شبد ہزارے

(صفحو: 5)

ਰਾਗੁ ਬਿਲਾਵਲੁ ਮਹਲਾ ੧ ਚਉਪਦੇ ਘਰੁ ੧ ॥

raag bilaaval mahalaa 1 chaupade ghar 1 |

راگ بلاول، پهرين مهل، چو-پاڌي، پهريون بيت:

ਤੂ ਸੁਲਤਾਨੁ ਕਹਾ ਹਉ ਮੀਆ ਤੇਰੀ ਕਵਨ ਵਡਾਈ ॥

too sulataan kahaa hau meea teree kavan vaddaaee |

تون شهنشاهه آهين، ۽ مان توکي سردار چوان ٿو- اهو تنهنجي عظمت ۾ ڪيئن اضافو ٿيندو؟

ਜੋ ਤੂ ਦੇਹਿ ਸੁ ਕਹਾ ਸੁਆਮੀ ਮੈ ਮੂਰਖ ਕਹਣੁ ਨ ਜਾਈ ॥੧॥

jo too dehi su kahaa suaamee mai moorakh kahan na jaaee |1|

جيئن توهان مون کي اجازت ڏيو، مان توهان جي ساراهه ڪريان ٿو، اي رب ۽ ماسٽر؛ مان جاهل آهيان، ۽ تنهنجي ساراهه نٿو ڪري سگهان. ||1||

ਤੇਰੇ ਗੁਣ ਗਾਵਾ ਦੇਹਿ ਬੁਝਾਈ ॥

tere gun gaavaa dehi bujhaaee |

مهرباني ڪري مون کي اهڙي سمجهه عطا فرماءِ، ته مان تنهنجي شان جا گيت ڳايان.

ਜੈਸੇ ਸਚ ਮਹਿ ਰਹਉ ਰਜਾਈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

jaise sach meh rhau rajaaee |1| rahaau |

مان توهان جي مرضي مطابق، سچ ۾ رهي سگهان ٿو. ||1||روڪ||

ਜੋ ਕਿਛੁ ਹੋਆ ਸਭੁ ਕਿਛੁ ਤੁਝ ਤੇ ਤੇਰੀ ਸਭ ਅਸਨਾਈ ॥

jo kichh hoaa sabh kichh tujh te teree sabh asanaaee |

جيڪو ڪجهه ٿيو آهي، سو سڀ تو وٽان آيو آهي. تون ئي ڄاڻندڙ آهين.

ਤੇਰਾ ਅੰਤੁ ਨ ਜਾਣਾ ਮੇਰੇ ਸਾਹਿਬ ਮੈ ਅੰਧੁਲੇ ਕਿਆ ਚਤੁਰਾਈ ॥੨॥

teraa ant na jaanaa mere saahib mai andhule kiaa chaturaaee |2|

اي منهنجا رب ۽ مالڪ، تنهنجون حدون معلوم نه ٿيون ٿين. مان انڌو آهيان- مون کي ڪهڙي عقل آهي؟ ||2||

ਕਿਆ ਹਉ ਕਥੀ ਕਥੇ ਕਥਿ ਦੇਖਾ ਮੈ ਅਕਥੁ ਨ ਕਥਨਾ ਜਾਈ ॥

kiaa hau kathee kathe kath dekhaa mai akath na kathanaa jaaee |

مون کي ڇا چوڻ گهرجي؟ ڳالهائڻ دوران، مان ڏسڻ جي ڳالهه ڪريان ٿو، پر مان بيان نٿو ڪري سگهان.

ਜੋ ਤੁਧੁ ਭਾਵੈ ਸੋਈ ਆਖਾ ਤਿਲੁ ਤੇਰੀ ਵਡਿਆਈ ॥੩॥

jo tudh bhaavai soee aakhaa til teree vaddiaaee |3|

جيئن توهان جي مرضي مطابق، مان ڳالهائيندو آهيان؛ اهو صرف توهان جي عظمت جو ننڍڙو حصو آهي. ||3||

ਏਤੇ ਕੂਕ ਰਹਉ ਬੇਗਾਨਾ ਭਉਕਾ ਇਸੁ ਤਨ ਤਾਈ ॥

ete kook rhau begaanaa bhaukaa is tan taaee |

ڪيترن ئي ڪتن جي وچ ۾، مان هڪ ٻاهران آهيان. مان پنهنجي جسم جي پيٽ لاءِ ڀڙڪندو آهيان.

