એક ઓંકાર, આદિમ ઉર્જા, દૈવી ઉપદેશકની કૃપાથી સાક્ષાત્કાર થયો
(સતીગુરુ=ગુરુ નાનક. સિરંડા=સર્જક. વસંદા=વસાહત. દોહી=અરજી.
સાચા ગુરુ સાચા સમ્રાટ છે અને તે સમ્રાટોના સમ્રાટના સર્જક છે.
તે સત્યના સિંહાસન પર બેસે છે અને પવિત્ર મંડળમાં રહે છે, સત્યના નિવાસસ્થાન.
સત્ય એ તેમની નિશાની છે અને સત્ય તે ઉચ્ચાર કરે છે અને તેમની આજ્ઞા અકાટ્ય છે.
જેનો શબ્દ સાચો છે અને જેનો ખજાનો સાચો છે, તે ગુરુના શબ્દ સ્વરૂપે પ્રાપ્ય છે.
તેમની ભક્તિ સાચી છે, તેમનો વઘાર સાચો છે અને તેમને પ્રેમ અને વખાણ ગમે છે.
ગુરુમુખોની રીત પણ સાચી છે, તેમનું સૂત્ર સત્ય છે અને તેમનું રાજ્ય પણ સત્યનું રાજ્ય છે.
આ માર્ગે ચાલનાર, સંસાર પાર કરીને પ્રભુને મળવા જાય છે.
ગુરુને સર્વોચ્ચ ભગવાન તરીકે ઓળખવા જોઈએ કારણ કે માત્ર તે જ સાચા વ્યક્તિએ (ભગવાનનું) સાચું નામ અપનાવ્યું છે.
નિરાકાર ભગવાને પોતાના સ્વયંને એકાકાર, એક અમર્યાદ અસ્તિત્વના રૂપમાં ઓળખાવ્યા છે.
એકાંકમાંથી ઓંકાર આવ્યો, શબ્દ સ્પંદન જે આગળ નામ અને સ્વરૂપોથી ભરપૂર વિશ્વ તરીકે ઓળખાય છે.
એક ભગવાનમાંથી ત્રણ દેવો (બ્રહ્મા-, વિષ્ણુ અને મહેસા) બહાર આવ્યા જેમણે આગળ પોતાની જાતને દસ અવતારોમાં (પરમ પરમાત્માના) ગણાવી.
હું આ આદિમને નમસ્કાર કરું છું જે આ બધાને જુએ છે પણ પોતે અદૃશ્ય છે.
પૌરાણિક સાપ (સેસનાગ) તેમના અસંખ્ય નામો દ્વારા તેમને પાઠ કરે છે અને યાદ કરે છે પરંતુ તેમ છતાં તેમની અંતિમ હદ વિશે કશું જ જાણતા નથી.
એ જ પ્રભુનું સાચું નામ ગુરુમુખોને પ્રિય છે.
ભગવાને પૃથ્વી અને આકાશને અલગ-અલગ સ્થિર કર્યા છે અને તેમની આ શક્તિ માટે તેઓ સર્જક તરીકે ઓળખાય છે.
તેણે પૃથ્વીને પાણીમાં સ્થાયી કરી છે અને આકાશને પ્રોપ્સ વિના તેણે સ્થિર સ્થિતિમાં મૂક્યું છે.
બળતણમાં અગ્નિ નાખીને તેમણે દિવસ-રાત ચમકતા સૂર્ય અને ચંદ્રનું સર્જન કર્યું છે.
છ ઋતુઓ અને બાર માસમાં તેમણે ચાર ખાણો અને ચાર ભાષણો બનાવવાની રમત હાથ ધરી છે.
માનવજીવન દુર્લભ છે અને જેને સંપૂર્ણ ગમ મળી ગયો છે તેનું જીવન ધન્ય બની ગયું છે.
પવિત્ર મંડળને મળવાથી માણસ સમતુલામાં સમાઈ જાય છે.
સાચા ગુરુ ખરેખર પરોપકારી છે કારણ કે તેમણે આપણને માનવજીવન આપ્યું છે.
મોં, આંખ, નાક, કાન તેમણે બનાવ્યાં અને પગ આપ્યાં છે જેથી વ્યક્તિ ફરતે.
પ્રેમાળ ભક્તિનો ઉપદેશ આપતા, સાચા ગુરુએ લોકોને ભગવાનનું સ્મરણ, પ્રસન્નતા અને દાનમાં અડગતા આપી છે.
અમૃતમય કલાકોમાં ગુરુમુખો પોતાને અને અન્ય લોકોને સ્નાન કરવા અને ગુરુના મંત્રનો પાઠ કરવા માટે પ્રેરણા આપે છે.
સાંજે, આરતી અને સોહિલના પાઠની સૂચના આપીને, સાચા ગુરુએ લોકોને માયા વચ્ચે પણ અતૂટ રહેવાની પ્રેરણા આપી છે.
ગુરુએ લોકોને હળવાશથી બોલવા, નમ્રતાપૂર્વક વર્તન કરવા અને બીજાને કંઈક આપ્યા પછી પણ ધ્યાન ન લેવાનો ઉપદેશ આપ્યો છે.
આ રીતે સાચા ગુરુએ જીવનના ચારેય આદર્શો (ધર્મ, કમાન, Wm અને મોક્ષ) ને અનુસરવા માટે બનાવ્યા છે.
સાચા ગુરુ મહાન કહેવાય અને મહાનનો મહિમા પણ મહાન કહેવાય.
ઓંકારે વિશ્વનું સ્વરૂપ ધારણ કર્યું છે અને લાખો જીવનપ્રવાહો તેમની ભવ્યતા વિશે જાણી શક્યા નથી.
એક ભગવાન અવિરતપણે સમગ્ર બ્રહ્માંડમાં વ્યાપી રહ્યા છે અને તમામ જીવોને આજીવિકા પ્રદાન કરે છે.
તે ભગવાને કરોડો બ્રહ્માંડોને તેના દરેક ત્રિકોમમાં સમાવી લીધા છે.
