ഒരു ഓങ്കാർ, ആദിമ ഊർജ്ജം, ദൈവിക ആചാര്യൻ്റെ കൃപയാൽ സാക്ഷാത്കരിക്കപ്പെട്ടു
(സതിഗുരു=ഗുരു നാനാക്ക്. സിരന്ദ=സ്രഷ്ടാവ്. വസന്ദാ=സെറ്റിൽമെൻ്റ്. ദോഹി=അപേക്ഷ.
യഥാർത്ഥ ഗുരു യഥാർത്ഥ ചക്രവർത്തിയാണ്, അവൻ ചക്രവർത്തിമാരുടെ ചക്രവർത്തിയുടെ സ്രഷ്ടാവാണ്.
അവൻ സത്യത്തിൻ്റെ സിംഹാസനത്തിൽ ഇരിക്കുകയും സത്യത്തിൻ്റെ വാസസ്ഥലമായ വിശുദ്ധ സഭയിൽ വസിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
സത്യം അവൻ്റെ അടയാളമാണ്, സത്യമാണ് അവൻ ഉച്ചരിക്കുന്നത്, അവൻ്റെ കൽപ്പന നിഷേധിക്കാനാവാത്തതാണ്.
ആരുടെ വചനം സത്യവും ആരുടെ നിധി സത്യവുമാണോ അവൻ ഗുരുവിൻ്റെ വചനത്തിൻ്റെ രൂപത്തിൽ പ്രാപ്തനാണ്.
അവൻ്റെ ഭക്തി സത്യമാണ്, അവൻ്റെ സംഭരണശാല സത്യമാണ്, അവൻ സ്നേഹവും പ്രശംസയും ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു.
ഗുരുമുഖന്മാരുടെ വഴിയും സത്യമാണ്, അവരുടെ മുദ്രാവാക്യം സത്യമാണ്, അവരുടെ രാജ്യം സത്യത്തിൻ്റെ രാജ്യവുമാണ്.
ഈ പാതയിലെ ചവിട്ടിക്കയറുന്നവൻ, ലോകം മുറിച്ചുകടന്ന് കർത്താവിനെ കാണാൻ പോകുന്നു.
ഗുരു പരമാത്മാവ് എന്ന് അറിയപ്പെടണം, കാരണം ആ യഥാർത്ഥ ജീവി മാത്രമാണ് യഥാർത്ഥ നാമം (ഭഗവാൻ്റെ) സ്വീകരിച്ചത്.
രൂപരഹിതനായ ഭഗവാൻ ഏകൈകരുടെ രൂപത്തിൽ, അതിരുകളില്ലാത്ത ഏകനായി തൻ്റെ സ്വയം വെളിപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു.
ഏകങ്കയിൽ നിന്ന് ഓങ്കാർ ഉയർന്നുവന്നു, അത് പേരുകളും രൂപങ്ങളും നിറഞ്ഞ ലോകം എന്നറിയപ്പെട്ടു.
ഒരു ഭഗവാനിൽ നിന്ന് മൂന്ന് ദേവന്മാർ (ബ്രഹ്മ-വിഷ്ണു, മഹേശൻ) പുറത്തുവന്നു, അവർ പത്ത് അവതാരങ്ങളിൽ (പരമാത്മാവിൻ്റെ) എണ്ണപ്പെട്ടു.
അവരെയെല്ലാം കാണുന്ന എന്നാൽ സ്വയം അദൃശ്യനായ ഈ ആദിമ സത്തയെ ഞാൻ അഭിവാദ്യം ചെയ്യുന്നു.
പുരാണത്തിലെ പാമ്പ് (ശേഷനാഗ്) അവൻ്റെ അസംഖ്യം പേരുകളിലൂടെ അവനെ വായിക്കുകയും ഓർമ്മിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു, പക്ഷേ അപ്പോഴും അവൻ്റെ ആത്യന്തിക വ്യാപ്തിയെക്കുറിച്ച് ഒന്നും അറിയില്ല.
ഒരേ ഭഗവാൻ്റെ യഥാർത്ഥ നാമം ഗുരുമുഖന്മാർക്ക് ഇഷ്ടമാണ്.
ദൈവം ഭൂമിയെയും ആകാശത്തെയും വെവ്വേറെ സുസ്ഥിരമാക്കിയിരിക്കുന്നു, അവൻ്റെ ഈ ശക്തിക്കായി അവൻ സ്രഷ്ടാവ് എന്ന് അറിയപ്പെടുന്നു.
അവൻ ഭൂമിയെ വെള്ളത്തിൽ അധിവസിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു, യാതൊരു സഹായവുമില്ലാതെ അവൻ ആകാശത്തെ സുസ്ഥിരമാക്കി.
ഇന്ധനത്തിൽ തീ ഇട്ടുകൊണ്ട് അവൻ രാവും പകലും തിളങ്ങുന്ന സൂര്യനെയും ചന്ദ്രനെയും സൃഷ്ടിച്ചു.
ആറ് ഋതുക്കളും പന്ത്രണ്ട് മാസവും അദ്ദേഹം നാല് ഖനികളും നാല് പ്രസംഗങ്ങളും സൃഷ്ടിക്കുന്ന കായികം ഏറ്റെടുത്തു.
മനുഷ്യജീവിതം അപൂർവമാണ്, ആരെങ്കിലും തികഞ്ഞ ഗം കണ്ടെത്തിയാൽ, അവൻ്റെ ജീവിതം ധന്യമായിത്തീരുന്നു.
വിശുദ്ധ സഭയെ കണ്ടുമുട്ടുന്നത് മനുഷ്യൻ സമനിലയിൽ മുഴുകിയിരിക്കുന്നു.
മനുഷ്യജീവിതം നമുക്ക് പ്രദാനം ചെയ്തതിനാൽ യഥാർത്ഥ ഗുരു പരമകാരുണികനാണ്.
വായ, കണ്ണ്, മൂക്ക്, ചെവി എന്നിവ അവൻ സൃഷ്ടിക്കുകയും കാലുകൾ നൽകുകയും ചെയ്തു, അങ്ങനെ വ്യക്തിക്ക് ചുറ്റിക്കറങ്ങാൻ കഴിയും.
സ്നേഹനിർഭരമായ ഭക്തി പ്രസംഗിച്ചുകൊണ്ട്, ഭഗവാനെ സ്മരിക്കുന്നതിലും ശുദ്ധീകരണത്തിലും ദാനധർമ്മത്തിലും സ്ഥൈര്യം ജനങ്ങൾക്ക് നൽകിയിട്ടുണ്ട് യഥാർത്ഥ ഗുരു.
അമൃത സമയങ്ങളിൽ, തങ്ങളേയും മറ്റുള്ളവരേയും കുളിപ്പിക്കാനും ഗുരുവിൻ്റെ മന്ത്രം ചൊല്ലാനും പ്രചോദിപ്പിക്കാൻ ഗുരുമുഖങ്ങൾ ഏറ്റെടുക്കുന്നു.
വൈകുന്നേരങ്ങളിൽ, ആരതിയും സോഹിൽഡും പാരായണം ചെയ്യാൻ നിർദ്ദേശിച്ചുകൊണ്ട്, യഥാർത്ഥ ഗുരു മായയ്ക്കിടയിലും വേർപിരിയാതെ ഇരിക്കാൻ ആളുകളെ പ്രചോദിപ്പിച്ചു.
സൗമ്യമായി സംസാരിക്കാനും വിനയത്തോടെ പെരുമാറാനും മറ്റുള്ളവർക്ക് എന്തെങ്കിലും നൽകിയാലും ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടാതിരിക്കാനും ഗുരു ഉപദേശിച്ചിട്ടുണ്ട്.
ഈ വിധത്തിൽ യഥാർത്ഥ ഗുരു ജീവിതത്തിൻ്റെ നാല് ആദർശങ്ങളും (ധർമ്മം, കമാനം, Wm, മോക്കുകൾ) തന്നെ പിന്തുടരാൻ സജ്ജമാക്കി.
യഥാർത്ഥ ഗുരു മഹാൻ എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്നു, മഹാന്മാരുടെ മഹത്വവും വലുതാണ്.
ഓങ്കാർ ലോകത്തിൻ്റെ രൂപം സ്വീകരിച്ചു, ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ജീവധാരകൾക്ക് അവൻ്റെ മഹത്വത്തെക്കുറിച്ച് അറിയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
ഏകനായ ഭഗവാൻ തടസ്സമില്ലാതെ പ്രപഞ്ചം മുഴുവൻ വ്യാപിക്കുകയും എല്ലാ സൃഷ്ടികൾക്കും ഉപജീവനം നൽകുകയും ചെയ്യുന്നു.
