هڪ اونڪر، بنيادي توانائي جو احساس خدائي بزرگ جي فضل سان ٿيو
سچو گرو (خدا) سچو شهنشاهه آهي. دنيا جون ٻيون سڀ قسمون جعلي آهن.
سچو گرو رب جو رب آهي؛ نو ناٿ (تپاس يوگي جي حڪمن جا ميمبر ۽ سربراه) بي پناهه آهن ۽ بغير ڪنهن ماسٽر جي.
سچو گرو سچو عطا ڪندڙ آهي. ٻيا ڊونر صرف هن جي پٺيان هلن ٿا.
سچو گرو خالق آهي ۽ اڻڄاتل ماڻهن کي (نام) ڏئي مشهور ڪري ٿو.
سچو گرو حقيقي بينڪر آهي. ٻين اميرن جي ڳالهه تي اعتبار نه ٿو ڪري سگهجي.
سچو گرو سچو طبيب آهي. ٻيا پاڻ لڏپلاڻ جي ڪوڙي غلاميءَ ۾ قيد آهن.
سچي گرو کان سواءِ اهي سڀئي رهنما قوت کان سواءِ آهن.
سچو گرو اُهو زيارت گاهه آهي، جنهن جي پناهه ۾ هندن جا اٺيتاليهه ياترا آهن.
ٻچن کان بالاتر هجڻ ڪري، سچو گرو عظيم خدا آهي ۽ ٻيا ديوتا ان جي خدمت ڪرڻ سان ئي عالمي سمنڊ پار ڪن ٿا.
سچو گرو اُهو فلسفي جو پٿر آهي جنهن جي پيرن جي مٽي لکين فيلسوفن جي پٿرن کي سينگاري ٿي.
سچو گرو اُهو مڪمل خواهش پوري ڪرڻ وارو وڻ آهي، جنهن تي لکين خواهشون پوريون ڪندڙ وڻن جو غور ڪيو وڃي ٿو.
سچو گرو نعمتن جو سمنڊ آهي، مختلف واعظن جي صورت ۾ موتي ورهائي ٿو.
سچي گرو جا پير اُها خواهش پوري ڪندڙ شاندار جواهر (چنتامني) آهن، جيڪي بيشمار جواهريءَ کي پريشانين کان آزاد ڪن ٿا.
سچي گرو (خدا) کان سواءِ ٻيو سڀ ديوتا آهي (جيڪو هڪ کي منتقلي جي چڪر ۾ هلندو آهي).
84 لک نسلن مان، انساني زندگي تمام بهترين آهي.
انسان پنهنجي اکين سان ڏسي ٿو ۽ پنهنجي زبان سان خدا جي واکاڻ ڪري ٿو.
ڪنن سان هو ڌيان سان ٻڌندو آهي ۽ پنهنجي نڪ مان پيار سان بوندو آهي.
هٿن سان روزي ڪمائي ٿو ۽ پيرن جي زور سان هلي ٿو.
هن ذات ۾، گرومخ جي زندگي ڪامياب آهي، پر منمک جي سوچ، ذهن تي ٻڌل ڪيئن آهي؟ انسان جي سوچ بڇڙي آهي.
انسان، رب کي وساري انسانن تي پنهنجون اميدون پوريون ڪندو رهي ٿو.
هن جو جسم جانورن ۽ ڀوتن کان به بدتر آهي.
من مُخ، ذهن تي دارومدار، سچي گرو رب کي ڇڏي، انسان جو غلام بڻجي وڃي ٿو.
ماڻهوءَ جو ڪمال ڇوڪرو بڻجي روز کيس سلام ڪرڻ لاءِ ويندو هو.
هو چوويهه ڪلاڪ (اٺ پٺاڻ) هٿ ٻڌي پنهنجي مالڪ جي اڳيان بيٺو آهي.
ننڊ، بک ۽ لذت هن کي نه آهي ۽ ايترو ڊڄي ٿو ڄڻ ته قربان ٿي ويو هجي.
برسات، سردي، سج جي روشنيءَ، ڇانوَ ۾ هو بيشمار تڪليفن مان گذري ٿو.
اهو ئي ماڻهو (زندگيءَ جي) ميدان ۾ لوهه جي چنگارن کي آتشبازي سمجهي موتمار زخمي ڪري ٿو.
ڪامل گرو جي (پناه) کان سواءِ، هو نسلن ۾ گهمي ٿو.
