Isang Oankar, ang pangunahing enerhiya, na natanto sa pamamagitan ng biyaya ng banal na preceptor
Ang homogenous na pinakamataas na katotohanan (Diyos) ) ay unang isinulat bilang numeral one mulmantr - ang credal formula) at pagkatapos Siya ay inscribed bilang Ura syllable ng Gurmukhi, na mas binibigkas bilang Oankar.
Pagkatapos Siya ay tinawag na satinamu, ang katotohanan sa pangalan. Kartapurakh, ang Lumikha na Panginoon, nirbhau, ang walang takot, at Nirvair, na walang awa.
Pagkatapos ay umuusbong bilang ang walang hanggang akal murati na tinawag bilang hindi pa isinisilang at umiiral sa sarili.
Napagtanto sa pamamagitan ng biyaya ng Guru, ang banal na preceptor, ang agos ng sinaunang katotohanang ito (Diyos) ay patuloy na gumagalaw mula noong bago ang simula at sa buong Panahon.
Siya ang katotohanan at magpapatuloy na maging katotohanan magpakailanman.
Ang tunay na Guru ay ginawang magagamit (para sa akin) ang sulyap sa katotohanang ito.
Ang isang taong nagsasama ng kanyang kabanalan sa Salita ay nagtatatag ng isang relasyon ng Guru at disipulo, ang disipulong iyon na inialay ang kanyang sarili sa Guru at ang pag-unlad mula sa kamunduhan ay nag-aayos ng kanyang kamalayan sa at sa Panginoon.
Ang mga gurmukh ay may sulyap sa hindi mahahalata na Panginoon na siyang bunga ng kasiyahan
Sa pag-aakala na ang walang anyo na Panginoon ay tinawag bilang walang hanggan na Ekankar.
Ang Ekankar ay naging Oankar na ang isang panginginig ng boses ay kumalat bilang ang paglikha.
Pagkatapos ay nilikha ang limang elemento at limang kaibigan (katotohanan, kasiyahan at pakikiramay atbp.) at limang kaaway (ang limang masasamang hilig) ng mga nilalang.
Ginamit ng tao ang walang lunas na karamdaman ng limang masasamang hilig at tatlong katangian ng kalikasan at pinanatili ang kanyang banal na reputasyon bilang isang sadhu.
Limang Guru ang sunod-sunod na bumuo ng libu-libong mga himno, bat bilang papuri kay Ekankar.
Ang maydala ng limang titik na pangalan, Nanak Dev, ay naging prominenteng tulad ng Diyos at tinawag na Guru.
Ang mga Guru na ito ay ang tunay na Guru Nanak Dev na lumikha ng Guru Angad mula sa kanyang sariling mga paa.
Mula kay Guru Angad, Guru Amar Das, ang nakakamit ng walang kamatayang katayuan ng Guru at mula sa kanyang pagkuha ng nektar na pangalan ng Panginoon, si Guru Ram Das ay minahal ng mga tao.
Mula kay Guru Ram Das, tulad ng kanyang anino ay lumitaw si Guru Arjan Dev
Ang unang limang Guru ay humawak sa mga kamay ng mga tao at ang ikaanim na Guru Hargobind ay walang kapantay na Diyos-Guru.
Siya ang hari ng espirituwalidad at pati na rin ang temporalidad at sa katunayan ay hindi matatanggal na emperador ng lahat ng mga hari.
Ang pag-asimilasyon ng hindi mabata na kaalaman ng naunang limang tasa (Gurus) sa kaloob-looban ng kanyang isipan na siya ay nananatiling masaya at matalinong tagapamagitan para sa sangkatauhan.
Sa kabila ng anim na pilosopiyang kumalat sa paligid, naabot niya ang turiyä (pinakamataas na yugto ng pagmumuni-muni) ay nakamit ang pinakamataas na katotohanan.
Siya ay binigkas ang lahat ng anim na pilosopiya at ang kanilang mga sekta sa pagkakabit ng isang pilosopiya.
