Sylweddolodd un Oankar, yr egni cysefin, trwy ras y pregetbwr dwyfol
(Ros=dicter Dudhulikka=ostyngedig. Surita=goli. Janam di=trwy enedigaeth. Savani=brenhines.)
Daeth Bachgen Dhru i wenu i'w dŷ (palas) a rhoddodd ei dad llawn cariad ef yn ei lin.
Wrth weld hyn, gwylltiodd y llysfam a chan ddal gafael yn ei fraich gwthiodd ef allan o lin y tad (y brenin).
Yn ddagreuol gan ofn gofynnodd i'w fam a oedd hi'n frenhines neu'n forwyn?
O fab! (meddai hi) Cefais fy ngeni yn frenhines ond nid oeddwn yn cofio Duw ac ni wnes i gyflawni gweithredoedd defosiwn (a dyma'r rheswm dros eich un chi a'm cyflwr).
Gyda'r ymdrech honno a ellir cael y deyrnas (gofynnwyd Dhru) a sut y gall gelynion droi'n ffrindiau?
Dylid addoli'r Arglwydd ac felly mae'r pechaduriaid hefyd yn dod yn rhai cysegredig (meddai'r fam).
Wrth wrando ar hyn a chael ei ddatgysylltu'n llwyr yn ei feddwl, aeth Dhru allan (i'r jyngl) i ymgymryd â disgyblaeth lem.
Ar y ffordd, dysgodd saets Narad dechneg defosiwn iddo, a gwasgodd Dhru y neithdar o gefnfor Enw'r Arglwydd.
(Ar ôl peth amser) galwodd y Brenin (Uttanpad) ef yn ôl a gofyn iddo (Dhru) reoli am byth.
Mae'r gurmukhs sy'n ymddangos fel pe baent yn colli hy sy'n troi eu hwynebau oddi wrth y tueddiadau drwg, yn gorchfygu'r byd.
Ganed Prahlad, y sant, yn nhŷ'r cythraul (brenin) Mae Haranakhas fel lotws yn cael ei eni yn y tir alcalïaidd (diffrwyth).
Pan anfonwyd ef i seminari, daeth y brahmin purohit yn falch (oherwydd bod mab y brenin bellach yn ddisgybl iddo).
Byddai Prahlad yn cofio enw Hwrdd yn ei galon ac o'r tu allan hefyd yn moliannu'r Arglwydd.
Daeth yr holl ddisgyblion yn ffyddlon i'r Arglwydd, a oedd yn sefyllfa ofnadwy a chwithig i'r holl athrawon.
Adroddodd yr offeiriad (athro) neu gwyno wrth y brenin (fod O frenin dy fab wedi dod yn ffyddlon i Dduw).
Cododd y cythraul maleisus y ffrae. Cafodd Prahlad ei daflu i dân a dŵr ond gyda gras Guru (yr Arglwydd) ni chafodd ei losgi na'i foddi.
Ac yntau wedi gwylltio, tynnodd Hiranyaksyapu ei gleddyf daufiniog allan a gofyn i Prahlad pwy oedd ei Gwrw (Arglwydd).
Ar yr un foment daeth Arglwydd Dduw ar ffurf dyn-llew allan o golofn. Yr oedd ei ffurf yn fawreddog a mawreddog.
Cafodd y cythraul drygionus hwnnw ei daflu i lawr a'i ladd, ac felly profwyd bod yr Arglwydd yn garedig wrth ffyddloniaid ers yr amser cyn cof.
Wrth weld hyn dechreuodd Brahma a duwiau eraill ganmol yr Arglwydd.
Roedd Bali, y brenin, yn brysur yn perfformio yajna yn ei balas.
Daeth corrach statws isel ar ffurf brahmin yno yn adrodd y pedwar Vedas.
Ar ôl ei alw i mewn gofynnodd y brenin iddo fynnu unrhyw beth yr oedd yn ei hoffi.
Ar unwaith gwnaeth yr offeiriad Sukracharya i'r brenin (Bali) ddeall ei fod ef (y cardotyn) yn Dduw annealladwy a'i fod wedi dod i'w dwyllo.
