ഒരു ഓങ്കാർ, ആദിമ ഊർജ്ജം, ദൈവിക ആചാര്യൻ്റെ കൃപയാൽ സാക്ഷാത്കരിക്കപ്പെട്ടു
ഒറ്റയടിക്ക്, ഓങ്കാർ അസംഖ്യം രൂപങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കുകയും പ്രചരിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു.
വായു, ജലം, അഗ്നി, ഭൂമി, ആകാശം മുതലായവയുടെ രൂപത്തിൽ അവൻ തൻ്റെ സ്വയം വ്യാപിച്ചു.
അവൻ ജലം, ഭൂമി, മരങ്ങൾ, മലകൾ തുടങ്ങി നിരവധി ജൈവ സമൂഹങ്ങളെ സൃഷ്ടിച്ചു.
ആ പരമോന്നത സ്രഷ്ടാവ് തന്നെ അവിഭാജ്യനാണ്, ഒറ്റ കണ്ണിറുക്കലിൽ ദശലക്ഷക്കണക്കിന് പ്രപഞ്ചങ്ങളെ സൃഷ്ടിക്കാൻ കഴിയും.
അവൻ്റെ സൃഷ്ടിയുടെ അതിരുകൾ അജ്ഞാതമാകുമ്പോൾ, ആ സ്രഷ്ടാവിൻ്റെ വിശാലത എങ്ങനെ അറിയാനാകും?
അവൻ്റെ അതിരുകടന്നതിന് അവസാനമില്ല; അവ അനന്തമാണ്.
അവൻ എത്ര വിശാലമാണെന്ന് പറയാനാകും? മഹാൻ്റെ മഹത്വം വലുതാണ്.
അവൻ മഹാന്മാരിൽ ശ്രേഷ്ഠനാണെന്ന് ഞാൻ കേട്ടിട്ടുണ്ട്.
കോടിക്കണക്കിന് പ്രപഞ്ചങ്ങൾ അവിടുത്തെ ട്രൈക്കോമിൽ വസിക്കുന്നു.
ഒരു മുഴക്കം കൊണ്ട് എല്ലാം സൃഷ്ടിക്കുകയും പ്രചരിപ്പിക്കുകയും ചെയ്ത അവനോട് ആരെയും താരതമ്യം ചെയ്യാൻ കഴിയില്ല.
വേദങ്ങളുടെയും കഠേബകളുടെയും എല്ലാ പ്രസ്താവനകൾക്കും അതീതനാണ് അദ്ദേഹം. അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ വിവരണാതീതമായ കഥ എല്ലാ വിവരണങ്ങൾക്കും അപ്പുറമാണ്.
കാണുകയും മനസ്സിലാക്കുകയും ചെയ്താൽ അവൻ്റെ അവ്യക്തമായ ചലനാത്മകത എങ്ങനെയാണ്?
ജീവ (സ്വയം) സൃഷ്ടിച്ചുകൊണ്ട് അവൻ തൻ്റെ ശരീരം ഉണ്ടാക്കി, അവൻ്റെ വായ, മൂക്ക്, കണ്ണുകൾ, ചെവി എന്നിവയ്ക്ക് നല്ല രൂപം നൽകി.
വചനം ശ്രവിക്കാൻ കൈകളും കാലുകളും ചെവികളും ബോധവും നന്മ കാണാനുള്ള കണ്ണും അവൻ കൃപയോടെ നൽകി.
ഉപജീവനമാർഗത്തിനും മറ്റ് ജോലികൾക്കും വേണ്ടി, അവൻ ശരീരത്തിലേക്ക് ജീവൻ സന്നിവേശിപ്പിച്ചു.
സംഗീതം, നിറങ്ങൾ, ഗന്ധങ്ങൾ, സുഗന്ധങ്ങൾ എന്നിവ സ്വാംശീകരിക്കുന്നതിനുള്ള വിവിധ സാങ്കേതിക വിദ്യകൾ അദ്ദേഹം നൽകി.
വസ്ത്രത്തിനും ഭക്ഷണത്തിനും അവൻ ജ്ഞാനവും ശക്തിയും ഭക്തിയും വിവേചനപരമായ ജ്ഞാനവും ചിന്താ പ്രക്രിയയും നൽകി.
ആ ദാതാവിൻ്റെ രഹസ്യങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയില്ല; സ്നേഹനിധിയായ ദാതാവ് അസംഖ്യം ഗുണങ്ങൾ തന്നിൽ സൂക്ഷിക്കുന്നു.
എല്ലാ കണക്കുകൾക്കും അപ്പുറം, അവൻ അനന്തവും അവ്യക്തവുമാണ്.
നാല് (ജീവൻ) ഖനികളിൽ നിന്ന് (മുട്ട, ഭ്രൂണം, വിയർപ്പ്, സസ്യങ്ങൾ) അഞ്ച് മൂലകങ്ങൾ കലർത്തി ലോകം മുഴുവൻ സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടു.
