Duke kërkuar, duke kërkuar, unë pi në Nektarin Ambrosial.
Unë kam adoptuar mënyrën e tolerancës dhe ia kam dhënë mendjen Guru-së së Vërtetë.
Të gjithë e quajnë veten të vërtetë dhe të vërtetë.
Vetëm ai është i vërtetë, i cili e merr xhevahirin gjatë katër epokave.
Duke ngrënë dhe pirë, njeriu vdes, por ende nuk e di.
Ai vdes në një çast, kur realizon Fjalën e Shabadit.
Vetëdija e tij bëhet përgjithmonë e qëndrueshme dhe mendja e tij pranon vdekjen.
Me hirin e Guru-së, ai realizon Naam-in, Emrin e Zotit. ||19||
Zoti i thellë banon në qiellin e mendjes, Porta e Dhjetë;
duke kënduar lavdërimet e Tij të lavdishme, njeriu banon në qetësi dhe qetësi intuitive.
Ai nuk shkon për të ardhur, as vjen për të shkuar.
Me Hirin e Guru-së, ai mbetet i përqendruar me dashuri te Zoti.
Zoti i mendjes-qiellit është i paarritshëm, i pavarur dhe përtej lindjes.
Samaadhi më i denjë është ta mbajë vetëdijen të qëndrueshme, të përqendruar tek Ai.
Duke kujtuar Emrin e Zotit, njeriu nuk i nënshtrohet rimishërimit.
Mësimet e Guru-së janë më të shkëlqyerat; në të gjitha rrugët e tjera mungon Naami, emri i Zotit. ||20||
Duke u endur në pragjet dhe shtëpitë e panumërta, jam lodhur.
Mishërimet e mia janë të panumërta, pa kufi.
Unë kam pasur kaq shumë nëna dhe baballarë, djem dhe vajza.
Unë kam pasur kaq shumë guru dhe dishepuj.