Isang Oankaar, ang pangunahing enerhiya, ay natanto sa pamamagitan ng biyaya ng banal na preceptor
Ang Guru ay yumukod sa harap ng Panginoon at ang pangunahing Panginoon ay ginawa ang buong mundo na yumukod sa harap ng Guru.
Ang walang anyo na Brahm na nagpapalagay (tao) na anyo ay tinawag ang kanyang sarili na Guru (Har) Gobind.
Sa pag-aakala ng anyo at pagiging walang anyo sa parehong oras, ang transendental na perpektong Brahm ay ginawa ang Kanyang di-manifest na anyo.
Ang banal na kongregasyon ay sumamba sa Kanya; at ang pag-ibig sa mga deboto Siya, ang hindi malinlang, ay nalinlang (at naging hayag sa anyo ng Guru).
Ang Maar assuming form na nilikha ang buong mundo sa pamamagitan ng Kanyang nag-iisang nag-uutos na panginginig ng boses.
Sa Kanyang bawat trichome ay naglalaman Siya ng milyun-milyong uniberso.
Ang mga sadhus ay sumasamba sa Panginoon sa anyo ng mga paa ng Guru.
Ang guro-oriented na tumatahak sa landas patungo sa Guru ay hindi naliligaw sa mga landas ng labindalawang sekta ng mga yogis.
Nakatuon sa anyo ng Guru ie Word of the Guru, tinanggap niya ito sa buhay at humarap sa perpektong Brahm.
Ang konsentrasyon ng kamalayan sa salita ng Guru at kaalamang ipinagkaloob ng Guru ay nagbibigay ng kamalayan tungkol sa transendental na Brahm.
Tanging tulad ng isang porsyento quaffs ang nektar ng paa-wash ng Guru.
Gayunpaman, ito ay hindi bababa sa pagdila sa walang lasa na bato. Pinatatag niya ang kanyang isip sa karunungan ng Guru at komportableng nakahiga sa silid ng kanyang panloob na sarili.
Ang pagpindot sa bato ng pilosopo sa anyo ng Guru, itinatakwil niya ang yaman at pisikal na katawan ng iba ay nananatiling hiwalay sa lahat.
Para sa pagpapagaling sa kanyang mga malalang sakit (ng masasamang hilig) siya ay pumupunta sa banal na kongregasyon.
Habang ang binhi ng puno ng banyan na nabubuo ay lumalawak sa anyo ng isang malaking puno
at pagkatapos sa mismong punong iyon ay tumutubo ang libu-libong prutas na naglalaman ng napakaraming buto (gayundin ay ginagawa ni gurmukh ang iba na katulad ng kanyang sarili).
Ang pangunahing Panginoon na iyon, tulad ng buwan sa kalangitan sa ikalawang araw, ay sumasamba sa sarili ng isa at lahat.
Ang mga santo ay konstelasyon na naninirahan sa tirahan ng katotohanan sa anyo ng mga relihiyosong lugar.
Sila ay yumuyuko sa mga paa at nagiging alabok ng , ang mga paa ay nawawalan ng kaakuhan at hindi pinapayagan ang kanilang sarili na mapansin ng sinuman.
Ang nagtatamo ng bunga ng kasiyahan, ang gurmukh ay nabubuhay nang matatag tulad ng poste na bituin sa langit.
Lahat ng bituin ay umiikot sa kanya.
Si Namdev, ang calico minter na naging gurmukh ay pinagsama ang kanyang kamalayan sa mapagmahal na debosyon.
Ang mga high caste kshatriya at Brahmin na nagpunta sa templo upang purihin ang Panginoon ay hinawakan at pinatalsik si Namdev.
Habang nakaupo sa likurang bakuran ng templo, nagsimula siyang umawit ng mga papuri sa Panginoon.
Ang Panginoon na kilala bilang mabait sa mga deboto ay iniharap sa kanya ang mukha ng templo at pinanatili ang Kanyang sariling reputasyon.
Sa kanlungan ng banal na kongregasyon, ang tunay na Guru at ang Panginoon, ang mga mapagpakumbaba ay nakakakuha din ng karangalan.
