اکال پرکھ اکّ ہے اتے ستگورو دی کرپا نال ملدا ہے۔
ستگورو دا سچا نام ہے، گرمکھ (لوک اس نوں) جاندے ہن۔
(گراں دی) سادھ سنگت ہی سچا تھاؤں ہے (کیوں جو 'سبد وکھانیئ' اتھے) برہم دی چرچا ہندی ہے۔
(گراں دی) سبھا وکھے سچا نیاؤں ہندا ہے، پانی تے ددھّ اڈو اڈّ ہندا ہے۔
گرو دی شرن ہی آسرا روپ ہے، (چوراسی دی پھاسی کٹدی ہے، پرنتو) سیوا کر کے جگیاسو پھل لیندے ہن)۔
گرو سبد نوں سندے تے گانودے (بھئی وکتا ہووے تاں شروتا، جے شروتا ملے تاں وکتا بن جاندے) ہن، آپ من وکھے ندھیاسن کردے ہن،
اجہے (ستگورو) دے کربان جاندا ہاں، جو (میرے جہے) نمانے نوں مان دندے ہن۔ اگلی پؤڑی وکھے انھاں دی سنگت دا ورنن کردے ہن:-
گرو جی دے سکھاں دی سنگت وکھے (کھتری، براہمن، سود، ویش) چارے ورناں (دے لوک) آؤندے ہن۔
(پرنتو) گرمکھاں دا مارگ وکھم (کرڑا) ہے، اس دا انت نہیں آ سکدا (کیوں جو تتکھیا سہارنی پیندی ہے، اتھوا گرمکھاں دے مارگ دی اک الانگھ دا انت نہیں ہے)۔
(اتھے اجہا) کیرتن ہو رہا ہے، (جس دے) برابر کئی کماداں (دے رس) امرت بروبری نہیں کردے۔
چارے پدارتھاں دی بھکھیا پاؤندے ہن۔
(جنھاں نے) الکھ (واہگرو دا) شبد کمایا ہے (اوہ لوک آپ وی) لیکھے تھوں الیکھ ہو گئے ہن۔
(جہاکُ انھاں نوں) بھوت بھوکھت (ورتمان تنو کالاں) دا گیان ہو جاندا ہے، (پرنتو ترکال گیاتا ہوکے بی) آپنا آپ نہیں گناؤندے (بھاو اہنکار نہیں کردے)۔
اکال پرکھ (یا گرو نانک) نوں (میری) نمشکار ہے جو الکھ (وستو) دے لکھنہارے ہن۔
(انہد) اک رس شبد دا (اویسِ=ستھان) ہن، اگھڑ (جو من ہے اس) دے گھڑنہارے ہن۔
سادھ سنگت وکھے جو (جگیاسو) پرویش کردا ہے (اس نوں نام) امرت پلاؤندے ہن۔
گرو پرے (دا جنھاں نوں) اپدیش ہویا ہے (انھاں نے) سچّ نوں درڑ کیتا ہے۔
گرمکھ لوک راجے دا سروپ ہن پرنتو مایا توں الیپ رہندے ہن۔
برہما وشنوں، شو (تنے دیوتے بی) درشن نہیں پا سکدے۔
وشنوں نے دس اوتار (دھارکے) نام ہی گنایا (بھاو، وشنوں دا ارتھ ہے، 'جو سارے ویاپک ہووے'، پھیر راکھش دا ناش کر کے آپنے آپ دا کیوں گھات کیتا، اتھوا آپنا ہی نام جپاکے پالنادِ ستوگن وکھے رہا)۔
ہتھاں نال (کنسادک) راکھشاں دا سنگھار کیتا، اتے جھگڑا ودھایا۔
برہماں نے ویداں دا وچار (لوکاں نوں) آکھکے سنایا۔
پر من وکھے (اس) ہنکار (وچ وسیا رہا ہے کِ میں) جگت پیدا کیتا ہے، (سو رجوگن وکھے وسیا رہا)۔
شو تار لا کے تمو گن وکھے تتا ہی رہا، (شانتِ نا آئی)۔
گرمکھ مکتی دا دروازا ہن، (جنھاں نے) آپنا آپ گوا دتا ہے۔
