ്റെയും വഴികൾ നിഗൂഢവും അദൃശ്യവുമാണ്.
ഗുരു (നാനക്), ശിഷ്യൻ (അംഗദ്) രണ്ടുപേരും അനുഗ്രഹീതരാണ് (ഇരുവരും പരസ്പരം ലയിച്ചതിനാൽ).
അവരുടെ വാസസ്ഥലം ഗുരുവിൻ്റെ ജ്ഞാനമാണ്, അവർ രണ്ടുപേരും ഭഗവാൻ്റെ സ്തുതികളിൽ മുഴുകിയിരിക്കുന്നു.
വചനത്താൽ പ്രബുദ്ധരായ അവരുടെ ബോധം അനന്തവും മാറ്റമില്ലാത്തതുമായിത്തീരുന്നു.
എല്ലാ പ്രതീക്ഷകളെയും മറികടന്ന് അവർ അവരുടെ വ്യക്തിയിൽ സൂക്ഷ്മമായ ജ്ഞാനം സ്വാംശീകരിച്ചു.
കാമത്തെയും കോപത്തെയും കീഴടക്കി അവർ (ദൈവത്തിൻ്റെ) സ്തുതികളിൽ മുഴുകി.
ശിവൻ്റെയും ശക്തിയുടെയും വാസസ്ഥലങ്ങൾക്കപ്പുറം അവർ സത്യത്തിൻ്റെയും സംതൃപ്തിയുടെയും ആനന്ദത്തിൻ്റെയും വാസസ്ഥലത്തെത്തി.
ഗൃഹാതുരത്വത്തിൽ (ആഹ്ലാദങ്ങളിൽ) ഉദാസീനരായതിനാൽ അവർ സത്യാധിഷ്ഠിതരാണ്.
ഗുരുവും ശിഷ്യനും ഇപ്പോൾ ഇരുപതും ഇരുപതും എന്ന അനുപാതത്തിൽ എത്തിയിരിക്കുന്നു, അതായത് ശിഷ്യൻ ഗുരുവിനെക്കാൾ മുന്നിലായി.
ഗുരുവിൻ്റെ ആജ്ഞകൾ അനുസരിക്കുന്ന ശിഷ്യനെ ഗുരുമുഖൻ എന്ന് വിളിക്കുന്നു.
ഗുർമുഖിൻ്റെ പ്രവർത്തനങ്ങൾ വിസ്മയിപ്പിക്കുന്നതും അവരുടെ മഹത്വം വിവരണാതീതവുമാണ്.
സൃഷ്ടിയെ സ്രഷ്ടാവിൻ്റെ രൂപമായി കണക്കാക്കുമ്പോൾ അതിനുള്ള ത്യാഗമായി അയാൾക്ക് തോന്നുന്നു.
ലോകത്ത് അവൻ സ്വയം ഒരു അതിഥിയായും ലോകം ഒരു അതിഥി മന്ദിരമായും അനുഭവപ്പെടുന്നു.
അവൻ സംസാരിക്കുകയും കേൾക്കുകയും ചെയ്യുന്ന സത്യമാണ് അവൻ്റെ യഥാർത്ഥ ഗുരു.
ഒരു ബാർഡിനെപ്പോലെ, വിശുദ്ധ സഭയുടെ വാതിൽക്കൽ, അവൻ ഗുരുവിൻ്റെ സ്തുതികൾ (ഗുർബാനി) ചൊല്ലുന്നു.
അവനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം വിശുദ്ധ സഭയാണ് സർവ്വജ്ഞനായ കർത്താവുമായുള്ള പരിചയത്തിൻ്റെ അടിസ്ഥാനം.
അവൻ്റെ ബോധം സുന്ദരമായ യഥാർത്ഥ വചനത്തിൽ ലയിച്ചിരിക്കുന്നു.
വിശുദ്ധ സഭയാണ് അവനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം യഥാർത്ഥ നീതിന്യായ കോടതി, വചനത്തിലൂടെ അതിൻ്റെ യഥാർത്ഥ ഐഡൻ്റിറ്റി അവൻ തൻ്റെ ഹൃദയത്തിൽ സ്ഥാപിക്കുന്നു.
ഗുരുവിൽ നിന്ന് ശിഷ്യൻ അത്ഭുതകരമായ വചനം നേടുന്നു
ഒരു ശിഷ്യനെന്ന നിലയിൽ, തൻ്റെ ബോധത്തെ അതിൽ ലയിപ്പിച്ചുകൊണ്ട്, അദൃശ്യനായ കർത്താവിനെ അഭിമുഖീകരിക്കുന്നു.
