ഒരു ഓങ്കാർ, ആദിമ ഊർജ്ജം, ദൈവിക ആചാര്യൻ്റെ കൃപയാൽ സാക്ഷാത്കരിക്കപ്പെട്ടു
സിഖ് ആത്മാവ് ഒരു ട്രൈക്കോമിനേക്കാൾ സൂക്ഷ്മവും വാളിൻ്റെ വായ്ത്തലയേക്കാൾ മൂർച്ചയുള്ളതുമാണ്.
അതിനെക്കുറിച്ച് ഒന്നും പറയാനോ വിശദീകരിക്കാനോ കഴിയില്ല, അതിൻ്റെ വിവരണാതീതമായ കണക്ക് എഴുതാനും കഴിയില്ല.
ഗുർമുഖുകളുടെ വഴിയെന്ന് നിർവചിച്ചാൽ, ഒരു ചുവടുവെപ്പുകൊണ്ട് അത് നേടാനാവില്ല.
ഇത് രുചിയില്ലാത്ത കല്ല് നക്കുന്നതുപോലെയാണ്, പക്ഷേ ദശലക്ഷക്കണക്കിന് മധുരമുള്ള കരിമ്പിൻ്റെ നീര് പോലും അതിനോട് താരതമ്യപ്പെടുത്താനാവില്ല.
അപൂർവ വൃക്ഷങ്ങളിൽ വളരുന്ന സ്നേഹനിർഭരമായ ഭക്തിയുടെ ആനന്ദഫലം ഗുരുമുഖന്മാർ നേടിയിട്ടുണ്ട്.
യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ കൃപയാൽ, ഗുരുവിൻ്റെ ജ്ഞാനം പിന്തുടരുകയും വിശുദ്ധ സഭയിൽ മാത്രം സിഖ് ചൈതന്യം കൈവരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
ജീവിതത്തിൻ്റെ നാല് ആദർശങ്ങൾ (ധർമ്മം, അർത്ഥം, കടം, റോക്കുകൾ) യാചകർ യാചിക്കുന്നു.
യഥാർത്ഥ ഗുരു തന്നെ നാല് ആദർശങ്ങൾ നൽകുന്നു; ഗുരുവിൻ്റെ സിഖ് അവരോട് ചോദിക്കുന്നു.
ഒമ്പത് നിധികളും എട്ട് അത്ഭുത ശക്തികളും ഗുർമുഖ് ഒരിക്കലും തൻ്റെ പുറകിൽ വഹിക്കുന്നില്ല.
പശുവിനെയും ലക്ഷക്കണക്കിന് ലക്ഷക്കണക്കിന് ലക്ഷക്കണക്കിന് ലക്ഷ്മണക്കാരെയും ആഗ്രഹം നിറവേറ്റുന്നു, 'അവരുടെ നല്ല ആംഗ്യങ്ങൾ കൊണ്ട് ഒരു ഗുരുവിൻ്റെ സിഖിലേക്ക് എത്താൻ കഴിയില്ല.
ഗുരുവിൻ്റെ സിഖ് ഒരിക്കലും തത്ത്വചിന്തകൻ്റെ കല്ലിലോ ക്ഷണികമായ ഫലങ്ങളായോ ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ആഗ്രഹങ്ങൾ നിറയ്ക്കുന്ന മരങ്ങളിൽ തൊടുന്നില്ല.
മന്ത്രങ്ങളും തന്ത്രങ്ങളും അറിയാവുന്ന ദശലക്ഷക്കണക്കിന് തന്ത്രിമാർ ഗുരുവിൻ്റെ ഒരു സിഖുകാരന് വെറും നഗ്നരായ അക്രോബാറ്റുകൾ മാത്രമാണ്.
ഗുരു ശിഷ്യ ബന്ധം വളരെ സങ്കീർണ്ണമാണ്, കാരണം പലതും അതിൻ്റെ നിയമങ്ങളും ഉപനിയമങ്ങളുമാണ്.
ഗുരുവിൻ്റെ സിഖ് ദ്വിത്വ ബോധത്തിൽ എപ്പോഴും ലജ്ജിക്കുന്നു.
ഗുരുവിൻ്റെ ശിഷ്യത്വത്തിൻ്റെ ശിക്ഷണം വേദങ്ങൾക്കും എല്ലാ ഈണങ്ങൾക്കും വിവരണാതീതമാണ്.
ജനങ്ങളുടെ പ്രവർത്തനങ്ങളുടെ വിവരണങ്ങളുടെ എഴുത്തുകാരനായ ചിത്രഗുപ്തിന് പോലും സിഖ് ജീവിതത്തിൻ്റെ ആത്മാവിനെക്കുറിച്ച് എങ്ങനെ എഴുതണമെന്ന് അറിയില്ല.
സിമാരൻ്റെ മഹത്വം, ഭഗവാൻ്റെ നാമ സ്മരണ, എണ്ണമറ്റ സീനാഗുകൾക്ക് (ആയിരം മൂടുപടമുള്ള പുരാണ പാമ്പ്) അറിയാൻ കഴിയില്ല.