لارڊز جي رب (خدا) جي خدمت نه ڪندي، ڪيترائي رب (ناٿ) گرو بڻجي ماڻهن کي پنهنجو شاگرد بڻائيندا آهن.
اهي ڪن ڦاٽي پيا ۽ پنهنجي جسم تي راڪ وجهي بهار جا پيالا ۽ عملو کڻي وڃن ٿا.
در در در وڃي ماني گهرن ٿا ۽ ڳائي وڄائين ٿا، هڪ خاص ساز جيڪو سڱن مان ٺهيل آهي.
سيواراتري جي ميلي تي گڏ ٿي هڪ ٻئي سان کاڌو ۽ پيئڻ جو پيالو حصيداري ڪندا آهن.
اهي ٻارهن فرقن مان هڪ (يوگين) جي پيروي ڪندا آهن ۽ انهن ٻارهن طريقن تي هلندا آهن يعني لڏپلاڻ ڪندا آهن.
گروءَ جي ڪلام کان سواءِ ڪو به آزاد نٿو ٿئي ۽ سڀ اُتي اُڏامڻ وانگر ڊوڙن ٿا.
اهڙيءَ طرح انڌو انڌي کي کوهه ۾ ڌڪي ڇڏيندو آهي.
سچي مالڪ کي وساري، ماڻهو فقيرن اڳيان هٿ ونڊائين ٿا.
بارڊ بهادرن سان لاڳاپيل بهادر ڪارنامن جا گيت ڳائيندا آهن ۽ ويڙهاڪن جي دشمني ۽ دشمني جي تعريف ڪندا آهن.
حجام به انهن جي ساراهه ڳائيندا آهن جيڪي بڇڙا ڪم ڪندي ۽ بڇڙا ڪم ڪندي مري ويا آهن.
حمد ڪرڻ وارا ڪوڙو بادشاهن لاءِ شعر پڙهن ٿا ۽ ڪوڙ ڳالهائين ٿا.
پادرين پهريان پناهه گهرن ٿا پر پوءِ ماني ۽ مکڻ جي دعويٰ ڪن ٿا يعني ماڻهن کي رسم جي ڄار ۾ ڦاسائين ٿا.
ڪن فرقن سان واسطو رکندڙ ماڻهو مٿي تي پنن جا وار ڪري جسم کي چاقو سان ڇڪيندا آهن ۽ هڪ دڪان کان ٻئي دڪان تائين بهک گهرندا آهن.
پر ڪامل گرو کان سواءِ، اهي سڀ روئي روئي روئي روئي.
اي انسان تو خالق کي ياد نه ڪيو آهي ۽ مخلوق کي پنهنجو خالق مڃي ورتو آهي.
زال يا مڙس ۾ مشغول ٿيڻ سان توهان وڌيڪ پٽ، پوٽي، پيء ۽ ڏاڏي جا رشتا ٺاهيا آهن.
ڌيئرون ۽ ڀينرون فخر سان خوش يا ناراض ٿي وڃن ٿيون ۽ اهو ئي حال سڀني مائٽن جو آهي.
ٻيا سڀ رشتا جيئن ته سسر جو گهر، ماءُ جو گهر، ماميءَ جو گهر ۽ خاندان جا ٻيا رشتا ناپاڪ آهن.
جيڪڏهن اخلاق ۽ سوچ مهذب هجي ته سماج جي اعليٰ درجي کان اڳ عزت ملي ٿي.
تنهن هوندي به، آخر ۾، جڏهن موت جي ڄار ۾ پکڙيل آهي، ڪو به ساٿي ان شخص جو نوٽيس نٿو وٺي.
ڪامل گرو جي فضل کان بيزار، سڀ ماڻهو موت کان ڊڄن ٿا.
لامحدود سچي گرو کان سواءِ ٻيا سڀ بئنڪر ۽ واپاري ڪوڙا آهن.
واپاري گهوڙن جو گهڻو واپار ڪندا آهن.
زيور زيورن جي جانچ ڪندا آهن ۽ هيرن ۽ ياقوت ذريعي پنهنجو ڪاروبار پکيڙيندا آهن.
سون جا سوداگر سون جو سودا ڪن ٿا ۽ نقدي ۽ ڪپڙي جو سودا ڪن ٿا.