ഗുരുവിനെ കണ്ടുമുട്ടുമ്പോൾ, ശിഷ്യൻ ആത്മീയ നിശ്ശബ്ദതയുടെ നാലാമത്തെയും അവസാനത്തെയും ഘട്ടമായ തുരിയയെ പ്രാപിക്കുന്നു.
അവ്യക്തവും ശാന്തനുമായ ഭഗവാനെ അവൻ ഹൃദയത്തിൽ സൂക്ഷിക്കുന്നു.
യഥാർത്ഥ ശിഷ്യൻ സത്യത്തിൽ ലയിച്ചു ചേരുന്ന അശ്രദ്ധയാകുന്നു.
രാജാക്കന്മാരുടെ രാജാവാകുന്നതിലൂടെ അവൻ മറ്റുള്ളവരെ തനിക്ക് വിധേയരാക്കുന്നു.
അവൻ മാത്രമാണ് കർത്താവിൻ്റെ ദൈവഹിതം ഇഷ്ടപ്പെടുന്നത്.
ഭഗവാനെ സ്തുതിക്കുന്ന രൂപത്തിൽ അവൻ മാത്രമേ അമൃതിൻ്റെ രുചി അനുഭവിച്ചിട്ടുള്ളൂ.
ബോധത്തെ വാക്കിൻ്റെ ആഴത്തിലേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോയി, വിൽക്കപ്പെടാത്ത മനസ്സിനെ അദ്ദേഹം രൂപപ്പെടുത്തി.
ഗുർമുഖുകളുടെ ജീവിതരീതി അമൂല്യമാണ്;
അത് വാങ്ങാൻ കഴിയില്ല; വെയ്റ്റിംഗ് സ്കെയിലിൽ അത് അളക്കാൻ കഴിയില്ല.
സ്വന്തം ജീവിതത്തിൽ സ്ഥിരത കൈവരിക്കുകയും അവൻ്റെ ജീവിതരീതിയിൽ നിസ്സാരനാകാതിരിക്കുകയും ചെയ്യുക.
ഈ വഴി വ്യതിരിക്തമാണ്, മറ്റൊരാളുമായി ചേർന്നാലും മലിനമാകില്ല.
അതിൻ്റെ കഥ വിവരണാതീതമാണ്.
ഈ വഴി എല്ലാ ഒഴിവാക്കലുകളെയും എല്ലാ ഉത്കണ്ഠകളെയും മറികടക്കുന്നു.
ഈ ഗുർമുഖ് ജീവിതരീതി സന്തുലിതാവസ്ഥയിൽ ആഗിരണം ചെയ്യപ്പെടുന്നത് ജീവിതത്തിന് സന്തുലിതത്വം നൽകുന്നു.
അമൃതിൻ്റെ ടാങ്കിൽ നിന്ന് ഗുർമുഖ് കുതിക്കുന്നു.
ലക്ഷക്കണക്കിന് അനുഭവങ്ങളുടെ അന്തിമഫലം ഗുരുമുഖൻ ഒരിക്കലും തൻ്റെ അഹംഭാവം പ്രകടിപ്പിക്കുന്നില്ല എന്നതാണ്.
വിശുദ്ധ സഭയുടെ കടയിൽ നിന്ന്, വചനത്തിലൂടെ, ദൈവനാമത്തിൻ്റെ ചരക്ക് സംഭരിക്കുന്നു.
അവനെ എങ്ങനെ സ്തുതിക്കും? പൂർണ്ണനായ ഭഗവാൻ്റെ അളവുകോൽ മാനദണ്ഡങ്ങൾ തികഞ്ഞതാണ്.
യഥാർത്ഥ രാജാവിൻ്റെ സംഭരണശാല ഒരിക്കലും കുറവുള്ളതല്ല.
യഥാർത്ഥ ഗുരുവിനെ വളർത്തിയെടുക്കുന്നതിലൂടെ, അവനിലൂടെ സമ്പാദിക്കുന്നവർ അവൻ്റെ അക്ഷയമായ സത്തയിൽ ലയിക്കുന്നു.
വിശുദ്ധരുടെ കൂട്ടുകെട്ട് പ്രത്യക്ഷത്തിൽ വലുതാണ്; ഒരാൾ എപ്പോഴും അതിൽ ഉണ്ടായിരിക്കണം.
ജീവൻ്റെ അരിയിൽ നിന്ന് മായയുടെ രൂപത്തിലുള്ള തൊണ്ട വേർപെടുത്തണം
ഈ ജീവിതകാലത്ത് തന്നെ അച്ചടക്കത്തോടെ.
അഞ്ച് ദുഷ്പ്രവണതകളും നശിപ്പിക്കണം.
