بارہ ماہ

(صفحو: 2)

ਚੇਤਿ ਮਿਲਾਏ ਸੋ ਪ੍ਰਭੂ ਤਿਸ ਕੈ ਪਾਇ ਲਗਾ ॥੨॥

chet milaae so prabhoo tis kai paae lagaa |2|

مان ان جي پيرن کي ڇهان ٿو، جيڪو چنڊ جي مهيني ۾ مون کي خدا سان ملايو. ||2||

ਵੈਸਾਖਿ ਧੀਰਨਿ ਕਿਉ ਵਾਢੀਆ ਜਿਨਾ ਪ੍ਰੇਮ ਬਿਛੋਹੁ ॥

vaisaakh dheeran kiau vaadteea jinaa prem bichhohu |

ويساخ جي مهيني ۾، ڪنوار ڪيئن صبر ڪري؟ هوءَ پنهنجي محبوب کان جدا ٿي وئي.

ਹਰਿ ਸਾਜਨੁ ਪੁਰਖੁ ਵਿਸਾਰਿ ਕੈ ਲਗੀ ਮਾਇਆ ਧੋਹੁ ॥

har saajan purakh visaar kai lagee maaeaa dhohu |

هن رب کي وساري ڇڏيو آهي، پنهنجي زندگي جي ساٿي، پنهنجي مالڪ کي. هوءَ مايا سان جڙي وئي آهي، جيڪا فريب آهي.

ਪੁਤ੍ਰ ਕਲਤ੍ਰ ਨ ਸੰਗਿ ਧਨਾ ਹਰਿ ਅਵਿਨਾਸੀ ਓਹੁ ॥

putr kalatr na sang dhanaa har avinaasee ohu |

نه پٽ، نه زال، نه مال توهان سان گڏ هلندا - صرف ابدي رب.

ਪਲਚਿ ਪਲਚਿ ਸਗਲੀ ਮੁਈ ਝੂਠੈ ਧੰਧੈ ਮੋਹੁ ॥

palach palach sagalee muee jhootthai dhandhai mohu |

ڪوڙي مشغلن جي محبت ۾ ڦاٿل ۽ جڪڙيل سڄي دنيا فنا ٿي رهي آهي.

ਇਕਸੁ ਹਰਿ ਕੇ ਨਾਮ ਬਿਨੁ ਅਗੈ ਲਈਅਹਿ ਖੋਹਿ ॥

eikas har ke naam bin agai leeeh khohi |

هڪ رب جي نالي کان سواءِ، اهي آخرت ۾ پنهنجي جان وڃائي ويٺا آهن.

ਦਯੁ ਵਿਸਾਰਿ ਵਿਗੁਚਣਾ ਪ੍ਰਭ ਬਿਨੁ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਇ ॥

day visaar viguchanaa prabh bin avar na koe |

ٻاجھاري پالڻھار کي وساري، برباد ٿي ويا. خدا کان سواءِ ٻيو ڪو به ڪونهي.

ਪ੍ਰੀਤਮ ਚਰਣੀ ਜੋ ਲਗੇ ਤਿਨ ਕੀ ਨਿਰਮਲ ਸੋਇ ॥

preetam charanee jo lage tin kee niramal soe |

خالص انهن جي شهرت آهي جيڪي محبوب جي پيرن سان لڳل آهن.

ਨਾਨਕ ਕੀ ਪ੍ਰਭ ਬੇਨਤੀ ਪ੍ਰਭ ਮਿਲਹੁ ਪਰਾਪਤਿ ਹੋਇ ॥

naanak kee prabh benatee prabh milahu paraapat hoe |

نانڪ خدا کي هي دعا ڪري ٿو: "مهرباني ڪري، اچو ۽ مون کي پاڻ سان گڏ ڪريو."