ആ ഭഗവാൻ തൻ്റെ ഓരോ ത്രികോണത്തിലും കോടിക്കണക്കിന് പ്രപഞ്ചങ്ങളെ കീഴടക്കി.
അവൻ്റെ വിശാലത എങ്ങനെ വിശദീകരിക്കാം, അവൻ എവിടെയാണ് താമസിക്കുന്നതെന്ന് ആരോട് ചോദിക്കണം.
ആർക്കും അവനെ സമീപിക്കാനാവില്ല; അവനെക്കുറിച്ചുള്ള എല്ലാ സംസാരവും കേട്ടുകേൾവിയുടെ അടിസ്ഥാനത്തിലാണ്.
ആ ഭഗവാൻ സാക്ഷാൽ ഗുരുവിൻ്റെ രൂപത്തിൽ പ്രത്യക്ഷനായി.
ഗുരു ബ്രഹ്മമാണ്, ഈ വസ്തുത വളരെ അപൂർവമായി മാത്രമേ അറിയൂ എന്നതിനാൽ ഗുരുവിൻ്റെ ദർശനമാണ് ധ്യാനത്തിൻ്റെ അടിസ്ഥാനം.
എല്ലാ ആനന്ദങ്ങളുടെയും മൂലകാരണമായ യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ പാദങ്ങളെ പൂജിക്കണം, അപ്പോൾ മാത്രമേ പ്രസാദം ലഭിക്കുകയുള്ളൂ.
യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ നിർദ്ദേശങ്ങൾ അടിസ്ഥാന സൂത്രമാണ് (മന്ത്രം) ഏകമനസ്സോടെയുള്ള ഭക്തിയോടെയുള്ള ആരാധന അപൂർവമായ ഒരാൾ ഏറ്റെടുക്കുന്നു.
മുക്തിയുടെ അടിസ്ഥാനം ഗുരുവിൻ്റെ കൃപയാണ്, വിശുദ്ധ സഭയിൽ മാത്രം ഒരാൾ ജീവിതത്തിൽ മുക്തി നേടുന്നു.
സ്വയം ശ്രദ്ധിച്ചാൽ ആർക്കും ഭഗവാനെ പ്രാപിക്കാനാവില്ല, അപൂർവ്വമായി കണ്ടുമുട്ടുന്ന അഹംഭാവം പോലും കളയാൻ കഴിയില്ല.
തൻ്റെ അഹന്തയെ ഉന്മൂലനം ചെയ്യുന്നവൻ യഥാർത്ഥത്തിൽ ഭഗവാൻ തന്നെയാണ്; അവൻ എല്ലാവരെയും തൻ്റെ രൂപമായി അറിയുന്നു, എല്ലാവരും അവനെ അവരുടെ രൂപമായി അംഗീകരിക്കുന്നു.
ഗുരുവിൻ്റെ രൂപത്തിലുള്ള ആ വ്യക്തി ശിഷ്യനാകുകയും ശിഷ്യൻ ഗുരുവായിത്തീരുകയും ചെയ്യുന്നു.
സത്യയുഗത്തിൽ, ഒരു വ്യക്തിയുടെ പോലും ദുഷ്പ്രവൃത്തികൾ കാരണം രാജ്യം മുഴുവൻ കഷ്ടപ്പെട്ടു.
ത്രേതായുഗത്തിൽ, ഒരാൾ ചെയ്ത തിന്മ നഗരത്തെ മുഴുവൻ ദുരിതത്തിലാക്കി, ദ്വാപരത്തിൽ കുടുംബം മുഴുവൻ വേദന അനുഭവിച്ചു.
കലിയുഗത്തിൻ്റെ നീതി ലളിതമാണ്; ഇവിടെ വിതക്കുന്നവൻ മാത്രമേ കൊയ്യുന്നുള്ളൂ.
മറ്റ് മൂന്ന് യുഗങ്ങളിൽ, കർമ്മത്തിൻ്റെ ഫലം സമ്പാദിക്കുകയും ശേഖരിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തു, എന്നാൽ കലിയുഗത്തിൽ, ഒരാൾക്ക് ധർമ്മത്തിൻ്റെ ഫലം ഉടനടി ലഭിക്കും.
കലിയുഗത്തിൽ എന്തെങ്കിലും ചെയ്തതിനുശേഷം മാത്രമേ എന്തെങ്കിലും സംഭവിക്കൂ, പക്ഷേ ധർമ്മത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ചിന്ത പോലും അതിൽ സന്തോഷകരമായ ഫലം നൽകുന്നു.
ഗുരുവിൻ്റെ ജ്ഞാനത്തെക്കുറിച്ചും സ്നേഹനിർഭരമായ ഭക്തിയെക്കുറിച്ചും ധ്യാനിക്കുന്ന ഗുരുമുഖന്മാർ സത്യത്തിൻ്റെ യഥാർത്ഥ വാസസ്ഥലമായ ഭൂമിയിൽ വിത്ത് വിതയ്ക്കുന്നു.
അവരുടെ പ്രവർത്തനത്തിലും ലക്ഷ്യത്തിലും അവർ വിജയിക്കുന്നു.
സത്യയുഗത്തിൽ സത്യത്തിലും ത്രേതായുഗത്തിലും ദ്വാപര ആരാധനയിലും സന്യാസത്തിലും അച്ചടക്കവും പ്രചാരത്തിലുണ്ടായിരുന്നു.
കലിയുഗത്തിൽ ഗുരുമുഖന്മാർ ഭഗവാൻ്റെ നാമം ആവർത്തിച്ചുകൊണ്ട് ലോകസമുദ്രം കടക്കുന്നു.
സത്യയുഗത്തിൽ ധർമ്മത്തിന് നാല് പാദങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു, എന്നാൽ ത്രേതായുഗത്തിൽ ധർമ്മത്തിൻ്റെ നാലാമത്തെ പാദം മുടന്തിപ്പോയി.
ദ്വാപരത്തിൽ രണ്ടടി ധർമ്മം മാത്രമേ നിലനിന്നുള്ളൂ, കലിയുഗത്തിൽ ധർമ്മം കഷ്ടപ്പാടുകൾ സഹിക്കാൻ ഒരു കാലിൽ മാത്രം നിൽക്കുന്നു.
ശക്തിയില്ലാത്തവരുടെ ശക്തിയായി ഭഗവാനെ കണക്കാക്കി, അത് (ധർമ്മം) ഭഗവാൻ്റെ കൃപയാൽ മോചനത്തിനായി പ്രാർത്ഥിക്കാൻ തുടങ്ങി.
പൂർണ്ണമായ മോണയുടെ രൂപത്തിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്ന ഭഗവാൻ ധൈര്യത്തിൻ്റെയും ധർമ്മത്തിൻ്റെയും യഥാർത്ഥ വാസസ്ഥലം സൃഷ്ടിച്ചു.
അവൻ തന്നെയാണ് (സൃഷ്ടിയുടെ) മണ്ഡലവും, അവൻ തന്നെ അതിൻ്റെ സംരക്ഷകനുമാണ്.
കർത്താവിൻ്റെ സ്നേഹം നെഞ്ചേറ്റിയ ആരെയും അവർ ഭയപ്പെടുന്നില്ല, ദൈവഭയമില്ലാത്തവർ കർത്താവിൻ്റെ കോടതിയിൽ ഭയപ്പെടുന്നു.
അത് തലയുയർത്തി നിൽക്കുന്നതിനാൽ തീ ചൂടുള്ളതും വെള്ളം താഴേക്ക് ഒഴുകുന്നതിനാൽ തണുപ്പുമാണ്.
നിറച്ച കുടം മുങ്ങുന്നു, ശബ്ദമുണ്ടാക്കുന്നില്ല, ശൂന്യമായത് നീന്താൻ പോകുക മാത്രമല്ല, ബഹളം ഉണ്ടാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു (അതുപോലെ തന്നെ അഹംഭാവിയും അഹങ്കാരമില്ലാത്തവനും, രണ്ടാമത്തേത് സ്നേഹനിർഭരമായ ഭക്തിയിൽ ലയിക്കുന്നവനും മോചിതനാകുകയും ആദ്യത്തേത് എറിയുകയും ചെയ്യുന്നു.
നിറയെ കായ്കൾ ഉള്ളതിനാൽ മാമ്പഴം വിനയത്തോടെ കുനിഞ്ഞു നിൽക്കുന്നു എന്നാൽ കയ്പുള്ള കായ്കൾ നിറഞ്ഞ ആവണക്കവൃക്ഷം ഒരിക്കലും വിനയത്തിൽ തലകുനിക്കുന്നില്ല.
മനസ്സ്-പക്ഷി പറന്നുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു, അതിൻ്റെ സ്വഭാവമനുസരിച്ച് പഴങ്ങൾ പറിച്ചെടുക്കുന്നു.