Pinukol niya ang diwa ng buhay ng mga nagdiwang na asetiko, mga tagasunod ng katotohanan, mga taong nasisiyahan, mga siddh at nath (yogis) at ang (tinatawag na) pagkakatawang-tao ng Diyos.
Ang lahat ng labing-isang Rudr ay nananatili sa karagatan ngunit ang mga (mga maninisid) na naghahanap ng buhay sa kamatayan ay nakakakuha ng napakahalagang mga hiyas.
Ang lahat ng labindalawang zodiac na umaawit ng araw, labing-anim na yugto ng buwan at maraming mga konstelasyon ay nagbigay ng magandang indayog para sa kanya.
Ang Guru na ito ay omniscient ngunit nagtataglay siya ng parang bata na inosente.
Si Guru Hargobind ay ang Panginoon sa anyo ng Guru. Kanina isang alagad na siya ngayon. Ang Guru ie ang mga naunang Guru at Guru Hargobind ay pareho.
Una, kinuha ng walang anyo na Panginoon ang anyo ng Ekarikar at nang maglaon ay nilikha niya ang lahat ng anyo (ibig sabihin, uniberso).
Sa anyo ng Oatikär (Guru) lacs ng mga stream ng buhay ay sumilong.
Ang mga lawa ng mga ilog ay dumadaloy sa mga dagat, at lahat ng pitong dagat ay nagsasama sa mga karagatan.
Sa kaldero ng mga pagnanasa ng apoy, ang mga nilalang ng lacs ng karagatan na nakakabit sa mga skewer ay iniihaw.
Ang lahat ng nasusunog na nilalang na ito ay nakakamit ng kapayapaan sa pamamagitan ng isang patak ng sandal-kasiyahan ng Guru.
At ang mga kakulangan ng gayong mga sandalyas ay nalikha mula sa paghuhugas ng mga paa ng lotus ng Guru.
Sa pamamagitan ng pagkakasunud-sunod ng transcendent, primeaval perpektong Diyos, ang canopy
At ang maharlikang payong ay nakahawak sa ulo ni Guru Hargobind.
Kapag ang buwan ay umabot sa bahay ng araw kung gayon (ayon sa astrolohiya) maraming awayan at pagsalungat ang sumiklab.
At kung ang araw ay pumasok sa bahay ng buwan, ang poot ay nakalimutan at ang pag-ibig ay lumitaw.
Ang Gurmukh, na itinatag ang kanyang pagkakakilanlan na may pinakamataas na liwanag, ay palaging pinahahalagahan ang apoy na iyon sa kanyang puso.
Ang pag-unawa sa misteryo ng mga paraan ng mundo, paglilinang ng mga pagpapahalaga at kaalaman ng mga Shastras, siya quaffs ang tasa ng pag-ibig sa kapulungan (ang banal na kongregasyon).
Dahil ang anim na panahon ay sanhi ng isang araw, gayundin ang lahat ng anim na pilosopiya ay bunga ng pinagsama-samang kaalaman ng isang Guru (ang Panginoon).
Habang ang walong metal ay naghahalo upang makagawa ng isang haluang metal, katulad na nakakatugon sa Guru, ang lahat ng mga vama at mga sekta ay naging mga tagasunod ng paraan ng Guru.
Siyam na biyas ang bumubuo ng siyam na magkakahiwalay na bahay, ngunit ang ikasampung pintuan lamang ng katahimikan, ang humahantong sa karagdagang paglaya.
Ang pag-unawa sa kawalan (Sany), si Jiv ay nagiging walang hanggan tulad ng mga numero ng nil at anti at tinatamasa ang imposibleng pagbagsak ng tubig ng Kanyang pag-ibig.
Pagkatapos ang jiv na ito ay lalampas sa bilang na dalawampu't dalawampu't isa, milyon o crores, hindi mabilang, malungkot na yug, tretas yugs ibig sabihin, si Jiv ay napalaya mula sa ikot ng panahon.