കിണറ്റിലെ വെള്ളം വയലുകളെ ഹരിതാഭമാക്കുന്നതുപോലെ, ബോധമണ്ഡലം (ശബാദിൻ്റെ സഹായത്തോടെ) പച്ചയായി സൂക്ഷിക്കണം.
ഭഗവാൻ തന്നെയാണ് അദൃശ്യനായ യഥാർത്ഥ ഗുരു.
സ്വന്തം ഇഷ്ടപ്രകാരം അവൻ സ്ഥാപിക്കുകയോ വേരോടെ പിഴുതെറിയുകയോ ചെയ്യുന്നു.
സൃഷ്ടിയുടെയും സംഹാരത്തിൻ്റെയും പാപവും പുണ്യവും അവനെ സ്പർശിക്കുന്നില്ല.
അവൻ ഒരിക്കലും തന്നെ ആരെയും ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ല, അനുഗ്രഹങ്ങളും ശാപങ്ങളും അവനിൽ പറ്റിനിൽക്കുന്നില്ല.
സാക്ഷാൽ ഗുരു വചനം ഉരുവിടുകയും ആ അനിർവചനീയനായ ഭഗവാൻ്റെ മഹത്വം വെളിപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുന്നു.
Eulogosong the indefable (Lord) അവൻ കാപട്യത്തിലും വഞ്ചനയിലും ഏർപ്പെടുന്നില്ല.
പരിപൂർണനായ ഗുരുവിൻ്റെ പ്രകാശം വിജ്ഞാനം തേടുന്നവരുടെ അഹംഭാവത്തെ ഇല്ലാതാക്കുന്നു.
ഗുരു മൂന്ന് കഷ്ടതകൾ (ദൈവം അയച്ച, ശാരീരികവും ആത്മീയവും) ഇല്ലാതാക്കുന്നത് ജനങ്ങളുടെ ഉത്കണ്ഠ കുറയ്ക്കുന്നു.
അത്തരത്തിലുള്ള ഒരു ഗുരുവിൻ്റെ ഉപദേശങ്ങളാൽ സംതൃപ്തനായി, വ്യക്തി തൻ്റെ സഹജമായ സ്വഭാവത്തിൽ നിലകൊള്ളുന്നു.
ഗുരുമുഖനാകുന്നതിലൂടെ സാക്ഷാത്കരിക്കപ്പെടുന്ന സത്യാവതാരമാണ് തികഞ്ഞ ഗുരു.
വചനം നിലനിൽക്കണം എന്നതാണ് യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ ആഗ്രഹം;
അഹങ്കാരം കത്തിച്ചാൽ കർത്താവിൻ്റെ കോടതിയിൽ ബഹുമാനം ലഭിക്കും.
വീടിനെ ധർമ്മം വളർത്താനുള്ള സ്ഥലമായി കണക്കാക്കി ഭഗവാനിൽ ലയിക്കുന്ന വിദ്യ പഠിക്കണം.
ഗുരുവിൻ്റെ ഉപദേശം പാലിക്കുന്നവർക്ക് മോചനം സുനിശ്ചിതമാണ്.
ഹൃദയത്തിൽ സ്നേഹനിർഭരമായ ഭക്തിയുള്ള അവർ ആഹ്ലാദഭരിതരായി നിലകൊള്ളുന്നു.
അത്തരം ആളുകൾ ആനന്ദം നിറഞ്ഞ ചക്രവർത്തിമാരാണ്.
അഹംഭാവമില്ലാത്തവരായി, വെള്ളം കൊണ്ടുവന്നും, ധാന്യം പൊടിച്ചും മറ്റും അവർ സംഘത്തിനും സഭയ്ക്കും സേവനം ചെയ്യുന്നു.
വിനയത്തിലും സന്തോഷത്തിലും അവർ തികച്ചും വ്യത്യസ്തമായ ജീവിതം നയിക്കുന്നു.
പെരുമാറ്റത്തിൽ ശുദ്ധനായിരിക്കാൻ ഗുരു സിഖിനോട് ഉപദേശിക്കുന്നു.
അവൻ (ഗുർമുഖ്) സഭയിൽ ചേരുന്നത് വചനത്തിൽ മുഴുകിയിരിക്കുന്നു.
പൂക്കളുടെ കൂട്ടത്തിൽ എള്ളെണ്ണയും സുഗന്ധമായി മാറുന്നു.
മൂക്ക് - ദൈവഹിതത്തിൻ്റെ ചരട് ഗുരുവിൻ്റെ സിഖിൻ്റെ മൂക്കിൽ അവശേഷിക്കുന്നു, അതായത് അവൻ എപ്പോഴും കർത്താവിന് കീഴ്പ്പെടാൻ സ്വയം തയ്യാറാണ്.
