એક ઓંકાર, આદિમ ઉર્જા, દૈવી ઉપદેશકની કૃપાથી સાક્ષાત્કાર થયો
સતીગુરાના સાચા નામથી ઓળખાતા તે આદિ ભગવાનને નમસ્કાર.
ચારેય વર્ણોને ગુરુની શીખમાં રૂપાંતરિત કરીને, તે સાચા ગુરુ (ગમ નાનક દેવ) એ ગુરુમુખો માટે સાચો માર્ગ શરૂ કર્યો છે.
સાચા ગુરુએ આવા અપ્રતિમ શબ્દને સ્પંદન કર્યું છે જે પવિત્ર મંડળમાં એક અને બધા દ્વારા ગવાય છે.
ગુરુમુખો ગુરુના ઉપદેશોનું પઠન કરે છે; તેઓ પાર જાય છે અને વિશ્વને પાર કરે છે (વિશ્વ મહાસાગર).
જેમ સોપારીના પાનમાં કેચુ, ચૂનો અને સોપારીનું મિશ્રણ સરસ રંગ બનાવે છે, તેવી જ રીતે, ચારેય વર્ણોનો સમાવેશ કરતી ગુરૂમુખ જીવનશૈલી સુંદર છે.
જેણે સંપૂર્ણ ગમ મેળવ્યો છે તેણે ગુરુમતિ પ્રાપ્ત કરી છે; ગુરુની શાણપણ, હકીકતમાં જ્ઞાન, એકાગ્રતા અને ધ્યાનની વિદ્યાને ઓળખી કાઢે છે.
સાચા ગુરુએ પવિત્ર મંડળના રૂપમાં સત્યના ધામની સ્થાપના કરી છે.
બીજાના શરીર, સંપત્તિ અને નિંદાથી (મને) પાછું પકડીને, સાચા ગુરુએ, મને ભગવાનના નામના ધ્યાન, પ્રસન્નતા અને દાનના અભ્યાસ માટે સંકલ્પબદ્ધ કર્યો છે.
ગમના ઉપદેશ દ્વારા તેમના મનને સમજવામાં આવતા લોકોએ પણ તેને ભટકી જતો અટકાવ્યો છે.
જેમ ફિલોસોફરના પથ્થરને સ્પર્શતી આઠ ધાતુઓ સોનું બની જાય છે, તેવી જ રીતે ગુરુમુખોએ મન જીતીને સમગ્ર વિશ્વને જીતી લીધું છે.
ગુરુના ઉપદેશની એવી અસર છે કે શીખ પણ એવી જ લાયકાત મેળવે છે કે જાણે કોઈ ફિલસૂફના પથ્થરને અડીને પથ્થર પોતે જ બીજા ફિલસૂફનો પથ્થર બની ગયો હોય.
વ્યવસ્થિત રીતે, યોગ તેમજ આનંદ જીતીને અને ભક્તિમાં ડૂબી જવાથી તેઓએ તેમનો ભય ગુમાવ્યો છે.
જ્યારે અહંકાર અદૃશ્ય થઈ ગયો, ત્યારે ભગવાન માત્ર ચારે બાજુ પ્રસરેલા તરીકે જ નહીં, પરંતુ તેમના ભક્તો પ્રત્યેના પ્રેમને કારણે પણ સાકાર થયા.
તે તેમના નિયંત્રણમાં આવ્યો.
પવિત્ર મંડળમાં, શબ્દ સાથે જોડાઈને, ગુરમુખ દુઃખો અને આનંદને એક જ નસમાં વર્તે છે.
તે અહંકારી ખરાબ વિચારોનો ત્યાગ કરે છે અને સાચા ગુરુના ઉપદેશોને અપનાવીને કાલાતીત ભગવાનને પૂજે છે.
શિવ-શક્તિ (માયા) ની ઘટનાઓથી આગળ વધીને, ગુર્નઝુખ શાંતિથી આનંદના ફળોમાં ભળી જાય છે.
ગુરુ અને ભગવાનને એક માનીને, તે દ્વૈતની ભાવનાની બિમારીઓનો નાશ કરે છે.