Mataas, ranggo pati na rin ang tinatawag na mababang castes ibig sabihin, lahat ng apat ay nahulog sa paanan ng Namdev
Tulad ng tubig na dumadaloy pababa patungo sa mababang
Si Saint Vibhisaa isang demonyo, at si Vidur na anak ng alilang babae ay dumating sa kanlungan ng Panginoon. Si Dhanni ay kilala bilang isang jai
At si Sadhana ay isang out caste butcher. Si Saint Kabir ay isang manghahabi
At si Namdev ay isang calicoprinter na umawit ng mga papuri sa Panginoon. Si Ravidas ay isang cobbler at ang santo na si Sairt ay kabilang sa (tinatawag na ) mababang barber caste.
Ang babaeng uwak ay nag-aalaga ng mga bagong panganak ng nightingale ngunit sa huli ay nakilala nila ang kanilang sariling pamilya.
Bagama't inalagaan ni Yagoda si Krsna, nakilala siya bilang lotus (anak) ) ng pamilya ni Vasudev.
Dahil ang palayok ng anumang uri na naglalaman ng ghee ay hindi sinasabing masama,
Gayundin, ang mga santo ay wala ring mataas o mababang kasta kahit ano pa man.
Nananatili silang lahat sa kanlungan ng lotus feet ng tunay na Guru.
Mula sa bukol ng asukal sa pugad ng mga bubuyog at sa pamamagitan ng honey bees ang pugad ng pulot ay ginawa.
Mula sa mga uod ay gumagawa ng sutla at sa pamamagitan ng paghampas ng abaka, ang papel ay inihanda.
Ang muslin ay inihanda mula sa buto ng bulak at sa burak ay tumutubo ang lotus sa itim na bubuyog.
Ang isang hiyas ay nananatili sa talukbong ng itim na ahas at kabilang sa mga bato ay matatagpuan ang mga diamante at rubi.
Ang musk ay matatagpuan sa pusod ng usa at mula sa ordinaryong bakal ang makapangyarihang espada ay aced.
Ang utak ng utak ng musk cat ay nagpapabango sa buong pagsasama.
Kaya ang mga nilalang at materyales ng mas mababang uri ay nagbibigay at nakakamit ng pinakamataas na bunga.
Anak ni Virochan at apo ni Prahalad, haring Bali, ay may pagnanais na pamunuan ang tirahan ng Indr.
Nakagawa na siya ng daang yajn (mga handog na sinusunog) at ang iba pa niyang hudred yajn ay isinasagawa.
Panginoon sa anyo ng isang dwarf ay dumating upang alisin ang kanyang kaakuhan at sa gayon ay pinalaya siya.
Itinakwil niya ang trono ng Indr at tulad ng isang masunuring lingkod ay pumunta sa nether world.
Ang Panginoon Mismo ay nabighani sa Bali at kailangang manatili bilang isang tagabantay ng pinto ng Bali.
Bali, ang hari ay tulad ng shell na iyon na sa svati naksatr (isang espesyal na pagbuo ng bituin) ay tumatanggap ng isang patak at ginagawa itong isang perlas na sumisid nang malalim sa ilalim ng dagat.
Ang brilyante na puso ng deboto na Bali, na pinutol ng brilyante na Panginoon ay sa wakas ay isinuko sa Kanya.
Hindi kailanman pinapansin ng mga langgam ang kanilang mga sarili at kilalang pinakamababa sa mga mahihirap.
Sinusundan nila ang landas ng mga gurmukh at dahil sa kanilang malawak na pag-iisip ay nakatira sila sa libu-libo, sa isang maliit na butas.
Sa pamamagitan lamang ng pag-amoy ng ghee at asukal, narating nila ang lugar kung saan inilalagay ang mga bagay na ito (hinahanap din ng mga gurmukh ang mga banal na kongregasyon).
Kinukuha nila ang mga piraso ng asukal na nakakalat sa buhangin katulad ng pag-aalaga ng isang gurmukh sa mga birtud.
Namamatay sa takot sa uod na bhringi ang langgam mismo ay nagiging bhringi at ginagawang katulad din ng iba ang sarili.
Tulad ng mga itlog ng tagak at pagong, ito (langgam) ay nananatiling hiwalay sa gitna ng pag-asa.
Sa katulad na paraan, ang mga gurmukh na nakapag-aral din ay nakakamit ng mga bunga ng kasiyahan.
Si Rishi Vyas ay napunta sa araw at naging isang maliit na insekto na pumasok sa kanyang tainga ie pinaka-mapagpakumbaba na nanatili siya sa kanya at tinuruan ng araw).