Roedd y corrach yn mynnu dau gam a hanner o hyd o bridd (a roddwyd gan y brenin).
Yna ehangodd y corrach ei gorff gymaint fel nad oedd y tri byd bellach yn ddigonol iddo.
Hyd yn oed o wybod y twyll hwn, caniataodd Bali ei hun i gael ei dwyllo felly, a chan weld Vishnu hwn yn ei gofleidio.
Pan orchuddiodd y tri byd mewn dau gam, am drydydd hanner cam cynigiodd y brenin Bali ei gefn ei hun.
Rhoddwyd teyrnas yr îs-fyd i Bali, a thrwy ildio i Dduw ymgymerodd â defosiwn cariadus yr Arglwydd. Roedd Vishnu wrth ei fodd i fod yn geidwad drws Bali.
Un noson tra roedd y brenin Ambaris yn ymprydio ymwelodd saets Durvasa ag ef
Roedd y brenin i dorri ei ympryd wrth wasanaethu Durvasa ond aeth y rishi i lan yr afon i gymryd bath.
Gan ofni'r newid dyddiad (a fyddai'n ystyried ei ympryd yn anffrwythlon), torrodd y brenin ei ympryd trwy yfed y dŵr a dywalltodd ar draed y rishi. Pan sylweddolodd y rishi nad oedd y brenin wedi ei wasanaethu ef gyntaf, rhedodd i felltithio'r brenin.
Ar hyn, gorchmynnodd Vishnu ei farwolaeth fel disg i symud tuag at Durvasa ac felly tynnwyd ego Durvasa.
Nawr rhedodd Brahmin Durvasa am ei fywyd. Ni allai hyd yn oed y duwiau a duwiau fforddio lloches iddo.
Cafodd ei osgoi yng nghartrefi Indra, Siva, Brahma a'r nefoedd.
Gwnaeth Duwiau a Duw iddo ddeall (na allai neb ond Ambaris ei achub).
Yna ildiodd cyn i Ambaris ac Ambaris achub y saets oedd yn marw.
Daeth yr Arglwydd Dduw i gael ei adnabod yn y byd fel un llesol i'r ffyddloniaid.
Roedd y Brenin Janak yn sant mawr a oedd yn parhau i fod yn ddifater ag ef yng nghanol maya.
Ynghyd a gans a gandharvs (calestial musicians) aeth i gartref y duwiau.
Oddi yno, efe, wrth glywed cri trigolion uffern, a aeth atynt.
Gofynnodd i dduw angau, Dharamrai, leddfu eu holl ddioddefaint.
Wrth glywed hyn, dywedodd duw angau wrtho ei fod yn was yn unig i'r Arglwydd tragwyddol (ac heb ei orchmynion ef ni allai eu rhyddhau).
Offrymodd Janak ran o'i ymroddiad a'i goffadwriaeth o enw'r Arglwydd.
Canfuwyd nad oedd holl bechodau uffern yn gyfartal hyd yn oed â gwrthbwysau cydbwysedd.
Mewn gwirionedd ni all unrhyw gydbwysedd bwyso ffrwyth adrodd a chofio enw'r Arglwydd wrth y gurmukh.
Cafodd yr holl greaduriaid eu rhyddhau o uffern a thorrwyd twll marwolaeth. Rhyddhad a'r dechneg o'i gyrraedd yw gweision enw'r Arglwydd.
Roedd gan y Brenin HariChand frenhines â llygaid hardd, Tara, a oedd wedi gwneud ei gartref yn gartref cysuron.
Yn y nos byddai hi'n mynd i'r man lle byddai ar ffurf cynulleidfa sanctaidd, yn adrodd yr emynau sanctaidd.
Ar ôl iddi adael, deffrodd y Brenin ganol nos a sylweddoli ei bod wedi mynd.
Ni allai ddod o hyd i'r Frenhines yn unman ac roedd ei galon yn llawn syndod
Y noson ganlynol dilynodd y frenhines ifanc.
