એક ઓંકાર, આદિમ ઉર્જા, દૈવી ઉપદેશકની કૃપાથી સાક્ષાત્કાર થયો
રાજાઓના સાચા રાજા એવા સાચા ગુરુને હું વંદન કરું છું.
પવિત્ર મંડળ એ સત્યનું નિવાસસ્થાન છે જ્યાં મનના દરવાજા ખોલવામાં આવે છે.
અમૃતનો ફુવારો અહીં કાયમ વહેતો રહે છે અને દરબારીઓ અનસ્ટ્રેક્ટેડ મેલોડી વગાડે છે.
રાજાઓની સભામાં પ્રેમનો પ્યાલો પીવો બહુ મુશ્કેલ છે.
ગુરુ પ્રિય બટલર બને છે અને તેને પીવે છે, તેના ચાખેલા પ્યાલાનો આનંદ અનેકગણો થઈ જાય છે.
જે પ્રેમાળ ભક્તિના ભયથી ચાલે છે, તે સંસારથી બેફિકર રહીને સજાગ રહે છે.
ભક્તો પર દયાળુ, ભગવાન, તેમના રખેવાળ બને છે અને તેમની બધી મનોકામનાઓ પૂર્ણ કરે છે.
ફારસી ભાષામાં માત્ર એક બિંદુ 'મહરમ'ને વિશ્વાસુ, મુજારીમ, ગુનેગાર બનાવે છે.
ગુરુમુખો પવિત્ર મંડળમાં ઉત્સાહિત રહે છે અને તેઓ અન્ય સભાઓમાં જવાનું પસંદ કરતા નથી.
ભગવાનની ઇચ્છામાં તેઓ જોરશોરથી સેવા આપે છે અને તેને જાહેર ન કરવાનો પ્રયાસ કરે છે.
આવા ગુરૂમુખો સુખનું ફળ પ્રાપ્ત કરે છે અને દેહનું અભિમાન છોડી દે છે અને દેહહીન બનીને ગંભીર ચિંતક બને છે.
ગુરુ શબ્દ એ તેમની મૂર્તિ છે અને પવિત્ર મંડળ એ નિરાકાર ભગવાનનું આસન છે.
આદિમ પુરૂષા સમક્ષ નમવું, અમૃત કલાકોમાં તેઓ શબ્દ (ગુરબાની) ચાવે છે.
તે અવ્યક્ત ભગવાનની ગતિશીલતાનું જ્ઞાન મેળવવું એ ખૂબ જ ઊંડો અનુભવ છે, અને તે અસ્પષ્ટ ભગવાન વિશે કંઈક કહેવું એ એક કપરું કાર્ય છે.
બીજાનું ભલું કરતી વખતે માત્ર ગુરુમુખો જ દુઃખી થાય છે.
એ ગુરુમુખનું જીવન ભાગ્યશાળી છે જેને ગુરુની કોઈ શીખ મળીને ગુરુના શરણમાં આવી છે.
તે આદિપુરુષ (ભગવાન) સમક્ષ પ્રણામ કરે છે અને આવા ગુરુના દર્શન કરીને ધન્ય બને છે.
પરિક્રમા પછી તે ગુરુના ચરણ કમળ પર પ્રણામ કરે છે.
દયાળુ બનીને, ગુરુ તેમના માટે સાચા મંત્ર વાહેગુરુનો પાઠ કરે છે.
ભક્તિની મૂડી સાથેનો શીખ ગુરુના ચરણોમાં પડે છે અને આખું વિશ્વ તેમના ચરણોમાં ઝૂકે છે.
ભગવાન (ગુરુ) તેની વાસના, ક્રોધ અને પ્રતિકારનો નાશ કરે છે અને તેના લોભ, મોહ અને અહંકારને ભૂંસી નાખે છે.
તેના બદલે, ગુરુ તેને સત્ય, સંતોષ, ધર્મ, નામ, દાન અને વિધિનું આચરણ કરાવે છે.
ગુરુના ઉપદેશોને અપનાવવાથી વ્યક્તિને ગુરુની શીખ કહેવામાં આવે છે.
શબ્દમાં ચેતનાને ગ્રહણ કરીને, ગુરુમુખો પવિત્ર મંડળના સાચા સભા કેન્દ્રમાં મળે છે.
તેઓ ભગવાનની ઇચ્છામાં આગળ વધે છે અને તેમના અહંકારને ભૂંસી નાખે છે અને તેઓ પોતાને ધ્યાનમાં લેતા નથી.
ગુરુના ઉપદેશોથી પ્રેરિત થઈને તેઓ હંમેશા જાહેર સુખાકારીના કાર્યો કરવા આતુર રહે છે.
ભગવાનના અવિશ્વસનીય જ્ઞાનના ભવ્ય પ્યાલાને કફ કરીને અને સમતુલામાં ભળીને, તેઓ ભગવાનની અસહ્ય, સદા ઉતરતી શક્તિને સહન કરે છે.
તેઓ મીઠાશથી બોલે છે, નમ્રતાથી આગળ વધે છે અને દાન આપીને દરેકને શુભકામના આપે છે.
તેમની શંકા અને દ્વૈતની ભાવનાને નષ્ટ કરીને, તેઓ એક મનથી તે એક ભગવાનને પૂજે છે.
ગુરુમુખ પોતાને આનંદના ફળ સ્વરૂપે જાણે છે અને પરમ આનંદની પ્રાપ્તિ કરે છે.
ગુરુનું શિષ્યત્વ તલવારની ધાર અને સાંકડી ગલી જેવું અતિ સૂક્ષ્મ છે.