എൺപത്തിനാലുലക്ഷം ജീവജാലങ്ങളെ സൃഷ്ടിച്ചുകൊണ്ട്, അവയിൽ പരിവർത്തനത്തിൻ്റെ നേട്ടം കൈവരിച്ചിരിക്കുന്നു.
ഓരോ ഇനത്തിലും നിരവധി ജീവികൾ ഉത്പാദിപ്പിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്.
എല്ലാവരും (അവരുടെ പ്രവർത്തനങ്ങൾക്ക്) ഉത്തരവാദികളാണ്, കൂടാതെ അവരുടെ നെറ്റിയിൽ വിധി എഴുതുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഓരോ ശ്വാസവും ശരീരവും കണക്കാക്കുന്നു. റിട്ടുകളുടെ രഹസ്യവും ആ എഴുത്തുകാരനെ ആർക്കും അറിയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
സ്വയം അദൃശ്യനാണ്, അവൻ എല്ലാ എഴുത്തുകൾക്കും അതീതനാണ്.
ഭൂമിയും ആകാശവും ഭയത്തിലാണ്, പക്ഷേ ഒരു പിന്തുണയും പിടിക്കുന്നില്ല, ആ കർത്താവ് ഭയത്തിൻ്റെ ഭാരത്താൽ അവരെ താങ്ങിനിർത്തുന്നു.
വായു, വെള്ളം, തീ എന്നിവ ഭയത്തിൽ സൂക്ഷിക്കൽ (അച്ചടക്കം). അവൻ അവയെല്ലാം കലർത്തി (ലോകത്തെ സൃഷ്ടിച്ചു).
ഭൂമിയെ വെള്ളത്തിലാക്കി അവൻ ആകാശം സ്ഥാപിച്ചു.
അവൻ വിറകിൽ തീ സൂക്ഷിക്കുകയും പൂക്കളും പഴങ്ങളും മരങ്ങളിൽ കയറ്റുകയും ചെയ്തു.
ഒമ്പത് വാതിലുകളിലും വായു (ജീവൻ) സൂക്ഷിച്ച്, അവൻ സൂര്യനെയും ചന്ദ്രനെയും ഭയത്തോടെ സഞ്ചരിക്കുമാറാക്കി (അച്ചടക്കം).
കളങ്കമില്ലാത്ത ആ ഭഗവാൻ തന്നെ എല്ലാ ഭയങ്ങൾക്കും അതീതനാണ്.
ലക്ഷക്കണക്കിന് ആകാശത്ത് കയറിയാലും ആ പരമേശ്വരൻ്റെ അടുത്തെത്താൻ ആർക്കും കഴിയില്ല.
അവൻ അത്യുന്നതനേക്കാൾ ഉയർന്നതാണ്; അവന് (പ്രത്യേക) സ്ഥലമോ താമസമോ പേരോ ക്ഷീണമോ ഇല്ല.
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ലോകങ്ങൾക്ക് തുല്യമായി ആരെങ്കിലും താഴേക്ക് പോയാൽ അയാൾക്ക് അവനെ കാണാൻ കഴിയില്ല.
വടക്ക്, കിഴക്ക്, തെക്ക്, പടിഞ്ഞാറ് എന്നിങ്ങനെ നാല് ദിശകളുടേയും കവറുകൾക്ക് പോലും അവനെ മറികടക്കാൻ കഴിയില്ല.
അവൻ്റെ വിശാലത കൈവരിക്കാനാവില്ല; ഒരു കണ്ണിറുക്കിലൂടെ അവന് (പ്രപഞ്ചത്തെ മുഴുവൻ) സൃഷ്ടിക്കാനും ലയിപ്പിക്കാനും കഴിയും.
സുഗന്ധം പുഷ്പത്തെ അലങ്കരിക്കുന്നതുപോലെ, ഭഗവാനും എല്ലായിടത്തും ഉണ്ട്.
സൃഷ്ടിയുടെ ദിവസത്തെയും മാസത്തെയും കുറിച്ച് സ്രഷ്ടാവ് ആരോടും ഒന്നും പറഞ്ഞിട്ടില്ല.
സ്വന്തത്തിൽ വസിച്ചിരുന്ന രൂപരഹിതൻ തൻ്റെ അദൃശ്യമായ രൂപം ആരെയും കാണാനിടയാക്കിയില്ല.
അവൻ സ്വയം എല്ലാവരെയും സൃഷ്ടിച്ചു, അവൻ തന്നെ (സൃഷ്ടികളുടെ സമ്പത്തിനായി) അവരുടെ ഹൃദയങ്ങളിൽ അവൻ്റെ നാമം സ്ഥാപിച്ചു.