نارد نے (آپ نوں) 'منی' (ایشور دا مننشیل) کہا کے گل ہی سنائی (بھاو گپّ ہی ماری، سچّ نہیں کیتا) (اتھوا لوکاں دیاں گلاں سنن لئی ہی آیا کیوں جو اک دوجے دیاں گلاں سنکے)۔
چغلی وٹن نال بیئتبارا ہی سدایا (بھاو راکھشاں دیاں گلاں دیوتیاں پاس ت اناں دیا گلاں راکھشاں پاس آکھکے گھول مچائے، نارد دے پریمی اس نوں ایسا ہی مندے ہن)۔
جد سنکادکاں دے دروازے پر گیا اتھے تموگن (روہ بھریا) ہو گیا (کیوں جو اہ مہاراج دی آگیا باجھ اندر جان نہیں دندے سن، انھاں نوں لوہے لاکھاں ہو کے راکھش ہون دا سراپ دے بیٹھا، پھیر بھگوان نوں انھاں دے ادھار واستے رام کرشنادک اوتار دھارنے پئے، ایسا نارد پریمی مند
(وشنوں دے) دس اوتار کراکے جنم گال دتا، (بھاو لڑائیاں تے گھولاں وچ ہی انھاں دا سماں بتیت کرایا)۔
جس ماں نے سکھ پھل نوں کھا کے (ارتھات پریم رس دھارن کر کے سہارنا پیا۔
گرمکھاں نے سکھ پھل نوں خاکے (ارتھات پریم رس دھارن کرکے) 'اجر' من نوں جریا ہے۔
دھرتی نے نیویں ہو کے چرناں دے وکھے چت لایا ہے، (بھاو نیچ اوچ ہر ایک جیو جنت دے پیراں ہیٹھ رہندی ہے۔ تتھا:- گرمکھ لوک بھی دھرتی وانو نمرتا دھاردے ہن)۔
آپنا آپ گواکے سبھ دے چرن کولاں دے رس وکھے بھجی رہندی ہے۔
تناں لوکاں دے چرناں دی دھوڑی بنی ہوئی ہے، (جس دھوڑی دی) اچھا نوں (سارے) لوچدے ہن۔
دھیرج دا دھرم اتے سنتوکھ (دھرتی وکھے) سمایا ہویا ہے (بھاو کوئی پٹے کوئی پورے سبھ نال پرسنّ ہے)۔
جیون دی جگتی آپنے وکھے رکھکے سبھ نوں رزک پچاؤندی ہے، (بھاو کسان لوک پٹدے ہن، اہ انھاں نوں جیون انادک دے کے پورن کردی ہے، اتھوا جیون کہیئے جل دا دان کردی ہے)۔
(رجائی) اکال پرکھ دے بھانے وکھے پرسنّ رہندی ہے، (جیہڑے) گرمکھ (دھرتی وانگوں اکت گناں یکت ہوکے بھانے وکھے پرسنّ ہن اوہ) جنمے ہن۔
پانی وکھے دھرتی ہے دھرتی وکھے پانی ہے (ار سیتل سبھاء رہندا ہے)۔
نیویاں تھوں نیواں جاندا ہے، (اڑی جاں) ہٹھ نہیں کردا، پھیر نرمل ہی جانیدا ہے (بھاو گھٹا پے جاوے پھیر نترکے آپنا گن دسدا ہے)
وڈی کھچّ سہاردا ہے، (آکرکھن شکتی نوان نوں لے جاندی ہے) (تے سدا) نوانا نوں رخ کردا ہے۔
من میلی اجہا ہے (کِ 'گھل مچ' کہیئے) مل گلکے سارے رنگ ماندا ہے (بھاو لال نال لال، چٹے نال چٹا، پیلے نال پیلا ہو جاندا ہے)۔
(اک وار 'ورچِ' کہیئے) رچکے (سنجرکے) پھیر اڈّ نہیں ہندا (اسے کرکے) درگاہ وکھے پرمانک ہے (یتھا:- “پہلا پانی جیؤ ہے جتُ ہریا سبھُ کوئ”)۔
(جو) پروپکار وکھے ملیا ہویا ہے، (ایہو) بھگتاں دی نشانی ہے۔
دھرتی اتے برچھّ الٹا ہوکے (سر ہیٹھ تے پیر اپرّ نوں کر کے اگدے ہن)۔