મચ્છર અને કીડીઓ ત્યાં ઊભા રહી શકતા નથી.
તે વાળ કરતાં પાતળા હોય છે અને જેમ તલનું તેલ કોલુંમાં ખૂબ જ મુશ્કેલીથી પીસીને મળે છે, તેમ ગુરુનું શિષ્યત્વ આસાનીથી મળતું નથી.
ગુરુમુખો હંસના વંશજ છે અને તેમની વિચારશીલતાની ચાંચ વડે દૂધમાંથી પાણી અલગ કરે છે.
મીઠા વગરના પથ્થરને ચાટવાની જેમ તેઓ માણેક અને ઝવેરાત ખાવા માટે ઉપાડે છે.
બધી આશાઓ અને ઈચ્છાઓનો ત્યાગ કરનાર ગુરૂમુખો અલગતાના માર્ગે આગળ વધે છે અને માયાનો પડદો ફાડી નાખે છે.
પવિત્ર મંડળ, સત્યનું ધામ અને સાચા પ્રભુનું સિંહાસન એ ગુરુમુખો માટે માનસરોવર છે.
અદ્વૈતના પગથિયાં ચડીને તેઓ નિરાકાર ગુરુના વચનને અપનાવે છે.
તેઓ તેમની અસ્પષ્ટ વાર્તાનો આનંદ માણે છે જેમ કે તેઓ મીઠાઈનો મૂંગો વ્યક્તિ માણે છે.
પ્રાકૃતિક ભક્તિ દ્વારા ગુરુમુખો આનંદનું ફળ પ્રાપ્ત કરે છે.
આનંદના ફળની ઈચ્છા ધરાવતા ગુરુમુખો પૂરા પ્રેમથી ગુરુના ચરણ ધોઈ નાખે છે.
તેઓ કમળના પગના અમૃતના પ્યાલા બનાવે છે અને તેને સંપૂર્ણ આનંદથી ચાવે છે.
ગુરુના ચરણોને સરવાળો માનતા તેઓ કમળની જેમ ખીલે છે.
ફરીથી ચંદ્ર તરફ આકર્ષિત પાણીની લીલી બનીને, તેઓ કમળના પગમાંથી અમૃતનો આનંદ માણે છે.
કમળના પગની સુગંધ મેળવવા માટે ઘણા સૂર્ય કાળી મધમાખી બની જાય છે.
વેન સૂર્ય ઉગે છે, અસંખ્ય તારાઓ, પોતાને જાળવવામાં અસમર્થ, છુપાવે છે.
તેવી જ રીતે કમળના પગની પાંખડીઓના પ્રકાશથી અસંખ્ય સૂર્યો છુપાયેલા છે.
ગુરુનો ઉપદેશ મેળવીને શિષ્યો પોતે જ સર્વ આનંદનું ઘર બની ગયા છે.
જેમ સોપારીમાં તમામ રંગો ભળીને એક લાલ રંગ બને છે, તેવી જ રીતે તમામ વર્ણોને મિશ્ર કરીને એક શીખ બનાવવામાં આવી છે.
આઠ ધાતુઓનું મિશ્રણ એક ધાતુ (એલોય) બનાવે છે; તેવી જ રીતે વેદ અને કાતેબા (સેમિટિક શાસ્ત્રો) વચ્ચે કોઈ તફાવત નથી.
ચંદન આખી વનસ્પતિને અત્તર આપે છે પછી ભલે તે ફળ વિનાની હોય કે ફળથી ભરેલી હોય.
ફિલોસોફરના પથ્થરને સ્પર્શ કરીને, લોખંડ સોનું બની જાય છે, ફરીથી તેની વધુ સુંદરતા તરફ નિર્દેશ કરે છે (જરૂરિયાતમંદ લોકો માટે પોતાને ઉપયોગી બનાવે છે).
પછી ગુરુમુખના રૂપમાં સોનામાં, રંગ (નામ) અને અમૃત (પ્રેમનો) પ્રવેશ કરે છે અને તે આજુબાજુની દુનિયાથી બેફિકર બની જાય છે.
હવે તે સુવર્ણ-ગુરમુખમાં માણેક, મોતી, હીરાના બધા ગુણો પ્રગટે છે.
દૈવી શરીર અને દિવ્ય દૃષ્ટિ બનીને ગુરુમુખની ચેતના દૈવી શબ્દના પ્રકાશ પર કેન્દ્રિત થાય છે.
આમ, ભક્તિના આનંદને અપનાવવાથી ગુરુમુખો અનેક આનંદથી ભરપૂર બને છે.
ગુરુમુખ (લોકો) આત્મ સુખ ફળના પ્રેમી છે.
પવિત્ર મંડળમાં પ્રેમના પ્યાલાને કફ કરીને, ગુરુના શીખો તેમની ચેતનાને શબ્દમાં ગ્રહણ કરે છે.
જેમ પક્ષી ચકોર ઠંડકનો આનંદ માણવા ચંદ્રનું ધ્યાન કરે છે, તેમ તેમના દર્શનમાંથી પણ અમૃત રેડાય છે.
વાદળોની ગર્જના સાંભળીને તેઓ વરસાદી પક્ષી અને મોરની જેમ નાચે છે.
કમળના પગના અમૃતનો સ્વાદ ચાખવા તેઓ પોતાની જાતને કાળી મધમાખીમાં ફેરવે છે અને આનંદના ભંડાર (ભગવાનના) સાથે એક બની જાય છે.
ગુરુમુખોનો માર્ગ કોઈને ખબર નથી; માછલીની જેમ તેઓ સુખના સમુદ્રમાં રહે છે.