അമൃതാസമയങ്ങളിൽ കുളിച്ചുകൊണ്ട് അവൻ ഭഗവാൻ്റെ പ്രദേശത്ത് ഉന്മത്തനായി തുടരുന്നു.
ഗുരുവിനെ ഹൃദയത്തിൽ സ്മരിക്കുന്നതിലൂടെ അവൻ അവനുമായി ഒന്നാകുന്നു.
ഭഗവാനോടുള്ള ഭയവും സ്നേഹനിർഭരമായ ഭക്തിയും ഉള്ള അവൻ ഉയർന്ന സാധു എന്നാണ് അറിയപ്പെടുന്നത്.
ഭഗവാൻ്റെ വേഗത്തിലുള്ള നിറം ഒരു ഗുർമുഖിൽ കൂടിച്ചേരുന്നു.
പരമമായ ആനന്ദവും നിർഭയത്വവും നൽകുന്ന പരമാത്മാവിൽ മാത്രമേ ഗുരുമുഖം നിലനിൽക്കുന്നുള്ളൂ.
ഗുരുവചനം എപ്പോഴും നിങ്ങളോടൊപ്പമുള്ള ഗുരുവിൻ്റെ രൂപമായി കണക്കാക്കി അതിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കുക.
വചന പരിജ്ഞാനം മൂലം ഗുരുമുഖൻ ഭഗവാനെ എപ്പോഴും അടുത്തും അകലെയല്ലാതെയും കണ്ടെത്തുന്നു.
എന്നാൽ മുൻ കർമ്മങ്ങൾക്കനുസൃതമായി കർമ്മങ്ങളുടെ വിത്ത് മുളച്ചുവരുന്നു.
ഗുരുവിനെ സേവിക്കുന്നതിൽ ധീരനായ സേവകൻ നേതാവാകുന്നു.
ദൈവമേ, പരമമായ സ്റ്റോർ ഹൗസ് എപ്പോഴും നിറഞ്ഞതും സർവ്വവ്യാപിയുമാണ്.
വിശുദ്ധരുടെ വിശുദ്ധ സഭയിൽ അവൻ്റെ മഹത്വം പ്രകാശിക്കുന്നു.
വിശുദ്ധ സഭയുടെ വെളിച്ചത്തിന് മുന്നിൽ അസംഖ്യം ചന്ദ്രന്മാരുടെയും സൂര്യന്മാരുടെയും തെളിച്ചം കീഴടക്കുന്നു.
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് വേദങ്ങളും പുരാണങ്ങളും ഭഗവാൻ്റെ സ്തുതിക്ക് മുന്നിൽ നിസ്സാരമാണ്.
ഭഗവാൻ്റെ പ്രിയപ്പെട്ടവൻ്റെ പാദധൂളി ഗുരുമുഖന് പ്രിയങ്കരമാണ്.
ഗുരുവും സിഖുകാരും പരസ്പരം ഒന്നായത് ഭഗവാനെ (ഗുരുവിൻ്റെ രൂപത്തിൽ) ഗ്രഹിക്കാൻ കഴിയുന്നു.
ഗുരുവിൽ നിന്ന് ദീക്ഷ സ്വീകരിച്ച് ശിഷ്യൻ സിഖുകാരനായി.
ഗുരുവും ശിഷ്യനും ഒന്നാകണമെന്നത് ഭഗവാൻ്റെ ആഗ്രഹമായിരുന്നു.
വജ്രം മുറിക്കുന്ന വജ്രം മറ്റൊന്നിനെ ഒരു ചരടിൽ കൊണ്ടുവന്നതുപോലെ തോന്നുന്നു;
അല്ലെങ്കിൽ ജലത്തിൻ്റെ തിരമാല വെള്ളത്തിൽ ലയിച്ചിരിക്കുന്നു, അല്ലെങ്കിൽ ഒരു വിളക്കിൻ്റെ പ്രകാശം മറ്റൊരു വിളക്കിൽ വസിക്കുന്നു.
(കർത്താവിൻ്റെ) അത്ഭുതകരമായ പ്രവൃത്തി ഒരു ഉപമയായി രൂപാന്തരപ്പെട്ടതായി തോന്നുന്നു.
തൈര് ചുരണ്ടിയശേഷം പുണ്യമായ നെയ്യ് ഉത്പാദിപ്പിച്ചതുപോലെ.
ഒരു പ്രകാശം മൂന്ന് ലോകങ്ങളിലും ചിതറിക്കിടക്കുന്നു.
തൈര് ചുരണ്ടിയശേഷം പുണ്യമായ നെയ്യ് ഉത്പാദിപ്പിച്ചതുപോലെ. ദി
യഥാർത്ഥ ഗുരു നാനാക് ദേവ് ഗുരുക്കളുടെ ഗുരുവായിരുന്നു.