Si Valmiki ay naging guro-oriented lamang at nakakuha ng kaalaman at pagkatapos ay bumalik siya sa bahay.
Ang exponent ng maraming kuwento ng Vedas, Shastras at Puranas Valmili ay kilala bilang ang pangunahing makata.
Si Sage Narad ay nangaral sa kanya at pagkatapos lamang niyang basahin ang Blia-gavat ng debosyon ay makakamit niya ang kapayapaan.
Sinaliksik niya ang labing-apat na kasanayan ngunit sa huli ay nakakuha siya ng kaligayahan dahil sa kanyang mabait na pag-uugali.
Ang pakikisama sa gayong mapagpakumbabang sadhus ay altruistiko at ginagawang nakagawian ng isang tao ang pagpapalaya sa mga nahulog.
Ang mga Gurmukh ay nakakakuha ng mga bunga ng kasiyahan dito at nakakakuha ng marangal na pagtanggap sa hukuman ng Panginoon.
Ang pagkakaroon ng nanatili sa sinapupunan ng kanyang ina sa loob ng labindalawang taon, si Sukadev ay nagpatibay ng detachedness sa mismong panahon ng kanyang kapanganakan.
Kahit na lumampas siya kay maya dahil sa kanyang talinong itinulak ng katigasan ng ulo, hindi niya matamo ang paglaya.
Ipinaunawa sa kanya ng kanyang ama na si Vyas na dapat niyang ampunin si haring Janak bilang kanyang guru na mahusay na nakasalig sa sining ng pananatili sa equipoise.
Sa paggawa nito, at inalis ang sarili sa masamang karunungan, nakuha niya ang karunungan ng Guru at ayon sa utos ng kanyang guru ay dinala niya ang mga natira sa kanyang ulo at sa gayon ay nakakuha ng mga tapik mula sa guru.
Nang inspirasyon ng mga turo ng guru, tinanggihan niya ang ego, tinanggap siya ng buong mundo bilang guru at naging lingkod niya.
Sa pamamagitan ng pagbagsak sa paa, sa pagiging alabok ng mga paa at sa karunungan ng guro, ang mapagmahal na debosyon ay bumangon sa kanya.
Bilang isang gurmukh na nakakamit ng kasiyahang prutas, siya ay nakakulong sa equipoise.
Si Janak ay isang hari at isang yogi at ang mga aklat ng kaalaman ay naglalarawan sa kanya bilang isang dakilang deboto.
Sina Sanaks at Narad mula sa kanilang pagkabata ay hiwalay at pinalamutian ang kanilang mga sarili ng walang malasakit sa lahat.
Higit pa sa milyun-milyong detatsment at kasiyahan, ang mga Sikh ng Guru ay nananatiling mapagpakumbaba sa banal na kongregasyon.
Siya na binibilang o napansin ang sarili ay naliligaw sa mga ilusyon; ngunit siya na nawawalan ng kanyang kaakuhan sa katunayan ay kinikilala ang kanyang sarili.
Ang paraan ni Gurmukh ay ang daan ng katotohanan kung saan ang lahat ng mga hari at emperador ay bumagsak sa kanyang mga paa.
Ang tumatahak sa landas na ito, ang paglimot sa kanyang kaakuhan at pagmamataas ay pinahahalagahan ang pagpapakumbaba sa kanyang puso sa pamamagitan ng karunungan ng Guru.
Ang gayong mapagpakumbabang tao ay nakakakuha ng paggalang at paggalang sa tunay na hukuman.
Ang mapagmataas na ulo ay nananatiling tuwid at mataas ngunit ito ay hinahangaan ng itim ng buhok.
Puno ng itim ang mga kilay at ang pilikmata ay parang mga itim na tinik.
Ang mga mata ay itim (sa India) at tulad ng matatalinong balbas at bigote ay itim din.
Maraming trichomes ang nandoon sa ilong at lahat ay itim.
Ang mga organo na inilagay sa itaas ay hindi sinasamba at ang alikabok ng mga paa ng mga gurmukh ay kaibig-ibig tulad ng mga banal na lugar.
Ang mga paa at mga kuko ay pinagpala dahil dinadala nila ang pasan ng buong katawan.