Habang ang apat na sangkap sa isang betel ay nagiging maganda at homogenous, katulad din ng mabait na Guru na ito, na ginagawang mga diyos ang mga hayop at multo.
Paanong ang lupaing ito ng kabanalan ay makukuha sa pamamagitan ng pera at kayamanan.
Ang mga pakikitungo ng apat na sekta (ng mga Muslim), apat na vamas (ng mga Hindu) at ang anim na paaralan ng pilosopiya ay napapanahon sa mundo.
Sa lahat ng mga tindahan ng labing-apat na mundo, ang dakilang bangkero na iyon (ang Panginoong Diyos) ay gumagawa ng negosyo sa anyo ng Siva at Sakti, ang lahat ng lumaganap na batas sa kosmiko.
Ang tunay na kalakal ay makukuha sa tindahan ng Guru, ang banal na kongregasyon, kung saan inaawit ang mga papuri at kaluwalhatian ng Panginoon.
Ang kaalaman, pagninilay-nilay, pag-alaala, mapagmahal na debosyon at ang pagkatakot sa Panginoon ay palaging ipinapahayag at tinatalakay doon.
Ang mga Gurmukh, na matatag sa pag-alala sa pangalan ng Panginoon, paghuhugas at pagkakawanggawa, ay gumagawa ng mga bargain ng mga hiyas (mga kabutihan) doon.
Ang tunay na Guru ay mabait at sa kanyang tahanan ng katotohanan, ang walang anyo na Panginoon ay naninirahan.
Sa pagsasanay sa lahat ng labing-apat na kasanayan, ang mga gurmukh ay nakilala ang pag-ibig sa katotohanan bilang bunga ng lahat ng kasiyahan.
Ang lahat ay nasa ibaba ng katotohanan ngunit, para sa matapat na pag-uugali ng mga gurmukh ay mas mataas kaysa sa katotohanan.
Habang ang halimuyak ng sandal ay nagpapabango sa buong halaman, ang buong mundo ay tumatawid sa pamamagitan ng mga turo ng Guru.
Ang pag-inom ng nektar ng turo ng Guru, ang Jiv ay naging gising at alerto.
Ang mga lingkod, adik at pati na rin ang teetotaller, ay maaaring nasa paligid, ngunit ang ministro
Who knows ins and outs of the court never accepting their advice.
Ang mangmang na nagsisikap na maging matalino o nagkukunwaring walang pakialam ay pinatalsik ng ministro sa hukuman.
Sa pagsasalita at pagsulat tulad ng ministrong ito, ang mga tapat na tapat na disipulo, ay nilikha ng Guru.
Ang mga adik na iyon, na hindi nakita ang Panginoon sa pamamagitan ng karunungan ng Guru, ay hindi kailanman nakipag-ugnay sa mga teetotallers (ang mga banal).
Ang mga adik ay kilala sa mga adik, gayundin, ang mga teetotaller ay nakakatugon sa mga teetotallers.
Ang pagmamahalan sa pagitan ng isang hari at ng kanyang ministro ay parang ang parehong agos ng buhay ay gumagalaw sa dalawang katawan.
Ang relasyong ito ay katulad din ng kaugnayan ng espada sa kaluban; ang dalawa ay maaaring magkahiwalay, ngunit sila ay iisa (ibig sabihin, tabak sa kaluban ay tinatawag na tabak lamang).
Gayundin ang kaugnayan ng mga gurmukh sa Guru; sila ay napapaloob sa isa't isa sa paraang gaya ng katas at tubo.
Ang mga lingkod, adik (ng pangalan ng Panginoon) pati na rin ang mga teetotaller na wala sa Mitn ay dumating sa presensya ng Panginoong hari.
Ang mga naroroon ay minarkahan na naroroon at ang mga wala ay idineklara na wala.
Ang matalinong hari (Diyos) ay pumili ng ilan upang maging kanyang mga courtier.