Cyrhaeddodd y frenhines y gynulleidfa sanctaidd a chododd y Brenin un o'i sandalau oddi yno (fel y gallai brofi anffyddlondeb y frenhines).
Pan oedd ar fin mynd, canolbwyntiodd y frenhines ar y gynulleidfa sanctaidd a daeth yr un sandal yn bâr.
Cadarnhaodd y brenin y gamp hon a sylweddolodd mai gwyrth oedd ei sandal cyfatebol.
Aberth wyf fi i'r gynulleidfa sanctaidd.
Wrth glywed bod yr Arglwydd Krishan wedi cael ei wasanaethu ac wedi aros draw yng nghartref distadl Bidar, dywedodd Duryodhan yn goeglyd.
Gan adael ein palasau mawreddog, faint o hapusrwydd a chysur a gawsoch yng nghartref gwas?
Rhoesoch y gorau i hyd yn oed Bhikhaum, Dohna a Karan sy'n cael eu cydnabod yn ddynion gwych sy'n cael eu haddurno ym mhob llys.
Rydyn ni i gyd wedi bod yn ddig wrth ddarganfod eich bod chi wedi byw mewn cwt”.
Yna yn wenu, gofynnodd yr Arglwydd Krishan i'r Brenin ddod ymlaen a gwrando'n ofalus.
Ni welaf ddim cariad a defosiwn ynoch (ac felly nid wyf wedi dod atoch).
Nid oes gan unrhyw galon a welaf hyd yn oed ffracsiwn o'r cariad y mae Bidar yn ei ddwyn yn ei galon.
Mae angen defosiwn cariadus ar yr Arglwydd a dim byd arall.
Gan lusgo Daropati gerfydd ei wallt, daeth Dusasanai â hi i mewn i'r cynulliad.
Gorchmynnodd i'w ddynion dynnu'r forwyn Dropati yn noethlymun.
Dyma'r pum Panda yr oedd hi'n wraig iddynt.
Yn crio, yn hollol ddigalon a diymadferth, caeodd ei llygaid. Ar ei phen ei hun, galwodd Krishna am help.
Roedd y gweision yn tynnu'r dillad oddi ar ei chorff ond roedd mwy o haenau o ddillad yn ffurfio caer o'i hamgylch; aeth y gweision yn flinedig ond doedd yr haenau o ddillad byth yn dod i ben.
Roedd y gweision yn awr yn gwgu ac yn rhwystredig ar eu hymgais ofer ac yn teimlo eu bod nhw eu hunain â chywilydd.
Wedi cyrraedd adref, gofynnodd yr Arglwydd Krishna i Dropati a gafodd ei hachub yn y cynulliad.
Atebodd hi'n swil, "Ers oesoedd lluosflwydd, rydych chi'n cyflawni'ch enw da o fod yn dad i'r amddifaid."
Roedd yn hysbys bod Sudama, brahman tlawd, yn ffrind i Krishna o'i blentyndod.
Roedd ei wraig brahmin bob amser yn ei boeni ynghylch pam nad oedd yn mynd at yr Arglwydd Krishna i leddfu ei dlodi.
Roedd yn ddryslyd ac yn meddwl sut y gallai gael ei ailgyflwyno i Krishna, a allai ei helpu i gwrdd â'r Arglwydd.
Cyrhaeddodd dref Duaraka a sefyll o flaen prif borth (palas Krishna).
Wrth ei weld o bell, ymgrymodd Krishna, yr Arglwydd, a gadael ei orsedd daeth i Sudama.
Yn gyntaf fe amgylchodd o amgylch Swda ac yna cyffwrdd ei draed fe'i cofleidiodd.
Gan olchi ei draed cymerodd y dŵr hwnnw a gwneud i Sudama eistedd ar yr orsedd.
Yna holodd Krishna yn gariadus am ei les a siarad am yr amser pan oeddent gyda'i gilydd yng ngwasanaeth y guru (Sandipani).
Gofynnodd Krishna am y reis a anfonwyd gan wraig Sudama ac ar ôl bwyta, daeth allan i weld ei ffrind Sudama.
