بارہ ماہ

(صفحو: 3)

ਜਗਜੀਵਨ ਪੁਰਖੁ ਤਿਆਗਿ ਕੈ ਮਾਣਸ ਸੰਦੀ ਆਸ ॥

jagajeevan purakh tiaag kai maanas sandee aas |

انهن خدا کي ڇڏي ڏنو آهي بنيادي وجود، دنيا جي زندگي، ۽ اهي صرف انسانن تي ڀروسو ڪرڻ آيا آهن.

ਦੁਯੈ ਭਾਇ ਵਿਗੁਚੀਐ ਗਲਿ ਪਈਸੁ ਜਮ ਕੀ ਫਾਸ ॥

duyai bhaae vigucheeai gal pees jam kee faas |

دوئيءَ جي محبت ۾، ڀُڻ ڀُڻ ناس ٿئي ٿو. هن جي ڳچيءَ ۾ موت جو ڦڙو لڳل آهي.

ਜੇਹਾ ਬੀਜੈ ਸੋ ਲੁਣੈ ਮਥੈ ਜੋ ਲਿਖਿਆਸੁ ॥

jehaa beejai so lunai mathai jo likhiaas |

جيئن پوکيندؤ، تيئن پوکيندؤ. توهان جي قسمت توهان جي پيشاني تي لکيل آهي.

ਰੈਣਿ ਵਿਹਾਣੀ ਪਛੁਤਾਣੀ ਉਠਿ ਚਲੀ ਗਈ ਨਿਰਾਸ ॥

rain vihaanee pachhutaanee utth chalee gee niraas |

زندگيءَ جي رات گذري ويندي آهي ۽ آخر ۾ پشيماني ۽ پشيمانيءَ ۾ ايندي آهي ۽ پوءِ ڪا به اميد نه رکندي آهي.

ਜਿਨ ਕੌ ਸਾਧੂ ਭੇਟੀਐ ਸੋ ਦਰਗਹ ਹੋਇ ਖਲਾਸੁ ॥

jin kau saadhoo bhetteeai so daragah hoe khalaas |

جيڪي پاڪ بزرگن سان ملن ٿا سي رب جي درٻار ۾ آزاد ٿين ٿا.

ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਪ੍ਰਭ ਆਪਣੀ ਤੇਰੇ ਦਰਸਨ ਹੋਇ ਪਿਆਸ ॥

kar kirapaa prabh aapanee tere darasan hoe piaas |

مون تي رحم ڪر، اي خدا. مان تنهنجي درشن جي برڪت واري نظر لاءِ اڃايل آهيان.

ਪ੍ਰਭ ਤੁਧੁ ਬਿਨੁ ਦੂਜਾ ਕੋ ਨਹੀ ਨਾਨਕ ਕੀ ਅਰਦਾਸਿ ॥

prabh tudh bin doojaa ko nahee naanak kee aradaas |

توکان سواءِ، خدا، ٻيو ڪوبه ڪونهي. هي نانڪ جي عاجز دعا آهي.

ਆਸਾੜੁ ਸੁਹੰਦਾ ਤਿਸੁ ਲਗੈ ਜਿਸੁ ਮਨਿ ਹਰਿ ਚਰਣ ਨਿਵਾਸ ॥੫॥

aasaarr suhandaa tis lagai jis man har charan nivaas |5|

عاشور جو مهينو خوشگوار آهي، جڏهن رب جا پير ذهن ۾ رهندا آهن. ||5||

ਸਾਵਣਿ ਸਰਸੀ ਕਾਮਣੀ ਚਰਨ ਕਮਲ ਸਿਉ ਪਿਆਰੁ ॥

saavan sarasee kaamanee charan kamal siau piaar |

ساوڻ جي مهيني ۾، روح جي ڪنوار خوش ٿيندي آهي، جيڪڏهن هوء رب جي لوٽس پيرن سان پيار ڪري ٿي.

ਮਨੁ ਤਨੁ ਰਤਾ ਸਚ ਰੰਗਿ ਇਕੋ ਨਾਮੁ ਅਧਾਰੁ ॥

man tan rataa sach rang iko naam adhaar |

هن جو دماغ ۽ جسم سچي جي محبت سان ڀريل آهي. سندس نالو ئي سندس سهارو آهي.