Siya, isang matalinong tao, ay pinasaya ang matalino at ang walang malasakit at pinatrabaho sila.
Ngayon, ang tinatawag na teetotallers (mga taong relihiyoso) ay nakatuon upang maghatid ng mga inumin (nam) sa mga adik.
Ang huli ay naging masigasig sa pangalan ng Panginoon at nakamit ang katahimikan
Ngunit ang tinatawag na mga taong relihiyoso (teetotallers na nagsilbi sa mga tao sa iba) ay nanatiling kasangkot sa tinatawag na panalangin at ritwalistikong pagsamba.
Sila sa ilalim ng paniniil ng kanilang mga relihiyosong aklat, ang Vedas at ang Katebas, ay nanatiling abala sa mga mapagmataas na debate at talakayan.
Anumang bihirang gurmukh ay nakakamit ang bunga ng kasiyahan (ng pag-quaffing ng inumin ng pangalan ng Panginoon).
Ang emperador (Panginoon) na nakaupo sa isang bintana (banal na kongregasyon) ay nagbibigay ng madla sa mga tao sa isang nakaayos na hukuman.
Sa loob tipunin ang mga taong may pribilehiyo ngunit sa labas ay tipunin ang mga karaniwang tao.
Ang Emperador (Panginoon) Mismo ay nag-quaffes ng kopa (ng pag-ibig) at nag-ayos na pagsilbihan ang mga piling nasa loob.
Sa pag-iingat sa dalawang kategorya ng malamang na mga adik at ang mga teetotaller (tinatawag na mga taong relihiyoso) Siya mismo ang namamahagi ng alak ng pag-ibig sa kanila.
Ang teetotaler (nakikibahagi sa ritwalismo) ay hindi umiinom ng alak ng pag-ibig sa kanyang sarili o pinapayagan ang iba na uminom.
Nalulugod, na ang Panginoon ay nagpapatuloy sa pagbibigay ng tasa ng Kanyang biyaya sa mga bihira at hindi kailanman pinagsisisihan.
Walang dapat sisihin, ang kasinungalingan mismo ang gumagawa ng mga nilalang na gumawa ng krimen at ang kanyang sarili ay nagpapatawad sa kanilang mga kasalanan sa hukam, ang banal na kalooban.
Walang ibang nakauunawa sa misteryo ng kaluguran ng Kanyang pag-ibig; tanging Siya lamang ang nakakaalam o ang isa na Kanyang ipinakikilala.
Ang sinumang bihirang gurmukh ay nakikita ang sulyap sa hindi mahahalata na Panginoon.
Walang pag-ibig (ng Panginoon) ang mga iskolar ng Hindu at Muslim ay naglalarawan ng Vedas at Katebas ayon sa pagkakabanggit.
Ang mga Muslim ay mga tao ng Allah at mahal ng mga Hindu si Hari (Visnu), ang pinakamataas na diyos. Ang mga Muslim ay may pananampalataya sa Kalima, ang sagradong pormula ng mga Muslim, sunnat,
At ang pagtutuli, at ang mga Hindu ay komportable sa flak, sandal paste mark at ang sagradong sinulid, janett
Ang sentro ng paglalakbay ng mga Muslim ay ang Mecca at ang ng mga Hindu Banaras na matatagpuan sa pampang ng Ganges.
Ang una ay nagsasagawa ng rozas, pag-aayuno, at namaz, pagdarasal, samantalang ang huli ay nakadarama ng lubos na kaligayahan (sa kanilang pagsamba at pag-aayuno).
Bawat isa ay may apat na sekta o caste. Ang mga Hindu ay mayroong anim na pilosopiya na kanilang ipinangangaral sa bawat tahanan.
Ang mga Muslim ay may mga tradisyon ng Murids at Pirs
Samantalang ang mga Hindu ay mahilig sa sampung pagkakatawang-tao (ng Diyos), ang mga Muslim ay mayroong kanilang nag-iisang Khuda, ang Allah.
Pareho silang lumikha ng maraming tensyon sa walang kabuluhan.