તેનો વિસ્તાર કેવી રીતે સમજાવી શકાય અને તે ક્યાં રહે છે તે અંગે કોને પૂછવું જોઈએ.
તેના સુધી કોઈ પહોંચી શકતું નથી; તેમના વિશેની બધી વાતો અફવાને આધારે છે.
એ પ્રભુ સાચા ગુરુના રૂપમાં પ્રગટ થયા છે.
ગુરુની ઝલક એ ધ્યાનનો આધાર છે કારણ કે ગુરુ બ્રહ્મ છે અને આ હકીકત કોઈ વિરલને ખબર છે.
સર્વ આનંદના મૂળ એવા સાચા ગુરુના ચરણોની પૂજા કરવી જોઈએ અને તો જ આનંદની પ્રાપ્તિ થશે.
સાચા ગુરુની સૂચનાઓ એ મૂળભૂત સૂત્ર (મંત્ર) છે જેની આરાધના એક દિમાગની ભક્તિ સાથે દુર્લભ વ્યક્તિ દ્વારા કરવામાં આવે છે.
મુક્તિનો આધાર ગુરુની કૃપા છે અને વ્યક્તિ પવિત્ર મંડળમાં જ જીવનમાં મુક્તિ પ્રાપ્ત કરે છે.
પોતાની જાતને દેખાડવાથી કોઈ પણ પ્રભુને પામી શકતું નથી અને અહંકાર ઉતારવાથી પણ કોઈ દુર્લભ તેને મળે છે.
જે પોતાના અહંકારનો નાશ કરે છે, તે વાસ્તવમાં ભગવાન પોતે છે; તે દરેકને તેના સ્વરૂપ તરીકે ઓળખે છે અને બધા તેને તેમના સ્વરૂપ તરીકે સ્વીકારે છે.
આ રીતે ગુરુના રૂપમાં વ્યક્તિ શિષ્ય બને છે અને શિષ્ય ગુરુ બની જાય છે.
સતયુગમાં એક વ્યક્તિના દુષ્કર્મને કારણે આખો દેશ ભોગ બન્યો.
ત્રેતાયુગમાં એકે કરેલા દુષ્કૃત્યથી આખા શહેરને દુઃખ થયું અને દ્વાપરમાં આખા કુટુંબને દુઃખ થયું.
સરળ છે કળિયુગનો ન્યાય; અહીં ફક્ત તે જ કાપે છે જે વાવે છે.
બીજા ત્રણ યુગમાં કર્મનું ફળ મળ્યું અને સંચિત થયું પણ કળિયુગમાં ધર્મનું ફળ તરત જ મળે છે.
કળિયુગમાં કંઈક કર્યા પછી જ કંઈક* થાય છે પણ ધર્મનો વિચાર પણ તેમાં સુખી ફળ આપે છે.
ગુરુના જ્ઞાન અને પ્રેમાળ ભક્તિનું ચિંતન કરીને ગુરુમુખો, સત્યનું સાચું નિવાસસ્થાન પૃથ્વીમાં બીજ વાવે છે.
તેઓ તેમની પ્રેક્ટિસ અને ઉદ્દેશ્યમાં સફળ થાય છે.
સતયુગમાં સત્ય, ત્રેતા અને દ્વાપરમાં પૂજા અને તપસ્વી શિસ્ત પ્રચલિત હતી.
ગુરુમુખો, કળિયુગમાં ભગવાનના નામનું રટણ કરીને સંસાર સાગર પાર કરે છે.
સતયુગમાં ધર્મના ચાર પગ હતા પણ ત્રેતામાં ધર્મના ચોથા પગને અપંગ બનાવી દેવામાં આવ્યો હતો.
દ્વાપરમાં ધર્મના માત્ર બે પગ બચ્યા અને કળિયુગમાં ધર્મ માત્ર એક પગે જ દુઃખ સહન કરવા ઉભો છે.
ભગવાનને શક્તિહીન લોકોનું બળ માનીને, તે (ધર્મ) ભગવાનની કૃપાથી મુક્તિ માટે પ્રાર્થના કરવા લાગ્યો.
સંપૂર્ણ ગમના રૂપમાં પ્રગટ થયેલા ભગવાને ખરા અર્થમાં મનોબળ અને ધર્મનું નિર્માણ કર્યું.
પોતે જ (સૃષ્ટિનું) ક્ષેત્ર છે અને પોતે જ તેનો રક્ષક છે.
જેમણે પ્રભુનો પ્રેમ રાખ્યો છે તે કોઈથી ડરતા નથી અને જેઓ પ્રભુના ભયથી રહિત છે તેઓ પ્રભુના દરબારમાં ડરે છે.
તે માથું ઊંચું રાખે છે, આગ ગરમ છે અને પાણી નીચે તરફ વહેતું હોવાથી તે ઠંડું છે.
ભરેલો ઘડો ડૂબી જાય છે અને અવાજ કાઢતો નથી અને ખાલી તરવા જ જતો નથી, બલ્કે ઘોંઘાટ પણ કરે છે (તેવી જ રીતે અહંકારી અને અહંકારી છે, પ્રેમાળ ભક્તિમાં લીન થયેલો મુક્ત થઈ જાય છે અને પહેલાનો ઉછાળતો જાય છે.
ફળોથી ભરપૂર હોવાથી કેરીનું ઝાડ નમ્રતાથી ઝૂકી જાય છે પણ એરંડાનું ઝાડ કડવા ફળોથી ભરપૂર હોવાથી ક્યારેય નમ્રતાથી ઝૂકતું નથી.
મન-પક્ષી ઉડતું રહે છે અને પોતાના સ્વભાવ પ્રમાણે ફળ ઉપાડે છે.
ન્યાયના ધોરણે, હળવા અને ભારેનું વજન કરવામાં આવે છે (અને સારા અને ખરાબને અલગ પાડવામાં આવે છે).
જે અહીં જીતતો દેખાય છે તે ભગવાનના દરબારમાં હારે છે અને અહીં હારનાર ત્યાં જીતે છે.