هاري پوک جو ڪم ڪن ٿا ۽ ٻج پوکين ٿا ۽ پوءِ ان کي ڪٽي ان جو وڏو ڍير بڻائين ٿا.
ان سڄي ڌنڌي ۾ نفعو، نقصان، وفا، علاج، ملاقات، جدائي هٿ سان هلي ٿي.
ڪامل گرو کان سواءِ هن دنيا ۾ مصيبت کان سواءِ ٻيو ڪجهه به ناهي.
سچي گرو (خدا) جي روپ ۾ حقيقي طبيب ڪڏهن به خدمت نه ڪئي وئي آهي. پوءِ جيڪو طبيب پاڻ بيمار آهي، سو ٻين جي مرض کي ڪيئن دور ڪندو؟
هي دنياوي طبيب، جيڪي پاڻ ۾ ڪمال، غضب، لالچ، لالچ ۾ مگن آهن، ماڻهن کي دوکو ڏين ٿا ۽ انهن جي مرضن ۾ واڌارو ڪن ٿا.
اهڙيءَ طرح انهن بيمارين ۾ مبتلا انسان لڏ پلاڻ ڪندو رهي ٿو ۽ تڪليفن ۾ پورو رهي ٿو.
هو اچڻ ۽ وڃڻ سان گمراهه ٿي وڃي ٿو ۽ سمنڊ پار وڃڻ کان قاصر ٿي وڃي ٿو.
اميدون ۽ خواهشون هميشه هن جي ذهن کي متوجه ڪنديون آهن ۽ برائي جي طرف رهنمائي ڪندي هو ڪڏهن به سڪون حاصل نٿو ڪري.
ڪو منٺار ان تي تيل وجهي باهه ڪيئن ٿو وسائي؟
ڪامل گروءَ کان سواءِ ڪير ان غلاميءَ مان انسان کي آزاد ڪري سگهي ٿو؟
سچي گرو (خدا) جي روپ ۾ زيارت جي مرڪز کي ڇڏي، ماڻهو 68 مقدس هنڌن تي غسل ڪرڻ لاء ويندا آهن.
ڪرين وانگر، اهي پنهنجون اکيون ٽرنس ۾ بند رکندا آهن پر اهي ننڍڙن جاندارن کي پڪڙي، انهن کي زور سان دٻائي ڇڏيندا آهن ۽ کائي ويندا آهن.
هاٿيءَ کي پاڻيءَ ۾ غسل ڏنو ويندو آهي، پر پاڻيءَ مان نڪرندي وري سندس جسم تي مٽي پکڙجي ويندي آهي.
ڪولوسنٿ پاڻيءَ ۾ نه ٻوڙيندو آهي ۽ ڪيترين ئي زيارتن تي غسل به ان جو زهر وڃڻ نه ڏيندا آهن.
پٿر کي پاڻيءَ ۾ وجهڻ سان اڳي وانگر سخت رهي ٿو ۽ ان ۾ پاڻي نه ٿو اچي.
من موهيندڙ ذهن جا وهم ۽ شڪ ڪڏهن به ختم نه ٿيندا آهن ۽ هو هميشه شڪ ۾ ڀٽڪندو رهندو آهي.
ڪامل گروءَ کان سواءِ ڪو به دنيا-سمنڊ جي پار نٿو وڃي سگهي.
سچي گرو جي روپ ۾ فلسفي جي پٿر کي ڇڏي، ماڻهو مادي فلسفي جي پٿر کي ڳوليندا آهن.
سچو گرو جيڪو اٺن ڌاتو کي سون ۾ تبديل ڪري سگهي ٿو حقيقت ۾ پاڻ کي لڪائي ٿو ۽ ڌيان نه ٿو ڏئي.
ممنون ماڻهو کيس جنگلن ۾ ڳولي ٿو ۽ ڪيترن ئي وهمن ۾ مايوس ٿي وڃي ٿو.
دولت جو لمس ماڻهوءَ جي ٻاهران ڪاريگري ڪري ٿو ۽ ذهن به ان سان بدبودار ٿئي ٿو.
دولت تي قبضو ڪرڻ هڪ شخص کي هتي سرڪاري سزا ۽ موت جي مالڪ طرفان سزا ڏيڻ جو ذميوار بڻائي ٿو.
فضول ذهن جي پيدائش آهي پر مبني؛ هو ٻهراڙيءَ ۾ مشغول ٿي غلط پاسو کيڏي ٿو ۽ زندگي جي راند کي وڃائي ٿو.
