اکال پرکھ اکّ ہے اتے ستگورو دی کرپا نال ملدا ہے۔
ستگر نانک دیو (جی نوں واہگرو نے) آپ بنایا ہے۔
گرو انگد جی گرو دے سکھّ ہو کے بابے دی شرنی آ پئے، (گلّ کی آپ بی بابے جی دا روپ ہوئے)۔
(تیجے) گرو امرداس جی گرو دے سکھ ہوئے (تے) ستگورو (انگد جی) نوں پیارے لگے۔
(چوتھے) گرو رامداس جی نے بی گر سکھ ہوکے گرو سدوایا۔
(پنچم گرو) گرو ارجن جی گرو دے سکھ ہو کے پرگٹ ہوئے، (بھاو پتر پونے دا ابھیمان نہیں کیتا)۔
چھیویں گرو ہرگوبند جی سکھ ہون کر کے (گرو ہوئے جو کسے دے) لکائے لک نہیں سکدے۔
گرمکھ آپ پارس ہو کے (سکھاں نوں) پوجک کر دیندے ہن۔
اٹھاں دھاتاں دی اک دھاتو (کرکے، جات ورن ابھیمان گواکے) جوت جگا دیندے ہن۔
(گرمکھ) باون چندن ہوکے ہور برکھاں نوں سگندھت کردے ہن۔
گرو دے سکھ ہندے ہن پھیر سکھوں گرو ہوکے اچرج دسدے ہن (کِ جوت اک تے مورتاں کئی بھاسدیاں ہن۔ اگے پنجویں تے چھیویں تک وکھے دو ہور درشٹانت دے کے پکا کردے ہن)۔
جوت جوت تھیں جگاکے دیوے توں دیوا بال دیندے ہن۔
پانی وچ پانی وانگو ملدے نوں میل لیندے ہن۔
گرمکھاں دا جنم (دھارنا) سپھل ہے (کیوں جو) ستگورو جی (دا درشن) پایا ہے۔
(اسے واستے) گرمکھ پورے کرماں والے ہن (کِ ستگورو جی دی) شرن لیتی ہے (شرن دا پھل کی ہے؟)۔
ستگراں نے (آپنی) چرنیں لاکے (اکال پرکھ دے) نام (دا اپدیش) درڑ کرایا ہے۔ (اس دا پھل؟)
گھر ہی وکھے اداس رہندے ہن (انھاں نوں) مایا دکھ نہیں دندی۔ (ہور کی؟)
گر اپدیش دا ابھیاس کر کے ('الکھّ'= ) جو پرماتما لکھیا نہیں جاندا لکھ لیتا ہے۔ (کیوں جو گیان ویراگ دے نیتراں نال ترت اویکت آتما نوں لبھّ لیندے ہن جہاکُ “نانک سے اکھڑیا بئنِ جنی ڈسندو ما پری”)۔
گرمکھ جیون مکت ہو رہے ہن (کیوں جو) آپا بھاو دور کر دتا ہے (اسے دا انوواد اگلی چوتھی پوڑی وکھے بی کردے ہن)۔
گرمکھاں نے (من کرکے) آپا بھاؤ گوا دتا ہے ار (تن کرکے) بی آپ نوں کجھ چیز نہیں گندے۔
دوجا بھاؤ' (اگیان) نوں ترک کیتا ہے اک (اکال پرکھ) دا ہی سارے دھیان کردے ہن۔
گرو نوں پرمیشر (دا روپ) جانکے شبد دا ابھیاس کردے ہن (جاندے ہن کِ 'بانی گرو گرو ہے بانی وچِ بانی امرتُ سارے')۔
(سریر کرکے) سادھ سنگت وکھے جاکے سیس نواؤندے ہن (بھاو آکڑ خاں نہیں بندے)۔
گرمکھاں دی 'کار' سیوا کر کے سکھ پھل دی پراپتی کردے ہن۔
پریم دا پیالا پیکے 'اجر' نوں زر جاندے ہن۔
پراتاکالے اٹھکے (آپ) جاگکے (ہورناں نوں) سچیت کردے ہن۔
گرمکھ لوک تیرتھ تے شنان کر کے بھرم نوں دور کردے ہن، (سبھ تیرتھ ہی جاندے ہن، تیرتھ دا بھرم نہیں رکھدے)۔
گرمکھ لوک (جپجی) منتر نوں آپ سودھکے جپدے ار (ہورناں نوں) جپن دا اپدیش دندے ہن۔