ਬਿਖਿਆ ਰੰਗ ਕੂੜਾਵਿਆ ਦਿਸਨਿ ਸਭੇ ਛਾਰੁ ॥

bikhiaa rang koorraaviaa disan sabhe chhaar |

ڪرپشن جون خوشيون ڪوڙا آهن. جيڪو ڏٺو وڃي سو خاڪ ٿي ويندو.

ਹਰਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਬੂੰਦ ਸੁਹਾਵਣੀ ਮਿਲਿ ਸਾਧੂ ਪੀਵਣਹਾਰੁ ॥

har amrit boond suhaavanee mil saadhoo peevanahaar |

رب جي امرت جا قطرا تمام خوبصورت آهن! پاڪ سائين سان ملاقات ڪري، اسان ان ۾ پيئندا آهيون.

ਵਣੁ ਤਿਣੁ ਪ੍ਰਭ ਸੰਗਿ ਮਉਲਿਆ ਸੰਮ੍ਰਥ ਪੁਰਖ ਅਪਾਰੁ ॥

van tin prabh sang mauliaa samrath purakh apaar |

ٻيلن ۽ مرغن ميدانن کي خدا جي محبت سان تازگي ۽ تازگي ملي ٿي، تمام طاقتور، لامحدود بنيادي وجود.

ਹਰਿ ਮਿਲਣੈ ਨੋ ਮਨੁ ਲੋਚਦਾ ਕਰਮਿ ਮਿਲਾਵਣਹਾਰੁ ॥

har milanai no man lochadaa karam milaavanahaar |

منهنجو دماغ رب سان ملڻ جي خواهش آهي. ڪاش هو پنهنجي رحمت ڏيکاري، ۽ مون کي پاڻ سان ملائي!

ਜਿਨੀ ਸਖੀਏ ਪ੍ਰਭੁ ਪਾਇਆ ਹੰਉ ਤਿਨ ਕੈ ਸਦ ਬਲਿਹਾਰ ॥

jinee sakhee prabh paaeaa hnau tin kai sad balihaar |

جن ڪنوارن کي خدا حاصل ڪيو آهي- مان انهن تي هميشه لاءِ قربان آهيان.

ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਜੀ ਮਇਆ ਕਰਿ ਸਬਦਿ ਸਵਾਰਣਹਾਰੁ ॥

naanak har jee meaa kar sabad savaaranahaar |

اي نانڪ، جڏهن پيارا رب رحم ڪري ٿو، هو پنهنجي دلہن کي پنهنجي ڪلام جي ڪلام سان سينگاريو آهي.

ਸਾਵਣੁ ਤਿਨਾ ਸੁਹਾਗਣੀ ਜਿਨ ਰਾਮ ਨਾਮੁ ਉਰਿ ਹਾਰੁ ॥੬॥

saavan tinaa suhaaganee jin raam naam ur haar |6|

ساون انهن خوش روح دلہن لاءِ وڻندڙ آهي جن جون دليون رب جي نالي جي هار سان سينگاريل آهن. ||6||

ਭਾਦੁਇ ਭਰਮਿ ਭੁਲਾਣੀਆ ਦੂਜੈ ਲਗਾ ਹੇਤੁ ॥

bhaadue bharam bhulaaneea doojai lagaa het |

بهادن جي مهيني ۾، هوءَ شڪ ۾ مبتلا ٿي ويندي آهي، ڇاڪاڻ ته هن جي دوئي سان لاڳاپو آهي.

ਲਖ ਸੀਗਾਰ ਬਣਾਇਆ ਕਾਰਜਿ ਨਾਹੀ ਕੇਤੁ ॥

lakh seegaar banaaeaa kaaraj naahee ket |

هوءَ هزارين زيور پائي سگهي ٿي، پر اهي ڪنهن به ڪم جا ناهن.

ਜਿਤੁ ਦਿਨਿ ਦੇਹ ਬਿਨਸਸੀ ਤਿਤੁ ਵੇਲੈ ਕਹਸਨਿ ਪ੍ਰੇਤੁ ॥

jit din deh binasasee tith velai kahasan pret |

جنهن ڏينهن جسم فنا ٿيندو آهي- ان وقت هوءَ ڀوت بڻجي ويندي آهي.