നീതിയുടെ സ്കെയിലിൽ, വെളിച്ചവും ഭാരവും തൂക്കിയിരിക്കുന്നു (നല്ലതും ചീത്തയും വേർതിരിച്ചിരിക്കുന്നു).
ഇവിടെ ജയിക്കാൻ നോക്കുന്നവൻ കർത്താവിൻ്റെ കോടതിയിൽ തോൽക്കുന്നു, അതുപോലെ ഇവിടെ തോറ്റവൻ അവിടെയും ജയിക്കുന്നു.
എല്ലാവരും അവൻ്റെ കാൽക്കൽ വണങ്ങുന്നു. വ്യക്തി ആദ്യം (ഗുരുവിൻ്റെ) കാൽക്കൽ വീഴുന്നു, തുടർന്ന് അവൻ എല്ലാവരെയും തൻ്റെ കാൽക്കൽ വീഴ്ത്തുന്നു.
കർത്താവിൻ്റെ കൽപ്പന സത്യമാണ്, അവൻ്റെ എഴുത്ത് സത്യമാണ്, യഥാർത്ഥ കാരണത്താൽ അവൻ തൻ്റെ കളിയായി സൃഷ്ടിയെ സൃഷ്ടിച്ചു.
എല്ലാ കാരണങ്ങളും സ്രഷ്ടാവിൻ്റെ നിയന്ത്രണത്തിലാണ്, പക്ഷേ ഏതൊരു അപൂർവ ഭക്തൻ്റെയും കർമ്മങ്ങൾ അവൻ സ്വീകരിക്കുന്നു.
ഭഗവാൻ്റെ ഇഷ്ടം ഇഷ്ടപ്പെട്ട ഭക്തൻ മറ്റാരോടും യാചിക്കുന്നില്ല.
ഇപ്പോൾ ഭഗവാനും ഭക്തൻ്റെ പ്രാർത്ഥന സ്വീകരിക്കാൻ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു, കാരണം ഭക്തൻ്റെ സംരക്ഷണം അവൻ്റെ സ്വഭാവമാണ്.
വിശുദ്ധ സഭയിൽ വചനത്തിൽ ലയിച്ച് ബോധം സൂക്ഷിക്കുന്ന ഭക്തർക്ക്, എല്ലാ കാരണങ്ങളുടെയും ശാശ്വത കാരണം സ്രഷ്ടാവായ ഭഗവാനാണെന്ന് നന്നായി അറിയാം.
നിരപരാധിയായ കുട്ടിയെപ്പോലെ ഭക്തൻ ലോകത്തിൽ നിന്ന് വേറിട്ടുനിൽക്കുകയും വരങ്ങളുടെയും ശാപങ്ങളുടെയും വ്യാമോഹങ്ങളിൽ നിന്ന് സ്വയം മുക്തനാവുകയും ചെയ്യുന്നു.
അവൻ്റെ മരുഭൂമിക്ക് അനുസൃതമായി അവൻ ഫലം സ്വീകരിക്കുന്നു.'
വൃക്ഷം സന്തുലിതാവസ്ഥയിലായിരിക്കുന്നത് ദുഷ്പ്രവൃത്തിക്കാരന് പോലും നന്മ ചെയ്യുന്നു.
മരം വെട്ടുന്നവൻ അതിൻ്റെ തണലിൽ ഇരുന്നു, ആ ദയയുള്ളവനെക്കുറിച്ച് മോശമായി ചിന്തിക്കുന്നു.
കല്ലെറിയുന്നവർക്ക് പഴങ്ങളും വെട്ടുകാർക്ക് വള്ളവും അക്കരെ കടത്താൻ കൊടുക്കുന്നു.
ചക്കയെ എതിർക്കുന്ന വ്യക്തികൾക്ക് ഫലം ലഭിക്കില്ല, സേവകർക്ക് അനന്തമായ പ്രതിഫലം ലഭിക്കും.
ഭഗവാൻ്റെ ദാസന്മാരുടെ സേവകരെ സേവിക്കുന്ന ഏതൊരു അപൂർവ ഗുർമുഖും ഈ ലോകത്ത് അറിയപ്പെടുന്നു.
രണ്ടാം ദിവസത്തെ ചന്ദ്രനെ എല്ലാവരും സല്യൂട്ട് ചെയ്യുന്നു, സമുദ്രവും അതിൻ്റെ നേരെ തിരമാലകളെ എറിയുന്നു.
0 കർത്താവേ! ലോകം മുഴുവനും നിങ്ങളുടേതായി മാറുന്നു.
കരിമ്പിൻ്റെ സ്വഭാവം അതിശയകരമാണ്: ഇത് ജനനം തല താഴ്ത്തുന്നു.
ആദ്യം അതിൻ്റെ തൊലി കളഞ്ഞ് കഷണങ്ങളായി മുറിക്കുന്നു.
പിന്നെ അത് ചൂരൽ ക്രഷറിൽ തകർത്തു; അതിൻ്റെ നൈസ് ഒരു കോൾഡ്രനിൽ തിളപ്പിച്ച്, ബാഗുകൾ ഇന്ധനമായി കത്തിക്കുന്നു.
ഇത് സന്തോഷത്തിലും കഷ്ടപ്പാടുകളിലും ഒരുപോലെ ശ്രദ്ധാലുക്കളായി തുടരുന്നു, തിളപ്പിച്ചതിന് ശേഷം ലോകത്തെ എസ്റ്റ് എന്ന് വിളിക്കുന്നു.
ഗുരുമുഖം പോലെ ആനന്ദഫലം നേടിയാൽ, അത് ശർക്കര, പഞ്ചസാര, പരൽ പഞ്ചസാര എന്നിവയുടെ അടിസ്ഥാനമായി മാറുന്നു.
പാനപാത്രം കുടിച്ചതിന് ശേഷമുള്ള മരണം കരിമ്പിൻ്റെ ജീവിതത്തിന് സമാനമാണ്, അത് ചതച്ചതിന് ശേഷം സജീവമാകും.
ഗുർമുഖുകളുടെ വാക്കുകൾ ആഭരണങ്ങൾ പോലെ അമൂല്യമാണ്.
ലക്ഷക്കണക്കിന് നദികൾ അതിൽ ലയിച്ചിരിക്കുന്ന അളവറ്റ സമുദ്രമാണ് ഗുരു.
ഓരോ നദിയിലും ദശലക്ഷക്കണക്കിന് തീർഥാടന കേന്ദ്രങ്ങളുണ്ട്, ഓരോ അരുവിയിലും ദശലക്ഷക്കണക്കിന് തിരകൾ പ്രകൃതിയാൽ ഉയർന്നുവരുന്നു.
ആ ഗുരു-സമുദ്രത്തിൽ എണ്ണമറ്റ രത്നങ്ങളും നാല് ആദർശങ്ങളും (ധർമ്മം, അർത്ഥം, കാം, മോക്സ്) മത്സ്യത്തിൻ്റെ രൂപത്തിൽ ചുറ്റി സഞ്ചരിക്കുന്നു.
ഈ വസ്തുക്കളെല്ലാം ഗുരു സമുദ്രത്തിലെ ഒരു തരംഗത്തിന് (ഒരു വാചകം) പോലും തുല്യമല്ല.
അവൻ്റെ ശക്തിയുടെ വ്യാപ്തിയുടെ രഹസ്യം അജ്ഞാതമാണ്.
സ്നേഹത്തിൻ്റെ പാനപാത്രത്തിൻ്റെ താങ്ങാനാകാത്ത തുള്ളി ഏതൊരു അപൂർവ ഗുർമുഖിനും താങ്ങാനാവും.
അദൃശ്യനായ ആ ഭഗവാനെ ഗുരു തന്നെ കാണുന്നു.
വേദങ്ങൾ പാരായണം ചെയ്യുന്ന അനേകം ബ്രഹ്മാക്കളും രാജ്യങ്ങൾ ഭരിക്കുന്ന നിരവധി ഇന്ദ്രന്മാരും തളർന്നു.
മഹാദേവൻ ഏകാന്തനായിത്തീർന്നു, വിഷ്ണു പത്തു അവതാരങ്ങൾ ധരിച്ച് അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും സഞ്ചരിച്ചു.
സിദ്ധന്മാർക്കും നാഥന്മാർക്കും യോഗികളിലെ പ്രധാനികൾക്കും ദേവന്മാർക്കും ദേവതകൾക്കും ആ ഭഗവാൻ്റെ രഹസ്യം അറിയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
സന്ന്യാസികളും, തീർത്ഥാടന കേന്ദ്രങ്ങളിൽ പോകുന്നവരും, ആഘോഷിക്കുന്നവരും, അനേകം സതികളും അവനെ അറിയാൻ അവരുടെ ശരീരത്തിലൂടെ കഷ്ടപ്പെടുന്നു.
