سدھ گوشٹ

(صفحو: 17)

ਸਬਦਿ ਗੁਰੂ ਭਵਸਾਗਰੁ ਤਰੀਐ ਇਤ ਉਤ ਏਕੋ ਜਾਣੈ ॥

sabad guroo bhavasaagar tareeai it ut eko jaanai |

شبد گرو آهي، جيڪو توهان کي خوفناڪ عالمي سمنڊ پار وٺي وڃي ٿو. اڪيلي رب کي ڄاڻو، هتي ۽ آخرت.

ਚਿਹਨੁ ਵਰਨੁ ਨਹੀ ਛਾਇਆ ਮਾਇਆ ਨਾਨਕ ਸਬਦੁ ਪਛਾਣੈ ॥੫੯॥

chihan varan nahee chhaaeaa maaeaa naanak sabad pachhaanai |59|

هن جو ڪوبه روپ يا رنگ، ڇانو يا وهم ناهي. اي نانڪ، شبد جو احساس ڪريو. ||59||

ਤ੍ਰੈ ਸਤ ਅੰਗੁਲ ਵਾਈ ਅਉਧੂ ਸੁੰਨ ਸਚੁ ਆਹਾਰੋ ॥

trai sat angul vaaee aaudhoo sun sach aahaaro |

اي رهاڪو، سچو، مطلق رب، نڪتل سانس جو سهارو آهي، جيڪو ڏهن آڱرين تائين پکڙيل آهي.

ਗੁਰਮੁਖਿ ਬੋਲੈ ਤਤੁ ਬਿਰੋਲੈ ਚੀਨੈ ਅਲਖ ਅਪਾਰੋ ॥

guramukh bolai tat birolai cheenai alakh apaaro |

گرو مُخ حقيقت جي جوهر کي ڳالهائي ٿو ۽ منٿ ڪري ٿو، ۽ ڳجھو، لامحدود رب کي محسوس ڪري ٿو.

ਤ੍ਰੈ ਗੁਣ ਮੇਟੈ ਸਬਦੁ ਵਸਾਏ ਤਾ ਮਨਿ ਚੂਕੈ ਅਹੰਕਾਰੋ ॥

trai gun mettai sabad vasaae taa man chookai ahankaaro |

انهن ٽنهي خوبين کي ختم ڪري، هن جي اندر ۾ لفظ سمائجي ٿو، ته پوءِ هن جي ذهن مان خود غرضي ختم ٿي وڃي ٿي.

ਅੰਤਰਿ ਬਾਹਰਿ ਏਕੋ ਜਾਣੈ ਤਾ ਹਰਿ ਨਾਮਿ ਲਗੈ ਪਿਆਰੋ ॥

antar baahar eko jaanai taa har naam lagai piaaro |

اندر ۽ ٻاهر، هو اڪيلو رب کي ڄاڻي ٿو. هو رب جي نالي سان پيار ۾ آهي.

ਸੁਖਮਨਾ ਇੜਾ ਪਿੰਗੁਲਾ ਬੂਝੈ ਜਾ ਆਪੇ ਅਲਖੁ ਲਖਾਏ ॥

sukhamanaa irraa pingulaa boojhai jaa aape alakh lakhaae |

هو سشمنا، اِدا ۽ پنگلا کي سمجهي ٿو، جڏهن غائب رب پاڻ کي ظاهر ڪري ٿو.

ਨਾਨਕ ਤਿਹੁ ਤੇ ਊਪਰਿ ਸਾਚਾ ਸਤਿਗੁਰ ਸਬਦਿ ਸਮਾਏ ॥੬੦॥

naanak tihu te aoopar saachaa satigur sabad samaae |60|

اي نانڪ، سچو رب انهن ٽنهي توانائي چينلن جي مٿان آهي. سچي گروءَ جي ڪلام جي ذريعي، انسان ان سان ملي ٿو. ||60||

ਮਨ ਕਾ ਜੀਉ ਪਵਨੁ ਕਥੀਅਲੇ ਪਵਨੁ ਕਹਾ ਰਸੁ ਖਾਈ ॥

man kaa jeeo pavan katheeale pavan kahaa ras khaaee |

”هواءَ کي دماغ جو روح چئبو آهي، پر هوا ڇا کائي ٿي؟

ਗਿਆਨ ਕੀ ਮੁਦ੍ਰਾ ਕਵਨ ਅਉਧੂ ਸਿਧ ਕੀ ਕਵਨ ਕਮਾਈ ॥

giaan kee mudraa kavan aaudhoo sidh kee kavan kamaaee |

روحاني استاد جو ڪهڙو طريقو آهي، ۽ رهجي ويل همت؟ سيد جو ڪهڙو ڪم آهي؟”