Ang mga espesyal na tagahanga na natipon sa kapulungan (banal na kongregasyon), sa pamamagitan ng saro ng pag-ibig ay namasdan ang hindi mahahalata (Panginoon).
Sinisira nila ang paghihigpit ng mga butil (Muslim rosaryo) at para sa kanila ang bilang ng mga butil bilang daan o isang daan at walo ay hindi materyal.
Pinagsasama nila ang Meru (ang huling butil ng Hindu rosaryo) at Imam (ang huling butil ng Muslim roasary) at hindi pinananatili ang pagkakaiba sa pagitan ng Ram at Rahim (bilang mga pangalan ng Panginoon).
Pagsasama-sama sila ay naging isang katawan at itinuturing ang mundong ito bilang laro ng oblong dice.
Nilampasan ang ilusyon na kababalaghan ng mga aksyon ni Siva at ng kanyang Sakti, tiniyak nila ang tasa ng pag-ibig at nagpapatatag sa kanilang sarili.
Higit pa sa tatlong katangian ng kalikasan, ang rajas, tamas at sattv, natatamo nila ang ikaapat na yugto ng pinakamataas na equipoise.
Si Guru, Gobind at Khuda at Pir ay iisa, at ang mga Sikh ng Guru ay hawak at alam ang panloob na katotohanan ng Pir at Murid. ie ang espirituwal na pinuno at ang tagasunod na alagad.
Naliwanagan ng totoong salita at pinagsama ang kanilang kamalayan sa Salita, sinisipsip nila ang kanilang sariling katotohanan sa pinakamataas na katotohanan.
Ang tunay na emperador (Panginoon) at ang katotohanan lamang ang kanilang iniibig.
Ang tunay na Guru ay ang transendente perpektong Brahm at naninirahan sa banal na kongregasyon.
Sa pamamagitan ng pagsipsip ng kamalayan sa Salita na Siya ay sinasamba, at ang pag-ibig, debosyon at Kanyang pagkamangha ay kusang namumulaklak sa puso.
Siya ay hindi kailanman namamatay o nagiging nalulungkot. Palagi siyang nagpapatuloy sa pagbibigay, at ang kanyang mga biyaya ay hindi nauubos.
Sinasabi ng mga tao na ang Guru ay pumanaw na ngunit ang banal na kongregasyon ay nakangiting tinatanggap Siya bilang hindi masisira.
Ang Guru (Hargobind) ay ang ikaanim na henerasyon ng mga Guru ngunit sino ang makapagsasabi tungkol sa mga henerasyon ng mga Sikh.
Ang mga konsepto ng totoong pangalan, tunay na sulyap, at ang tunay na tahanan ay nakukuha lamang ang kanilang paliwanag sa banal na kongregasyon.
Ang tasa ng pag-ibig ay nababalot sa banal na kongregasyon at doon lamang tinatanggap ang dampi ng bato ng pilosopo (Panginoon), mapagmahal sa mga deboto.
Sa banal na kongregasyon, ang walang anyo ay nagkakaroon ng anyo at doon lamang ang hindi pa isinisilang, walang oras
Ang pagiging ay pinupuri. Doon lamang namamayani ang katotohanan at ang lahat ay nasusubok sa sandigan ng katotohanan doon.
Ang pinakamataas na Reality na ipinapalagay ang anyo ng Oankar ay lumikha ng tatlong katangian (ng bagay) at ang limang elemento.
Ang paglikha ng Brahma, Visnu at Mahes'a ay isinagawa niya ang palakasan ng sampung pagkakatawang-tao.
Gumawa ng anim na panahon, labindalawang buwan at pitong araw na nilikha niya ang buong mundo.
Isinulat ang mga kasulatan ng kapanganakan at kamatayan, binibigkas Niya ang Vedas, Shastras at Puranas.
Tungkol sa simula at katapusan ng banal na kongregasyon ay hindi Siya nagtakda ng anumang petsa, araw o buwan.