ڪامل گرو کان سواءِ وهم ختم نٿو ٿي سگهي.
گرو جي روپ ۾ خواهش پوري ڪرڻ واري وڻ کي ڇڏي، ماڻهو روايتي خواهش پوري ڪرڻ واري وڻ (ڪلپتارو/پارجات) جا خام ميوا حاصل ڪرڻ چاهيندا آهن.
لڏپلاڻ جي چڪر ۾ لکين پرجيات سميت آسمان به فنا ٿي رهيا آهن.
خواهشن تي ضابطو رکندڙ ماڻهو فنا ٿي رهيا آهن ۽ رب جي ڏنل نعمتن مان لطف اندوز ٿيڻ ۾ مصروف آهن.
نيڪ عملن جو انسان آسمان ۾ ستارن جي صورت ۾ قائم ٿئي ٿو ۽ نيڪين جا نتيجا ختم ٿيڻ کان پوءِ وري ڪرندڙ تارا بڻجي وڃن ٿا.
وري لڏپلاڻ ذريعي اهي ماءُ ۽ پيءُ بڻجي وڃن ٿا ۽ ڪيترائي ٻار پيدا ٿين ٿا.
اڳتي هلي برائيون ۽ نيڪيون، خوشين ۽ ڏکن ۾ غرق رهنديون آهن.
ڪامل گرو کان سواءِ، خدا کي خوش نه ٿو ڪري سگهجي.
گروءَ کي ڇڏي خوشيءَ جي بحر کي ڇڏي، ماڻهوءَ دغابازيءَ ۽ ٺڳيءَ جي عالمي سمنڊ ۾ اُڏامي ٿو.
دنيا-سمنڊ جي موجن جي لڙڪن ۽ انا جي باهه باطن کي مسلسل ساڙي رهي آهي.
موت جي دروازي تي ٽنگيل ۽ ماريل، موت جي قاصد جون ڪٽون وصول ڪري ٿو.
ٿي سگهي ٿو ڪنهن پنهنجو نالو مسيح يا موسيٰ جي نالي تي رکيو هجي، پر هن دنيا ۾ سڀني کي ٿورن ڏينهن رهڻو آهي.
هتي ڪو به پاڻ کي ڪنهن کان گهٽ نه ٿو سمجهي ۽ سڀيئي خود غرضيءَ جي ڊوڙ ۾ رڌل آهن ته جيئن پاڻ کي آخرڪار حيران ٿي وڃن.
جيڪي گروءَ جي روپ ۾ موجود لذت جي سمنڊ جا گوناگون آهن، اهي فقط (روحاني نظم جي) محنت ۾ خوش رهن ٿا.
سچي گروءَ کان سواءِ، سڀ هميشه لاڳاپن ۾ هوندا آهن.
روايتي خواهش کي پورو ڪندڙ شاندار جوا ( چنتامني) پريشاني کي ختم نٿو ڪري سگهي جيڪڏهن ڪو گرو، چنتامني کي پوکي نٿو سگهي.
ڪيتريون ئي اميدون ۽ مايوسيون انسان کي ڏينهون ڏينهن خوفزده ڪن ٿيون ۽ خواهشن جي باهه اها ڪڏهن به نه بجھندي آهي.
گهڻا سون، دولت، ياقوت ۽ موتي انسان کي لڳل آهن.
ريشمي ڪپڙا پائڻ، صندل وغيره جي خوشبوءِ چوڌاري پکڙيل آهي.
ماڻهو هاٿي، گهوڙا، محلات ۽ ميون سان ڀريل باغ رکي ٿو.
سهڻي عورتن سان گڏ لذت واري بستري تي به هو ڪيترن ئي فريبن ۽ وسوسن ۾ مبتلا رهي ٿو.
اهي سڀ باهه جو ٻارڻ آهن ۽ انسان اميدن ۽ خواهشن جي تڪليفن ۾ زندگي گذاري ٿو
هن کي ياما (موت ديوتا) جي گهر تائين پهچڻو آهي جيڪڏهن هو مڪمل گرو کان سواء رهي ٿو.
لکين زيارت جا مرڪز آهن ۽ ائين ئي ديوتائن، فلسفين جا پٿر ۽ ڪيميائي مادا آهن.
ڪروڙين چنتامني آهن، خواهش پوري ڪرڻ وارا وڻ ۽ گاهه آهن، ۽ امرت به ڪروڙين جي تعداد ۾ آهن.