તેઓ અમૃત પીવે છે; તેમાંથી અમૃતના ઝરણાં નીકળે છે; તેઓ અસહ્ય આત્મસાત કરે છે પરંતુ તેમ છતાં તેઓ તેમને કોઈની નોંધ લેતા નથી.
(ત્રિ-પરિમાણીય પ્રકૃતિ-પ્રકૃતિના) તમામ તબક્કાઓ પાર કરીને તેઓ આનંદનું ફળ પ્રાપ્ત કરે છે.
અદ્ભુત છે એ વાહેગુરુ જેની મહાનતા ભવ્ય છે.
કાચબો તેના ઈંડા રેતીમાં મૂકે છે પરંતુ તેની પરિપક્વતા પર તેની સંપૂર્ણ કાળજી રાખીને તેને નદીમાં લાવે છે.
ફ્લોરિકન પણ તેની સંપૂર્ણ સંભાળ હેઠળ તેની વસંતને આકાશમાં ઉડાન ભરી દે છે.
હંસ પણ તેની ખૂબ જ કુદરતી રીતે તેના બચ્ચાઓને પાણી તેમજ પૃથ્વી પર ફરવાનું શીખવે છે.
કાગડો કોયલના સંતાનોની જાળવણી કરે છે, પરંતુ જ્યારે તેઓ મોટા થાય છે, ત્યારે તેઓ, તેમની માતાનો અવાજ ઓળખીને, તેમને મળવા જાય છે.
હંસના વંશજો પવિત્ર કુંડ માનસરોવરમાં રહેતા મોતી ઉપાડવાનું શીખે છે.
શીખને જ્ઞાન, ધ્યાન અને સ્મરણની તરકીબ આપીને ગુરુ તેને કાયમ માટે મુક્ત કરે છે.
શીખ હવે ભવિષ્ય, વર્તમાન અને ભૂતકાળ જાણે છે પણ તે નમ્ર બનીને સન્માન મેળવે છે.
ગુરૂમુખોની મૂર્તિ ભવ્ય હોય છે પણ લોકો આ હકીકત જાણતા નથી.
ચંદનની સુગંધથી આખી વનસ્પતિ ચંદન બની જાય છે.
ચંદન ભલે ફળ વગરનું હોય પણ તેને હંમેશા મોંઘુ માનવામાં આવે છે.
પરંતુ જે છોડ ચંદનની સુગંધથી ચંદન બની જાય છે, તે અન્ય છોડને ચંદન બનાવી શકતો નથી.
ફિલોસોફરના પથ્થરને સ્પર્શતી આઠ ધાતુઓ સોનું બની જાય છે પરંતુ તે સોનું વધુ સોનું પેદા કરી શકતું નથી.
આ બધું ફક્ત વર્તમાનમાં જ કરવામાં આવે છે (પરંતુ ગુરુની શીખ ઘણાને પોતાના જેવા બનાવે છે; તેઓ આગળ બીજાને શીખ જીવનશૈલીમાં પરિવર્તિત કરવા સક્ષમ બને છે).
નદીઓ, નાળાઓ અને ગંગા પણ સમુદ્રના સંગાથે ખારી બની જાય છે.
જો તે માનસરોવર પર બેસે તો પણ ક્રેન ક્યારેય હંસ બની શકતી નથી.
આવું એટલા માટે થાય છે કારણ કે એક સામાન્ય વ્યક્તિ હંમેશા વીસ અને તેથી વધુ એટલે કે પૈસાની ગણતરીમાં વ્યસ્ત રહે છે.
ઓળખની સીડીઓ ઓળંગીને, ગુરુના માર્ગદર્શન હેઠળ ગુરૂમુખ પોતાના સાચા સ્વભાવમાં નિવાસ કરવા આવે છે.
પવિત્ર મંડળ, પ્રભુના સ્મરણનો સ્ત્રોત, તેમની દૃષ્ટિ અને સ્પર્શ, એ સમતુલાનું ધામ છે.
પવિત્ર મંડળ એક એવું સોનું છે જેની સામગ્રી એટલે કે તેમાંના લોકો, એક સમયે તેમના લોખંડના ગુણો જાણતા હતા, હવે તે સોનું બની ગયું છે અને સોના તરીકે જોવામાં આવે છે.
માર્ગોસા વૃક્ષ, આઝાદિરચતા ઇન્ડિકા, પણ ચંદન વૃક્ષની સંગતમાં ચંદન બની જાય છે.
પગથી ગંદુ કરેલું પાણી પણ ગંગાને મળે ત્યારે શુદ્ધ થઈ જાય છે.
સારી જાતિનો કોઈપણ કાગડો હંસ બની શકે છે પરંતુ દુર્લભ હંસ છે, જે દુર્લભ અને સર્વોચ્ચ ક્રમનો સર્વોચ્ચ હંસ બની જાય છે.
ગુરુમુખના પરિવારમાં જન્મેલા પરમહંસ (ઉચ્ચ આધ્યાત્મિક ક્રમના માણસ) છે, જેઓ તેમના વિવેકપૂર્ણ શાણપણ દ્વારા સત્ય અને અસત્યના દૂધ અને પાણીને અલગ પાડે છે.
(પવિત્ર મંડળમાં) શિષ્ય ગુરુ છે અને ગુરુ (સૌથી નમ્રતાપૂર્વક) શિષ્ય બને છે.
