Isang Oankar, ang pangunahing enerhiya na natanto sa pamamagitan ng biyaya ng banal na preceptor
Ang tunay na Guru (Diyos) ay ang tunay na emperador; lahat ng iba pang makamundong uri ay peke.
Ang tunay na Guru ay ang Panginoon ng mga panginoon; ang siyam na naths (mga miyembro at pinuno ng ascetic yogi orders) ay walang refugeless at walang anumang master.
Ang tunay na Guru ay ang tunay na tagapagbigay; ang ibang mga donor ay sumusunod lamang sa Kanya.
Ang tunay na Guru ay ang lumikha at ginagawang tanyag ang hindi kilalang tao sa pamamagitan ng pagbibigay sa kanila ng pangalan (naam).
Ang Tunay na Guru ay ang tunay na bangkero; hindi mapaniwalaan ang ibang mayamang tao.
Ang tunay na Guru ay ang tunay na manggagamot; ang iba mismo ay nakakulong sa huwad na pagkaalipin ng transmigrasyon.
Kung wala ang tunay na Guru lahat sila ay walang puwersang gumagabay.
Ang tunay na Guru ay ang mga pilgrimages center kung saan ang kanlungan ay ang animnapu't walong mga sentro ng paglalakbay ng mga Hindu.
Ang pagiging lampas sa dualities, ang tunay na isang Guru ay ang pinakamataas na Diyos at ang ibang mga diyos ay nakakarating sa karagatan ng mundo sa pamamagitan lamang ng paglilingkod sa Kanya.
Ang tunay na Guru ay ang bato ng pilosopo na ang alikabok ng kanyang mga paa ay nagpapalamuti ng milyun-milyong bato ng pilosopo.
Ang tunay na Guru ay ang perpektong punong tumutupad sa hiling na pinagninilay-nilay ng milyun-milyong punong tumutupad sa hiling.
Ang tunay na Guru bilang karagatan ng mga kasiyahan ay namamahagi ng mga perlas sa anyo ng iba't ibang mga sermon.
Ang mga paa ng tunay na Guru ay ang pagnanais na matupad ang kamangha-manghang hiyas (chintamani) na gumagawa ng libu-libong mga hiyas na walang mga pagkabalisa.
Maliban sa tunay na Guru (Diyos) ang lahat ng iba pa ay duality (na nagpapalakad sa isang ikot ng transmigrasyon).
Sa walumpu't apat na lakh species, ang buhay ng tao ang pinakamaganda.
Sa pamamagitan ng kanyang mga mata ay tumitingin ang tao at sa pamamagitan ng kanyang dila ay pinupuri niya ang Diyos.
Sa pamamagitan ng tainga ay nakikinig siyang mabuti at naaamoy ng kanyang ilong.
Sa pamamagitan ng mga kamay siya ay kumikita ng kabuhayan at kumikilos sa pamamagitan ng kapangyarihan ng mga paa.
Sa species na ito, ang buhay ng isang gurmukh ay matagumpay ngunit paano ang pag-iisip ng manmukh, ang mind-oriented one? Ang pag-iisip ng manmukh ay masama.
Manmukh, ang paglimot sa Panginoon ay nagpapatuloy sa pag-asa sa mga tao.
Ang kanyang katawan ay mas masahol pa kaysa sa mga hayop at mga multo.
Si Manmukh, ang nakatuon sa pag-iisip, na iniiwan ang tunay na Panginoong Guru ay naging alipin ng tao.
Nagiging errand boy ng tao siya ay pumupunta araw-araw upang saludo sa kanya.
Lahat ng dalawampu't apat na oras (walong pahars) na nakatiklop ang mga kamay ay nakatayo siya sa harap ng kanyang amo.
Tulog, gutom at kasiyahang wala sa kanya at nananatiling takot na takot na para bang siya ay isinakripisyo.
Sa buong ulan, lamig, sikat ng araw, lilim, dumaranas siya ng napakaraming pagdurusa.
Sa larangan ng digmaan (ng buhay) ang taong ito, isinasaalang-alang ang mga kislap ng bakal habang ang mga paputok ay nasugatan nang malubha.
Kung wala ang (kanlungan ng) perpektong Guru, gumagala siya sa mga species.
Hindi naglilingkod sa Panginoon (Diyos) ng mga Panginoon, maraming mga panginoon (nath) na nagiging mga guru ang nagpapasimula sa mga tao bilang kanilang mga alagad.
Nahati ang mga tainga nila at naglalagay ng abo sa kanilang mga katawan na may dalang mga mangkok at tungkod.
