Isang Oankar, ang pangunahing enerhiya, na natanto sa pamamagitan ng biyaya ng banal na preceptor
Ang pangalan ng tunay na Guru ay ang katotohanan, malalaman lamang na nagiging gurmukh, ang nakatuon sa Guru.
Ang banal na kongregasyon ay ang tanging lugar kung saan ang sabad-brahm,
Nagawa na ang tunay na hustisya at sinasala ang tubig mula sa gatas.
Ang pagsuko sa harap ng Guru ay ang pinakaligtas na kanlungan, kung saan sa pamamagitan ng paglilingkod (ang merito) ay nakukuha.
Dito, buong atensyon ang Salita ay pinakikinggan, inaawit at inilalagay sa puso.
Ako ay sakripisyo sa tulad ng isang Guru na nagbibigay ng karangalan sa mapagpakumbaba at mababa.
Sa kongregasyon ng mga Sikh ng Guru, ang mga tao ng lahat ng mga varna ay nagtitipon.
Ang paraan ng mga gurmukh ay mahirap at ang misteryo nito ay hindi maintindihan.
Kahit ang matamis na katas ng tubo ay hindi maihahambing sa sarap ng kirtan, ang malambing na pagbigkas ng mga himno.
Dito, nakukuha ng naghahanap ang lahat ng apat na mithiin ng buhay ie, dharma, arth, kam at moks.
Yaong mga naglinang ng Salita, ay sumanib sa Panginoon at pinalaya ang kanilang mga sarili mula sa lahat ng mga account.
Nakikita nila ang lahat ng edad ngunit hindi nila inilalagay ang kanilang sarili kaysa sa iba.
Ako ay yumuyuko sa harap ng walang hanggang Panginoon na sa pamamagitan ng kanyang sariling biyaya ay nagpapakita ng kanyang di-nakikitang anyo (sa lahat ng mga nilalang).
Maganda niyang pinapasok ang hindi natamaan na himig sa di-na-chiseled na isipan at pinipino ito.
Siya, sa piling ng mga santo, ay nagpapainom ng nektar, na kung hindi man ay hindi madaling matunaw.
Yaong mga nakatanggap ng mga turo ng perpekto, ay nananatiling matatag sa katotohanan.
Sa katunayan, ang mga gurmukh ay ang mga hari ngunit nananatili silang malayo kay maya.
Si Brahma, Visnu at Mahesa ay hindi maaaring magkaroon ng paningin ng Panginoon (ngunit ang mga gurmukh ay may parehong)
Si Visnu ay nagkatawang-tao ng sampung beses at itinatag ang kanyang mga pangalan.
Ang pagsira sa mga demonyo ay pinalaki niya ang mga salungatan.
Maingat na binibigkas ni Brahma ang apat na Vedas;
Ngunit nilikha ang uniberso mula sa kanyang kaakuhan.
Si Siva na abala sa tamas ay nanatiling galit at galit.
Tanging ang mga gurmukh, ang Guro ay nakatuon, na sumusumpa sa kanilang kaakuhan ang nakarating sa pintuan ng pagpapalaya.
Kahit na isang asetiko, si Narad ay nagsasalita lamang (ng dito at doon).
Bilang isang backbiter, pinasikat niya ang kanyang sarili bilang isang tell-tale.
Sanak et al. nagalit nang sila ay pumunta sa Visnu ay hindi pinayagang makapasok ng mga bantay ng pinto.
Pinilit nila si Visnu na sumailalim sa sampung pagkakatawang-tao at sa gayon ang mapayapang buhay ni Visnu ay pinahirapan.
Ang ina na nagsilang kay Sukdev ay pinahirapan niya sa pamamagitan ng pananatiling hindi naihatid ng ina sa loob ng labindalawang taon.
Ang mga gurmukh lamang na nakatikim ng bunga ng kataas-taasang kagalakan ang nakatiis sa hindi matitiis (pangalan ng Panginoon).
Ang lupa ay nagiging mababang puro sa mga paa (ng Panginoon).
Bilang isa sa kagalakan ng lotus feet, inalis nito ang sarili sa ego.
Ito ang alabok ng mga paa, na ninanais ng tatlong mundo.
Ang katatagan at pagiging masunurin ay idinagdag dito, ang kasiyahan ay ang batayan ng lahat.
Ito, kung isasaalang-alang ang paraan ng pamumuhay ng bawat nilalang, ay nag-aalok ng kabuhayan sa lahat.
Alinsunod sa banal na kalooban, ito ay kumikilos tulad ng isang gurmukh.
Ang tubig ay nasa lupa at ang lupa ay nasa tubig.
Ang tubig ay walang pag-aalinlangan sa pagbaba at pagbaba; ito sa halip ay itinuturing na mas dalisay.
