هڪ اونڪر، بنيادي توانائي، خدا جي فضل جي ذريعي محسوس ڪيو
(ڪمانن = دليل. جوهي = ٽڪي. دوهان = غدار، بدمعاش. چوهي = ڪاوڙ. پوهي = چمڪائڻ.)
پرجوش خواهشون لکن خواهشن جي صورت ۾ ڪيترن ئي شڪلن ۾ ظاهر ٿي سگهن ٿيون.
دشمنن جا لکين غضب ۾ گھورندا آھن. لکن ۾ لالچ ۽ مامرن جي لکن ۾ لالچ ۽ ٺڳي ٿي سگھي ٿي.
مايا ۽ موهت جيڪي نيڪيءَ جو ڏانءُ ڪن ٿا ڪروڙين طريقن سان (دنيا کي) سينگار ڪن ٿا.
۽ انا، فخر سان ڀريل، جنهن ۾ لکين ڀوتن کي ماريو ويو آهي، شايد هڪ گرسيخ کي هٿ ڪري سگهي ٿو.
پر گروءَ جي سک کي، جيڪو پاڪ جماعت ۾ گروءَ جي تعليم ٻڌي ٿو،
اهي سڀئي گهٽ ۾ گهٽ متاثر نٿا ڪري سگهن.
لکين جادوگر عورتن جون لکين ڪمارپس (اوڀر هندستان ۾ هڪ رياست جتي عورتن کي تمام خوبصورت سمجهيو ويندو هو)؛
عورتن جو بهترين قسم (Padrnini) Shiliadvi:p (جديد سري لنڪا) جي سينگار ۾ ماهر؛
اندرلوڪ (اندر جو رهاڪو، ويدڪ ديوتا) جون پاڪ اپسرا،
جنت جا ڪلاڪ ۽ پريان لکن ۾؛
لکين نوجوان ڇوڪريون جيڪي جنسي هنر ۾ ماهر آهن انهن کي به هٿ نه ٿو اچي سگهي
گرومک جيڪو وڏي مقدس جماعت ۾ رهي ٿو.
لکين دريوڌن، ڪنس ۽ لکن ڀوتن وارا هجن، جيڪي وڙهندا رهن.
لکين راڻا، ڪنڀاڪر ۽ ٻيا بڇڙا ڀوت هوندا.
لکين پدو رام ۽ سهسرباهون شايد هڪ ٻئي سان انا ۾ وڙهي رهيا آهن؛
هيرانيڪاسيپو ۽ گرجندڙ مرد-شير نارسنگ جهڙا ڪيترائي هوندا.
لکين ناراض ماڻهو جن ۾ لکين دشمنيون ۽ لکين دشمنيون هجن.
اهي سڀئي گرو جي سکن کي ڪو به نقصان نه ٿا پهچائي سگهن جيڪي مقدس جماعت ۾ گڏ ٿين ٿا.
لکين مڻ سون ۽ روپيا ۽ لکن جا ڀريل اسٽور گھر.
انمول موتي، ياقوت ۽ هيرا؛
لکين بادشاهتون، ملڪ ۽ هزارين پرڳڻا (ضلعون)؛
رِڌِي، سِڌِي (معجزيءَ واريون طاقتون)، اُنَرُ، لطف، زيور. سينگار؛
ڪانڌينس، خواهش پوري ڪندڙ ڳئون، لکين خواهشون پوريون ڪندڙ وڻ (پارجات) ۽ شاندار جواهر؛
زندگيءَ جا چارئي نظريا (ڌرم، ارٿ، ڪم ۽ موڪس)؛
۽ لکين پرڪشش ميوا ۽ ٻيون لالچون ان گروءَ جي سک کي ڇُهي به نه ٿيون سگهن، جن کي پاڪ جماعت ۾ آزاد ڪيو ويو آهي.
پيءُ، پٽ، ماءُ، ڌيءُ، ڀيڻ، ڀاءُ آهن.
مڙس ۽ زال هڪ ٻئي سان بيحد پيار ڪندا آهن دل سان.
وڻندڙ خوبصورت محلات، آرٽ گيلريون، باغ ۽ گل سڀ وڻندڙ آهن.
لکين آواز، رنگ، گل ۽ روپ ماڻهوءَ کي لطف اندوزيءَ ۾ مائل ڪن ٿا.
لکين قسمن جي جذبن ۾ مگن ٿي ماڻهن وٽ (هڪ ٻئي مٿان) ڪيترائي دعوائون آهن.
گرو جي سکن کي، مقدس جماعت کي سينگاريو، جيتوڻيڪ اهي سڀ ڪنهن به طريقي سان اثر انداز نٿا ڪري سگهن.