Sa pagpunta sa bahay-bahay, namamalimos sila ng pagkain at hinihipan ang kanilang singi, isang espesyal na instrumento na gawa sa busina.
Pagsasama-sama sa Sivaratri fair, ibinabahagi nila sa isa't isa ang pagkain at ang tasa ng inumin.
Sinusunod nila ang isa sa labindalawang sekta (ng mga yogis) at nagpapatuloy sa labindalawang paraan na ito ie nagpapatuloy sila sa paglipat.
Kung wala ang salita ng Guru, walang makakalaya at lahat sila ay tumatakbo dito at doon na parang mga akrobat.
Sa ganitong paraan itinutulak ng bulag ang bulag sa balon.
Sa pagkalimot sa tunay na tagapagkaloob, ibinuka ng mga tao ang kanilang mga kamay sa harap ng mga pulubi.
Ang mga bards ay umaawit ng mga magiting na gawa na nauukol sa matapang at pinupuri ang mga tunggalian at awayan ng mga mandirigma.
Ang mga barbero ay umaawit din ng mga papuri sa mga namatay sa pagtahak sa masamang landas at paggawa ng masasamang gawain.
Ang mga eulogiser ay bumibigkas ng mga tula para sa mga huwad na hari at patuloy na nagsisinungaling.
Ang mga pari ay unang naghahanap ng kanlungan ngunit pagkatapos ay inilatag ang kanilang pag-angkin ng tinapay at mantikilya ie sinasabit nila ang mga tao sa takot sa lambat ng ritwalismo.
Ang mga taong kabilang sa mga sekta ng mga taong nakasuot ng balahibo sa kanilang mga ulo ay sinuntok ang kanilang mga katawan ng mga kutsilyo at patuloy na namamalimos sa bawat tindahan.
Ngunit kung wala ang perpektong Guru, lahat sila ay humahagulgol at umiyak ng mapait.
O tao, hindi mo naalala ang lumikha at tinanggap mo ang nilikha bilang iyong lumikha.
Ang pagiging engrossed sa asawa o asawa ay higit na nakalikha ng mga relasyon ng anak, apo, ama at lolo.
Ang mga anak na babae at babae ay ipinagmamalaki na nagiging masaya o naiinis at ganoon ang kaso ng lahat ng mga kamag-anak.
Ang lahat ng iba pang mga kamag-anak tulad ng bahay ng biyenan, bahay ng ina, bahay ng mga tiyuhin sa ina at iba pang relasyon ng pamilya ay kasuklam-suklam.
Kung ang pag-uugali at pag-iisip ay sibilisado, ang isang tao ay nakakakuha ng karangalan bago ang matataas na tao ng lipunan.
Gayunpaman, sa huli, kapag nahuli sa web ng kamatayan, walang kasamang nakakapansin sa tao.
Nawalan ng biyaya ng perpektong Guru, lahat ng tao ay natatakot sa kamatayan.
Maliban sa walang katapusang tunay na Guru lahat ng iba pang mga banker at mangangalakal ay huwad.
Ang mga mangangalakal ay lubhang nangangalakal ng mga kabayo.
Sinusubukan ng mga mag-aalahas ang mga hiyas at sa pamamagitan ng mga diamante at rubi ay ikinalat ang kanilang negosyo.
Ang mga mangangalakal ng ginto ay nakikitungo sa ginto at cash at ang mga draper ay nakikitungo sa mga damit.
Ang mga magsasaka ay nagsasagawa ng pagsasaka at paghahasik ng binhi ay pinutol ito pagkatapos at ginagawa itong malalaking bunton.
Sa lahat ng negosyong ito, ang kita, pagkalugi, pagpapala, lunas, pagpupulong, paghihiwalay ay magkakasabay.
Kung wala ang perpektong Guru walang anuman sa mundo maliban sa pagdurusa.
Ang tunay na manggagamot sa anyo ng tunay na Guru (Diyos) ay hindi kailanman pinaglingkuran; kung gayon paanong ang isang manggagamot na siya mismo ay may karamdaman ay makapag-aalis ng karamdaman ng iba?
Ang mga makamundong manggagamot na ito na ang kanilang mga sarili ay abala sa pagnanasa, galit, kasakiman, pagkahibang, nilinlang ang mga tao at pinalalakas ang kanilang mga sakit.
Sa ganitong paraan ang taong nasasangkot sa mga karamdamang ito ay nagpapatuloy sa paglipat at nananatiling puno ng pagdurusa.
Naliligaw siya sa pamamagitan ng pagpunta at pagpunta at naging hindi na makadaan sa mundo-karagatan.
