Sorat'h, Fifth Mehl:
Nagmumuni-muni ako bilang pag-alaala sa aking Panginoon.
Araw at gabi, lagi ko Siyang pinagnilayan.
Ibinigay Niya sa akin ang Kanyang kamay, at pinrotektahan ako.
Umiinom ako sa pinakadakilang diwa ng Pangalan ng Panginoon. ||1||
Isa akong sakripisyo sa aking Guro.
Ang Diyos, ang Dakilang Tagabigay, ang Perpektong Isa, ay naging maawain sa akin, at ngayon, lahat ay mabait sa akin. ||Pause||
Ang lingkod na si Nanak ay pumasok sa Kanyang Sanctuary.
Siya ay ganap na napanatili ang kanyang karangalan.
Lahat ng pagdurusa ay napawi.
Kaya tamasahin ang kapayapaan, O aking mga Kapatid ng Tadhana! ||2||28||92||
Inihahatid ni Sorath ang pakiramdam ng pagkakaroon ng napakalakas na paniniwala sa isang bagay na gusto mong patuloy na ulitin ang karanasan. Sa katunayan ang pakiramdam na ito ng katiyakan ay napakalakas na ikaw ay naging paniniwala at isabuhay ang paniniwalang iyon. Ang kapaligiran ng Sorath ay napakalakas, na sa huli kahit na ang pinaka hindi tumutugon na tagapakinig ay maaakit.