موتين سان گڏ سمنڊ، معجزاتي طاقتون ۽ دلپسند قسمون پڻ آهن.
سامان، ميوا ۽ دڪان جيڪي آرڊر ڏيڻ لاءِ موجود آهن انهن جو تعداد به لکن ۾ آهي.
بئنڪر، شهنشاهه، ناٿ ۽ اوتار به هزارن جي تعداد ۾ آهن.
جڏهن عطا ڪيل خيرات جو اندازو نه ٿو لڳائي سگهجي ته پوءِ ڀلائي جي حد ڪيئن بيان ڪري سگهجي.
هيءَ سڄي مخلوق انهيءَ خالق تي قربان آهي.
زيور ته سڀ ڏسندا آهن، پر زيور ڪو نادر آهي، جيڪو زيور جي جانچ ڪري.
راڳ ۽ تال ته سڀ ٻڌن ٿا پر لفظ شعور جي اسرار کي ڪو نادر سمجهي ٿو.
گروءَ جا سک موتي آهن، جن کي گڏهه جي صورت ۾ گلن ۾ وڄايو ويندو آهي.
صرف سندس شعور ڪلام ۾ ضم ٿي وڃي ٿو، جنهن جي ذهن ۾ هيرا، گروءَ جي ڪلام جي هيرن سان ڪٽيل رهي ٿو.
حقيقت اها آهي ته ماورائي برهم پريم برهم آهي ۽ گرو خدا آهي، صرف گرو مُخ جي سڃاڻپ آهي، گرو تي ٻڌل هڪ.
لذت جا ميوا حاصل ڪرڻ لاءِ اندر جي علم جي گهر ۾ صرف گرومخ داخل ٿين ٿا ۽ صرف اهي ئي محبت جي پيالي جي لذت کي ڄاڻن ٿا ۽ ٻين کي به ڄاڻن ٿا.
پوءِ گرو ۽ شاگرد هڪجهڙا ٿي ويندا آهن.
انساني زندگي انمول آهي ۽ پيدا ٿيڻ سان ئي انسان کي مقدس جماعت جي صحبت ملي ٿي.
ٻئي اکيون انمول آهن جيڪي سچي گرو کي ڏسن ٿيون ۽ گرو تي توجهه ڏئي ان ۾ غرق رهن ٿيون.
پيشاني به انمول آهي جيڪا گرو جي پيرن جي پناهه ۾ رهي پاڻ کي گرو جي مٽيءَ سان سينگاري ٿي.
زبان ۽ ڪن به انمول آهن، جن کي غور سان سمجهڻ ۽ ٻڌڻ سان ٻيا ماڻهو به سمجهن ٿا ۽ ٻڌن ٿا.
هٿ ۽ پير به انمول آهن، جيڪي گرومخف ٿيڻ جي راهه تي هلن ٿا ۽ خدمت به ڪن ٿا.
انمول آهي گرومخ جي دل جنهن ۾ گرو جي تعليم رهي ٿي.
جيڪو به اهڙن گروهن جي برابر ٿئي ٿو، سو رب جي درٻار ۾ عزت وارو آهي.
ماءُ جي رت ۽ پيءُ جي نطفيءَ مان انساني جسم پيدا ٿيو ۽ رب پاڪ اهو شاندار ڪارنامو سرانجام ڏنو.
هن انساني جسم کي پيٽ جي کوهه ۾ رکيو ويو. پوءِ ان ۾ زندگي سمايل هئي ۽ ان جي عظمت کي وڌيڪ وڌايو ويو.
وات، اکيون، نڪ، ڪن، هٿ، ڏند، وار وغيره ان کي چڱيءَ طرح عطا ڪيا ويا.
انسان کي ڏسڻ، ڳالهائڻ، ٻڌڻ جي قوت ۽ ڪلام ۾ ضم ٿيڻ جو شعور ڏنو ويو. سندس ڪن، اکيون، زبان ۽ چمڙيءَ لاءِ صورت، خوشي، بو وغيره پيدا ڪيا ويا.
بهترين خاندان (انسان جو) ۽ ان ۾ جنم ڏيڻ سان، رب خدا سڀني عضون کي شڪل ڏني.
ننڍپڻ ۾، ماءُ کير وات ۾ وجهي ٿي ۽ (ٻار کي) رفع حاجت ڪري ٿي.
