ڳوليندي، ڳوليندي، مان امرت ۾ پيئندو آهيان.
مون رواداري جو رستو اختيار ڪيو آهي، ۽ پنهنجو ذهن سچي گروءَ جي حوالي ڪيو آهي.
هر ڪو پاڻ کي سچو ۽ سچو سڏيندو آهي.
اُهو ئي سچو آهي، جيڪو چارئي ڄمار ۾ زيور حاصل ڪري ٿو.
کائي ۽ پيئي، هڪ مري وڃي، پر پوءِ به خبر نه پوي.
هو هڪدم مري ويندو آهي، جڏهن هن کي ڪلام جو احساس ٿيندو آهي.
هن جو شعور مستقل طور تي مستحڪم ٿئي ٿو، ۽ هن جو ذهن موت کي قبول ڪري ٿو.
گروءَ جي مهربانيءَ سان، هو رب جي نالي کي سڃاڻي ٿو. ||19||
عظيم رب دماغ جي آسمان ۾ رهندو آهي، ڏهين دروازي؛
سندس تسبيح جا گيت ڳائڻ سان، انسان سڪون ۽ سڪون ۾ رهندو آهي.
هو اچڻ وڃڻ نه ٿو چاهي، يا وڃڻ لاءِ نه ٿو اچي.
گرو جي فضل سان، هو پيار سان رب تي مرکوز رهي ٿو.
ذهن آسمان جو رب ناقابل رسائي، آزاد ۽ پيدائش کان ٻاهر آهي.
سڀ کان وڌيڪ لائق سماڌي اها آهي ته هوش کي مستحڪم رکي، هن تي توجهه رکي.
رب جي نالي کي ياد ڪرڻ سان، ماڻهو ٻيهر جنم نه وٺندو آهي.
گرو جي تعليمات تمام بهترين آهن؛ ٻين سڀني طريقن ۾ نالو، رب جي نالي جي گهٽتائي آهي. ||20||
بيشمار دروازن ۽ گهرن ڏانهن ڀڄندي، مان ٿڪجي پيو آهيان.
منهنجا اوتار بيشمار، بي حد آهن.
مون وٽ ڪيتريون ئي مائرون ۽ پيءُ، پٽ ۽ ڌيئرون آهن.
مون وٽ ڪيترائي گرو ۽ شاگرد آهن.