അദ്ദേഹം ഗുരു അംഗദ് ദേവിനെ സജ്ജീകരണത്തിൻ്റെ അദൃശ്യമായ നിഗൂഢ സിംഹാസനത്തിൽ പ്രതിഷ്ഠിച്ചു.
അമർ ദാസിനെ ബാഹ്യമായ കർത്താവിൽ ലയിപ്പിച്ച് അദൃശ്യനെ കാണിച്ചു.
പരമോന്നതമായ അമൃതിൻ്റെ ആനന്ദം കെടുത്താനാണ് ഗുരു രാംദാസിനെ സൃഷ്ടിച്ചത്.
ഗുരു അർജൻ ദേവിന് ഏറ്റവും വലിയ സേവനമാണ് ലഭിച്ചത് (ഗുരു രാം ദാസിൽ നിന്ന്).
ഗുരു ഹർഗോബിന്ദും കടൽ (വാക്കിൻ്റെ) കരിച്ചു
ഈ സത്യസന്ധരായ വ്യക്തിത്വങ്ങളുടെയെല്ലാം കൃപയാൽ, വചനത്തിനായി സ്വയം സമർപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന സാധാരണക്കാരുടെ ഹൃദയങ്ങളിൽ കർത്താവിൻ്റെ സത്യം കുടികൊള്ളുന്നു.
ആളുകളുടെ ശൂന്യമായ ഹൃദയങ്ങൾ പോലും സബാദ്, വചനത്താൽ നിറച്ചിരിക്കുന്നു
ഗുരുമുഖന്മാർ അവരുടെ ഭയവും വ്യാമോഹവും ഇല്ലാതാക്കി.
(ദൈവത്തോടുള്ള) ഭയവും (മനുഷ്യരാശിയോടുള്ള) സ്നേഹവും വിശുദ്ധ സഭയിൽ വ്യാപിക്കുമ്പോൾ, അനാസക്തിയുടെ ബോധം എല്ലായ്പ്പോഴും നിലനിൽക്കുന്നു.
സ്വഭാവമനുസരിച്ച്, ഗുർമുഖുകൾ റെമിയൻ അലേർട്ട്, അതായത് അവരുടെ ബോധം വചനമായ സബാദുമായി പൊരുത്തപ്പെടുന്നു.
അവർ മധുരമായ വാക്കുകൾ സംസാരിക്കുന്നു, അവർ ഇതിനകം തന്നെ അഹംഭാവത്തെ അവരുടെ ഉള്ളിൽ നിന്ന് പുറത്താക്കിയിട്ടുണ്ട്.
ഗുരുവിൻ്റെ ജ്ഞാനത്തിനനുസരിച്ച് പെരുമാറുന്ന അവർ എപ്പോഴും (ഭഗവാൻ്റെ) സ്നേഹത്തിൽ മുഴുകിയിരിക്കുന്നു.
(കർത്താവിൻ്റെ) സ്നേഹത്തിൻ്റെ പാനപാത്രം അവർ ഭാഗ്യവാനാണെന്ന് തോന്നുന്നു.
അവരുടെ മനസ്സിൽ പരമാത്മാവിൻ്റെ പ്രകാശം ഗ്രഹിച്ച അവർ ദിവ്യജ്ഞാനത്തിൻ്റെ വിളക്ക് കൊളുത്താൻ പ്രാപ്തരാകുന്നു.
ഗുരുവിൽ നിന്ന് ലഭിച്ച ജ്ഞാനം കാരണം അവർക്ക് പരിധിയില്ലാത്ത ഉത്സാഹമുണ്ട്, അവർ മായയുടെയും ദുഷ്പ്രവണതകളുടെയും അഴുക്കിന് കീഴടങ്ങാതെ തുടരുന്നു.
ലൗകികതയുടെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ, അവർ എപ്പോഴും ഒരു ഉയർന്ന സ്ഥാനത്താണ് പെരുമാറുന്നത്, അതായത് ലോകം ഇരുപതാണെങ്കിൽ, അവർ ഇരുപത്തിയൊന്നാണ്.
ഗുർമുഖിൻ്റെ വാക്കുകൾ എപ്പോഴും ഹൃദയത്തിൽ സൂക്ഷിക്കണം.
ഗുരുമുഖൻ്റെ ദയാപൂർവകമായ നോട്ടത്താൽ ഒരാൾ അനുഗ്രഹീതനും സന്തുഷ്ടനുമായി മാറുന്നു.
അച്ചടക്കവും സേവന ബോധവും കൈവരിച്ചവർ വിരളമാണ്.