پھیر گرو دی سکھیا نوں دھارن کر کے اچل ہو اک من نال (واہگرو) دھیاؤندے ہن۔
مستک پر لال ٹکا انھاں دا نیسان چنّ شوبھدا ہے (“نامُ تیرا کیسرو لے چھٹکارے”۔ نام دا ہی لال ٹکا سمجھدے ہن)۔
پیریں پے' (آپ بولکے) گرو دے سکھاں نوں بی 'پیریں پینا' دسدے ہن۔
گرو دے سکھاں دی پیریں ہتھ لاکے، پیر دھوندے ہن۔
اس چرنانمرتُ دی ('وادی'= ) ونگی نوں چکھدے ہن، (تے اؤں ہنکاری) من وسّ ہو جاندا ہے۔
جل (دا بھرنا)، پکھا (جھلنا)، (چکی) پیہنی، (لنگر دے 'بھٹھّ' کہیئے) چلھے ہیٹھ بالن پاؤن دی ٹہل کردے ہن۔
(جد اتھوں ویہل ہووے تاں کی کردے ہن) گرو دی بانی نوں سنکے (اسدا ارتھ تے رہن) سکھدے ہن، (پھیر اس نوں آپ) لکھکے (ہورناں نوں بی) لکھا دندے ہن۔
نام، دان تے اشنان (تناں) کرماں دی کمائی کردے ہن۔
نوکے چلدے، مٹھا بولدے، دساں نوہاں دی مجوری کر کے (آپ چھکدے تے ہورناں) سکھاں نوں چھکاؤندے ہن۔ (پرمان-”گھالِ کھائ کچھُ ہتھہُ دیئ۔۔ نانک راہُ پچھانہِ سیئ۔۔”)۔
گرو دے سکھاں دا میل، گرسکھاں نال ہی (ایشور نے) ملایا ہے۔
پریما بھگتی، گرپرب کردے، ار کراؤندے ہن۔
گرو دے سکھاں نوں ہی دیوی دیوتے ار وڈکے سمجھدے ہن۔
گر سکھاں نوں مات، پتا، بھرا، کٹمب سبھو کجھ (جاندے ہن)۔
گرو دے سکھّ نوں ہی کھیت ونج جانکے لابھ پاؤندے ہن۔ (“سنتن سیو میری لیوا دیوی سنتن سیو بیوہارا۔۔ سنتن سیو ہم لاہا کھاٹیا ہرِ بھگتِ بھرے بھنڈارا۔۔”)
گرو دے سکھ ہنساں دی ونس (وانن اندروں باہروں نرمل ہن)، گر سکھّ دے جائے (ہون کر کے سارے ہنس ہن)۔
بھلا برا شگن گرمکھ لوک من وکھے نہیں رکھدے۔
استری پرکھاں ولّ ویکھکے آپنا پیراں (پچھے) نہیں ہٹاؤندے (بھاو سگن کسگن نہیں جاندے)۔
بول کبول (جانور دے بولاں توں سگن وچاریدے ہل) اتے نچھّ دا وچار نہیں کردے۔
دیوی دیوتیاں نوں نہیں سینودے نا پوجا کردے ہن۔
(واہگرو توں چھٹّ کسے لئی) نا من بھرماؤندے ہن نا بھمبھل بھوسے کھاندے ہن۔
(ایسے) گرو دے سکھّ سچا کھیت ہن (جتھے شردھا دا) بیج پایا پھلدا ہے۔
(اس وکھے سکھّ) دھرم دی اپجیوکا دی کرت کردے ار سچّ نوں درڑ رکھدے ہن۔
(جاندے ہن کِ) سچا نام کرتار دا ہے، آپ (ایشور نے) اتپت کیتا ہے، (بھاو اس نوں چیتے رکھدے ہن)۔
ستگورو پرکھ دیال (آپ) دیا کر کے (اتھے) درشن دندے ہن۔
نرنکار تے اکار دا شبد سناؤندے ہن (یتھا:-”نرگنُ آپِ سرگن بھی اوہی۔۔ کلادھارِ جل سگلی موہی۔۔”)
سادھ سنگت روپی سچکھنڈ دا ('تھیہ') نگرِ (آپ نرنکار نے) وسایا ہے۔
(سادھ سنگت ہی) سچا تخت ہے (سارا جگت) سلامی کردا ہے، (بھاو سارے نمسکاراں کردے ہن)۔