ગુરુમુખો સ્થળાંતર અને અગમ્ય અને અગમ્ય ભગવાનને મળવાના ચક્રમાંથી બહાર નીકળીને સમયની અસર (વૃદ્ધાવસ્થા)થી દૂર જાય છે.
આશાઓ અને ભય તેમને ત્રાસ આપતા નથી. તેઓ અલિપ્ત રહીને ઘરમાં રહે છે અને તેમના માટે અમૃત કે ઝેર, સુખ અને દુ:ખ બધું સરખું છે.
પવિત્ર મંડળમાં, ભયાનક લાંબી બિમારીઓ પણ મટે છે.
વાયુ, પાણી, અગ્નિ અને ત્રણ ગુણો - શાંતિ, પ્રવૃત્તિ અને જડતા શીખ દ્વારા જીતી લેવામાં આવી છે.
મન, વાણી, ક્રિયા અને એકનું ધ્યાન કરવાની એકાગ્રતાથી તેણે દ્વૈતની ભાવના ગુમાવી દીધી છે.
ગુરુના જ્ઞાનમાં સમાઈ જવું એ જગતમાં તેમનું આચરણ છે. પોતાના અંતરમાં તે એક છે (ભગવાન સાથે) જ્યારે તે વિશ્વમાં વિવિધ ફરજો કરે છે.
પૃથ્વી અને પાછલા વિશ્વને જીતીને તે સ્વર્ગમાં પોતાને સ્થાપિત કરે છે.
મધુર બોલવાથી, નમ્રતાથી વર્તવાથી અને પોતાના હાથે દાન-પુણ્ય કરવાથી પતિત માણસો પણ પવિત્ર થયા છે.
આમ, ગુરુમુખ આનંદના અનુપમ અને અમૂલ્ય ફળને પ્રાપ્ત કરે છે.
પવિત્ર મંડળ સાથે જોડાઈને તે અહંકારને (મનમાંથી) બહાર કાઢે છે.
ચાર આદર્શો (ધર્મ, અર્થ, કૃતિમ, મોક્સ) આજ્ઞાકારી સેવક (ભગવાનના) ની આસપાસ હાથ જોડીને ઊભા છે.
આ સેવકે ચારેય દિશાઓને નમસ્કાર કર્યા છે જેમણે બધાને એક દોરામાં બાંધ્યા છે.
વેદ, વેદના પાઠ કરનારા પંડિતો અને તેમના શ્રોતાઓ તેમના રહસ્યને સમજી શકતા નથી.
ચારેય યુગોમાં તેમની નિત્ય તેજસ્વી જ્યોત પ્રજ્વલિત રહે છે.
ચારેય વામના શીખ એક વર્ણ બન્યા અને તેઓ ગુરુમુખોના (મોટા) કુળમાં પ્રવેશ્યા.
તેઓ ધર્મના ધામમાં (ગુરુદ્વારા) ગુરુઓની વર્ષગાંઠો ઉજવે છે અને આ રીતે સદ્ગુણોના બીજ વાવે છે.
પવિત્ર મંડળમાં પૌત્ર અને દાદા (એટલે કે યુવાન અને વૃદ્ધ) એકબીજાના સમાન છે.
કામ (વાસના) ક્રોધ (ક્રોધ), અહંતિલાર અહંકારને કાબૂમાં રાખીને સાધ સંગત (પવિત્ર કંપની)માં શીખો, તેમના લોભ અને મોહને નષ્ટ કરે છે.
પવિત્ર મંડળમાં સત્ય સંતુષ્ટિ, કરુણા, ધર્મ, સંપત્તિ, સત્તા બધું સમાયેલું છે.
પાંચ તત્ત્વોને પાર કરીને, પાંચ શબ્દો (વાદ્યો)નો સત્કાર છે. ત્યાં રમ્યા.
પાંચ યોગિક મુદ્રાઓને નિયંત્રિત કર્યા પછી, મંડળના આદરણીય સભ્ય ચારે બાજુ પ્રખ્યાત થઈ જાય છે.
જ્યાં પાંચ વ્યક્તિઓ એકસાથે બેસે છે, ભગવાન ભગવાન, ત્યાં છે; આ અવર્ણનીય પ્રભુનું રહસ્ય જાણી શકાતું નથી.