ശേഷനാഗും എല്ലാ സംഗീത പരിപാടികളോടൊപ്പം അവനെ സ്മരിക്കുകയും സ്തുതിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
വചനത്തിൽ തങ്ങളുടെ ബോധം ലയിപ്പിച്ച് വിശുദ്ധ സഭയിൽ ഒത്തുകൂടുന്ന ഗുരുമുഖന്മാർക്ക് മാത്രമേ ഈ ലോകത്ത് ഭാഗ്യമുള്ളൂ.
ഗുരുമുഖന്മാരേ, ആ അദൃശ്യനായ ഭഗവാനുമായി മുഖാമുഖമായിത്തീരുകയും ആനന്ദഫലം നേടുകയും ചെയ്യുക.
മരത്തിൻ്റെ ശിരസ്സ് (വേര്) താഴേക്ക് നിലകൊള്ളുന്നു, കാരണം അത് പൂക്കളും പഴങ്ങളും കൊണ്ട് നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു.
വെള്ളം താഴേക്ക് ഒഴുകുന്നതിനാൽ ശുദ്ധമെന്നാണ് അറിയപ്പെടുന്നത്.
ശിരസ്സ് ഉയർന്നതും പാദങ്ങൾ താഴ്ന്നതുമാണ്, പക്ഷേ അപ്പോഴും തല ഗുർമുഖിൻ്റെ പാദങ്ങളിൽ വണങ്ങുന്നു.
ലോകത്തിൻ്റെ മുഴുവൻ ഭാരവും അതിലുള്ള സമ്പത്തും വഹിക്കുന്ന ഭൂമിയാണ് ഏറ്റവും താഴ്ന്നത്.
ഗുരുവും സിഖുകാരും ..അവൻ വിശുദ്ധരും കാലുകൾ വെച്ച ആ നാടും ആ സ്ഥലവും അനുഗ്രഹീതമാണ്.
സന്യാസിമാരുടെ പാദധൂളി ഏറ്റവും ഉയർന്നതാണെന്ന് വേദങ്ങൾ പോലും പറയുന്നു.
ഏതൊരു ഭാഗ്യവാനും കാലിലെ പൊടിയെ പ്രാപിക്കുന്നു.
തികഞ്ഞ യഥാർത്ഥ ഗുരു അവൻ്റെ മഹനീയ രൂപത്തിൽ അറിയപ്പെടുന്നു.
ഒന്നും ചേർക്കാനോ കുറയ്ക്കാനോ കഴിയാത്ത തികഞ്ഞ ഗുരുവിൻ്റെ നീതിയാണ് തികഞ്ഞത്.
തികഞ്ഞ ഗുരുവിൻ്റെ ജ്ഞാനം തികഞ്ഞതാണ്, മറ്റുള്ളവരുടെ ഉപദേശം ചോദിക്കാതെ അവൻ തൻ്റെ മനസ്സിനെ ഉറപ്പിക്കുന്നു.
തികഞ്ഞവൻ്റെ മന്ത്രം തികഞ്ഞതാണ്, അവൻ്റെ കൽപ്പന ഒഴിവാക്കാനാവില്ല.
വിശുദ്ധ സഭയിൽ ചേരുമ്പോൾ എല്ലാ ആഗ്രഹങ്ങളും പൂർത്തീകരിക്കപ്പെടുന്നു, ഒരാൾ തികഞ്ഞ ഗുരുവിനെ കണ്ടുമുട്ടുന്നു.
എല്ലാ കണക്കുകൂട്ടലുകളും മറികടന്ന് ഗുരു സ്വന്തം മാളികയിലെത്താൻ ബഹുമതിയുടെ പടവുകൾ കയറി.
പരിപൂർണ്ണനായിത്തീർന്ന അവൻ ആ പൂർണ്ണനായ ഭഗവാനിൽ ലയിച്ചു.
ഉണർന്നിരുന്ന് സിദ്ധന്മാരും മറ്റ് തപസ്സു ചെയ്യുന്നവരും ശിവരാത്രി മേള ആഘോഷിക്കുന്നു.
മഹാദേവൻ ഏകാന്തനാണ്, ബ്രഹ്മാവ് താമരയുടെ ഇരിപ്പിടത്തിൻ്റെ ആനന്ദത്തിൽ മുഴുകിയിരിക്കുന്നു.
ആ ഗോരഖ് യോഗിയും ഉണർന്നിരിക്കുന്നു, ആരുടെ ഗുരു മച്ചേന്ദ്രൻ സുന്ദരിയായ ഒരു വെപ്പാട്ടിയെ സൂക്ഷിച്ചു.
യഥാർത്ഥ ഗുരു ഉണർന്നിരിക്കുന്നു, അവൻ വിശുദ്ധ സഭയിൽ അമൃത സമയങ്ങളിൽ മറ്റുള്ളവരെയും ഉണർത്തുന്നു (മോഹത്തിൻ്റെ നിദ്രയിൽ നിന്ന്).
വിശുദ്ധ സഭയിൽ, തേജി-വേഴ്സസ് അവരുടെ സ്വയത്തിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കുകയും അടിക്കാത്ത വാക്കിൻ്റെ സ്നേഹനിർഭരമായ ആനന്ദത്തിൽ മുഴുകുകയും ചെയ്യുന്നു.
അദൃശ്യനായ ഭഗവാനോടുള്ള സ്നേഹവും വാത്സല്യവും എപ്പോഴും പുതുമയുള്ള ഗുരുവായ ആദിമ വ്യക്തിയെ ഞാൻ വന്ദിക്കുന്നു.
ശിഷ്യനിൽ നിന്ന് ഭക്തൻ ഗുരുവും ഗുരു ശിഷ്യനുമാകുന്നു.
ബ്രഹ്മവിഷ്ണുവും മഹേഷ്രനും യഥാക്രമം നീതിയുടെ സ്രഷ്ടാവും പരിപാലിക്കുന്നവനും വിതരണക്കാരനുമാണ്.
നാല് വർണ്ണങ്ങളുടേയും ഗൃഹസ്ഥർ ജാതി-ഗോത്ര വംശത്തെയും മായയെയും ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നു.
ആറ് ശാസ്ത്രങ്ങളിലെ ആറ് തത്വങ്ങൾ പിന്തുടരുന്നതായി നടിച്ച് ആളുകൾ കപട ആചാരങ്ങൾ അനുഷ്ഠിക്കുന്നു.
അതുപോലെ പത്തു പേരുകൾ ധരിച്ച സന്യാസിമാരും അവരുടെ പന്ത്രണ്ട് വിഭാഗങ്ങൾ സൃഷ്ടിച്ച യോഗികളും ചുറ്റി സഞ്ചരിക്കുന്നു.
അവരെല്ലാം പത്തു ദിശകളിലേക്കും വഴിതെറ്റി പോകുന്നു, പന്ത്രണ്ട് വിഭാഗങ്ങൾ ഭക്ഷ്യയോഗ്യമല്ലാത്തതും ഭക്ഷ്യയോഗ്യമല്ലാത്തതുമായ യാചനകൾ നടത്തുന്നു.
നാല് വർണ്ണങ്ങളിലെയും ഗുർസിഖുകൾ സംയുക്തമായി പാരായണം ചെയ്യുകയും വിശുദ്ധ സമ്മേളനത്തിൽ അടങ്ങാത്ത ഈണം കേൾക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
എല്ലാ വർണ്ണങ്ങൾക്കും അപ്പുറത്തേക്ക് പോകുന്ന ഗുർമുഖ് എൻസിഎമ്മിൻ്റെ തത്ത്വചിന്തയും അവനുവേണ്ടി സൃഷ്ടിച്ച ആത്മീയ ആനന്ദത്തിൻ്റെ പാതയും പിന്തുടരുന്നു.
സത്യം എപ്പോഴും സത്യമാണ്, അസത്യം പൂർണ്ണമായും അസത്യമാണ്.
തൻ്റെ ദയയാൽ ദുഷ്ടന്മാരെപ്പോലും അനുഗ്രഹിക്കുന്ന പുണ്യങ്ങളുടെ കലവറയാണ് യഥാർത്ഥ ഗുരു.
അഞ്ച് വിട്ടുമാറാത്ത രോഗങ്ങളും സുഖപ്പെടുത്തുന്ന തികഞ്ഞ വൈദ്യനാണ് യഥാർത്ഥ ഗുരു.
ദുരിതമനുഭവിക്കുന്നവരെ തന്നിൽ സന്തോഷത്തോടെ ഉൾക്കൊള്ളുന്ന ആനന്ദത്തിൻ്റെ മഹാസമുദ്രമാണ് ഗുരു.