Upang dumaloy pababa, ang tubig ay nagdadala ng concussion ng gravitational force ngunit gusto pa ring bumaba.
Ito ay sumisipsip sa lahat at nasisiyahan sa isa at lahat.
Ang pagpupulong kapag hindi ito naghihiwalay at samakatuwid ito ay katanggap-tanggap sa hukuman ng Panginoon.
Ang mga debotong tao (bhagat) ay nakikilala sa pamamagitan ng kanilang paglilingkod (sa sangkatauhan)
Ang puno sa lupa ay nakababa ang ulo patungo sa ibaba.
Tinitiis nila ang kanilang mga sarili ngunit nagbubuhos ng kaligayahan sa mundo.
Kahit na binabato, nag-aalay sila ng mga prutas at pumapatay ng gutom.
Ang kanilang anino ay napakakapal na ang isip (at katawan) ay nagtatamasa ng kapayapaan.
Kung may pumutol sa kanila, nag-aalok sila na lagari.
Bihira ang mga taong tulad ng puno na tumatanggap sa kalooban ng Panginoon.
Mula sa puno ay ginawang mga bahay at mga haligi.
Nakakatulong ang paglalagari ng puno sa paggawa ng bangka.
Pagkatapos ay pagdaragdag ng bakal (mga kuko) dito, pinalutang nito ang mga tao sa tubig.
Sa kabila ng napakaraming alon ng ilog, dinadala nito ang mga tao sa pagtawid.
Gayundin, ang mga Sikh ng Guru, sa pagmamahal at takot sa Panginoon, ay nagsasanay ng Salita.
Ginagawa nila ang mga tao na sundin ang isang Panginoon at pinalaya sila mula sa mga pagkaalipin ng transmigrasyon.
Ang linga ay dinudurog sa oil press at nagbibigay ng mantika.
Ang langis ay nasusunog sa lampara at ang kadiliman ay napawi.
Ang uling ng lampara ay nagiging tinta at ang parehong langis ay umaabot sa ink-pot na kung saan ang tulong ay nakasulat ang Salita ng Guru.
Sa pamamagitan ng pakikinig, pagsulat, pag-aaral at pagsulat ng mga salita, ang hindi mahahalata na Panginoon ay pinupuri.
Ang mga gurmukh, nawawalan ng pakiramdam ng ego, ay nagsasanay ng Salita.
At ang paggamit ng collyrium ng kaalaman at konsentrasyon ay lumulubog sa pagkakapantay-pantay.
Nakatayo sa isang hukay nagbubunga sila ng gatas at hindi nag-pose para mabilang, ibig sabihin, ang mga hayop ay walang ego.
Ang gatas ay na-convert sa curd at ang mantikilya ay nanggagaling doon.
Sa kanilang dumi at ihi, ang lupa ay natapal upang mag-alay ng pagsamba;
Ngunit habang kumakain ng iba't ibang mga kalakal, ginagawa ng tao ang mga ito sa kasuklam-suklam na dumi, walang silbi para sa anumang layunin.
Ang mga sumamba sa Panginoon sa banal na kongregasyon, ang kanilang buhay ay pinagpala at matagumpay.
Sila lamang ang nakakakuha ng bunga ng buhay sa lupa.
Ang pagtanggap sa kalooban ng Panginoon, ang bulak ay naghihirap nang husto.
Ang pagkakaroon ng ginned sa pamamagitan ng roller, ito ay carded.
Nang na-card ito, ang sinulid nito ay iniikot.
Pagkatapos, ang manghahabi sa tulong ng kanyang tambo, ay ibinaba ito upang maging tela.
Inilalagay ng maglalaba ang telang iyon sa kanyang kumukulong kaldero at pagkatapos ay hinuhugasan ito sa isang sapa.
Sa pagsusuot ng parehong damit, ang mga mayaman at ang mga hari ay nagpapalamuti sa mga pagtitipon.
Madder (Rubia munjista) knowing very well gets himself grinded.
Ang katangian nito ay hindi kailanman iniiwan ang mga damit.
Gayundin, ang tubo ay malayang nadudurog din.
Nang hindi umaalis ang tamis nito ay nag-aalok ng lasa ng nektar.
Gumagawa ito ng jaggery, asukal, treacle molasses ng maraming masarap na item.
Katulad nito, ang mga santo ay hindi rin umiiwas sa paglilingkod sa sangkatauhan, at nagbibigay ng kaligayahan sa lahat.
Ang paglalagay ng bakal sa pugon ay pinainit ang bakal.
Pagkatapos ay inilalagay ito sa palihan kung saan dinadala ang mga hampas ng martilyo.
Ginagawa itong malinaw tulad ng salamin, ang halaga nito ay itinakda.
Ang paggiling laban sa mga whet stone ay pinuputol ang mga bahagi nito ie maraming mga artikulo ang ginawa mula dito.