જેમ કે કાચબાના સંતાનો સમુદ્રના મોજાથી પ્રભાવિત થતા નથી તેમ ગુરુના શીખોનો કિસ્સો છે; તેઓ વિશ્વ મહાસાગરના મોજાથી પ્રભાવિત નથી.
ફ્લોરીકન પક્ષી તેના સંતાનો સાથે આકાશમાં આરામથી ઉડે છે પરંતુ આકાશ તેને પાતળું લાગતું નથી.
હંસના સંતાનો સર્વશક્તિમાન માનસરોવરમાં રહે છે.
હંસ અને નાઇટિંગેલ તેમના સંતાનોને અનુક્રમે મરઘી અને કાગડાઓથી અલગ કરે છે અને દૂધવાળા કૃષ્ણ વચ્ચે રહેતા હોવા છતાં આખરે વાસુદેવ પાસે ગયા; તેવી જ રીતે, ગુરૂમુખ તમામ દુષ્ટ વૃત્તિઓનો ત્યાગ કરીને પવિત્ર મંડળમાં ભળી જાય છે.
જેમ માદા રડી શેલડ્રેક અને લાલ પગવાળું તીતર અનુક્રમે સૂર્ય અને ચંદ્રને મળે છે તેમ ગુરુમુખ પણ શિવ અને શક્તિની માયાને પાર કરીને સમતુલાની સર્વોચ્ચ સ્થિતિ પ્રાપ્ત કરે છે.
ગુદા પક્ષી તેની ઓળખના કોઈ આધાર વગર પણ તેના સંતાનોને ઓળખે છે.
તે શીખની સ્થિતિ છે જે તેની ચેતનાને શબ્દમાં ભેળવી દે છે, સાચો પ્રેમ (પ્રભુનો) ઓળખે છે.
ગુરુમુખો આનંદના ફળને ઓળખે છે અને સ્થાપિત કરે છે.
નાનપણથી જ ગુરુ નાનક) પોપટ કુળના શીખ, અલગ સ્વભાવના તારુને મુક્ત કર્યા.
અદ્ભુત પ્રકૃતિનો એક મુલા ત્યાં હતો; તે ગુરુના સેવકોના સેવક તરીકે આચરણ કરશે.
સોરી જ્ઞાતિના પીરથા અને ખેડા પણ ગુરુના ચરણોના આશ્રયને કારણે સમતુલામાં ભળી ગયા.
મર્દાના, ચારણ અને વિનોદી વ્યક્તિ અને એસેમ્બલીઓમાં રબાબના સારા ખેલાડી ગુરુ નાનકના શિષ્ય હતા.
સહગાલુ જ્ઞાતિના પીરથી માલુ અને રામ, (દીદી જાતિના ભક્ત) અલગ સ્વભાવના હતા.
દૌલત ખાન લોધી એક સરસ વ્યક્તિ હતા જે પાછળથી જીવંત પીર, આધ્યાત્મિકવાદી તરીકે જાણીતા થયા.
માલો અને મંગા બે શીખ હતા જેઓ પવિત્ર સ્તોત્રો, ગુરબાનીના આનંદમાં હંમેશા લીન રહેશે.
કાલુ, ક્ષત્રિય, તેના હૃદયમાં ઘણી બધી ઈચ્છાઓ અને ઈચ્છાઓ ધરાવતો ગુરુ પાસે આવ્યો અને ગુરુબાનીના પ્રભાવ હેઠળ, ભગવાનના દરબારમાં વંદન પામ્યો.
ગુરુનું જ્ઞાન એટલે કે ગુરમત, પ્રેમાળ ભક્તિને ચારે બાજુ ફેલાવે છે.
ભગત નામના ભક્ત જો ઓહારી જાતિ અને જપુવંશી પરિવારના ભગત બે શીખ હતા જેમણે ગુરુની સેવા કરી હતી.
સિહાન, ઉપ્પલ અને ઉપ્પલ જાતિના અન્ય એક ભક્ત સાચા ગુરુને ખૂબ જ પ્રિય હતા.
માલસિહાન નગરનો એક ભગીરથ ત્યાં હતો જે અગાઉ કાલી, દેવીનો ભક્ત હતો.
રંધાવાની જીતા પણ એક સરસ શીખ હતી અને ભાઈ બુદ્દા, જેનું અગાઉનું નામ બુરા હતું, તેઓ એક જ ભક્તિ સાથે ભગવાનને યાદ કરશે.
ખાખરા જ્ઞાતિના ભાઈ ફિરાણા, જોધ અને જીવ હંમેશા ગુરુની સેવામાં તલ્લીન રહેતા.
ગુર્જર નામનો એક લોહાર જાતિ શીખ ત્યાં હતો જેણે ગુરુના શીખોને શીખ ધર્મનો ઉપદેશ આપ્યો.
ધીંગા, વાળંદ, ગુરુની સેવા કરીને તેના આખા કુટુંબને મુક્ત કરાવ્યા.
ગુરૂમુખો સ્વયં ભગવાનના દર્શન કરી બીજાને પણ તે જ દર્શન કરાવે છે.
ઉચ્ચ વર્ગના શીખ (પરમહંસ) ભાઈ પારો ત્યાં જુલકા જાતિના હતા જેમના પર ગુરુની કૃપા હતી.
મલ્લુ નામનો શીખ ઘણો બહાદુર હતો અને ભાઈ કેદારા મહાન ભક્ત હતા.
હું ભાઈ દેવ, ભાઈ નારાયણ દાસ, ભાઈ બુલા અને ભાઈ દીપાને બલિદાન આપું છું.
ભાઈ લાલુ, ભાઈ દુર્ગા અને જીવંદા જ્ઞાનીઓમાંના રત્નો હતા અને ત્રણેય પરોપકારી હતા.