Er i Krishna roi'r pedwar hwb (cyfiawnder, cyfoeth, cyflawniad awydd a rhyddid) i Sudama, roedd gostyngeiddrwydd Krishna yn dal i wneud iddo deimlo'n gwbl ddiymadferth.
Gan ymgolli yn yr ymroddiad cariadus, byddai'r ffyddlon Jaidev yn canu caneuon yr Arglwydd (Govind).
Byddai’n disgrifio’r campau gogoneddus a gyflawnwyd gan Dduw ac a garai’n fawr ganddo.
Roedd ef (Jaidev) yn gwybod na fyddai ac felly byddai rhwymo ei lyfr yn dychwelyd adref gyda'r nos.
Duw, yr ystorfa o bob rhinwedd yn y ffurf y devotee ei Hun ysgrifennodd yr holl ganeuon ar ei gyfer.
Byddai Jaidev wrth ei fodd yn gweld ac yn darllen y geiriau hynny.
Gwelodd Jaidev goeden wych yn y goedwig ddofn.
Roedd caneuon yr Arglwydd Govind wedi eu hysgrifennu arni ar bob deilen. Ni allai ddeall y dirgelwch hwn.
Oherwydd y cariad tuag at y ymroddgar, cofleidiodd Duw ef yn bersonol.
Nid oes gorchudd rhwng Duw a sant.
Galwyd tad Namdev i wneud rhywfaint o waith felly galwodd Naamdev.
Dywedodd wrth Namdev am wasanaethu Thakur, yr Arglwydd, â llaeth.
Ar ôl cymryd bath daeth Namdev â llaeth buwch deth ddu.
Wedi ymdrochi'r Thakur, rhoddodd y dŵr a ddefnyddiwyd i olchi'r Thakur, ar ei ben ei hun.
Yn awr â dwylo wedi eu plygu gofynnodd i'r Arglwydd gael llaeth.
Gan ddod yn ddiysgog yn ei feddyliau wrth weddïo, ymddangosodd yr Arglwydd ger ei fron ef yn bersonol.
Gwnaeth Namdev i'r Arglwydd yfed y bowlen lawn o laeth.
Dro arall daeth Duw â buwch farw yn fyw a hefyd to gwellt cwt Namdev.
Ar achlysur arall, fe wnaeth Duw gylchdroi'r deml (ar ôl i Naamdev beidio â chael mynediad) a gwneud i'r pedwar cast (varnas) blygu wrth draed Namdev.
Mae'r Arglwydd yn cyflawni beth bynnag a wneir ac a ddymunir gan y saint.
Deffrodd Trilochan yn gynnar bob dydd dim ond i gael golwg ar Namdev,
Gyda'i gilydd byddent yn canolbwyntio ar yr Arglwydd a byddai Namdev yn adrodd straeon mawreddog Duw iddo.
(gofynnodd Trilochan i Namdev) “gweddïwch yn garedig drosof, os bydd yr Arglwydd yn derbyn, y caf hefyd gipolwg ar Ei weledigaeth fendigedig.”
Gofynodd Namdev i Thakur, yr Arglwydd, pa fodd y gallai Trilochan gael golwg ar yr Arglwydd ?
Gwenodd yr Arglwydd Dduw ac eglurodd i Naamdev;
“Does dim angen offrymau gen i. O'm hyfrydwch yn unig wnai Trilochan i gael golwg arnaf.
Rwyf o dan reolaeth lwyr y ffyddloniaid a'u honiadau cariadus ni allaf byth eu gwrthod; yn hytrach, ni allaf fi fy hun eu deall.
Mae eu hymroddiad cariadus, mewn gwirionedd, yn dod yn gyfryngwr ac yn gwneud iddyn nhw gwrdd â mi.”
Byddai brahman yn addoli duwiau (ar ffurf eilunod carreg) lle roedd Dhanna yn arfer pori ei fuwch.
Wrth weld ei addoliad, gofynnodd Dhanna i'r brahman beth roedd yn ei wneud.
“Gwasanaeth i'r Thakur (Duw) sy'n rhoi'r ffrwyth dymunol," atebodd y brahman.
Gofynnodd Dhanna, “O brahman, os cytunwch yn garedig rhowch un i mi.”
