ओअंकारु

(पान: 12)

ਅਮਰ ਅਜਾਚੀ ਹਰਿ ਮਿਲੇ ਤਿਨ ਕੈ ਹਉ ਬਲਿ ਜਾਉ ॥

अमर अजाची हरि मिले तिन कै हउ बलि जाउ ॥

ज्यांना अमर आणि अथांग परमेश्वर भेटतो त्यांना मी अर्पण करतो.

ਤਿਨ ਕੀ ਧੂੜਿ ਅਘੁਲੀਐ ਸੰਗਤਿ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਉ ॥

तिन की धूड़ि अघुलीऐ संगति मेलि मिलाउ ॥

त्यांच्या पायाची धूळ मुक्ती आणते; त्यांच्या सहवासात, आम्ही लॉर्ड्स युनियनमध्ये एकत्र आहोत.

ਮਨੁ ਦੀਆ ਗੁਰਿ ਆਪਣੈ ਪਾਇਆ ਨਿਰਮਲ ਨਾਉ ॥

मनु दीआ गुरि आपणै पाइआ निरमल नाउ ॥

मी माझे मन माझ्या गुरूंना दिले आणि मला पवित्र नाम प्राप्त झाले.

ਜਿਨਿ ਨਾਮੁ ਦੀਆ ਤਿਸੁ ਸੇਵਸਾ ਤਿਸੁ ਬਲਿਹਾਰੈ ਜਾਉ ॥

जिनि नामु दीआ तिसु सेवसा तिसु बलिहारै जाउ ॥

ज्याने मला नाम दिले त्याची मी सेवा करतो; मी त्याला अर्पण करतो.

ਜੋ ਉਸਾਰੇ ਸੋ ਢਾਹਸੀ ਤਿਸੁ ਬਿਨੁ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਇ ॥

जो उसारे सो ढाहसी तिसु बिनु अवरु न कोइ ॥

जो बांधतो तो पाडतो; त्याच्याशिवाय दुसरे कोणी नाही.

ਗੁਰਪਰਸਾਦੀ ਤਿਸੁ ਸੰਮੑਲਾ ਤਾ ਤਨਿ ਦੂਖੁ ਨ ਹੋਇ ॥੩੧॥

गुरपरसादी तिसु संमला ता तनि दूखु न होइ ॥३१॥

गुरूंच्या कृपेने मी त्यांचे चिंतन करतो आणि मग माझ्या शरीराला वेदना होत नाहीत. ||31||

ਣਾ ਕੋ ਮੇਰਾ ਕਿਸੁ ਗਹੀ ਣਾ ਕੋ ਹੋਆ ਨ ਹੋਗੁ ॥

णा को मेरा किसु गही णा को होआ न होगु ॥

कोणीही माझे नाही - मी कोणाचा गाउन पकडू आणि धरू? कोणीही कधीही नव्हते आणि कोणीही कधीही माझे होणार नाही.

ਆਵਣਿ ਜਾਣਿ ਵਿਗੁਚੀਐ ਦੁਬਿਧਾ ਵਿਆਪੈ ਰੋਗੁ ॥

आवणि जाणि विगुचीऐ दुबिधा विआपै रोगु ॥

येता-जाता माणूस उध्वस्त होतो, द्वैतबुद्धीच्या रोगाने ग्रासलेला असतो.

ਣਾਮ ਵਿਹੂਣੇ ਆਦਮੀ ਕਲਰ ਕੰਧ ਗਿਰੰਤਿ ॥

णाम विहूणे आदमी कलर कंध गिरंति ॥

ज्या जीवांमध्ये नामाचा अभाव आहे, ते मिठाच्या खांबाप्रमाणे कोसळतात.

ਵਿਣੁ ਨਾਵੈ ਕਿਉ ਛੂਟੀਐ ਜਾਇ ਰਸਾਤਲਿ ਅੰਤਿ ॥

विणु नावै किउ छूटीऐ जाइ रसातलि अंति ॥

नामाशिवाय त्यांना मुक्ती कशी मिळेल? ते शेवटी नरकात पडतात.

