ओअंकारु

(पान: 16)

ਭਭੈ ਭਾਲਹਿ ਗੁਰਮੁਖਿ ਬੂਝਹਿ ਤਾ ਨਿਜ ਘਰਿ ਵਾਸਾ ਪਾਈਐ ॥

भभै भालहि गुरमुखि बूझहि ता निज घरि वासा पाईऐ ॥

भाभा : जर कोणी शोधून गुरुमुख झाला तर तो स्वतःच्या हृदयाच्या घरी वास करतो.

ਭਭੈ ਭਉਜਲੁ ਮਾਰਗੁ ਵਿਖੜਾ ਆਸ ਨਿਰਾਸਾ ਤਰੀਐ ॥

भभै भउजलु मारगु विखड़ा आस निरासा तरीऐ ॥

भाभा : भयंकर जग-सागराचा मार्ग कपटपूर्ण आहे. आशामुक्त राहा, आशेच्या मध्यभागी, आणि तुम्ही ओलांडून जाल.

ਗੁਰਪਰਸਾਦੀ ਆਪੋ ਚੀਨੑੈ ਜੀਵਤਿਆ ਇਵ ਮਰੀਐ ॥੪੧॥

गुरपरसादी आपो चीनै जीवतिआ इव मरीऐ ॥४१॥

गुरूंच्या कृपेने माणूस स्वतःला समजतो; अशा प्रकारे, तो जिवंत असतानाही मृत राहतो. ||41||

ਮਾਇਆ ਮਾਇਆ ਕਰਿ ਮੁਏ ਮਾਇਆ ਕਿਸੈ ਨ ਸਾਥਿ ॥

माइआ माइआ करि मुए माइआ किसै न साथि ॥

मायेच्या धन-संपत्तीसाठी ओरडून ते मरतात; पण माया त्यांच्याबरोबर जात नाही.

ਹੰਸੁ ਚਲੈ ਉਠਿ ਡੁਮਣੋ ਮਾਇਆ ਭੂਲੀ ਆਥਿ ॥

हंसु चलै उठि डुमणो माइआ भूली आथि ॥

आत्मा-हंस उठतो आणि निघून जातो, दुःखी आणि उदास होतो, आपली संपत्ती मागे ठेवतो.

ਮਨੁ ਝੂਠਾ ਜਮਿ ਜੋਹਿਆ ਅਵਗੁਣ ਚਲਹਿ ਨਾਲਿ ॥

मनु झूठा जमि जोहिआ अवगुण चलहि नालि ॥

खोटे मन मृत्यूच्या दूताने शिकार केले आहे; तो जातो तेव्हा त्याचे दोष सोबत घेऊन जातो.

ਮਨ ਮਹਿ ਮਨੁ ਉਲਟੋ ਮਰੈ ਜੇ ਗੁਣ ਹੋਵਹਿ ਨਾਲਿ ॥

मन महि मनु उलटो मरै जे गुण होवहि नालि ॥

मन अंतर्मुख होते आणि सद्गुणात विलीन होते.

ਮੇਰੀ ਮੇਰੀ ਕਰਿ ਮੁਏ ਵਿਣੁ ਨਾਵੈ ਦੁਖੁ ਭਾਲਿ ॥

मेरी मेरी करि मुए विणु नावै दुखु भालि ॥

"माझे, माझे!" असे ओरडून ते मेले, पण नामाशिवाय त्यांना फक्त वेदनाच दिसतात.

ਗੜ ਮੰਦਰ ਮਹਲਾ ਕਹਾ ਜਿਉ ਬਾਜੀ ਦੀਬਾਣੁ ॥

गड़ मंदर महला कहा जिउ बाजी दीबाणु ॥

मग त्यांचे किल्ले, वाड्या, राजवाडे, दरबार कुठे आहेत? ते एखाद्या लघुकथेसारखे आहेत.