آپ کشٹ (دھپ چھاؤں دا) سہارکے جگ دا ورساؤ (پروپکار) کردے ہن۔
وٹیاں دے ماریاں بی پھلاں نوں دیکے (لوکاں دی) بھکھّ دور کردے ہن۔
سنگھنی چھاؤں دے نال من نوں پرچاکے وڈا سکھ دندے ہن۔
جد کوئی منکھّ وڈھن آوے آپنا آپ (تچھاؤندے) کٹاؤندے ہن، (گلّ کی بھانے وچ سنتشٹ ہن)۔
(تویں اکال پرکھ دے) بھانے وکھے سنمکھ رہکے (جو بیمکھ نہیں ہندے، اوہ لوک) ورلے ہی ہن۔
برچھ تھوں گھر (کڑیاں اتے چھتیراں نال) چھتاکے اس دے ہیٹھ تھمھیا دا سہارا دندے ہن۔
سر پر آرا دھرا کے (برچھ کٹّ کے تختے چیر کے) بیڑا گھڑاؤندے ہن۔
لوہے نال آپ نوں جڑاکے (اہ بیڑا پوراں دے) پور تار دندا ہے۔
دریاواں (جاں سمندراں) دیاں لکھاں لہراں تھوں پار لنگھا دندا ہے۔
(جنھاں) گرو جی دے سکھاں نے بھے اتے (بھائ) پریم نال شبد (دے بیڑے نوں) کمایا ہے۔
(اہناں) اک شبد دے (بیڑے) پر چڑھا کے لکھاں پرانیاں نوں (ڈبن دے دکھاں تھوں) چھڈا دتا ہے۔
تل نے (کولو دی) گھانی وچ (آپنے آپ نوں) پڑوا تیل کڈھوایا۔
(پھیر تیل نے آپ نوں) دیوے وچ سڑواکے (لوکاں دا) اندھکار دور کیتا۔
(اس تیل نے) (سیاہی بنکے) دوات وچ پیکے (گرو دا شبد لکھوایا۔
(اس شبد نوں) گرو دے سکھاں نے سنکے ار لکھ لکھاکے پرماتما (دے نام) نوں سنایا۔
گرمکھاں نے (تل وانگو تتکھیا سہاری) آپنا آپ گواکے گرو دے شبد دا ابھیاس کیتا، (تیل روپ ہو جگت دے پاپاں دا اندھیر دور کیتا)۔
گیان (روپی) سرمے وچ لو لاکے (اکھنڈ سمادھی لاکے) سہج (پد وکھے) سما گئے۔
(گؤ نوں) گھاہ خاکے ددھّ دندی ہے (پھر) آپنا آپ نہیں گناؤندی (غریب ہندی ہے)۔
اس دے ددھّ تھوں دہیں جمائیدا ہے، (اس نوں رڑک کے) گھیو کڈھیدا ہے۔
گوہے نال لیپن ہندا ہے اس دے موتر تھوں (پنچانمتر بنا) (ہندو لوک) پوجا کردے ہن۔ (اگے تنّ تکاں وکھے سدھانت دسدے ہن)۔
(منکھّ) چھتی پرکار دے بھوجن خاکے 'کچیل' کر دندا ہے۔
(پرتوں جو پرانی) سادھ سنگت وکھے گھروں چلکے جا پہنچدا ہے ار اتھے ستگر (گرو ارجن دیو جی) نوں دھیاؤندا ہے۔
اس دا جگ وکھے جنم لینا سپھل ہے، (اس نے) سکھ پھل پایا ہے، (سوے سروپانند نوں دھارن کیتا ہے)۔
کپاہ (وڈا) دکھ سہاردی ہے، (مانوں ربّ دا) بھانا چنگا لگدا ہے سُ۔
ویلنے وکھے پاکے وڑیواں اڈّ کیتا جاندا ہے، (ہتھاں نال) تومبا تومبا (رتی رتی) کیتا جاندا ہے۔
پنن وچوں کڈھدا ہے، (تے پھیر چرکھیاں وچ) سوت کتیدا ہے۔
جلاہا نلیاں وچ پاکے کپڑا اندا ہے۔
(دھوبی لوک) کھمب پر چڑاؤندے ہن (پھیر) وگدے ندی نالیاں پر پانی نال ساف کردے ہن۔
پاتشاہ ار شاہ لوک کپڑیاں نوں پہنکے سبھا وکھے سبھائمان ہندے ہن۔