گرو دے سکھّ نے سکھاں نوں گراں دی سیوا وکھے لا چھڈیا ہے۔
سادھ سنگت دی سیوا کر کے سکھ پھل پا لیا۔
(سیوا کی ہے؟ سادھ سنگت دے بیٹھن دا) تپڑ جھاڑ جھمبکے وچھاؤندے ہن ار چرن دھوڑی وکھے نہاؤندے ہن۔
کورے مٹکے منگواکے (گرو دی چھبیل لئی) جل نال بھر چھڈدے ہن (کِ انھاں وکھے جل ٹھنڈھا رہے)
مہاں پرشاد منگواکے (سادھ سنگت وکھے) ونڈکے (آپ کھاندے تے ہورناں نوں) کھلاؤندے ہن۔
(گرو دا سکھّ) مودھے سر ہوکے (ارتھات سر=منڈھ ہیٹھ تے ٹاہنیا روپی پیر اتے کرکے) سنسار وچ برچھ واننوں بنے۔
(برچھ وانن من دا) نواس نہچل ہووے تے سیس (نمرتا نال) نویاں رہے۔
چنگے پھلاں نال پھلیبھوت ہوکے وٹّ سہارے۔
(ترکھان دا) آرا (برچھّ وانن) سر پر رکھاکے (آپنے توں) جہاز بنوائے (سادھن سمپنّ ہوکے اپکار کرے)۔
پانی دے سر تے رستا بنا کے پینڈا بنائے (بھاو بھیجل سنسار دے اتوں دی وگے، وچ نا ڈبے)۔
جس (ترکھان پاسوں) سر تے آرا دھرایا سی اس نوں بی سیس تے چڑھاکے (جہاز روپ ہوکے پار) کرے۔
(کاٹھ نوں) لوہے (ارتھات تیشے آدک ہتھیاراں) نال کٹّ وڈھکے (پھر) لوہے نال ہی جڑ دندے ہن۔
(پر برچھ) لوہے نوں سر پر چاڑھکے پانی وچوں تار دندا ہے، (ویری دا بھلا کردا ہے)۔
آپنے پتر (ارتھات برچھ) نوں پالکے جل نہیں ڈوبدا۔ (پرشن-بھلان جی اگر نوں کیوں ڈوبدا ہے؟)
(اتر) اگر نوں جانکے ڈوبدا ہے (مانوں) ڈوب کے تاردا ہے (بھاو کیمت ودھاؤندا ہے)۔
(اہ) گن کرنے پر گن ہندا ہے (اس پر سارا) جگت پرتیت رکھدا ہے۔ (بھاو بھلے نال تاں سبھ کوئی بھلا کردا ہے پرنتو جو)
اوگن سہارکے اپکار کرے (اس اپروں اسیں) بلہار جاندے ہاں۔
(جو) ستگر دا ہکم مندا ہے، (اس نے) آپنا ہکم منایا ہے (جہا کُ سری گرو انگد جی نے ٹہلوں مہل پا لیتا ہے، تہا ہی سرب شرومنی گرو ہندا ہے)۔
(گرو دا ہکم کی ہے؟) گرو (اہ ہکم) پھرماؤندے ہن کِ پرمیشر دا بھانا مننا جوگ ہے۔
(سو جنھاں بھانا منیاں ہے) اوہ پریم دا پیالا پیکے الکھ (ارتھات جو من بانی تھوں پرے واہگرو ہے اس نوں) لکھ لیندے ہن۔
گرمکھ لوک الکھ نوں لکھکے الکھ نوں لکھاؤندے نہیں (کِ اساں پا لیا ہے:-”کانئے رے بکبادُ لائیو۔۔ جنِ ہرِ پائیو تنہِ چھپائیو۔۔” پنا “کہُ کبیر گونگے گڑ خایا پوچھے تے کیا کہیئے”)۔
گرمکھ آپا بھاو گواکے آپنا آپ پرگٹ نہیں کردے (جن پٹ اندرِ باہرِ گدڑُ تے بھلے سنسارِ”)۔
گرمکھاں نے سکھین ہی پھل پاکے بیج نوں پھلیبھوت کیتا ہے، (ارتھات کئی ہزار گنا ہوکے نام دا بیج پھیلا دتا ہے)۔
ستگراں دا درشن (نیتراں نال) دیکھ کے (من وکھے چیلا) دھیان دھاردا ہے، (بھاو سارے ستگورو نوں پورن جاندا ہے)۔