Rholiodd y brahman garreg, a'i rhoi i Dhanna a thrwy hynny gael gwared arno.
Bathodd Dhanna y Thakur a chynnig bara a llaeth enwyn iddo.
Gyda dwylaw wedi eu plygu a syrthio wrth draed y garreg erfyniodd am i'w wasanaeth gael ei dderbyn.
Dywedodd Dhanna, “Ni fyddaf ychwaith yn bwyta oherwydd sut y gallaf fod yn hapus os byddwch yn gwylltio.”
(Gweled ei ddefosiwn gwir a chariadus) Gorfodwyd Duw i ymddangos a bwyta ei fara a'i laeth enwyn.
Mewn gwirionedd, mae diniweidrwydd fel un Dhanna yn gwneud golwg yr Arglwydd ar gael.
Arferai Sant Beni, gurmukh, eistedd mewn unigedd a byddai'n mynd i mewn i trance myfyriol.
Byddai'n cyflawni gweithgareddau ysbrydol ac mewn gostyngeiddrwydd ni fyddai byth yn dweud wrth neb.
Wrth gyrraedd adref pan ofynnwyd iddo, byddai'n dweud wrth bobl ei fod wedi mynd at ddrws ei frenin (y Goruchaf Arglwydd).
Pan ofynnodd ei wraig am ddeunydd cartref byddai'n ei hosgoi ac felly'n treulio ei amser yn perfformio gweithgareddau ysbrydol.
Un diwrnod wrth ganolbwyntio ar yr Arglwydd gyda defosiwn un meddwl, digwyddodd gwyrth ryfedd.
I gadw gogoniant y dewr, Duw Ei Hun ar ffurf Brenin aeth i'w dŷ.
Mewn llawenydd mawr, cysurodd bawb a sicrhau bod arian helaeth ar gael i'w wario.
Oddi yno daeth at Ei ffyddlon Beni A'i garu'n drugarog.
Fel hyn mae'n trefnu cymeradwyaeth i'w ffyddloniaid.
Ar wahân i'r byd, roedd Brahmin Ramanand yn byw yn Varanasi (Kasi).
Byddai'n codi'n gynnar yn y bore ac yn mynd i'r Ganges i ymolchi.
Unwaith hyd yn oed cyn Ramanand, aeth Kabir yno a gorwedd yn y ffordd.
Wrth gyffwrdd â'i draed deffrodd Ramanand Kabir a dywedodd wrtho am siarad 'Ram', y wir ddysgeidiaeth ysbrydol.
Wrth i'r haearn sy'n cael ei gyffwrdd gan garreg athronydd droi'n aur ac mae'r goeden margosa (Azadirachta indica) yn cael ei gwneud yn bersawrus gan sandal.
Mae'r Guru rhyfeddol yn troi hyd yn oed anifeiliaid ac ysbrydion yn angylion.
Wrth gwrdd â'r Gwrw rhyfeddol mae'r disgybl yn uno'n rhyfeddol â'r Arglwydd rhyfeddol gwych.
Yna o'r Hunan mae ffynnon yn tarddu ac mae geiriau'r gurmukhs yn siapio ffurf hardd
Nawr daeth Ram a Kabir yn union yr un fath.
Wrth glywed am ogoniant Kabir, trodd Sain hefyd i fod yn ddisgybl.
Yn y nos byddai'n ymgolli mewn defosiwn cariadus ac yn y bore byddai'n gwasanaethu wrth ddrws y brenin.
Un noson daeth rhyw sadhus ato a threuliwyd y noson gyfan yn canu mawl i'r Arglwydd
Ni allai Sain adael cwmni'r saint ac o ganlyniad ni chyflawnodd wasanaeth y brenin y bore canlynol.
Cymerodd Duw ei hun ffurf Sain. Gwasanaethodd y brenin yn y fath fodd fel bod y brenin wrth ei fodd.
Gan ddeisyf teg i'r saint, daeth Sain yn betrusgar i balas y brenin.
