Einn Oankar, frumorkan, varð að veruleika fyrir náð guðdómlegs kennara
Hinn sanni sérfræðingur er óaðgengilegur, án gremju og óvenjulegur.
Líttu á jörðina sem sanna aðsetur dharma.
Hér sjá karmarnir um ávextina þ.e. maður uppsker það sem hann sáir.
Hann (Drottinn) er spegillinn sem heimurinn getur séð andlit hans speglast í.
Maður myndi sjá sama andlit og hann mun bera fyrir spegilinn.
Þjónar Guðs eru rauðir í andliti og sigri hrósandi á meðan fráhvarfarnir halda andliti sínu svörtu.
Ef lærisveinninn veit ekki (segir) frá sérfræðingur sínum, hvernig gæti hann losnað.
Hann er bundinn í hlekkjum og neyðist til að ganga einn á leiðinni til Yama, dauðans.
Í vandræðum stendur hann og þjáist helvíti.
Þó að hann flytji í áttatíu og fjórar tegundir lífsins hittir hann ekki Drottin.
Eins og að spila fjárhættuspil missir hann ómetanlegan hlut lífsins í þessum leik.
Í lok lífsins (lífsins) fær hann hroll og harma en tíminn sem er liðinn kemur aldrei aftur.
Guru-forráðamaðurinn er svipaður stúlku sem sjálf fer ekki í hús tengdaföðurins og gefur öðrum fyrirmæli.
Eiginmaður hennar hugsar aldrei um hana og hún syngur lofsöng um hamingjusamt hjónalíf sitt.
Það er þannig að rottan sjálf kemst ekki inn í holuna heldur reikar um bundin vínbakka við mitti hennar.
Það er þannig manneskja sem þekkir ekki einu sinni þulu margfætlu og leggur hönd sína á snák.
Sá sem snýr að himni skýtur örinni fær örina á sitt eigið andlit.
Fráhvarfsmaðurinn er gulur í andliti, hræddur í báðum heimum og iðrast.
Apinn veit ekkert um skartgripina sem eru bundnir við hálsinn á honum.
Jafnvel að vera í matnum, veit sleifin ekki bragðið af réttunum.
Froskurinn lifir alltaf í mýri en þekkir samt ekki lótusinn.
Með moskus í naflanum hleypur dádýrin ráðalaus um.
Nautgriparæktandinn setur mjólkina í sölu en sækir heim, olíukökurnar og hýðið.
Fráhvarfsmaðurinn er manneskja sem hefur í grundvallaratriðum farið afvega og hann verður fyrir þjáningum sem Yama gefur.
Í savanmánuði verður allur skógurinn grænn en spjót, stingandi planta helst þurr.
Í rigningum finnst allir ánægðir en vefarinn sést myrkur.
Á nóttunni hittast öll pörin nema fyrir chakavi, það er tími aðskilnaðar.
Konan er enn tóm jafnvel í sjónum og grætur þegar hún er blásin.
Maðurinn sem hefur farið afvega verður örugglega rændur með því að setja reipi um hálsinn á honum.
Á sama hátt halda fráhvarfsmennirnir áfram að gráta í þessum heimi.
Sjakalinn nær ekki til vínberanna og segir með fyrirlitningu að vínber séu súr.
Dansarinn kann engan dans en segir að staðurinn sé þröngur.
Áður en heyrnarlaus manneskja syngur í mæli Bhairav eða Gaul er það sama.
Hvernig lófa getur flogið jafnt og svanur.
Allur skógurinn verður grænn á regntímanum (sit-van) en akk, villta plantan á sandsvæðinu (calotropis procera) vex á þurrkatímabilinu.
Fráhvarfsmaðurinn getur ekki haft hamingju eins og yfirgefin kona.
Hvernig hægt væri að komast yfir vatnið með því að ná tökum á hala kindar.
Vinátta við draug er alltaf uppspretta grunsamlegs lífs.
Tréð á árbakka getur ekki haft þá trú (að áin eyðist því ekki).
Hvernig væri hægt að segja að kona gift látinni manneskju væri suhagin, þ.e. sú sem eiginmaður hennar er á lífi.
Hvernig væri hægt að fá nektar með því að sá eitri.
Vináttan við fráhvarfsmann veldur þjáningum stafs Yama.
Þegar mölfluga er indversk pulsa soðin yfir eldinum eru sum korn sem eru hörð enn ósoðin.