બધા તેના ચરણોમાં નમન કરે છે. વ્યક્તિ પહેલા (ગુરુના) પગે પડે છે અને પછી તે બધાને તેના પગે પડવા દે છે.
પ્રભુનો ક્રમ સાચો છે, તેની લખાણ સાચી છે અને સાચા કારણથી તેણે સૃષ્ટિને પોતાની રમત તરીકે બનાવી છે.
બધા કારણો સર્જકના નિયંત્રણમાં છે પરંતુ તે કોઈપણ દુર્લભ ભક્તના કાર્યોને સ્વીકારે છે.
જે ભક્તે પ્રભુની ઈચ્છા પર પ્રેમ રાખ્યો છે, તે બીજા કોઈની પાસે કંઈ માગતો નથી.
હવે ભગવાનને પણ ભક્તની પ્રાર્થના સ્વીકારવી ગમે છે કારણ કે ભક્તની રક્ષા એ તેમનો સ્વભાવ છે.
પવિત્ર મંડળમાં જે ભક્તો પોતાની ચેતનાને શબ્દમાં લીન રાખે છે તેઓ સારી રીતે જાણે છે કે સર્જનહાર ભગવાન સર્વ કારણોના બારમાસી કારણ છે.
નિર્દોષ બાળક જેવો ભક્ત સંસારથી અલિપ્ત રહે છે અને પોતાને વરદાન અને શાપની ભ્રમણાથી મુક્ત રાખે છે.
તે તેના રણ પ્રમાણે ફળ મેળવે છે.'
સંતુલનમાં રહેલું વૃક્ષ દુષ્ટ કર્મ કરનારનું પણ સારું કરે છે.
ઝાડ કાપનાર તેની છાયામાં બેસીને તે પરોપકારીનું ખરાબ વિચારે છે.
તે પથ્થર ફેંકનારાઓને ફળ આપે છે અને કાપનારને હોડી પાર પાડવા માટે આપે છે.
ગમનો વિરોધ કરનારને ફળ મળતું નથી અને સેવકોને અનંત ઈનામ મળે છે.
પ્રભુના સેવકોની સેવા કરનાર કોઈ પણ દુર્લભ ગુરમુખ આ જગતમાં જાણીતો છે.
બીજા દિવસે ચંદ્રને બધા દ્વારા વંદન કરવામાં આવે છે અને સમુદ્ર પણ પ્રસન્ન થઈને તેની તરફ તેના મોજા ફેંકે છે.
0 પ્રભુ! આખી દુનિયા તેનું બની જાય છે જે તમારું છે.
શેરડીની પ્રકૃતિ અદ્ભુત છે: તે જન્મથી માથું નીચે લઈ જાય છે.
સૌપ્રથમ તેની ચામડી ઉતારવામાં આવે છે અને તેના ટુકડા કરવામાં આવે છે.
પછી તેને શેરડીના કોલુંમાં પીસવામાં આવે છે; તેના સરસને કઢાઈમાં ઉકાળવામાં આવે છે અને બગાસને બળતણ તરીકે બાળવામાં આવે છે.
તે સુખ-દુઃખમાં એકસરખું રહે છે અને ઉકાળ્યા પછી તે જગતમાં એસ્ટ કહેવાય છે.
આનંદ ફળની પ્રાપ્તિ, ગુરુમુખની જેમ, તે ગોળ, ખાંડ અને સ્ફટિક ખાંડનો આધાર બની જાય છે.
પ્યાલાને કફ કર્યા પછી મૃત્યુ એફ પ્રેમ એ શેરડીના જીવન જેવું જ છે જે પીસ્યા પછી જીવંત બની જાય છે.
ગુરુમુખોની કહેવતો રત્નો જેવી અમૂલ્ય છે.
ગુરુ એવો અમાપ સાગર છે કે તેમાં કરોડો નદીઓ સમાઈ જાય છે.
દરેક નદી પર લાખો તીર્થધામો છે અને દરેક પ્રવાહમાં લાખો તરંગો પ્રકૃતિ દ્વારા ઉછળ્યા છે.
તે ગુરુ-સાગરમાં અસંખ્ય ઝવેરાત અને ચારેય આદર્શો (ધર્મ, અર્થ, કામ અને મોક્ષ) માછલીના રૂપમાં ફરે છે.
આ બધી વસ્તુઓ ગુરુ-સાગરની એક લહેર (એક વાક્ય) સમાન નથી.
તેમની શક્તિની હદનું રહસ્ય અજાણ છે.
પ્રેમના પ્યાલાનું અસહ્ય ટીપું કોઈપણ દુર્લભ ગુરુમુખ દ્વારા વહાલ કરી શકાય છે.
ગુરુ પોતે તે અગોચર ભગવાનને જુએ છે, જે બીજાને દેખાતા નથી.
ઘણા બ્રહ્માઓ વેદ પાઠ કરતા અને ઘણા ઇન્દ્રો રજવાડાઓ પર શાસન કરતા થાકી ગયા.
મહાદેવ એકાંતિક બની ગયા અને વિષ્ણુ દસ અવતાર ધારણ કરીને અહીં-તહીં ફર્યા.
સિદ્ધો, નાથ, યોગીઓના વડાઓ, દેવી-દેવતાઓ એ ભગવાનનું રહસ્ય જાણી શક્યા નહિ.
તપસ્વીઓ, તીર્થસ્થાનોમાં જતા લોકો, ઉજવણી કરે છે અને અસંખ્ય સતીઓ તેમને જાણવા માટે તેમના શરીર દ્વારા પીડાય છે.
સેસનાગ પણ સંગીતના તમામ ઉપાયો સાથે તેમને યાદ કરે છે અને પ્રશંસા કરે છે.
આ જગતમાં માત્ર ગુરુમુખો જ ભાગ્યશાળી છે જેઓ તેમની ચેતનાને શબ્દમાં ભેળવીને પવિત્ર મંડળમાં ભેગા થાય છે.
