Naghahanap, naghahanap, umiinom ako sa Ambrosial Nectar.
Pinagtibay ko ang paraan ng pagpaparaya, at ibinigay ang aking isip sa Tunay na Guru.
Tinatawag ng lahat ang kanyang sarili na totoo at tunay.
Siya lamang ang totoo, na nakakuha ng hiyas sa buong apat na edad.
Ang pagkain at pag-inom, ang isa ay namamatay, ngunit hindi pa rin alam.
Namatay siya sa isang iglap, kapag napagtanto niya ang Salita ng Shabad.
Ang kanyang kamalayan ay nagiging permanenteng matatag, at ang kanyang isip ay tumatanggap ng kamatayan.
Sa Biyaya ni Guru, napagtanto niya ang Naam, ang Pangalan ng Panginoon. ||19||
Ang Malalim na Panginoon ay naninirahan sa langit ng pag-iisip, ang Ikasampung Pintuan;
pag-awit ng Kanyang Maluwalhating Papuri, ang isa ay naninirahan sa intuitive na poise at kapayapaan.
Hindi siya pupunta para pumunta, o darating para umalis.
Sa Biyaya ni Guru, nananatili siyang mapagmahal na nakatuon sa Panginoon.
Ang Panginoon ng isip-langit ay hindi naa-access, independiyente at lampas sa kapanganakan.
Ang pinakakarapat-dapat na Samaadhi ay ang panatilihing matatag ang kamalayan, nakatutok sa Kanya.
Ang pag-alala sa Pangalan ng Panginoon, ang isa ay hindi napapailalim sa reincarnation.
Ang Mga Aral ng Guru ay ang pinaka Mahusay; lahat ng ibang paraan ay kulang sa Naam, ang Pangalan ng Panginoon. ||20||
Pagala-gala sa hindi mabilang na mga pintuan at tahanan, ako ay napapagod.
Ang aking mga pagkakatawang-tao ay hindi mabilang, walang limitasyon.
Nagkaroon ako ng napakaraming ina at ama, mga anak na lalaki at babae.
Nagkaroon na ako ng napakaraming guru at disipulo.