જગ્ગા અને ધરણી ઉપજાતિ અને સંસારુ નિરાકાર ભગવાન સાથે એક હતા.
ખાનુ અને માયા પિતા અને પુત્ર હતા અને ભંડારી પેટા જ્ઞાતિના ગોવિંદ ગુણવાન લોકોના વખાણ કરનાર હતા.
જોધ, રસોઇયા, ગુરુની સેવા કરી અને વિશ્વ મહાસાગરમાં તરી ગયો.
સંપૂર્ણ ગુરુએ તેમનું સન્માન જાળવી રાખ્યું.
પુરણ સતગુરુએ (તેમના ભક્તોને) સવારી કરવાનો અધિકાર આપ્યો.
પિરથી મલ, તુલસા અને મલ્હન ગુરુની સેવામાં સમર્પિત હતા.
રામુ, દીપા, ઉગરસૈન, નાગોરી ગુરુની દુનિયા પર ધ્યાન કેન્દ્રિત કરશે.
મોહન, રામુ, મહેતા, અમરુ અને ગોપીએ તેમનો અહંકાર ભૂંસી નાખ્યો હતો.
ભલ્લા જ્ઞાતિના સહરુ અને ગંગુ અને ભગુને, ભક્ત, ભગવાનની ભક્તિ અતિ પ્રિય હતી.
ખાનુ, છુરા, તારુને તરવું (વિશ્વ મહાસાગર) હતું.
ઉગર, સુદ, પુરો ઝંટા, ક્રોસ ઉતારનાર (ગુરમુખ) બન્યા.
ગુરુઓના દરબારના ઘણા દરબારીઓ જેમ કે માલિયા, સહરુ, ભલ્લાસ અને કેલિકો-પ્રિન્ટર્સ થયા છે.
પંધા અને બુલા ગુરુના સ્તોત્રોના ગાયક અને લેખક તરીકે જાણીતા છે.
ગ્રાન્ડ એ ડલ્લાના રહેવાસીઓનું એસેમ્બલ હતું.
ભાઈ તીર્થ સભરવલ પેટાજાતિના તમામ શીખોમાં અગ્રેસર હતા.
ભાઈ પીરો, માણિક છજંદ અને બિસનદાસ આખા પરિવારનો આધાર બની ગયા છે એટલે કે તેઓએ આખા કુટુંબને મુક્તિ અપાવી છે.
તારુ, ભારુ દાસ, ગુરુના દરવાજે શીખો બધા શીખો માટે આદર્શ તરીકે રાખવામાં આવે છે.
મહાનંદ એક મહાન માણસ છે અને બિધિચંદ પાસે પવિત્ર શાણપણ છે.
બ્રહ્મ દાસ ખોત્રા જાતિના છે અને ડુંગર દાસ ભલ્લા તરીકે ઓળખાય છે.
અન્ય છે દિપા, જેઠા, તીરથ, સાયસરુ અને બુલા જેમનું આચરણ સત્ય છે.
મૈયા, જાપા અને નૈયા ખુલ્લર પેટાજાતિમાંથી આવે છે.
તુલસા બોહરા ગુરુના ઉપદેશોથી પ્રેરિત તરીકે ઓળખાય છે.
સાચા ગુરુ જ બધાને છીણી લે છે.
ભાઈ પુરિયા, ચૌધરી ચૂહાર, ભાઈ પૈરા અને દુર્ગા દાસ તેમના સેવાભાવી સ્વભાવ માટે જાણીતા છે.
જિગરાન જ્ઞાતિના બાલા અને કિસાના જ્ઞાની પુરુષોની એસેમ્બલીને પસંદ કરે છે.
બહાદુર એ સુહર જાતિનો તિલોકો છે અને અન્ય શીખ સમુંડા હંમેશા ગુરુ સમક્ષ રહે છે.
ઘાંજી જ્ઞાતિના ભાઈ કુલ્લા અને ભાઈ ભુલ્લા અને સોની જ્ઞાતિના ભાઈ ભગીરથ સત્યપૂર્ણ આચરણ જાળવી રાખે છે.
લાખ અને બાલુ વિજ છે અને હરિદાસ સદા પ્રસન્ન રહે છે.
નિહાલુ અને તુલસીયા ધારણ કરવા માટે છે અને બુલા ચંદિયા ઘણા ગુણોથી ભરેલા છે.
ગોખા શહેરના મહેતા પરિવારના ટોડાટોટા અને મડદુ ગુરુના શબ્દના ચિંતક છે.
ઝંજુ, મુકંદ અને કેદારા કીર્તન કરે છે, ગુરુ સમક્ષ ગુરબાની ગાય છે.
પવિત્ર મંડળની ભવ્યતા સ્પષ્ટ છે.
ગંગુ વાળંદ છે અને રામ, ધર્મ, ઉદા સહગલ ભાઈઓ છે.
ભાઈ જટ્ટુ, ભટ્ટુ, બંતા અને ફિરાણા સુદ ભાઈઓ છે અને એકબીજાને ખૂબ પ્રેમ કરે છે.
ભોલુ, ભટ્ટુ અને તિવારી અન્ય લોકોને ખુશી આપે છે અને ગુરુના દરબારના શીખ તરીકે ઓળખાય છે.
દલ્લા, ભાગી, જપુ અને નિવાલા ગુરુના શરણમાં આવ્યા છે.
ધવન જ્ઞાતિના મુલા, સુજા અને ચૌઝર જ્ઞાતિના ચંદુએ (ગુરુ-દરબારમાં) સેવા આપી છે.