വർത്തമാനകാലത്തും ഭാവിയിലും നിലനിൽക്കുന്നവനും ആദിയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നവനും ആയ ആ ആദിമ ഭഗവാൻ്റെ മുമ്പിൽ ഞാൻ നമിക്കുന്നു.
അവൻ ആരംഭത്തിനും അതീതനും അവസാനത്തിനും അതീതനും അനന്തവുമാണ്; എന്നാൽ അവൻ ഒരിക്കലും തന്നെത്തന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ല.
അവൻ ലോകത്തെ സൃഷ്ടിച്ചു, അവൻ തന്നെ അതിനെ അവൻ്റെ സ്വയത്തിൽ ഉൾക്കൊള്ളുന്നു.
തൻ്റെ ഒരു ട്രൈക്കോമിൽ അവൻ കോടിക്കണക്കിന് പ്രപഞ്ചങ്ങളെ കീഴടക്കി.
അവൻ്റെ വിശാലത, അവൻ്റെ വാസസ്ഥലം, അവൻ്റെ സ്ഥലത്തിൻ്റെ വ്യാപ്തി എന്നിവയെക്കുറിച്ച് എന്തു പറയാൻ കഴിയും?
അവൻ്റെ ഒരു വാചകം പോലും എല്ലാ പരിധികൾക്കും അതീതമാണ്, അതിൻ്റെ വിലയിരുത്തൽ കോടിക്കണക്കിന് അറിവിൻ്റെ നദികൾക്ക് ചെയ്യാൻ കഴിയില്ല.
ലോകത്തിൻ്റെ ആ പരിപാലകൻ അപ്രാപ്യനാണ്; അവൻ്റെ തുടക്കവും അവസാനവും അദൃശ്യമാണ്.
ഇത്രയധികം മഹാനായ അവൻ എവിടെയാണ് ഒളിച്ചിരിക്കുന്നത്?
ഇതറിയാൻ ദേവന്മാരും മനുഷ്യരും അനേകം നാഥന്മാരും എപ്പോഴും അവനിൽ ഏകാഗ്രത പുലർത്തുന്നു.
അവൻ്റെ ഹിതത്തിൽ ലക്ഷക്കണക്കിന് ആഴമേറിയതും അവ്യക്തവുമായ നദികൾ (ജീവൻ) ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.
ആ ജീവിത പ്രവാഹങ്ങളുടെ തുടക്കവും അവസാനവും മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയില്ല.
അവ അനന്തവും അപ്രാപ്യവും അദൃശ്യവുമാണ്, പക്ഷേ ഇപ്പോഴും എല്ലാം മഹാനായ കർത്താവിൽ ചലിക്കുന്നു. അദൃശ്യനും അതിരുകളില്ലാത്തതുമായ ആ ഭഗവാൻ്റെ വ്യാപ്തി അവർക്കറിയില്ല.
സമുദ്രവുമായി സംഗമിക്കുന്ന എണ്ണമറ്റ തരംഗങ്ങളുള്ള നദികൾ അതുമായി ഒന്നാകുന്നു.
ആ സമുദ്രത്തിൽ ലക്ഷക്കണക്കിന് അമൂല്യമായ രത്ന സാമഗ്രികൾ ഉണ്ട്, വാസ്തവത്തിൽ അത് എല്ലാ വിലയ്ക്കും അതീതമാണ്.
ആ സ്രഷ്ടാവായ കർത്താവിന് ഞാൻ ബലിയാണ്.
ബഹുവർണ്ണ സൃഷ്ടിയെ സൃഷ്ടിച്ച ആ പരിപാലകനായ ഭഗവാൻ സ്തുതിക്കപ്പെടേണ്ടതാണ്.
അവൻ എല്ലാവർക്കും ഉപജീവനം നൽകുന്നവനും ആവശ്യപ്പെടാതെ ദാനം ചെയ്യുന്നവനുമാകുന്നു.
ആരും ആരെയും സാദൃശ്യപ്പെടുത്തുന്നില്ല, അവനിലെ ആശയക്കുഴപ്പത്തിൻ്റെ അനുപാതമനുസരിച്ച് ജീവ (സർഗ്ഗാത്മകത) നല്ലതോ ചീത്തയോ ആണ്.
അതീതനായതിനാൽ, അവൻ എല്ലാ കാര്യങ്ങളിൽ നിന്നും വേർപെട്ടു, തികഞ്ഞ ബ്രഹ്മമാണ്. അവൻ എപ്പോഴും എല്ലാവരുടെയും കൂടെയുണ്ട്.
അവൻ ജാതിക്കും ചിഹ്നങ്ങൾക്കും അതീതനാണ്, എന്നാൽ അവൻ എല്ലാവരിലും വ്യാപിച്ചുകിടക്കുന്നു.
അവൻ വായുവിലും വെള്ളത്തിലും അഗ്നിയിലുമാണ് അതായത് ഈ മൂലകങ്ങളുടെ ശക്തി.
രൂപങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കുന്ന ഓങ്കാർ മായ എന്ന ഈച്ചയെ സൃഷ്ടിച്ചു.
പതിനാല് വാസസ്ഥലങ്ങൾ, ജലം, ഉപരിതലം, അന്തർലോകം എന്നിങ്ങനെ മൂന്ന് ലോകങ്ങളെയും അത് വഞ്ചിച്ചു.
ബ്രഹ്മാവ്, വിഷ്ണു, മഹേശൻ എന്നിവരെക്കൂടാതെ പത്ത് അവതാരങ്ങളും അത് ലോകരൂപത്തിൽ ചന്തയിൽ നൃത്തം ചെയ്തു.
ബ്രഹ്മചാരികൾ, ശുദ്ധിയുള്ളവർ, സംതൃപ്തരായ ആളുകൾ, സിദ്ധന്മാർ, നാഥന്മാർ എന്നിവരെയെല്ലാം വിവിധ വിഭാഗങ്ങളുടെ പാതകളിൽ വഴിതെറ്റിച്ചു.
മായ എല്ലാവരിലും കാമവും ക്രോധവും എതിർപ്പും അത്യാഗ്രഹവും വ്യാമോഹവും വഞ്ചനയും സന്നിവേശിപ്പിച്ച് അവരെ അന്തരങ്ങളുണ്ടാക്കി.
അഹംഭാവം നിറഞ്ഞ അവർ ഉള്ളിൽ നിന്ന് പൊള്ളയാണ്, എന്നാൽ ആരും തന്നെത്തന്നെ അപൂർണനായി അംഗീകരിക്കുന്നില്ല (എല്ലാവരും തങ്ങൾ പൂർണ്ണ അളവുകോലാണെന്നും അതിൽ കുറവൊന്നുമില്ലെന്നും തോന്നുന്നു).
സ്രഷ്ടാവായ ഭഗവാൻ തന്നെ ഇതിനെല്ലാം കാരണം മറച്ചുവെച്ചിരിക്കുന്നു.
അവൻ (കർത്താവ്) ചക്രവർത്തിമാരുടെ ചക്രവർത്തിയാണ്, അവരുടെ ഭരണം സുസ്ഥിരവും രാജ്യം വളരെ വലുതുമാണ്.
അവൻ്റെ സിംഹാസനവും കൊട്ടാരവും കൊട്ടാരവും എത്ര വലുതാണ്.
അവനെ എങ്ങനെ സ്തുതിക്കണം, അവൻ്റെ നിധിയുടെയും പ്രദേശത്തിൻ്റെയും വിസ്തൃതി എങ്ങനെ അറിയാനാകും?
അവൻ്റെ മഹത്വവും മഹത്വവും എത്ര വലുതാണ്, അവൻ്റെ സേവനത്തിൽ എത്ര സൈനികരും സൈന്യങ്ങളും ഉണ്ട്?
എല്ലാം അവൻ്റെ ഉത്തരവിന് കീഴിലാണ്, വളരെ സംഘടിതവും ശക്തവുമാണ്, ഒരു അശ്രദ്ധയും ഇല്ല.
ഇതെല്ലാം ക്രമീകരിക്കാൻ അദ്ദേഹം ആരോടും ആവശ്യപ്പെടരുത്.
ലക്ഷക്കണക്കിന് വേദങ്ങൾ വായിച്ചിട്ടും ബ്രഹ്മാവിന് അക്ഷരം മനസ്സിലായില്ല (പരമതം)
ലക്ഷക്കണക്കിന് രീതികളിലൂടെ (ഭാവങ്ങൾ) ശിവ ധ്യാനിക്കുന്നു, പക്ഷേ അപ്പോഴും (ഭഗവാൻ്റെ) രൂപവും ഭാവവും ഭാവവും തിരിച്ചറിയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
ലക്ഷക്കണക്കിന് ജീവികളിലൂടെ അവതാരമെടുത്ത വിഷ്ണുവിന് ആ ഭഗവാനെ തിരിച്ചറിയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
ശേഷനാഗ് (പുരാണ പാമ്പ്) ഭഗവാൻ്റെ പല പുതിയ നാമങ്ങളും ചൊല്ലുകയും ഓർമ്മിക്കുകയും ചെയ്തു, പക്ഷേ ഇപ്പോഴും അവനെക്കുറിച്ച് കൂടുതൽ അറിയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
ദീർഘായുസ്സുള്ള പലരും ജീവിതം പലതരത്തിൽ അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞു, എന്നാൽ അവർക്കും പല തത്ത്വചിന്തകർക്കും ബ്രഹ്മമായ ശബ്ദത്തെ മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
എല്ലാവരും ആ ഭഗവാൻ്റെ ദാനങ്ങളിൽ മുഴുകി, ആ ദാതാവിനെ വിസ്മരിച്ചു.