സ്നേഹം നിറഞ്ഞ ഗുരുമുഖന്മാർ ദരിദ്രരോട് ദയയുള്ളവരാണ്.
ഗുർമുഖ് എന്നും ഉറച്ചുനിൽക്കുകയും ഗുരുവിൻ്റെ ഉപദേശങ്ങൾ എപ്പോഴും പാലിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഗുരുമുഖങ്ങളിൽ നിന്ന് ആഭരണങ്ങളും മാണിക്യവും തേടണം.
ഗുരുമുഖന്മാർ വഞ്ചനയില്ലാത്തവരാണ്; അവർ, സമയത്തിൻ്റെ ഇരയാകാതെ, ഭക്തിയുടെ ആനന്ദം ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു.
ഗുർമുഖുകൾക്ക് ഹംസങ്ങളുടെ വിവേചനപരമായ ജ്ഞാനമുണ്ട് (ജലത്തിൽ നിന്ന് പാൽ വേർപെടുത്താൻ കഴിയുന്നത്), അവർ മനസ്സും ശരീരവും കൊണ്ട് തങ്ങളുടെ നാഥനെ സ്നേഹിക്കുന്നു.
ആദിയിൽ 1 (ഒന്ന്) എന്നെഴുതി, എല്ലാ രൂപങ്ങളെയും തന്നിൽ ഉൾക്കൊള്ളുന്ന ദൈവം ഏകൻ (രണ്ടോ മൂന്നോ അല്ല) മാത്രമാണെന്ന് കാണിക്കുന്നു.
ഓങ്കാറിൻ്റെ രൂപത്തിലുള്ള ആദ്യത്തെ ഗുരുമുഖി അക്ഷരമായ ഊര, ആ ഏക ഭഗവാൻ്റെ ലോകത്തെ നിയന്ത്രിക്കുന്ന ശക്തിയെ കാണിക്കുന്നു.
ആ ഭഗവാനെ യഥാർത്ഥ നാമം, സ്രഷ്ടാവ്, ഭയമില്ലാത്തവൻ എന്നിങ്ങനെ മനസ്സിലാക്കിയിരിക്കുന്നു.
അവൻ പകയില്ലാത്തവനും സമയത്തിനപ്പുറമുള്ളവനും പരിവർത്തനത്തിൻ്റെ ചക്രത്തിൽ നിന്ന് മുക്തനുമാണ്.
കർത്താവിനെ വാഴ്ത്തുക! അവൻ്റെ അടയാളം സത്യമാണ്, അവൻ ഉജ്ജ്വലമായ ജ്വാലയിൽ തിളങ്ങുന്നു.
അഞ്ച് അക്ഷരങ്ങൾ (1 ഓങ്കാർ) പരോപകാരികളാണ്; അവയിൽ കർത്താവിൻ്റെ വ്യക്തിത്വത്തിൻ്റെ ശക്തിയുണ്ട്.
വ്യക്തി, അവരുടെ പ്രാധാന്യം മനസ്സിലാക്കുന്നത് ആനന്ദത്തിൻ്റെ സത്തയായ ദൈവത്തിൻ്റെ കൃപ നിറഞ്ഞ നോട്ടത്താൽ അനുഗ്രഹീതനാകും.
ഒന്നു മുതൽ ഒമ്പത് വരെയുള്ള അക്കങ്ങൾ പൂജ്യം ചേർത്ത് അനന്തമായ എണ്ണത്തിൽ എത്തുമ്പോൾ
തങ്ങളുടെ പ്രിയപ്പെട്ടവരിൽ നിന്ന് സ്നേഹത്തിൻ്റെ പാനപാത്രം തട്ടിയെടുക്കുന്ന വ്യക്തികൾ അനന്തമായ ശക്തികളുടെ ഉടമകളായിത്തീരുന്നു.
നാല് വർണങ്ങളിലെയും ആളുകൾ ഒരുമിച്ചാണ് ഗുരുമുഖന്മാരുടെ കൂട്ടത്തിൽ ഇരിക്കുന്നത്.
എല്ലാ ശിഷ്യന്മാരും വെറ്റിലയും ചുണ്ണാമ്പും ചട്ടിയും കലർന്നാൽ ഒരു ചുവപ്പ് നിറമായി മാറും.
അഞ്ച് ശബ്ദങ്ങളും (വ്യത്യസ്ത വാദ്യങ്ങളാൽ നിർമ്മിച്ചത്) ഗുർമുഖുകളെ സന്തോഷത്തിൽ നിറയ്ക്കുന്നു.
യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ വചനത്തിൻ്റെ തിരമാലകളിൽ, ഗുരുമുഖങ്ങൾ എന്നും ആനന്ദത്തിൽ നിലകൊള്ളുന്നു.