ગુરુમુખો જ, તે અગોચર ભગવાન સાથે રૂબરૂ થાઓ અને આનંદના ફળને પ્રાપ્ત કરો.
વૃક્ષનું માથું (મૂળ) નીચેની તરફ રહે છે અને ત્યાં તે ફૂલો અને ફળોથી ભરેલું છે.
પાણીને શુદ્ધ તરીકે ઓળખવામાં આવે છે કારણ કે તે નીચે તરફ વહે છે.
માથું ઊંચું છે અને પગ નીચા છે પણ તેમ છતાં માથું ગુરુમુખના ચરણોમાં ઝૂકે છે.
સૌથી નીચલી એ પૃથ્વી છે જે આખા વિશ્વનો અને તેમાં રહેલી સંપત્તિનો બોજ ઉઠાવે છે.
તે ભૂમિ અને તે સ્થાન સર્વશ્રેષ્ઠ છે જ્યાં ગુરુ, શીખ અને .. તે પવિત્ર માણસો તેમના પગ મૂકે છે.
સંતોના ચરણોની ધૂળ સર્વોચ્ચ છે એ તો વેદોએ પણ કહ્યું છે.
કોઈપણ ભાગ્યશાળીને પગની ધૂળ પ્રાપ્ત થાય છે.
સંપૂર્ણ સાચા ગુરુ તેમના ભવ્ય સ્વરૂપમાં ઓળખાય છે.
પરફેક્ટ એ સંપૂર્ણ ગુરુનો ન્યાય છે જેમાં કશું ઉમેરી કે ઘટાડી શકાતું નથી.
સંપૂર્ણ ગુરુની શાણપણ સંપૂર્ણ છે અને તે બીજાની સલાહ લીધા વિના પોતાનું મન બનાવે છે.
સંપૂર્ણનો મંત્ર સંપૂર્ણ છે અને તેની આજ્ઞા ટાળી શકાતી નથી.
પવિત્ર મંડળમાં જોડાવાથી બધી ઈચ્છાઓ પૂર્ણ થાય છે, વ્યક્તિ સંપૂર્ણ ગુરુને મળે છે.
તમામ ગણતરીઓ વટાવીને ગુરુ સન્માનની સીડી ચડીને પોતાની મંચ પર પહોંચ્યા છે.
સંપૂર્ણ બનીને તે સંપૂર્ણ પ્રભુમાં ભળી ગયો છે.
જાગતા રહીને સિદ્ધો અને અન્ય તપસ્યા કરનારાઓ શિવરાત્રી મેળો ઉજવે છે.
મહાદેવ એકાંતિક છે અને બ્રહ્મા કમળના આસનના આનંદમાં લીન છે.
તે ગોરખ યોગી પણ જાગૃત છે જેના શિક્ષક મચ્છેન્દ્રએ એક સુંદર ઉપપત્ની રાખી હતી.
સાચા ગુરુ જાગતા હોય છે અને તે પવિત્ર મંડળમાં અમૃતમય કલાકોમાં બીજાને પણ (મોહની નિંદ્રામાંથી) જાગૃત કરે છે.
પવિત્ર મંડળમાં, ધીજી-વિ તેમના સ્વ પર ધ્યાન કેન્દ્રિત કરે છે અને અસ્પષ્ટ શબ્દના પ્રેમાળ આનંદમાં લીન રહે છે.
હું આદિપુરુષ, એવા ગુરુને વંદન કરું છું કે જેમનો અગોચર ભગવાન પ્રત્યેનો પ્રેમ અને સ્નેહ સદા તાજો છે.
શિષ્યમાંથી ભક્ત ગુરુ બને છે અને ગુરુ શિષ્ય બને છે.
બ્રહ્મા વિષ્ણુ અને મહેસરા ત્રણેય અનુક્રમે નિર્માતા, પાલનહાર અને ન્યાય આપનાર છે.
ચારેય વર્ણોના ઘરધારકો જાતિ-ગોત્ર વંશ અને માયા પર આધાર રાખે છે.
લોકો છ શાસ્ત્રોની છ ફિલસૂફીને અનુસરવાનો ઢોંગ કરીને દંભી ધાર્મિક વિધિઓ કરે છે.
તેવી જ રીતે સન્યાસીઓ દસ નામ ધારણ કરીને અને યોગીઓ તેમના બાર સંપ્રદાયો બનાવીને ફરતા હોય છે.
તે બધા દસ દિશાઓમાં ભટકી રહ્યા છે અને બાર સંપ્રદાયો ખાદ્ય અને અખાદ્ય વસ્તુઓની ભીખ માગતા જાય છે.
ચારેય વર્ણોના ગુરસિખો સંયુક્ત રીતે પવિત્ર મંડળમાં અપ્રતિમ ધૂનનું પઠન કરે છે અને સાંભળે છે.
ગુરુમુખ તમામ વર્ણોથી આગળ વધીને ncim ની ફિલસૂફી અને તેમના માટે બનાવેલા આધ્યાત્મિક આનંદના માર્ગને અનુસરે છે.
સત્ય હંમેશા સાચુ હોય છે અને અસત્ય સદંતર મિથ્યા હોય છે.
સાચા ગુરુ એ ગુણોનો ભંડાર છે જે પોતાની પરોપકારથી દુષ્ટોને પણ આશીર્વાદ આપે છે.
સાચા ગુરુ એ એક સંપૂર્ણ ચિકિત્સક છે જે પાંચેય હઠીલા રોગોને મટાડે છે.
ગુરુ એ આનંદનો સાગર છે જે પીડિતોને ખુશીથી પોતાનામાં સમાઈ લે છે.
સંપૂર્ણ ગુરુ શત્રુતાથી દૂર છે અને તે નિંદા કરનારાઓ, ઈર્ષ્યા કરનારાઓ અને ધર્મત્યાગીઓને પણ મુક્ત કરે છે.
સંપૂર્ણ ગુરુ નિર્ભય છે જે હંમેશા સ્થળાંતર અને મૃત્યુના દેવ યમના ભયને દૂર કરે છે.