ਨਾਨਕ ਸਚੇ ਨਾਮ ਵਿਣੁ ਝੂਠਾ ਆਵਣ ਜਾਣੁ ॥

नानक सचे नाम विणु झूठा आवण जाणु ॥

हे नानक, खऱ्या नावाशिवाय, खोटे फक्त येतात आणि जातात.

ਆਪੇ ਚਤੁਰੁ ਸਰੂਪੁ ਹੈ ਆਪੇ ਜਾਣੁ ਸੁਜਾਣੁ ॥੪੨॥

आपे चतुरु सरूपु है आपे जाणु सुजाणु ॥४२॥

तो स्वतः हुशार आणि खूप सुंदर आहे; तो स्वतः ज्ञानी आणि सर्वज्ञ आहे. ||42||

ਜੋ ਆਵਹਿ ਸੇ ਜਾਹਿ ਫੁਨਿ ਆਇ ਗਏ ਪਛੁਤਾਹਿ ॥

जो आवहि से जाहि फुनि आइ गए पछुताहि ॥

जे येतात त्यांनी शेवटी जावेच; ते येतात आणि जातात, पश्चात्ताप करतात आणि पश्चात्ताप करतात.

ਲਖ ਚਉਰਾਸੀਹ ਮੇਦਨੀ ਘਟੈ ਨ ਵਧੈ ਉਤਾਹਿ ॥

लख चउरासीह मेदनी घटै न वधै उताहि ॥

ते 8.4 दशलक्ष प्रजातींमधून जातील; ही संख्या कमी किंवा वाढत नाही.

ਸੇ ਜਨ ਉਬਰੇ ਜਿਨ ਹਰਿ ਭਾਇਆ ॥

से जन उबरे जिन हरि भाइआ ॥

केवळ तेच तारतात, जे परमेश्वरावर प्रेम करतात.

ਧੰਧਾ ਮੁਆ ਵਿਗੂਤੀ ਮਾਇਆ ॥

धंधा मुआ विगूती माइआ ॥

त्यांचे सांसारिक गुंता संपतात आणि मायेचा विजय होतो.

ਜੋ ਦੀਸੈ ਸੋ ਚਾਲਸੀ ਕਿਸ ਕਉ ਮੀਤੁ ਕਰੇਉ ॥

जो दीसै सो चालसी किस कउ मीतु करेउ ॥

जो कोणी दिसेल तो निघून जाईल. मी माझा मित्र कोणाला करावा?

ਜੀਉ ਸਮਪਉ ਆਪਣਾ ਤਨੁ ਮਨੁ ਆਗੈ ਦੇਉ ॥

जीउ समपउ आपणा तनु मनु आगै देउ ॥

मी माझा आत्मा समर्पित करतो, आणि माझे शरीर आणि मन त्याच्यापुढे अर्पण करतो.

ਅਸਥਿਰੁ ਕਰਤਾ ਤੂ ਧਣੀ ਤਿਸ ਹੀ ਕੀ ਮੈ ਓਟ ॥

असथिरु करता तू धणी तिस ही की मै ओट ॥

हे निर्मात्या, स्वामी आणि स्वामी, तू सदैव स्थिर आहेस; मी तुमच्या समर्थनावर अवलंबून आहे.

ਗੁਣ ਕੀ ਮਾਰੀ ਹਉ ਮੁਈ ਸਬਦਿ ਰਤੀ ਮਨਿ ਚੋਟ ॥੪੩॥

गुण की मारी हउ मुई सबदि रती मनि चोट ॥४३॥

सद्गुणांनी जिंकले, अहंकार मारला जातो; शब्दाच्या वचनाने ओतलेले मन जगाला नाकारते. ||43||

ਰਾਣਾ ਰਾਉ ਨ ਕੋ ਰਹੈ ਰੰਗੁ ਨ ਤੁੰਗੁ ਫਕੀਰੁ ॥

राणा राउ न को रहै रंगु न तुंगु फकीरु ॥

राजे किंवा श्रेष्ठ राहणार नाहीत; श्रीमंत किंवा गरीब दोघेही राहणार नाहीत.