પરંતુ માત્ર તે પાંચ જ લોકો મળે છે (એકસાથે બેસવા માટે) જેઓ દંભનો ત્યાગ કરે છે તેઓએ તેમની ચેતનાને શબ્દની અણધારી ધૂનમાં ભેળવી દીધી છે.
આવા સાથી-શિષ્યો પવિત્ર મંડળને પ્રેમ કરે છે.
છ (ભારતીય. ફિલસૂફી) ના અનુયાયીઓ તીવ્ર ઝંખના કરે છે પરંતુ માત્ર ગુરુમુખને જ પ્રભુની ઝલક મળે છે.
છ શાસ્ત્રો એક ગોળ ગોળ ગોળ ગોળ સમજ આપે છે પણ ગુરૂમુખો ગુરુના ઉપદેશોને હૃદયમાં દ્રઢપણે સ્થાયી કરે છે.
સંગીતના તમામ ઉપાયો અને ધૂનો એ અનુભવવા માટે આશ્ચર્યચકિત છે
સાચા ગુરુ એવા છે જેમ કે એક સૂર્ય તમામ છ ઋતુઓમાં સ્થિર રહે છે.
આવું આનંદ-ફળ ગુરુમુખોને પ્રાપ્ત થયું છે, જેનો સ્વાદ છ આનંદથી જાણી શકાતો નથી.
એન્કોરાઈટ્સ, સત્યના અનુયાયીઓ, લાંબા સમય સુધી જીવતા અને વિશ્વવ્યાપી રીતે વખાણાયેલા લોકો બધા ભ્રમણાઓમાં ડૂબેલા છે.
ફક્ત પવિત્ર મંડળમાં જોડાવાથી જ વ્યક્તિ પોતાના જન્મજાત સ્વભાવમાં સમાઈ શકે છે.
પવિત્ર મંડળમાં ફરતા અને સાત સમુંદરને અંકુશમાં રાખીને ગુરૂમુખો આ સંસાર સાગરમાં અલિપ્ત રહે છે.
બધા સાત ખંડો અંધકારમાં છે; ગુરુમુખ તેમને શબ્દના દીવા દ્વારા જ્ઞાન આપે છે.
ગુરુમુખે તમામ સાત પર્લ (દેવોના નિવાસસ્થાનો)માં સુધારો કર્યો છે અને તેને જાણવા મળ્યું છે કે માત્ર સમતુલાની સ્થિતિ જ સત્યનું વાસ્તવિક નિવાસસ્થાન છે.
તમામ મુખ્ય નક્ષત્રો જેમ કે સ્વ-તિ વગેરે, અને સાત દિવસ, તેણે તેમને તેમના માથા પરથી પકડીને નિયંત્રિત કર્યા છે, એટલે કે તે તેમની છેતરપિંડીથી આગળ વધી ગયો છે.
એકવીસ શહેરો અને તેમના અભિવ્યક્તિ તેણે ઓળંગી છે અને તે આનંદથી (પોતાના સ્વમાં) જીવે છે.
તે સાત ધૂન (સંગીતની) ની વ્યાપકતાને જાણે છે અને તેણે પર્વતોની સાત ધારાઓ પાર કરી છે.
આ શક્ય બની શકે છે કારણ કે તેણે પવિત્ર મંડળમાં ગુરુના શબ્દને ટકાવી રાખ્યો છે અને પરિપૂર્ણ કર્યો છે.
જે વ્યક્તિ ગુરુની બુદ્ધિ પ્રમાણે આચરણ કરે છે, તે આઠ વિભાગ (ચાર વર્ણો અને ચાર આશ્રમોના) દંભથી આગળ વધે છે અને એક મનની ભક્તિ સાથે ભગવાનને ભજે છે.
ચાર વામના રૂપમાં આઠ ધાતુઓ અને ચાર ધર્મો ગુરુના રૂપમાં ફિલોસોફરના પથ્થરને મળ્યા છે અને પોતાને સોનામાં પરિવર્તિત કર્યા છે, ગુરુમુખ, પ્રબુદ્ધ.
સિદ્ધો અને અન્ય ચમત્કારિક સાધકોએ એકલા એ આદિ ભગવાનને નમસ્કાર કર્યા છે.