સાચા ગુરુ એ જ્ઞાની છે જે અજ્ઞાની મૂર્ખ અને અજાણ્યા લોકોને પણ બચાવે છે.
સાચા ગુરુ એવા નેતા તરીકે ઓળખાય છે જે હાથથી પકડીને અંધને પણ (વિશ્વ મહાસાગર) પાર લઈ જાય છે.
હું એવા સાચા ગુરુને બલિદાન આપું છું જે નમ્ર લોકોનું ગૌરવ છે
સાચા ગુરુ એવા ફિલોસોફરનો પથ્થર છે જેના સ્પર્શથી સોનું સોનામાં પરિવર્તિત થાય છે.
સાચો ગુરુ એ ચંદન છે જે દરેક વસ્તુને સુગંધિત અને લાખો ગણી કિંમતી બનાવે છે.
સાચો ગુરુ એ ઈચ્છાઓ પૂર્ણ કરનાર વૃક્ષ છે જે કપાસના રેશમના ઝાડને ફળોથી ભરપૂર બનાવે છે.
સાચા ગુરુ એ છે કે માનસરોવર, હિન્દુ પૌરાણિક કથાઓનું પવિત્ર તળાવ, જે કાગડાઓને હંસમાં પરિવર્તિત કરે છે, જેઓ પાણી અને દૂધના મિશ્રણનું દૂધ પીવે છે.
ગુરુ એ પવિત્ર નદી છે જે પ્રાણીઓ અને ભૂતોને જ્ઞાની અને કુશળ બનાવે છે.
સાચા ગુરૂ એ બંધનોમાંથી મુક્તિ આપનાર છે અને અળગાઓને જીવનમાં મુક્ત કરાવે છે.
ગુરુ લક્ષી વ્યક્તિનું ડગમગતું મન અડગ અને આત્મવિશ્વાસથી ભરેલું બને છે.
ચર્ચાઓમાં તેમણે (ગુરુ નાનક દેવ) સિદ્ધોના ગણિત અને દેવતાઓના અવતારોને બગાડ્યા.
બાબરના માણસો બાબા નાનક પાસે આવ્યા અને બાદમાં તેમને નમ્રતાથી નમન કર્યા.
ગુરુ નાનક સમ્રાટોને પણ મળ્યા અને આનંદ અને ત્યાગથી અલિપ્ત થઈને તેમણે એક અદ્ભુત પરાક્રમ કર્યું.
આધ્યાત્મિક અને લૌકિક વિશ્વના આત્મનિર્ભર રાજા (ગુરુ નાનક) વિશ્વમાં ફરતા થયા.
કુદરતે એક માસ્કરેડ ઘડ્યું કે તેણે સર્જક બનીને બનાવ્યું (એક નવી રીત- શીખ ધર્મ).
તે ઘણા લોકોને મળે છે, અન્યને અલગ કરે છે અને લાંબા સમયથી અલગ થયેલા લોકોને ફરીથી જોડે છે.
પવિત્ર મંડળમાં, તે અદ્રશ્ય ભગવાનની ઝલક ગોઠવે છે.
સાચા ગુરુ એક સંપૂર્ણ બેંકર છે અને ત્રણેય જગત તેના પ્રવાસી સેલ્સમેન છે.
તેમની પાસે પ્રેમાળ ભક્તિના રૂપમાં અનંત રત્નોનો ખજાનો છે.
તેના બગીચામાં, તે લાખો ઈચ્છા પૂરી કરતા વૃક્ષો અને ઈચ્છા પૂરી કરતી ગાયોના હજારો ટોળાઓ રાખે છે.
તેની પાસે સેવક તરીકે લાખો લક્ષ્મતો છે અને ફિલોસોફરના પથ્થરોના અનેક પહાડો છે.
તેના દરબારમાં લાખો ઈન્દ્રો લાખો પ્રકારના અમૃત છાંટે છે.
સૂર્ય અને ચંદ્ર જેવા લાખો દીવા છે અને ચમત્કારિક શક્તિઓના ઢગલા પણ તેની સાથે છે.
સાચા ગુરુએ આ બધા ભંડારો એવા લોકોમાં વહેંચ્યા છે જેઓ સત્યને ચાહે છે અને પ્રેમાળ ભક્તિમાં લીન છે.
સાચા ગુરુ, જે પોતે ભગવાન છે, તેમના ભક્તોને પ્રેમ કરે છે.
સમુદ્ર મંથન કર્યા પછી ચૌદ રત્નો બહાર કાઢવામાં આવ્યા અને (દેવો અને દાનવો વચ્ચે) વહેંચવામાં આવ્યા.
વિષ્ણુએ રત્ન પકડ્યું, લક્ષ્મી; સારંગ નામના વૃક્ષ-પારિજાત, શંખ, ધનુષ્યની ઇચ્છા પૂરી કરે છે. .
ઈચ્છા પુરી કરતી ગાયની અપ્સરાઓ, એર 5વટ હાથી lndr ના સિંહાસન સાથે જોડાયેલા હતા એટલે કે તેમને આપવામાં આવ્યા હતા.
મહાદેવે ઘાતક ઝેર પીધું અને તેમના કપાળ પર અર્ધચંદ્રનો શોભ્યો.
સૂર્યને ઘોડો મળ્યો અને વાઇન અને અમૃત દેવો અને દાનવોએ સંયુક્ત રીતે ખાલી કર્યા.
ધનવંત દવાની પ્રેક્ટિસ કરતા હતા પરંતુ તક્ષક, સાપ દ્વારા ડંખ મારતા, તેમની શાણપણ ઊંધી પડી ગઈ.
ગુરુના ઉપદેશના મહાસાગરમાં અસંખ્ય અમૂલ્ય ઝવેરાત છે.
શીખનો સાચો પ્રેમ ફક્ત ગુરુ માટે જ છે.
પહેલાના ગુરુઓ માનતા હતા કે લોકોને સૂચનાઓ આપવા અને ઉપદેશ આપવા માટે, ધર્મશાળા તરીકે ઓળખાતી એક જગ્યાએ બેસવું પડે છે, પરંતુ આ ગુરુ (હરગોવિંદ) તોફાનો એક જ જગ્યાએ કરે છે.