ലൗകിക പ്രതിഭാസങ്ങൾക്കപ്പുറത്തേക്ക് പോയാൽ മാത്രമേ സിഖ് ആത്മാവിൻ്റെ പെരുമാറ്റം അറിയാൻ കഴിയൂ.
പഠനത്തിലൂടെയും വിചിന്തനത്തിലൂടെയും മാത്രം ഒരാൾക്ക് എങ്ങനെ സിഖ് ജീവിതരീതിയോ ഗുർസിഖിയോ മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയും?
ഗുരുവിൻ്റെ കൃപയാൽ, വിശുദ്ധ സഭയിൽ, വചനത്തിൽ തൻ്റെ ബോധം കേന്ദ്രീകരിക്കുന്ന ഗുർസിഖ് അഭിമാനം ചൊരിയുകയും വിനയാന്വിതനാകുകയും ചെയ്യുന്നു.
അപൂർവമായ ഒരാൾക്ക് സ്നേഹനിർഭരമായ ഭക്തിയുടെ ആനന്ദം ആസ്വദിക്കാം.
ഗുരുവിൻ്റെ ഒരു സിഖുകാരൻ്റെ പെരുമാറ്റം പഠിക്കുന്നതിനുള്ള മാർഗ്ഗം ഒരാൾ വിശുദ്ധ സഭയായിരിക്കണം എന്നതാണ്.
ഈ നിഗൂഢത പത്തു അവതാരങ്ങൾക്ക് പോലും (വിശൃണുവിൻ്റെ) അറിയില്ലായിരുന്നു; ഈ നിഗൂഢത ഗീതയ്ക്കും ചർച്ചകൾക്കും അപ്പുറമാണ്.
ദേവന്മാരും ദേവന്മാരും പഠിച്ചിട്ടും വേദങ്ങൾ അതിൻ്റെ രഹസ്യം അറിയുന്നില്ല.
സിദ്ധന്മാരുടെയും നാഥന്മാരുടെയും തന്ത്രജ്ഞരുടെയും ആഴത്തിലുള്ള ധ്യാനങ്ങൾക്ക് സിഖ് ജീവിതരീതിയുടെ പഠിപ്പിക്കലുകളും സമ്പ്രദായങ്ങളും മറികടക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ഭക്തർ ഈ ലോകത്ത് അഭിവൃദ്ധി പ്രാപിച്ചു, പക്ഷേ അവർക്ക് ഗുരുവിൻ്റെ സിഖുകാരുടെ ജീവിത-ശിക്ഷണം മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
ഈ ജീവിതം ഉപ്പില്ലാത്ത കല്ല് നക്കുന്നതിന് സമാനമാണ്, പക്ഷേ അതിൻ്റെ രുചി ദശലക്ഷക്കണക്കിന് പഴങ്ങൾക്ക് പോലും സമാനമാണ്.
വിശുദ്ധ സഭയിൽ ഗുരുവിൻ്റെ വചനം ഉൾക്കൊള്ളുന്നത് ഒരു ഗുർസിഖിൻ്റെ ജീവിതത്തിൻ്റെ നേട്ടമാണ്.
സിഖ്-ജീവിതത്തെക്കുറിച്ച് പഠിക്കാൻ, വിശുദ്ധ സഭയിലെ വചനത്തിൽ ഒരാളുടെ ബോധം ലയിപ്പിക്കണം.
സിഖ് ജീവിതത്തെക്കുറിച്ച് എഴുതുന്നത് കേൾക്കുകയും മനസ്സിലാക്കുകയും തുടർച്ചയായി എഴുതുകയും ചെയ്യുക എന്നതാണ്.
സിമ്രാൻ, കരിമ്പ് നീര് പോലെ മധുരമുള്ള ഗുരുമന്ത്രം (വാഹിഗുരു) പഠിക്കുന്നതാണ് സിഖ് ജീവിതത്തിലെ ധ്യാനം.
സിഖ് മതത്തിൻ്റെ ആത്മാവ് ചന്ദന മരങ്ങളിൽ വസിക്കുന്ന സുഗന്ധം പോലെയാണ്.
ഗുരുവിൻ്റെ ഒരു സിഖുകാരൻ്റെ ധാരണ, വരദാനമായ ദാനധർമ്മം (നാമം) സ്വീകരിക്കുകയും പൂർണ്ണമായ അറിവുള്ളവനായിരിക്കുകയും ചെയ്ത ശേഷവും അവൻ സ്വയം അജ്ഞനായി കണക്കാക്കുന്നു എന്ന വസ്തുത ഉൾക്കൊള്ളുന്നു.
ഗുരുവിൻ്റെ സിഖ്, വിശുദ്ധ സഭയിൽ ഗുരുവിൻ്റെ വചനം ശ്രവിക്കുകയും ധ്യാനം, ദാനം, വുദു എന്നിവ പരിശീലിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു,
അങ്ങനെ ഭൂതകാലത്തെ കടന്ന് പുതിയ ഭാവിയിലേക്ക് പോകുന്നു.