ستگراں دے شبد نوں ویچار کے گیان دا ابھیاس کردا ہے (بھاو ندھیاسن کردا ہے)۔
ستگورو دے چرن کمل ار منتر نوں چتّ وکھے وسایا ہے (بھاو کدے تیاگ نہیں کردا۔ پھل کی ہے)۔
ستگورو جی دی سیوا کماکے آپنی سیوا کراؤندا ہے (بھاو گرو روپ ہو جاندا ہے)۔ (سیوا دا روپ کی ہے؟)
گرو نوں چیلا پرسنّ کر کے جگت نوں پرچاؤندا ہے (ارتھات پرسنّ کردا ہے)۔ (ہور کی ہندا ہے؟)
گرمکھ دا پنتھ چلاکے آپ نج گھر (کہیئے سوے سروپ) وکھے چھائ جاندا ہے، (بھاو جیون مکت ہو جاندا ہے)۔
گرو دے سکھاں نوں جوگ دی جگتی گرو جی نے سمجھائی ہے (اہ اہ ہے:)
آسا دے وچ ہی نراس رہکے نراستا وچ ہی سماں بتیت کردے ہن۔
تھوڑا انّ کھاندے اتے پانی تھوڑا پیندے ہن (کیوں جو باہلا پیٹو بنن نال بھجن گھٹّ ہندا ہے، جہاکُ، 'انّ پانی تھوڑا خایا')۔
تھوڑا بول بولدے ہن، وادھو بکواس نہیں کردے۔
رات نوں نیند بی تھوڑھی کردے ہن تے ('موہ' کہیئے) اگیان وکھے پھسدے نہیں ہن (بھاو سکھیا تھوں اپرام رہندے ہن)۔
سپن (اوستھا) وکھے جاکے بی لوبھ وکھے لبھائمان نہیں ہندے؛ (انھاں دا سپن وکھے ہی شبد جاں ستسنگ ولّ ہی چتّ لگا رہندا ہے اتھوا 'سوہنے' کہیئے سندر پدارتھ وکھے جاں پر ناریاں وکھے جاکے بی بچے رہندے ہن، موہ وکھے نہیں پھسدے)۔
(جوگی دیا) مندراں (کہڑیاں ہن؟) گرو نے (جو آپنے) اپدیش دا منتر سنایا ہے (اہو انھاں دیاں مندراں ہن، بھاو گرو دا شبد کیرتن وڈے پریم نال شرون کردے ہن)۔
کھما دی کھنتھا (کھپھنی) سواکے (گل پائی ہے ار پت کہیئے پرمارتھ دی) ازت جو مایا وکھے بنی رہنی ہے ایہو جھولی ہے۔
(سبھ دے) پیراں دی دھوڑ ہوکے جو پیریں پیندے ہن (ایہو انھاں گرو دے سکھاں دی) ببھوت ہے (ہور سواہ پنڈے پر نہیں ملدے)۔
پریم دا پیالا رکھدے ہن (اتے 'پت' کہیئے) گیان دا بھوجن بھاؤندا ہے۔
گیان دا وچار (کردے رہندے ہن ایہو) ڈنڈا (ہتھ وکھے رکھدے ہن اسے کرکے) 'دوت' (کامادکاں نوں) وسّ وکھے رکھدے ہن (کیوں جو دوکھ درشٹی دا وچار رکھدے ہن)
شانتی دی گفا بنائی ہے (توں) ستسنگ دی سمادھی وکھے سماؤندے ہن۔
(جوگی سننی وجاؤندے ہن گرمکھاں دی 'سرت'کہیئے) بھگونت گیات دی سننی ہے، شبد (دا جو اچار کردے ہن ایہو اسدا) وشیکھ واجا (بھاو شبد) ہے۔
(پنا) گرمکھاں (دا میل ہی انھاں دا) آئی پنتھ ہے (بھاو مایا وچ سروپ نوں پراپت ہندے ہن، 'نج گھر') ہردے وچوں ہی (ایشور نوں) لبھدے ہن (بھاو جوگیاں وانگوں باہر نہیں بھٹکدے “باہرِ ڈھوڈھن تے چھوٹِ پرے گرِ گھر ہی ماہِ دکھایا تھا”)۔
آدِ پرکھ نوں ہی نمسکار کردے ہن (اسدا پھل) الکھ (وستو) نوں لکھ لیندے ہن۔
گرو نے چیلے دا من سچے رستے پر پرچا دتا ہے۔
