سدھ گوشٹ

(صفحو: 13)

ਜਗੁ ਕਰੜਾ ਮਨਮੁਖੁ ਗਾਵਾਰੁ ॥

jag kararraa manamukh gaavaar |

بيوقوف، خود غرض انسان لاءِ دنيا مشڪل آهي.

ਸਬਦੁ ਕਮਾਈਐ ਖਾਈਐ ਸਾਰੁ ॥

sabad kamaaeeai khaaeeai saar |

شبد تي عمل ڪندي، هڪ لوهه کي چيري ٿو.

ਅੰਤਰਿ ਬਾਹਰਿ ਏਕੋ ਜਾਣੈ ॥

antar baahar eko jaanai |

هڪ رب کي سڃاڻو، اندر ۽ ٻاهر.

ਨਾਨਕ ਅਗਨਿ ਮਰੈ ਸਤਿਗੁਰ ਕੈ ਭਾਣੈ ॥੪੬॥

naanak agan marai satigur kai bhaanai |46|

اي نانڪ، سچي گرو جي رضا جي رضا جي ذريعي، باهه بجائي وئي آهي. ||46||

ਸਚ ਭੈ ਰਾਤਾ ਗਰਬੁ ਨਿਵਾਰੈ ॥

sach bhai raataa garab nivaarai |

خدا جي سچي خوف سان ڀريل، غرور ختم ٿي ويو آهي.

ਏਕੋ ਜਾਤਾ ਸਬਦੁ ਵੀਚਾਰੈ ॥

eko jaataa sabad veechaarai |

سمجھو ته اھو ھڪڙو آھي، ۽ غور ڪريو.

ਸਬਦੁ ਵਸੈ ਸਚੁ ਅੰਤਰਿ ਹੀਆ ॥

sabad vasai sach antar heea |

سچي ڪلام سان دل جي اونهائي ۾،

ਤਨੁ ਮਨੁ ਸੀਤਲੁ ਰੰਗਿ ਰੰਗੀਆ ॥

tan man seetal rang rangeea |

جسم ۽ دماغ ٿڌو ۽ آرام سان، ۽ رب جي محبت سان رنگين آهن.

ਕਾਮੁ ਕ੍ਰੋਧੁ ਬਿਖੁ ਅਗਨਿ ਨਿਵਾਰੇ ॥

kaam krodh bikh agan nivaare |

جنسي خواهشن، غضب ۽ فساد جي باهه سڙي ٿي.

ਨਾਨਕ ਨਦਰੀ ਨਦਰਿ ਪਿਆਰੇ ॥੪੭॥

naanak nadaree nadar piaare |47|

اي نانڪ، محبوب پنهنجي فضل جي نظر ڏئي ٿو. ||47||

ਕਵਨ ਮੁਖਿ ਚੰਦੁ ਹਿਵੈ ਘਰੁ ਛਾਇਆ ॥

kavan mukh chand hivai ghar chhaaeaa |

”ذهن جو چنڊ ٿڌو ۽ اونداهو آهي، اهو ڪيئن روشن ٿيو؟

ਕਵਨ ਮੁਖਿ ਸੂਰਜੁ ਤਪੈ ਤਪਾਇਆ ॥

kavan mukh sooraj tapai tapaaeaa |

سج ايترو شاندار ڪيئن ٿو چمڪي؟

ਕਵਨ ਮੁਖਿ ਕਾਲੁ ਜੋਹਤ ਨਿਤ ਰਹੈ ॥

kavan mukh kaal johat nit rahai |

موت جي مسلسل بيدار نظرن کي ڪيئن ڦري سگهجي ٿو؟

ਕਵਨ ਬੁਧਿ ਗੁਰਮੁਖਿ ਪਤਿ ਰਹੈ ॥

kavan budh guramukh pat rahai |

گرو مُک جي عزت ڪھڙي سمجھ ۾ رکي ٿي؟

ਕਵਨੁ ਜੋਧੁ ਜੋ ਕਾਲੁ ਸੰਘਾਰੈ ॥

kavan jodh jo kaal sanghaarai |

جنگجو ڪير آهي، جيڪو موت کي فتح ڪري ٿو؟

ਬੋਲੈ ਬਾਣੀ ਨਾਨਕੁ ਬੀਚਾਰੈ ॥੪੮॥

bolai baanee naanak beechaarai |48|

اسان کي پنهنجو سوچي سمجهي جواب ڏي، اي نانڪ." ||48||

ਸਬਦੁ ਭਾਖਤ ਸਸਿ ਜੋਤਿ ਅਪਾਰਾ ॥

sabad bhaakhat sas jot apaaraa |

شبد جو آواز ڏئي ذهن جو چنڊ لامحدوديءَ سان روشن ٿئي ٿو.

ਸਸਿ ਘਰਿ ਸੂਰੁ ਵਸੈ ਮਿਟੈ ਅੰਧਿਆਰਾ ॥

sas ghar soor vasai mittai andhiaaraa |

جڏهن سج چنڊ جي گهر ۾ رهندو آهي، اونداهي دور ٿي ويندي آهي.

ਸੁਖੁ ਦੁਖੁ ਸਮ ਕਰਿ ਨਾਮੁ ਅਧਾਰਾ ॥

sukh dukh sam kar naam adhaaraa |

خوشي ۽ ڏک هڪجهڙا آهن، جڏهن انسان، رب جي نالي جو سهارو وٺي ٿو.

ਆਪੇ ਪਾਰਿ ਉਤਾਰਣਹਾਰਾ ॥

aape paar utaaranahaaraa |

هو پاڻ بچائي ٿو، ۽ اسان کي پار ڪري ٿو.