ਪੰਜਾਬੀ 
English 
پنجابی 
Español 
Français 
Deutsch 
Português 
Bahasa Indonesia 
Türkçe 
Tiếng Việt 
Filipino 
Svenska हिंदी संस्कृत 
Nederlands 
Română 
Magyar 
Polski 
Čeština 
Afrikaans 
Italiano Català 
Shqip 
Gaeilge Cymraeg 
Slovenčina 
Slovenščina 
Dansk 
Eesti 
Latviešu 
Lietuvių 
Norsk 
Malti 
Íslenska Galego 
Kreyòl Ayisyen 
Latin 
Bahasa Melayu 
Kiswahili 
Hrvatski 
Suomi 
Русский मराठी ગુજરાતી తెలుగు ಕನ್ನಡ தமிழ் മലയാളം 
বাংলা 
Ελληνικά 
日本語 
中文 اردو سنڌي 
فارسی 
العربية 
עברית 
한국어 ਮਾਰੂ ਮਹਲਾ ੧ ॥
maaroo mahalaa 1 |મારૂ, પ્રથમ મહેલ:
ਕੇਤੇ ਜੁਗ ਵਰਤੇ ਗੁਬਾਰੈ ॥
kete jug varate gubaarai |ઘણા યુગો સુધી, ફક્ત અંધકાર જ પ્રવર્તતો હતો;
ਤਾੜੀ ਲਾਈ ਅਪਰ ਅਪਾਰੈ ॥
taarree laaee apar apaarai |અનંત, અનંત ભગવાન પ્રાથમિક શૂન્યતામાં સમાઈ ગયા હતા.
ਧੁੰਧੂਕਾਰਿ ਨਿਰਾਲਮੁ ਬੈਠਾ ਨਾ ਤਦਿ ਧੰਧੁ ਪਸਾਰਾ ਹੇ ॥੧॥
dhundhookaar niraalam baitthaa naa tad dhandh pasaaraa he |1|તે સંપૂર્ણ અંધકારમાં એકલો અને અપ્રભાવિત બેઠો; સંઘર્ષની દુનિયા અસ્તિત્વમાં ન હતી. ||1||
ਜੁਗ ਛਤੀਹ ਤਿਨੈ ਵਰਤਾਏ ॥
jug chhateeh tinai varataae |છત્રીસ યુગ આમ જ વીતી ગયા.
ਜਿਉ ਤਿਸੁ ਭਾਣਾ ਤਿਵੈ ਚਲਾਏ ॥
jiau tis bhaanaa tivai chalaae |તે તેની ઇચ્છાના આનંદથી બધું જ થાય છે.
ਤਿਸਹਿ ਸਰੀਕੁ ਨ ਦੀਸੈ ਕੋਈ ਆਪੇ ਅਪਰ ਅਪਾਰਾ ਹੇ ॥੨॥
tiseh sareek na deesai koee aape apar apaaraa he |2|તેનો કોઈ હરીફ જોઈ શકાતો નથી. તે પોતે અનંત અને અનંત છે. ||2||
ਗੁਪਤੇ ਬੂਝਹੁ ਜੁਗ ਚਤੁਆਰੇ ॥
gupate boojhahu jug chatuaare |ભગવાન ચાર યુગમાં છુપાયેલા છે - આ સારી રીતે સમજો.
ਘਟਿ ਘਟਿ ਵਰਤੈ ਉਦਰ ਮਝਾਰੇ ॥
ghatt ghatt varatai udar majhaare |તે દરેક હૃદયમાં વ્યાપ્ત છે, અને પેટમાં સમાયેલ છે.
ਜੁਗੁ ਜੁਗੁ ਏਕਾ ਏਕੀ ਵਰਤੈ ਕੋਈ ਬੂਝੈ ਗੁਰ ਵੀਚਾਰਾ ਹੇ ॥੩॥
jug jug ekaa ekee varatai koee boojhai gur veechaaraa he |3|એક અને એકમાત્ર ભગવાન સમગ્ર યુગમાં પ્રવર્તે છે. જેઓ ગુરુનું ચિંતન કરે છે અને તેને સમજે છે તે કેટલા દુર્લભ છે. ||3||
ਬਿੰਦੁ ਰਕਤੁ ਮਿਲਿ ਪਿੰਡੁ ਸਰੀਆ ॥
bind rakat mil pindd sareea |શુક્રાણુ અને ઇંડાના જોડાણથી, શરીરની રચના થઈ.
ਪਉਣੁ ਪਾਣੀ ਅਗਨੀ ਮਿਲਿ ਜੀਆ ॥
paun paanee aganee mil jeea |વાયુ, પાણી અને અગ્નિના મિલનથી જ જીવ બને છે.