Ang mga pag-asa at pagnanasa ay laging umaakit sa kanyang isipan at kapag ginagabayan ng masasamang hilig ay hindi niya kailanman natatamo ang kapayapaan.
Paano mapapatay ng isang manmukh ang apoy sa pamamagitan ng paglalagay ng langis dito?
Sino maliban sa perpektong Guru ang makakapagpalaya sa tao mula sa pagkaalipin na ito?
Ang pag-iwan sa tabi ng pilgrimage center sa anyo ng tunay na Guru (Diyos) na mga tao ay pumunta upang maligo sa animnapu't walong banal na lugar.
Tulad ng crane, nakapikit sila sa kawalan ng ulirat ngunit nahuhuli nila ang maliliit na nilalang, dinidiin ng husto at kinakain.
Ang elepante ay pinaliguan sa tubig, ngunit paglabas mula sa tubig ay muli itong nagkalat ng alikabok sa kanyang katawan.
Ang Colocynth ay hindi nalulunod sa tubig at kahit na ang mga paliguan sa maraming mga sentro ng paglalakbay ay hindi nagpapalabas ng lason nito.
Ang batong inilagay at hinugasan sa tubig ay nananatiling matigas gaya ng dati at hindi nakapasok ang tubig sa loob nito.
Ang mga ilusyon at pagdududa ng isip na nakatuon, manmukh, ay hindi natatapos at palagi siyang gumagala sa pagdududa.
Kung wala ang perpektong Guru walang makakadaan sa mundo-karagatan.
Iniiwan ang mga pilosopo na bato sa anyo ng tunay na Guru, ang mga tao ay nagpapatuloy sa paghahanap sa materyal na bato ng pilosopo.
Ang tunay na Guru na kayang gawing ginto ang walong metal sa katunayan ay itinatago ang kanyang sarili at hindi napapansin.
Hinahanap siya ng taong mahilig sa mamon sa mga kagubatan at nabigo sa maraming ilusyon.
Ang dampi ng kayamanan ay nagpapaitim sa labas at ang isip ay nababahiran din nito.
Ang paghawak ng kayamanan ay nagiging sanhi ng pananagutan ng isang tao sa pampublikong kaparusahan dito at sa parusa ng panginoon ng kamatayan doon sa kanyang tirahan.
Walang saysay ay ang kapanganakan ng isip orientated; siya sa pagkuha ng engrossed sa duality play ng maling dice at loses ang laro ng buhay.
Hindi matatanggal ang ilusyon kung wala ang perpektong Guru.
Ang pag-iwan sa puno ng pagtupad sa hiling sa anyo ng Guru, ang mga tao ay nagnanais na magkaroon ng mga hilaw na bunga ng tradisyonal na puno ng pagtupad sa hiling (kalptaru/parijat).
Milyun-milyong parijat kasama ng mga langit ang napapahamak sa siklo ng transmigrasyon.
Kinokontrol ng mga pagnanasa ang mga tao ay napapahamak at abala sa pagtamasa ng anumang ipinagkaloob ng Panginoon.
Ang tao ng mabubuting kilos ay nagtatatag sa kalangitan sa anyo ng mga bituin at pagkatapos na maubos ang mga resulta ng mga birtud ay muling naging bumabagsak na mga bituin.
Muli sa pamamagitan ng transmigrasyon sila ay nagiging mga ina at ama at marami ang nagkaanak.
Ang karagdagang paghahasik ng kasamaan at mga birtud ay nananatiling nakalubog sa kasiyahan at pagdurusa.
Kung wala ang perpektong Guru, hindi maaaring gawing masaya ang Diyos.
Ang pag-iwan sa Guru, ang Karagatang Kasiyahan, ang isa ay pataas-baba sa mundo-karagatan ng mga maling akala at panlilinlang.
Ang hampas ng mga alon ng mundo-karagatan tosses at ang apoy ng kaakuhan ay patuloy na sinusunog ang panloob na sarili.
Nakatali at binugbog sa pintuan ng kamatayan, tinatanggap ng isa ang mga sipa ng mga mensahero ng kamatayan.
Maaaring may nagpangalan sa kanyang sarili kay Kristo o kay Moises, ngunit sa mundong ito ang lahat ay mananatili sa loob ng ilang araw.
Dito walang nagtuturing na mas maliit ang kanyang sarili at lahat ay abala sa karera ng daga para sa mga makasariling layunin upang makita ang kanilang sarili na nabigla sa huli.
Yaong mga iba't iba ng kasiyahan-karagatan na umiiral sa anyo ng Guru, sila lamang ang nananatiling masaya sa paggawa (ng espirituwal na disiplina).