സിഖ് ജീവിതം സൗമ്യമായി സംസാരിക്കുകയും ഒരിക്കലും ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടാതിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
സിഖ് രൂപം നിലനിർത്തുകയും ദൈവഭയത്തിൽ സഞ്ചരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നത് സിഖ് ജീവിതരീതിയാണ്.
സിഖ് ജീവിതം എന്നാൽ ഗുർസിഖുകളുടെ കാൽപ്പാടുകൾ പിന്തുടരുക എന്നാണ്.
സ്വന്തം അധ്വാനത്തിൻ്റെ ഫലം ഭക്ഷിക്കുകയും സേവനം ചെയ്യുകയും ഗുരുവിൻ്റെ ഉപദേശങ്ങളാൽ പ്രചോദിതരായിരിക്കുകയും വേണം.
പരമോന്നതമായത് അഹംഭാവത്തിലൂടെയല്ല, അഹംബോധം നഷ്ടപ്പെട്ടതിനുശേഷം മാത്രമേ രൂപരഹിതനും പരിധിയില്ലാത്തവനുമായ ഭഗവാനുമായി സ്വയം തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയൂ.
മരിച്ചവനെപ്പോലെ വന്ന് ഗുരുശവകുടീരത്തിൽ പ്രവേശിക്കുന്ന ഒരു ശിഷ്യന് എല്ലാ എഴുത്തുകൾക്കും അതീതനായ അദൃശ്യനായ ഭഗവാൻ്റെ അടുക്കൽ ലയിക്കും.
ശേഷനാഗുകൾക്ക് അവൻ്റെ മന്ത്രത്തിൻ്റെ രഹസ്യം മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
സിഖ് ജീവിതരീതി പഠിക്കുന്നത് ഇടിമിന്നൽ പോലെ കഠിനമാണ്, ഗുരുവിൻ്റെ സിഖുകാർ മാത്രമേ അത് പഠിക്കൂ.
സിഖ്-ജീവിതത്തെക്കുറിച്ച് എഴുതുന്നത് എല്ലാ കണക്കുകൾക്കും അപ്പുറമാണ്; ആർക്കും എഴുതാൻ കഴിയില്ല.
ഒരു തുലാസിനും സിഖ് ജീവിതരീതിയെ തൂക്കിനോക്കാനാവില്ല.
വിശുദ്ധ സഭയിലും ഭഗവാൻ്റെ വാതിലായ ഗുരുദ്വാരയിലും മാത്രമേ സിഖ് ജീവിതത്തിൻ്റെ നേർക്കാഴ്ച ലഭിക്കൂ.
വിശുദ്ധ സഭയിൽ ഗുരുവിൻ്റെ വചനം ധ്യാനിക്കുന്നത് സിഖ് ജീവിതരീതിയുടെ രുചിക്ക് തുല്യമാണ്.
സിഖ് ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ധാരണ ഭഗവാൻ്റെ ജ്വാല കത്തിക്കുന്നത് പോലെയാണ്.
ഗുരുമുഖങ്ങളുടെ ആനന്ദഫലം പ്രിയ ഭഗവാൻ്റെ സ്നേഹമാണ്.
സിഖ് ജീവിതം നേടിയ ഒരാൾ ഭഗവാനെയല്ലാതെ മറ്റാരുടെയും (ദൈവം, ദേവത) ദർശനം ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല.
സിഖ് ജീവിതം ആസ്വദിച്ച ഒരാൾക്ക്, ദശലക്ഷക്കണക്കിന് അംബ്രോസിയൽ പഴങ്ങൾ മാവ്കിഷ് ആസ്വദിക്കുന്നു.
സിഖ്-ജീവിതത്തിൻ്റെ ഈണം കേൾക്കുമ്പോൾ, ദശലക്ഷക്കണക്കിന് അടങ്ങാത്ത മെലഡികളുടെ അത്ഭുതകരമായ ആനന്ദം ഒരാൾ ആസ്വദിക്കുന്നു.
സിഖ് ആത്മാവുമായി സമ്പർക്കം പുലർത്തിയവർ: ചൂടും തണുപ്പും, വേഷവും വേഷവും എന്നിവയുടെ ആഘാതങ്ങൾക്കപ്പുറത്തേക്ക് പോയി.
സിഖ് ജീവിതത്തിൻ്റെ സുഗന്ധം ശ്വസിച്ച ഒരാൾക്ക് മറ്റെല്ലാ സുഗന്ധങ്ങളും ഒരു ഗന്ധമായി അനുഭവപ്പെടുന്നു.
സിഖ് ജീവിതരീതിയിൽ ജീവിക്കാൻ തുടങ്ങിയ ഒരാൾ, ഓരോ നിമിഷവും സ്നേഹനിർഭരമായ ഭക്തിയിലാണ് ജീവിക്കുന്നത്.
ഗുരുവിൻ്റെ വചനത്തിൽ ഉൾപ്പെടുത്തിയാൽ, അവൻ ലോകത്തിൽ നിന്ന് വേർപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.
ഗുരുമുഖങ്ങളുടെ മാർഗം സത്യത്തെ ചവിട്ടിമെതിക്കുന്ന വഴിയാണ്, സിഖ് സ്വയമേവ തൻ്റെ സഹജമായ സ്വഭാവത്തിൽ സ്ഥിരത കൈവരിക്കുന്നു.