രൂപരഹിതനായ ഭഗവാൻ രൂപമെടുക്കുകയും ഗുരുവിൻ്റെ രൂപത്തിൽ സ്ഥാപിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തു (ഇവിടെ സൂചന ഗുരുനാനാക്കിനെക്കുറിച്ചാണ്).
അദ്ദേഹം നാല് വർണ്ണങ്ങളിൽ നിന്നും ശിഷ്യന്മാരെ സ്വീകരിക്കുകയും വിശുദ്ധ സഭയുടെ രൂപത്തിൽ സത്യത്തിൻ്റെ വാസസ്ഥലം സ്ഥാപിക്കുകയും ചെയ്തു.
വേദങ്ങൾക്കും കടേബകൾക്കും അപ്പുറം ഗുരുവിൻ്റെ ആ വചനത്തിൻ്റെ മഹത്വം അദ്ദേഹം വിശദീകരിച്ചു.
അനവധി തിന്മകളിൽ ഏർപ്പെട്ടിരുന്നവർ ഇപ്പോൾ ഭഗവാനെ ധ്യാനിക്കാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു.
മായയുടെ നടുവിൽ അവരെ വേർപെടുത്തി, ആ വിശുദ്ധ നാമത്തിൻ്റെയും ദാനത്തിൻ്റെയും വുദുവിൻ്റെയും പ്രാധാന്യം മനസ്സിലാക്കി.
പന്ത്രണ്ട് വിഭാഗങ്ങളെ കൂട്ടിച്ചേർത്ത് അദ്ദേഹം ഗുരുമുഖങ്ങളുടെ ഉയർന്ന പാത ഒരുക്കി.
ആ പാത (അല്ലെങ്കിൽ ക്രമം) പിന്തുടരുകയും ബഹുമാനത്തിൻ്റെ പടവുകൾ കയറുകയും ചെയ്തുകൊണ്ട് അവരെല്ലാം അവരുടെ യഥാർത്ഥ ജീവിതത്തിൽ സ്ഥിരത കൈവരിച്ചു.
ഗുർമുഖ് എന്നതിൻ്റെ പാത പിന്തുടരുന്ന മനുഷ്യൻ അനിശ്ചിതത്വത്തിൻ്റെ തെറ്റായ വഴിയിൽ വായിക്കുന്നില്ല.
യഥാർത്ഥ ഗുരുവിനെ ദർശിച്ച ശേഷം ഒരാൾ ജീവിതവും മരണവും വരവും പോക്കും കാണുന്നില്ല.
യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ ലോകം ശ്രവിക്കുന്ന അദ്ദേഹം അടങ്ങാത്ത ഈണത്തോട് ഇണങ്ങുന്നു.
യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ സങ്കേതത്തിലേക്ക് വരുന്ന മനുഷ്യൻ ഇപ്പോൾ സ്ഥിരതയുള്ള വിശുദ്ധ സഭയിൽ ലയിക്കുന്നു.
താമരയുടെ പാദങ്ങളുടെ ആനന്ദത്തിൽ അവൻ സ്വയം കീഴടങ്ങുന്നു.
സ്നേഹത്തിൻ്റെ പാനപാത്രം കുടിക്കാൻ പ്രയാസമുള്ളവരെ കുടുക്കിയശേഷം ഗുരുമുഖന്മാർ ആഹ്ലാദഭരിതരായി തുടരുന്നു.
വിശുദ്ധ സഭയിൽ അച്ചടക്കം സ്വീകരിച്ചുകൊണ്ട്, സ്നേഹത്തിൻ്റെ അസഹനീയമായ പാനപാത്രം മദ്യപിക്കുകയും സഹിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
അപ്പോൾ വ്യക്തി കാലിൽ വീഴുകയും അഹംഭാവം ഒഴിവാക്കുകയും ചെയ്യുന്നത് എല്ലാ ലൗകിക ആശങ്കകളുമായും ബന്ധപ്പെട്ട് മരിക്കുന്നു.
മായയാൽ മരിച്ച് ദൈവസ്നേഹത്തിൽ ജീവിക്കുന്നവനാണ് ജീവിതത്തിൽ മോചനം നേടിയത്.
തൻ്റെ ബോധത്തെ വാക്കിൽ ലയിപ്പിച്ച് അമൃത് കുടിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് അവൻ തൻ്റെ അഹന്തയെ തിന്നുകളയുന്നു.
അടങ്ങാത്ത ഈണത്തിൽ നിന്ന് പ്രചോദനം ഉൾക്കൊണ്ട് അദ്ദേഹം എപ്പോഴും വാക്ക്-അമൃത് പകരുന്നു.