તે ભગવાન સમયના તમામ આઠ ઘડિયાળો પૂજવું જોઈએ; શબ્દમાં ચેતનાના વિલીનીકરણ દ્વારા, અગોચરને જોવામાં આવે છે.
સાચા ગમની સલાહ અપનાવવાથી આઠ પેઢીનું વિષ (કલંક) મટી જાય છે અને હવે બુદ્ધિ માયાને લીધે ભ્રમિત થતી નથી.
ગુરુમુખોએ તેમની પ્રેમાળ ભક્તિ દ્વારા અયોગ્ય મનને શુદ્ધ કર્યું છે.
પવિત્ર મંડળને મળવાથી જ મનનું નિયંત્રણ થાય છે.
લોકો નવગુણી ભક્તિ અપનાવે છે પણ ગુરુની બુદ્ધિ અપનાવીને ગુરુમુખ નવ દ્વાર સિદ્ધ કરે છે.
પ્રેમના આનંદનો સ્વાદ ચાખીને, ગુરુમુખ સંપૂર્ણ આસક્તિ સાથે, ભગવાનની સ્તુતિનો પાઠ કરે છે.
રાજયોગ દ્વારા, ગુરુમુખે સત્ય અને અસત્ય બંને પર વિજય મેળવ્યો છે અને તેથી તે પૃથ્વીના નવ પ્રદેશોમાં જાણીતા છે.
નમ્ર બનીને તેણે નવ દરવાજાઓને શિસ્તબદ્ધ કર્યા છે અને તે ઉપરાંત તેણે સર્જન અને વિસર્જનમાં પણ વિખરાઈ છે.
નવ ખજાનાઓ તેને નિષ્ઠાપૂર્વક અનુસરે છે અને ગુરૂમુખ નવ નાથને મુક્તિ મેળવવાની તરકીબ પ્રગટ કરે છે.
નવ કળીઓ (માનવ શરીરમાં), જે જીભ કડવી, મીઠી, ગરમ અને ઠંડી હતી, તે હવે
પવિત્ર મંડળ સાથેના સંગત અને ગુરુના જ્ઞાનને લીધે, આનંદ અને આનંદથી ભરપૂર બન્યું છે.
શીખે અન્યની સુંદર સ્ત્રીઓને તેની માતાઓ, બહેનો અને પુત્રીઓની જેમ વર્તવું જોઈએ.
તેના માટે બીજાની સંપત્તિ હિંદુ માટે બીફ અને મુસ્લિમ માટે ડુક્કરનું માંસ છે.
પોતાના પુત્ર, પત્ની કે પરિવારના મોહમાં તેણે કોઈની સાથે દગો ન કરવો જોઈએ અને છેતરવું જોઈએ નહીં.
બીજાના વખાણ અને નિંદા સાંભળતી વખતે તેણે કોઈની ખરાબ વાત ન કરવી જોઈએ.
ન તો તેણે પોતાની જાતને મહાન અને ગૌરવશાળી ગણવી જોઈએ કે ન તો તેણે પોતાના અહંકારથી કોઈને છીનવી લેવી જોઈએ.
આવા સ્વભાવના ગુરુમુખ રાજ યોગ (ઉચ્ચતમ યોગ)નો અભ્યાસ કરે છે, શાંતિથી જીવે છે
અને પવિત્ર મંડળમાં પોતાનું બલિદાન આપવા જાય છે.
પ્રેમના આનંદનો સ્વાદ ચાખનાર ગુરુમુખને ખોરાક અને શાહીની ઈચ્છા થતી નથી.
શબ્દમાં તેની ચેતનાના વિલીનીકરણને લીધે, તેને કોઈ ઈપ મળતો નથી અને જાગરણ કરીને, તે તેની રાત આનંદપૂર્વક વિતાવે છે.
જેમ લગ્ન પહેલાના થોડાક દિવસો માટે, કન્યા અને કન્યા gs માં પણ સુંદર દેખાય છે, તેમ ગુરુમુખો પણ શોભે છે.
તેઓ વિશ્વમાંથી જવાનું રહસ્ય સમજતા હોવાથી, તેઓ વિશ્વમાં મહેમાનોની જેમ રહે છે (જેમણે વહેલા જવું જોઈએ).
