ಶಬದ್ ಹಜಾರೆ

(ಪುಟ: 3)

ਲੈਨਿ ਜੋ ਤੇਰਾ ਨਾਉ ਤਿਨਾ ਕੈ ਹੰਉ ਸਦ ਕੁਰਬਾਨੈ ਜਾਉ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

lain jo teraa naau tinaa kai hnau sad kurabaanai jaau |1| rahaau |

ನಿನ್ನ ಹೆಸರನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವವರಿಗೆ, ನಾನು ಎಂದೆಂದಿಗೂ ತ್ಯಾಗ. ||1||ವಿರಾಮ||

ਕਾਇਆ ਰੰਙਣਿ ਜੇ ਥੀਐ ਪਿਆਰੇ ਪਾਈਐ ਨਾਉ ਮਜੀਠ ॥

kaaeaa rangan je theeai piaare paaeeai naau majeetth |

ಓ ಪ್ರಿಯರೇ, ದೇಹವು ಬಣ್ಣಕಾರನ ವ್ಯಾಟ್ ಆಗಿದ್ದರೆ ಮತ್ತು ಹೆಸರನ್ನು ಅದರೊಳಗೆ ಬಣ್ಣವಾಗಿ ಇರಿಸಿದರೆ,

ਰੰਙਣ ਵਾਲਾ ਜੇ ਰੰਙੈ ਸਾਹਿਬੁ ਐਸਾ ਰੰਗੁ ਨ ਡੀਠ ॥੨॥

rangan vaalaa je rangai saahib aaisaa rang na ddeetth |2|

ಮತ್ತು ಈ ಬಟ್ಟೆಗೆ ಬಣ್ಣ ಹಚ್ಚುವ ಡೈಯರ್ ಲಾರ್ಡ್ ಮಾಸ್ಟರ್ ಆಗಿದ್ದರೆ - ಓ, ಅಂತಹ ಬಣ್ಣವನ್ನು ಹಿಂದೆಂದೂ ನೋಡಿರಲಿಲ್ಲ! ||2||

ਜਿਨ ਕੇ ਚੋਲੇ ਰਤੜੇ ਪਿਆਰੇ ਕੰਤੁ ਤਿਨਾ ਕੈ ਪਾਸਿ ॥

jin ke chole ratarre piaare kant tinaa kai paas |

ಯಾರ ಶಾಲುಗಳು ತುಂಬಾ ಬಣ್ಣಹಚ್ಚಲ್ಪಟ್ಟಿವೆಯೋ, ಪ್ರಿಯರೇ, ಅವರ ಪತಿ ಭಗವಂತ ಯಾವಾಗಲೂ ಅವರೊಂದಿಗೆ ಇರುತ್ತಾನೆ.

ਧੂੜਿ ਤਿਨਾ ਕੀ ਜੇ ਮਿਲੈ ਜੀ ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਕੀ ਅਰਦਾਸਿ ॥੩॥

dhoorr tinaa kee je milai jee kahu naanak kee aradaas |3|

ಆ ವಿನಮ್ರ ಜೀವಿಗಳ ಧೂಳಿನಿಂದ ನನ್ನನ್ನು ಆಶೀರ್ವದಿಸಿ, ಓ ಪ್ರಿಯ ಕರ್ತನೇ. ನಾನಕ್ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ, ಇದು ನನ್ನ ಪ್ರಾರ್ಥನೆ. ||3||

ਆਪੇ ਸਾਜੇ ਆਪੇ ਰੰਗੇ ਆਪੇ ਨਦਰਿ ਕਰੇਇ ॥

aape saaje aape range aape nadar karee |

ಅವನೇ ಸೃಷ್ಟಿಸುತ್ತಾನೆ ಮತ್ತು ಅವನೇ ನಮ್ಮನ್ನು ತುಂಬುತ್ತಾನೆ. ಅವನೇ ತನ್ನ ಕೃಪೆಯ ನೋಟವನ್ನು ನೀಡುತ್ತಾನೆ.

