Cuardach, cuardach, ólaim sa Neachtar Ambrosial.
Ghlac mé bealach na caoinfhulaingthe, agus thug mé m'intinn don Fhíor-Ghúrú.
Glaonn gach duine air féin fíor agus fíor.
Tá sé fíor amháin, a fhaigheann an seoda ar feadh na gceithre aois.
Ag ithe agus ag ól, faigheann duine bás, ach níl a fhios fós.
Faigheann sé bás láithreach, nuair a thuigeann sé Briathar an tSabad.
Éiríonn a Chonaic buan seasmhach, agus glacann a intinn bás.
Le Grásta Ghúrú, tuigeann sé Naam, Ainm an Tiarna. ||19||
Tá an Tiarna domhain ina chónaí i spéir na hintinne, an Deichiú Geata;
ag canadh a Moltaí Glóracha, tá duine ina chónaí i staid iomasach agus i síocháin.
Ní théann sé chun teacht, nó teacht chun dul.
Le Grásta Ghúrú, tá sé fós dírithe go grámhar ar an Tiarna.
Tá Tiarna na spéire intinne dorochtana, neamhspleách agus gan a bhreith.
Is é an Samaadhi is fiú a choinneáil ar an Chonaic cobhsaí, dírithe ar Eisean.
Ag cuimhneamh ar Ainm an Tiarna, níl duine faoi réir reincarnation.
Is iad Teagasc an Ghúrú an chuid is mó den scoth; níl Naam, Ainm an Tiarna ar gach bealach eile. ||20||
Ag fánaíocht go dtí leaca dorais agus tithe gan áireamh, tá mé tuirseach traochta.
Tá mo chuid incarnations gan líon, gan teorainn.
Tá an oiread sin máithreacha agus aithreacha, mac agus iníonacha agam.
Bhí an oiread sin gurus agus deisceabail agam.