سدھ گوشٹ

(صفحو: 16)

ਤਤੁ ਨ ਚੀਨੈ ਮਨਮੁਖੁ ਜਲਿ ਜਾਇ ॥

tat na cheenai manamukh jal jaae |

خود غرض انسان حقيقت جي جوهر کي نه ٿو سمجهي، ۽ جلجي خاڪ ٿي وڃي ٿو.

ਦੁਰਮਤਿ ਵਿਛੁੜਿ ਚੋਟਾ ਖਾਇ ॥

duramat vichhurr chottaa khaae |

هن جي بڇڙائي هن کي رب کان جدا ڪري ٿي، ۽ هو ڏکوئيندڙ آهي.

ਮਾਨੈ ਹੁਕਮੁ ਸਭੇ ਗੁਣ ਗਿਆਨ ॥

maanai hukam sabhe gun giaan |

رب جي حڪم کي قبول ڪرڻ سان، هو سڀني خوبين ۽ روحاني حڪمت سان برڪت وارو آهي.

ਨਾਨਕ ਦਰਗਹ ਪਾਵੈ ਮਾਨੁ ॥੫੬॥

naanak daragah paavai maan |56|

اي نانڪ، هو رب جي درٻار ۾ عزت وارو آهي. ||56||

ਸਾਚੁ ਵਖਰੁ ਧਨੁ ਪਲੈ ਹੋਇ ॥

saach vakhar dhan palai hoe |

جنهن وٽ مال آهي، سچي نالي جو مال،

ਆਪਿ ਤਰੈ ਤਾਰੇ ਭੀ ਸੋਇ ॥

aap tarai taare bhee soe |

پار ڪري ٿو، ۽ ٻين کي به پاڻ سان پار ڪري ٿو.

ਸਹਜਿ ਰਤਾ ਬੂਝੈ ਪਤਿ ਹੋਇ ॥

sahaj rataa boojhai pat hoe |

جيڪو عقل سان سمجهي ٿو ۽ رب سان ڳنڍجي ٿو، سو عزت وارو آهي.

ਤਾ ਕੀ ਕੀਮਤਿ ਕਰੈ ਨ ਕੋਇ ॥

taa kee keemat karai na koe |

ڪو به سندس قدر جو اندازو نٿو لڳائي سگهي.

ਜਹ ਦੇਖਾ ਤਹ ਰਹਿਆ ਸਮਾਇ ॥

jah dekhaa tah rahiaa samaae |

جتي به ڏسان ٿو، اتي مون کي رب نظر اچي رهيو آهي ۽ پکڙيل آهي.

ਨਾਨਕ ਪਾਰਿ ਪਰੈ ਸਚ ਭਾਇ ॥੫੭॥

naanak paar parai sach bhaae |57|

اي نانڪ، سچي رب جي محبت جي ذريعي، هڪ پار ڪري ٿو. ||57||

ਸੁ ਸਬਦ ਕਾ ਕਹਾ ਵਾਸੁ ਕਥੀਅਲੇ ਜਿਤੁ ਤਰੀਐ ਭਵਜਲੁ ਸੰਸਾਰੋ ॥

su sabad kaa kahaa vaas katheeale jit tareeai bhavajal sansaaro |

”شباد ڪٿي رهڻ لاءِ چيو ويو آهي؟ ڇا اسان کي خوفناڪ عالمي سمنڊ پار ڪري ڇڏيندو؟

ਤ੍ਰੈ ਸਤ ਅੰਗੁਲ ਵਾਈ ਕਹੀਐ ਤਿਸੁ ਕਹੁ ਕਵਨੁ ਅਧਾਰੋ ॥

trai sat angul vaaee kaheeai tis kahu kavan adhaaro |

سانس، جڏهن ٻاهر ڪڍيو وڃي ٿو، ڏهن آڱرين جي ڊيگهه وڌائي ٿو. سانس جي حمايت ڇا آهي؟

ਬੋਲੈ ਖੇਲੈ ਅਸਥਿਰੁ ਹੋਵੈ ਕਿਉ ਕਰਿ ਅਲਖੁ ਲਖਾਏ ॥

bolai khelai asathir hovai kiau kar alakh lakhaae |

ڳالهائڻ ۽ راند ڪرڻ، ڪيئن هڪ مستحڪم ۽ مستحڪم ٿي سگهي ٿو؟ غيب کي ڪيئن ڏٺو ويندو؟"

ਸੁਣਿ ਸੁਆਮੀ ਸਚੁ ਨਾਨਕੁ ਪ੍ਰਣਵੈ ਅਪਣੇ ਮਨ ਸਮਝਾਏ ॥

sun suaamee sach naanak pranavai apane man samajhaae |

ٻڌ، اي مالڪ؛ نانڪ سچ پچ دعا ڪري ٿو. پنهنجي ذهن کي هدايت ڪريو.

ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਬਦੇ ਸਚਿ ਲਿਵ ਲਾਗੈ ਕਰਿ ਨਦਰੀ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਏ ॥

guramukh sabade sach liv laagai kar nadaree mel milaae |

گرو مُخ محبت سان سچي شيدائيءَ سان جڙيل آهي. هن جي فضل جي نظر سان، هو اسان کي پنهنجي اتحاد ۾ متحد ڪري ٿو.

ਆਪੇ ਦਾਨਾ ਆਪੇ ਬੀਨਾ ਪੂਰੈ ਭਾਗਿ ਸਮਾਏ ॥੫੮॥

aape daanaa aape beenaa poorai bhaag samaae |58|

هو پاڻ سڀ ڪجهه ڄاڻندڙ ۽ ڏسندڙ آهي. مڪمل تقدير سان، اسان هن ۾ ملن ٿا. ||58||

ਸੁ ਸਬਦ ਕਉ ਨਿਰੰਤਰਿ ਵਾਸੁ ਅਲਖੰ ਜਹ ਦੇਖਾ ਤਹ ਸੋਈ ॥

su sabad kau nirantar vaas alakhan jah dekhaa tah soee |

اهو لفظ سڀني جاندارن جي مرڪز جي اندر اندر رهجي ٿو. خدا غائب آهي؛ جتي به ڏسان ٿو، اتي کيس ڏسان ٿو.

ਪਵਨ ਕਾ ਵਾਸਾ ਸੁੰਨ ਨਿਵਾਸਾ ਅਕਲ ਕਲਾ ਧਰ ਸੋਈ ॥

pavan kaa vaasaa sun nivaasaa akal kalaa dhar soee |

هوا مطلق رب جي رهڻ جي جاءِ آهي. هن ۾ ڪي به خوبيون نه آهن؛ هن ۾ سڀ خوبيون آهن.

ਨਦਰਿ ਕਰੇ ਸਬਦੁ ਘਟ ਮਹਿ ਵਸੈ ਵਿਚਹੁ ਭਰਮੁ ਗਵਾਏ ॥

nadar kare sabad ghatt meh vasai vichahu bharam gavaae |

جڏهن هو پنهنجي فضل جي نظر ڏئي ٿو، تڏهن لفظ دل ۾ اچي ٿو، ۽ اندر مان شڪ ختم ٿي وڃي ٿو.

ਤਨੁ ਮਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਨਿਰਮਲ ਬਾਣੀ ਨਾਮੁੋ ਮੰਨਿ ਵਸਾਏ ॥

tan man niramal niramal baanee naamuo man vasaae |

جسم ۽ دماغ پاڪ ٿي وڃن ٿا، سندس ڪلام جي پاڪيزه ڪلام ذريعي. اچو ته هن جو نالو پنهنجي ذهن ۾ رکيو وڃي.