ਭਗਤਿ ਹੀਣੁ ਨਾਨਕੁ ਜੇ ਹੋਇਗਾ ਤਾ ਖਸਮੈ ਨਾਉ ਨ ਜਾਈ ॥੪॥੧॥

bhagat heen naanak je hoeigaa taa khasamai naau na jaaee |4|1|

بغير عبادت جي، اي نانڪ، تنهن هوندي به، اڃا تائين، منهنجي مالڪ جو نالو مون کي نه ڇڏيندو. ||4||1||

ਬਿਲਾਵਲੁ ਮਹਲਾ ੧ ॥

bilaaval mahalaa 1 |

بلاول، پهرين مهل:

ਮਨੁ ਮੰਦਰੁ ਤਨੁ ਵੇਸ ਕਲੰਦਰੁ ਘਟ ਹੀ ਤੀਰਥਿ ਨਾਵਾ ॥

man mandar tan ves kalandar ghatt hee teerath naavaa |

منهنجو ذهن مندر آهي، ۽ منهنجو جسم عاجز ڳوليندڙ جو سادو ڪپڙو آهي. منهنجي دل جي اندر اندر، مان مقدس مزار تي غسل ڪريان ٿو.

ਏਕੁ ਸਬਦੁ ਮੇਰੈ ਪ੍ਰਾਨਿ ਬਸਤੁ ਹੈ ਬਾਹੁੜਿ ਜਨਮਿ ਨ ਆਵਾ ॥੧॥

ek sabad merai praan basat hai baahurr janam na aavaa |1|

شبد جو هڪڙو لفظ منهنجي ذهن ۾ رهي ٿو. مان وري پيدا ٿيڻ نه ايندس. ||1||

ਮਨੁ ਬੇਧਿਆ ਦਇਆਲ ਸੇਤੀ ਮੇਰੀ ਮਾਈ ॥

man bedhiaa deaal setee meree maaee |

منھنجو ذهن ٻاجھاري پالڻھار کان ڇٽي ويو آھي، اي منھنجي ماءُ!

ਕਉਣੁ ਜਾਣੈ ਪੀਰ ਪਰਾਈ ॥

kaun jaanai peer paraaee |

ٻئي جو درد ڪير ڄاڻي سگهي ٿو؟

ਹਮ ਨਾਹੀ ਚਿੰਤ ਪਰਾਈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

ham naahee chint paraaee |1| rahaau |

مان رب کان سواءِ ڪنهن کي به نٿو سمجهان. ||1||روڪ||

ਅਗਮ ਅਗੋਚਰ ਅਲਖ ਅਪਾਰਾ ਚਿੰਤਾ ਕਰਹੁ ਹਮਾਰੀ ॥

agam agochar alakh apaaraa chintaa karahu hamaaree |

اي رب، ناقابل رسائي، ناقابل فراموش، پوشیدہ ۽ لامحدود: مهرباني ڪري، منهنجو خيال رکجو!

ਜਲਿ ਥਲਿ ਮਹੀਅਲਿ ਭਰਿਪੁਰਿ ਲੀਣਾ ਘਟਿ ਘਟਿ ਜੋਤਿ ਤੁਮੑਾਰੀ ॥੨॥

jal thal maheeal bharipur leenaa ghatt ghatt jot tumaaree |2|

پاڻيءَ ۾، زمين ۾ ۽ آسمان ۾، تون پوريءَ طرح پکڙيل آهين. تنهنجو نور هر دل ۾ آهي. ||2||

ਸਿਖ ਮਤਿ ਸਭ ਬੁਧਿ ਤੁਮੑਾਰੀ ਮੰਦਿਰ ਛਾਵਾ ਤੇਰੇ ॥

sikh mat sabh budh tumaaree mandir chhaavaa tere |

سڀ تعليمات، هدايتون ۽ سمجھون توھان جون آھن. حويليون ۽ پناهگاهون به توهان جون آهن.