തികഞ്ഞ ഗുരു ശത്രുതയിൽ നിന്ന് അകന്നു, പരദൂഷകരെയും അസൂയാലുക്കളെയും വിശ്വാസത്യാഗികളെയും പോലും അവൻ മോചിപ്പിക്കുന്നു.
സമ്പൂർണമായ ഗുരു നിർഭയനാണ്, അവൻ എല്ലായ്പ്പോഴും പരസ്പരദേശഭയത്തെയും മരണത്തിൻ്റെ ദേവനായ യമനെയും ഇല്ലാതാക്കുന്നു.
അറിവില്ലാത്ത വിഡ്ഢികളെയും അജ്ഞാതരെപ്പോലും രക്ഷിക്കുന്ന പ്രബുദ്ധനാണ് യഥാർത്ഥ ഗുരു.
അന്ധന്മാരെയും (ലോകസമുദ്രം) കടത്തിക്കൊണ്ടു പോകുന്ന നേതാവായിട്ടാണ് യഥാർത്ഥ ഗുരു അറിയപ്പെടുന്നത്.
വിനീതരുടെ അഭിമാനമായ ആ യഥാർത്ഥ ഗുരുവിന് ഞാൻ ബലിയാണ്
തത്ത്വചിന്തകൻ്റെ കല്ലാണ് യഥാർത്ഥ ഗുരു, ആരുടെ സ്പർശനത്താൽ പാത്രം സ്വർണ്ണമായി മാറുന്നു.
എല്ലാ വസ്തുക്കളെയും സുഗന്ധമുള്ളതും കോടി മടങ്ങ് അമൂല്യവുമാക്കുന്ന ചന്ദനമാണ് യഥാർത്ഥ ഗുരു.
പരുത്തി സിൽക്ക് മരത്തെ കായ്കൾ നിറഞ്ഞതാക്കുന്ന ആ ആഗ്രഹ സഫലീകരണ വൃക്ഷമാണ് യഥാർത്ഥ ഗുരു.
കാക്കകളെ ഹംസങ്ങളാക്കി മാറ്റുന്ന, വെള്ളവും പാലും കലർന്ന പാൽ കുടിക്കുന്ന, ഹൈന്ദവ പുരാണങ്ങളിലെ പുണ്യ തടാകമായ മാനസസരോവരമാണ് യഥാർത്ഥ ഗുരു.
മൃഗങ്ങളെയും പ്രേതങ്ങളെയും അറിവും വിദഗ്ദവുമാക്കുന്ന പുണ്യനദിയാണ് ഗുരു.
ബന്ധനങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം നൽകുന്നവനും വേർപിരിഞ്ഞവരെ ജീവിതത്തിൽ വിമോചിപ്പിക്കുന്നവനുമാണ് യഥാർത്ഥ ഗുരു.
ഗുരുസ്ഥാനീയനായ വ്യക്തിയുടെ അലയുന്ന മനസ്സ് ഉറച്ചതും ആത്മവിശ്വാസം നിറഞ്ഞതുമാകുന്നു.
ചർച്ചകളിൽ അദ്ദേഹം (ഗുരു നാനാക്ക് ദേവ്) സിദ്ധന്മാരുടെ ഗണിതത്തെയും ദൈവങ്ങളുടെ അവതാരങ്ങളെയും മോശമായി പറഞ്ഞു.
ബാബറിലെ ആളുകൾ ബാബ നാനാക്കിൻ്റെ അടുക്കൽ വന്നു, രണ്ടാമൻ അവരെ വിനയത്തോടെ വണങ്ങാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചു.
ഗുരുനാനാക്ക് ചക്രവർത്തിമാരെയും കണ്ടുമുട്ടുകയും ആസ്വാദനങ്ങളിൽ നിന്നും ത്യാഗങ്ങളിൽ നിന്നും വേർപെട്ട് അദ്ദേഹം ഒരു അത്ഭുതകരമായ നേട്ടം കൈവരിച്ചു.
ആത്മീയവും കാലികവുമായ ലോകത്തെ സ്വയം ആശ്രയിക്കുന്ന രാജാവ് (ഗുരു നാനാക്ക്) ലോകമെമ്പാടും സഞ്ചരിച്ചു.
അവൻ സൃഷ്ടാവായതിനാൽ പ്രകൃതി ഒരു മുഖംമൂടി അവതരിപ്പിച്ചു (ഒരു പുതിയ ജീവിതം- സിഖ് മതം).
അവൻ പലരെയും കണ്ടുമുട്ടുന്നു, മറ്റുള്ളവരെ വേർപെടുത്തുന്നു, പണ്ടേ വേർപിരിഞ്ഞവരെ വീണ്ടും ഒന്നിപ്പിക്കുന്നു.
വിശുദ്ധ സഭയിൽ, അവൻ അദൃശ്യനായ കർത്താവിൻ്റെ കാഴ്ച ക്രമീകരിക്കുന്നു.
യഥാർത്ഥ ഗുരു ഒരു തികഞ്ഞ ബാങ്കറാണ്, മൂന്ന് ലോകങ്ങളും അവൻ്റെ സഞ്ചാര വിൽപ്പനക്കാരാണ്.
സ്നേഹനിർഭരമായ ഭക്തിയുടെ രൂപത്തിൽ അനന്തമായ രത്നങ്ങളുടെ നിധി അവനുണ്ട്.
തൻ്റെ തോട്ടത്തിൽ, അവൻ ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ആഗ്രഹങ്ങൾ നിറയ്ക്കുന്ന മരങ്ങളും ആയിരക്കണക്കിന് പശുക്കളെ വളർത്തുന്നു.
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ലക്ഷങ്ങൾ സേവകരും തത്ത്വചിന്തകരുടെ അനേകം പർവതങ്ങളും അവനുണ്ട്.
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ഇന്ദ്രന്മാർ ദശലക്ഷക്കണക്കിന് തരം അമൃതുകൾ അവൻ്റെ കൊട്ടാരത്തിൽ തളിക്കുന്നു.
സൂര്യനെയും ചന്ദ്രനെയും പോലുള്ള ദശലക്ഷക്കണക്കിന് വിളക്കുകൾ അവിടെയുണ്ട്, അത്ഭുതശക്തികളുടെ കൂമ്പാരങ്ങളും അവനോടൊപ്പമുണ്ട്.
സത്യത്തെ സ്നേഹിക്കുകയും സ്നേഹനിർഭരമായ ഭക്തിയിൽ ലയിക്കുകയും ചെയ്യുന്നവർക്കിടയിൽ യഥാർത്ഥ ഗുരു ഈ സ്റ്റോറുകളെല്ലാം വിതരണം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്.
യഥാർത്ഥ ഗുരു, സ്വയം ഭഗവാൻ, തൻ്റെ ഭക്തരെ (അഗാധമായി) സ്നേഹിക്കുന്നു.
സമുദ്രം കലക്കിയ ശേഷം പതിനാല് ആഭരണങ്ങൾ പുറത്തെടുത്ത് (ദേവന്മാർക്കും അസുരന്മാർക്കും) വിതരണം ചെയ്തു.
വിഷ്ണുവിന് രത്നം ലഭിച്ചു, ലക്ഷമി; ആഗ്രഹം നിറവേറ്റുന്ന വൃക്ഷം-പാരിജാതം, ശംഖ്, സാരംഗ് എന്ന വില്ല്. .
ആഗ്രഹം നിറവേറ്റുന്ന പശു നിംഫുകൾ, എയർ5വാട്ട് ആനയെ ഇന്ത്യൻ സിംഹാസനത്തിൽ ഘടിപ്പിച്ചിരുന്നു, അതായത് അവർക്ക് അവനു നൽകി.
മഹാദേവൻ മാരകമായ വിഷം കുടിക്കുകയും നെറ്റിയിൽ ചന്ദ്രക്കലയെ അലങ്കരിക്കുകയും ചെയ്തു.
സൂര്യന് കുതിരയെ ലഭിച്ചു, ദേവന്മാരും അസുരന്മാരും ചേർന്ന് മദ്യവും അമൃതും ഒഴിച്ചു.
ധന്വന്ത്രൻ വൈദ്യപരിശീലനം നടത്താറുണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിലും തക്സക് എന്ന പാമ്പിൻ്റെ കുത്തേറ്റ് അവൻ്റെ ജ്ഞാനം മാറിമറിഞ്ഞു.
ഗുരുവിൻ്റെ ഉപദേശങ്ങളുടെ സമുദ്രത്തിൽ, അമൂല്യമായ അമൂല്യ രത്നങ്ങളുണ്ട്.