ਬਿਨੁ ਸਬਦੈ ਰਸੁ ਨ ਆਵੈ ਅਉਧੂ ਹਉਮੈ ਪਿਆਸ ਨ ਜਾਈ ॥

bin sabadai ras na aavai aaudhoo haumai piaas na jaaee |

شَبَدَ کان سواءِ جوهر نه ٿو اچي، اي همت پرست، ۽ اُڃ جي اُڃ نه لٽي.

ਸਬਦਿ ਰਤੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਰਸੁ ਪਾਇਆ ਸਾਚੇ ਰਹੇ ਅਘਾਈ ॥

sabad rate amrit ras paaeaa saache rahe aghaaee |

شَبَدَ سان مَسَلِي، اَنبُوسِي جوهر ڳولي ٿو، ۽ سچي نالي سان پورو رهي ٿو.

ਕਵਨ ਬੁਧਿ ਜਿਤੁ ਅਸਥਿਰੁ ਰਹੀਐ ਕਿਤੁ ਭੋਜਨਿ ਤ੍ਰਿਪਤਾਸੈ ॥

kavan budh jit asathir raheeai kit bhojan tripataasai |

”اها ڪهڙي حڪمت آهي، جنهن سان ماڻهو ثابت قدم رهي؟ ڪهڙي کاڌي مان اطمينان ٿئي ٿو؟

ਨਾਨਕ ਦੁਖੁ ਸੁਖੁ ਸਮ ਕਰਿ ਜਾਪੈ ਸਤਿਗੁਰ ਤੇ ਕਾਲੁ ਨ ਗ੍ਰਾਸੈ ॥੬੧॥

naanak dukh sukh sam kar jaapai satigur te kaal na graasai |61|

اي نانڪ، جڏهن ڪو ماڻهو ڏک ۽ خوشين کي هڪجهڙو ڏسندو آهي، سچي گرو جي ذريعي، پوءِ کيس موت نه وسري ويندو آهي. ||61||

ਰੰਗਿ ਨ ਰਾਤਾ ਰਸਿ ਨਹੀ ਮਾਤਾ ॥

rang na raataa ras nahee maataa |

جيڪڏهن ڪو رب جي محبت ۾ نه آهي، ۽ نه ئي هن جي لطيف جوهر سان مستغرق آهي،

ਬਿਨੁ ਗੁਰਸਬਦੈ ਜਲਿ ਬਲਿ ਤਾਤਾ ॥

bin gurasabadai jal bal taataa |

گرو جي ڪلام جي بغير، هو مايوس آهي، ۽ پنهنجي اندر جي باھ ۾ کائي ٿو.

ਬਿੰਦੁ ਨ ਰਾਖਿਆ ਸਬਦੁ ਨ ਭਾਖਿਆ ॥

bind na raakhiaa sabad na bhaakhiaa |

هو پنهنجي نطفه ۽ ٻج کي محفوظ نه رکندو آهي ۽ نه ئي شبد جو جملو ڪندو آهي.

ਪਵਨੁ ਨ ਸਾਧਿਆ ਸਚੁ ਨ ਅਰਾਧਿਆ ॥

pavan na saadhiaa sach na araadhiaa |

هو پنهنجي سانس تي ضابطو نٿو رکي. هو سچي رب جي عبادت ۽ پوڄا نه ڪندو آهي.

ਅਕਥ ਕਥਾ ਲੇ ਸਮ ਕਰਿ ਰਹੈ ॥

akath kathaa le sam kar rahai |

پر جيڪو اڻ ڳڻي ڳالھائي ٿو، ۽ متوازن رهي ٿو،

ਤਉ ਨਾਨਕ ਆਤਮ ਰਾਮ ਕਉ ਲਹੈ ॥੬੨॥

tau naanak aatam raam kau lahai |62|

اي نانڪ، رب حاصل ڪري ٿو، عظيم روح. ||62||