Y brenin O bell galwodd y brenin ef gerllaw. Tynnodd ei wisg ei hun a'u cynnig i Bhagat Sain.
'Rwyt ti wedi fy ngorchfygu i', meddai'r brenin a chlywyd ei eiriau ef gan bawb.
Mae Duw ei hun yn amlygu mawredd y ffyddlon.
Daeth y taner (Ravidas) yn enwog fel bhagat (sant) ym mhob un o'r pedwar cyfeiriad.
Yn unol â thraddodiad ei deulu byddai'n coblau'r esgidiau ac yn cario'r anifeiliaid marw i ffwrdd.
Dyma oedd ei drefn allanol ond mewn gwirionedd roedd yn berl wedi'i lapio mewn carpiau.
Byddai'n pregethu'r pedwar varna (castes). Yr oedd ei bregeth ef yn peri iddynt ysbeilio yn y defosiwn myfyriol dros yr Arglwydd.
Unwaith, aeth grŵp o bobl i Kasi (Varanasi) i gael eu dip cysegredig yn y Ganges.
Rhoddodd Ravidas un dhela (hanner pice) i un aelod a gofyn iddo ei gynnig i'r Ganges.
Roedd gŵyl wych o Abhijit naksatr (seren) ymlaen yno lle gwelodd y cyhoedd y bennod wych hon.
Roedd Ganges, ei hun yn tynnu ei llaw, yn derbyn y swm paltry hwnnw, dhela, a phrofodd fod Ravidas yn un â Ganges fel ystof a gwe.
bhagats (seintiau,) Duw yw eu mam, tad a mab i gyd yn un.
Roedd Ahalya yn wraig i Gautam. Ond pan osododd lygaid Indhar, brenin y duwiau, roedd chwant yn drech na hi.
Aeth i mewn i'w tŷ, cafodd felltith o fod gyda miloedd o pudenums ac edifarhaodd.
Aeth yr Indralok (cartref Indr) yn anghyfannedd a chan gywilyddio ohono'i hun cuddiodd mewn pwll.
Wedi dirymu'r felltith pan ddaeth yr holl dyllau hynny'n lygaid, dim ond wedyn y dychwelodd i'w gynefin.
Aeth Ahalya na allai aros yn ddiysgog yn ei diweirdeb yn garreg ac arhosodd yn gorwedd ar lan yr afon
Gan gyffwrdd â thraed (sanctaidd) Ram codwyd hi i'r nefoedd.
Oherwydd ei garedigrwydd Ef mae'n fam-debyg i'r ffyddloniaid ac yn faddau i'r pechaduriaid fe'i gelwir yn Waredwr y rhai syrthiedig.
Y mae gwneud daioni yn cael ei ddychwelyd gan ystumiau da bob amser, ond yr hwn a wna dda i'r drwg a elwir yn rhinweddol.
Pa fodd y gallaf egluro mawredd yr annhraethol hwnw (Arglwydd).
Roedd Valmeel yn lleidr pen ffordd Valmiki a fyddai'n ysbeilio a lladd teithwyr oedd yn mynd heibio.
Yna dechreuodd wasanaethu'r gwir Guru, Nawr daeth ei feddwl yn ddigalon am ei waith.
Roedd ei feddwl yn dal i annog lladd pobl ond ni fyddai ei ddwylo'n ufuddhau.
Gwnaeth y gwir Guru ei feddwl yn dawel a daeth holl wirfodd y meddwl i ben.
Datgelodd holl ddrygioni meddwl gerbron y Guru a dweud, 'O Arglwydd, proffesiwn yw hwn i mi.'
Gofynnodd y Guru iddo holi gartref pa aelodau o'r teulu fyddai'n cyd-bartner ag ef am ei weithredoedd drwg ar farwolaeth.
Ond er bod ei deulu bob amser yn barod i fod yn aberth iddo, nid oedd yr un ohonynt yn barod i dderbyn cyfrifoldeb.
Ar ôl dychwelyd, gosododd y Guru bregeth y gwirionedd yn ei galon a'i wneud yn un rhydd. Gydag un naid fe'i rhyddhawyd o rwyd bydolrwydd.