ഗുർമുഖുകളുടെ പെരുമാറ്റം ശരിയാണ്; പാദങ്ങളിൽ സ്പർശിക്കുന്നതും കാലിലെ പൊടിയായി മാറുന്നതും അതായത് ഏറ്റവും വിനീതനാകുന്നത് അവരുടെ സജീവമായ പെരുമാറ്റമാണ്.
ഗുരുവിൻ്റെ (ഗുർമത്ത്) ജ്ഞാനം സ്വീകരിച്ചുകൊണ്ട് സിഖ്-ജീവിതത്തിലെ വുദു ദുഷ്പ്രവണതകളെ കഴുകിക്കളയുകയാണ്.
സിഖ്-ജീവിതത്തിലെ ആരാധന എന്നത് ഗുരുവിൻ്റെ സിഖുകാരോടുള്ള ആരാധന (സേവനം) ആണ്, പ്രിയ ഭഗവാൻ്റെ സ്നേഹമഴയിൽ നനഞ്ഞുകുതിർന്നതാണ്.
ഗുരുവിൻ്റെ വാക്കുകൾ മാല പോലെ ധരിക്കുന്നത് ഭഗവാൻ്റെ ഇഷ്ടം സ്വീകരിക്കലാണ്.
ഒരു ഗുർസിഖിൻ്റെ ജീവിതം മരിക്കുകയാണ്, അതായത് ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ ഒരാളുടെ അഹംബോധം നഷ്ടപ്പെടുന്നു.
അത്തരമൊരു ജീവിതത്തിൽ ഗുരുവിൻ്റെ വചനം വിശുദ്ധ സഭയിൽ മുഴങ്ങുന്നു.
സുഖവും വേദനയും ഒരുപോലെ സ്വീകരിച്ച്, ഗുരുമുഖന്മാർ ആനന്ദത്തിൻ്റെ ഫലം ഭക്ഷിക്കുന്നു.
ഗുരുവിൻ്റെ അമൃത സ്തുതികളുടെ തുടർച്ചയായ പ്രവാഹമാണ് (ആലാപനം) സിഖ് ജീവിതരീതിയിലെ സംഗീതം.
സിഖ് ജീവിതത്തിൽ ധൈര്യവും കടമയും സ്നേഹത്തിൻ്റെ പാനപാത്രത്തിൻ്റെ അസഹനീയമായ ശക്തിയാണ്.
ഭയപ്പെടുത്തുന്ന ഈ ലോകത്ത് നിർഭയമാവുകയും ഭഗവാൻ്റെ ഭയത്തിൽ എപ്പോഴും സഞ്ചരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതാണ് സിഖ് മതത്തിലെ കണ്ടൻഷൻ സമ്പ്രദായം.
സിഖ് ജീവിതത്തിൻ്റെ മറ്റൊരു സിദ്ധാന്തം, വിശുദ്ധ സഭയിൽ ചേരുകയും മനസ്സിനെ വാക്കിൽ ഏകാഗ്രമാക്കുകയും ചെയ്താൽ മനുഷ്യൻ ലോകസമുദ്രം കടന്നുപോകുന്നു എന്നതാണ്.
ഗുരുവിൻ്റെ നിർദ്ദേശങ്ങൾ അനുസരിച്ച് പ്രവർത്തിക്കുന്നത് സിഖ് ജീവിതത്തിൻ്റെ പ്രകടനമാണ്.
ഗുരുവിൻ്റെ കൃപയാൽ ശിഷ്യൻ (സിഖ്) ഗുരുവിൻ്റെ അഭയകേന്ദ്രത്തിൽ തുടരുന്നു.
സുഗന്ധം പോലെ എല്ലാ സ്ഥലങ്ങളിലും വ്യാപിക്കുന്ന ഗുരുമുഖൻ മനസ്സിനെപ്പോലും കേന്ദ്രീകൃതവും മന്മുഖവും സുഗന്ധപൂരിതവുമാക്കുന്നു.
അവൻ ഇരുമ്പ് സ്ലാഗിനെ സ്വർണ്ണമായും കാക്കകളെ ഉയർന്ന ക്രമത്തിലുള്ള ഹംസങ്ങളായും മാറ്റുന്നു (പരം ആലിപ്പഴം).
യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ സേവനത്തിൻ്റെ ഫലമായി മൃഗങ്ങളും പ്രേതങ്ങളും ദൈവങ്ങളായി മാറുന്നു.
തൻ്റെ കൈയിൽ (ശംഖ്) എല്ലാ നിധികളും ഉള്ള അവൻ രാവും പകലും തൻ്റെ കൈകൊണ്ട് ജനങ്ങൾക്കിടയിൽ വിതരണം ചെയ്യുന്നു.
പാപികളുടെ വീണ്ടെടുപ്പുകാരനെന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്ന ഭഗവാൻ, ഭക്തരോട് സ്നേഹമുള്ളവനായി, ഭക്തരാൽ സ്വയം വഞ്ചിതരാകുന്നു.