دیکھو مجیٹھ دے رنگ نے (پہلے) آپنا آپ (چکی وکھے) پسایا۔
(بھاویں روپ بدلیا، پرنتو رنگ دا) سنگ نہیں چھڈیا، ایہ بنت بنی ہی رہی۔
(اجہا ہی کماد دا ہال ہے کیوں جو) کماد ٹوٹے ہو آپنا آپ نشنگ ہوکے (رہُ دے ویلنیاں وچ) پڑاؤندا ہے۔
من دا رس بھنگ نہیں کردا، امرت (ورگا مٹھا رس) چواؤندا ہے۔
(رہُ تھوں) گڑ شکر ار کھنڈ (اچنگ) جستھوں ہور کوئی چنگا نا ہووے (دیندا ہے، ار سنسار نوں نانا پرکار دے مٹھے) بھوگ بھگاؤندا ہے۔
(تویں) سادھ لوک آپنا سریر نہیں موڑدے جگت نوں سکھ دندے ہن۔
لوہا لوہار دی بھٹھی وچ پا کے اگّ نال تاکے اگّ دا روپ کیتا جاندا ہے۔
ہتھوڑے نال لوہے دی اہرن اتے ('انوائ' کہیئے) سٹاں نال دکھ دیئیدا ہے۔
شیشیاں (وانگو) پتلا گھڑاکے ملّ کیتا جاندا ہے۔
کھردری سان اتے رکھکے (تلواراں، کاچو، کینچی آدِ چنگے 'انگ') اؤزار بنائے جاندے ہن۔
پیراں ہیٹھ رکھّ کے سکل کیتا جاندا ہے (چھیکڑلی تک وکھے درشٹانت دسدے ہن)۔
گرمکھاں نے آپنا آپ گواکے آپ نوں دیکھیا ہے، (تتھا گرمکھاں نے من روپی لوہے نوں جپ جپادکاں نال تاکے پھیر گیان ابھیاس روپ ہتھوڑے دیاں سٹاں نال شیشے واننوں سدھّ کیتا، آپنا آپ گواکے سنسار نوں آپا کرنی دے اپدیش نال دکھایا ہے۔
چنگی جات (تن آدِ) برچھّ وڈھاکے رباب گھڑایا۔
چھوٹی بکری نے ہوکے (اپنا آپ) کہاکے ماس ونڈوایا۔
(آپنیاں) آندراں توں تاراں بنا کے چمّ (نال رباب) مڑھیا۔
سادھ سنگت وکھے آکے (ربابیاں نے اس تار توں 'ناد') شبد وجایا۔
(رباب وچ کئی تراں دے 'رنگ') پریم بھرے راگ کڈھکے (اس نال) شبد (گرو دے) سنائے۔
(ایؤں رباب وانگو دکھ تے تاؤ سہارکے جنھاں نے) ستگورو پرکھ نوں چنتن کیتا ہے (اہ لوک) 'سہج پد' وکھے سمائے (سروپ وکھے مگن ہو گئے)۔
(ربّ نے) چندن دا برچھّ اتپت کر کے سنگھنے بن وکھے رکھیا ہے۔
پون (اس وچ) گمن کر جاندی ہے، (بھاو=واشنا تھوں ملوم ہندا ہے کِ اہ باون چندن دی واشنا ہے) نہی تاں (آپ) الکھ ہے (کوئی اس نوں) لکھ نہیں سکدا۔
(آپنی) واشنا تھوں ہور برچھاں نوں سگندھت کر دیندا ہے (ایؤں) سنچ پرکھیا جاندا ہے۔
سارے ورن (بھکھّ ابھکھّ کہیئے) بھلے برے (ڈھکّ، پلاہ، ککر، نمّ آدِ روپ) گوا کے (چندن ہی کر دیندا ہے۔ اتھوا بھکھّ ابھکھّ کھان یا نا کھان والے پھلاں اپھلاں والے برچھّ سارے تد روپ ہی ہو جاندے ہن)۔
سادھ سگنت وکھے (جنھاں) پریم کیتا ہے؛ اوہناں امرت نوں پیکے سواد لیتا ہے۔
(اوہناں) گرمکھاں دا سہج سبھا ہی پریم پرتکھّ ہندا ہے۔
گرو دے سکھاں دی سیوا گرو دے سکھّ کردے ہن۔
چار پدارتھ (دھرم، ارتھ، کام، موکھ) دی بھکھیا 'فکیر' (پرمیشر دے پیاریاں سکھاں نے جگیاسوآں) نوں پاؤنی ہے۔