પહેલા સમ્રાટો ગુરુના ઘરે જતા હતા, પરંતુ આ ગુરુને રાજાએ કિલ્લામાં કેદ કરી દીધા છે.
તેની ઝલક જોવા આવનાર સરીગત તેને મહેલમાં શોધી શકતી નથી (કારણ કે સામાન્ય રીતે તે ઉપલબ્ધ નથી). ન તો તે કોઈથી ડરે છે કે ન તો તે કોઈને ડરાવે છે છતાં તે હંમેશા આગળ વધે છે.
પહેલા આસન પર બેઠેલા ગુરુઓએ લોકોને સંતુષ્ટ રહેવાની સૂચના આપી હતી પરંતુ આ ગુરુ કૂતરા પાળે છે અને શિકાર કરવા નીકળી પડે છે.
ગુરુઓ ગુરબાની સાંભળતા હતા પણ આ ગુરુ ન તો પાઠ કરતા કે (નિયમિત રીતે) ભજન-ગાન સાંભળતા.
તે તેના અનુયાયી સેવકોને પોતાની સાથે રાખતો નથી અને તેના બદલે દુષ્ટો અને ઈર્ષ્યા કરનારાઓ (ગુરુએ પેંડે ખાનને નજીકમાં રાખ્યો હતો) સાથે નિકટતા જાળવી રાખે છે.
પરંતુ સત્ય ક્યારેય છુપાયેલું રહેતું નથી અને તેથી જ ગુરુના ચરણ કમળ પર 'શીખોનું મન લોભી કાળી મધમાખીની જેમ ફરે છે.
ગુરૂ હરગોબડિંગે અસહ્યતા સહન કરી છે અને તેમણે પોતાને પ્રગટ કર્યા નથી.
કૃષિ ક્ષેત્રની આસપાસ ઝાડીઓ વાડ તરીકે અને બગીચાના બાવળની આસપાસ રાખવામાં આવે છે. વૃક્ષો (તેની સલામતી માટે) વાવવામાં આવે છે.
ચંદનનું ઝાડ સાપથી ભરેલું હોય છે અને ખજાનાની સલામતી માટે તાળાનો ઉપયોગ કરવામાં આવે છે અને કૂતરો પણ જાગૃત રહે છે.
કાંટા ફૂલોની નજીક રહેવા માટે જાણીતા છે અને તોફાની ભીડ વચ્ચે હો/ઉત્સાહ દરમિયાન એક કે બે શાણા માણસો પણ સતત રહે છે.
જેમ જેમ કાળા કોબ્રાના માથામાં રત્ન રહે છે તેમ ફિલોસોફરનો પથ્થર પથ્થરોથી ઘેરાયેલો રહે છે.
ઝવેરાતની માળા માં બંને બાજુ રત્નનો કાચ રાખવામાં આવે છે અને હાથી પ્રેમના દોરાથી બંધાયેલો રહે છે.
ભક્તો પ્રત્યેના તેમના પ્રેમ માટે ભગવાન કૃષ્ણ જ્યારે ભૂખ્યા હોય ત્યારે વિદુરના ઘરે જાય છે અને બાદમાં તેમને સાગની દાળ, લીલા પાંદડાવાળી શાકભાજી આપે છે.
ગુરુના ચરણ કમળની કાળી મધમાખી બની રહેલા ગુરુના શીખે પવિત્ર મંડળમાં સૌભાગ્ય પ્રાપ્ત કરવું જોઈએ.
તેણે આગળ જાણવું જોઈએ કે ભગવાનના પ્રેમનો પ્યાલો ખૂબ જ મહેનત પછી મળે છે
વિશ્વના સાત સમુદ્ર કરતાં પણ ઊંડો માનસિક વિશ્વ મહાસાગર છે જે માનસરોવર તરીકે ઓળખાય છે
જેનો કોઈ ઘાટ નથી કોઈ હોડીવાળો અને કોઈ છેડો કે બંધન નથી.
તેને પાર કરવા માટે ન તો વહાણ છે કે ન તો તરાપો; ન તો બાર્જ પોલ ન કોઈને સાંત્વના આપવા માટે.
ત્યાંથી મોતી ઉપાડનારા હંસ સિવાય બીજું કોઈ ત્યાં પહોંચી શકતું નથી.
સાચા ગુરુ તેમના નાટકને અમલમાં મૂકે છે અને નિર્જન સ્થળોને વસાવી દે છે.
કેટલીકવાર તે પોતાની જાતને અમાવસમાં ચંદ્રની જેમ છુપાવે છે (ચંદ્રની રાત નથી) અથવા પાણીમાં માછલી.
જેઓ પોતાના અહંકાર માટે મૃત બની ગયા છે, તેઓ માત્ર ગુરુના અંશમાં શાશ્વત સમાધિમાં લીન થાય છે.
ગુરસિખ એ માછલીના પરિવાર જેવો છે જે મૃત હોય કે જીવતો પાણીને ક્યારેય ભૂલતો નથી.
એ જ રીતે જીવાત પરિવારને દીવાની જ્યોત સિવાય બીજું કશું દેખાતું નથી.
જેમ કે પાણી અને કમળ એકબીજાને પ્રેમ કરે છે અને કાળી મધમાખી અને કમળ વચ્ચેના પ્રેમની વાર્તાઓ કહેવામાં આવે છે;
જેમ કે સ્વાતિ નક્ષત્રના વરસાદના ટીપા સાથે વરસાદી પક્ષી, સંગીત સાથે હરણ અને કેરીના ફળ સાથે નાઇટિંગેલ જોડાયેલ છે;
હંસ માટે માનસરોવર ઝવેરાતની ખાણ છે;
સ્ત્રી રેડ્ડી શેલડ્રેક સૂર્યને પ્રેમ કરે છે; ભારતીય લાલ પગવાળા પાર્ટિજના ચંદ્ર સાથેના પ્રેમની પ્રશંસા કરવામાં આવે છે;
બુદ્ધિમાનની જેમ, ગુરુની શીખ ઉચ્ચ ક્રમના હંસ (પરમહંસ)ની વંશજ હોવાને કારણે સાચા ગુરુને સમતુલાના કુંડ તરીકે સ્વીકારે છે.