സിക്കുകാരുടെ യഥാർത്ഥ സ്നേഹം ഗുരുവിനോട് മാത്രമാണ്.
ആളുകൾക്ക് നിർദ്ദേശങ്ങൾ നൽകാനും പ്രസംഗിക്കാനും ധർമ്മശാല എന്നറിയപ്പെടുന്ന ഒരിടത്ത് ഇരിക്കണമെന്ന് മുൻകാല ഗുരുക്കൾ കരുതിയിരുന്നു, എന്നാൽ ഈ ഗുരു (ഹർഗോവിന്ദ്) കലാപം ഒരിടത്ത് പറ്റിനിൽക്കുന്നു.
മുമ്പ് ചക്രവർത്തിമാർ ഗുരുവിൻ്റെ ഭവനം സന്ദർശിക്കുമായിരുന്നു, എന്നാൽ ഈ ഗുരുവിനെ രാജാവ് ഒരു കോട്ടയിൽ പാർപ്പിച്ചു.
അവൻ്റെ ഒരു നോട്ടം കാണാൻ വരുന്ന സാരിഗട്ടിന് അവനെ കൊട്ടാരത്തിൽ കണ്ടെത്താൻ കഴിയില്ല (കാരണം പൊതുവെ അവൻ ലഭ്യമല്ല). അവൻ ആരെയും ഭയപ്പെടുന്നില്ല, ആരെയും ഭയപ്പെടുത്തുന്നില്ല, എന്നിട്ടും അവൻ എപ്പോഴും ചലനത്തിലാണ്.
നേരത്തെ ഇരിപ്പിടത്തിൽ ഇരിക്കുന്ന ഗുരുക്കൾ ആളുകളോട് സംതൃപ്തരായിരിക്കാൻ നിർദ്ദേശിച്ചു, എന്നാൽ ഈ ഗുരു നായ്ക്കളെ വളർത്തി വേട്ടയാടാൻ പോകുന്നു.
ഗുരുക്കൾ ഗുർബാനി കേൾക്കാറുണ്ടായിരുന്നു, എന്നാൽ ഈ ഗുരു സ്തുതിഗീതങ്ങൾ വായിക്കുകയോ (പതിവായി) കേൾക്കുകയോ ചെയ്യുന്നില്ല.
അവൻ തൻ്റെ അനുയായി സേവകരെ തന്നോടൊപ്പം നിർത്തുന്നില്ല, പകരം ദുഷ്ടന്മാരോടും അസൂയയുള്ളവരോടും അടുപ്പം പുലർത്തുന്നു (ഗുരു പൈന്ദേ ഖാനെ അടുത്ത് നിർത്തി).
എന്നാൽ സത്യം ഒരിക്കലും മറച്ചുവെക്കപ്പെടില്ല, അതുകൊണ്ടാണ് ഗുരുവിൻ്റെ താമരയിൽ സിഖുകാരുടെ മനസ്സ് അത്യാഗ്രഹിയായ ഒരു തേനീച്ചയെപ്പോലെ വിഹരിക്കുന്നത്.
ഗുരു ഹർഗോബ്ഡിംഗ് അസഹനീയമായത് വഹിച്ചു, അവൻ സ്വയം വെളിപ്പെടുത്തിയിട്ടില്ല.
കാർഷിക വയലിന് ചുറ്റും കുറ്റിക്കാടുകൾ വേലിയായും പൂന്തോട്ടത്തിലെ അക്കേഷ്യയ്ക്ക് ചുറ്റുമായി സൂക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നു. മരങ്ങൾ (അതിൻ്റെ സുരക്ഷയ്ക്കായി) നട്ടുപിടിപ്പിക്കുന്നു.
ചന്ദനമരം പാമ്പുകളാൽ പിണഞ്ഞിരിക്കുന്നു, നിധിയുടെ സുരക്ഷയ്ക്കായി പൂട്ട് ഉപയോഗിക്കുന്നു, നായയും ഉണർന്നിരിക്കുന്നു.
മുള്ളുകൾ പൂക്കൾക്ക് സമീപം വസിക്കുന്നതായി അറിയപ്പെടുന്നു, പ്രക്ഷുബ്ധമായ ജനക്കൂട്ടത്തിനിടയിൽ ഹോ/ഫ്രീവെൽറ്റി സമയത്ത് ഒന്നോ രണ്ടോ ജ്ഞാനികളും ഉറച്ചുനിൽക്കുന്നു.
കരിമ്പാറയുടെ തലയിൽ രത്നം നിലനിൽക്കുന്നതിനാൽ തത്ത്വചിന്തകൻ്റെ കല്ല് കല്ലുകളാൽ ചുറ്റപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.
ആഭരണങ്ങളുടെ മാലയിൽ ഒരു ജ്വല്ലറി ഗ്ലാസിൻ്റെ ഇരുവശത്തും അതിനെ സംരക്ഷിക്കാൻ സൂക്ഷിക്കുകയും ആനയെ നൂൽ കൊണ്ട് ബന്ധിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഭക്തരോടുള്ള സ്നേഹത്തിന് ഭഗവാൻ കൃഷ്ണൻ വിശക്കുമ്പോൾ വിദുരൻ്റെ വീട്ടിലേക്ക് പോകുന്നു, രണ്ടാമൻ അദ്ദേഹത്തിന് പച്ച ഇലക്കറിയായ സാഗ് ബീൻസ് നൽകുന്നു.
ഗുരുവിൻ്റെ സിഖ് ഗുരുവിൻ്റെ താമരയിൽ കറുത്ത തേനീച്ചയായി മാറുന്നു, വിശുദ്ധ സഭയിൽ ഭാഗ്യം നേടണം.
കർത്താവിൻ്റെ സ്നേഹത്തിൻ്റെ പാനപാത്രം വളരെ കഠിനാധ്വാനത്തിന് ശേഷമാണ് ലഭിച്ചതെന്ന് അവൻ കൂടുതൽ അറിയണം
ലോകത്തിലെ ഏഴ് കടലുകളേക്കാൾ ആഴമേറിയതാണ് മാനസസരോവർ എന്നറിയപ്പെടുന്ന മാനസിക ലോക സമുദ്രം
വാർഫില്ല, തോണിക്കാരനും അറ്റവും ബന്ധനവുമില്ല.
അക്കരെ കടക്കാൻ പാത്രമോ ചങ്ങാടമോ ഇല്ല; ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ ആരും ഇല്ല.
അവിടെ നിന്ന് മുത്തുകൾ പെറുക്കിയെടുക്കുന്ന ഹംസക്കല്ലാതെ മറ്റാർക്കും അവിടെ എത്താൻ കഴിയില്ല.
യഥാർത്ഥ ഗുരു തൻ്റെ നാടകം അവതരിപ്പിക്കുകയും വിജനമായ സ്ഥലങ്ങളിൽ താമസിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
ചിലപ്പോൾ അവൻ അമാവാസിയിലെ ചന്ദ്രനെപ്പോലെ (ചന്ദ്ര രാത്രി ഇല്ല) അല്ലെങ്കിൽ വെള്ളത്തിൽ മീൻ പിടിക്കുന്നു.
അഹംഭാവത്തിൽ മരിച്ചവർ, ഗുരുവിൽ നിന്നുള്ള ശാശ്വതമായ മയങ്ങുക മാത്രമാണ് ചെയ്യുന്നത്.
ചത്താലും ജീവിച്ചാലും വെള്ളം മറക്കാത്ത മത്സ്യകുടുംബത്തെപ്പോലെയാണ് ഗുർസിഖ്.
അതുപോലെ പുഴു കുടുംബത്തിന് വിളക്കിൻ്റെ ജ്വാലയല്ലാതെ മറ്റൊന്നും ദൃശ്യമല്ല.
വെള്ളവും താമരയും പരസ്പരം സ്നേഹിക്കുന്നതുപോലെ, കറുത്ത തേനീച്ചയും താമരയും തമ്മിലുള്ള പ്രണയത്തെക്കുറിച്ച് കഥകൾ പറയുന്നു;
സ്വതി നക്സ്ട്രത്തിൻ്റെ മഴത്തുള്ളിയുള്ള മഴപ്പക്ഷിയെപ്പോലെ, സംഗീതമുള്ള മാൻ, മാമ്പഴമുള്ള രാപ്പാടി;
ഹംസങ്ങൾക്ക് മാനസസരോവർ രത്നങ്ങളുടെ ഖനിയാണ്;
സ്ത്രീ റെഡ്ഡി ഷെൽഡ്രേക്ക് സൂര്യനെ സ്നേഹിക്കുന്നു; ചന്ദ്രനുമായുള്ള ഇന്ത്യൻ റെഡ് ലെഗ്ഡ് പാർടിജിൻ്റെ പ്രണയം പ്രശംസനീയമാണ്;
ജ്ഞാനിയെപ്പോലെ, ഗുരുവിൻ്റെ ശിഖർ ഉയർന്ന ക്രമത്തിൻ്റെ (പരമൻമാരുടെ) ഹംസത്തിൻ്റെ സന്തതിയായതിനാൽ യഥാർത്ഥ ഗുരുവിനെ സമനിലയുടെ ടാങ്കായി അംഗീകരിക്കുന്നു.