لیکھے تھوں الیکھ جو الکھّ (پرماتماں) ہے، اس دی بانی اچار (گرو دے سکھّ آپ) کردے ہن۔
پریما بھگتی نال گنے دے رس واننوں مٹھی امرت (روپی بانی جگیاسوآں دے مونہ وچ 'چواؤنی' کہیئے) پاؤندے ہن (بھاو آپ جپدے تے ہورناں نوں جپاؤندے ہن)۔
(اس پھل دے) سمان تناں کالاں دے پدارتھ نہیں تل سکدے نا ہی (اس دی) کوئی کیمت پے سکدی ہے۔
گرمکھاں دے مارگ دی اک الانگھ بھرنی کسے دے لوے نہیں لگدی (اسدی بروبری کویں بی نہیں ہو سکدی)۔
(جو سادھ سنگت وکھے جاکے) پانی بھرن دی (ٹہل) ہے اہ اندرپری دے لکھاں راجاں (توں سریشٹ) ہے۔
کنک پیہن دی (سادھ سنگت واستے جو سیوا ہے اہ) لکھاں سرگاں دی سرتاج ہے۔
(سادھ سنگت دے پرسادے چھکاؤن دی سیوا وچ جو) چلھ جھوکنی ہے ردھیاں سدھیاں ندھیاں دے لکھاں سازاں (توں سریشٹ ہے)۔
سادھو (ابھیاگت تے) غریب نوں جو وڈیائی دینی ہے (اس نال یا اہو من وکھے) غریبی آؤنی ہے، (کوئی کہندے ہن کِ سادھو غریب نواج ہن انھاں نوں آپ بی غریبی ہی آؤندی ہے)۔
(گرو دے دوارے جاکے جو گرو دی) بانی گاؤنی ہے، اہو اناہد سبد پرگٹ ہے۔
(گر سکھاں وچ) چھولے چباؤن (دی سیوا) لکھاں ہوم تے جگّ دا پھل جو لکھاں بھوگ ہن (انھاں توں سریشٹ ہے)۔
(گر سکھاں دے) چرن دھون دھواون (دی سیوا) تیرتھاں دی پربیاں دے سنجوگاں دے (منے ہوئے پھلاں نالوں سریشٹ پھلدائک ہے)۔
(گرو دے سکھاں نوں) شبد کیرتن کر کے سناون دی سیوا لکھاں گیان، دھیان دے جوگ (دے پھل نال سریشٹ ہے)۔
(ستسنگ وکھے) پل دی پل جھاتی مارنی بی سنسے سوگ سارے دور کردی ہے۔
سنسار وکھے اروگ رکھدی ہے تے (سنسار سمندر دی) لہر (چنتا) ڈراؤنی نہیں (بھاسدی)۔
گرو دی متّ وچّ آؤنا (اہ ہے) کِ سنجوگ وجوگ نوں لنگھے (سہج پد وکھے رہے)۔ (اتھوا) سنجوگ وجوگ دے (ہرکھ شوک توں) لنگھ کے گرمت دی ('آونی') پارپتی ہندی ہے۔ (اتھوا) گرو دی متّ دی ('آونی') پارپتی نال (بھاو، گرو دی سکھیا لیتیاں) سنجوگاں وجوگاں (دے پھل ہرکھ تے ش
دھرتی وچّ بیؤ پاؤن نال ہزار گناں ہوکے پھلیبھوت ہندا ہے۔
(تویں) گرو دے سکھّ دے مکھ وکھے (بھوجن آدک) پاؤن نال (کنّ پھل ہے) کجھ لیکھا ہی نہیں ہو سکدا۔
دھرتی اہو پھل دیویگی جو پھل بیجیا جاؤ۔
(پر) گر سکھاں دے مکھّ وکھے پاؤن نال ہریک پھل دی پراپتی ہو جاندی ہے۔
بیجے باجھ (کوئی) پھل نہیں کھاندا، نا دھرتی ہی (انبیجیا) اگاؤندی ہے۔
(پر) گرمکھاں (دی سیوا) نوں چتّ وچ وسا لوے، (بھاو-سیوا دے چاؤ تے سکّ نال جی بھریا رہے، بھاویں اوشیک کارناں کر کے ہو نا سکے تاں وی) اچھا پورن ہندی ہے۔