سڀئي واما (ذات) هڪ ٻئي سان پيار نه ڪندا آهن ۽ پاڻ ۾ انا ۾ تڪرار ڪندا آهن.
جيڪڏهن ڪنهن جنگل ۾ ٻه شينهن هجن ته هڪ ٻئي تي زور سان گوڙ ڪندا آهن.
اهي سڀ انهن شرابي هاٿين وانگر آهن جيڪي ضد سان هڪ ٻئي سان وڙهندا آهن.
طاقتور بادشاهن وڏن علائقن تي قبضو ڪيو ۽ هڪ ٻئي سان وڙهندا.
هڪ ملڪ ۾ ٻه شهنشاهه هڪ ٻئي سان جنگ ۾ ويندا.
ھدايت ۽ انا جي ڪنٽرول ۾ لکين پہلوان ھڪٻئي سان وڙھي رھيا آھن.
پر انا مقدس جماعت ۾ رهندڙ گرو جي سکن کي هٿ نه ٿو ڪري سگهي.
گورک دعويٰ ڪئي ته پاڻ کي جشن ملهايو، پر سندس استاد مڇندر (متسيندر) هڪ مجازي گهر واري وانگر رهندو هو.
سکراچاري کي به سندس بڇڙي منتر لاءِ بدنام ڪيو ويو.
لڪشمن پنهنجي بک ۽ اڃ کي سنڀاليو ۽ ان تي فخر ڪيو.
Hanuman (بندر جو ديوتا) تمام طاقتور ٿي سڃاتو وڃي ٿو، پر هن جو ذهن ڪافي غير مستحڪم هو.
ڀائرو پڻ برائي روحن سان تعلق رکڻ جي ڪري پنهنجي بڇڙائي کي برقرار رکيو.
گرو جا سک جن پنهنجي انا کي ختم ڪري ڇڏيو آهي (حقيقت ۾) نيڪ ماڻهون جي ساراهه ڪئي وئي آهي.
هريش چندر سچ جي پاسداري ڪئي ۽ پاڻ کي بازار ۾ وڪڻي ڇڏيو.
جيتوڻيڪ (وشنو طرفان) ٺڳيو، بادشاهه بالي سچ کي ڏٺو ۽ پاتال ڏانهن ويو.
ڪرن به سونا خيرات ۾ ڏيندو هو پر کيس آخر ۾ پشيماني ڪرڻي پوندي هئي (ڇاڪاڻ ته ديوتا اندر کانئس سندس هٿيار ۽ ڪنن جون ٻانهون گهريون هيون، جيڪي هن آسانيءَ سان ڏنيون ۽ پنهنجو اختيار وڃائي ويٺو).
ياما جي پٽ يُڌِي سَرَ کي سندس هڪ ڪوڙ جي ڪري جهنم ۾ وڃڻو پيو.
ڪيترائي نامور، سچا ۽ مطمئن ماڻهو پيدا ٿيا پر انهن سڀني کي پنهنجي اخلاق تي فخر هو.
اهڙو عاجز گرو جو سک آهي ته اهي سڀ سندس هڪ ترڪيب جي برابر نه آهن.
هندو ۽ مسلمان ٻه الڳ الڳ (زندگيءَ جا) طريقا شروع ڪيا آهن.
مسلمان پنھنجا مذھب (فرقو) ڳڻندا آھن ۽ ھندو پنھنجون ورھن (ذات) ڳڻندا آھن ۽ پاڻ کي پير ۽ گرو سڏائيندا آھن.
هو ٺڳيءَ ۽ منافقت ذريعي ماڻهن کي پنهنجو پيروڪار بڻائيندا آهن، جن کي هو تعليم ڏيندا آهن.
رام ۽ رڌم جي پوڄا ڪري، پنهنجي انا جي احساس ۾ مغرور رهن ٿا.
الڳ الڳ، اهي حج ۽ عبادت لاءِ مڪي، گنگا ۽ بنارس ڏانهن ويندا آهن.
اهي روزا، ورات (روزو)، نماز ۽ سجدو (مسلم ۽ هندو عبادت جو طريقو) ڪندا آهن.
اهي سڀ ڪنهن گم جي سک جي هڪ ترڪي جي به برابر نه آهن، جنهن پنهنجي انا جي احساس کي ختم ڪري ڇڏيو آهي.
فلسفي جا ڇهه درسگاهون ۽ چوڏهن سلسله (صوفين جا) آهن.
گهر وارا، سوار ۽ پيادل سپاهي دنيا ۾ حلقن ۾ گھمندا آهن.