Gan ddod yn gurmukh, daw rhywun yn gallu neidio ar draws mynyddoedd o bechodau.
Ajamil, y pechadur syrthiedig yn byw gyda phutain.
Daeth yn wrthwynebydd. Yr oedd wedi ymgolli yng ngwe'r cob o weithredoedd drwg.
Gwastraffwyd ei fywyd mewn gweithredoedd ofer a chafodd ei daflu a'i daflu i'r cefnfor bydol brawychus.
Tra gyda'r butain, daeth yn dad i chwech o feibion. O ganlyniad i'w gweithredoedd drwg daethant oll yn ladron peryglus.
Ganwyd seithfed mab a dechreuodd ystyried enw ar y plentyn.
Ymwelodd â'r Guru a enwodd ei fab Narayan (enw ar gyfer Duw).
Ar ddiwedd ei oes, wrth weld negeswyr marwolaeth Ajamil yn crio am Narayan.
Enw Duw a barodd i genhadau angau tynu at eu sodlau. Aeth Ajamil i'r nefoedd ac ni ddioddefodd y curiadau gan glwb negeswyr marwolaeth.
Y mae ymadrodd Enw'r Arglwydd yn chwalu pob gofid.
Roedd Gankaa yn butain bechadurus a wisgai gadwyn o ddrygioni o amgylch ei gwddf.
Unwaith roedd dyn mawr yn mynd heibio a stopiodd yn ei chwrt.
Wrth weld ei chyflwr gwael daeth yn dosturiol a chynigiodd barot arbennig iddi.
Dywedodd wrthi am ddysgu'r parot i ailadrodd yr enw Ram. Wedi peri iddi ddeall y fasnach ffrwythlon hon, efe a aeth ymaith.
Bob dydd, gan ganolbwyntio'n llawn, byddai'n dysgu'r parot i ddweud Ram.
Enw Arglwydd yw rhyddhawr y rhai syrthiedig. Roedd yn golchi ymaith ei doethineb a'i gweithredoedd drwg.
Ar adeg marwolaeth, torrodd i ffwrdd wynt Yama - cennad marwolaeth nid oedd yn rhaid iddi foddi yng nghefnfor uffern.
Oherwydd elicsir enw (yr Arglwydd) daeth yn gwbl amddifad o bechodau a chafodd ei dyrchafu i'r nefoedd.
Enw (yr Arglwydd) yw noddfa olaf y rhai di-gysgod.
Rhoddodd y Putana ddrwg-enwog wenwyn ar ei dwy deth.
Daeth at deulu (o Nand) a dechrau mynegi ei chariad newydd tuag at y teulu.
Trwy ei thwyll clyfar, cododd Krishna yn ei glin.
Gyda balchder mawr gwasgodd ei thet bron yng ngheg Krishna a daeth allan.
Nawr mae hi'n ehangu ei chorff i raddau helaeth.
Krishna hefyd yn dod yn bwysau llawn y tri byd hongian oddi wrth ac yn sownd at ei gwddf.
Aeth yn anymwybodol, ac fel mynydd syrthiodd i lawr i'r goedwig.
Rhyddhaodd Krishna hi o'r diwedd a rhoddodd statws cyfartal iddi â ffrind ei fam.
Ym man cysegredig Prabhas, cysgudd Krishna â'i goesau croes ar ei ben-glin.
Roedd yr arwydd lotws yn ei droed yn goleuo fel seren.
Daeth heliwr ac ystyried ei fod yn llygad carw, saethu y saeth.
Wrth iddo agosáu, sylweddolodd mai Krishna ydoedd. Daeth yn llawn tristwch ac erfyn am faddeuant.
Anwybyddodd Krishna ei weithred anghywir a'i gofleidio.
Yn raslon gofynnodd Krishna iddo fod yn llawn dyfalbarhad a rhoddodd noddfa i'r drwgweithredwr.
Y da a ddywedir da gan bawb, ond gweithredoedd y drwgweithredwyr a osodir yn uniawn gan yr Arglwydd yn unig.
Mae wedi rhyddhau llawer o bechaduriaid syrthiedig.