ഒരു ജലപക്ഷി ലോകസമുദ്രത്തെ അഭിമുഖീകരിക്കുന്നതുപോലെ (നനവില്ലാതെ കടന്നുപോകുന്നു).
ആമ അതിൻ്റെ മുട്ടകൾ വശത്തെ വെള്ളത്തിന് പുറത്ത് വിരിയിക്കുകയും അവയുടെ പിൻഭാഗങ്ങളുടെ ട്രാക്ക് സൂക്ഷിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
അമ്മയുടെ സ്മരണയുടെ ബലത്തിൽ ഹെറോൺ പക്ഷിയുടെ കുഞ്ഞ് ആകാശത്ത് പറക്കാൻ തുടങ്ങി.
നീർക്കോഴിയുടെ കുട്ടിയെ വളർത്തുന്നത് കോഴിയാണ്, പക്ഷേ ഒടുവിൽ അത് അമ്മയെ കാണാൻ പോകുന്നു (നീർപ്പക്ഷി).
നൈറ്റിംഗേലിൻ്റെ സന്തതികളെ വളർത്തുന്നത് പെൺ കാക്കയാണ്, പക്ഷേ ഒടുവിൽ രക്തം രക്തവുമായി പോകുന്നു.
ശിവയുടെയും ശക്തിയുടെയും (മായ) മിഥ്യാധാരണകളിൽ സഞ്ചരിക്കുന്ന പെൺ റഡ്ഡി ഷെൽഡ്രേക്കും ഇന്ത്യൻ റെഡ് ലെഗ്ഡ് പാട്രിഡ്ജും ആത്യന്തികമായി അവരുടെ പ്രിയപ്പെട്ടവരെ കണ്ടുമുട്ടുന്നു.
നക്ഷത്രങ്ങളിൽ, സൂര്യനും ചന്ദ്രനും ആറ് ഋതുക്കളിലും പന്ത്രണ്ട് മാസങ്ങളിലും കാണാവുന്നതാണ്.
താമരപ്പൂക്കളുടെയും താമരകളുടെയും ഇടയിൽ കറുത്ത തേനീച്ച സന്തോഷിക്കുന്നതുപോലെ,
ഗുരുമുഖന്മാർ സത്യം ഗ്രഹിക്കുന്നതിനും ആനന്ദഫലം നേടുന്നതിനും സന്തോഷിക്കുന്നു.
ഒരു കുലീന കുടുംബത്തിൽ പെട്ടയാളായതിനാൽ, തത്ത്വചിന്തകൻ്റെ കല്ല് എല്ലാ ലോഹങ്ങളെയും കണ്ടുമുട്ടുന്നു (അവയെ സ്വർണ്ണമാക്കുന്നു).
ചന്ദനത്തിൻ്റെ സ്വഭാവം സുഗന്ധമാണ്, അത് ഫലമില്ലാത്തതും ഫലമുള്ളതുമായ എല്ലാ വൃക്ഷങ്ങളെയും സുഗന്ധമുള്ളതാക്കുന്നു.
ഗംഗ നിരവധി പോഷകനദികളുടെ രൂപവത്കരണമാണ്, എന്നാൽ ഗംഗയെ കണ്ടുമുട്ടുമ്പോൾ അവയെല്ലാം ഗംഗയായി മാറുന്നു.
രാജാവിന് പാല് കൊടുക്കുന്ന ആളായിരുന്നു എന്ന കോക്കയുടെ അവകാശവാദം രാജാവിന് ഇഷ്ടമാണ്
കോക്കയും രാജകുടുംബത്തിൻ്റെ ഉപ്പു തിന്നു രാജാവിനെ സേവിക്കാനായി ചുറ്റും കറങ്ങുന്നു.
യഥാർത്ഥ ഗുരു ഉയർന്ന ക്രമത്തിലെ ഹംസങ്ങളുടെ വംശപരമ്പരയാണ്, ഗുരുവിൻ്റെ സിഖുകാരും ഹംസ കുടുംബത്തിൻ്റെ പാരമ്പര്യം പാലിക്കുന്നു.
പൂർവികർ കാണിച്ചുതന്ന പാതയിലാണ് ഇരുവരും സഞ്ചരിക്കുന്നത്.
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് നക്ഷത്രങ്ങൾ രാത്രിയുടെ ഇരുട്ടിൽ ആകാശത്ത് തിളങ്ങുന്നുണ്ടെങ്കിലും അവ അടുത്ത് വെച്ചാൽ പോലും കാര്യങ്ങൾ ദൃശ്യമാകില്ല.
മറുവശത്ത്, മേഘങ്ങൾക്കടിയിൽ സൂര്യൻ വന്നാലും അവയുടെ നിഴലിന് പകലിനെ രാത്രിയായി മാറ്റാൻ കഴിയില്ല.
ഗുരു ഏതെങ്കിലും തട്ടിപ്പ് നടത്തിയാലും സിഖുകാരുടെ മനസ്സിൽ സംശയം ഉണ്ടാകില്ല.
ആറ് ഋതുക്കളിലും ഒരേ സൂര്യൻ ആകാശത്ത് നിലകൊള്ളുന്നു, പക്ഷേ മൂങ്ങക്ക് അത് കാണാൻ കഴിയില്ല.
എന്നാൽ സൂര്യപ്രകാശത്തിലും ചന്ദ്രപ്രകാശമുള്ള രാത്രിയിലും താമര വിരിയുകയും കറുത്ത തേനീച്ച അതിന് ചുറ്റും കറങ്ങാൻ തുടങ്ങുകയും ചെയ്യുന്നു (കാരണം അവർ താമരയെ സ്നേഹിക്കുന്നു, സൂര്യനെയോ ചന്ദ്രനെയോ അല്ല).
ഗുരുവിൻ്റെ സിഖുകാരായ മായ (അതായത് ശിവനും ശക്തിയും) സൃഷ്ടിച്ച വ്യാമോഹകരമായ പ്രതിഭാസങ്ങൾക്കിടയിലും, അമൃതസമയത്ത് വിശുദ്ധ സഭയിൽ ചേരാൻ വരുന്നു.
അവിടെ എത്തുമ്പോൾ അവർ ഒരുവൻ്റെ പാദങ്ങളിൽ സ്പർശിക്കുന്നു, എല്ലാ നല്ലതും മികച്ചതുമായവൻ്റെ പാദങ്ങൾ സ്പർശിക്കുന്നു.
തൻ്റെ മകന് രാജ്യം കൈമാറിയ ശേഷം താൽക്കാലിക രാജാവ് മരിക്കുന്നു.
അവൻ ലോകമെമ്പാടും തൻ്റെ അധികാരം സ്ഥാപിക്കുന്നു, അവൻ്റെ എല്ലാ സൈനികരും അവനെ അനുസരിക്കുന്നു.
പള്ളിയിൽ വെച്ച് അവൻ തൻ്റെ പേരിൽ പ്രാർത്ഥനകൾ നടത്താൻ കൽപ്പിക്കുകയും ഗാഫുകളും മുല്ലകളും (ഇസ്ലാമിൻ്റെ മതപരമായ ക്രമങ്ങളിലെ ആത്മീയ വ്യക്തികൾ) അവനുവേണ്ടി സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുന്നു.
തുളസിയിൽ നിന്ന് അവൻ്റെ പേരിലുള്ള നാണയം പുറത്തുവരുന്നു, എല്ലാ ശരിയും തെറ്റും അവൻ്റെ ഉത്തരവിന് വിധേയമാണ്.
അവൻ രാജ്യത്തിൻ്റെ സ്വത്തും സമ്പത്തും നിയന്ത്രിക്കുകയും ആരെയും ശ്രദ്ധിക്കാതെ സിംഹാസനത്തിൽ ഇരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. (എന്നിരുന്നാലും) ഗുരുഭവനത്തിൻ്റെ പാരമ്പര്യം മുൻകാല ഗുരുക്കൾ കാണിച്ച ഉന്നതമായ വഴിയാണ് പിന്തുടരുന്നത് എന്നതാണ്.