ڏهن نالن کي برقرار رکندي، سنياسي فرقو پاڻ ۾ بحث مباحثو ڪندا آهن.
راول، يوگي، پڻ ٻارهن فرقن ۾ ورهائجي ويا ۽ فخر سان چريو ٿي پيا.
باقي بچيل جين لاءِ فضل آهي ۽ انهن جي آلودگي ڪڏهن به ختم نه ٿيندي آهي.
اُهي سڀ اُن گرُسِڪ جي هڪ ٽڪنڊي جي برابر نه آهن، جنهن پنهنجو پاڻ کي اُن عظيم ربّ سان ڳنڍيو آهي.
سني، سياس ۽ رافضي فرقن جا ڪيترائي ماڻهو آهن.
ڪيترائي منافق ملحد بنجي ۽ وهم ۾ ڦاٿل هيڏانهن هوڏانهن ڀڄندا رهن.
حضرت عيسيٰ ۽ موسيٰ جا پيروڪار پڻ گهڻا آهن، جيڪي پنهنجي ئي غرور ۾ حيران آهن.
ڪي ته ڪاري پوشاڪ جا رهاڪو ۽ درويش آهن جيڪي ڳئون جا ٽولا پائي ويٺا آهن
انهن جي هٿن جي چوڌاري جيڪي هتي ۽ اتي هلندا آهن.
اُهي سڀ اُنهن گرُسِخن جي هڪ ٽِڪَرَ جي به برابر نه آهن، جن پنهنجو پاڻ کي گروءَ جي هٿان وڪڻي ڇڏيو آهي.
عمل جھڙوڪ تلاوت، تپسيا، تسلسل، عقيدت، استقامت، حواس تي قابو وغيره وغيره.
روحانيت لاءِ روزا، روزا، زيارتون ڪيون وڃن ٿيون.
ديوتائن ۽ ديوتائن جي پوڄا لاءِ مندرن ڏانهن مائل ٿئي ٿو.
ڪيترن ئي قسمن جي جلندڙ قربانين ۽ خيراتن کان علاوه، ويدڪ گيت ڳايا ويندا آهن.
اهڙين مذهبي، رسمن جي وهم، خوف ۽ شڪ ۾ ڦاسي وڃڻ ئي لڏپلاڻ جو سبب بڻجي ٿو.
گرومخن جي لذت جو ميوو مقدس اجتماع آهي، جنهن کي پارائي دنيا جو وڏو سمنڊ پار ٿئي ٿو.
ڪيترائي اهڙا بادشاه آهن جن جي بادشاهي سج اڀرڻ کان سج لهڻ تائين آهي.
انهن وٽ اربين جي دولت آهي ۽ مزو وٺڻ لاءِ آسائشون پسند آهن.
هي سڀ بادشاهن ۽ ديوتائن جا بادشاهه پنهنجي انا ۾ مگن آهن.
سيوا جي گهر مان اڀري، اهي برهما ۽ ويڪونٿ، آسمانن کي حاصل ڪن ٿا.
ٻيا به ڪيترائي ڊگھي ڄمار به ڦٽي ويا آهن،
پر گرومخن جي لذت جو ميوو اڻپورو آهي ۽ بهترين کان بهتر آهي.
هن دنيا ۾ بي مثال خوبصورتي جون لکين مختلف قسم جون مخلوقون آهن.
ساڳيءَ طرح لکين وائبريشنز، ڊائلاگس ۽ سندن مسلسل موسيقي موجود آهي.
ڪيترن ئي خوشبوءَ کي ملائي لکين خالص اسينس تيار ڪيا ويندا آهن.
اهڙي طرح ڪڪ هائوسز ۾ ٽيهه ڇهن قسمن جا لذيذ طعام آهن.
اُتي وڏيون وڏيون عورتون ريشمي لباس ۽ زيورن سان سينگاريل هونديون آهن.
پر گرومخن سان صحبت هڪ اهڙو لذت وارو ميوو آهي، جيڪو حاصل نه ٿو ڪري سگهجي.
عملي فنون، روحاني حڪمت، حڪمت واريون ڳالهيون ۽ صلاحيتون حد تائين (اڄ تائين) آهن.
لک طاقتون، اختياريون، تقريرون ۽ جسماني خدمتون ڄاڻن ٿيون.
هوشياريءَ، شعور ۽ مهارت جي ڄاڻ جي ڪافي مقدار موجود آهي.
اهڙيءَ طرح علم، مراقبو، ياد ۽ تعظيم به هزارن جي تعداد ۾ آهن.
