तदा कः शगुनानि शुभाशुभं मन्यते स्म?
यदा स्वयं उच्छ्रितः, स्वयं च समीपस्थः आसीत्।
तदा कः गुरुः उच्यते, कः शिष्यः इति उच्यते?
वयं भगवतः आश्चर्यं दृष्ट्वा आश्चर्यचकिताः स्मः।
नानक, स एव स्वदशां जानाति। ||५||
अवञ्चयः अभेद्यः अविवेचनीयः यदा आत्मनः लीनः आसीत् ।
तदा कः माया डुलितः?
यदा सः आत्मनः श्रद्धांजलिम् अकरोत् ।
तदा त्रयः गुणाः न प्रचलन्ति स्म।
यदा केवलमेक एव भगवान् ईश्वरः आसीत् ।
तदा कः न चिन्तितः, कः चिन्ताम् अनुभवति स्म?
यदा स्वयं तुष्टोऽभवत् ।
तदा कः उक्तवान् कः च शृणोति स्म?
स विशालोऽनन्तो उच्चैः उच्चैः |
हे नानक, सः एव आत्मानं प्राप्तुं शक्नोति। ||६||
यदा स्वयं सृष्टेः दृश्यं जगत् निर्मितवान् ।
सः जगत् त्रिप्रवृत्तिवशं कृतवान्।
पापं च गुणं च ततः प्रोक्तुं आरब्धम्।
केचन नरकं गतवन्तः, केचन स्वर्गं स्पृहन्ति।
लौकिकजालानि उलझनानि च मायायाः, २.