Þetta er ekki eldinum að kenna. Ef einn ávöxtur af þúsund verður slæmur er það ekki trénu að kenna.
Það er ekki vatni að kenna að það hvílir ekki á hæð.
Ef veikur einstaklingur deyr af því að fylgja ekki þeirri meðferð sem honum er ávísað er það ekki lækninum að kenna.
Ef óbyrja kona á ekkert afkvæmi eru það örlög hennar en ekki eiginmanni hennar að kenna.
Á sama hátt ef rangsnúinn maður samþykkir ekki leiðbeiningar gúrúsins, þá er það honum sjálfum að kenna og ekki gúrúnum.
Blindir geta ekki séð tunglið þó ljós þess dreifist allt í kring.
Tónlistin tapar ekki laglínunni ef heyrnarlaus getur ekki skilið hana.
Þrátt fyrir nóg af ilm getur sá sem er án lyktar ekki notið þess sama.
Orðið býr í einu og öllu, en hinn mállausi getur ekki hreyft tunguna (að bera hana fram).
Hinn sanni sérfræðingur er haf og sannir þjónar fá fjársjóði upp úr því.
Fráhvarfsmenn fá ',skeljarnar eingöngu vegna þess að ræktun þeirra og vinnu er ábótavant.
Skartgripir hafa komið upp úr sjó en samt er vatn þess brak.
Í ljósi tunglsins sjást heimarnir þrír, en samt er stimplun á tunglinu viðvarandi.
Jörðin framleiðir kornið en samt er basísk jörð þar líka.
Siva, sem verður hamingjusöm, veitir öðrum blessanir en á hans eigin heimili finnst aðeins aska og betlskál.
Hinn kraftmikli Hanuman getur gert margt fyrir aðra en hefur aðeins lendarklæði til að vera í.
Hver getur eytt örlagaorðum hins fráhvarfa.
Kúahjörðin eru þarna í húsi húsbóndans, heimskinginn heldur áfram að láta búa til steikstafina fyrir sitt eigið heimili.
Hestarnir eru hjá kaupmönnum og heimskinginn reikar um og kaupir svipurnar.
Heimskur maður skapar troðning á heimili sínu aðeins með því að sjá uppskeru annarra í kringum þreskivöllinn.
Gullið er hjá gullkaupmanninum en heimskinginn kallar á gullsmiðinn heima hjá sér til að útbúa skartgripina.
Hann á hvergi heima en heldur áfram að monta sig úti.
Fráhvarfsmaðurinn er óstöðugur eins og hraðskýið og heldur áfram að ljúga.
Þegar smjörið er hrært og tekið í burtu er smjörmjólkin (lassi) yfirgefin.
Þegar safi úr sykurreyr er dreginn út snertir enginn bagassinn.
Þegar hraður liturinn á Rubia munjista er tekinn í burtu, þá er enginn að hugsa um hann, jafnvel einnar krónu virði.
Þegar ilm blómanna er uppurin, fá þau ekki meira skjól.
Þegar atman aðskilur sig frá líkamanum er enginn félagi líkamans eftir.
Öllum er ljóst að fráhvarfsmaðurinn er eins og þurrviður (sem aðeins er hægt að ýta í eld).
Vatnið er aðeins dregið upp úr brunninum þegar könnuna er bundin úr hálsinum (með reipi).
Kóbrinn gefur ekki með glöðu geði frá sér gimsteininn í höfðinu (hann gefur aðeins eftir að hafa drepist).
Dádýrið gefur líka moskus aðeins eftir dauða þess.
Hægt er að vinna olíu úr sesamfræjum án sársauka í Ghani.
Kókoshnetukjarna er aðeins hægt að fá þegar munnurinn er brotinn.
Fráhvarfsmaðurinn er slíkt járn sem aðeins er hægt að fá æskilega lögun með hamarshöggum.
Heimskurnar myndu segja eitrið sætt og reiði manneskjan hamingjusama.
Við slökkva lampann segir hann að stækkað sé og drepinn geit honum sé klæddur.
Til að brenna myndi hann segja hinn kælda: „farinn“ fyrir hann er „kominn“ og „kominn“ fyrir hann er farinn einn þ.e. ef eitthvað sest í augað er sagt að augað svífi og ef ekkja sest að. í húsi einhvers með því að giftast honum, hún er sögð hafa elo
Við hálfvita myndi hann segja einfalt, og allar viðræður hans munu vera andstæðar eðlilegu.
