दुसरे गुरु, गुरु अंगद देव जी. दुसरे गुरू, गुरू अंगद देव जी, गुरू नानक साहिब यांचे पहिले प्रार्थना करणारे शिष्य बनले. मग त्याने स्वत: ला प्रार्थना करण्यायोग्य गुरूमध्ये बदलले. त्यांच्या स्वभाव आणि व्यक्तिमत्त्वामुळे सत्य आणि विश्वासावरील त्यांच्या दृढ विश्वासाच्या ज्योतीतून बाहेर पडलेला प्रकाश दिवसाच्या तुलनेत खूप मोठा होता. ते आणि त्यांचे गुरू, गुरु नानक, दोघेही, खरे तर, एक आत्मा होते, परंतु बाह्यतः लोकांची मने आणि अंतःकरण चमकण्यासाठी दोन मशाल होते. आंतरिकदृष्ट्या, ते एक होते परंतु उघडपणे दोन ठिणग्या होत्या ज्या सत्याशिवाय सर्व काही गाऊ शकतात. दुसरा गुरू हा संपत्ती आणि खजिना आणि अकालपुराखच्या दरबारातील विशेष व्यक्तींचा नेता होता. दैवी दरबारात मान्य असलेल्या लोकांसाठी ते अँकर बनले. ते भव्य आणि विस्मयकारक वाहेगुरुंच्या स्वर्गीय दरबाराचे निवडक सदस्य होते आणि त्यांना त्यांच्याकडून खूप प्रशंसा मिळाली होती. त्याच्या नावाचे पहिले अक्षर 'अलिफ' हे उच्च-नीच, श्रीमंत-गरीब, राजा आणि भक्त यांच्या सद्गुण आणि आशीर्वादांना सामावलेले आहे. त्याच्या नावातील सत्याने भरलेल्या 'नून' या अक्षराचा सुगंध उच्च शासकांना आणि नीच माणसांप्रमाणेच त्यांची काळजी घेतो. त्याच्या नावातील पुढील अक्षर 'गाफ' हे शाश्वत मंडळीकडे जाणाऱ्या आणि जगाला उच्च आत्म्यांमध्ये राहण्याच्या मार्गावरील प्रवासी दर्शवते. त्यांच्या नावातील शेवटचे अक्षर, 'डाळ' सर्व रोग आणि वेदनांवर उपचार आहे आणि प्रगती आणि मंदीच्या पलीकडे आहे.
वाहेगुरु हेच सत्य आहे,
वाहेगुरु सर्वव्यापी आहेत
गुरु अंगद हे दोन्ही जगासाठी पैगंबर आहेत,
अकालपुराखाच्या कृपेने तो पापींसाठी वरदान आहे. (५५)
फक्त दोन जगांचं काय बोलायचं! त्याच्या आशीर्वादाने,
सहस्त्र जग मोक्ष मिळवण्यात यशस्वी होतात. (५६)
त्यांचे शरीर हे क्षमाशील वाहेगुरूंच्या कृपेचा खजिना आहे,
तो त्याच्यातून प्रकट झाला आणि शेवटी तो त्याच्यात लीन झाला. (५७)
तो दृश्य असो वा लपलेला असो तो नेहमी प्रकट असतो,
तो इकडे-तिकडे, आत-बाहेर सर्वत्र उपस्थित असतो. (५८)
त्यांचे प्रशंसक खरे तर अकालपुराखाचे चाहते आहेत.
आणि, त्याचा स्वभाव देवतांच्या टोमचे एक पृष्ठ आहे. (५९)
दोन्ही जगाच्या जिभेने त्याचे पुरेसे कौतुक केले जाऊ शकत नाही,
आणि, त्याच्यासाठी, आत्म्याचे विशाल अंगण पुरेसे मोठे नाही. (६०)
म्हणून, त्याच्या आनंद आणि उपकारापासून आपण वागणे आपल्यासाठी विवेकपूर्ण असेल
आणि त्याची दयाळूपणा आणि उदारता, त्याची आज्ञा प्राप्त करा. (६१)
म्हणून आपले मस्तक नेहमी त्याच्या कमळाच्या चरणी नतमस्तक असले पाहिजे.
आणि, आपले हृदय आणि आत्मा नेहमी त्याच्यासाठी स्वतःचा त्याग करण्यास तयार असले पाहिजे. (६२)