રામદાસ ગુરુના રસોઈયા બાલા અને સાંઈ દાસ (ગુરુના) ધ્યાની હતા.
માછીમારો બિસાનુ, બીબારા અને સુંદર પોતાને ગુરુ સમક્ષ રજૂ કરે છે તેઓ ગુરુના ઉપદેશોને અપનાવે છે.
પવિત્ર મંડળની ભવ્યતા મહાન છે.
(ચાય ચૈલે = પ્રેમીઓ. સુચારે = સારા કાર્યો.)
નિહાલાની સાથે, ચડ્ઢા જાતિના જટ્ટુ, ભાનુ અને તીરથ ગુરુને ખૂબ જ પ્રેમ કરે છે.
તેઓ નજીકના સેવકો છે જે હંમેશા ગુરુ સમક્ષ રહે છે.
નળ અને ભલ્લુ શેખર જાતિના સાધુ તરીકે ઓળખાય છે અને સારા આચરણના શીખ છે.
ભીવા જ્ઞાતિના જટ્ટુ અને મહાપુરુષ મૂળ તેમના પરિવાર સાથે ગુરુના શીખ છે.
ચતુરદાસ અને મૂલા કાલપુર ક્ષત્રિય છે અને હારુ અને ગરુ વિજ જાતિના છે.
ફિરાના નામનો શીખ બહલ પેટાજાતિનો છે અને ભાઈ જેઠા પરિવારના ખૂબ સારા મુક્તિદાતા છે.
વિસા, ગોપી, તુલાસીસ વગેરે. બધા ભારદ્વાજ (બ્રાહ્મણ) પરિવારના છે અને હંમેશા ગુરુ સાથે રહે છે.
ભૈયારા અને ગોવિંદ ઘાઈ જાતિના ભક્તો છે. તેઓ ગુરુના દ્વારે જ રહે છે.
સંપૂર્ણ ગુરુ વિશ્વ મહાસાગર પાર પામ્યા છે.
(સારા=ઉત્તમ. બલિહાર=હું વર્ણમાં જાઉં છું.)
ભાઈ કાલુ, ચૌ, બમ્મી અને ભાઈ મુલા ગુરુના શબ્દને પ્રેમ કરે છે.
હોમાની સાથે, કપાસના વેપારી, ગોવિંગ ઘાઈને પણ ગુરુએ પકડી લીધા હતા.
ભીખા અને તોડી બંને ભટ્ટ હતા અને ધરુ સુદને મોટી હવેલી હતી.
કોહલી જ્ઞાતિના ગુરુમુખ અને રામુ સાથે નોકર નિહાલુ પણ છે.
છજુ ભલ્લા હતા અને માઈ દિત્તા ગરીબ સાધુ હતા.
દેવોત્તે તુલસા બોહરા જાતિના છે અને હું દામોદર અને અકુલને બલિદાન આપું છું.
ભાણ, વિઘા માલ અને બુદ્ધો, કેલિકોપ્રિન્ટર પણ ગુરુના દરબારમાં આવ્યા છે.
સુલતાનપુર ભક્તિ (અને ભક્તો) નું વેરહાઉસ છે.
કસારા જ્ઞાતિની દીપા નામની આજ્ઞાકારી શીખ ગુરુના દરવાજે દીવો કરતી હતી.
પાટટી નગરમાં, ધિલ્લોન જ્ઞાતિના ભાઈલાલ અને ભાઈ લંગાહ સારી રીતે બેઠા છે.
સંઘ જાતિના અજાબ, અજાયબ અને ઉમર ગુરુના સેવકો (મસંદ) છે.
પૈરા છજલ જ્ઞાતિના છે અને કંદુ સંઘાર જ્ઞાતિના છે. તેઓ ગરમ સ્મિત સાથે દરેકનું સ્વાગત કરે છે.
જ્યારે તેઓ શીખોને મળે છે ત્યારે તેમના પુત્ર સાથે કપૂર દેવ ખીલે છે.
શાહબાઝપુરમાં, સમન શીખોની સંભાળ રાખે છે.
જોધા અને જાલાન તુલાસપુરમાં અને મોહન આલમ ગંજમાં રહે છે.
આ મોટા મસંદો એક બીજાને વટાવી જાય છે.
ભાઈ ધેસી અને ભાઈ જોધા અને હુસાંગ બ્રાહ્મણો અને ભાઈ ગોવિંદ અને ગોલા હસતા ચહેરા સાથે મળે છે.
મોહન કુક જાતિનો હોવાનું કહેવાય છે અને જોધા અને જામા ધુટ્ટા ગામને શોભે છે.
મંઝ, ધ બેસ્ટ વન અને પીરાના એટ અલ. ગુરુની ઇચ્છા પ્રમાણે આચરણ.
ભાઈ હમાજા, જાજા કહેવાયા અને બાલા, મારવાહ આનંદપૂર્વક વર્તે છે.
નેનો ઓહરી શુદ્ધ મનનો છે અને તેની સાથે સૂરી, ચૌધરી રહે છે.
પર્વતોના રહેવાસીઓ ભાઈ કાલા અને મહેરા છે અને તેમની સાથે ભાઈ નિહાલુ પણ સેવા આપે છે.
ભૂરા રંગનો કાલુ બહાદુર છે અને કડ જાતિના રામદાસ ગુરુના શબ્દોનું પાલન કરનાર છે.
શ્રીમંત વ્યક્તિ સુભગા ચુહાનિયા નગરમાં રહે છે અને તેમની સાથે ભગ માલ અને ઉગવંદા, અરોરા શીખો છે.