ਗਣਤ ਗਣਾਵੈ ਅਖਰੀ ਅਗਣਤੁ ਸਾਚਾ ਸੋਇ ॥

गणत गणावै अखरी अगणतु साचा सोइ ॥

मर्यादित शब्दांचा वापर करून, आम्ही अमर्याद खऱ्या परमेश्वराचे वर्णन करतो.

ਅਗਿਆਨੀ ਮਤਿਹੀਣੁ ਹੈ ਗੁਰ ਬਿਨੁ ਗਿਆਨੁ ਨ ਹੋਇ ॥

अगिआनी मतिहीणु है गुर बिनु गिआनु न होइ ॥

अज्ञानींना समज नसते. गुरूंशिवाय अध्यात्मिक ज्ञान नाही.

ਤੂਟੀ ਤੰਤੁ ਰਬਾਬ ਕੀ ਵਾਜੈ ਨਹੀ ਵਿਜੋਗਿ ॥

तूटी तंतु रबाब की वाजै नही विजोगि ॥

विभक्त झालेला आत्मा गिटारच्या तुटलेल्या तारासारखा आहे, जो त्याचा आवाज कंपन करत नाही.

ਵਿਛੁੜਿਆ ਮੇਲੈ ਪ੍ਰਭੂ ਨਾਨਕ ਕਰਿ ਸੰਜੋਗ ॥੩੨॥

विछुड़िआ मेलै प्रभू नानक करि संजोग ॥३२॥

विभक्त झालेल्या आत्म्यांना देव स्वतःशी जोडतो, त्यांचे भाग्य जागृत करतो. ||32||

ਤਰਵਰੁ ਕਾਇਆ ਪੰਖਿ ਮਨੁ ਤਰਵਰਿ ਪੰਖੀ ਪੰਚ ॥

तरवरु काइआ पंखि मनु तरवरि पंखी पंच ॥

शरीर हे झाड आहे आणि मन हे पक्षी आहे; झाडातील पक्षी ही पंचेंद्रिये आहेत.

ਤਤੁ ਚੁਗਹਿ ਮਿਲਿ ਏਕਸੇ ਤਿਨ ਕਉ ਫਾਸ ਨ ਰੰਚ ॥

ततु चुगहि मिलि एकसे तिन कउ फास न रंच ॥

ते वास्तवाचे सार ओळखतात आणि एका परमेश्वरात विलीन होतात. ते कधीच अडकत नाहीत.

ਉਡਹਿ ਤ ਬੇਗੁਲ ਬੇਗੁਲੇ ਤਾਕਹਿ ਚੋਗ ਘਣੀ ॥

उडहि त बेगुल बेगुले ताकहि चोग घणी ॥

पण बाकीचे अन्न पाहताच घाईघाईने उडून जातात.

ਪੰਖ ਤੁਟੇ ਫਾਹੀ ਪੜੀ ਅਵਗੁਣਿ ਭੀੜ ਬਣੀ ॥

पंख तुटे फाही पड़ी अवगुणि भीड़ बणी ॥

त्यांची पिसे कापली जातात आणि ते फासात अडकतात; त्यांच्या चुकांमुळे ते संकटात सापडतात.

ਬਿਨੁ ਸਾਚੇ ਕਿਉ ਛੂਟੀਐ ਹਰਿ ਗੁਣ ਕਰਮਿ ਮਣੀ ॥

बिनु साचे किउ छूटीऐ हरि गुण करमि मणी ॥

खऱ्या परमेश्वराशिवाय मुक्ती कशी मिळेल? परमेश्वराच्या तेजस्वी स्तुतीचा रत्न चांगल्या कृतींच्या कर्माने प्राप्त होतो.

ਆਪਿ ਛਡਾਏ ਛੂਟੀਐ ਵਡਾ ਆਪਿ ਧਣੀ ॥

आपि छडाए छूटीऐ वडा आपि धणी ॥

जेव्हा तो स्वतः त्यांना सोडतो, तेव्हाच ते मुक्त होतात. तो स्वतःच महान गुरु आहे.