Ngayon itago ito (o ang mga artikulong iyon) sa saw-dust atbp. ito ay naiwan para sa paglilinis.
Katulad din ang mga gurmukh sa pamamagitan ng pagkawala ng kanilang ego ay nahaharap sa kanilang sariling pangunahing kalikasan.
Naputol ang isang magandang puno at ginawang rebeck.
Ang isang batang kambing ay sumailalim sa kahihiyan ng pagpapakamatay sa sarili; ipinamahagi nito ang karne nito sa mga kumakain ng karne.
Ang mga bituka nito ay ginawang bituka at ang balat ay ikinabit (sa drum) at tinahi.
Ngayon ito ay dinadala sa banal na kongregasyon kung saan ang himig ay ginawa sa instrumentong ito.
Lumilikha ito ng himig ng Raag habang naririnig ang Shabad.
Ang sinumang sumasamba sa tunay na Guru, ang Diyos, ay nahuhulog sa pagkakapantay-pantay.
Nilikha ng Diyos ang puno ng sandal at itinago ito sa kagubatan.
Ang simoy ng hangin ay gumagalaw sa paligid ng sandal ngunit hindi naiintindihan ang hindi mahahalata (kalikasan ng puno).
Ang katotohanan tungkol sa sandal ay nauuna kapag pinabanguhan nito ang lahat ng halimuyak nito.
Ang gurmukh ay lumampas sa lahat ng caste at ang mga pagkakaiba sa pagkain ng mga bawal.
Umiinom siya ng nektar ng takot at pagmamahal sa Panginoon sa banal na kongregasyon.
Ang Gurmukh ay nahaharap sa kanyang sariling likas na katangian (sahaj subhai).
Sa loob ng pagtuturo ng Guru, ang mga Sikh ng Guru ay naglilingkod (sa iba).
Ibinibigay nila bilang kawanggawa ang apat na kayamanan (char padarathi) sa mga pulubi.
Sila ay umaawit ng mga paan ng di-nakikitang Panginoon na higit sa lahat.
Iniinom nila ang katas ng tubo ng mapagmahal na debosyon, at ginagawa rin ang iba na tangkilikin ang parehong.
Walang makakapantay sa nakaraan pati na sa hinaharap sa kanilang pagmamahalan.
Walang makakalaban kahit isang hakbang lang ng mga gurmukh.
Ang pag-iigib ng tubig para sa banal na kongregasyon ay katumbas ng kaharian ng lacs ng Indrapuris.
Ang paggiling ng mais (para sa banal na kongregasyon) ay higit pa sa kasiyahan ng laksa-laksang langit.
Ang pag-aayos at paglalagay ng mga kakahuyan sa apuyan ng langar (libreng kusina) para sa kongregasyon ay katumbas ng rddhis, siddhis at ang siyam na kayamanan.
Ang mga banal na tao ay ang mga tagapag-alaga ng mga mahihirap at sa kanilang mga kasama ang pagpapakumbaba ay namamalagi sa puso (ng mga tao).
Ang pag-awit ng mga himno ng Guru ay ang personipikasyon ng unstruck melody.
Ang pagpapakain sa isang Sikh ng tuyong gramo ay higit na mataas sa daan-daang libong mga handog na sinusunog at mga kapistahan.
Ang dahilan upang siya ay mahugasan ay higit na nakahihigit sa mga pagbisita sa mga pagtitipon sa mga lugar ng mga paglalakbay.
Ang ulitin sa isang Sikh ng mga himno ng Gurus ay katumbas ng isang daang libong iba pang mga pagsasanay sa relihiyon.
Kahit na ang sulyap sa Guru ay nag-aalis ng lahat ng pagdududa at panghihinayang.
Ang gayong tao ay nananatiling hindi nasaktan sa kakila-kilabot na karagatan ng mundo at hindi natatakot sa mga alon nito.
Siya na yumakap sa relihiyong Gurus (Gurmati) ay lumampas sa hangganan ng kagalakan o kalungkutan para sa pakinabang o pagkawala.
Habang ang binhi ay naglalagay sa lupa ay nagbibigay ng bunga ng libu-libong beses.
Ang pagkain na inilalagay sa bibig ng isang gurmukh ay dumarami nang walang hanggan at ang bilang nito ay nagiging imposible.
Ang lupa ay nagbibigay ng bunga ng binhing inihasik dito;
Ngunit ang binhing inaalok nito sa mga nakatuon sa Guru ay nagbibigay ng lahat ng uri ng prutas.
Kung walang paghahasik, walang makakain ng anuman o ang lupa ay makakapagbunga ng anuman;
Ang pagkakaroon ng pagnanais na maglingkod sa Gurmukh, natutupad ang lahat ng mga hangarin.