Ang banal na kongregasyon ay ang tahanan ng katotohanan kung saan naninirahan ang walang anyo sa anyo ng Salita.
Paglikha ng prutas mula sa puno at puno mula sa prutas ie paggawa ng disipulo ng Guru at pagkatapos mula sa disipulong ang Guru, inilatag ng Panginoon ang misteryo ng Kanyang perpektong hindi mahahalata na anyo.
Ang mga Guru mismo ay yumukod sa harap ng sinaunang Panginoon at ginawang yumukod din ang iba sa Kanya.
Ang tunay na Guru ay ang primordial na Panginoon na lumaganap sa nilikhang ito tulad ng isang sinulid sa rosaryo.
Si Guru Mismo ang kababalaghan na isa na may pinakamataas na kababalaghan.
Nagbigay si Brahma ng apat na Vedas at lumikha ng apat na vamas at apat na yugto ng buhay (brahmchary, grihasth, vanaprasth at sannyas).
Nilikha niya ang anim na pilosopiya, ang kanilang anim na teksto. mga turo at ang mga kaukulang sekta nito.
Ibinahagi niya ang buong mundo sa apat na sulok, pitong kontinente, siyam na dibisyon at sampung direksyon.
Ang tubig, lupa, kagubatan, kabundukan, mga sentro ng paglalakbay at mga tahanan ng mga diyos ay nilikha.
Ginawa niya ang mga tradisyon ng mga pagbigkas, pagdidisiplina sa asetiko, pagpipigil, mga handog na sinusunog, mga ritwal, pagsamba, kawanggawa atbp.
Walang nakilala ang walang anyo na Panginoon, dahil ang banal na kongregasyon lamang ang nagpapaliwanag tungkol sa Panginoon ngunit walang pumupunta doon upang magtanong tungkol sa Kanya.
Ang mga tao ay nagsasalita at nakakarinig tungkol sa Kanya lamang sa batayan ng heresay (walang gumagalaw sa paraan ng karanasan).
Sa kanyang sampung pagkakatawang-tao Visnu sanhi ng magkasalungat na mga mandirigma na mag-away sa isa't isa.
Lumikha siya ng dalawang pangkat ng mga diyos at demonyo at mula sa mga ito tinulungan niya ang mga diyos na manalo at naging sanhi ng pagkatalo ng mga demonyo.
Lumikha siya ng mga pagkakatawang-tao sa anyo ng Isda, Pagong, Varah (Boar), Narsingh (Man-lion), Vaman (Dwarf) at ang Buddh.
Ang mga pangalan ni Pars'u Ram, Ram, Krsna, Kalki ay binibilang din sa kanyang mga pagkakatawang-tao.
Sa pamamagitan ng kanilang mga mapanlinlang at mapagbiro na mga karakter, nadagdagan nila ang mga maling akala, mga panlilinlang at mga pagkukulitan.
Walang ginawa upang makita ang walang takot, walang anyo, transendente, perpektong Brahm. Nalipol ang mga Ksatriya
At ang mga epiko ng Ramayan at Mahabharat ay nilikha upang pasayahin ang mga tao.
Ang pagnanasa at galit ay hindi naubos, ni ang kasakiman, pagkahibang at kaakuhan ay naalis.
Kung wala ang banal na kongregasyon, ang pagsilang ng tao ay nawala sa walang kabuluhan.
Mula sa isa ay naging labing-isang Rudrs (Sivas). Kahit na isang maybahay ay tinawag siyang isang recluse.
Gustung-gusto niya ang mga nagdiriwang, mga tagasunod ng katotohanan, mga nasisiyahan, mga Siddh (ang mga napatunayan) at mga nath, mga tagapamahala ng mga pandama.
Ang Sannyasis ay nagpatibay ng sampung pangalan at ang mga yogis ay nagpahayag din ng kanilang labindalawang sekta.
Riddhi, siddhis (mahimalang kapangyarihan), kayamanan, rasciree (chemical elixir), tantra, mantra at connjurations ay ipinakilala.