ഇപ്പോൾ അവൻ എല്ലാ കാരണങ്ങൾക്കും കാരണക്കാരനാണ്, പക്ഷേ ഇപ്പോഴും മറ്റുള്ളവർക്ക് ദോഷകരമായ ഒന്നും ചെയ്യുന്നില്ല.
അത്തരമൊരു വ്യക്തി പാപികളെ രക്ഷിക്കുകയും അഭയമില്ലാത്തവർക്ക് അഭയം നൽകുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഗുരുമുഖന്മാർ ദൈവഹിതത്തിൽ ജനിക്കുന്നു, അവർ ദൈവഹിതത്തിൽ നിലനിൽക്കുകയും ദൈവഹിതത്തിൽ സഞ്ചരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
വിശുദ്ധ സഭയുടെ അച്ചടക്കത്തിലും സ്നേഹത്തിലും അവർ കർത്താവായ ദൈവത്തെയും ആകർഷിക്കുന്നു.
വെള്ളത്തിലെ താമര പോലെ വേർപിരിഞ്ഞ് അവർ പ്രതീക്ഷകളുടെയും നിരാശകളുടെയും ചക്രത്തിൽ നിന്ന് അകന്നു നിൽക്കുന്നു.
അവർ ചുറ്റികയ്ക്കും അങ്കിലിനും ഇടയിൽ ഒരു വജ്രം പോലെ ഉറച്ചുനിൽക്കുകയും ഗുരുവിൻ്റെ (ഗുർമതി) ജ്ഞാനത്തിൽ ആഴത്തിൽ വേരൂന്നിയ തങ്ങളുടെ ജീവിതം നയിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
അവർ എപ്പോഴും അവരുടെ ഹൃദയത്തിൽ പരോപകാരത്തെ ഉൾക്കൊള്ളുന്നു, കരുണയുടെ മണ്ഡലത്തിൽ അവർ മെഴുക് പോലെ ഉരുകുന്നു.
വെറ്റിലയിൽ നാല് ഇനങ്ങൾ കൂടിച്ചേർന്ന് ഒന്നായി മാറുന്നതുപോലെ, ഗുരുമുഖങ്ങൾ ഓരോന്നിനോടും പൊരുത്തപ്പെടുന്നു.
വിളക്ക് തിരിയും എണ്ണയും ആയി മാറുന്ന രൂപത്തിൽ അവർ സ്വയം കത്തിക്കുന്നു (മറ്റുള്ളവരെ കത്തിക്കാൻ).
സത്യം, സംതൃപ്തി, അനുകമ്പ, ധർമ്മം, ധനം എന്നിങ്ങനെ കോടിക്കണക്കിന് സ്വത്തുക്കൾ ഉണ്ടെങ്കിലും അതിൻ്റെ (സുഖഫലം) പരമാർത്ഥം ആർക്കും അറിയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
നാല് ആദർശങ്ങൾ എന്ന് പറയപ്പെടുന്നു, അവ ലക്ഷങ്ങൾ കൊണ്ട് ഗുണിച്ചേക്കാം, എന്നിട്ടും അവ ഒരു നിമിഷത്തെ ആനന്ദഫലത്തിന് തുല്യമല്ല.
റിദ്ധികളും സിദ്ധികളും ലക്ഷക്കണക്കിന് നിധികളും അതിൻ്റെ ഒരു ചെറിയ അംശത്തിന് തുല്യമല്ല.
വാക്കിൻ്റെയും ബോധത്തിൻ്റെയും സാമീപ്യം കാണുമ്പോൾ, തത്ത്വചിന്തകളുടെയും ധ്യാനങ്ങളുടെയും പല സംയോജനങ്ങളും ആശ്ചര്യപ്പെടുന്നു.
അറിവിൻ്റെയും ധ്യാനത്തിൻ്റെയും സ്മരണയുടെയും പല രീതികളും മുന്നോട്ട് വയ്ക്കുന്നു;
എന്നാൽ ശാന്തമായ ഘട്ടത്തിലെത്തുമ്പോൾ, ഗുരുമുഖന്മാർ നേടിയ ഭഗവാൻ്റെ സ്നേഹത്തിൻ്റെ പാനപാത്രത്തിൻ്റെ ആനന്ദഫലം അതിശയകരമാണ്.
ഈ ഘട്ടത്തിൽ, ബുദ്ധിയും ജ്ഞാനവും ദശലക്ഷക്കണക്കിന് പരിശുദ്ധികളും സംയോജിക്കുന്നു.
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് പാരായണം, പ്രായശ്ചിത്തം, ദണ്ഡനം, ഹോമയാഗങ്ങൾ, കോടിക്കണക്കിന് വഴിപാടുകൾ എന്നിവയുണ്ട്.
ഉപവാസങ്ങൾ, നിയമങ്ങൾ, നിയന്ത്രണങ്ങൾ, പ്രവർത്തനങ്ങൾ പലതാണ്, പക്ഷേ അവയെല്ലാം ഒരു ദുർബലമായ നൂൽ പോലെയാണ്.