(اس کرکے) ویہ اکیہ (تریا دی رنگن) چڑھ گئی ہے (اہ کی ہے) شبد دا ملاپ ہو گیا ہے۔
گرو دی 'سکھیا' (اپدیش) نوں سنکے گرو دے سکھاں نے (آپ نوں) سکھ سدایا (بھاو نمری بھوت ہوئے)۔
(پھیر) گر سکھی نوں گرو پاسوں سکھکے ہور سکھاں نوں اگے سنایا (بھاو دیوا جگاکے پڑوپے ہیٹھ نہیں لکایا، لوکاں نوں چانن کیتا)۔
گر سکھاں نے پریم کر کے سنیا اتے من وکھے ندھیاسن کر لیتا (اہ کی ہے؟)
گرو دے سکھاں نوں گر سکھاں دا (تے پرمیشر دا) بھانا چنگا لگا ہے۔
(اہناں) گر سکھاں نے گرو دے سکھاں نال میل ملایا (بھاو ساک سنبندھ اہناں وکھے ہی کردے ہن، ہور غیر کوماں سروریاں آدکاں وکھے نہیں دھکے کھاندے)۔ (پھل کی ہے؟)
سولاں نرداں والی چؤپڑ (دی بازی) نوں جگ کہیئے) جوٹا (گر سکھ، وکتا اتے شروتا ہی) جتکے (گھر) آؤندا ہے۔
شترنج دی بازی دی کھیڈ دا ('بسات') چوک اتھوا کپڑا (سمگری ایشور نے رچی ہے۔
(اس وکھے) 'ہاتھی' (گیانی)، 'گھوڑے' (کرم کانڈی)، 'رتھ' (اپاشنا والے)، جگیاسو آئے ہن۔
پاتشاہ (واہگرو ہے) وزیر (ستگورو ہن) دو فوجاں (گرمکھاں دیاں) سج رہیاں ہن (بھاو کوئی پرورت تے کوئی نرورت دا کمّ کردا ہے)۔
آپو وچ جودھے کھہکے گھمسان کردے ہن (گل کی اک دوجے تھوں اگے ودھن دا اپاو کردے ہن)۔
پرنتو (سبھناں سورمیاں وچوں) گرمکھاں نوں آپنی ('چال') سکا تورکے 'ہال' (ورتمان دی منکھ دیہ) نوں سپھل کر لیتا ہے، (پرکار اگے دسدے ہن):-
وزیر (گرو) دے جیہڑے (پائک کہیئے (پیادے اتھوا) داس ہوئے ہن (اہناں نوں) گرو نے اکال پرکھ نال میل کرا دتا ہے، (کیوں جو وزیر باجھ پاتشاہ دا میل کٹھن ہے، اس لئی پنچم گرو گر ارجن دیو جی دی شرن باجھ ایشور دی پراپتی اؤکھی ہے)۔
(ایشور دے) ڈر وکھے جیو (گربھ وکھے 'نمدا'= ) ٹکدا ہے، ار بھے وچ ہی جمدا ہے۔
(پھیر) بھے وچ ہی گرمکھاں دے پنتھ وچ آکے واہگرُ دی شرن پیندا ہے۔
بھے وچ ہی جیو سادھ سنگت وچ شبد دا ابھیاس کردا ہے۔
بھے وچ ہی جیون مکت ہندا ہے، (ار اکال پرکھ دا) بھانا مٹھا لگدا ہے۔
بھے وچ ہی جنم سوارکے شانتِ پد (اتھوا سروپ) وکھے سماؤندا ہے۔
بھے وچ ہی نج گھر وکھے جاکے پورن (اکال پرکھ دا درشن) پاؤندا ہے۔
پرمیشر (دا سروپ) جانکے (جو کوئی) گرو (ارجن دیو) جی دی شرن آیا ہے،
اوہ گرو دے چرناں وکھے من نوں ٹکاکے کسے دا چلایا (پریریا) ہویا چلائیمان نہیں ہندا۔
گرو جی دی سکھیا وکھے اچل ہوکے سویسروپ دی پراپتی کردا ہے۔
گرمکھاں والی کار کماکے (ایشور دا) بھانا ہی چنگا جاندا ہے۔
گرودوارے ہوکے اہنکار نوں دور کر کے سچّ نال پریم کردا ہے۔
(اس دا) آؤنا جگت وچ سپھل ہے، (کیونکِ آپِ تریا ہے تے اس نے) جگت نوں تاریا ہے۔