അഭ്യുദയകാംക്ഷിയോട് മാത്രം ലോകം മുഴുവൻ നന്മ ചെയ്യുന്നു, എന്നാൽ, ദുഷ്പ്രവൃത്തി ചെയ്യുന്നവനോട് പോലും നന്മ ചെയ്യാൻ ഗുരു ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു.
ഗുരു ലോകത്തിലേക്ക് വന്നത് ഒരു പരോപകാരിയായിട്ടാണ്.
ഒരു മരം കല്ലെറിയുന്നവനു പഴങ്ങളും, വെട്ടുകാരന് മരവള്ളവും കൊടുക്കുന്നു.
വെള്ളം, (മരത്തിൻ്റെ) പിതാവ് (തച്ചൻ്റെ) ദുഷ്പ്രവൃത്തികൾ ഓർക്കുന്നില്ല, മരപ്പണിക്കാരനോടൊപ്പം വള്ളവും മുക്കുകയില്ല.
മഴ പെയ്യുമ്പോൾ ആയിരക്കണക്കിന് നീരൊഴുക്കുകളായി, ആയിരം അരുവികളിലെ വെള്ളം താഴ്ന്ന പ്രദേശങ്ങളിലേക്ക് ഒഴുകുന്നു.
അഗർ മരത്തിൻ്റെ തടി മുങ്ങിമരിക്കുന്നു, പക്ഷേ അഹന്തയെ നിരാകരിക്കുന്നു, വെള്ളം അതിൻ്റെ മകൻ്റെ ബഹുമാനം സംരക്ഷിക്കുന്നു, മരത്തിൻ്റെ മരം [വാസ്തവത്തിൽ അഗർ (കഴുത മരം) ജലോപരിതലത്തിൽ പൊങ്ങിക്കിടക്കുന്നു].
(സ്നേഹത്തിൻ്റെ) വെള്ളത്തിൽ നീന്തുന്നവൻ മുങ്ങിമരിച്ചതായും പ്രണയത്തിൽ മുങ്ങിമരിക്കുന്നവനെ നീന്തിക്കടന്നതായും കണക്കാക്കാം.
അതുപോലെ, ലോകത്തിലെ വിജയി തോൽക്കുകയും വേർപിരിയുകയും ചെയ്യുന്നു, പരാജിതൻ വിജയിക്കുന്നു (ആത്യന്തികമായി).
പാദങ്ങളിൽ തല കുനിക്കുന്ന പ്രണയ പാരമ്പര്യമാണ് വിപരീതം. പരോപകാരിയായ സിഖ് ആരെയും മോശക്കാരനോ ചീത്തയോ ആയി കണക്കാക്കുന്നില്ല.
ഭൂമി നമ്മുടെ കാൽക്കീഴിലാണെങ്കിലും ഭൂമിയുടെ അടിയിൽ വെള്ളമുണ്ട്.
വെള്ളം താഴേക്ക് ഒഴുകുകയും മറ്റുള്ളവരെ തണുപ്പിക്കുകയും ശുദ്ധമാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
വിവിധ നിറങ്ങൾ കലർന്ന അത് ആ നിറങ്ങൾ അനുമാനിക്കുന്നു, എന്നാൽ അതിൽ തന്നെ അത് എല്ലാവർക്കും പൊതുവായി നിറമില്ലാത്തതാണ്.
ഇത് വെയിലിൽ ചൂടാകുകയും തണലിൽ തണുക്കുകയും ചെയ്യുന്നു, അതായത്, അത് അതിൻ്റെ കൂട്ടാളികളുമായി (സൂര്യനും തണലും) യോജിച്ച് പ്രവർത്തിക്കുന്നു.
ചൂടായാലും തണുപ്പായാലും അതിൻ്റെ ഉദ്ദേശം മറ്റുള്ളവരുടെ നല്ലതായിരിക്കും.
സ്വയം ചൂടാണെങ്കിലും അത് തീ കെടുത്തുന്നു, വീണ്ടും തണുപ്പിക്കാൻ സമയമെടുക്കുന്നില്ല.
ഇവയാണ് സിഖ് സംസ്കാരത്തിൻ്റെ സദ്ഗുണങ്ങൾ.
ഭൂമി വെള്ളത്തിലാണ്, ഭൂമിയിലും വെള്ളമുണ്ട്.
ഭൂമിക്ക് നിറമില്ല എന്നിട്ടും അതിൽ എല്ലാ നിറങ്ങളും (വ്യത്യസ്ത സസ്യങ്ങളുടെ രൂപത്തിൽ) ഉണ്ട്.
ഭൂമിക്ക് രുചിയില്ല എന്നിട്ടും എല്ലാ രുചികളും അതിൽ അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.
ഭൂമിയിൽ ഗന്ധമില്ല, എന്നിട്ടും എല്ലാ സുഗന്ധങ്ങളും അതിൽ വസിക്കുന്നു.
ഭൂമി പ്രവർത്തനങ്ങൾക്കുള്ള ഒരു മണ്ഡലമാണ്; ഇവിടെ ഒരാൾ വിതയ്ക്കുന്നത് കൊയ്യുന്നു.