અને જળપક્ષીની જેમ વિશ્વ મહાસાગરનો સામનો કરવા જાય છે (અને ભીનાશને પાર કરે છે).
કાચબો તેના ઈંડાને બાજુના પાણીમાંથી બહાર કાઢે છે અને તે પાછળના ભાગ પર નજર રાખે છે.
માતાના સ્મરણથી બગલા પક્ષીનું બચ્ચું આકાશમાં ઉડવા લાગે છે.
વોટરફાઉલનું બાળક મરઘી દ્વારા ઉછેરવામાં આવે છે પરંતુ આખરે તે તેની માતાને મળવા જાય છે.
નાઇટિંગેલના સંતાનોને માદા કાગડા દ્વારા ઉછેરવામાં આવે છે પરંતુ અંતે લોહી લોહીને મળવા જાય છે.
શિવ અને શક્તિ (માયા) ના ભ્રમમાં ફરતા માદા રડી શેલ્ડ્રેક અને ભારતીય લાલ પગવાળા પેટ્રિજ પણ આખરે તેમના પ્રિયજનોને મળે છે.
તારાઓ પૈકી, સૂર્ય અને ચંદ્ર છ ઋતુઓ અને બાર મહિના દરમિયાન જોઈ શકાય છે.
જેમ કે કાળી મધમાખી કમળ અને કમળમાં ખુશ છે,
ગુરુમુખો સત્યને સમજવામાં અને આનંદનું ફળ પ્રાપ્ત કરવામાં આનંદ પામે છે.
એક ઉમદા પરિવારના હોવાને કારણે, ફિલોસોફરનો પથ્થર બધી ધાતુઓને મળે છે (અને તેમને સોનું બનાવે છે).
ચંદનનો સ્વભાવ સુગંધિત છે અને તે તમામ ફળહીન તેમજ ફળદાયી વૃક્ષોને સુગંધિત બનાવે છે.
ગંગા ઘણી ઉપનદીઓથી બનેલી છે પરંતુ ગંગાને મળતાં તે બધી ગંગા બની જાય છે.
રાજાને દૂધ આપનાર તરીકે સેવા આપી હોવાનો કોકાનો દાવો રાજાને ગમ્યો
અને કોકાએ પણ શાહી પરિવારનું મીઠું ખાધું અને તેની સેવા કરવા રાજાની આસપાસ ફરે છે.
સાચા ગુરુ ઉચ્ચ ક્રમના હંસના વંશના છે અને ગુરુના શીખો પણ હંસ પરિવારની પરંપરાનું પાલન કરે છે.
બંને પોતાના વડવાઓએ બતાવેલા માર્ગ પર ચાલે છે.
રાતના અંધકારમાં આકાશમાં લાખો તારાઓ ચમકતા હોવા છતાં વસ્તુઓ નજીકમાં રાખવામાં આવે તો પણ દેખાતી નથી.
બીજી બાજુ વાદળોની નીચે સૂર્ય આવવા છતાં તેમનો પડછાયો દિવસને રાતમાં બદલી શકતો નથી.
જો ગુરુ કોઈ પણ ષડયંત્ર કરે તો પણ શીખોના મનમાં શંકાઓ ઉત્પન્ન થતી નથી.
તમામ છ ઋતુઓમાં એક જ સૂર્ય આકાશમાં રહે છે પરંતુ ઘુવડ તેને જોઈ શકતું નથી.
પરંતુ કમળ સૂર્યપ્રકાશમાં તેમજ ચાંદની રાતમાં ખીલે છે અને કાળી મધમાખી તેની આસપાસ ફરવા લાગે છે (કારણ કે તેઓ કમળને પ્રેમ કરે છે, સૂર્ય કે ચંદ્રને નહીં).
ગુરુના શીખો માયા (એટલે કે શિવ અને શક્તિ) દ્વારા રચાયેલી ભ્રામક ઘટનાઓ હોવા છતાં, પવિત્ર મંડળમાં જોડાવા માટે અમૃત કલાકમાં આવે છે.
ત્યાં પહોંચીને તેઓ એકના ચરણ સ્પર્શ કરે છે અને બધા સારા અને વધુ સારા.
ટેમ્પોરલ રાજા તેના પુત્રને રાજ્ય સોંપ્યા પછી મૃત્યુ પામે છે.
તે વિશ્વ પર પોતાનો દબદબો સ્થાપિત કરે છે અને તેના બધા સૈનિકો તેનું પાલન કરે છે.
મસ્જિદમાં તે તેના નામથી પ્રાર્થના કરવાનો આદેશ આપે છે અને ગફ અને મુલ્લાઓ (ઇસ્લામના ધાર્મિક આદેશોમાં આધ્યાત્મિક વ્યક્તિઓ) તેના માટે સાક્ષી આપે છે.
ટંકશાળમાંથી તેના નામનો સિક્કો નીકળે છે અને દરેક સાચુ-ખોટું તેના આદેશથી થાય છે.
તે દેશની સંપત્તિ અને સંપત્તિને નિયંત્રિત કરે છે અને કોઈની સંભાળ રાખતા સિંહાસન પર બેસે છે. (જો કે) ગુરુ ગૃહની પરંપરા એ છે કે અગાઉના ગુરુઓએ બતાવેલ ઉચ્ચ માર્ગનું પાલન કરવામાં આવે છે.
આ પરંપરામાં માત્ર એક જ આદિ ભગવાનને બિરદાવવામાં આવે છે; ટંકશાળ (પવિત્ર મંડળ) અહીં એક છે;
ઉપદેશ (મીનનો) એક છે અને સાચું સિંહાસન (આધ્યાત્મિક આસન) પણ અહીં એક છે.