ગુરુના શાણપણના રાજમાર્ગથી પરિચિત હોવાને કારણે, ગુરુમુખો સત્યના વેપારના સંપૂર્ણ ભાર સાથે તેના પર આગળ વધે છે.
શીખો ગુરુના ઉપદેશોને પ્રેમ કરે છે અને તેમના ચહેરા આ અને પછીના વિશ્વમાં તેજસ્વી રહે છે.
હંમેશા પવિત્ર મંડળમાં, ભગવાનની ભવ્યતાની અવિશ્વસનીય વાર્તા કહેવામાં આવે છે.
અભિમાન અને અહંકારનો ત્યાગ કરતા ગુરુમુખે નમ્ર બનવું જોઈએ.
પોતાના મનમાં જ્ઞાનના પ્રકાશથી તેણે અજ્ઞાન અને ભ્રમણાનો અંધકાર દૂર કરવો જોઈએ.
તેણે નમ્રતાથી (ભગવાનના) પગે પડવું જોઈએ કારણ કે ભગવાનના દરબારમાં ફક્ત નમ્ર લોકોનું જ સન્માન થાય છે.
માસ્ટર પણ તે માણસને પ્રેમ કરે છે જે માસ્ટરની ઇચ્છાને પ્રેમ કરે છે.
જે ભગવાનની ઇચ્છાને સ્વીકારે છે તે સ્વીકારે છે તે સમજે છે કે તે આ જગતમાં મહેમાન છે;
તેથી જ તમામ દાવાઓને છોડીને, તે પોતાના માટે કોઈ દાવો કર્યા વિના જીવે છે.
પવિત્ર મંડળમાં હોવાને કારણે, તે ભગવાનની આજ્ઞાઓ અનુસાર કાર્ય કરે છે.
ગુરુ અને ભગવાનને એક તરીકે સ્વીકારીને, ગુરુમુખે દ્વૈતભાવને ભૂંસી નાખ્યો છે.
અહંકારની દીવાલને પછાડીને, ગુરુમુખે તળાવ (સ્વ) ને નદી (બ્રહ્મ) સાથે જોડી દીધું છે.
નિઃશંકપણે નદી તેના બે કાંઠામાં સમાયેલી રહે છે, એક બીજાને જાણતી નથી.
ઝાડમાંથી ફળ અને ફળમાંથી e જન્મે છે અને વાસ્તવમાં બંનેના નામ અલગ હોવા છતાં એક જ છે.
સૂર્ય તમામ છ ઋતુઓમાં એક છે; આ જાણીને, વ્યક્તિ જુદા જુદા સૂર્ય વિશે વિચારતો નથી.
રાત્રે તારાઓ ચમકે છે પણ દિવસના વિરામ સાથે તેઓ કોની આજ્ઞામાં છુપાઈ જાય છે? (તેઓ આપોઆપ જાય છે અને તેવી જ રીતે જ્ઞાનના પ્રકાશથી અજ્ઞાનનો અંધકાર પણ દૂર થઈ જાય છે).
પવિત્ર મંડળ, ગુરૂમુખો એકલા મનની ભક્તિ સાથે ભગવાનની પૂજા કરે છે.
ગુરુના યોગી શીખો સદા જાગૃત રહે છે અને માયાની વચ્ચે અતૂટ રહે છે.
તેમના માટે ગુરુમંત્ર કાનની બુટ્ટી છે અને સંતોના ચરણોની ધૂળ તેમના માટે રાખ છે.
ક્ષમા એ તેમનો પથરાયેલો ધાબળો છે, તેમની ભીખ માંગવા માટેનો બાઉલ પ્રેમ છે અને ભક્તિ એ તેમનું ટ્રમ્પેટ છે (સિટીગ),
જ્ઞાન એ તેમનો સ્ટાફ છે, અને ગુરુનું આજ્ઞાપાલન એ તેમનું ધ્યાન છે.
ગુફામાં પવિત્ર મંડળના રૂપમાં બેસીને તેઓ અગમ્ય સમતુલામાં રહે છે.
અહંકારની બિમારીમાંથી મુક્તિ મેળવીને, તેઓ આવવા-જવાના બંધનો (જન્મ અને મૃત્યુ)માંથી મુક્ત થાય છે.
