ते खोल, गडद खड्ड्यात पडले आहेत.
नानक: त्यांना वर उचला आणि त्यांचे रक्षण कर, हे दयाळू प्रभु देवा! ||4||
ते मानवी प्रजातीचे आहेत, परंतु ते प्राण्यांसारखे वागतात.
ते रात्रंदिवस इतरांना शाप देतात.
बाहेरून ते धार्मिक वस्त्रे परिधान करतात, पण आत मायेची घाण असते.
त्यांनी कितीही प्रयत्न केले तरी ते लपवू शकत नाहीत.
बाहेरून, ते ज्ञान, ध्यान आणि शुद्धीकरण प्रदर्शित करतात,
पण आत लोभाचा कुत्रा चिकटतो.
आतमध्ये इच्छेची आग भडकते; बाहेरून ते त्यांच्या शरीरावर राख लावतात.
त्यांच्या गळ्यात दगड आहे - ते अथांग सागर कसे ओलांडतील?
ज्यांच्यामध्ये देव स्वतः वास करतो
- हे नानक, ते नम्र प्राणी अंतर्ज्ञानाने परमेश्वरामध्ये लीन झाले आहेत. ||5||
ऐकून, आंधळ्याला मार्ग कसा सापडेल?
त्याचा हात धरा आणि मग तो त्याच्या गंतव्यस्थानी पोहोचू शकेल.
बधिरांना कोडे कसे समजेल?
'रात्र' म्हणा, आणि त्याला वाटते की तुम्ही 'दिवस' म्हटले आहे.
मुके परमेश्वराचे गीत कसे गाऊ शकतात?
तो प्रयत्न करू शकतो, परंतु त्याचा आवाज त्याला अपयशी ठरेल.
पांगळे डोंगरावर कसे चढतील?
तो तिथे सहज जाऊ शकत नाही.