Við eyðileggjandi manneskju myndi heimskinginn segja að hann sé að yfirgefa allt af sínum ljúfa vilja.
Slíkt fólk er eins og móðir þjófs sem grætur felur sig úti í horni (svo að hún verði vart og möguleiki á að ná tökum á syni sínum aukist).
Ef einhver kemur inn í herbergi fullt af sóti verður andlit hans áreiðanlega svart.
Ef sáð er fræi í basíska sviðið verður það ónýtt.
Ef einhver sveiflar í brotinni rólu mun hann detta og drepa sig.
Ef maður, sem kann ekki að synda, hallar sér á herðar annars eins fáfróðs manns, hvernig á hann þá að fara yfir djúpa á?
Farðu ekki með þeim sem kveikir í húsi sínu og fer svo að sofa.
Þannig er samfélag hinna sviku og fráhverfu þar sem maðurinn óttast ævinlega líf sitt.
(Það er sagt að) Dráp á brahmin, kú og manni úr eigin fjölskyldu er dauðasynd.
Handrukkarnir tefla og horfa á eiginkonur annarra.
Þjófarnir og svikararnir ræna auði annarra.
Þetta eru allir svikulir, vanþakklátir, syndarar og morðingjar.
Ef slíkum einstaklingum er safnað saman í óendanlega fjölda;
Jafnvel þeir eru ekki allir jafnir einu hári hins fráhvarfa.
Ef maður fer til Ganges, Yamuna, Godavari og Kurukshetr.
Mathure, Mayapuri, Ayodhya, Kasi, Kedarnath eru einnig heimsótt.
Dyrnar á Gomati, Sarasvati, Prayag. Gaya er of nálgast.
Alls konar leiðréttingar, iðranir, samfellur, yajns, homs eru stundaðar og allir guðir eru lofaðir.
Augun setja á jörðina ef jafnvel heimarnir þrír eru heimsóttir.
Jafnvel þá hverfur synd fráhvarfsins aldrei út.
Margir eru uppteknir af ótal smekk og margir eru konungar skóganna.
Margir eru staðirnir, hvirfilvindarnir, fjöllin og draugarnir.
Margir eru árnar, lækirnir og djúpu tankarnir.
Himinninn hefur margar stjörnur og í neðri heiminum eru ormarnir óteljandi.
Margir ráfa ráðalausir um völundarhús heimsins.
Án eins sanns sérfræðingur er allt annað ráðvilla.
(Babu = hlutur, faðir. Dhad = tromma. Dhukha = áhyggjur, kvíði, áhyggjur. Berne segir Bemukha - Bemukha.)
Gestur margra húsa er enn svangur.
Við missi sameiginlegs föður margra er grátur og andlegur kvíði lítill.
Þegar margir trommuleikarar slá á trommuna er enginn ánægður með ósamræmdar raddirnar.
Hvernig gat kráka sem ráfaði frá skógi til skóg verið hamingjusöm og heiðvirð.
Þar sem líkami vændiskonu þjáist af því að eiga marga elskendur,
Þeir sem tilbiðja aðra en gúrúinn eru óánægðir með fráhvarf sitt.
Það er einskis virði að láta úlfaldann standa upp með því að rísa upp.
Að hræða fílinn með handaklappinu er eins fánýtt
Eins og brennandi á lampanum fyrir Väsuki cobra (í von um að hann hlaupi í burtu).
Ef kanína sem horfir í augun vill hræða ljónið (það er ekkert nema dauðaósk).
Lítil vatnsleiðsla getur ekki verið jöfn sjónum.
Eins og draugur, heldur fráhvarfsveran ekkert áfram að tjá egó sitt.
Án eiginmanns getur kona ekki notið ánægju af rúminu.
Ef sonurinn óhlýðnast foreldrum er hann talinn bastarður.
Ef kaupmaður heldur ekki orði sínu sem bankastjóri hans hefur gefið, missir hann trúna.
Taktu ekki vopn gegn húsbónda þínum.
Ósannleikurinn getur aldrei náð sannleikanum þótt hundrað afsakanir séu gerðar.
Maður ætti ekki að hegða sér þrjóskulega frammi fyrir fólkinu sem er með eyrnalokka (vegna þess að þeir eru þrjóskustu).