Kung wala ang tunay na Guru, ang lahat ay laging magkaaway.
Ang tradisyunal na hiling na tumutupad sa kamangha-manghang hiyas (chintamani) ay hindi makapag-aalis ng pagkabalisa kung hindi malilinang ng isa ang Guru, chintamani.
Maraming mga pag-asa at pagkabigo ang nakakatakot sa tao araw-araw at ang apoy ng mga pagnanasa na hindi nito naaalis.
Maraming ginto, kayamanan, rubi at perlas ang isinusuot ng tao.
Ang pagsusuot ng silken na damit ay nakakalat sa halimuyak ng sandal atbp.
Ang tao ay nagpapanatili ng mga elepante, kabayo, palasyo, at mga hardin na puno ng prutas.
Tinatangkilik ang nagbibigay-kasiyahang kama kasama ng magagandang babae, nananatili siyang abala sa maraming mga panlilinlang at mga infatuation.
Lahat sila ay panggatong sa apoy at ang tao ay gumugugol ng buhay sa pagdurusa ng pag-asa at pagnanasa
Kailangan niyang marating ang tirahan ni Yama (diyos ng kamatayan) kung mananatili siyang walang perpektong Guru.
Milyun-milyon ang mga sentro ng paglalakbay at gayundin ang mga diyos, mga bato at kemikal ng pilosopo.
Milyun-milyon ang mga chintamani, wish fulfilling trees and cows, at ang mga nektar ay mayroon ding milyun-milyon.
Ang mga karagatan na may mga perlas, mahimalang kapangyarihan at ang mga kaibig-ibig na uri ay marami rin.
Milyon-milyon din ang bilang ng mga materyales, prutas at tindahan na naroroon para mag-order.
Ang mga banker, emperador, nath at grand incarnation ay napakaraming bilang din.
Kapag ang mga kawanggawa na ipinagkaloob ay hindi masusuri, paano mailalarawan ang lawak ng nagbigay.
Ang buong nilikhang ito ay sakripisyo sa Panginoong lumikha.
Ang mga alahas ay nakikita ng lahat ngunit ang mag-aalahas ay isang bihirang isa na sumusuri sa mga hiyas.
Lahat ay nakikinig sa himig at ritmo ngunit isang bihirang nakakaunawa sa misteryo ng kamalayan ng Salita,
Ang mga Sikh ng Guru ay mga perlas na binibitbit sa garland sa anyo ng kongregasyon.
Tanging ang kanyang kamalayan lamang ang nananatiling pinagsama sa Salita na ang diyamante ng isip ay nananatiling pinutol ng brilyante ng Salita, ang Guru.
Ang katotohanan na ang transendental na Brahm ay ang prepektong Brahm at ang Guru ay Diyos, ay kinilala lamang ng isang gurmukh, ang isang nakatuon sa Guru.
Ang mga gurmukh lamang ang pumapasok sa tahanan ng panloob na kaalaman upang makamit ang mga bunga ng kasiyahan at sila lamang ang nakakaalam ng kasiyahan ng tasa ng pag-ibig at ipaalam din ito sa iba.
Pagkatapos ang Guru at ang disipulo ay naging magkapareho.
Ang buhay ng tao ay napakahalaga at sa pamamagitan ng pagsilang ang tao ay nakakasama ng banal na kongregasyon.
Ang parehong mga mata ay napakahalaga na tumitingin sa tunay na Guru at nakatutok sa Guru ay nananatiling nakalubog sa Kanya.
Napakahalaga din ng noo na nananatili sa kanlungan ng mga paa ng Guru ay pinalamutian ng alikabok ng Guru.
Napakahalaga din ng dila at tainga na ang maingat na pag-unawa at pakikinig sa Salita ay nagpapaunawa at nakikinig din sa ibang tao.
Ang mga kamay at paa ay napakahalaga din na gumagalaw sa paraan ng pagiging gurmukh at magsagawa ng serbisyo.
Napakahalaga ang puso ng gurmukh kung saan namamalagi ang pagtuturo ng Guru.
Ang sinumang maging kapantay ng gayong mga gurmukh, ay iginagalang sa hukuman ng Panginoon.
Mula sa dugo ng ina at semilya ng ama nilikha ang katawan ng tao at naisagawa ng Panginoon ang kahanga-hangang gawaing ito.
Ang katawan ng tao na ito ay iningatan sa balon ng sinapupunan. Pagkatapos ay ibinuhos ang buhay dito at ang kadakilaan nito ay pinahusay pa.