അവരുടെ ബോധം ഗുരുവിൻ്റെ ഉപദേശങ്ങളുമായി ചേരുമ്പോൾ അവർ അറിവുള്ളവരാകുന്നു.
വിശുദ്ധ സ്തുതികളായ ഗുർബാനിയുടെ മഹത്തായ അനുരണനത്തിൽ അവർ രാവും പകലും മുഴുകുന്നു.
അനന്തമായ വചനത്തിൽ മുങ്ങി, അതിൻ്റെ ദൃഢമായ നിറത്തിൽ ഏകൻ (ദൈവം) മാത്രമേ സാക്ഷാത്കരിക്കപ്പെടുന്നുള്ളൂ.
(യോഗികളുടെ) പന്ത്രണ്ട് വഴികളിൽ, ഗുരുമുഖന്മാരുടെ വഴിയാണ് ശരിയായ വഴി.
ആദിമ കാലത്ത് ഭഗവാൻ നിയമിച്ചു.
ഗുരുവിൻ്റെ വചനം ശബ്ദബ്രഹ്മ വാക്ക് ദൈവവുമായി കണ്ടുമുട്ടി, ജീവികളുടെ അഹംഭാവം ഇല്ലാതായി.
വളരെ വിസ്മയിപ്പിക്കുന്ന ഈ വാക്ക് ഗുർമുഖുകളുടെ കൊളീറിയമാണ്.
ഗുരുവിൻ്റെ ജ്ഞാനമായ ഗുർമത്ത്, ഗുരുവിൻ്റെ കൃപയാൽ, വ്യാമോഹങ്ങൾ ഒഴിഞ്ഞുമാറുന്നു.
കാലത്തിനും നാശത്തിനും അതീതമാണ് ആ ആദിമജീവി.
ശിവനെയും സനക്സിനെയും മറ്റും പോലെയുള്ള തൻ്റെ ദാസന്മാർക്ക് അവൻ കൃപ നൽകുന്നു.
എല്ലാ യുഗങ്ങളിലും അവൻ മാത്രം സ്മരിക്കപ്പെടുന്നു, അവൻ മാത്രമാണ് സിഖുകാരുടെ ഏകാഗ്രതയുടെ ലക്ഷ്യം.
പരമോന്നത സ്നേഹം അറിയപ്പെടുന്നത് സ്നേഹത്തിൻ്റെ പാനപാത്രത്തിൻ്റെ രുചിയിലൂടെ.
ആദിമകാലം മുതൽ അവൻ എല്ലാവരെയും സന്തോഷിപ്പിക്കുന്നു.
ജീവിതത്തിൽ മരിച്ച്, അതായത് പൂർണ്ണമായും വേർപിരിഞ്ഞാൽ മാത്രമേ ഒരാൾക്ക് യഥാർത്ഥ ശിഷ്യനാകാൻ കഴിയൂ.
സത്യത്തിനും സംതൃപ്തിക്കുമായി ത്യാഗം സഹിച്ച് വ്യാമോഹങ്ങളും ഭയങ്ങളും ഒഴിവാക്കി മാത്രമേ ഒരാൾ അത്തരത്തിലുള്ള ഒരാളാകൂ.
യജമാനൻ്റെ സേവനത്തിൽ എപ്പോഴും തിരക്കുള്ള ഒരു അടിമയാണ് യഥാർത്ഥ ശിഷ്യൻ.
അവൻ വിശപ്പ്, ഉറക്കം, ഭക്ഷണം, വിശ്രമം എന്നിവ മറക്കുന്നു.
അവൻ പുതിയ മാവ് പൊടിക്കുന്നു (സൗജന്യ അടുക്കളയ്ക്കായി) വെള്ളം കൊണ്ടുവന്ന് വിളമ്പുന്നു.
അവൻ (സഭയെ) ആരാധിക്കുകയും ഗുരുവിൻ്റെ പാദങ്ങൾ നന്നായി കഴുകുകയും ചെയ്യുന്നു.
ദാസൻ എപ്പോഴും അച്ചടക്കത്തോടെ നിലകൊള്ളുന്നു, കരയുന്നതും ചിരിക്കുന്നതും ഒന്നും ചെയ്യാനില്ല.
അങ്ങനെ അവൻ ഭഗവാൻ്റെ വാതിലിൽ ദേവിയായി മാറുകയും സ്നേഹത്തിൻ്റെ പെരുമഴയുടെ ആനന്ദത്തിൽ മുഴുകുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഈദ് ദിനത്തിലെ ആദ്യ ചന്ദ്രനായി അവൻ കാണപ്പെടും (മുസ്ലിംകൾ അവരുടെ നീണ്ട നോമ്പ് തുറക്കാൻ ആകാംക്ഷയോടെ കാത്തിരിക്കുന്നു), അവൻ മാത്രമേ തികഞ്ഞ മനുഷ്യനായി പുറത്തുവരൂ.