Ang Sivaratri ay ipinagdiwang bilang isang patas at pinalaki nito ang mga debate at ang paggamit ng mga mahimalang kapangyarihan.
Ang mga tasa ng abaka, opyo at alak ay naubos at nasiyahan.
Mga panuntunan para sa pag-ihip ng mga instrumento, tulad ng singe - at ang conch ay itinakda.
Ang pangunahing Panginoon ay sinaludo at tinawag ng mga sigaw ni Alakh (ang Hindi Mahahalata) ngunit walang sinuman ang nakakilala sa Alakh.
Kung walang banal na kongregasyon ang lahat ay nanatiling nalinlang ng mga maling akala.
Ang walang anyo ay nag-anyo bilang ang tunay na Guru (Nanak Dev) na siyang walang hanggang Guru ng mga Guru.
Siya ay kilala bilang ang pir ng pirs (Muslim spiritualists) at na ang Master of masters ay naninirahan sa banal na kongregasyon.
Ipinahayag niya ang gurmukh panth, ang paraan ng mga Gurmukh, at ang mga Sikh ng Guru ay nananatiling hiwalay kahit sa maya.
Ang mga naroroon sa harap ng Guru ay kilala bilang mga panches (ang mga tanyag) at ang reputasyon ng mga naturang panches ay protektado ng Panginoon.
Ang pagpupulong sa mga Gurmukh ay tinatanggap at masayang gumagalaw sa banal na kongregasyon, ang tahanan ng katotohanan.
Ang salita ng Guru ay ang sulyap ng Guru at ang pag-aayos sa sarili, ang disiplina ng mapagmahal na debosyon ay sinusunod.
Ang disiplina na ito ay binubuo ng matamis na pananalita, mapagpakumbabang pag-uugali, tapat na paggawa, mabuting pakikitungo at sa pananatiling hiwalay sa mga pag-asa at pagkabigo.
Ang pamumuhay sa equipoise at kawalang-interes ay tunay na pagtalikod sa Kaliyug, ang madilim na panahon.
Ang pagpupulong sa banal na kongregasyon lamang, ang isa ay makakalaya mula sa cycle ng transmigrasyon
Mahal ng babae ang lalaki at mahal din ng lalaki ang kanyang babae (asawa).
Sa pamamagitan ng pagsasama ng mag-asawa, sa mundong ito, ipinanganak ang mga anak na karapat-dapat at hindi karapat-dapat.
Ang mga nananatiling nakatuon sa Panginoong Diyos, ang lalaki sa lahat ng lalaki, ay bihirang mga dalisay.
Mula sa sinaunang Panginoon, ang lalaki (ang malikhaing prinsipyo) ay ginawa sa parehong paraan tulad ng sa pamamagitan ng pagninilay, sa Salita, ang tunay na disipulo ng Guru ay nilikha.
Ang bato ng pilosopo ay gumagawa ng bato ng isa pang pilosopo ibig sabihin, mula kay Guru ay lumabas na disipulo at ang parehong disipulo sa kalaunan ay naging isang banal na Guru.
Ang mga gurmukh ay kabilang sa angkan ng mga super swans ibig sabihin sila ay pinaka-sagrado. Ang mga Sikh ng Guru ay mabait tulad ng mga sadhu.
Ang disipulo ng Guru ay nagpapanatili ng ugnayang pangkapatiran sa mga kapwa disipulo at nagpupugay sila sa isa't isa sa salita ng Guru.
Tinalikuran nila ang katawan ng iba, ang yaman ng iba, paninirang-puri at kaakuhan.
Ako ay sakripisyo sa gayong banal na kongregasyon (na nagdudulot ng gayong pagbabago).
Mula sa ama, lolo, lolo ay ipinanganak na anak, apo, apo, at mula sa apo ay ipinanganak na isang kamag-anak lamang (natte, walang tiyak na pangalan ng relasyon).
