سالڪ، پھريون مھل:
ڏک جي دوا آهي ۽ خوشي مرض جي، ڇو ته جتي خوشي آهي اتي خدا جي خواهش ناهي.
تون خالق رب آهين؛ مان ڪجھ به نه ٿو ڪري سگهان. ڪوشش ڪرڻ جي باوجود ڪجھ به نه ٿيندو. ||1||
مان قربان آهيان تنهنجي عظيم تخليقي قوت تي، جيڪا هر هنڌ پکڙيل آهي.
توهان جون حدون معلوم نه ٿي سگهن ٿيون. ||1||روڪ||
تنهنجو نور تنهنجي مخلوق ۾ آهي، ۽ تنهنجون مخلوقون تنهنجي نور ۾ آهن. تنهنجي قدرت هر طرف پکڙيل آهي.
تون سچو رب ۽ مالڪ آهين. توهان جي ساراهه تمام خوبصورت آهي. جيڪو ان کي ڳائيندو آهي، ان کي پار ڪيو ويندو آهي.
نانڪ خالق رب جون ڳالهيون ٻڌائي ٿو. جيڪو ڪجهه هن کي ڪرڻو آهي، هو ڪري ٿو. ||2||
ٻيو مهل:
يوگا جو رستو روحاني حڪمت جو رستو آهي؛ ويد برهمڻن جو رستو آهي.
خشتريا جو رستو بهادريءَ جو رستو آهي. شودرن جو طريقو ٻين جي خدمت آهي.
سڀني جو رستو، هڪ جو رستو آهي. نانڪ ان جو غلام آهي، جيڪو هن راز کي ڄاڻي ٿو.
هو پاڻ بي مثال خدائي رب آهي. ||3||
ٻيو مهل:
هڪ رب ڪرشن سڀني جو خدائي رب آهي. هو انفرادي روح جي ديوتا آهي.
نانڪ هر ڪنهن جو ٻانهو آهي، جيڪو هن رب جي راز کي سمجهي ٿو.
هو پاڻ بي مثال خدائي رب آهي. ||4||
پهرين مهل:
پاڻي گھڙيءَ ۾ سمايل رھي ٿو، پر پاڻيءَ کانسواءِ، گھڙو ٺھي ئي نه ٿو سگھي.
ائين ئي، دماغ کي روحاني حڪمت سان روڪيو ويو آهي، پر گرو کان سواء، روحاني حڪمت ناهي. ||5||