Binigay dito ang bibig, mata, ilong, tainga, kamay, ngipin, buhok atbp.
Ang tao ay binigyan ng paningin, pananalita, kapangyarihan ng pakikinig at kamalayan ng pagsasanib sa Salita. Para sa kanyang tainga, mata, dila at balat, nilikha ang anyo, saya, amoy atbp.
Sa pamamagitan ng pagbibigay ng pinakamahusay na pamilya (ng tao) at pagsilang dito, ang Panginoong diyos ay nagbigay hugis sa isa at lahat ng mga organo.
Sa panahon ng kamusmusan, ang ina ay nagbubuhos ng gatas sa bibig at pinadudumi (ang sanggol).
Kapag lumaki na, siya (tao) na iniiwan ang lumikha ang Panginoon ay nagiging engrossed sa Kanyang nilikha.
Kung wala ang perpektong Guru, ang tao ay napupunta sa pagiging engrossed sa web ng maya.
Ang mga hayop at multo na sinasabing walang karunungan ay mas mabuti kaysa manmukh na nakatuon sa pag-iisip.
Kahit na matalino ang tao ay nagiging tanga at patuloy na tumitingin sa mga tao (upang matugunan ang kanyang makasariling layunin).
Ang isang hayop mula sa mga hayop at isang ibon mula sa mga ibon ay hindi kailanman humihingi ng anuman.
Sa walumpu't apat na lakh species ng buhay, ang buhay ng tao ang pinakamaganda.
Sa pagkakaroon ng kahit na ang pinakamahusay na isip, pananalita at pagkilos, ang tao ay nagpapatuloy sa paglipat sa karagatan ng buhay at kamatayan.
Maging ito ay isang hari o ang mga tao, kahit na ang mabubuting tao ay nagdurusa sa takot (na lumayo) sa kasiyahan.
Ang aso, kahit na naluklok sa trono, ayon sa pangunahing katangian nito ay nagpapatuloy sa pagdila sa flourmill sa pagbagsak ng kadiliman.
Kung wala ang perpektong Guru, ang isang tao ay kailangang manatili sa tahanan ng sinapupunan ie ang transmigrasyon ay hindi natatapos.
Ang kagubatan ay puno ng mga halaman ngunit walang sandalwood, ang halimuyak ng sandal ay hindi nangyayari dito.
Ang mga mineral ay naroroon sa lahat ng bundok ngunit kung wala ang bato ng pilosopo ay hindi sila nagiging ginto.
Wala sa apat na varna at mga iskolar ng anim na pilosopiya ang maaaring maging (totoong) sadhu nang walang kasama ng mga santo.
Sisingilin ng mga turo ng Guru, naiintindihan ng mga gurmukh ang kahalagahan ng pakikisama ng mga santo.
Pagkatapos, nakuha nila ang kamalayan na naaayon sa Salita, tiniyak ang tasa ng nektar ng mapagmahal na debosyon.
Ang pag-iisip na ngayon ay umaabot sa pinakamataas na yugto ng espirituwal na pagsasakatuparan (turiya) at pagiging banayad ay nagpapatatag sa pag-ibig ng Panginoon.
Ang mga Gurmukh na nakatingin sa hindi nakikitang Panginoon ay tumatanggap ng mga bunga ng kasiyahang iyon.
Ang mga gumukh ay nasiyahan sa piling ng mga santo. Nananatili silang walang malasakit sa maya kahit na nakatira sila dito.
Bilang isang lotus, na nananatili sa tubig ngunit nananatiling nakatutok sa araw, ang mga gurmukh ay palaging pinapanatili ang kanilang kamalayan na nakaayon sa Panginoon.
Ang sandalwood ay nananatiling nakakabit ng mga ahas ngunit kumakalat pa rin ito ng malamig at nakakapagdulot ng kapayapaan na halimuyak sa paligid.
Ang mga Gurmukh na naninirahan sa mundo, sa pamamagitan ng samahan ng mga banal na pinapanatili ang kamalayan na naaayon sa Salita, ay gumagalaw sa equipoise.
Ang kanilang pagsakop sa pamamaraan ng yoga at bhog (kasiyahan) ay nagiging liberated sa buhay, hindi masisira at hindi masisira.
Dahil ang transcendetal na Brahm ay ang perpektong Brahm, sa parehong paraan ang Guru na walang malasakit sa pag-asa at pagnanasa ay walang iba kundi ang Diyos.
(Sa pamamagitan ng Guru) na ang hindi maipaliwanag na kuwento at hindi gaanong liwanag ng Panginoon ay nakilala (sa mundo).