પવિત્ર મંડળને વખાણવામાં આવે છે કારણ કે તેમાં રહેલ ગુરુની શાણપણ છે.
લાખો બ્રહ્માઓ, લાખો વેદોનું પઠન કરીને નેટ નેટ) (આ નથી, આ નથી) કહીને થાકી ગયા.
મહાદેવ અને લાખો એકાંતવાસીઓ પણ યોગાભ્યાસની નિંદ્રાથી કંટાળી ગયા છે.
લાખો અવતારો બનીને વિષ્ણુ જ્ઞાનની બેધારી તલવારને પકડીને પણ તેમના સુધી પહોંચી શક્યા નહીં.
લોમાસ જેવા લાખો દીર્ઘજીવિત ઋષિઓ તેમની મનોબળ હોવા છતાં, આખરે આંચકો અનુભવે છે.
તે ભગવાને પોતાના સ્વથી, ત્રણેય જગત, ચાર યુગો, લાખો બ્રહ્માંડો અને તેમના વિભાગોને આવરી લીધા છે, એટલે કે
તે આ બધા કરતાં મોટો છે. લાખો સર્જનો અને વિસર્જન પર્સિયન વ્હીલ પરના વાસણોની સાંકળની જેમ ફરતા રહે છે અને આ બધું પોપચાંના પડવાના સમયની અંદર ઘડવામાં આવે છે.
જો કોઈ વ્યક્તિ પવિત્ર મંડળનો પ્રેમી બને, તો જ તે આ રહસ્ય સમજી શકે છે
ગુણાતીત બ્રહ્મ સંપૂર્ણ બ્રહ્મ છે; તે આદિ કોસ્મિક આત્મા (પુરુષ) અને સાચા ગુરુ છે.
યોગીઓ ધ્યાનથી સ્તબ્ધ થઈ ગયા કારણ કે તેઓ વેદના જ્ઞાનની કાળજી લેતા નથી.
દેવી-દેવતાઓને પૂજતા લોકો પૃથ્વી અને આકાશમાં પાણીમાં (વિવિધ જીવનમાં) ફરતા રહે છે.
તેઓ ઘણા અગ્નિદાહ, અર્પણ અને તપસ્વી વિધિઓ કરે છે અને કહેવાતી ધાર્મિક પ્રવૃત્તિઓ કરતી વખતે પણ રડે છે (કારણ કે તેમના દુઃખ દૂર થતા નથી).
નિત્ય દોડતું મન નિયંત્રણમાં આવતું નથી અને મન જીવનના તમામ આઠ વિભાગો (ચાર વર્ણ અને ચાર આશ્રમ) બગાડી નાખે છે.
મનને જીતીને ગુરુમુખોએ આખું જગત જીતી લીધું છે અને પોતાનો અહંકાર ગુમાવ્યો છે, તેઓએ પોતાની જાતને એક અને બધામાં જોયા છે.
ગુરૂમુખોએ પવિત્ર મંડળમાં સદ્ગુણોની માળા તૈયાર કરી છે.
અગોચર અને દોષરહિત ભગવાન તમામ સ્વરૂપો અને લેખનથી પર હોવાનું કહેવાય છે.
તે અવ્યક્ત ભગવાનનો સ્વભાવ પણ ઊંડો અવ્યક્ત છે, અને સેસંફગ દ્વારા સતત પાઠ કરવા છતાં તેનું રહસ્ય સમજી શકાયું નથી.
તેની અવિશ્વસનીય વાર્તા કેવી રીતે જાણી શકાય કારણ કે તેને કહેવા માટે કોઈ નથી.
તેમના વિશે વિચારતા, આશ્ચર્ય પણ પોતાને આશ્ચર્યથી ભરેલું લાગે છે અને વિસ્મય પણ વિસ્મય પામી જાય છે.
ગૃહસ્થ જીવન જીવતા ચારેય વર્ણોના લોકો ગુરુના શીખ બનીને,
વિવિધ પ્રકારના ધંધા અને વેપાર કરવા હાથ ધર્યા છે.
પવિત્ર મંડળોમાં, તેઓ ગુરુ-ભગવાનને પૂજે છે, ભક્તો પ્રત્યે પ્રેમાળ છે, અને ગુરુ તેમને વિશ્વ-સમુદ્રને પાર કરાવે છે.
