Tá mo bheola tartacha ag iarraidh go dtiocfaidh an t-elixir as do bheola,
Ní féidir liom a bheith sásta ach an oiread trí Khizar a bhronnadh ar an tsíoraíocht nó trí Maseehaa marbh-bheothú.” (24) (2) Táim buailte le tinneas croí nach bhfuil leigheas ar bith orm, ní leigheasfar mé agus ní bheidh mé ar mo shuaimhneas go dtí mé. ghéill mo shaol." (24) (3)
arsa mise, is féidir liom mo shaol a thabhairt mar aon spléachadh amháin duitse.” D’fhreagair sé, “Ní féidir linn comhaontú a bheith againn eadrainn ar na téarmaí seo.” (24) (4) Tá m’intinn casta faoi mhian na glais gruaig na gealaí-cosúil le pearsantacht álainn agus serene, tuigim seo , Ní féidir linn a bheith feasach ar an tuiscint atá beartaithe ar theorainneacha i bhfad níos lú de bhruach abhann fiú (24) (6) Deir Goyaa, "Tá mo shúile tar éis éirí bán agus dall ag fanacht le do theacht, ag súil le tú a fheiceáil,
Cad is féidir liom a dhéanamh? Ní féidir le duine ar bith eile sólás ná sólás a thabhairt dom.” (24) (7) Cad a tharlódh dá dtaispeánfá d’aghaidh ghrásta lán-ghealach? A mo ghrádh! thaispeánfadh sé d'aghaidh anocht." (25) (1)
Tá an domhan ar fad draíocht agus gafa le glas amháin de do chuid gruaige.
Cad a chaillfeá agus cad é an dochar a dhéanfá dá n-osclódh tú an rúndiamhair (snaidhm) seo ar feadh nóiméad amháin? (25) (2)
Thit an domhan ar fad i dorchadas gan tú saor in aisce,.
Cad a chaillfeá dá dtiocfadh tú amach ar nós na gréine? (25) (3)
Arsa Goyaa: "Tar go ceanúil ar feadh nóiméid fiú agus déan do shúile do mo chónaí. Ó thusa, a mhealltóir mo chroí! Cad é an dochar a dhéanfá dá bhfanfá i mo shúile ach ar feadh tamaill bhig?" (25) (4)
Cad é an dochar a dhéanfá dá ndíolfá do mhólóg dubh liom,