പലതും തീർത്ഥാടന കേന്ദ്രങ്ങൾ, വാർഷികങ്ങൾ, ദശലക്ഷക്കണക്കിന് പുണ്യപ്രവൃത്തികൾ, ദാനധർമ്മങ്ങൾ, പരോപകാരങ്ങൾ എന്നിവയാണ്.
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് തരത്തിലുള്ള ദേവീദേവന്മാരുടെ ആരാധനകൾ, കോമ്പിനേഷനുകൾ, ദോഷങ്ങൾ, വരങ്ങൾ, ശാപങ്ങൾ എന്നിവയുണ്ട്.
ലക്ഷക്കണക്കിന് ആരാധനകളുടേയും വഴിപാടുകളുടേയും (അനാവശ്യ) ബ്രാൻ്റുകളെ കുറിച്ച് മെനക്കെടാത്ത നിരവധി തത്ത്വചിന്തകളും വർണ്ണങ്ങളും വർണ്ണങ്ങളല്ലാത്തവരും പലരും.
പൊതു പെരുമാറ്റം, സദ്ഗുണങ്ങൾ, ത്യാഗം, ഭോഗം, മറ്റ് ആവരണ ഉപാധികൾ എന്നിവയാണ് പലതും;
എന്നാൽ ഇതെല്ലാം കരകൗശലവിദ്യയുടെ സത്യത്തിൽ നിന്ന് അകന്നു നിൽക്കുന്നു; അവർക്ക് അത് തൊടാൻ കഴിയില്ല.
സത്യത്തേക്കാൾ ഉയർന്നത് സത്യസന്ധമായ ജീവിതമാണ്.
യഥാർത്ഥ ഗുരു (ദൈവം) യഥാർത്ഥ ചക്രവർത്തിയാണ്, വിശുദ്ധ സഭയാണ് യഥാർത്ഥ സിംഹാസനം, അത് ഏറ്റവും ആനന്ദദായകമാണ്.
ലോഹങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള വ്യത്യസ്ത ജാതികൾ തത്ത്വചിന്തകൻ്റെ കല്ലായ ഗുരുവിനെ കണ്ടുമുട്ടുകയും സ്വർണ്ണം (ഗുർമുഖുകൾ) ആകുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു യഥാർത്ഥ തുളസിയാണ് യഥാർത്ഥ വാക്ക്.
അവിടെ, യഥാർത്ഥ ദൈവഹിതം മാത്രമേ പ്രവർത്തിക്കൂ, കാരണം സത്യത്തിൻ്റെ ക്രമം മാത്രമേ സന്തോഷവും ആനന്ദവും നൽകുന്നുള്ളൂ.
അവിടെ, യഥാർത്ഥ ദൈവഹിതം മാത്രമേ പ്രവർത്തിക്കൂ, കാരണം സത്യത്തിൻ്റെ ക്രമം മാത്രമേ സന്തോഷവും ആനന്ദവും നൽകുന്നുള്ളൂ.
അവിടെ, അതിരാവിലെ സ്തുതിഗീതം സത്യമാണ്, അത് സത്യത്തിൻ്റേതാണ്.
ഗുർമുഖുകളുടെ വിശ്വാസപ്രമാണം സത്യമാണ്, പഠിപ്പിക്കൽ സത്യമാണ്, (മറ്റ് പുരോഹിതന്മാരെപ്പോലെ) അവർ അത്യാഗ്രഹത്താൽ ബാധിക്കപ്പെടുന്നില്ല.
ഗുർമുഖുകൾ അനേകം പ്രതീക്ഷകൾക്കിടയിൽ വേർപിരിയുന്നു, അവർ എപ്പോഴും സത്യത്തിൻ്റെ കളി കളിക്കുന്നു.
അത്തരം ഗുരുമുഖന്മാർ ഗുരുവും ഗുരു അവരുടെ ശിഷ്യനുമാകുന്നു.
ഗുർമുഖ് അഹംഭാവത്തെ നിരാകരിക്കുന്നു, അവൻ ദൈവഹിതം ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു.
താഴ്മയുള്ളവനായി കാൽക്കൽ വീഴുന്ന അവൻ പൊടിയായിത്തീർന്നു, കർത്താവിൻ്റെ കൊട്ടാരത്തിൽ ബഹുമാനം നേടുന്നു.
അവൻ എപ്പോഴും വർത്തമാനത്തിൽ നീങ്ങുന്നു, അതായത് ഒരിക്കലും സമകാലിക സാഹചര്യങ്ങളെ അവഗണിക്കുന്നില്ല, സംഭവിക്കാൻ സാധ്യതയുള്ളതെന്തും സ്വീകരിക്കുന്നു.