ഈ പാരമ്പര്യത്തിൽ ഏക ആദിമ ഭഗവാൻ മാത്രമേ പ്രശംസിക്കപ്പെടുന്നുള്ളൂ; തുളസി (വിശുദ്ധ സഭ) ഇവിടെ ഒന്നാണ്;
പ്രഭാഷണം (മിൻ) ഒന്നാണ്, യഥാർത്ഥ സിംഹാസനവും (ആത്മീയ ഇരിപ്പിടം) ഇവിടെ ഒന്നാണ്.
ഭഗവാൻ്റെ നീതിയാണ് ഭഗവാൻ ഈ ആനന്ദഫലം ഗുരുമുഖന്മാർക്ക് നൽകുന്നത്.
തൻ്റെ അഹങ്കാരത്തിൽ ആരെങ്കിലും രാജാവിനോട് എതിർത്തു നിന്നാൽ അവൻ കൊല്ലപ്പെടുന്നു
അവനെ ഒരു തെണ്ടിയുടെ ചിതയോ, ശവപ്പെട്ടിയോ, ശവക്കുഴിയോ അയാൾക്ക് ലഭ്യമല്ല.
പുറത്ത് കള്ളനാണയങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കുന്ന തുളസിയുടെ ജീവൻ വ്യർത്ഥമായി നഷ്ടപ്പെടുന്നു, (കാരണം പിടിക്കപ്പെടുമ്പോൾ അവൻ ശിക്ഷിക്കപ്പെടും).
തെറ്റായ കൽപ്പനകൾ നൽകുന്നയാളും പിടിക്കപ്പെടുമ്പോൾ കരയുന്നു.
സിംഹമായി നടിക്കുന്ന കുറുക്കൻ ഒരു കമാൻഡറായി പോസ് ചെയ്തേക്കാം, പക്ഷേ അവൻ്റെ യഥാർത്ഥ അലർച്ച മറയ്ക്കാൻ കഴിയില്ല (പിടികൂടുന്നു).
അതുപോലെ, പിടിക്കപ്പെടുമ്പോൾ ടയർ കഴുതയെ കയറ്റുകയും തലയിൽ പൊടിയിടുകയും ചെയ്യുന്നു. അവൻ കണ്ണീരിൽ സ്വയം കഴുകുന്നു.
ഇതുവഴി ദ്വൈതത്തിൽ മുഴുകിയ മനുഷ്യൻ തെറ്റായ സ്ഥലത്തെത്തുന്നു.
സിരിചന്ദ് (ഗുരു നാനാക്കിൻ്റെ മൂത്ത മകൻ) കുട്ടിക്കാലം മുതൽ ഗുരുനാനാക്കിൻ്റെ സ്മാരകം (സ്മരണയ്ക്കായി) പണികഴിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്.
ലക്ഷമി ദാസിൻ്റെ മകൻ ധരം ചന്ദ് (ഗുരു നാനാക്കിൻ്റെ രണ്ടാമത്തെ മകൻ) തൻ്റെ അഹംഭാവം പ്രകടിപ്പിച്ചു.
ഗുരു അംഗദിൻ്റെ ഒരു മകൻ ദാസുവിനെ ഗുരുസ്ഥാനത്ത് ഇരുത്തി, രണ്ടാമത്തെ മകൻ ഡാറ്റയും സിദ്ധ് ആസനത്തിൽ ഇരിക്കാൻ പഠിച്ചു, അതായത് ഗുരു അംഗദ് ദേവിൻ്റെ രണ്ട് പുത്രന്മാരും നടൻ ഗുരുവായിരുന്നു, മൂന്നാം ഗുരു അമർ ദാസിൻ്റെ കാലത്ത് അവർ പരീക്ഷിച്ചു. മികച്ചത്
മോഹൻ (ഗുരു അമർ ദാസിൻ്റെ മകൻ) രോഗബാധിതനായി, മൊഹാർട്ട് (രണ്ടാമത്തെ മകൻ) ഒരു ഉയർന്ന വീട്ടിൽ താമസിക്കുകയും ജനങ്ങൾക്ക് സേവനം നൽകുകയും ചെയ്തു.
പൃഥ്ചിന്ദ് (ഗുരു രാം ദാസിൻ്റെ മകൻ) ഒരു നീചനായി പുറത്തിറങ്ങി, അവൻ്റെ ചരിഞ്ഞ സ്വഭാവം ഉപയോഗിച്ച് അവൻ്റെ മാനസിക രോഗം എല്ലായിടത്തും വ്യാപിപ്പിച്ചു.
മഹിദേവ് (ഗുരു റാം ദാസിൻ്റെ മറ്റൊരു മകൻ) അഹംഭാവിയായിരുന്നു, അവനെയും വഴിതെറ്റിക്കുകയായിരുന്നു.
ചെരിപ്പിൻ്റെ അടുത്ത് വസിച്ചിരുന്ന മുളകളെപ്പോലെയായിരുന്നു അവരെല്ലാം - ഗുരു, എന്നിട്ടും സുഗന്ധം പരത്താൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
ബൈയാ നാനാക്കിൻ്റെ വരി വർദ്ധിച്ചു, ഗുരുവും ശിഷ്യന്മാരും തമ്മിലുള്ള സ്നേഹം കൂടുതൽ വികസിച്ചു.
ഗുരു അംഗദ് ഗുരുനാനാക്കിൻ്റെ അവയവത്തിൽ നിന്നാണ് വന്നത്, ശിഷ്യൻ ഗുരുവിനോടും ശിഷ്യൻ്റെ ഗുരുവിനോടും പ്രിയങ്കരനായി.
ഗുരു അഹഗദിൽ നിന്ന് പുറത്തുവന്നത് ഗുരു അംഗദ് ദേവിന് ശേഷം ഗുരുവായി അംഗീകരിക്കപ്പെട്ട അമർ ദാസ് ആണ്.
ഗുരു അമർ ദാസിൽ നിന്നാണ് ഗുരു രാം ദാസ് ഉണ്ടായത്, അദ്ദേഹം ഗുരുവിനെ സേവിച്ചുകൊണ്ട് ഗുരുവിൽ സ്വയം ലയിച്ചു.
അംബ്രോസിയൽ മരത്തിൽ നിന്ന് അംബ്രോസിയ ഉത്പാദിപ്പിക്കുന്നത് പോലെ ഗുരു റാം ദാസിൽ നിന്ന് ഗുരു അർജൻ ദേവ് ഉദിച്ചു.
ഗുരു അർജൻ ദേവിൽ നിന്ന് ഗുരു ഹർഗോവിന്ദ് ജനിച്ചു, അദ്ദേഹം ആദിമ ഭഗവാൻ്റെ സന്ദേശം പ്രസംഗിക്കുകയും പ്രചരിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു.
സൂര്യൻ എപ്പോഴും ഗ്രഹിക്കാൻ കഴിയുന്നതാണ്; അത് ആർക്കും മറച്ചുവെക്കാനാവില്ല.
ഒരു ശബ്ദത്തിൽ നിന്ന്, ഓങ്കാർ മുഴുവൻ സൃഷ്ടിയെയും സൃഷ്ടിച്ചു.
അവൻ്റെ സൃഷ്ടിയുടെ കായികം അളക്കാനാവാത്തതാണ്. അതിൻ്റെ അളവെടുക്കാൻ ആരുമില്ല.
ഓരോ ജീവിയുടെയും നെറ്റിയിൽ എഴുത്ത് ആലേഖനം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്; പ്രകാശവും മഹത്വവും പ്രവർത്തനവും എല്ലാം അവൻ്റെ കൃപയാൽ നിമിത്തമാണ്.
അവൻ്റെ എഴുത്ത് അദൃശ്യമാണ്; എഴുത്തുകാരനും അവൻ്റെ വിവരങ്ങളും അദൃശ്യമാണ്.
വിവിധ സംഗീതങ്ങളും സ്വരങ്ങളും താളങ്ങളും എപ്പോഴുമുണ്ടായി, പക്ഷേ ഓങ്കാർ പോലും ശരിയായി സെറനേഡ് ചെയ്യാൻ കഴിയില്ല.
ഖനികൾ, പ്രസംഗങ്ങൾ, ജീവികളുടെ പേരുകൾ, സ്ഥലങ്ങൾ എന്നിവ അനന്തവും എണ്ണമറ്റതുമാണ്.
അവൻ്റെ ഒരു ശബ്ദം എല്ലാ പരിധികൾക്കും അപ്പുറമാണ്; ആ സ്രഷ്ടാവ് എത്രമാത്രം വിശാലമാണെന്ന് വിശദീകരിക്കാനാവില്ല.
ആ യഥാർത്ഥ ഗുരു, രൂപരഹിതനായ ഭഗവാൻ അവിടെയുണ്ട്, വിശുദ്ധ സഭയിൽ (ഒറ്റയ്ക്ക്) ലഭ്യമാണ്.