આ બધા એક બીજાને વટાવી ગયેલા ભક્તો છે.
ચાંદલી જ્ઞાતિના પૈરા અને સેઠી જ્ઞાતિના જેઠા અને આવા શીખો કે જેઓ જાતે મજૂરી કરે છે.
ભાઈ લટકન, ઘુરા, ગુરદિત્તા એ ગુરમતના સાથી શિષ્યો છે.
ભાઈ કટારા સોનાના વેપારી છે અને ભાઈ ભગવાનદાસ ભક્ત સ્વભાવના છે.
રોહતાસ ગામનો રહેવાસી અને ધવન જાતિનો મુરારી નામનો શીખ ગુરુની શરણમાં આવ્યો છે.
સોની જાતિના બહાદુર અદિત અને ચુહાર અને સાઈન દાસે પણ ગુરુનો આશ્રય લીધો છે.
નિહાલની સાથે, લાલા (લાલુ) પણ જાણે છે કે કેવી રીતે ચેતનાને વર્ડમાં મર્જ કરવી.
રામ ઝાંઝી જાતિના હોવાનું કહેવાય છે. હેમુએ પણ ગુરુનું જ્ઞાન અપનાવ્યું છે.
જટ્ટુ ભંડારી એક સારા શીખ છે અને આ આખું મંડળ શાહદરા (લાહોર)માં ખુશીથી રહે છે.
ગુરુના ઘરની મહાનતા પંજાબમાં રહે છે.
લાહોરમાં સોઢીઓના પરિવારમાંથી વૃદ્ધ કાકા સહરી મલ ગુરુના નજીકના શીખ છે.
ઝાંઝી જાતિના સૈન દિત્તા અને સૈદો, જાટ, ગુરુના શબ્દના વિચારકો છે.
કુંભારોના પરિવારમાંથી સાધુ મહેતા નિરાકારના ભક્ત તરીકે ઓળખાય છે.
પટોળીઓમાંથી ભાઈ લખુ અને ભાઈ લધા પરોપકારી છે.
ભાઈ કાલુ અને ભાઈ નાનો, બંને કડિયાકામના, અને કોહલીમાંથી, ભાઈ હરિ એક ભવ્ય શીખ છે.
કલ્યાણ સુદ એ બહાદુર છે અને ભાનુ, ભક્ત ગુરુના શબ્દનો ચિંતક છે.
મુલા બેરી, તીર્થ અને મુંડા અપાર શીખ જાણે છે.
મુજંગનો એક ભક્ત કિસાનાના નામથી ઓળખાય છે અને હું શ્રીમંત વ્યક્તિ મંગીનાને બલિદાન આપું છું.
નિહાલુ નામનો સુવર્ણકાર તેના પરિવાર સાથે ગુરુ સમક્ષ હાજર રહે છે.
આ બધાએ ગુરુ દ્વારા આપવામાં આવેલી સંપૂર્ણ ભક્તિ આપીને આનંદપૂર્વક પ્રદર્શન કર્યું છે.
ગુરુના સાથી શિષ્યો ભાણા મલ્હાન અને રેખા રાવ કાબુલમાં રહેતા હોવાનું જાણવા મળે છે.
માધો સોઢીએ કાશ્મીરમાં શીખ પરંપરાને પ્રચલિત બનાવી.
ખરેખર સમર્પિત અને નજીકના શીખો ભાઈ ભીવા, સિહ ચંદ અને રૂપચંદ (સરહિંદના) છે.
ભાઈ પરતાપુ એક બહાદુર શીખ છે અને વિથાર જાતિના ભાઈ નંદાએ પણ ગુરુની સેવા કરી છે.
બચ્છેર જાતિના ભાઈ સામી દાસે થાનેસરના મંડળને ગુરુના ઘર તરફ પ્રેરિત કર્યા.
ગોપી, એક મહેતા શીખ જાણીતા છે અને તીરથ અને નાથા પણ ગુરુના શરણમાં આવ્યા છે.
ભાઈ ભાઈ, મોકલ, ભાઈ ધીલી અને ભાઈ મંડળ પણ ગુરમતમાં બાપ્તિસ્મા પામ્યા હોવાનું કહેવાય છે.
ભાઈ જીવંદા, ભાઈ જગાસી અને તિલોકાએ ફતેહપુર ખાતે સારી સેવા આપી છે.
સાચા ગુરુની ભવ્યતા મહાન છે.
આગ્રાના સકતુ મહેતા અને નિહાલુ ચડ્ડા બ્લેસ્ટ થઈ ગયા છે.
ભાઈ ગઢિયાલ અને મથરા દાસ અને તેમના પરિવારો ગુરુ પ્રત્યેના પ્રેમના લાલ રંગમાં રંગાઈ ગયા હોવાનું કહેવાય છે.
સહગલ જાતિની ગંગા બહાદુર અને હરબન્સ છે, સંન્યાસી ધર્મશાળામાં સેવા આપે છે, યાત્રાળુઓ માટે ધર્મશાળા.
આનંદ જ્ઞાતિના મુરારી ઉચ્ચ વર્ગના સંત છે અને કલ્યાણ એ પ્રેમનું ઘર છે અને કમળ જેવું શુદ્ધ છે.
ભાઈ નાનો, ભાઈ લટકન અને બિંદ રાવે સંપૂર્ણ મહેનત અને પ્રેમથી મંડળની સેવા કરી છે.
આલમ ચંદ હાંડા, સાંઈસારા તલવાર એ શીખ છે જેઓ બધી ખુશીઓ સાથે જીવે છે.