Ang paghuhugas sa ulo ay itinuturing na marumi ngunit ang paghuhugas ng paa ng mga gurmukh ay hinahanap ng buong mundo.
Ang pagkamit ng kasiyahang bunga ng mga gurmukh sa kanilang equipoise, ay nananatiling tindahan ng lahat ng kasiyahan.
Ang lupa, ang tirahan para sa pagsasagawa ng dharma ay sinusuportahan ng tubig at sa loob ng lupa, ay naninirahan din sa tubig.
Pagdating sa kanlungan ng mga lotus feet (ng Guru), ang lupa ay nababalot ng halimuyak ng matatag na katatagan, at dharma.
Dito (lupa) tumutubo ang mga puno, mga linya ng mga bulaklak, mga damo at damo na hindi nauubos.
Maraming lawa, karagatan, bundok, hiyas at materyal na nagbibigay ng kasiyahan ang nandoon.
Maraming mga maka-Diyos na lugar, mga sentro ng paglalakbay, mga kulay, mga anyo, mga nakakain at hindi nakakain na nagmumula dito.
Dahil sa tradisyon ng Guru-disciple, ang banal na kongregasyon ng mga gurmukh ay katulad din ng karagatan ng mga birtud.
Ang nananatiling hiwalay sa gitna ng pag-asa at pagnanasa ay ang bunga ng kasiyahan para sa mga gurmukh.
Ang Panginoon ay sumailalim sa crores ng mga uniberso sa Kanyang bawat trichome.
Ang tunay na anyo ng Guru ng primal na perpekto at transendental na Brahm na iyon ay nagbibigay ng kasiyahan.
Ang lahat ng apat na vama ay pumupunta sa kanlungan ng tunay na Guru sa anyo ng banal na kongregasyon
At ang mga gurmukh doon ay pinagsama ang kanilang kamalayan sa Salita sa pamamagitan ng pag-aaral, pagninilay at, panalangin.
Ang pagkatakot sa Panginoon, ang mapagmahal na debosyon at ang kasiyahan ng pag-ibig, para sa kanila, ay ang idolo ng tunay na Guru na kanilang pinahahalagahan sa kanilang puso.
Ang mga paa ng tunay na Guru sa anyo ng sadhu ay nagdadala ng napakaraming pasan (kaisipan pati na rin ang espirituwal) ng kanilang mga disipulo na,
0 aking mga kapatid, nararapat ninyong sambahin sila. Hindi matantya ang halaga ng kasiyahang bunga ng mga gunnukh.
Kapag umuulan ng mga pusa at aso, ang tubig na dumadaloy sa mga gargoyle ay bumababa sa mga lansangan.
Milyun-milyong batis na umaapaw ay nagiging milyon-milyong agos.
Milyun-milyong rivulet ang sumasama sa agos ng mga ilog.
Siyam na daan at siyamnapu't siyam na ilog ang dumadaloy sa direksyong silangan at kanluran.
Ang mga ilog ay pumunta upang salubungin ang dagat.
Pitong ganoong dagat ang nagsanib sa mga karagatan ngunit hindi pa rin nabubusog ang mga karagatan.
Sa nether world, ang mga naturang karagatan ay nagmumukha ring isang patak ng tubig sa isang mainit na plato.
Upang mapainit ang plato na ito, milyun-milyong ulo ng mga emperador ang ginagamit bilang panggatong.
At ang mga emperador na ito na nagtataglay ng kanilang mga pag-aangkin sa mundong ito ay patuloy na nakikipaglaban at namamatay.
Sa isang kaluban ay hindi maaaring tanggapin ang dalawang espada at dalawang emperador sa isang bansa;
Ngunit dalawampung faquir sa isang mosque sa ilalim ng isang nakatagpi-tagping kumot ay maaaring manatili (kumportable).
Ang mga emperador ay parang dalawang leon sa isang gubat samantalang ang mga faquir ay parang mga buto ng opyo sa isang pod.
Ang mga binhing ito ay naglalaro sa 'kamay ng mga tinik bago nila makuha ang karangalan ng pagbebenta sa palengke.
Ang mga ito ay isinugod sa press na may tubig bago sila sinala sa tasa.
Sa hukuman ng walang takot na Panginoon, ang mga mapagmataas ay tinatawag na makasalanan at ang mapagpakumbaba ay nakakakuha ng paggalang at paggalang.