ਆਪੇ ਚੋਜ ਕਰੇ ਰੰਗ ਮਹਲੀ ਹੋਰ ਮਾਇਆ ਮੋਹ ਪਸਾਰਾ ਹੇ ॥੪॥
aape choj kare rang mahalee hor maaeaa moh pasaaraa he |4|પોતે દેહની હવેલીમાં આનંદથી રમે છે; બાકીનું બધું માત્ર માયાના વિસ્તરણની આસક્તિ છે. ||4||
ਗਰਭ ਕੁੰਡਲ ਮਹਿ ਉਰਧ ਧਿਆਨੀ ॥
garabh kunddal meh uradh dhiaanee |માતાના ગર્ભમાં, ઊંધું-નીચે, મર્ત્યએ ભગવાનનું ધ્યાન કર્યું.
ਆਪੇ ਜਾਣੈ ਅੰਤਰਜਾਮੀ ॥
aape jaanai antarajaamee |અંતઃજ્ઞાન, હૃદય શોધનાર, બધું જ જાણે છે.
ਸਾਸਿ ਸਾਸਿ ਸਚੁ ਨਾਮੁ ਸਮਾਲੇ ਅੰਤਰਿ ਉਦਰ ਮਝਾਰਾ ਹੇ ॥੫॥
saas saas sach naam samaale antar udar majhaaraa he |5|દરેક શ્વાસ સાથે, તેણે સાચા નામનું ચિંતન કર્યું, પોતાની અંદર, ગર્ભની અંદર. ||5||
ਚਾਰਿ ਪਦਾਰਥ ਲੈ ਜਗਿ ਆਇਆ ॥
chaar padaarath lai jag aaeaa |તે ચાર મહાન આશીર્વાદ મેળવવા માટે વિશ્વમાં આવ્યો હતો.
ਸਿਵ ਸਕਤੀ ਘਰਿ ਵਾਸਾ ਪਾਇਆ ॥
siv sakatee ghar vaasaa paaeaa |તે શિવ અને શક્તિ, ઊર્જા અને દ્રવ્યના ઘરમાં નિવાસ કરવા આવ્યા હતા.
ਏਕੁ ਵਿਸਾਰੇ ਤਾ ਪਿੜ ਹਾਰੇ ਅੰਧੁਲੈ ਨਾਮੁ ਵਿਸਾਰਾ ਹੇ ॥੬॥
ek visaare taa pirr haare andhulai naam visaaraa he |6|પરંતુ તે એક ભગવાનને ભૂલી ગયો, અને તે રમત હારી ગયો. અંધ વ્યક્તિ પ્રભુના નામને ભૂલી જાય છે. ||6||
ਬਾਲਕੁ ਮਰੈ ਬਾਲਕ ਕੀ ਲੀਲਾ ॥
baalak marai baalak kee leelaa |બાળક તેની બાલિશ રમતોમાં મૃત્યુ પામે છે.
ਕਹਿ ਕਹਿ ਰੋਵਹਿ ਬਾਲੁ ਰੰਗੀਲਾ ॥
keh keh roveh baal rangeelaa |તેઓ રડે છે અને શોક કરે છે, કહે છે કે તે આટલો રમતિયાળ બાળક હતો.
ਜਿਸ ਕਾ ਸਾ ਸੋ ਤਿਨ ਹੀ ਲੀਆ ਭੂਲਾ ਰੋਵਣਹਾਰਾ ਹੇ ॥੭॥
jis kaa saa so tin hee leea bhoolaa rovanahaaraa he |7|જે ભગવાનનો માલિક છે તેણે તેને પાછો લઈ લીધો છે. જેઓ રડે છે અને શોક કરે છે તેઓ ભૂલથી છે. ||7||
ਭਰਿ ਜੋਬਨਿ ਮਰਿ ਜਾਹਿ ਕਿ ਕੀਜੈ ॥
bhar joban mar jaeh ki keejai |જો તે યુવાનીમાં મૃત્યુ પામે તો તેઓ શું કરી શકે?
ਮੇਰਾ ਮੇਰਾ ਕਰਿ ਰੋਵੀਜੈ ॥
meraa meraa kar roveejai |તેઓ પોકાર કરે છે, "તે મારું છે, તે મારું છે!"
ਮਾਇਆ ਕਾਰਣਿ ਰੋਇ ਵਿਗੂਚਹਿ ਧ੍ਰਿਗੁ ਜੀਵਣੁ ਸੰਸਾਰਾ ਹੇ ॥੮॥
maaeaa kaaran roe vigoocheh dhrig jeevan sansaaraa he |8|તેઓ માયાને ખાતર રડે છે, અને વિનાશ પામે છે; આ દુનિયામાં તેમનું જીવન શાપિત છે. ||8||
ਕਾਲੀ ਹੂ ਫੁਨਿ ਧਉਲੇ ਆਏ ॥
kaalee hoo fun dhaule aae |તેમના કાળા વાળ આખરે ભૂખરા થઈ જાય છે.
