Na bábóga cré seo, daoine, a rinneadh naofa amháin mar gheall air, ós rud é go bhfuil a íomhá féin i gcónaí iontu go léir,
Agus, táim tar éis an Tiarna Uile-Chosanta a bhrath, agus fanann mé i gcuimhne air. (57) (3)
Chuir mé mo cheann ar chosaibh lotus mo mhór-Mháighistir Rí,
Agus do nigh mé mo lámha ón dá shaoghal, seo agus an saol eile.” (57) (4) Níl aon ní eile ach a dhiongbháilteacht i súil an uile dhuine, Dá bhrígh sin, d'iarr mé riamh comhluadar na naomh. (57) (5) Deir Goyaa, "Tá mé éirithe i mo cháithnín den deannach faoina chosa,
Ós rud é go bhfuil greim faighte agam ar theaghráin A rópa, ghéill mé mé féin agus lorg agus fuair a sciath." (57) (6) Fiafraíonn Goyaa, "Cé hé Goyaa? " meditator an Naam of " kaalpurakh,
Sin é an fáth go bhfuil sé ag lonrú sa saol seo ar nós na gréine.” (57) (7) Deir Goyaa, “Is fear mé an ghrá agus na diadhachta; Ní aithním Dia;
Níl a fhios agam mí-úsáidí bréige soiléire agus ní fheicim beannachtaí.” (58) (1) Deir Goyaa, “Táim go buile i ngrá le mo Dhaoine is Fearr atá á ghabháil ionam freisin,
Ní chreidim rí ar bith is ní aithním beggar.” (58) (2) Adeir Goyaa, “Is é fírinne an scéil, tar éis duit a lorg agus a shéanadh, nach bhfuil aon duine eile ach Tú i ngach áit;
Mar sin ní aithním aon bhacainní idir tú féin agus mise.” (58) (3) I gcosán féinmharaithe an ghrá, cuirtear an oiread sin iontais ar an duine go n-iompaíonn an ceann ina chosa agus ina chos an ceann in aontacht; Is minic a bhíonn an cliche seo. arís agus arís eile, áfach, ní dhéanaimid idirdhealú idir róil an chinn agus na gcos. modus operandi machnaimh nó fakery. (58) (5) Aon uair a osclaíonn muid ár súile chun breathnú i dtreo ár Gúrú Aibhne, Ansin tosaíonn na súile péarla-mhaith abhainn ag sruthlú síos le deora (59) (1) Goyaa a deir, " Cibé áit ar fhéach mé, ní fheicim ach aghaidh mo ghrá,
Cathain a d’fhéach mé riamh ar choimhthíoch, duine éigin eile seachas an Akaalpurakh Féin?” (59) (2) A naomh machnamhach! ná mo Chara dílis grámhar. (59) (3) Deir Goyaa, "Níor ghlac mé aon spreagadh bia riamh ach amháin an dioscúrsa faoi d'aghaidh álainn,
Agus mé ag triall ar chonair an ghrá agus an gean, is leor é sin, agus bhí mé á dhearbhú seo go leanúnach." (59) (4) Deir Goyaa, "Táim sáite le cuma mheisciúil mo Dhíle,
Mar sin, cén fáth ar chóir dom a bheith i bhfad ar shúip de dheoch mheisciúil mheisciúil?” (59) (5) Ní shíneann aon ní isteach i mo shúile domsa acht mo rogha-rí féin; Is aoibhinn a thogha ard-thógtha le Dia do mo mhacsa. súile. (60) (1) Deir Goyaa, “Déanann sé, an Gúrú, coirp marbh a athbheochan ar an saol lena aoibh gháire,
Nuair a thaispeánann sé nathanna cosúil le helixir óna bhéal faoi bhláth, cosúil le bachlóga.” (60) (2) Tá mo shúile tar éis éirí mar fhoinse d’fhoinse síoraí ag dúil le do radharc a fháil; A Shéamais, mo ghrá! atá toilteanach é féin a íobairt ar do shon. (60) (3) Dá mba mhian leatsa, a Ghúrú, breathnú go domhain i mo chroí, ní bhfaighidh tú aon ní seachas tú féin ann ach tusa i ngach géag de mo chorp agus i ngach braon de mo chuid fola. (60) (4) Deir Gayaa, “Is dorn deannaigh mé, ach tá mo chuid féin istigh geal agus sáithithe le solas an tsolais shíoraí. dá ghathanna,
Mar sin, is macalla i gcónaí m’intinn agus m’intinn chliste leis an teachtaireacht sin.” (60) (5) Deir Goyaa, “Má éiríonn tú dílis, ní dhéanfadh aon duine tú a bhrath,