Kaya naman ang mga gurmukh kahit na makapangyarihan ay kumikilos bilang maamo.
Isang kambing ang nahuli ng isang leon at habang malapit nang mamatay, ito ay nagpatawa ng isang kabayo.
Ang nagulat na leon ay nagtanong kung bakit ito napakasaya sa ganoong sandali (sa pagkamatay nito).
Mapagpakumbaba ang sagot ng kambing na dinudurog ang mga testimonya ng aming mga supling lalaki para ma-cast ang mga ito.
Kumakain lamang kami ng mga ligaw na halaman sa mga tuyong rehiyon ngunit ang aming balat ay binalatan at pinupukpok.
Iniisip ko ang kalagayan ng mga (tulad mo) na pumutol sa lalamunan ng iba at kumakain ng kanilang laman.
Ang katawan ng kapwa mapagmataas at mapagpakumbaba ay magiging alabok sa huli, ngunit, kahit na ang katawan ng mayabang (leon) ay hindi nakakain at ang katawan ng mapagpakumbabang (kambing) ay nakakamit ang katayuan ng nakakain.
Lahat ng dumating sa mundong ito ay kailangang mamatay sa huli.
Sa pamamagitan ng pananatili sa loob at paligid ng lotus feet, natatanggap ng gurmukh ang liwanag ng banal na kongregasyon.
Ang pagsamba sa mga paa at pagiging alabok ng mga paa ay nagiging hiwalay, walang kamatayan at hindi nasisira.
Ang pag-inom ng abo ng mga paa ng mga gurmukh, ang kalayaan mula sa lahat ng pisikal na mental at espirituwal na karamdaman ay natatamo.
Sa pamamagitan ng karunungan ng Guru nawala sila, ang kanilang kaakuhan at hindi nakukuha sa maya.
Hinihigop ang kanilang kamalayan sa salita, sila ay naninirahan sa tunay na tahanan (banal na kongregasyon) ng walang anyo.
Ang kuwento ng mga lingkod ng Panginoon ay hindi maarok na hindi maipaliwanag at ipinahayag.
Ang pananatiling walang malasakit sa pag-asa ay ang bunga ng kasiyahan ng mga Gurmukh.
Ang abaka at bulak ay tumutubo sa parehong bukid ngunit ang paggamit ng isa ay mabait habang ang isa naman ay ginagamit sa masama.
Matapos tanggalin ang lubid ng halaman ng abaka ay ginawa na ang mga tali ay ginagamit upang itali ang mga tao sa pagkaalipin.
Sa kabilang banda, mula sa bulak ay ginawang magaspang na tela na muslin at sirisaf.
Ang cotton sa anyo ng tela ay sumasakop sa kahinhinan ng iba at pinoprotektahan ang dharma ng mga sadhus pati na rin ang mga masasamang tao.
Ang mga sadhus kahit na sila ay nakikisama sa kasamaan ay hindi kailanman itinatakwil ang kanilang pagiging banal.
Kapag ang abaka na ginawang magaspang na tela ay dinadala sa mga banal na lugar para ikalat sa banal na kongregasyon, ito rin ay nagiging mapalad pagkatapos madikit sa alabok ng mga paa ng mga sadhus.
Gayundin, kapag matapos itong makakuha ng masusing pagpalo ng papel, ang mga banal na lalaki ay nagsusulat ng mga papuri sa Panginoon. dito at binibigkas ito para sa iba.
Ang banal na kongregasyon ay ginagawang banal din ang mga nahulog.
Kapag nasunog ang matigas na pusong bato, ito ay nagiging apog na bato. ang pagwiwisik ng tubig ay pumapatay ng apoy
Ngunit sa kaso ng dayap na tubig ay gumagawa ng mahusay na init.
Hindi nawawala ang lason nito kahit buhusan ng tubig at nananatili ang mabahong apoy nito .
Kung ilagay sa dila, lumilikha ito ng masakit na mga paltos.
Ngunit ang pagsasama-sama ng dahon ng betel, betel nut at catechu ay nagiging maliwanag, maganda at ganap na pino ang kulay nito.
Katulad din ng pagsali sa banal na kongregasyon na nagiging banal na tao, inaalis ng mga gurmukh kahit ang mga malalang karamdaman.
Kapag nawala ang ego, nakikita ang Diyos kahit sa kalahating sandali.