નિરાકાર ભગવાને ઈકારિકસીરનું રૂપ ધારણ કરીને ઓંકારમાંથી અસંખ્ય નામો અને રૂપોની રચના કરી.
તેમના દરેક ટ્રાઇકોમમાં તેમણે કરોડો બ્રહ્માંડનો વિસ્તાર રાખ્યો છે.
કેટલા યુગો, યુગો સુધી અગોચર અને અભેદ્ય ધુમ્મસ હતું તે કોઈ જાણતું નથી.
ઘણા યુગો સુધી ઘણા અવતાર (ઈશ્વરના) ની પ્રવૃત્તિઓ ચાલુ રાખી.
એ જ ભગવાન, ભક્તો પ્રત્યેના પ્રેમ ખાતર, કલિજુગમાં (ગુરુના રૂપમાં) પ્રગટ થયા છે.
તાણા અને બાણ જેવા હોવાને કારણે અને પ્રેમી અને પ્રિય વ્યક્તિ, તે પવિત્ર મંડળ દ્વારા નિયંત્રિત, ત્યાં રહે છે.
તે સર્જક ભગવાનનું જ્ઞાન ફક્ત ગુરુમુખ પાસે જ હોય છે.
સાચા ગુરુના આવિર્ભાવથી, ગુરુમુખોને શબ્દના ચિંતનનું સુખદ ફળ મળ્યું.
તે એક ઓંકારમાંથી હજારો ફળો ગમ, શીખ અને પવિત્ર મંડળના રૂપમાં નીકળ્યા.
એવા ગુરુમુખો દુર્લભ છે કે જેમણે ગુરુ સાથે રૂબરૂ થઈને તેમને જોયા છે, તેમને સાંભળ્યા છે અને તેમની આજ્ઞાઓનું પાલન કર્યું છે.
પહેલા તેઓ ગુરુના ચરણોની ધૂળ બની જાય છે અને પછી આખી દુનિયા તેમના ચરણોની ધૂળની ઈચ્છા રાખે છે.
ગુરુમુખોના માર્ગે ચાલીને અને સત્યમાં વ્યવહાર કરીને, વ્યક્તિ (વિશ્વ મહાસાગર) પાર જાય છે.
આવી વ્યક્તિઓનો મહિમા કોઈ જાણતું નથી અને તેના વિશે લખી, સાંભળી અને વાત કરી શકાતી નથી.
પવિત્ર મંડળમાં, ફક્ત ગુરુના શબ્દને જ પ્રિય છે.
ગુરુના શબ્દ અને પવિત્ર મંડળમાં તેમની ચેતનાને ભેળવી દીધા પછી, ગુટમુખોએ સબદના ચિંતનના સ્વરૂપમાં આનંદનું ફળ ચાખ્યું છે.
આ ફળ માટે, તેઓએ તમામ ખજાનો અર્પણ કર્યા છે અને તેના માટે અન્ય ફળોનો ભોગ પણ આપવામાં આવ્યો છે.
આ ફળે બધી ઈચ્છાઓ અને અગ્નિને શાંત કરી છે અને શાંતિ, સંતુષ્ટિ અને સંતોષની લાગણીને વધુ મજબૂત કરી છે.
તમામ આશાઓ પૂર્ણ થઈ ગઈ છે અને હવે તેમના પ્રત્યે અતૂટતાની લાગણી જન્મી છે.
મનના તરંગો મનમાં જ સમાઈ ગયા છે અને મન હવે ઈચ્છાઓ મુક્ત થઈને કોઈ દિશામાં દોડતું નથી.
કર્મકાંડો અને મૃત્યુની ફાંસો તોડીને, મન સક્રિય થઈને ઈનામની ઈચ્છાઓથી મુક્ત થઈ ગયું છે.
ગુરુના ઉપદેશથી પ્રેરિત થઈને, પ્રથમ, ગુરુમુખ ગુરુના ચરણોમાં પડ્યો અને પછી તેણે આખી દુનિયાને તેમના ચરણોમાં કરી.
આ રીતે, ગુરુ સાથે રહીને, શિષ્યએ પ્રેમને ઓળખ્યો.