اهو سڀ ڪجهه حاصل ڪرڻ ۽ وڏائيءَ سان هلڻ سان رب جي در تي جاءِ نه ملندي آهي.
گرو جي پناهه ۾ اچي گرومخ جي خوشي جو ميوو اڻپورو آهي.
جيڪڏهن سچ، سڪون، شفقت، ڌرم ۽ لکن جي دولت گڏ ٿي وڃي.
جيڪڏهن زمين، آسمان، پاڻي، هوا ۽ بيحد تيز گرمي آهي؛
جيڪڏهن معافي، صبر ۽ بيشمار حُسن جو ميلاپ عظمت کي شرمسار ڪري ٿو؛
جيڪڏهن امن، سڪون، چڱا عمل پياري عقيدت لاءِ اتساهه ڏين ٿا؛
۽ جيڪڏھن اھي سڀيئي گڏ ٿين ته لذت کي وڌيڪ وڌائڻ لاءِ، پوءِ به اھي ويجھو نه ٿا اچن
گرومخن جي پياري عقيدت واري جذبي جي صورت ۾ لذت جي ميوي جو هڪ حصو.
جيڪڏهن لکين يوگي گڏجي مراقبي ۾ ويٺا آهن؛
جيڪڏھن لکين سادھو مراقبي جي آسن ۾، پرسڪون لنگھن ۾ وڃن ٿا.
جيڪڏهن لکين سسناگ رب کي ياد ڪندا رهن.
جيڪڏهن لکين عظيم روح خوشيءَ سان سندس تعريف ڪن ٿا؛
جيڪڏهن لکين عقيدتمند سندس شان جو ذڪر ڪن ۽ سندس نالي جا لکين ورد ڪن.
تنهن هوندي به اهي سڀئي گرومخ جي پياري لذت جي هڪ لمحي کي برداشت نٿا ڪري سگهن.
ايستائين جو سڀ کان وڌيڪ عجيب عجائب به پياري لذت جي موجودگيءَ ۾ حيران ٿي وڃي ٿو.
محبت کان اڳ، خوف به پاڻ کي پورو محسوس ڪندو آهي.
عشق به سرپرائيز کي پورو ڪري ٿو.
غير ظهور کان غير ظهور، ان ناقابل برداشت رب کي سمجهي نه ٿو سگهجي.
هو سڀني وضاحتن کان ٻاهر آهي ۽ نيتي نيتي طور سڃاتو وڃي ٿو، هي ناهي، هي ناهي.
گرومخن جي لذت جو ميوو محبت جي لذت آهي، جنهن ڪري کيس عجب، عجيب چوندو آهي!
رب پنهنجي هڪ کمپن کي ڦهلائي، سڀني ڪائنات کي پيدا ڪيو.
هو لکين ۽ ڪروڙين ڪائناتون ٺاهي انهن کي پنهنجي هر ٽائيڪوم ۾ سمائي ٿو.
اُهو موردري؛ مور شيطان جو قاتل، ماورا برهم مڪمل گرو برهم آهي.
ان جي اثر هيٺ گرو جو شاگرد ٿئي ٿو ۽ شاگرد گرو ٿي وڃي ٿو، اهي گرو جي ڪلام تي غور ڪن ٿا، يعني گرو ۽ شاگرد هڪ ٻئي ۾ سمايل آهن.
پاڪ جماعت سچائي جي جاءِ آهي جنهن ۾ بي رنگ جو ڪلام رهندو آهي.
گرومخن کي محبت واري نعمت عطا ڪندي، هي مقدس جماعت سندن انا کي ختم ڪري ٿي.
گرو نانڪ سچو گرو آهي ۽ خود خدا آهي.
هن گرو جي عضون مان گرو انگد پيدا ٿيو ۽ سندس شعلا هن جي (گرو انگد جي) شعلن ۾ ضم ٿي ويو.
گرو انگد مان عالمگير گرو امر داس پيدا ٿيو جنهن کي گرو جو درجو ڏنو ويو.
امر داس مان گرو رام داس پيدا ٿيو، جيڪو امرت جو ماهر هو.
رام داس کان گرو ارجن ديو آيو، جيڪو گرو جي ڪلام جو ساٿي هو.
گرو ارجن مان گرو هرگوبند، گرو ۽ خدا هڪ ۾ پيدا ٿيا.
مقدس جماعت ۾ موجود گرومخن کي محبت جي لذت جي خوشيءَ جي ميوي سان منهن ڏيڻو پيو.
هن دنيا ۾ ڪا به شيءِ گرو ۽ خدا کان ٻاهر ناهي.