પ્રભુનો ન્યાય એવો છે કે આ આનંદનું ફળ પરમ ભગવાન ગુરુમુખોને આપે છે.
જો તેના અભિમાનમાં કોઈ રાજાનો વિરોધ કરે તો તેને મારી નાખવામાં આવે છે
અને તેને બસ્ટર્ડ ચિતા માનીને તેને શબપેટી કે કબર ઉપલબ્ધ નથી.
ટંકશાળની બહાર જે નકલી સિક્કા બનાવી રહ્યો છે તે પોતાનું જીવન વ્યર્થ ગુમાવી રહ્યો છે, (કારણ કે જ્યારે પકડાશે ત્યારે તેને સજા થશે).
ખોટા આદેશ આપનાર પણ પકડાય ત્યારે રડી પડે છે.
સિંહ હોવાનો ઢોંગ કરનાર શિયાળ, કમાન્ડર હોવાનો દંભ કરી શકે છે પરંતુ તેની સાચી કિકિયારી છુપાવી શકતો નથી (અને પકડાય છે).
એ જ રીતે, જ્યારે પકડાય છે ત્યારે ગધેડા પર ચઢાવવામાં આવે છે અને તેના માથા પર ધૂળ નાખવામાં આવે છે. તે પોતાના આંસુમાં પોતાની જાતને ધોઈ નાખે છે.
આ રીતે દ્વૈતમાં લીન થયેલો માણસ ખોટી જગ્યાએ પહોંચી જાય છે.
સિરીચંદ (ગુરુ નાનકના મોટા પુત્ર) બાળપણથી જ પ્રખ્યાત છે જેમણે ગુરુ નાનકનું સ્મારક (સ્મરણમાં) બનાવ્યું છે.
લક્ષ્મી દાસના પુત્ર ધરમચંદ (ગુરુ નાનકના બીજા પુત્ર)એ પણ પોતાના અહંકારનું પ્રદર્શન કર્યું.
ગુરુ અંગદના એક પુત્ર દાસુને ગુરુપદના આસન પર બેસાડવામાં આવ્યો હતો અને બીજા પુત્ર દાતાએ પણ સિદ્ધ મુદ્રામાં બેસવાનું શીખી લીધું હતું એટલે કે ગુરુ અંગદ દેવના બંને પુત્રો ઢોંગી ગુરુ હતા અને ત્રીજા ગુરુ અમર દાસના સમયમાં તેઓએ તેમના ગુરુત્વનો પ્રયાસ કર્યો હતો. માટે શ્રેષ્ઠ
મોહન (ગુરુ અમર દાસનો પુત્ર) પીડિત થયો અને મોહર્ત (બીજો પુત્ર) એક ઉચ્ચ ઘરમાં રહેતો હતો અને લોકોની સેવા કરવા લાગ્યો હતો.
પૃથ્વીચિંદ (ગુરુ રામ દાસનો પુત્ર) બદમાશો તરીકે બહાર આવ્યો અને તેના ત્રાંસા સ્વભાવનો ઉપયોગ કરીને તેની માનસિક બીમારી ચારે બાજુ ફેલાવી દીધી.
મહિદેવ (ગુરુ રામ દાસનો બીજો પુત્ર) અહંકારી હતો જેને પણ ગેરમાર્ગે દોરવામાં આવ્યો હતો.
તે બધા વાંસ જેવા હતા, જેઓ ચંદન-ગુરુની પાસે રહેતા હતા, છતાં સુગંધી ન બની શક્યા.
બૈયા નાનકનો દોર વધ્યો અને ગુરુ અને શિષ્યો વચ્ચેનો પ્રેમ વધુ વિકસ્યો.
ગુરુ નાનકના અંગમાંથી ગુરુ અંગદ આવ્યા અને શિષ્ય ગુરુ અને શિષ્યના ગુરુનો શોખીન બન્યો.
ગુરુ અહગદમાંથી અમર દાસ બહાર આવ્યા જેમને ગુરુ અંગદ દેવ પછી ગુરુ સ્વીકારવામાં આવ્યા.
ગુરુ અમર દાસ તરફથી ગુરુ રામદાસ આવ્યા જેઓ તેમની સેવા દ્વારા ગુરુમાં જ સમાઈ ગયા.
ગુરુ રામદાસમાંથી ગુરુ અર્જન દેવનો ઉદ્ભવ થયો જાણે અમૃતવૃક્ષમાંથી અમૃત ઉત્પન્ન થયો હોય.
પછી ગુરુ અર્જન દેવથી ગુરુ હરગોવિંદનો જન્મ થયો જેમણે પણ આદિમ ભગવાનનો સંદેશો ઉપદેશ આપ્યો અને ફેલાવ્યો.
સૂર્ય હંમેશા ગ્રહણશીલ છે; તે કોઈ એક દ્વારા છુપાવી શકાતું નથી.
એક ધ્વનિથી ઓંકારે સમગ્ર સૃષ્ટિની રચના કરી.
તેમની રચનાની રમત અમાપ છે. તેનું માપ લેનાર કોઈ નથી.
દરેક જીવના કપાળ પર રિટ લખવામાં આવી છે; પ્રકાશ, ભવ્યતા અને ક્રિયા બધું તેમની કૃપાથી છે.
તેની લેખન અગોચર છે; લેખક અને તેમનો ઇનલ પણ અદ્રશ્ય છે.
વિવિધ સંગીત, સ્વર અને તાલ હંમેશા ખાઈ રહ્યા છે પરંતુ તે પછી પણ ઓંકારને યોગ્ય રીતે સેરેનેડ કરી શકાતો નથી.
ખાણો, ભાષણો, જીવોના નામ અને સ્થાનો અનંત અને અગણિત છે.
તેનો એક અવાજ બધી મર્યાદાઓથી પર છે; તે સર્જક કેટલો વિશાળ છે તે સમજાવી શકાતું નથી.
તે સાચા ગુરુ, નિરાકાર ભગવાન ત્યાં છે અને પવિત્ર મંડળમાં ઉપલબ્ધ છે (એકલા)