Iginagalang din ang relasyon ng ina, lola, ina sa tuhod, kapatid ng ama, kapatid na babae, anak na babae, at manugang.
Kilala rin ang maternal grand father at mother at maternal great grand father and mother.
Ang nakatatandang kapatid na lalaki ni Tatay (Taiya) na nakababatang kapatid na lalaki (chachc7a, ang kanilang mga asawa (tayi, chachi)et al. ay nananatiling abala sa mga gawaing salita (maya).
Mama, mann- (kapatid ng ina at kanyang asawa), palo; masa; (kapatid na babae ng ina at kanyang asawa), lahat ay mukhang tinina sa kanilang sariling mga kulay.
Masar, phuphet (asawa ng kapatid ng nanay at asawa ng kapatid ng tatay ayon sa pagkakasunod-sunod), biyenan, biyenan, hipag (sali) at bayaw (sala) ay malapit din.
Ang relasyon ng biyenan ni chacha at ng mama-in-law at phaphd-in-law ay kilala bilang inconvenient relations.
Ang relasyon ng asawa ng hipag (Sandhi) at biyenan ng iyong anak na babae o anak na lalaki (Kuram) ay panandalian at peke tulad ng mga pasahero ng isang bangka na nakaupo sa isang grupo.
Ang tunay na relasyon ay sa mga kapatid na nagkikita sa banal na kongregasyon. Hindi sila kailanman naghihiwalay.
Sa pamamagitan ng banal na kongregasyon, natutunan ng mga gurmukh ang pamamaraan ng pagtalikod sa gitna ng kasiyahan.
Ang pagmamahal ng kapatid na babae o pinsan ng ama ay hindi katumbas ng pagmamahal ng ama.
Ang pagmamahal sa ina ay hindi matutumbasan ng pagmamahal ng mga anak ng tiyuhin at kapatid ng ina.
Sa pamamagitan ng pagkain ng mga bulaklak ng mangga ay hindi natutupad ang pagnanais na kumain ng mangga.
Ang mga amoy ng dahon ng labanos at hitso ay iba at nakikilala sa pamamagitan ng amoy at pagbuga.
Hindi kayang makipagkumpitensya sa araw at buwan ang kakulangan ng mga nakasinding lamp at bituin.
Ang kulay ng madder ay matatag at ang kulay ng safflower ay nagbabago sa lalong madaling panahon.
Maging ang ina at ama o ang lahat ng mga diyos ay hindi maaaring maging kasing bait ng tunay na Guru.
Ang lahat ng mga relasyon na ito ay lubusang nasubok.
Ang pagmamahal ng mga magulang ay hindi maaaring katumbas ng pagmamahal ng tunay na Guru, ang nagbibigay ng kamalayan.
Ang pagtitiwala sa mga tagabangko ay hindi makakapantay sa pagtitiwala sa tunay na Guru na may walang hangganang kapasidad.
Sa pagka-panginoon ng walang sinuman ay katumbas ng pagka-panginoon ng tunay na Guru. Ang tunay na Guru na iyon ay ang tunay na guro.
Ang mga kawanggawa na ibinigay ng iba ay hindi maaaring katumbas ng mga kawanggawa na ipinagkaloob ng tunay na Guru dahil ang tunay na Guru ay nagkakaloob ng katatagan sa katotohanan.
Ang paggamot ng mga manggagamot ay hindi makakarating sa paggamot ng tunay na manggagamot dahil ang tunay na Guru ay nagpapagaling sa sakit ng egoismo.
Ang pagsamba sa mga diyos at diyosa ay hindi rin katumbas ng patuloy na pagsamba na nagbibigay-kasiyahan sa tunay na Guru.
Maging ang mga hiyas ng karagatan ay hindi maitutumbas sa banal na kongregasyon dahil ang banal na kongregasyon ay pinalamutian ng salita ng Guru.
Hindi maipaliwanag ang kuwento o, ang kadakilaan ng tunay na Guru; dakila ang kanyang kaluwalhatian.