ਨਾਨਕ ਕਾਮਣਿ ਕੰਤੈ ਭਾਵੈ ਆਪੇ ਹੀ ਰਾਵੇਇ ॥੪॥੧॥੩॥

naanak kaaman kantai bhaavai aape hee raavee |4|1|3|

ಓ ನಾನಕ್, ಆತ್ಮ-ವಧು ತನ್ನ ಪತಿ ಭಗವಂತನಿಗೆ ಸಂತೋಷವಾಗಿದ್ದರೆ, ಅವನೇ ಅವಳನ್ನು ಆನಂದಿಸುತ್ತಾನೆ. ||4||1||3||

ਤਿਲੰਗ ਮਃ ੧ ॥

tilang mahalaa 1 |

ತಿಲಾಂಗ್, ಮೊದಲ ಮೆಹಲ್:

ਇਆਨੜੀਏ ਮਾਨੜਾ ਕਾਇ ਕਰੇਹਿ ॥

eaanarree maanarraa kaae karehi |

ಓ ಮೂರ್ಖ ಮತ್ತು ಅಜ್ಞಾನಿ ಆತ್ಮ-ವಧು, ನೀವು ಏಕೆ ಹೆಮ್ಮೆಪಡುತ್ತೀರಿ?

ਆਪਨੜੈ ਘਰਿ ਹਰਿ ਰੰਗੋ ਕੀ ਨ ਮਾਣੇਹਿ ॥

aapanarrai ghar har rango kee na maanehi |

ನಿಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಮನೆಯೊಳಗೆ, ನಿಮ್ಮ ಭಗವಂತನ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ನೀವು ಏಕೆ ಆನಂದಿಸುವುದಿಲ್ಲ?

ਸਹੁ ਨੇੜੈ ਧਨ ਕੰਮਲੀਏ ਬਾਹਰੁ ਕਿਆ ਢੂਢੇਹਿ ॥

sahu nerrai dhan kamalee baahar kiaa dtoodtehi |

ಓ ಮೂರ್ಖ ವಧುವೇ, ನಿನ್ನ ಪತಿ ಭಗವಂತ ತುಂಬಾ ಹತ್ತಿರವಾಗಿದ್ದಾನೆ; ನೀವು ಅವನನ್ನು ಹೊರಗೆ ಏಕೆ ಹುಡುಕುತ್ತೀರಿ?

ਭੈ ਕੀਆ ਦੇਹਿ ਸਲਾਈਆ ਨੈਣੀ ਭਾਵ ਕਾ ਕਰਿ ਸੀਗਾਰੋ ॥

bhai keea dehi salaaeea nainee bhaav kaa kar seegaaro |

ನಿಮ್ಮ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಅಲಂಕರಿಸಲು ದೇವರ ಭಯವನ್ನು ಮಸ್ಕರಾವಾಗಿ ಅನ್ವಯಿಸಿ ಮತ್ತು ಭಗವಂತನ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ನಿಮ್ಮ ಆಭರಣವನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿ.

ਤਾ ਸੋਹਾਗਣਿ ਜਾਣੀਐ ਲਾਗੀ ਜਾ ਸਹੁ ਧਰੇ ਪਿਆਰੋ ॥੧॥

taa sohaagan jaaneeai laagee jaa sahu dhare piaaro |1|

ನಂತರ, ನಿಮ್ಮ ಪತಿ ಭಗವಂತನ ಮೇಲಿನ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ನೀವು ಪ್ರತಿಷ್ಠಾಪಿಸಿದಾಗ, ನೀವು ಶ್ರದ್ಧಾಪೂರ್ವಕ ಮತ್ತು ಬದ್ಧವಾದ ಆತ್ಮ-ವಧು ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುತ್ತೀರಿ. ||1||

ਇਆਣੀ ਬਾਲੀ ਕਿਆ ਕਰੇ ਜਾ ਧਨ ਕੰਤ ਨ ਭਾਵੈ ॥

eaanee baalee kiaa kare jaa dhan kant na bhaavai |

ಮೂರ್ಖ ಯುವ ವಧು ತನ್ನ ಪತಿ ಭಗವಂತನಿಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗದಿದ್ದರೆ ಏನು ಮಾಡಬಹುದು?