ചന്ദന പേസ്റ്റ് പുരട്ടിയാൽ, അത് അതിൽ ഘടിപ്പിക്കപ്പെടുന്നില്ല, ജീവികളുടെ വിസർജ്യത്താൽ മലിനമായാൽ അത് ദേഷ്യവും ലജ്ജയും കൊണ്ട് മുങ്ങുന്നില്ല.
മഴയ്ക്ക് ശേഷം ആളുകൾ അതിൽ ധാന്യം വിതയ്ക്കുന്നു, (ചൂട് കിട്ടിയാൽ) പോലും അതിൽ നിന്ന് പുതിയ തൈകൾ മുളക്കും. അത് കഷ്ടപ്പാടുകളിൽ വിലപിക്കുന്നില്ല, സുഖത്തിൽ ചിരിക്കുന്നില്ല.
പ്രഭാതത്തിന് മുമ്പുള്ള സമയത്ത് സിഖ് ഉണർന്ന് നാനെ ധ്യാനിക്കുന്നു, അവൻ വുദു ചെയ്യുന്നതിനും ദാനധർമ്മത്തിനും ജാഗ്രത പുലർത്തുന്നു.
അവൻ മധുരമായി സംസാരിക്കുകയും വിനയത്തോടെ നീങ്ങുകയും മറ്റുള്ളവരുടെ ക്ഷേമത്തിനായി കൈകൊണ്ട് എന്തെങ്കിലും നൽകുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഗുരുവിൻ്റെ ഉപദേശമനുസരിച്ച് ഉറങ്ങുകയും ഭക്ഷണം കഴിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന അയാളും അധികം സംസാരിക്കില്ല.
അവൻ സമ്പാദിക്കാൻ അദ്ധ്വാനിക്കുന്നു, സൽകർമ്മങ്ങൾ ചെയ്യുന്നു, മഹാനാണെങ്കിലും അവൻ്റെ മഹത്വം ഒരിക്കലും ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടുന്നില്ല.
രാവും പകലും നടന്ന് അദ്ദേഹം സഭയിൽ ഗുർബന്ത് പാടുന്നിടത്ത് എത്തുന്നു.
അവൻ തൻ്റെ ബോധത്തെ വചനത്തിൽ ലയിപ്പിക്കുകയും മനസ്സിൽ യഥാർത്ഥ ഗുരുവിനോടുള്ള സ്നേഹം നിലനിർത്തുകയും ചെയ്യുന്നു.
പ്രതീക്ഷകൾക്കും ആഗ്രഹങ്ങൾക്കും ഇടയിൽ, അവൻ വേർപിരിയുന്നു.
ഗുരുവിൻ്റെ ഉപദേശം കേട്ട് ശിഷ്യനും ഗുരുവും ഒന്നാകുന്നു (രൂപത്തിലും ചൈതന്യത്തിലും).
ഏകമനസ്സോടെ അവൻ ഏകനായ ഭഗവാനെ ആരാധിക്കുകയും വഴിപിഴച്ച മനസ്സിനെ നിയന്ത്രണത്തിലാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
അവൻ യജമാനൻ്റെ അനുസരണയുള്ള ദാസനായി മാറുന്നു, അവൻ്റെ ഇഷ്ടവും കൽപ്പനയും ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു.
അപൂർവമായ ഏതൊരു സിഖുകാരനും ശിഷ്യനാകുന്നത്, മരിച്ച വ്യക്തി ഗുരു-ശവക്കുഴിയിൽ പ്രവേശിക്കുന്നു.
കാലിൽ വീണു, കാലിലെ പൊടിയായി, അവൻ ഗുരുവിൻ്റെ പാദങ്ങളിൽ തല ചായ്ക്കുന്നു.
അവനുമായി ഒന്നാകുമ്പോൾ അയാൾക്ക് തൻ്റെ അഹംബോധം നഷ്ടപ്പെടുന്നു, ഇപ്പോൾ ദ്വൈതബോധം അവനിൽ എവിടെയും ദൃശ്യമല്ല.
ഇത്തരമൊരു നേട്ടം ഗുരുവിൻ്റെ സിഖുകാരന് മാത്രമേയുള്ളൂ.
നിശാശലഭത്തെപ്പോലെ (കർത്താവിൻ്റെ) ജ്വാലയിലേക്ക് ഓടുന്ന ആളുകൾ വിരളമാണ്.
സ്വബോധം വചനത്തിൽ ലയിപ്പിച്ച മാനിനെപ്പോലെ മരിക്കുന്നവരും ലോകത്ത് വിരളമാണ്.
കറുത്ത തേനീച്ചയെപ്പോലെ ഗുരുവിൻ്റെ താമരയെ ആരാധിക്കുന്നവർ ഈ ലോകത്ത് അപൂർവമാണ്.
സ്നേഹത്തിൽ നിറഞ്ഞുനിൽക്കുന്ന മത്സ്യങ്ങളെപ്പോലെ നീന്തുന്ന (സിഖുകാർ) ലോകത്ത് അപൂർവമാണ്.