ਵਿਣੁ ਨਾਵੈ ਗਥੁ ਗਇਆ ਗਵਾਏ ॥
vin naavai gath geaa gavaae |નામ વિના, તેઓ તેમની સંપત્તિ ગુમાવે છે, અને પછી છોડી દે છે.
ਦੁਰਮਤਿ ਅੰਧੁਲਾ ਬਿਨਸਿ ਬਿਨਾਸੈ ਮੂਠੇ ਰੋਇ ਪੂਕਾਰਾ ਹੇ ॥੯॥
duramat andhulaa binas binaasai mootthe roe pookaaraa he |9|તેઓ દુષ્ટ મનના અને અંધ છે - તેઓ તદ્દન બરબાદ છે; તેઓ લૂંટાઈ ગયા છે, અને પીડાથી પોકાર કરે છે. ||9||
ਆਪੁ ਵੀਚਾਰਿ ਨ ਰੋਵੈ ਕੋਈ ॥
aap veechaar na rovai koee |જે પોતાની જાતને સમજે છે તે રડતો નથી.
ਸਤਿਗੁਰੁ ਮਿਲੈ ਤ ਸੋਝੀ ਹੋਈ ॥
satigur milai ta sojhee hoee |જ્યારે તે સાચા ગુરુને મળે છે, ત્યારે તે સમજે છે.
ਬਿਨੁ ਗੁਰ ਬਜਰ ਕਪਾਟ ਨ ਖੂਲਹਿ ਸਬਦਿ ਮਿਲੈ ਨਿਸਤਾਰਾ ਹੇ ॥੧੦॥
bin gur bajar kapaatt na khooleh sabad milai nisataaraa he |10|ગુરુ વિના ભારે, કઠણ દરવાજા ખૂલતા નથી. શબ્દની પ્રાપ્તિ કરવાથી વ્યક્તિ મુક્તિ પામે છે. ||10||
ਬਿਰਧਿ ਭਇਆ ਤਨੁ ਛੀਜੈ ਦੇਹੀ ॥
biradh bheaa tan chheejai dehee |શરીર વૃદ્ધ થાય છે, અને આકારથી બહાર આવે છે.
ਰਾਮੁ ਨ ਜਪਈ ਅੰਤਿ ਸਨੇਹੀ ॥
raam na japee ant sanehee |પરંતુ તે તેના એકમાત્ર મિત્ર ભગવાનનું અંત સમયે પણ ધ્યાન કરતું નથી.
ਨਾਮੁ ਵਿਸਾਰਿ ਚਲੈ ਮੁਹਿ ਕਾਲੈ ਦਰਗਹ ਝੂਠੁ ਖੁਆਰਾ ਹੇ ॥੧੧॥
naam visaar chalai muhi kaalai daragah jhootth khuaaraa he |11|ભગવાનના નામને ભૂલીને, તે મોઢું કાળું કરીને વિદાય લે છે. ભગવાનના દરબારમાં ખોટાનું અપમાન થાય છે. ||11||
ਨਾਮੁ ਵਿਸਾਰਿ ਚਲੈ ਕੂੜਿਆਰੋ ॥
naam visaar chalai koorriaaro |નામને ભૂલીને, મિથ્યા લોકો વિદાય લે છે.
ਆਵਤ ਜਾਤ ਪੜੈ ਸਿਰਿ ਛਾਰੋ ॥
aavat jaat parrai sir chhaaro |આવતા-જતા તેમના માથા પર ધૂળ પડે છે.
ਸਾਹੁਰੜੈ ਘਰਿ ਵਾਸੁ ਨ ਪਾਏ ਪੇਈਅੜੈ ਸਿਰਿ ਮਾਰਾ ਹੇ ॥੧੨॥
saahurarrai ghar vaas na paae peeearrai sir maaraa he |12|આત્મા-કન્યાને તેના સાસરિયાંના ઘરમાં, પરલોકમાં કોઈ ઘર મળતું નથી; તેણી તેના માતાપિતાના ઘરની આ દુનિયામાં યાતનામાં પીડાય છે. ||12||
ਖਾਜੈ ਪੈਝੈ ਰਲੀ ਕਰੀਜੈ ॥
khaajai paijhai ralee kareejai |તે ખાય છે, કપડાં પહેરે છે અને આનંદથી રમે છે,
ਬਿਨੁ ਅਭ ਭਗਤੀ ਬਾਦਿ ਮਰੀਜੈ ॥
bin abh bhagatee baad mareejai |પરંતુ ભગવાનની પ્રેમાળ ભક્તિ વિના, તેણી નકામી રીતે મૃત્યુ પામે છે.