ਕਰਣ ਪਲਾਹ ਕਰੇ ਬਹੁਤੇਰੇ ਸਾ ਧਨ ਮਹਲੁ ਨ ਪਾਵੈ ॥

karan palaah kare bahutere saa dhan mahal na paavai |

ಅವಳು ಅನೇಕ ಬಾರಿ ಮನವಿ ಮಾಡಬಹುದು ಮತ್ತು ಬೇಡಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು, ಆದರೆ ಇನ್ನೂ, ಅಂತಹ ವಧು ಭಗವಂತನ ಉಪಸ್ಥಿತಿಯ ಮಹಲು ಪಡೆಯುವುದಿಲ್ಲ.

ਵਿਣੁ ਕਰਮਾ ਕਿਛੁ ਪਾਈਐ ਨਾਹੀ ਜੇ ਬਹੁਤੇਰਾ ਧਾਵੈ ॥

vin karamaa kichh paaeeai naahee je bahuteraa dhaavai |

ಸತ್ಕರ್ಮಗಳ ಕರ್ಮವಿಲ್ಲದೆ, ಅವಳು ಉನ್ಮಾದದಿಂದ ಓಡಿದರೂ ಏನೂ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ.

ਲਬ ਲੋਭ ਅਹੰਕਾਰ ਕੀ ਮਾਤੀ ਮਾਇਆ ਮਾਹਿ ਸਮਾਣੀ ॥

lab lobh ahankaar kee maatee maaeaa maeh samaanee |

ಅವಳು ದುರಾಶೆ, ಅಹಂಕಾರ ಮತ್ತು ಅಹಂಕಾರದಿಂದ ಅಮಲೇರುತ್ತಾಳೆ ಮತ್ತು ಮಾಯೆಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದ್ದಾಳೆ.

ਇਨੀ ਬਾਤੀ ਸਹੁ ਪਾਈਐ ਨਾਹੀ ਭਈ ਕਾਮਣਿ ਇਆਣੀ ॥੨॥

einee baatee sahu paaeeai naahee bhee kaaman eaanee |2|

ಅವಳು ತನ್ನ ಪತಿ ಭಗವಂತನನ್ನು ಈ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಪಡೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ; ಯುವ ವಧು ತುಂಬಾ ಮೂರ್ಖ! ||2||

ਜਾਇ ਪੁਛਹੁ ਸੋਹਾਗਣੀ ਵਾਹੈ ਕਿਨੀ ਬਾਤੀ ਸਹੁ ਪਾਈਐ ॥

jaae puchhahu sohaaganee vaahai kinee baatee sahu paaeeai |

ಹೋಗಿ ಸಂತೋಷದ, ಶುದ್ಧ ಆತ್ಮ-ವಧುಗಳನ್ನು ಕೇಳಿ, ಅವರು ತಮ್ಮ ಪತಿ ಭಗವಂತನನ್ನು ಹೇಗೆ ಪಡೆದರು?

ਜੋ ਕਿਛੁ ਕਰੇ ਸੋ ਭਲਾ ਕਰਿ ਮਾਨੀਐ ਹਿਕਮਤਿ ਹੁਕਮੁ ਚੁਕਾਈਐ ॥

jo kichh kare so bhalaa kar maaneeai hikamat hukam chukaaeeai |

ಭಗವಂತ ಏನು ಮಾಡಿದರೂ ಅದನ್ನು ಒಳ್ಳೆಯದು ಎಂದು ಸ್ವೀಕರಿಸಿ; ನಿಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆ ಮತ್ತು ಸ್ವಯಂ ಇಚ್ಛೆಯನ್ನು ತೊಡೆದುಹಾಕಲು.