ഗുരുവിൻ്റെ മറ്റ് സിഖുകാരെ സേവിക്കുന്ന ഗുരുവിൻ്റെ അത്തരം സിഖുകാരും വിരളമാണ്.
ജനിച്ച് അവൻ്റെ ക്രമത്തിൽ (ഭയം) നിലനിറുത്തിക്കൊണ്ട്, ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ മരിക്കുന്ന ഗുരുവിൻ്റെ സിഖുകാർ (അതും വിരളമാണ്).
അങ്ങനെ അവർ ഗുരുമുഖന്മാരായി സന്തോഷത്തിൻ്റെ ഫലം ആസ്വദിക്കുന്നു.
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് പാരായണങ്ങളും ശിക്ഷണങ്ങളും കണ്ടൻസും ഹോമയാഗങ്ങളും വ്രതങ്ങളും അനുഷ്ഠിക്കുന്നു.
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് വിശുദ്ധ യാത്രകൾ, ജീവകാരുണ്യ പ്രവർത്തനങ്ങൾ നടത്തുകയും ദശലക്ഷക്കണക്കിന് വിശുദ്ധ അവസരങ്ങൾ ആഘോഷിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
ദേവതകളുടെ വാസസ്ഥലങ്ങളിലും ക്ഷേത്രങ്ങളിലും ദശലക്ഷക്കണക്കിന് പുരോഹിതന്മാർ ആരാധന നടത്തുന്നു.
ഭൂമിയിലും ആകാശത്തും സഞ്ചരിക്കുന്ന ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ധർമ്മാധിഷ്ഠിത പ്രവർത്തനങ്ങൾ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും ഓടുന്നു.
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ആളുകൾ ലോകകാര്യങ്ങളിൽ ഉത്കണ്ഠയില്ലാത്തവരായി പർവതങ്ങളിലും വനങ്ങളിലും സഞ്ചരിക്കുന്നു.
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ആളുകൾ സ്വയം കത്തിച്ച് മരിക്കുന്നു, ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ആളുകൾ മഞ്ഞുവീഴ്ചയുള്ള പർവതങ്ങളിൽ സ്വയം മരവിച്ച് മരിക്കുന്നു.
പക്ഷേ, ഗുരുവിൻ്റെ ഒരു സിഖുകാരൻ്റെ ജീവിതത്തിൽ നേടിയെടുക്കാവുന്ന സന്തോഷത്തിൻ്റെ ഒരംശം പോലും അവർക്കെല്ലാം ഉൾക്കൊള്ളാൻ കഴിയില്ല.
ആ ഭഗവാൻ നാല് വർണ്ണങ്ങളിലും വ്യാപിച്ചിരിക്കുന്നു, എന്നാൽ , അവൻ്റെ സ്വന്തം നിറവും അടയാളവും അദൃശ്യമാണ്.
ആറ് ദാർശനിക ക്രമങ്ങളുടെ (ഇന്ത്യയുടെ) അനുയായികൾക്ക് അവരുടെ തത്ത്വചിന്തകളിൽ അവനെ കാണാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
സന്ന്യാസിമാർ അവരുടെ വിഭാഗങ്ങൾക്ക് പത്ത് പേരുകൾ നൽകി, അവൻ്റെ പല പേരുകൾ എണ്ണി, പക്ഷേ നാമത്തെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുന്നില്ല.
റാവലുകൾ (യോഗികൾ) അവരുടെ പന്ത്രണ്ട് വിഭാഗങ്ങളുണ്ടാക്കി, എന്നാൽ ഗുർമുഖുകളുടെ അദൃശ്യമായ വഴി അവർക്ക് അറിയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
മിമിക്രിക്കാർ പല രൂപങ്ങൾ സ്വീകരിച്ചു, എന്നിട്ടും അവർക്ക് ആ എഴുത്ത് (കർത്താവ് എഴുതിയത്) തുടച്ചുമാറ്റാൻ കഴിഞ്ഞില്ല, അതായത് അവർക്ക് ട്രാൻസ്മിഗ്രേഷനിൽ നിന്ന് മോചനം നേടാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ആളുകൾ വിവിധ ലീഗുകളും വിഭാഗങ്ങളും സൃഷ്ടിച്ച് സംയുക്തമായി നീങ്ങുന്നുണ്ടെങ്കിലും അവർക്ക് വിശുദ്ധ സഭയുടെ (സ്ഥിരമായ) നിറത്തിൽ അവരുടെ മനസ്സിനെ ചായം പൂശാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
തികഞ്ഞ ഗുരു ഇല്ലെങ്കിൽ അവരെല്ലാം മായയാൽ മതിമറന്നവരാണ്.
കർഷകർ അവരുടെ കൃഷി ചെയ്തിട്ടും ആത്മീയ ലയറിൻ്റെ ഫലം നേടുന്നില്ല.
ലാഭകരമായ വ്യാപാരത്തിൽ ഏർപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന വ്യാപാരികൾ സ്വയം സ്ഥിരത പുലർത്തുന്നില്ല.