പാദങ്ങളിലെ പൊടിയായി മാറുന്നതിലൂടെ ശിഷ്യൻ ഗുരുവിൻ്റെ പാദത്തിനരികിലായിരിക്കണം.
ഗുരുവിൻ്റെ രൂപത്തിൻ്റെ (വാക്കിൻ്റെ) തീക്ഷ്ണതയുള്ളവനാകുകയും അത്യാഗ്രഹം, അഭിനിവേശം, മറ്റ് ആപേക്ഷിക പ്രവണതകൾ എന്നിവയാൽ മരിക്കുകയും ചെയ്താൽ, അവൻ ലോകത്ത് ജീവിച്ചിരിക്കണം.
എല്ലാ ലൗകിക ബന്ധങ്ങളും നിരസിച്ചുകൊണ്ട് അവൻ കർത്താവിൻ്റെ നിറത്തിൽ ചായം പൂശിയിരിക്കണം.
മറ്റൊരിടത്തും അഭയം തേടാതെ മനസ്സ് ഗുരുവായ ദൈവത്തിൽ ലയിച്ചു നിൽക്കണം.
പ്രിയപ്പെട്ടവരുടെ സ്നേഹത്തിൻ്റെ പാനപാത്രം വിശുദ്ധമാണ്; അവൻ അത് മാത്രം കബളിപ്പിക്കണം.
വിനയം തൻ്റെ വാസസ്ഥലമാക്കി അതിൽ സജ്ജരാകണം.
പത്ത് അവയവങ്ങളെ വേർപെടുത്തി, അതായത് അവയുടെ വലയിൽ അകപ്പെടാതെ, അവൻ സമനില കൈവരിക്കണം.
അവൻ ഗുരുവിൻ്റെ വചനത്തെക്കുറിച്ച് പൂർണ്ണ ബോധമുള്ളവനായിരിക്കണം, മനസ്സിനെ വ്യാമോഹങ്ങളിൽ അകപ്പെടുത്താൻ അനുവദിക്കരുത്.
വചനത്തിലെ ബോധത്തിൻ്റെ ആഗിരണം അവനെ ജാഗരൂകരാക്കുന്നു, അങ്ങനെ ഒരാൾ വചനം കടക്കുന്നു - സമുദ്രം.
ഗുരുവിന് മുന്നിൽ കീഴടങ്ങുകയും തല കുനിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന അവൻ യഥാർത്ഥ സിഖ് ആണ്;
ഗുരുവിൻ്റെ പാദങ്ങളിൽ മനസ്സും നെറ്റിയും വയ്ക്കുന്നവൻ;
ഗുരുവിൻ്റെ ഉപദേശങ്ങൾ ഹൃദയത്തിൽ മുറുകെ പിടിക്കുന്നവൻ അഹംഭാവത്തെ തൻ്റെ സ്വയത്തിൽ നിന്ന് പുറത്താക്കുന്നു;
ഭഗവാൻ്റെ ഹിതം ഇഷ്ടപ്പെടുകയും ഗുരുസ്ഥാനീയനായ ഗുരുമുഖനായിത്തീർന്ന് സമനില കൈവരിക്കുകയും ചെയ്തവൻ;
തൻ്റെ ബോധത്തെ വചനത്തിൽ ലയിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ദൈവിക ഹിതമനുസരിച്ച് (ഹുകം) പ്രവർത്തിച്ചവൻ.
വിശുദ്ധ സഭയോടുള്ള സ്നേഹത്തിൻ്റെയും ഭയത്തിൻ്റെയും ഫലമായി അവൻ (യഥാർത്ഥ സിഖ്) തൻ്റെ സ്വയത്തെ (ആത്മ) കൈവരിക്കുന്നു.
അവൻ കറുത്ത തേനീച്ചയെപ്പോലെ ഗുരുവിൻ്റെ താമരയിൽ പറ്റിപ്പിടിച്ചിരിക്കുന്നു.
ഈ ആഹ്ലാദത്തിൽ പൊതിഞ്ഞ അവൻ അമൃത് കുടിച്ചുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു.
അങ്ങനെയുള്ള ഒരാളുടെ അമ്മ ഭാഗ്യവതിയാണ്. അവൻ്റെ ഈ ലോകത്തേക്കുള്ള വരവ് മാത്രമേ ഫലവത്തായിട്ടുള്ളൂ.