ਵੈਸਾਖੁ ਸੁਹਾਵਾ ਤਾਂ ਲਗੈ ਜਾ ਸੰਤੁ ਭੇਟੈ ਹਰਿ ਸੋਇ ॥੩॥

vaisaakh suhaavaa taan lagai jaa sant bhettai har soe |3|

ويساخ جو مهينو سهڻو ۽ وڻندڙ هوندو آهي، جڏهن سائين مون کي رب سان ملڻ جو سبب بڻائيندو آهي. ||3||

ਹਰਿ ਜੇਠਿ ਜੁੜੰਦਾ ਲੋੜੀਐ ਜਿਸੁ ਅਗੈ ਸਭਿ ਨਿਵੰਨਿ ॥

har jetth jurrandaa lorreeai jis agai sabh nivan |

جيت جي مهيني ۾، ڪنوار کي رب سان ملڻ جي آرزو هوندي آهي. سڀ سندس اڳيان سجدو ڪن ٿا.

ਹਰਿ ਸਜਣ ਦਾਵਣਿ ਲਗਿਆ ਕਿਸੈ ਨ ਦੇਈ ਬੰਨਿ ॥

har sajan daavan lagiaa kisai na deee ban |

جنهن رب جي پوشاڪ کي پڪڙيو، سچو دوست، ان کي ڪو به غلاميءَ ۾ رکي نٿو سگهي.

ਮਾਣਕ ਮੋਤੀ ਨਾਮੁ ਪ੍ਰਭ ਉਨ ਲਗੈ ਨਾਹੀ ਸੰਨਿ ॥

maanak motee naam prabh un lagai naahee san |

خدا جو نالو جواهر، موتي. اهو چوري يا کڻي نه ٿو سگهجي.

ਰੰਗ ਸਭੇ ਨਾਰਾਇਣੈ ਜੇਤੇ ਮਨਿ ਭਾਵੰਨਿ ॥

rang sabhe naaraaeinai jete man bhaavan |

رب ۾ سڀ خوشيون آهن جيڪي ذهن کي خوش ڪن ٿيون.

ਜੋ ਹਰਿ ਲੋੜੇ ਸੋ ਕਰੇ ਸੋਈ ਜੀਅ ਕਰੰਨਿ ॥

jo har lorre so kare soee jeea karan |

جيئن رب چاهي ٿو، تيئن ڪم ڪري ٿو، ۽ ائين ئي سندس مخلوق عمل ڪري ٿي.

ਜੋ ਪ੍ਰਭਿ ਕੀਤੇ ਆਪਣੇ ਸੇਈ ਕਹੀਅਹਿ ਧੰਨਿ ॥

jo prabh keete aapane seee kaheeeh dhan |

اُهي ئي سڳورا سڏجن ٿا، جن کي خدا پنهنجو بنايو آهي.

ਆਪਣ ਲੀਆ ਜੇ ਮਿਲੈ ਵਿਛੁੜਿ ਕਿਉ ਰੋਵੰਨਿ ॥

aapan leea je milai vichhurr kiau rovan |

جيڪڏهن ماڻهو پنهنجي ڪوششن سان رب سان ملي سگهي ٿو ته پوءِ جدائي جي درد ۾ روئي ڇو؟

ਸਾਧੂ ਸੰਗੁ ਪਰਾਪਤੇ ਨਾਨਕ ਰੰਗ ਮਾਣੰਨਿ ॥

saadhoo sang paraapate naanak rang maanan |

ساد سنگت ۾ هن سان ملاقات، اي نانڪ، پاڪ جي صحبت ۾، آسماني نعمت حاصل ٿئي ٿي.

ਹਰਿ ਜੇਠੁ ਰੰਗੀਲਾ ਤਿਸੁ ਧਣੀ ਜਿਸ ਕੈ ਭਾਗੁ ਮਥੰਨਿ ॥੪॥

har jetth rangeelaa tis dhanee jis kai bhaag mathan |4|

جيت جي مهيني ۾ هن کي چنچل مڙس رب ملندو آهي، جنهن جي پيشاني تي اهڙي سٺي قسمت لکيل هوندي آهي. ||4||

ਆਸਾੜੁ ਤਪੰਦਾ ਤਿਸੁ ਲਗੈ ਹਰਿ ਨਾਹੁ ਨ ਜਿੰਨਾ ਪਾਸਿ ॥

aasaarr tapandaa tis lagai har naahu na jinaa paas |

عاشور جو مهينو گرم لڳي ٿو، انهن کي جيڪي پنهنجي مڙس جي ويجهو نه آهن.