എല്ലാ കാരണങ്ങളുടെയും സ്രഷ്ടാവ് ചെയ്യുന്നതെന്തും, അവൻ നന്ദിയോടെ സ്വീകരിക്കുന്നു.
അവൻ കർത്താവിൻ്റെ ഹിതത്തിൽ സന്തുഷ്ടനായി തുടരുകയും ലോകത്തെ അതിഥിയായി സ്വയം കണക്കാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
അവൻ കർത്താവിൻ്റെ സ്നേഹത്തിൽ ഉന്മത്തനായി നിലകൊള്ളുകയും സ്രഷ്ടാവിൻ്റെ നേട്ടങ്ങൾക്കായി ബലിയർപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
ലോകത്തിൽ ജീവിക്കുന്ന അവൻ വേർപിരിയുകയും വിമോചിതനായി തുടരുകയും ചെയ്യുന്നു.
അനുസരണയുള്ള ഒരു ദാസനായി കർത്താവിൻ്റെ ഇഷ്ടത്തിൽ നിലനിൽക്കണം.
എല്ലാവരും അവൻ്റെ ഇഷ്ടത്തിലാണ്, എല്ലാവരും ദൈവിക ക്രമത്തിൻ്റെ ചൂട് സഹിക്കണം.
മനുഷ്യൻ തൻ്റെ ഹൃദയത്തെ നദിയാക്കുകയും അതിൽ വിനയത്തിൻ്റെ ജലം ഒഴുകുകയും വേണം.
ലൗകിക പ്രവർത്തനങ്ങൾ ഉപേക്ഷിച്ച് വിശുദ്ധ സഭയുടെ സിംഹാസനത്തിൽ ഇരിക്കണം.
ബോധത്തെ വചനത്തിൽ ലയിപ്പിച്ച്, നിർഭയതയുടെ അലങ്കാരം ഒരുക്കണം.
വിശ്വാസത്തിലും സംതൃപ്തിയിലും ഒരാൾ സത്യമായി നിലകൊള്ളണം; നന്ദിയുടെ ഇടപാട് തുടരുകയും ലൗകിക കൊടുക്കൽ വാങ്ങലുകളിൽ നിന്ന് അകന്നു നിൽക്കുകയും വേണം.
അത്തരമൊരു വ്യക്തി വെള്ളത്തിൽ (മായയിൽ) മുങ്ങുകയോ (ആഗ്രഹത്തിൻ്റെ) അഗ്നിയിൽ വെന്തുപോകുകയോ ഇല്ല.
ദയ, വാത്സല്യം, വികാരാധീനമായ സ്നേഹം, വാസന എന്നിവ മറഞ്ഞിരിക്കുകയും സ്വന്തം പ്രകടമാകുകയും ചെയ്താലും മറഞ്ഞിരിക്കില്ല.
ചന്ദനം മുഴുവൻ സസ്യജാലങ്ങളെയും സുഗന്ധമുള്ളതാക്കുന്നു, ഒരിക്കലും അത് സ്വയം ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടുന്നില്ല (എന്നാൽ ഇപ്പോഴും ആളുകൾ അത് അറിയുന്നു).
നദികളും അരുവികളും ഗംഗയെ കണ്ടുമുട്ടുകയും ഒരു അറിയിപ്പും കൂടാതെ നിശബ്ദമായി ശുദ്ധമാവുകയും ചെയ്യുന്നു.
വജ്രം വജ്രം കൊണ്ട് മുറിക്കപ്പെടുന്നു, കട്ടർ ഡയമണ്ട് അത് മറ്റേ വജ്രം ഹൃദയത്തിൽ സ്വീകരിച്ചതുപോലെ കാണപ്പെടുന്നു (അതുപോലെ ഗുരുവും ശിഷ്യൻ്റെ മനസ്സ് മുറിക്കുന്നത് അവൻ്റെ ഹൃദയത്തിൽ അവനു സ്ഥാനം നൽകുന്നു).
തത്ത്വചിന്തകൻ്റെ കല്ലിൽ സ്പർശിച്ച ശേഷം ആരെങ്കിലും തത്ത്വചിന്തകൻ്റെ കല്ലാകുന്നതുപോലെ ഗുരുവിൻ്റെ ശിഷ്യൻ വിശുദ്ധ സഭയിൽ ഒരു സാധുവായി മാറുന്നു.
ഗുരുവിൻ്റെ അചഞ്ചലമായ ഉപദേശത്താൽ, സിഖുകാരൻ്റെ മനസ്സ് ശാന്തമാവുകയും, ദൈവവും ഭക്തനോടുള്ള വാത്സല്യമുള്ളവനായിത്തീരുകയും ചെയ്യുന്നു.
അദൃശ്യനായ ഭഗവാൻ്റെ ദർശനം ഗുരുമുഖന്മാർക്ക് ആനന്ദഫലമാണ്.