جڏهن وڏو ٿيندو آهي ته (انسان) خالق کي ڇڏي پنهنجي مخلوق ۾ مشغول ٿي ويندو آهي.
ڪامل گروءَ کان سواءِ، انسان مايا جي ڄار ۾ جڪڙجي وڃي ٿو.
جانورن ۽ ڀوتن کي چئبو آهي ته عقل کان سواءِ آهن، من موهن جي دماغ کان بهتر آهن.
عقلمند هجڻ جي باوجود به انسان بيوقوف ٿي وڃي ٿو ۽ (پنهنجي خود غرضيءَ لاءِ) ماڻهن ڏانهن ڏسندو رهي ٿو.
جانورن کان جانور ۽ پکين کان پکي ڪڏهن به ڪجهه نه پڇندا آهن.
زندگيءَ جي 84 لک قسمن مان، انساني زندگي سڀ کان سٺي آهي.
عقل، گفتار ۽ عمل جي خوبين سان به انسان زندگيءَ ۽ موت جي سمنڊ ۾ لڏ پلاڻ ڪندو رهي ٿو.
چاهي بادشاهه هجي يا عوام، ڀلي ماڻهو به لذت کان ڊڄن ٿا.
ڪتو، جيتوڻيڪ تخت تي ويٺو آهي، پنهنجي بنيادي فطرت موجب اونداهي جي زوال ۾ اٽي کي چاڙهيندو آهي.
ڪامل گرو جي بغير ڪنهن کي رحم جي گهر ۾ رهڻو پوندو آهي يعني لڏپلاڻ ڪڏهن به ختم نه ٿيندي آهي.
ٻيلا ٻوٽن سان ڀريل آهن، پر صندل جي ڪاٺ کان سواءِ ان ۾ صندل جي خوشبو نه ايندي آهي.
معدنيات هر جبل تي موجود آهن پر فلسفي جي پٿر کان سواءِ اهي سون ۾ تبديل نٿا ٿين.
چئن ورهين ۽ ڇهن فلسفن جو عالم ڪو به سنتن جي صحبت کان سواءِ (سچو) ساڌو ٿي نٿو سگهي.
گرو جي تعليمات طرفان چارج ڪيو ويو آهي، گرومخس بزرگن جي صحبت جي اهميت کي سمجهندا آهن.
پوءِ، اهي شعور حاصل ڪري ڪلام سان ملائي، پياري عقيدت جي امرت جو پيالو ڀريندا آهن.
ذهن هاڻي روحاني احساس (توريا) جي اعليٰ ترين منزل تي پهچي ٿو ۽ نرمل بڻجي رب جي محبت ۾ مستحڪم ٿئي ٿو.
اُن لذت جو ميوو حاصل ڪرڻ وارا گرومک جيڪي غائب رب کي ڏسندا آهن.
اوليائن جي صحبت ۾ گمن جي خوشي حاصل ٿئي ٿي. اهي مايا کان لاتعلق رهندا آهن جيتوڻيڪ اهي ان ۾ رهن ٿا.
جيئن هڪ ڪنول، جيڪو پاڻيءَ ۾ رهي ٿو ۽ پوءِ به پنهنجي نظر سج ڏانهن رکي ٿو، تيئن گرومخس هميشه پنهنجي شعور کي رب سان ڳنڍي رکندا آهن.
صندل جو ڪاٺ نانگن سان جڙيل رهي ٿو پر پوءِ به اها ٿڌڪار ۽ امن پيدا ڪندڙ خوشبوءِ چوڌاري ڦهلائي ٿي.
دنيا ۾ رهندڙ گرو مُخ، سنتن جي صحبت جي ذريعي شعور کي ڪلام سان ڳنڍيندا رهن ٿا.
اهي يوگا ۽ ڀوگ جي ٽيڪنڪ کي فتح ڪري زندگي ۾ آزاد ٿي وڃن ٿا، ناقابل قبول ۽ ناقابل تباهي.
جيئن ماورائي برهم مڪمل برهم آهي، تيئن گرو جيڪو اميدن ۽ خواهشن کان لاتعلق آهي، سو به خدا کان سواءِ ٻيو ڪجهه به ناهي.
(گروءَ جي معرفت) اُها ناقابلِ بيان ڪهاڻي ۽ رب جي اڻپوري روشني (دنيا کي) معلوم ٿئي ٿي.