જગના અને નંદા બંને સાધુ છે અને સુહર જાતિના ભાણા હંસની જેમ અસલીમાંથી ખોટાને પારખવામાં સક્ષમ છે.
આ, ગુરુના બધા સાથી શિષ્યો, તારનાં ઝવેરાત જેવા છે.
સિગારુ અને જૈતા સરસ બહાદુર અને પરોપકારી વલણવાળા છે.
ભાઈ જૈતા, નંદા અને પીરાગાએ શબ્દને સર્વના આધાર તરીકે સ્વીકાર્યો છે.
તિલોકા પાઠક એ ભવ્ય ચિહ્ન છે જે પવિત્ર મંડળ અને તેની સેવાને પરોપકારી માને છે.
તોતા મહેતા એક મહાન માણસ છે અને ગુરુમુખોની જેમ શબ્દના આનંદદાયક ફળને ચાહે છે.
ભાઈ સાંઈ દાસનો આખો પરિવાર અમૂલ્ય હીરા અને ઝવેરાત જેવો છે.
નોબલ પૈરા, કોહાલી ગુરુના દરબારના સ્ટોર કીપર છે.
મિયાં જમાલ પ્રસન્ન થઈ ગયા છે અને ભગતુ ભક્તિમાં વ્યસ્ત છે.
શીખો સાથે સંપૂર્ણ ગુરુનું વર્તન સંપૂર્ણ છે.
પુરા ગુરુનું પ્રવર્તર પુરાણ (શીખોમાં વપરાય છે).
અનંતા અને કુકો સારા વ્યક્તિઓ છે જે પ્રસંગોને શણગારે છે.
ઇટા અરોરા, નવલ અને નિહાલુ શબ્દ પર મનન કરે છે.
તખાતુ ગંભીર અને નિર્મળ છે અને દરગાહુ તુલી હંમેશા નિરાકાર ભગવાનને યાદ કરવામાં લીન રહે છે.
માનસધાર ગહન છે અને તીરથ ઉપ્પલ પણ સેવક છે.
કિસાના ઝાંજી અને પમ્મી પુરી પણ ગુરુને પ્રિય છે.
ધીંગર અને માડુ કારીગરો સુથાર છે અને ખૂબ જ ઉમદા વ્યક્તિઓ છે.
હું બનેવરી અને પરસ રામને બલિદાન આપું છું જેઓ બાળરોગના નિષ્ણાત છે.
સર્વોપરી ભગવાન ભક્તોની ભૂલો સુધારે છે.
ભાઈ તીરથ લસ્કરના છે અને હરિદાસ સોની ગ્વાલિયરના છે.
ભાવ ધીર ઉજ્જૈનથી આવે છે અને વર્ડ અને પવિત્ર મંડળમાં રહે છે.
બુરહાન પુરના શીખ પ્રખ્યાત છે જેઓ એકબીજાને પ્રેમ કરે છે અને સમતુલામાં રહે છે.
ભગત ભૈયા ભગવાનદાસ ભક્ત છે અને તેમની સાથે બોડાલા નામનો એક શીખ છે જે સંપૂર્ણ રીતે અલિપ્ત બનીને તેમના ઘરમાં રહે છે.
કટારુ, ઉમદા વ્યક્તિ અને ચિકિત્સક પિયાથિમલ ખાસ કરીને જાણીતા વ્યક્તિત્વ છે.
ભક્ત છુરા અને દલ્લુ હરિયાણાના રહેવાસી હોવાનું કહેવાય છે.
સુંદર અને સ્વામી દાસ બંને શીખ ધર્મની પરંપરાના વિકાસકર્તા છે અને હંમેશા ખીલેલા કમળની જેમ જીવે છે.
ભિખારી, ભવરા અને સુલા ગુજરાતી શીખ છે.
આ બધા શીખો પ્રેમાળ ભક્તિને તેમની જીવન પદ્ધતિ માને છે.
સુહાંડા ગામમાં ભોળા જ્ઞાતિના ભાઈ મૈયા છે જે પવિત્ર મંડળમાં પવિત્ર ગીતો ગાય છે.
લખનૌની ચૌઝાર જ્ઞાતિના ચુહાર એ ગુરુમુખ છે જે દિવસ-રાત ભગવાનને યાદ કરે છે.
પ્રયાગના ભાઈ ભાણા એક નજીકના શીખ છે જેઓ પોતાની આજીવિકા કમાય છે.
જટ્ટુ અને ટપ્પા, જૌનપુરના રહેવાસીઓએ સ્થિર મનથી ગુરમત અનુસાર સેવા કરી છે.
પટના ભાઈ નૌકા અને સભારવાલોમાં નિહાલા એક ધર્મનિષ્ઠ વ્યક્તિ છે.
એક શ્રીમંત વ્યક્તિ જૈતાના નામથી ઓળખાય છે જેને ગુરુની સેવા સિવાય બીજું કંઈ જ ગમતું નથી.
રાજમહેલ શહેરમાં ભાનુ બહલ છે જેનું મન ગુરુના જ્ઞાન અને પ્રેમાળ ભક્તિમાં લીન છે.
બાદલી સોઢી અને ગોપાલ, શ્રીમંત વ્યક્તિઓ ગુરમતને સમજે છે.
આગરાના સુંદર ચઢ્ઢા અને ધક્કાના રહેવાસી ભાઈ મોહને સેવા આપી અને ખેતી કરી સાચી કમાણી કરી છે.
હું પવિત્ર મંડળને બલિદાન આપું છું.