ਸਰ ਅਪਸਰ ਕੀ ਸਾਰ ਨ ਜਾਣੈ ਜਮੁ ਮਾਰੇ ਕਿਆ ਚਾਰਾ ਹੇ ॥੧੩॥
sar apasar kee saar na jaanai jam maare kiaa chaaraa he |13|જે સારા અને અનિષ્ટ વચ્ચેનો ભેદ રાખતો નથી, તેને મૃત્યુના દૂત દ્વારા મારવામાં આવે છે; કોઈ આનાથી કેવી રીતે બચી શકે? ||13||
ਪਰਵਿਰਤੀ ਨਰਵਿਰਤਿ ਪਛਾਣੈ ॥
paraviratee naravirat pachhaanai |જે સમજે છે કે તેની પાસે શું છે, અને તેણે શું છોડી દેવાનું છે,
ਗੁਰ ਕੈ ਸੰਗਿ ਸਬਦਿ ਘਰੁ ਜਾਣੈ ॥
gur kai sang sabad ghar jaanai |ગુરુનો સંગ કરીને, પોતાના ઘરની અંદર, શબ્દના શબ્દને જાણી લે છે.
ਕਿਸ ਹੀ ਮੰਦਾ ਆਖਿ ਨ ਚਲੈ ਸਚਿ ਖਰਾ ਸਚਿਆਰਾ ਹੇ ॥੧੪॥
kis hee mandaa aakh na chalai sach kharaa sachiaaraa he |14|બીજાને ખરાબ ન કહો; જીવનની આ રીતને અનુસરો. જેઓ સાચા છે તેઓ સાચા ભગવાન દ્વારા સાચા હોવાનું નક્કી કરવામાં આવે છે. ||14||
ਸਾਚ ਬਿਨਾ ਦਰਿ ਸਿਝੈ ਨ ਕੋਈ ॥
saach binaa dar sijhai na koee |સત્ય વિના પ્રભુના દરબારમાં કોઈ સફળ થતું નથી.
ਸਾਚ ਸਬਦਿ ਪੈਝੈ ਪਤਿ ਹੋਈ ॥
saach sabad paijhai pat hoee |સાચા શબ્દ દ્વારા, વ્યક્તિ સન્માનમાં પહેરવામાં આવે છે.
ਆਪੇ ਬਖਸਿ ਲਏ ਤਿਸੁ ਭਾਵੈ ਹਉਮੈ ਗਰਬੁ ਨਿਵਾਰਾ ਹੇ ॥੧੫॥
aape bakhas le tis bhaavai haumai garab nivaaraa he |15|તે જેની સાથે પ્રસન્ન છે તેઓને તે માફ કરે છે; તેઓ તેમના અહંકાર અને અભિમાનને શાંત કરે છે. ||15||
ਗੁਰ ਕਿਰਪਾ ਤੇ ਹੁਕਮੁ ਪਛਾਣੈ ॥
gur kirapaa te hukam pachhaanai |જે ગુરુની કૃપાથી ભગવાનની આજ્ઞાની અનુભૂતિ કરે છે,
ਜੁਗਹ ਜੁਗੰਤਰ ਕੀ ਬਿਧਿ ਜਾਣੈ ॥
jugah jugantar kee bidh jaanai |યુગોની જીવનશૈલીની ખબર પડે છે.
ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਜਪਹੁ ਤਰੁ ਤਾਰੀ ਸਚੁ ਤਾਰੇ ਤਾਰਣਹਾਰਾ ਹੇ ॥੧੬॥੧॥੭॥
naanak naam japahu tar taaree sach taare taaranahaaraa he |16|1|7|ઓ નાનક, નામનો જપ કરો અને બીજી બાજુ પાર કરો. સાચા ભગવાન તમને પાર લઈ જશે. ||16||1||7||
રાગ મારો
યુદ્ધની તૈયારીમાં યુદ્ધના મેદાનમાં પરંપરાગત રીતે મારુ ગાવામાં આવતું હતું. આ રાગ એક આક્રમક સ્વભાવ ધરાવે છે, જે પરિણામોને ધ્યાનમાં લીધા વિના, સત્યને વ્યક્ત કરવા અને તેના પર ભાર મૂકવાની આંતરિક શક્તિ અને શક્તિ બનાવે છે. મારુનો સ્વભાવ નિર્ભયતા અને શક્તિ દર્શાવે છે જે ખાતરી કરે છે કે સત્ય બોલવામાં આવે છે, પછી ભલે ગમે તેટલી કિંમત હોય.