ദാസന്മാർ അവരുടെ ജോലികൾ ചെയ്തുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു, എന്നാൽ അഹംഭാവം ഒഴിവാക്കുന്നില്ല, അല്ലെ ഭഗവാനെ കണ്ടുമുട്ടുന്നില്ല.
ആളുകൾ, അവരുടെ സദ്ഗുണങ്ങളും ജീവകാരുണ്യ പ്രവർത്തനങ്ങളും നിരവധി കർത്തവ്യങ്ങൾ ചെയ്തിട്ടും സ്ഥിരതയുള്ളവരായി തുടരുന്നില്ല.
ഭരണാധികാരികളും പ്രജകളും ആയിത്തീരുമ്പോൾ, ആളുകൾ ധാരാളം വഴക്കുകൾ നടത്തുന്നു, പക്ഷേ മുലകുടി മാറി ലോകമെമ്പാടും പോകുന്നില്ല.
ഗുരുവിൻ്റെ സിഖുകാർ, ഗുരുവിൻ്റെ ഉപദേശങ്ങൾ സ്വീകരിക്കുകയും വിശുദ്ധ സഭയിൽ ചേരുകയും ആ പരമമായ ഭഗവാനെ പ്രാപിക്കുന്നു.
ഗുരുവായ ഗുർമതിയുടെ ജ്ഞാനത്തിനനുസരിച്ച് പെരുമാറുന്നത് അപൂർവം ചിലർ മാത്രം.
ഊമക്ക് പാടാനും ബധിരർക്ക് കേൾക്കാനും കഴിയില്ല, അങ്ങനെ ഒന്നും അവരുടെ ധാരണയിൽ പ്രവേശിക്കുന്നില്ല.
അന്ധർക്ക് കാണാൻ കഴിയില്ല, ഇരുട്ടിൽ അയാൾക്ക് വീട് തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയില്ല (അവൻ താമസിക്കുന്നു).
ഒരു വികലാംഗന് തൻ്റെ സ്നേഹം പ്രകടിപ്പിക്കാൻ ആലിംഗനം ചെയ്യാൻ കഴിയില്ല.
വന്ധ്യയായ ഒരു സ്ത്രീക്ക് ഒരു പുത്രനുണ്ടാകില്ല, ഒരു ഷണ്ഡനുമായി സഹവാസം ആസ്വദിക്കാനും കഴിയില്ല.
ആൺമക്കളെ ജനിപ്പിക്കുന്ന അമ്മമാർ അവർക്ക് സ്നേഹപൂർവ്വം പെറ്റ് പേരുകൾ നൽകുന്നു (പക്ഷേ നല്ല പേരുകൾക്ക് ഒരു നല്ല മനുഷ്യനെ സൃഷ്ടിക്കാൻ കഴിയില്ല).
ഒരു തിളങ്ങുന്ന പുഴുവിന് സൂര്യനെ പ്രകാശിപ്പിക്കാൻ കഴിയാത്തതുപോലെ യഥാർത്ഥ ഗുരു ഇല്ലാതെ സിഖ് ജീവിതം അസാധ്യമാണ്.
വിശുദ്ധ സദസ്സിൽ ഗുരുവിൻ്റെ വചനം വിശദീകരിക്കപ്പെടുന്നു (ജീവ് ധാരണ വളർത്തുന്നു).
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ധ്യാന ഭാവങ്ങളും ഏകാഗ്രതയും ഗുരുമുഖിൻ്റെ രൂപത്തിന് തുല്യമാകില്ല.
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ആളുകൾ ദൈവിക വചനത്തിലെത്താനുള്ള പഠനത്തിലും വിശദീകരണങ്ങളിലും ബോധത്തിൻ്റെ പറക്കലുകളിലും തളർന്നു.
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ആളുകൾ അവരുടെ ബുദ്ധിയും ശക്തിയും ഉപയോഗിച്ച് വിവേചന ജ്ഞാനത്തെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുന്നു, പക്ഷേ അവർ വീഴുകയും പതറുകയും ചെയ്യുന്നു, കർത്താവിൻ്റെ വാതിൽക്കൽ അവർക്ക് കുലുക്കവും പ്രഹരവും ലഭിക്കുന്നു.
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് യോഗികൾക്കും ആനന്ദദാഹികൾക്കും സന്യാസികൾക്കും പ്രകൃതിയുടെ മൂന്ന് ഗുണങ്ങളുടെ (സത്ത്വം, രജസ്സ്, തമസ്സ്) അഭിനിവേശവും സുഗന്ധവും താങ്ങാൻ കഴിയില്ല.
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് അത്ഭുതകരമായ ആളുകൾ അവ്യക്തമായ ഭഗവാൻ്റെ അവ്യക്തമായ സ്വഭാവത്തിൽ മടുത്തു.
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ആളുകൾ ആശ്ചര്യഭരിതരാണ്, അതിശയകരമായ ആ കർത്താവിൻ്റെ വിവരണാതീതമായ കഥ.
അവരെല്ലാം ഗുരുവിൻ്റെ ഒരു സിഖുകാരൻ്റെ ജീവിതത്തിലെ ഒരു നിമിഷത്തിൻ്റെ ആനന്ദത്തിന് തുല്യരാണ്.