او انکار

(صفحه: 12)

ਅਮਰ ਅਜਾਚੀ ਹਰਿ ਮਿਲੇ ਤਿਨ ਕੈ ਹਉ ਬਲਿ ਜਾਉ ॥

amar ajaachee har mile tin kai hau bal jaau |

من فدای کسانی هستم که پروردگار جاودانه و بی اندازه را ملاقات می کنند.

ਤਿਨ ਕੀ ਧੂੜਿ ਅਘੁਲੀਐ ਸੰਗਤਿ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਉ ॥

tin kee dhoorr aghuleeai sangat mel milaau |

گرد و غبار پای آنها رهایی می آورد. در شرکت آنها، ما در اتحادیه خداوند متحد هستیم.

ਮਨੁ ਦੀਆ ਗੁਰਿ ਆਪਣੈ ਪਾਇਆ ਨਿਰਮਲ ਨਾਉ ॥

man deea gur aapanai paaeaa niramal naau |

من ذهنم را به استاد خود دادم و نام معصوم را دریافت کردم.

ਜਿਨਿ ਨਾਮੁ ਦੀਆ ਤਿਸੁ ਸੇਵਸਾ ਤਿਸੁ ਬਲਿਹਾਰੈ ਜਾਉ ॥

jin naam deea tis sevasaa tis balihaarai jaau |

من به کسی خدمت می کنم که به من نعم داد. من فدای او هستم.

ਜੋ ਉਸਾਰੇ ਸੋ ਢਾਹਸੀ ਤਿਸੁ ਬਿਨੁ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਇ ॥

jo usaare so dtaahasee tis bin avar na koe |

کسی که می‌سازد، خراب می‌کند. جز او نیست.

ਗੁਰਪਰਸਾਦੀ ਤਿਸੁ ਸੰਮੑਲਾ ਤਾ ਤਨਿ ਦੂਖੁ ਨ ਹੋਇ ॥੩੧॥

guraparasaadee tis samalaa taa tan dookh na hoe |31|

به لطف گورو، به او فکر می کنم و سپس بدنم از درد رنج نمی برد. ||31||

ਣਾ ਕੋ ਮੇਰਾ ਕਿਸੁ ਗਹੀ ਣਾ ਕੋ ਹੋਆ ਨ ਹੋਗੁ ॥

naa ko meraa kis gahee naa ko hoaa na hog |

هیچ کس مال من نیست - لباس چه کسی را بگیرم و بگیرم؟ هیچ کس هرگز نبوده و هیچ کس هرگز مال من نخواهد بود.

ਆਵਣਿ ਜਾਣਿ ਵਿਗੁਚੀਐ ਦੁਬਿਧਾ ਵਿਆਪੈ ਰੋਗੁ ॥

aavan jaan vigucheeai dubidhaa viaapai rog |

رفت و آمد آدم تباه می شود، مبتلا به بیماری دو اندیشی است.

ਣਾਮ ਵਿਹੂਣੇ ਆਦਮੀ ਕਲਰ ਕੰਧ ਗਿਰੰਤਿ ॥

naam vihoone aadamee kalar kandh girant |

آن موجوداتی که فاقد نعم، نام خداوند هستند، مانند ستون های نمک فرو می ریزند.

ਵਿਣੁ ਨਾਵੈ ਕਿਉ ਛੂਟੀਐ ਜਾਇ ਰਸਾਤਲਿ ਅੰਤਿ ॥

vin naavai kiau chhootteeai jaae rasaatal ant |

بدون نام، چگونه می توانند آزادی را پیدا کنند؟ آنها در نهایت به جهنم می افتند.

ਗਣਤ ਗਣਾਵੈ ਅਖਰੀ ਅਗਣਤੁ ਸਾਚਾ ਸੋਇ ॥

ganat ganaavai akharee aganat saachaa soe |

با استفاده از تعداد محدودی از کلمات، ما پروردگار واقعی نامحدود را توصیف می کنیم.

ਅਗਿਆਨੀ ਮਤਿਹੀਣੁ ਹੈ ਗੁਰ ਬਿਨੁ ਗਿਆਨੁ ਨ ਹੋਇ ॥

agiaanee matiheen hai gur bin giaan na hoe |

نادان فاقد درک است. بدون گورو، عقل معنوی وجود ندارد.

ਤੂਟੀ ਤੰਤੁ ਰਬਾਬ ਕੀ ਵਾਜੈ ਨਹੀ ਵਿਜੋਗਿ ॥

toottee tant rabaab kee vaajai nahee vijog |

روح جدا شده مانند سیم شکسته گیتار است که صدایش را نمی لرزاند.

ਵਿਛੁੜਿਆ ਮੇਲੈ ਪ੍ਰਭੂ ਨਾਨਕ ਕਰਿ ਸੰਜੋਗ ॥੩੨॥

vichhurriaa melai prabhoo naanak kar sanjog |32|

خداوند ارواح جدا شده را با خود متحد می کند و سرنوشت آنها را بیدار می کند. ||32||

ਤਰਵਰੁ ਕਾਇਆ ਪੰਖਿ ਮਨੁ ਤਰਵਰਿ ਪੰਖੀ ਪੰਚ ॥

taravar kaaeaa pankh man taravar pankhee panch |

بدن درخت است و ذهن پرنده است. پرندگان در درخت حواس پنجگانه هستند.

ਤਤੁ ਚੁਗਹਿ ਮਿਲਿ ਏਕਸੇ ਤਿਨ ਕਉ ਫਾਸ ਨ ਰੰਚ ॥

tat chugeh mil ekase tin kau faas na ranch |

آنها به جوهر واقعیت نوک می زنند و با پروردگار یکتا می آمیزند. آنها اصلاً هرگز به دام نمی افتند.

ਉਡਹਿ ਤ ਬੇਗੁਲ ਬੇਗੁਲੇ ਤਾਕਹਿ ਚੋਗ ਘਣੀ ॥

auddeh ta begul begule taakeh chog ghanee |

اما بقیه با دیدن غذا با عجله پرواز می کنند.

ਪੰਖ ਤੁਟੇ ਫਾਹੀ ਪੜੀ ਅਵਗੁਣਿ ਭੀੜ ਬਣੀ ॥

pankh tutte faahee parree avagun bheerr banee |

پرهایشان بریده شده و در طناب گیر افتاده اند. از طریق اشتباهات خود، آنها گرفتار فاجعه می شوند.

ਬਿਨੁ ਸਾਚੇ ਕਿਉ ਛੂਟੀਐ ਹਰਿ ਗੁਣ ਕਰਮਿ ਮਣੀ ॥

bin saache kiau chhootteeai har gun karam manee |

بدون خداوند واقعی، چگونه کسی می تواند رهایی یابد؟ جواهر ستایش های با شکوه خداوند از کارمای اعمال نیک حاصل می شود.

ਆਪਿ ਛਡਾਏ ਛੂਟੀਐ ਵਡਾ ਆਪਿ ਧਣੀ ॥

aap chhaddaae chhootteeai vaddaa aap dhanee |

وقتی خودش آنها را آزاد می کند، تنها در آن صورت آزاد می شوند. او خود استاد بزرگ است.